นรมนตกใจ แต่ร่างกายเดินไปขวางด้านหน้าพรวลัยโดยไม่รู้ตัว
“คุณฆ่าเขาเหรอ?”
ดวงตาพรวลัยแดงก่ำน่ากลัว เห็นได้ชัดว่าเป็นบ้าไปแล้ว
นรมนกลัวคนด้านนอกได้ยินเสียงแล้วเข้ามา จึงต้องลงมือสับพรวลัยจนสลบไป
บุริศร์เห็นการกระทำคล่องแคล่วของนรมน ก็พูดเสียงทุ้ม “เราคงต้องเอาพวกเขาสองคนไปด้วย”
“เมื่อกี้พวกคุณคุยอะไรกัน?”
แน่นอนว่านรมนรู้จักบุริศร์ดี เขาให้ตัวเองออกไปเพราะมีเรื่องอยากคุยกับบุณพจน์
บุริศร์พูดเสียงทุ้ม “เดี๋ยวค่อยพูดให้คุณฟัง เราดูกันก่อนว่าที่นี่มีของกินไหม คงต้องรออีกสักพักถึงจะหาสถานที่ออกไปได้”
“โอเค”
อยู่ด้านนอก นรมนเชื่อใจบุริศร์อย่างไม่มีเงื่อนไข
เธอวางพรวลัยนอนข้างๆ บุณพจน์ ส่วนตัวเองก็เอาน้ำที่เพิ่งทำเสร็จเมื่อกี้ยื่นให้บุริศร์
บุริศร์ดื่มไปคำหนึ่ง และเหลือให้นรมนคำหนึ่ง จากนั้นก็พูดขึ้น “หมู่บ้านน้ำใสแห่งนี้ถือว่าอยู่ไม่ค่อยห่างกับหมู่บ้านดารายน เทือกเขามันเชื่อมกัน ไม่รู้ว่าบนภูเขาจะสามารถกลับหมู่บ้านดารายนได้ไหม”
“คุณอยากกลับไปหมู่บ้านดารายนเหรอ?”
นรมนค่อนข้างประหลาดใจ
บุริศร์พยักหน้าพูดขึ้น “ใช่ ตอนนี้ฉันยิ่งรู้สึกว่าหมู่บ้านดารายนเป็นจุดศูนย์กลาง สามารถคลี่คลายม่านหมอกทั้งหมดได้ บางทีพี่ใหญ่คริชณะก็อาจจะอยู่ที่นั่น”
“แล้วพวกกมลล่ะจะทำยังไง?”
นรมนเป็นห่วงลูกๆ
บุริศร์พูดเสียงทุ้ม “โทรไปหากิจจา ให้เขาติดต่อมิลิน มิลินต้องมีทางพาพวกเขาออกไปแน่นอน บางทีอาจจะพาพวกเขากลับไปที่หมู่บ้านดารายนได้”
“ทำไมคุณไม่ติดต่อมิลิน?”
นรมนค่อนข้างสงสัย
ดวงตาบุริศร์เป็นคลื่นเล็กน้อย พูดขึ้นเสียงทุ้ม “ไม่อยาก”
แค่สองคำ นรมนก็ฟังออกถึงการปฏิเสธของบุริศร์ แต่ไม่มีทางเลือก ตอนนี้เขาเป็นเจ้าของหมู่บ้านดารายน บางเรื่องไม่ใช่ว่าอยากจะเลี่ยงแล้วจะเลี่ยงได้
ทั้งสองคนพิงกันเพื่อพักผ่อน
“บนตัวมีแผลอะไรไหม? อยากให้ฉันดูให้คุณไหม?”
จริงๆ แล้วบุริศร์ค่อนข้างง่วง แต่ตอนนี้อยู่ในสถานที่แห่งนี้ เขาไม่กล้าพักผ่อนและไม่กล้าหลับ
“ไม่มี ฉันสบายดีมาก คุณหลับสักพักเถอะ ฉันแค่เฝ้าก็พอ”
นรมนเห็นความช้ำในดวงตาบุริศร์ ก็รู้สึกค่อนข้างสงสาร
“คุณนอนเถอะ ตอนแรกคุณก็นอนน้อยอยู่แล้ว ร่างกายก็ไม่ค่อยดี เส้นทางในอนาคตยังอีกยาวไกลนะ เดี๋ยวต้องพาพรวลัยออกไปจากที่นี่อีก ดังนั้นเชื่อฟัง นอนสักพักนะ หืม?”
บุริศร์ลูบศีรษะนรมน สายตาอ่อนโยนนั้นมองจนทำให้ในใจนรมนค่อนข้างอบอุ่น
“โอเค”
เธอรู้ว่าแรงกายตัวเองไม่สามารถทนได้มากนัก ก็ไม่ต้องฝืนมัน ต้องหลับตาพักผ่อน
ไม่นานนักเสียงลมหายใจนรมนก็สม่ำเสมอ
ด้านนอกมีเสียงฝีเท้าดังขึ้นต่อเนื่อง คนตระเวนทีละคู่เดินผ่านมา ไม่มีใครคิดว่าพวกบุริศร์ซ่อนตัวอยู่ในห้องโถงบรรพบุรุษ
บุณพจน์นอนหลับไปไม่นาน ประมาณชั่วโมงกว่าก็ตื่นแล้ว สีหน้าก็ดีขึ้นเยอะ เมื่อเขาเห็นบุริศร์กำลังเฝ้าระวังอยู่ เขาก็ตกตะลึงเล็กน้อย เมื่อเห็นพรวลัยที่หมดสติไป สายตาก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนนิดหน่อย
“นายนอนสักพักเถอะ ฉันเฝ้าระวังให้”
บุริศร์พยักหน้า และหลับไปทันที
เขาเหนื่อยจริงๆ
สำหรับบุณพจน์ บุริศร์ละทิ้งการระวังตัวแล้ว ไว้วางใจเขาได้ด้วยสัญชาตญาณ
ชั่วขณะหนึ่ง ดวงตาบุณพจน์ก็ซับซ้อน
แค่ตัวเองตะโกนขึ้นมาตอนนี้ บุริศร์และนรมนก็จะถูกพิรุณจับตัว เขาก็ยังคงเป็นลูกชายที่เชื่อฟังของพิรุณ ยังเป็นทายาทเพียงหนึ่งเดียวของพิรุณ
แต่ดวงตาเขามองไปยังพรวลัย
ผู้หญิงคนนี้อยู่กับเขามานานขนาดนี้ ตอนนี้บุริศร์ยอมพาเธอออกไปเพื่อเขา สำหรับบุณพจน์แล้วมันไม่ง่ายเลย
การเลียเลือดที่ปลายมีดมาหลายปีทำให้เขาเกือบลืมว่าความรักมันคืออะไร
อยู่กับพรวลัยมาสิบสองปี คิดอยู่เสมอว่าเคยชินซึ่งกันและกันไปแล้ว แต่เมื่อพรวลัยสูญเสียลูกเจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ บุณพจน์ถึงได้พบว่า ผู้หญิงคนนี้ได้เดินเข้าไปในหัวใจตนโดยไม่รู้ตัวตั้งนานแล้ว
ไม่ว่าเธอจะเป็นสายลับที่พิรุณเอาไว้ข้างกายเขาหรือไม่ ในเวลานี้ บุณพจน์ก็ไม่สนแล้ว
เขาลูบผมยาวของพรวลัย ในสมองก็เกิดภาพเรื่องราวที่อยู่ด้วยกันมาเคลื่อนผ่านไปทีละนิด
ระหว่างพวกเขาไม่มีการพูดจาไพเราะหวานหู ในตอนแรกมีแค่แรงกระตุ้นระหว่างชายหญิงเท่านั้น เป็นการอยู่ร่วมกันของชีวิตนักฆ่าผู้โดดเดี่ยว แต่เพราะเหตุนี้ ถึงได้อยู่ในใจกันอย่างลึกซึ้งมากขึ้น ไม่สามารถปลดปล่อยตัวเองให้เป็นอิสระได้
บุณพจน์ไม่เคยคิดเลยว่าสักวันหนึ่งตัวเองจะเป็นทุกข์เพราะความรัก ตอนนี้จึงยิ้มขมขื่นอย่างช่วยไม่ได้
เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา ดึงแผนที่ละแวกนี้ออกมา พิจารณาอยู่นานมาก สุดท้ายก็ทำการตัดสินใจ
เมื่อบุณพจน์ส่งแผนที่ให้บุริศร์ บุริศร์ก็ตื่นขึ้น
การสั่นสะเทือนของโทรศัพท์ทำให้เขาลืมตา เห็นบุณพจน์กำลังถือโทรศัพท์ในมือ ตัวเองก็หยิบโทรศัพท์มาดู เมื่อพบว่าเป็นแผนที่เทือกเขาแผ่นหนึ่งก็ตกตะลึงเล็กน้อยอย่างช่วยไม่ได้
“นี่มัน……”
“จากห้องโถงบรรพบุรุษแห่งนี้สามารถผ่านไปถึงเทือกเขาด้านหลังได้ ในเทือกเขามันมีทางเข้าลับแห่งหนึ่ง พวกนายเดินไปตามทางเข้านั้น ก็จะเดินไปถึงหมู่บ้านดารายน”
เสียงของบุณพจน์ไม่ดัง แต่บุริศร์ฟังออกถึงความเด็ดเดี่ยว
ในขณะนี้ ถือว่าบุณพจน์หักหลังพิรุณอย่างแท้จริงแล้ว
แผนที่เทือกเขานี้คงเป็นความลับอย่างยิ่ง นอกจากพิรุณ บางทีอาจจะมีแค่บุณพจน์เท่านั้นที่รู้ แต่ตอนนี้เขาบอกมันกับบุริศร์แล้ว
หัวใจบุริศร์เจ็บปวดขึ้นทันที
“นายไปกับเราเถอะ”
“ฉันต้องอยู่เพื่อตรวจสอบที่อยู่คุณอาบุญทิวาของพวกนาย”
บุณพจน์ค่อนข้างตกใจกับคำพูดบุริศร์ แต่กลับยิ้ม และไม่ได้ตอบตกลง
บุริศร์พูดเสียงทุ้ม “เราหาที่อยู่ของคุณอาบุญทิวาเองได้ ไม่ต้องให้นายสืบหา ตอนนี้นายบอกความลับที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของพิรุณกับเราแล้ว ถึงนายจะเป็นลูกชายเขา เขาก็จะไม่ปล่อยนายไป ฉันไม่มีญาติที่ไหนแล้ว ไม่อยากให้ตัวเองรู้สึกเสียใจอีก บุณพจน์ นายไปกับพวกเราเถอะ”
ร่างกายบุณพจน์แข็งทื่อเล็กน้อย ดวงตาก็มีความอบอุ่นนิดหน่อย
เขานึกว่าในชีวิตนี้จะไม่ได้รับการยอมรับจากบุริศร์เสียแล้ว ไม่คิดว่าแค่แผนที่เทือกเขาแผ่นหนึ่งจะทำให้บุริศร์เชื่อมั่นกับตัวเองแบบนี้
บุณพจน์กระตุกมุมปาก ยิ้มขณะพูดขึ้น “นายหวั่นไหวจริงๆ นายรู้ได้ยังไงว่าที่ฉันให้นายไปเป็นแผนที่จริง?”
“นายคงไม่เอาชีวิตพรวลัยมาล้อเล่นหรอก”
“ก็แค่ของเล่นที่พ่อให้ฉัน นายคิดจริงๆ เหรอว่าฉันใส่ใจ?”
คำพูดของบุณพจน์ทำให้สีหน้าบุริศร์ค่อนข้างแย่
“ไม่ต้องงัดคำพูดพวกนี้มาพูดกับฉันหรอก บุณพจน์ ถ้าทุกอย่างที่นายทำไปทั้งหมดเป็นแค่การเสแสร้ง งั้นบุริศร์อย่างฉันก็ยอมรับมัน”
เมื่อพูดคำนี้ออกไป ร่างบุณพจน์ก็ตกตะลึงทันที
เขาเงยหน้าขึ้นมองบุริศร์ ถามด้วยเสียงสั่นๆ “อะไรคือยอมรับ?”
“ยอมรับก็หมายความว่าถึงนายจะหลอกฉัน ทำร้ายฉัน ฉันก็ยอมรับ ใครให้นายเป็นพี่น้องกับฉันล่ะ?”
เมื่อพูดคำนี้ออกไป จมูกของบุณพจน์ก็เจ็บปวดทันที
เขารีบหันศีรษะไป แล้วพูดเสียงทุ้ม “นายน่าขนลุกกว่าตรินท์เยอะเลย ตรินท์ไม่เคยพูดแบบนี้มาก่อน”
“เพราะตรินท์ยังไม่ทันได้พูดยังไงล่ะ ไม่ว่าสภาพแวดล้อมที่เราเติบโตมาจะเป็นยังไง ยังไงเราก็เป็นพี่น้องแม่เดียวกัน แปดปีก่อนฉันช่วยตรินท์ไว้ไม่ได้ ตอนนี้ฉันไม่อยากให้ตัวเองเสียใจอีกแล้ว บุณพจน์ นายไปกับเราเถอะ”
บุริศร์พูดอย่างจริงจัง
บุณพจน์ส่ายหน้าพูดขึ้น “ถ้าฉันไป พวกนายก็จะถูกเปิดเผย ถ้าฉันอยู่ที่นี่ อย่างน้อยก็ยืดเวลาให้พวกนายได้สามถึงห้าวัน ตอนนั้นพวกนายก็อาจจะกลับไปถึงหมู่บ้านดารายนแล้วก็ได้ ถึงตอนนั้นคิดจะช่วยฉันอีกครั้งก็มีกำลังพล ดีกว่าการที่เราตายในเทือกเขาอีก”
“แต่……”
“บุริศร์ นายไม่ใช่คนลังเลไม่กล้าตัดสินใจ นายก็เคยเข้าสนามรบ นายรู้ว่าการตัดสินใจแบบไหนถึงจะเป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุดไม่ใช่เหรอ? ฉันเป็นกำบังหลังให้พวกนาย นายวางใจมอบมันให้ฉันจัดการได้เลย ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันไม่ได้โง่ จะไม่โง่รอให้พ่อฉันจับได้แล้วมาจัดการฉันหรอก ที่นี่มีหนอนกู่เยอะมาก ฉันจะทำให้ตัวเองหลับสนิท แม้ชีวิตจะแขวนบนเส้นด้าย ตราบใดที่ทำแบบนี้ พ่อฉันก็จะเชื่อว่าฉันไม่ได้ร่วมมือกับพวกนาย”
บุณพจน์วางแผนไว้เรียบร้อยตั้งนานแล้ว
แต่บุริศร์ปฏิเสธหนอนกู่สุดใจ
“อย่าเอาชีวิตตัวเองไปล้อเล่น!”
“ฉันไม่ตายหรอก! ถึงจะเป็นเฮือกสุดท้าย ฉันก็จะรอให้นายมาช่วยฉันออกไป”
ดวงตาบุณพจน์สดใสเป็นพิเศษ
ในตอนนี้ จู่ๆ หัวใจบุริศร์ก็รู้สึกแย่
“นาย……”
“กำลังพลของฉันพรวลัยรู้ทั้งหมด ถ้านายต้องการก็ให้เธอระดมกำลังพลไปได้เลย สิ่งที่ฉันควรบอกฉันก็ส่งไปให้พรวลัยแล้ว ตอนนี้พวกนายเก็บของ แล้วไปเถอะ”
บุณพจน์รู้ว่าที่นี่ไม่สามารถอยู่นานได้
ยิ่งพวกเขาเสียเวลาไปนานแค่ไหน ที่นี่ก็ยิ่งอันตรายมากขึ้น
ในขณะนี้นรมนก็ตื่นขึ้นมาแล้ว หลังจากได้ยินคำพูดของบุณพจน์ก็ไม่ได้พูดอะไร แต่ดวงตาค่อนข้างเปียกชื้น
“พี่ใหญ่ คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฉันจะดูแลพี่สะใภ้ใหญ่ให้ดี”
การเรียกว่าพี่ใหญ่ของนรมนทำให้บุณพจน์น้ำตาเกือบไหล
“ยังไงพี่น้องก็คุยกันได้ แต่ฉันยังไม่ได้จัดงานแต่งให้พรวลัย ถ้ามีโอกาสฉันจะแต่งงานกับเธออย่างมีเกียรติ”
“แน่นอน จะต้องมีวันนั้นแน่นอน”
นรมนพูดอย่างหนักแน่นเป็นพิเศษ
บุณพจน์ยิ้ม ยิ้มสดใสอย่างยิ่ง
เมื่อเขายิ้มขึ้นมาแล้วเหมือนบุริศร์สุดๆ
ดวงตาบุริศร์อ่อนโยนเล็กน้อย คว้านรมนเอาไว้ แล้วพูดขึ้นเสียงทุ้ม “เราจะพาพรวลัยไป”
“โอเค”
นรมนพยักหน้า ทำท่าคารวะให้กับบุณพจน์ จากนั้นก็ประคองพรวลัยออกไปจากมุมหนึ่งของห้องโถงบรรพบุรุษตามเส้นทางที่บุณพจน์มอบให้พวกเขา
ถ้าไม่มีแผนที่ที่บุณพจน์มอบให้พวกเขา ถึงแม้พวกเขาจะถูกขังอยู่ที่นี่หนึ่งปีก็คงไม่รู้ว่าเส้นทางลับของห้องโถงบรรพบุรุษแห่งนี้จะเป็นป้ายวิญญาณนั้นของป้าโอจริงๆ
ดวงตาบุริศร์เย็นชาเล็กน้อย พานรมนและพรวลัยออกไป สุดท้ายก็เหลือบมองไปทางบุณพจน์ สีหน้าแววตาซับซ้อน
บุณพจน์กลับยิ้มเงียบสงบอย่างมาก ราวกับเป็นการลาจากครั้งหนึ่งเท่านั้น ไม่ใช่การลาจากชั่วนิรันดร
เมื่อร่างพวกเขาออกไปจากห้องโถงบรรพบุรุษ รอยยิ้มบนใบหน้าบุณพจน์ก็ยับยั้ง
เขามองห้องโถงบรรพบุรุษที่คุ้นเคยเป็นพิเศษแต่ก็เย็นชาเหลือเกิน มองป้ายวิญญาณป้าโอ ยิ้มเย็นชาอย่างช่วยไม่ได้ขณะพูดขึ้น “แม่ ขอโทษนะครับ ผมอาจจะต้องทำให้แม่ผิดหวัง คนที่แม่รักผมปกป้องไว้ไม่ได้ ลูกชายอย่างผมแค่อยากมีชีวิตดีๆ ใช้ชีวิตอย่างที่ผมเองต้องการ เดิมทีแล้วนี่เป็นสิ่งที่คุณคาดหวังใช่ไหม? ดังนั้นคุณจะโทษผมไม่ได้ถูกไหม?”
พูดจบ บุณพจน์ก็เดินไปที่ใต้ป้ายวิญญาณป้าโอแล้วหยิบกล่องขนาดเล็กกล่องหนึ่งออกมา
ขณะที่เปิดกล่อง หนอนสีทองก็กระเด้งออกมาทันที มันเข้าไปในรูจมูกบุณพจน์โดยตรง
ร่างกายบุณพจน์เดินโซเซทันที ถ่มน้ำลายออกมาเป็นเลือดดัง “ถุย” จากนั้นทั้งร่างก็หมดสติลงไปที่พื้น
