มิลินตะลึงนิดหนึ่งที่จู่ๆ นรมนก็พรวดพราดเข้ามา แต่เมื่อนึกถึงสถานะของนรมน แม้ว่าจะไม่พอใจ แต่ก็ยังเรียกคุณนายตามมารยาท
เมื่อก่อนมิลินไม่ได้เรียกนรมนอย่างนี้ ต่อให้เป็นอาจารย์ของกิจจาแล้วก็ไม่เรียกนรมนอย่างนี้ นรมนรู้ว่าเป็นเพราะตอนนี้บุริศร์คือผู้ใหญ่บ้านหมู่บ้านดารายน ทำให้เธอจำเป็นต้องเคารพตัวเอง
ตอนนี้นรมนไม่มีกะจิตกะใจจะคิดเล็กคิดน้อย แต่เดินตรงเข้าไปหามิลิน ถามตรงๆ ไม่อ้อมค้อม “คนที่คอยจับตากิจจาคือใคร”
เมื่อคำถามนี้ออกไป มิลินก็อึ้งไปทันที จากนั้นสายตาก็มีประกายที่ไม่ชัดเจน
กิจจาเดินมาถึงหน้าประตูพอดี ตอนที่ได้ยินคำถามนี้ก็ชะงักฝีเท้า
นงลักษณ์แม้ว่าจะไม่ได้พูดอะไร แต่ก็ค่อนข้างแปลกใจ
ได้ยินนรมนถามอย่างนี้ มิลินถูกคนอื่นคุกคาม อย่างนั้นที่เธอเคยบอกว่าจะพาไปหาคุณอาบุญทิวานั้นยังน่าเชื่อถือมั้ย
ตอนนี้นรมนไม่มีกะจิตกะใจจะสนใจคนอื่น รู้สึกร้อนใจมาก
มิลินกลับก้มหน้า พูดเสียงแผ่วเบา “ฉันไม่รู้คุณนายพูดอะไรค่ะ”
“เธอไม่เข้าใจที่ฉันพูดงั้นหรือ มิลิน เธอเป็นคนฉลาด แต่อย่าเห็นคนอื่นเป็นคนโง่ เธอคิดว่าตัวเองจะหาสมดุลระหว่างคนนั้นกับบุริศร์ได้ ก็จะปกป้องหมู่บ้านดารายนและยังปกป้องกิจจาได้หรือ ฉันจะบอกให้ โลกนี้ไม่มีใครทำอะไรได้สมบูรณ์แบบ เธอก็ไม่ได้! ถ้าหากเธอหวังดีกับกิจจา ก็บอกฉันมา คนที่จับตาใกล้ตัวกิจจาคือใครกันแน่”
คำพูดของนรมนทำให้กิจจาพอจะเข้าใจแล้ว
เขาเดินเข้าไปในห้อง มองมิลิน พูดเสียงเบา “อาจารย์ครับ อาจารย์ถูกคนข่มขู่เพราะผมหรือครับ คนนั้นเป็นใคร ต้องการให้อาจารย์ทำอะไร”
ในตอนแรกมิลินไม่อยากจะพูดอะไร แต่ตอนที่เห็นกิจจาพลันก็หวั่นไหว
“เธอมาได้ยังไง ผู้ใหญ่คุยกันเด็กมาฟังอะไร ออกไปเล่นก่อน หรือไม่ก็ไปดูบุณพจน์เป็นยังไงบ้าง”
คำพูดของมิลินต้องการไล่กิจจาออกไป แต่กิจจาส่ายหน้า “คุณลุงถูกคนวางยา แด๊ดดี้กับหม่ามี้วางแผนซ้อนแผนเงียบๆ ล่อคนนั้นออกมาได้อย่างรวดเร็ว อาจารย์ครับ ตอนนี้ผมอยู่ต่อหน้าแล้ว อาจารย์ต้องเชื่อแด๊ดดี้กับหม่ามี้มีความสามารถปกป้องผม อาจารย์พูดออกมาเถอะครับ”
ดวงตาใสซื่อของกิจจาจ้องมองมิลิน มิลินยังคงปิดปากเงียบ
นรมนร้อนใจมาก สุดท้ายทนไม่ไหวแล้ว พูดขึ้นอย่างกังวล “เป้าหมายอีกฝ่ายแต่แรกไม่ใช่กิจจาใช่มั้ย พวกเขาเข้าใกล้กิจจา ติดตามกิจจา ถึงกับใช้ชีวิตของกิจจาข่มขู่เธอ ให้เธอทำอะไรบางอย่างเพื่อพวกนั้น”
“เปล่าค่ะ พวกเขาแค่ให้ฉันอยู่เฉยๆ บอกว่าถึงเวลาที่ต้องใช้ฉันจะมาหา พวกเขาย้ำว่าจะดูแลกิจจาอย่างดี ก็แค่ให้คนอื่นมาเฝ้าใกล้ๆ เขาเท่านั้นไม่ใช่หรือ”
มิลินเอ่ยขึ้นในที่สุด แต่แฝงด้วยการตำหนิและไม่พอใจ เพราะสถานะของบุริศร์ มิลินพูดอะไรไม่ได้ แต่เธอทำเพื่อกิจจา
เธอไม่ยอมให้ใครทำร้ายกิจจา
ได้ยินมิลินพูดอย่างนี้ นรมนก็ตะลึง พลันก็เข้าใจขึ้นบ้างแล้ว
“มิลิน ตั้งแต่แรกเป้าหมายของพวกนั้นไม่ใช่กิจจา กิจจาไม่มีของอะไรที่พวกนั้นต้องการ ต่อให้พวกมันต้องการจับกิจจาเป็นตัวประกัน มีบุริศร์อยู่ มีฉันอยู่ กิจจาไม่มีทางเป็นอะไร ถ้าเป้าหมายของพวกมันเป็นกิจจาจริงๆ ละก็ พวกมันลงมือไปนานแล้ว ไม่รอถึงตอนนี้หรอก เธอถูกหลอกใช้แล้ว”
นรมนรีบหยิบมือถือขึ้นมา ในใจกลัวมาก มือที่ถือโทรศัพท์สั่นทีเดียว
มิลินไม่เข้าใจที่นรมนพูด อยากจะถามอะไร แต่ก็ได้ยินนรมนโทรไปหาบุริศร์ รีบร้อนพูด “เป้าหมายของอีกฝ่ายคือ พี่คริชณะ!”
“ผมรู้แล้ว และแจ้งพี่คริชณะแล้ว แต่น่าเสียดายเราสายไปก้าวหนึ่ง มือถือของพี่คริชณะไม่มีคนรับ คุณก็รู้ สัญญาณที่นั่นถูกบล็อก เอาอย่างนี้นรมนผมจะไปที่นั่น ทางนี้คุณอยู่ได้มั้ย”
น้ำเสียงของบุริศร์แฝงด้วยความร้อนใจและกังวล
“ฉันอยู่ได้ค่ะ คุณไปเถอะ ระวังตัวด้วยนะคะ”
นรมนสับสนกระวนกระวาย แต่เธอรู้ว่าตอนนี้ต้องมีสติ เพราะกมลยังอยู่กับคริชณะทางนั้น
พอคิดว่าลูกสาวที่เป็นแก้วตาดวงใจไม่รู้จะเป็นอย่างไร ใจของนรมนก็ร้อนเป็นไฟสุดจะทน
แม้แต่มิลินที่อยู่ข้างๆ ก็ยังรู้สึกได้
“คุณนายคะ นี่มัน…”
“เธอยังไม่เข้าใจอีกหรือไง มิลิน อีกฝ่ายใช้กิจจาเป็นเหยื่อล่อ กลัวว่าเธอจะช่วยพวกเรา แต่ความจริงแล้วพวกมันไม่ได้ต้องการจับตากิจจา แต่ใช้กิจจากับความสัมพันธ์ระหว่างพวกเราหาตัวคริชณะให้เจอ เธอเป็นคนของหมู่บ้านดารายน ถ้าเธอช่วยพวกเรา พวกมันก็มีโอกาสทำสำเร็จน้อย แต่ถ้าเธอไม่ทำอะไร พวกมันก็จะอาศัยที่พวกเราไม่ชำนาญพื้นที่หาคนช่วย อย่างนี้ก็จะเปิดโอกาสให้อีกฝ่าย และทำให้อีกฝ่ายเข้ามาข้างในพวกเราได้ง่าย ตามรอยเท้าพวกเราจนหาคริชณะเจอ เธอถูกหลอกใช้แล้ว”
นรมนไม่อยากจะตำหนิมิลิน ในเมื่อเธอทำเพื่อกิจจา และเพราะรักกิจจา แต่ตอนนี้รู้สึกร้อนใจและเสียใจมาก
ถ้าคริชณะเกิดเรื่องจริงๆ อย่างนั้นกมลจะเป็นไงบ้าง
มิลินตะลึงงัน
เธอมองนรมน แล้วมองกิจจา ท่าทางเหมือนตอบสนองไม่ทัน
นงลักษณ์ถอนหายใจแล้วเดินเข้าไป พูดเสียงเบา “อีกฝ่ายตอนนี้คงจะทำสำเร็จแล้ว ถ้าเป้าหมายของพวกมันคือคริชณะละก็ ตั้งแต่พวกเธอออกมาจากคริชณะจนถึงตอนนี้ เกรงว่า…”
“ป้า!”
นี่คือเรื่องที่นรมนกังวล
เธอทักนงลักษณ์แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
กิจจาฟังตลอดตั้งแต่ต้นจนจบ ตอนนี้เหมือนกับจะเข้าใจอะไรบ้างแล้ว
“หม่ามี้ กมลจะเป็นอะไรมั้ยครับ”
เห็นแววตากังวลของกิจจา นรมนลูบหัวเขา “แด๊ดดี้ไปแล้ว น่าจะทันจ้ะ”
“ไม่ทันแล้วครับ”
ดวงตาของกิจจาเปี้ยกชื้น
“ถ้าหม่ามี้เดาถูกละก็ อย่างนั้นเพราะพวกเราไม่ชำนาญเส้นทางที่นี่ก็เลยหาคนนำทาง คนนั้นก็คือปีวราใช่มั้ยครับ พวกเขาเข้าใจมาตลอดเธอคือคนของคุณลุงคริชณะ จึงไม่ได้ระมัดระวังเธอ ถึงกับครั้งนี้หาคุณลุงคริชณะเจอ ก็วางใจส่งเธอกับกมลไปที่นั่น ตอนนี้คงจะ… คงจะ…”
กิจจาพูดสะอึกสะอื้น
เขารู้ว่าตัวเองตำหนิมิลินไม่ได้ ในเมื่อมิลินเป็นอาจารย์ของตัวเอง และที่ทำไปทั้งหมดก็เพื่อปกป้องเขา แต่ตอนนี้กิจจารู้สึกเสียใจ เสียใจมากๆ
พอคิดว่ากมลจะเป็นอะไร กิจจาก็อยากจะรีบไปทันที
นรมนรู้ว่ากิจจารู้สึกอย่างไร เธอมาหามิลินที่จริงก็เดาไว้แล้ว เพียงแต่หวังว่าจะได้คำตอบที่แน่นอนจากปากมิลินเท่านั้น ตอนนี้ต้องการคำตอบหรือไม่ก็ไม่สำคัญแล้ว
จิตใจของอีกฝ่ายละเอียดรอบคอบจริงๆ แม้ว่าพวกเธอป้องกันแล้วยังป้องกันไม่ได้
มิลินได้ฟังถึงตรงนี้ก็เข้าใจหมดแล้ว
เธอพูดอย่างรู้สึกตำหนิตัวเอง “คุณนายคะ คนนั้นคือปีวราจริงๆ แต่ฉันตรวจสอบแล้ว พ่อแม่ของเธอไม่มีปัญหา พวกเขา…”
“ตอนนี้ไม่มีประโยชน์แล้ว เรื่องเกิดขึ้นแล้ว พวกเราต้องหาวิธีแก้ไข ตอนนี้ปีวราตามกมลเข้าไปที่แคมป์ของคริชณะ เกรงว่าจะรักษาความลับไม่ได้แล้ว ต่อไปเป้าหมายของพวกมันเป็นไปได้ว่าจะคือทางเข้าหมู่บ้านดารายนของพวกเรา ถ้าหากนี่คือแผนการละก็ อย่างนั้นพิรุณ…แย่แล้ว!พิรุณ!”
นรมนรีบเร่งออกจากห้องของมิลิน สาวเท้าไปยังสถานที่ขังพิรุณ
นงลักษณ์ก็ตามมาด้วย
ตอนนี้มิลินไม่ปิดบังอีก พูดเสียงแผ่วเบา “คุณนาย พวกเราหมู่บ้านดารายนมีกองกำลังลับ ถ้าคุณจะต้องใช้ ฉันบอกคุณได้ แต่จะต้องใช้แหวนของผู้ใหญ่บ้านเป็นหลักฐานยืนยัน
“เรื่องนี้เดี๋ยวเราค่อยคุยกันเถอะ”
ตอนนี้นรมนไม่กล้าใช้คนที่ตัวเองไม่วางใจ ต่อให้เป็นคนที่มิลินบอก เพื่อความปลอดภัยเธอก็ไม่กล้าใช้
นรมนวิ่งไปที่คุมขังพิรุณ เห็นพิรุณยังอยู่ อดที่จะโล่งใจไม่ได้ แต่บอดี้การ์ดที่นั่นประหลาดใจ
“คุณนายบุริศร์ มีอะไรครับ”
“เขาฟื้นหรือยัง”
“ยังคับ”
นรมนมองรอบๆ สภาพแวดล้อมที่นี่บุกเข้ามาได้ยาก ถ้าไม่มีคนในเข้าร่วม อยากจะช่วยพิรุณออกไปย่อมไม่ใช่เรื่องง่าย
ตอนนี้เองพิรุณก็ฟื้นขึ้นมา
พอมองเห็นนรมน สายตาก็เย็นชา
“บุริศร์ล่ะ บอกให้มันปล่อยฉัน!”
“แกละเมอหรือไง”
นรมนร้อนใจเป็นกังวล แต่ไม่แสดงออก โดยเฉพาะตอนที่อยู่ต่อหน้าพิรุณยิ่งต้องใจเย็น
คนที่อยู่ตรงหน้าถือว่ารูปร่างหน้าตาดีทีเดียว แต่ในสายตานรมนไม่ได้เสี้ยวของบุริศร์ อีกทั้งสายตาของพิรุณดูแล้วเป็นคนที่ใจคด แต่นรมนรู้สึกว่าพิรุณดูคุ้นตา เหมือนเคยรู้จักที่ไหน
“พวกเราเคยเจอกันมั้ย”
คำถามของนรมนทำให้พิรุณอึ้งนิดหนึ่ง ยิ้มเย็นร้ายกาจ “ผู้หญิงที่ผมเคยเจอปกติแล้วเคยขึ้นเตียงผมทั้งนั้น คุณนายบุริศร์ ความหมายของคุณคือคุณเคยขึ้นเตียงผมงั้นหรือ”
“สารเลว”
คนที่อยู่ข้างๆ ตบหน้าพิรุณฉาดหนึ่ง แรงจนทำให้หน้าของพิรุณบวมทันที
นรมนก็คันไม้คันมือ เธอไม่คิดปากพิรุณจะร้ายขนาดนี้ ช่างเป็นคนเลวโดยเนื้อแท้
เหลือเชื่อที่คนอย่างนี้ทำให้ป้าโอรักหมดใจ เห็นได้ว่าเขาเป็นคนมีแผนการ อีกทั้งเขายังโหดร้ายกับลูกชายตัวเองแท้ๆ นรมนยิ่งระมัดระวังคนคนนี้มากขึ้น
“เฝ้าให้ดีละกัน อย่าให้เขาก่อปัญหาได้ และห้ามให้ใครพาเขาหนีไปได้ เข้าใจมั้ย”
“ครับ คุณนาย”
จำนวนของบอดี้การ์ดเพิ่มขึ้นอีกหลายคน
ดวงตาเย็นชาของพิรุณทำให้รู้สึกไม่สบาย เขากัดฟันพูดทีละคำ “ครั้งนี้ถือว่าฉันพลาดไป แต่พวกแกก็ไม่ชนะหรอก หนทางข้างหน้าของพวกเรายังอีกยาวไกล”
คำพูดที่มีนัยลึกๆ ทำให้นรมนไม่สบายใจ
“พวกเรารู้แผนการของแกหมดแล้ว สามสิบปีก่อนแกมาที่หมู่บ้านดารายนเพราะอะไร พวกเรารู้แล้ว แกยังคิดว่าจะมีโอกาสออกไปจากที่นี่อีกหรือ แกกำลังรอใคร รอธนเดชมาช่วยหรือไง”
ตอนที่นรมนพูดถึงธนเดช สีหน้าพิรุณก็เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด
“เธอรู้จักธนเดชด้วยหรือ”
ท่าทางประหลาดใจ และสงสัย ถึงกับกังวลด้วย
กังวลหรือ
เขากลัวว่าพวกเธอจะเจอธนเดชหรือ
ทำไมกันล่ะ
