“นี่คือ”
“เหมืองทอง”
คริชณะมองสายแร่ที่อยู่ตรงหน้า พูดเสียงเคร่งขรึม “ตอนนั้นพิรุณเป็นนักธรณีวิทยา เขาค้นพบที่นี่มีสายแร่ทองคำ ถึงได้สนใจหมู่บ้านดารายนมากขนาดนั้น และทำให้เกิดการสังหารหมู่ที่หมู่บ้านดารายนในเวลาต่อมา”
“สายแร่หรือครับ เขาทั้งลูกนี้คือสายแร่ทองคำหรือครับ”
บุริศร์มีเหมืองเพชรที่แอฟริกา ย่อมเข้าใจที่คริชณะพูดทันที
คริชณะพยักหน้า “ใช่แล้ว ต้นกำเนิดสายแร่อยู่ที่หมู่บ้านดารายน ผู้ใหญ่บ้านดารายนทุกรุ่นต่างรู้เรื่องนี้ หน้าที่ของพวกเขาคือปกป้องสายแร่ ที่จริงแล้วสำหรับพวกเขา แร่ทองคำไม่ใช่ความมั่งคั่ง แต่เป็นจิตวิญญาณ คือจิตวิญญาณที่ปกป้องดูแลหมู่บ้าน แมลงพิษบนเทือกเขาที่นี่พิเศษมาก คุณภาพแมลงพิษที่สกัดออกมายิ่งดี นายก็รู้ หมู่บ้านดารายนนับแต่อดีตก็สกัดแมลงพิษสืบต่อกันมา สายแร่นี้ไม่ต้องสงสัยคือพื้นฐานในการลงหลักปักฐานของหมู่บ้านดารายน เมื่อสายแร่ถูกทำลาย คุณภาพของแมลงพิษก็จะลดลง ได้ยินว่าหลายร้อยปีถึงจะสกัดพิษทองคำได้หนึ่งแผ่น แต่หมู่บ้านดารายนใช้เวลาแค่ร้อยปีก็สกัดพิษทองคำได้สามแผ่น และคุณภาพยังดีมาก หมู่บ้านดารายนจึงไม่ยอมให้คนนอกแตะต้องสายแร่นี้เด็ดขาด และเพื่อปกป้องความลับนี้ คนของหมู่บ้านดารายนจึงไม่แต่งงานกับคนภายนอก ต้องการเก็บความลับนี้ไว้ตลอดไป”
เมื่อได้ยินเรื่องเล่าเช่นนี้ บุริศร์ก็อึ้งไป
พิษทองคำมีถึงสามแผ่นหรือ
ในตัวเขามีอยู่หนึ่ง แล้วอีกสองล่ะ
“คุณอาบุญทิวาตอนนั้นก็มาที่นี่เพราะสายแร่นี้หรือครับ”
“ไม่ใช่ คุณอาบุญทิวามาที่นี่เพราะพิษทองคำ”
คริชณะถอนหายใจ ส่ายหน้า “คุณอาบุญทิวาของนายเป็นคนคลั่งรัก ตอนนั้นเขารักนงลักษณ์แต่คิดว่าตัวเองรักผู้หญิงคนเดียวกับพี่ชาย ถูกนงลักษณ์หลอกไปต่างประเทศแล้วรอดพ้นอันตรายมาได้ ต่อมาในที่สุดเขาก็รู้ความลับของนงลักษณ์กับคิม แต่ตอนนั้นนงลักษณ์เป็นผู้หญิงของพระราชา เขาท้อแท้หมดหวัง แต่เขาบังเอิญรู้ว่าในตัวนงลักษณ์มีพิษ ถ้าหากต้องการถอนพิษ จะต้องใช้พิษทองคำที่เป็นสุดยอดพิษของหมู่บ้านดารายนถึงจะแก้พิษได้ เพื่อช่วยนงลักษณ์ คุณอาบุญทิวาถึงได้มาที่หมู่บ้านดารายน”
บุริศร์คาดไม่ถึงคุณอาบุญทิวาจะมาที่นี่ด้วยเหตุผลนี้
เขาขมวดคิ้วนิดหนึ่ง นึกอะไรบางอย่างได้ จึงถามขึ้น “คุณอาบุญทิวามาที่นี่ คุณน้าชัญญาก็มาที่นี่ ทำให้ธนเดชที่จับตาสถานการณ์สายแร่ที่นี่มาตลอดสนใจขึ้นมาใช่มั้ย เขาคิดว่าคุณอาบุญทิวากับคุณน้าชัญญารู้ความลับของสายแร่ที่นี่ ถึงได้ฆ่าพวกเขาปิดปากถูกมั้ย”
“น่าจะเป็นอย่างนี้ แต่ฉันรู้มาว่าคุณอาบุญทิวาเจอพิษทองคำแผ่นหนึ่งจริงๆ และส่งให้นงลักษณ์แก้พิษ แต่ถูกเปิดเผยร่องรอย หลังจากนั้นเขาก็หายตัวไปไม่มีใครพบเห็นอีก นงลักษณ์หลายปีนี้ก็ตามหาตัวคุณอาบุญทิวา แต่คุณอาบุญทิวาหายตัวไปไร้ร่องรอย ไม่มีเบาะแสอะไร ขณะที่คุณน้าชัญญา ก็หายตัวไปเหมือนกันหลังจากที่คุณอาบุญทิวาหายตัวไป”
คริชณะขมวดคิ้วแน่น นี่เป็นปริศนาที่ยังไม่คลี่คลาย ทำให้เขาสงสัยมาก
บุริศร์คิดถึงคำพูดของบุณพจน์ พูดเสียงเบา “บุณพจน์เคยบอกว่าคุณอาบุญทิวาอยู่ในหุบเขานี้”
“หุบเขานี้หรือ”
คริชณะประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด
“เขาบอกอย่างนั้น”
ใจของบุริศร์ไม่ค่อยสงบ
“พี่คริชณะ พี่บอกว่าตอนนั้นพิรุณเข้าหมู่บ้านดารายนเพราะสายแร่ใช่มั้ย แต่คนของหมู่บ้านดารายนห้ามคนนอกเข้าไม่ใช่หรือครับ ทำไมตอนนั้นถึงให้พิรุณเข้าหมู่บ้านล่ะครับ และยังให้เขาอยู่ในหมู่บ้านตั้งนาน อีกอย่างป้าโอคือผู้ใหญ่บ้านนายน้อยเธอจะไม่รู้เรื่องสายแร่นี้ได้อย่างไร
เมื่อได้ยินบุริศร์ถามอย่างนี้ คริชณะพูดเสียงเบา “ป้าโอเป็นแค่ผู้ใหญ่บ้านนายน้อย ตามกฎของหมู่บ้านดารายน มีแต่ผู้ใหญ่บ้านคนปัจจุบันตอนใกล้ตายถึงจะบอกความลับให้ผู้ใหญ่บ้านคนต่อไป แต่ตอนนั้นการสังหารหมู่ที่บ้านหมู่บ้านดารายนเกิดขึ้นกะทะหัน อดีตผู้ใหญ่บ้านไม่ทันบอกอะไรกับป้าโอ ป้าโอจึงไม่รู้เรื่องนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเราเริ่มสำรวจธรณีวิทยา บางทีพวกเราก็คงไม่มีทางรู้ความลับนี้”
“การสำรวจธรณีวิทยาหรือ”
“ใช่แล้ว พิรุณเป็นนักสำรวจธรณีวิทยา แม้ว่าเป็นแค่สถานะ แต่พวกเราแปลกใจมาตลอด นักสำรวจธรณีวิทยาทำไมสนใจหมู่บ้านดารายนมากขนาดนั้น และได้ยินมาว่าสมัยนั้นพิรุณเข้าหมู่บ้านดารายนได้เพราะเขาเป็นนักสำรวจธรณีวิทยา”
ได้ยินคริชณะพูดอย่างนี้ บุริศร์ก็สงสัย
“ผมไม่เข้าใจ ถ้าสายแร่คือความลับของหมู่บ้านดารายน และพิรุณก็เป็นนักสำรวจธรณีวิทยา พวกเขาไม่ควรจะอนุญาต ห้ามเขาเข้าไปถึงจะถูกสิ”
คริชณะพยักหน้า
“ตามเหตุผลควรจะเป็นอย่างนั้น แต่เท่าที่เราตรวจสอบแฟ้มข้อมูล ตอนนั้นพิรุณเข้าไปในหมู่บ้านดารายนโดยไม่มีอุปสรรค เพราะภูเขาด้านหลังหมู่บ้านดารายนเกิดดินโคลนถล่ม สายแร่ที่ซ่อนในเขาลึกจึงปรากฏเบาะแส คนของหมู่บ้านดารายนตื่นตระหนกมาก จึงส่งคนขึ้นเขาไปกลบฝังสายแร่นี้ แต่ภูเขาดินถล่ม มีคนตายไปสิบกว่าคน ตอนนั้นอดีตผู้ใหญ่บ้านไม่ตัดใจ ส่งคนไปกลบฝังอีกรอบ แต่เกิดเหตุการณ์ประหลาด ตอนนั้นคนที่เข้าร่วมภารกิจตายอย่างไม่ทราบสาเหตุในบ้านหมด เรื่องนี้ทำให้ในหมู่บ้านตื่นตระหนก พอดีกับที่ตอนนั้นพิรุณสำรวจธรณีวิทยาอยู่แถวนั้น อดีตผู้ใหญ่บ้านเข้าใจว่าเขาศึกษาด้านนี้ ถึงได้ให้เขาเข้ามาในหมู่บ้านเป็นกรณีพิเศษ เดิมทีอดีตผู้ใหญ่บ้านคิดว่า พิรุณช่วยฝังสายแร่แล้วจะฆ่าเขาปิดปาก แต่เขาไม่มีโอกาสนั้น กลับกลายเป็นหมู่บ้านดารายนถูกสังหารหมู่แทน”
ได้ยินคริชณะพูดอย่างนี้ บุริศร์ก็รู้สึกค่อนข้างเศร้าใจ
“พิรุณตั้งใจวางแผน หรือบางทีเหตุการณ์ดินถล่มและเหตุการณ์ประหลาดอาจเป็นเขาเองที่ตั้งจำสร้างเรื่องปริศนาขึ้น ในเมื่อเป้าหมายของเขาคือทางเข้าสายแร่ในหมู่บ้านดารายนอยู่แล้ว”
บุริศร์ไม่ใช่คนโง่ ในโลกนี้ไม่มีเรื่องบังเอิญมากมายขนาดนั้น เรื่องบังเอิญเกิดขึ้นมากแล้ว นั่นคือตั้งใจวางแผนทำขึ้นต่างหาก
คริชณะพยักหน้า “น่าจะเป็นอย่างนั้น”
“เรื่องพวกนี้พวกพี่สืบได้จากที่ไหนครับ”
บุริศร์ประหลาดใจทีเดียว
ตอนนั้นหมู่บ้านดารายนเหลือคนไม่มาก ตอนนี้ยังมีคนที่อยู่กับเขาหรือทำงานให้ คริชณะไปรู้เรื่องในอดีตมาจากไหนกัน
คริชณะหยิบหนังสือเก่าที่เก็บในเสื้อส่งให้บุริศร์
บุริศร์รู้สึกคุ้นตามาก หลังพลิกดูก็รู้สึกกลุ้มใจ
“นี่คือหนังสือเก่าเล่มนั้นของหมู่บ้านดารายนใช่มั้ย ทำไมมาอยู่กับพี่ได้”
“ฉันอยากได้ ก็ต้องอยู่ที่ฉันสิ ข้างในนี้มีภาษาเผ่าเหมียว แต่ฉันให้คนแปลแล้ว นอกจากเทคนิคการสกัดพิษ ก็บันทึกความลับบางอย่างของหมู่บ้านดารายน ตอนนี้ถือว่าฉันเป็นเจ้าของมันแล้ว”
บุริศร์ขมวดคิ้วนิดหนึ่ง พูดอย่างเซ็งๆ “หนังสือนี้อยู่ในมือกิจจาไม่ใช่หรือครับ”
“พี่ให้กมลเอามาให้”
คริชณะพูดหนักแน่น แต่บุริศร์รู้สึกเซ็ง
“ใช้ลูกสาวผมน้อยๆ หน่อย อย่าคิดว่าดนัยดีกับกมลแล้วจะให้เธอทำอะไรก็ได้นะ”
“กมลเป็นเด็กฉลาด”
คริชณะไม่ปิดบังความชื่นชอบกมล
บุริศร์กลับพูดเรียบๆ “ลูกสาวผมต้องเป็นเด็กฉลาดอยู่แล้ว”
“เอาล่ะ อย่าน้อยใจไป ฉันไม่ได้จะทำอะไรนายซะหน่อย ตอนนี้นายก็รู้เรื่องนี้แล้ว ต่อไปพวกเราต้องสืบหาใครคือคนที่อยู่เบื้องหลังพิรุณ”
ได้ยินคริชณะพูดอย่างนี้ บุริศร์หรี่ตานิดหนึ่ง “ตอนนั้นพิรุณน่าจะร่วมมือกับ ธนเดช เช่นนั้นคนที่อยู่เบื้องหลังเขาน่าจะต้องเป็น ธนเดช”
“ธนเดชออกนอกประเทศไปแล้ว อีกทั้งหลังออกไปได้ปีที่สองก็หายสาบสูญไป”
คำพูดของคริชณะทำให้บุริศร์อึ้งไปทันที
“พี่พูดอะไรนะ”
“เรื่องนี้ถูกเก็บซ่อนดีมาก แม้แต่พวกเราก็คิดว่าธนเดชตอนนี้สุขสบายอยู่ที่ต่างประเทศ แต่เมื่อเร็วๆ นี้พวกเราถึงได้ข่าว คนที่อยู่ต่างประเทศไม่ใช่ธนเดช แต่เป็นพี่น้องของเขา หลังธนเดชออกไปปีที่สองก็หายสาบสูญไป ถ้าเบื้องหลังของพิรุณคือ ธนเดชจริงๆ ละก็ เขาไม่น่ามีเหตุผลอะไรทิ้งลูกทิ้งเมียหลายปีขนาดนี้ และถ้า ธนเดชได้ครอบครองแร่ทองคำล้ำค่านี้ ก็ไม่จำเป็นต้องซ่อนตัวในต่างประเทศ นายรู้มั้ยขุดเหมืองทองคำทั้งเขาลูกนี้จะได้เงินมหาศาลขนาดไหน”
บุริศร์มองเทือกเขาที่อยู่เบื้องหน้า พูดเรียบๆ “แน่นอนว่าไม่มีค่าเท่าเหมืองเพชรของผม”
มุมปากของคริชณะเกร็งนิดหนึ่ง
“ไอ้บ้า ทำไมฉันรู้สึกว่าตอนนี้นายเหม็นกลิ่นคนรวย”
“ผมเป็นนักธุรกิจมาหลายปีขนาดนี้ ไม่เหม็นกลิ่นคนรวย หรือว่าจะให้ผมเหม็นกลิ่นคาวหรือไง”
บุริศร์พูดเช่นนี้ทำให้คริชณะรู้สึกเซ็ง
“นายพูดอย่างนี้ฉันเกลียดความรวยเลย”
“ผมก็แค่มีเงินเยอะหน่อยเท่านั้น ถ้าประเทศต้องการละก็ ผมบริจาคให้ก็ได้”
“ไม่เสียดายหรือไง”
“มีอะไรต้องเสียดายล่ะ ก็แค่ของนอกกายทั้งนั้น”
บุริศร์ท่าทางไม่แยแสอย่างนี้ทำให้คริชณะอยากอัดคนมาก
คนมีเงินโอ้อวดทำให้คนอิจฉาริษยาแบบนี้กันหมดหรือเปล่า
“เข้าเรื่องดีกว่า อยากรู้เบื้องหลังของพิรุณคือใคร ต้องจับเขาให้ได้ก่อน เจตนาเบื้องบนชัดเจน ไม่ว่าใช้วิธีไหนจะต้องจับพิรุณมาให้ได้ และจะต้องจับลับๆ อย่าแหวกหญ้าให้งูตื่น ทำให้คนที่อยู่เบื้องหลังตกใจ”
บุริศร์พยักหน้า สายตาเคร่งขรึม
“อยากจะจับพิรุณเงียบๆ ค่อนข้างยากทีเดียว”
“เพราะอย่างนี้ถึงต้องการความช่วยเหลือของนาย”
บุริศร์เลิกคิ้วนิดหนึ่ง คิดอะไรขึ้นมาได้
“อยากให้ผมหลอกใช้บุณพจน์หรือ”
“จะพูดว่าหลอกใช้ก็ไม่ถูก บาปที่พิรุณเคยทำและทุกอย่างตลอดหลายปีนี้ จับเขาก็ไม่ผิด ถ้าหากบุณพจน์ช่วยเหลือได้ละก็ เป็นผลดีกับเขาด้วย นายก็น่าจะรู้ หลายปีนี้บุณพจน์ก็ปล้นฆ่า ถึงตอนตัดสินจริงๆ จะช่วยลดโทษได้ ฉันรู้นายสนิทสนมกับบุณพจน์ แต่บุริศร์ นายก็น่าจะรู้สถานะของตัวเอง ควรจะทำอะไร นายน่าจะรู้อยู่แก่ใจใช่มั้ย”
มองดวงตาของคริชณะ ในใจบุริศร์รู้สึกหงุดหงิด
เขารู้ดีหลายปีมานี้ทำเรื่องอะไรมาบ้าง แต่เห็นได้ชัด เบื้องบนก็รู้ ตอนนี้ถึงจะให้โอกาสบุณพจน์ทำคุณไถ่โทษ เขาก็หวังว่าบุณพจน์จะเปลี่ยนเส้นทางเชิดหน้าได้อย่างสง่าผ่าเผย
แต่บุณพจน์จะเลือกอย่างไร บุริศร์ไม่รู้จริงๆ
“จะมีเมตตาหน่อยไม่ได้หรือไง วินเซนต์หลายปีมานี้ก็ทำตั้งหลายเรื่อง คุณชายธเนศพลปิดบังสถานะให้เขาได้ ทำไมจะทำให้บุณพจน์ไม่ได้”
คริชณะถอนหายใจ ตบไหล่บุริศร์ “วินเซนต์เป็นคนที่พวกเราฝึกฝนมา ต่อให้ทำเรื่องอะไร เขาก็ยืนข้างพวกเรา แต่บุณพจน์เป็นทหารเมืองนอก บุริศร์ บางเรื่องนายก็น่าจะเข้าใจ แนวคิดการอบรมของเมืองนอกไม่เหมือนกับเรา อีกอย่างวินเซนต์แม้จะโหดเหี้ยม แต่หลายปีมานี้ฆ่าผู้ก่อการร้าย ไม่เคยทำร้ายผู้บริสุทธิ์ แต่บุณพจน์ตั้งองค์กรรับเงินเพื่อทำงานให้ ขอแค่จ่ายเงินก็ทำงานถวายชีวิต หลายคนที่ตายในมือเขาก็เป็นคนบริสุทธิ์”
บุริศร์ทันใดนั้นก็รู้สึกพูดไม่ออก กระทั่งรู้สึกหายใจลำบาก
