นรมนรู้สึกถึงสีหน้าที่แตกต่างของบุริศร์ จึงนึกถึงการโดนกู่ครั้งนั้นอย่างแน่นอน
ในครั้งนั้นเดิมทีแล้วนึกว่าท้อง แต่เป็นการทรมานร่างกายเธอด้วยพิษกู่อีกครั้ง
ดวงตานรมนเย็นชาขึ้น
ที่แท้ก็พิรุณ!
ตอนนั้นรู้สึกว่าผู้หญิงคนนั้นไม่มีความสามารถมากขนาดนั้น นึกว่ากล้าณรงค์เป็นคนทำ ไม่คิดว่าจะเกี่ยวข้องกับพิรุณ
ก็แสดงว่าพิรุณและกล้าณรงค์อยู่กลุ่มเดียวกัน บางทีพวกเขาอาจจะมีความสัมพันธ์แบบร่วมมือกัน?
นึกถึงความเป็นไปได้นี้ สีหน้านรมนก็เย็นชาขึ้น
ถึงแม้พรวลัยกำลังดูแลบุณพจน์อยู่ ก็ยังให้ความสนใจกับนรมนและบุริศร์ตลอดเวลา เมื่อเธอรู้สึกถึงแววตาเย็นชาของบุริศร์และนรมน ก็เพิ่มการป้องกันทันที
“พวกคุณคิดจะทำอะไร? ฉันจะบอกพวกคุณไว้ให้ ข้างนอกเป็นคนของนายท่านพิรุณทั้งหมด แค่ฉันตะโกนออกไป พวกคุณก็หนีไม่พ้นแน่”
“ฉันไม่มีเจตนาร้ายกับเขา”
น้อยครั้งมาก ไม่คิดว่าบุริศร์จะเอ่ยปากอธิบาย
บุณพจน์ในตอนนี้สงบลงแล้ว เหมือนนอนหลับไป ทำให้รู้สึกเป็นห่วงสงสาร
อารมณ์บุริศร์ซับซ้อน แต่ก็ยังเดินไปอย่างควบคุมเท้าตัวเองไม่ได้
ในหัวสมองเขาปรากฏสิ่งที่เห็นบุณพจน์ร้องห่มร้องไห้กับหลุมฝังศพตรินท์ที่สุสานตรินท์
สุดท้ายแล้วผู้ชายคนนี้ไม่ได้เลือดเย็นขนาดนั้น
เมื่อบุริศร์เดินไป ทั้งร่างพรวลัยเกิดการป้องกัน แต่ถูกนรมนดึงมานั่งข้างๆ แต่ดวงตาเธอจ้องบุริศร์ตลอด ถ้าบุริศร์จะทำอะไรกับบุณพจน์ เธอก็พร้อมโจมตีกลับทุกเมื่อ
สำหรับความเครียดของพรวลัย บุริศร์ยิ้มขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจแล้วพูดขึ้น “คุณจงรักภักดีกับเขามาก”
พรวลัยไม่ได้พูดอะไร อารมณ์ไม่ได้รับผลกระทบจากบุริศร์ จ้องมองเขาตลอดเวลา
บุริศร์ไม่สนใจพรวลัยอีกต่อไป และลงมือดูแผลบนร่างกายบุณพจน์
บนร่างกายเขาล้วนเป็นแผลเป็น แผลใหม่แผลเก่าเกิดขึ้นต่อเนื่อง ส่วนมากเป็นแผลจากมีด
เมื่อเขาเห็นแผลใหม่ตำแหน่งหัวใจของบุณพจน์ บุริศร์ก็ดูเหมือนเข้าใจบ้างแล้ว
ผู้ชายคนนี้ทำให้ตัวเองบาดเจ็บเพื่อเอาหนอนกู่ออกทุกครั้งเลยไหม?
เขาบ้าไปแล้วเหรอ?
หรือคิดจริงๆ ว่าเขามีร่างอมตะ?
ดวงตาบุริศร์ค่อนข้างแดงก่ำทันที หัวใจเศร้าหดหู่อย่างรุนแรง
พวกเขาสามพี่น้อง ถ้าต้องพูดจริงๆ ดูเหมือนตรินท์จะใช้ชีวิตได้อย่างสบายใจมากหน่อย แต่อายุก็สั้นมากที่สุด และพวกเขาสองพี่น้องก็ถือว่าตกทุกข์ได้ยากมาด้วยกันไหม?
ทั้งๆ ที่รู้ว่าช่วยตนแล้วจะได้รับการลงโทษหนักขนาดนี้ ไม่คิดว่าจะยังลงมือช่วยอีก ไม่สนว่าเป็นกลยุทธ์ทำร้ายตัวเองหรือจริงใจ บุริศร์ก็รู้ว่าตัวเองใจอ่อนแล้ว
“พาเขาไปเถอะ ในเมื่อพิรุณไม่หวงแหนลูกชายคนนี้ งั้นก็ให้เขากลับไปอยู่กับฉันดีกว่า”
บุริศร์พูดจบก็แบกบุณพจน์ขึ้นมา แต่ได้ยินเสียงครวญครางเบาๆ
“แกคิดว่าฉันยังไม่ตายดี คิดจะซ้ำเติมฉันอีกเหรอ? บุริศร์ ฉันไม่ใช่คนของนายอีกแล้ว อะไรคือให้กลับไปอยู่กับนาย?”
เสียงของบุณพจน์เบามาก ลมหายใจอ่อนแอมาก แต่เมื่อได้ยินประโยคนี้ของเขา ทั้งสามคนในที่เกิดเหตุล้วนตกตะลึง
“คุณชายบุณพจน์!”
พรวลัยสลัดหลุดจากนรมนทันที แล้วรีบวิ่งไป
“คุณชายบุณพจน์ คุณฟื้นแล้วเหรอ? คุณเจ็บไหม? เดี๋ยวฉันออกไปเอายาแก้ปวดให้คุณ ฉัน……”
“เงียบ! หนวกหูจะตายอยู่แล้ว”
บุณพจน์ตะคอกเสียงทุ้ม ขมวดคิ้วเล็กน้อย
พรวลัยเงียบปากทันที แต่ในดวงตาก็เต็มไปด้วยความกังวลและเป็นห่วง
บุณพจน์ไม่ได้มองเธอ แต่เงยหน้ามองบุริศร์
ดวงตาบุริศร์เย็นชา บนใบหน้าไม่ค่อยมีการแสดงออก แต่บุณพจน์รู้สึกว่าบุริศร์ในเวลานี้น่ารักเป็นพิเศษ อบอุ่นเป็นพิเศษ
“นายมาทำไม?”
“มาดูว่านายตายหรือยัง ถ้าตายแล้ว ฉันจะเก็บศพนาย ฉันขุดพื้นที่โล่งข้างๆ ตรินท์ให้เป็นสุสานแล้ว ถ้านายตายไปแล้วจริงๆ ฉันจะฝังนายข้างๆ ตรินท์ ตรินท์จะได้อยู่ข้างล่างคนเดียวไม่เหงา”
ใบหน้าเย็นชาของบุริศร์พูดขึ้นราบเรียบ โทนเสียงเย็นชาไร้ความอบอุ่น แต่ทำให้บุณพจน์ยิ้มอย่างมีความสุข
“นายอยากให้ฉันตายมากสินะ บุริศร์ วางฉันลง พวกนายออกไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้แล้วที่จะกลับไปเส้นทางเดิม ข้างนอกตอนนี้ต้องถูกระแวดระวังอยู่แน่ๆ ภูเขาป่าไม้ที่พวกนายเข้ามาคาดว่าถูกควบคุมไว้แล้ว ถ้าพวกนายไม่ออกไป ก็ยังมีทางรอดชีวิต ถ้าออกไป นั่นก็คือทางตัน ถ้านายตายไปแล้วใครจะเก็บศพฉันล่ะ?”
บุณพจน์กระแอมไอ ดิ้นรนลุกออกจากตัวบุริศร์
พรวลัยเห็นแล้วก็รีบพยุงเขา
“คุณชายบุณพจน์”
บุณพจน์ถึงได้เหลือบมองเธอ
“ทำไมทำให้ตัวเองจนตรอกแบบนี้? น่าเกลียดจะตายอยู่แล้ว”
คำพูดของบุณพจน์ทำให้พรวลัยรีบก้มหน้าพูดขึ้น “ดำเนินการในภูเขาต้นไม้ ใส่แบบนี้เพื่อความสะดวกค่ะ”
“พยุงฉันนั่งลง”
บุณพจน์ถูกพรวลัยจับมือเอาไว้ บุริศร์ก็ไม่ได้แตะต้องเขาอีก แต่กลับไปข้างๆ นรมน คว้านรมนไว้ในอ้อมแขน
นรมนพิงเขาขณะที่ยิ้มแล้วพูดขึ้น “ฉันคิดว่าเขาพูดถูก ตอนนี้ที่นี่อยู่ในที่มืด ยังไงพิรุณก็คงไม่คิดว่าเราจะอยู่ที่นี่”
“อืม พักผ่อนสักหน่อย”
บุริศร์พยุงนรมนนั่งลงข้างๆ แล้วหยิบขนมปังกรอบอัดแท่งจากในกระเป๋าส่งให้เธอ
“กินหน่อยนะ เสริมพลังกาย”
บุณพจน์เห็นขนมปังกรอบอัดแท่งของบุริศร์ ก็รู้สึกหดหู่อย่างช่วยไม่ได้
“เฮ้ๆๆ ฉันเป็นผู้ป่วย แถมฉันอยู่ในสภาพนี้ ในตัวนายมีของกิน นายจะไม่ให้ฉันจริงเหรอ? บุริศร์ นายอายบ้างไหม?”
“เธอเป็นภรรยาฉัน ให้ของกินเธอก็เป็นเรื่องที่ควรทำ นายเป็นอะไรกับฉันล่ะ? ทำไมฉันต้องให้ของกินนาย?”
คำพูดนี้ของบุริศร์ทำให้บุณพจน์รู้สึกแทงใจอยู่บ้าง
“ฉันเป็นอะไรกับนาย? นายไม่รู้เหรอ?”
“ไม่รู้ และไม่อยากรู้ด้วย”
บุริศร์พูดจบอย่างเรียบร้อยชัดเจน หักขนมปังกรอบอัดแท่ง จากนั้นก็ส่งเข้าปากนรมน พูดขึ้นด้วยเสียงอ่อนโยน “ขนมนี่มันค่อนข้างแห้ง คุณค่อยๆ กินนะ อย่าติดคอ เดี๋ยวฉันจะไปดูว่ามีน้ำไหม”
“โอเค”
มุมปากนรมนยกขึ้นเล็กน้อย หยิบขนมปังกรอบอัดแท่งมาทาน และมองไปที่บุณพจน์เป็นครั้งคราว
เธอรู้สึกว่าบุณพจน์ที่เถียงกับบุริศร์เหมือนเด็กที่เอาใจยาก มันตลกมาก
บุณพจน์เม้มปาก พูดขึ้นอย่างค่อนข้างหดหู่ “บุริศร์ นายทำเกินไปแล้วนะ”
“คุณชายบุณพจน์ ฉันมีขนมปังกรอบอัดแท่ง ฉันจะไปเอาให้”
พรวลัยรีบเอ่ยปาก แต่ทำให้บุณพจน์ไม่พอใจ
“ฉันไม่ต้องการของเธอ ฉันต้องการของเขา”
พรวลัยไม่เคยเห็นบุณพจน์ที่มีนิสัยเด็กแบบนี้มาก่อน อึ้งอยู่กับที่อย่างช่วยไม่ได้
บุณพจน์มองบุริศร์อย่างไม่เอาใจใส่แล้วพูดขึ้น “นายจะให้ไม่ให้? ถ้านายไม่ให้ฉันจะตะโกนเรียกคน ให้พวกนายอยู่ที่นี่ไปเลย ยังไงฉันก็เป็นลูกชายแท้ๆ ของพิรุณ แถมจับตัวพวกนายได้อีก เป็นการชดใช้ความผิดได้มากพอ ฉันจะกลับไปกินอาหารอร่อยๆ ให้พวกนายดูฉันกิน”
บุณพจน์ที่เป็นแบบนี้ทำให้นรมนเปิดโลกทัศน์จริงๆ เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะคิกคักออกมา
มุมปากบุริศร์ก็ยกขึ้นเล็กน้อย
“เพื่อขนมปังกรอบหนึ่งชิ้น นายต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ?”
บุริศร์มองบุณพจน์ ไม่บ่อยครั้งที่จะอารมณ์ดี
“นายจะบอกว่าไม่ให้ใช่ไหม?”
“ให้ นายพูดขนาดนี้แล้วฉันยังกล้าไม่ให้อีกเหรอ?”
บุริศร์เอาขนมปังกรอบอัดแท่งอีกชิ้นหนึ่งโยนไปอย่างหมดหนทาง
บุณพจน์รีบพูดกับพรวลัย “เร็วๆๆ เอามาให้ฉันกิน”
พรวลัยนึกว่าเขาหิวจริงๆ ก็รีบแกะห่อส่งให้บุณพจน์
บุณพจน์ทานอย่างเอร็ดอร่อย มุมปากยิ้มเกือบถึงใบหู
เห็นท่าทางมีความสุขแบบนี้ของเขา บุริศร์ก็ยิ้มขณะพูดขึ้น “ลืมบอกนายไป ขนมปังกรอบอัดแท่งชิ้นนี้คือขนมที่พรวลัยผู้หญิงของนายให้เรากินแก้หิวระหว่างทาง พูดอีกอย่างก็คือขนมปังกรอบอัดแท่งของพรวลัยกับของเรามันไม่ได้ต่างกัน”
บุณพจน์ตกตะลึงเล็กน้อย จากนั้นก็มองไปที่พรวลัย
พรวลัยรีบพยักหน้าพูดขึ้น “ใช่ค่ะ ร่างกายคุณนายบุริศร์ทรุดโทรมมาก ตอนนั้นฉันก็ไม่มีทางเลือกอื่น เลยเอาขนมปังกรอบอัดแท่งให้พวกเขา”
นรมนหัวเราะอีกครั้ง ดึงแขนเสื้อบุริศร์มาแล้วพูดเสียงเบา “คุณอย่าใจร้ายแบบนี้”
“ฉันแค่พูดความจริงกับเขา เจ้าเด็กอนุบาลคนนี้น่ะ ชอบแย่งของกินคนอื่น มักรู้สึกว่าของของคนอื่นมันอร่อย แต่เขาไม่รู้ว่าของของคนอื่นจริงๆ แล้วมาจากบ้านของพวกเขาเอง”
คำพูดนี้ของบุริศร์ทำให้บุณพจน์เกิดอาการที่เรียกว่าหดหู่
เดิมทีแล้วนรมนคิดว่าเขาจะโกรธ แต่สุดท้ายบุณพจน์กลับยิ้มขณะพูดขึ้น “ไม่เป็นไร ฉันชอบแย่งของของคนอื่น ถึงจะเป็นของในบ้านตัวเองก็อยากแย่ง ทำไม? นายมีปัญหาเหรอ?”
ท่าทางอันธพาลนั้นทำให้บุริศร์ไม่กล้าเห็นด้วย
“นิสัยเด็ก”
“นายไม่นิสัยเด็กเหรอ? ถ้านายไม่นิสัยเด็กแต่นายเปรียบเทียบฉันกับเด็กอนุบาล?”
บุณพจน์ทำเสียงฮึดฮัดเย็นชา จากนั้นก็มองขนมปังกรอบอัดแท่งครึ่งหนึ่งที่เหลือในมือ จู่ๆ ก็รู้สึกไม่อร่อยแล้ว
“ไม่กินแล้ว”
เขาเอาที่ทานเหลือให้พรวลัยทันที
พรวลัยก็ไม่แน่ใจว่าตอนนี้เขาโกรธหรือไม่โกรธ ทำได้แค่วางขนมปังกรอบอัดแท่งลง จากนั้นก็ไปหาน้ำ
เมื่อพรวลัยออกไปแล้ว บุณพจน์ก็มองบุริศร์แล้วพูดขึ้น “ฉันน่าจะถูกขังที่นี่ประมาณสามถึงห้าวัน เวลาที่ฉันสามารถปกป้องนายได้มีแค่สามถึงห้าวัน เช้านี้นายหาวิธีออกไปจากที่นี่เร็วๆ ดีกว่า”
“ถ้าฉันบอกว่าไม่ล่ะ?”
บุริศร์เห็นความรู้สึกซับซ้อนในดวงตาบุณพจน์ หัวใจทนไม่ได้ แต่ก็ถามขึ้นด้วยเสียงเย็นชา “พี่ใหญ่คริชณะอยู่ที่ไหน?”
“เขาไม่ได้อยู่ที่นี่”
“แล้วเขาอยู่ที่ไหน?”
การยืนหยัดของบุริศร์ที่มีต่อคริชณะทำให้บุณพจน์รู้สึกค่อนข้างหดหู่
“นายดูแลตัวเองให้ดีเถอะ นายจะไปห่วงทำไมว่าเขาอยู่ที่ไหน? เขาตายไม่ได้ พวกนายคิดว่าเขาถูกคุมขังสอบปากคำ ถูกนำตัวไปแล้ว หรือไม่ก็ถูกประหารชีวิตอย่างลับๆ ใช่ไหม? งั้นฉันจะบอกนายให้ มันไม่ใช่! เขาไม่ได้รับบาดเจ็บเลยสักนิด! ที่นี่ยังมีกองทัพกลุ่มหนึ่งส่งไปให้เขา ถ้าเขาไม่มาที่นี่ พ่อฉันก็คงไม่ถูกถ่วงดุลหรอก ดังนั้นนายไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับความเป็นความตายและความปลอดภัยเขาเลยจริงๆ ถ้าเทียบกันแล้ว นายตกอยู่ในอันตรายกว่าเขาอีก มีแค่คนโง่อย่างนายเท่านั้นที่วิ่งมาหาความตายที่หมู่บ้านดารายน”
ดวงตาบุณพจน์ค่อนข้างคิดมาก
นรมนและบุริศร์ตกตะลึงทันที
ที่นี่คริชณะมีกองทัพลับสามารถส่งไปด้วยเหรอ?
แล้วทำไมเขาไม่ติดต่อเขากับคนในครอบครัวล่ะ?
เบื้องบนหยุดตรวจสอบและจัดการเขาอย่างเอิกเกริก ถึงขนาดทำแบบนี้ออกมามันหมายความว่าอย่างไรกันแน่?
หรือว่าเพื่อปกปิดการสอดแนม? จริงๆ แล้วจุดประสงค์ที่แท้จริงคือให้คริชณะมาตรวจสอบอะไรบางอย่างที่นี่?
จู่ๆ บุริศร์ก็นึกถึงคำพูดธเนศพล
เขาพูดว่า “บางเรื่องมันไม่ใช่อย่างที่นายเห็น คุณท่านรู้อยู่แก่ใจ”
ทันใดนั้น ราวกับบุริศร์เข้าใจอะไรบางอย่าง สมองก็เกิดความจริงกระจ่างแจ้งขึ้นมากะทันหัน
