“ยังรู้จักเจ็บนะ ลูกรู้ไหมว่าหม่ามี้กังวลแค่ไหนตอนที่คิดว่าลูกเกิดอุบัติเหตุ?”
ถึงปากนรมนจะพูดแบบนี้ แต่ก็ยังอุ้มกมลขึ้นมา
สองมือกมลคล้องคอนรมนไว้ ยิ้มกริ่มพูดขึ้น “หม่ามี้รักหนูที่สุด กมลก็รักหม่ามี้ที่สุดเหมือนกัน”
“ปากนี้กินน้ำผึ้งมาเหรอ?”
นรมนยิ้มขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
กมลออดอ้อนอย่างแอ๊บแบ๊วน่ารัก ไม่ว่านรมนจะอารมณ์เสียแค่ไหนก็หายไปหมด
พรวลัยถูกจัดให้อยู่ในเต็นท์แยกเดี่ยว บุณพจน์เฝ้าเธอด้วยตัวเอง และบุริศร์และคริชณะก็ไปข้างๆ คุยกันเรื่องที่เกิดขึ้นสองสามวันนี้
คิ้วคริชณะขมวดเล็กน้อย พูดขึ้นเสียงทุ้ม “พิรุณคือฉัตรพลจริงๆ เหรอ? นี่มันน่าสนใจมาก”
“ยังไงนะ?”
คริชณะยิ้มเยาะขณะพูดขึ้น “ถ้าเขาไม่ใช่คนในประเทศF นี่ก็เป็นแค่ลักษณะของผู้ก่อการร้าย เราจัดการเองก็ได้ แต่เขาเป็นคนในประเทศFซึ่งเกี่ยวกับกับหลายอย่างมากเกินไป อาจจะส่งผลกระทบต่อการทูตด้วยซ้ำ เรื่องนี้ฉันต้องแจ้งธรรศ ตอนนี้เขาน่าจะอยู่ประเทศF”
“อาสามอยู่ประเทศFเหรอ?”
บุริศร์ค่อนข้างประหลาดใจอย่างช่วยไม่ได้
ไม่มีใครรู้ว่าธรรศถูกส่งไปปฏิบัติภารกิจที่ไหน ตอนนี้จู่ๆ ได้ยินข่าวธรรศจากคริชณะ ก็แสดงว่าธรรศและคริชณะติดต่อกันอยู่ตลอด
บุริศร์เข้าใจทันที
“การปฏิบัติการทางทหารต้องปิดบังนรมนกับพี่ใหญ่ของฉันใช่ไหม?”
บุริศร์รู้กฎเกณฑ์นี้ แต่ธรรศคืออาสามของนรมน เธอเป็นห่วงมากๆ อยู่เสมอ ตอนนี้รู้ข่าวของเขาแล้ว บุริศร์อยากบอกนรมนโดยไม่กระทบต่อหลักการ
คริชณะพูดขึ้นอย่างลำบากใจนิดหน่อย “นายต้องเข้าใจวินัย”
“ก็ได้ครับ”
บุริศร์พยักหน้า ไม่พูดอะไรอีก
คริชณะพูดขึ้นเสียงทุ้ม “ยังไงแล้วบุณพจน์ก็ไม่ใช่คนของทหาร อยู่ที่นี่ไม่ค่อยสะดวก ถ้าเป็นไปได้ นายพาพวกเขากลับไปที่เมืองชลธีแล้วฉันจะหาคนไปปกป้องพวกเขาดีไหม?”
“ไม่จำเป็น พี่ใหญ่มีความคิดเป็นของตัวเอง พวกเขาคงอยู่ไม่นาน”
บุริศร์ส่ายหน้าปฏิเสธ
บุณพจน์ไม่ใช่คนธรรมดา หลายปีที่ผ่านมานี้เขามีกำลังเป็นของตัวเอง เดินอยู่ในพื้นที่สีเทา ถ้าปกป้องเขาเหมือนคนอ่อนแอ บุริศร์คิดว่าเป็นการเหยียดหยามบุณพจน์
“พรวลัยเป็นผู้หญิงของเขา ตอนนี้เพิ่งแท้งได้ไม่กี่วัน ถ้าต้องการให้พรวลัยอยู่เพื่อช่วยเหลือ พี่ใหญ่ฉันก็ต้องอยู่”
บุริศร์รู้วินัย แต่พรวลัยไม่ใช่คนในเขตทหาร แน่นอนว่าไม่สามารถทำตามวินัยเขตทหารได้
คริชณะได้ยินแล้วก็พูดเสียงทุ้ม “ฉันต้องขอคำแนะนำจากเบื้องบนสักหน่อย”
“ครับ”
บุริศร์ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก กลับไปอยู่ข้างๆ นรมนทันที
กมลและกิจจาหัวเราะอยู่ด้วยกัน นรมนนั่งเก้าอี้มองพวกเขาสองคนยิ้มแย้ม รู้สึกวันเวลาแบบนี้มันดีจัง ถ้ากานต์มาได้ก็ยิ่งดี
บุริศร์เดินไป พูดขึ้นด้วยเสียงอ่อนโยน “ในภูเขามันลมแรง คุณสวมเสื้อผ้าเยอะหน่อย”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
นรมนยิ้มเรียบๆ มีช่วงเวลาที่สงบสุข
บุริศร์ก็เลียนแบบเธอ หาเก้าอี้ตัวหนึ่งมานั่งข้างๆ มองกิจจาและกมลคุยเล่นหยอกล้อกัน แล้วพูดขึ้นเสียงทุ้ม “บาดแผลกานต์ดีขึ้นมากแล้ว ถ้าคุณคิดถึงเขา ฉันจะให้คนไปรับเขามา”
“ไม่ต้อง สถานการณ์ทางนี้ยังไม่ชัดเจน ถ้าเป็นไปได้ ฉันอยากให้ส่งกมลกับกิจจากลับไป ต่อไปไม่ว่าจะจัดการฉัตรพลหรือไปประเทศF พาเด็กๆ ไปมันอันตรายเกินไป”
นรมนคิดถึงกานต์ แต่เป็นห่วงความปลอดภัยลูกๆ มากกว่า วิธีในตอนนี้คือส่งพวกเขากลับไปที่สหภาพQT มีวินเซนต์อยู่ ความปลอดภัยของลูกๆ จะต้องได้รับการปกป้องที่ดีที่สุด
บุริศร์ก็คิดแบบนี้เช่นกัน ได้ยินนรมนพูดแบบนี้ ก็พยักหน้า
“โอเค พรุ่งนี้ฉันจะเรียกคนไปส่งพวกเขากลับ”
“ส่งวันนี้ดีกว่า”
นรมนไม่อยากจากลูกๆ ไป แต่เธอก็รู้ เอาพวกเขาอยู่ข้างกายจะยิ่งอันตรายมากแค่ไหน
ไม่กี่วันที่กมลขาดการติดต่อ นรมนก็นอนไม่หลับแล้ว มักคิดว่าถึงแม้ลูกจะเป็นอัจฉริยะ แต่อย่างไรแล้วก็เพิ่งห้าขวบเท่านั้น เด็กอายุน้อยขนาดนั้นให้พวกเขามีประสบการณ์ด้านมืดเร็วเกินไปมันดีจริงเหรอ?
พวกเขาตระกูลโตเล็กไม่ขาดเงิน ไม่ขาดอำนาจ ทำไมต้องให้ลูกกลุ้มใจแบบนี้ตั้งแต่เด็กด้วยล่ะ?
ทั้งๆ ที่พวกเขามีวัยเด็กที่สวยงาม ถึงจะเป็นอัจฉริยะแล้วยังไง? ใครกำหนดว่าอัจฉริยะไม่สามารถมีวัยเด็กแบบคนปกติ?
พวกเขาโตมาแล้วจะเป็นอย่างไรนรมนไม่รู้ แต่การจะทำอะไรตอนอายุเท่าไรคือสิ่งแรกสุดที่เธอพิจารณา
คิดถึงตรงนี้ นรมนก็ดึงปลายเสื้อบุริศร์ไว้ แล้วพูดเสียงทุ้ม “บุริศร์ ฉันอยากปรึกษาอะไรบางอย่างกับคุณ”
“คุณว่ามา”
น้อยครั้งมากที่นรมนจะพูดออดอ้อนกับตน บุริศร์รู้ ถึงแม้ตอนนี้เธอต้องการดวงดาวดวงจันทร์บนท้องฟ้า คาดว่าเขาก็คงหาวิธีหามันมาให้เธอสำเร็จ
แต่นรมนไม่รู้เสน่ห์ของตัวเองในเวลานี้ ในหัวสมองล้วนเป็นเรื่องของเด็กๆ
เธอพูดเสียงทุ้ม “หลังจากเรื่องนี้จบ ฉันอยากให้กานต์ออกมาจากเขตทหาร แล้วกมลก็ไม่ต้องเรียนซุ่มยิงอะไรนั่นอีกแล้ว ฉันอยากให้พวกเขาเหมือนเด็กทั่วไปในวัยเดียวกัน เรียนโรงเรียนอนุบาล เรียนประถมศึกษา ต่อชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น สอบเข้ามหาวิทยาลัย จากนั้นก็หาเส้นทางของตัวเอง ฉันรู้พวกเขามีความสามารถของตัวเอง ก็เลยอาจจะถูกเรียกว่าอัจฉริยะ แต่พวกเขาเป็นลูกของเรา ตอนนี้พวกเขายังเด็ก ไม่รู้เลยว่าเส้นทางที่ตัวเองต้องการอย่างแท้จริงคืออะไร กำหนดให้พวกเขาเร็วเกินไป มันไม่ยุติธรรมกับพวกเด็กๆ และโหดร้ายเกินไปด้วย คุณดูสิพวกเขาเจออะไรมา? เด็กอายุห้าขวบคนหนึ่ง เห็นความเจ้าเล่ห์ผ่านโลก ใช้ชีวิตทั้งสุขและเศร้ามันดีจริงเหรอ? แล้วชีวิตของพวกเขาในอนาคตจะทำยังไง? ยังมีความคาดหวังไหม?”
นรมนเห็นท่าทางขาดความกระฉับกระเฉงของกิจจา ทั้งๆ ที่ตอนแรกที่ได้พบเด็กคนนี้เขาไร้เดียงสาและสดใสมาก ตอนนี้กลายเป็นแบบนี้ ถึงจะบอกว่าการเปลี่ยนแปลงฉับพลันของครอบครัวมีเหตุผลบางอย่าง แต่ไม่ใช่เพราะเขามีประสบการณ์กับด้านมืดของมนุษย์เยอะเกินไปจริงๆ หรอกใช่ไหม?
หลังจากพ่อแม่จากไป มิลินรับเขาเป็นลูกศิษย์ ปฏิบัติดีกับเขาโดยธรรมชาติ ถ้าไม่เปิดเผยเรื่องที่มิลินทรยศในครั้งนี้ บางทีระหว่างกิจจาและมิลินอาจจะยังเป็นอาจารย์และลูกศิษย์ที่รักกันลึกซึ้ง แต่ตอนนี้ล่ะ?
หลังจากเกิดเรื่องมิลิน กิจจาก็ไม่พูดเลย แต่ใครจะไปรู้ว่าตอนกลางคืนเด็กคนนี้จะนอนหลับคนเดียวได้ไหม?
อาจารย์ที่ไว้วางใจขนาดนั้น แต่วางแผนร้ายใส่หม่ามี้ของเขา ให้เขาทนได้อย่างไร เผชิญหน้าอย่างไร?
นอกจากนี้ถึงแม้กมลจะซุ่มยิงดีมาก ก็ไม่ได้ถึงความตายและอื่นๆ แต่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ ในอนาคตกมลจะเดินไปเส้นทางแบบไหนนรมนก็ไม่รู้ แต่เธอยืนยันได้ว่ากมลจะไม่ได้ใช้ชีวิตเหมือนคนธรรมดา
สุขภาพร่างกายเธอเดิมทีแล้วไม่ดี ถึงจะปลูกถ่ายแล้ว ยาสำหรับการตอบสนองปฏิเสธก็ยังต้องทาน
นรมนไม่มีความคิดอื่น แค่อยากให้กมลเติบโตย่างปลอดภัย แข็งแรงไปจนชราได้ก็พอแล้ว
และกานต์ล่ะ?
ถ้าไม่ใช่เพราะความอัจฉริยะของเขา ไม่ใช่เพราะเขาเข้าเขตทหารเร็วเกินไป ตอนนี้เขาจะรู้เรื่องมากมายขนาดนี้ได้อย่างไร?
หลายเรื่องแม้กระทั่งผู้ใหญ่ยังทนไม่ได้ด้วยซ้ำ? พวกเขาเอาความเชื่อมั่นมาจากไหนว่าเด็กห้าขวบคนหนึ่งจะทนได้?
นึกถึงการแยกหลายบุคลิกของกานต์ในคราวก่อน นรมนก็สงสารไม่รู้จบ
เธอพูดสิ่งเหล่านี้กับบุริศร์ทีละนิด
เสียงของเธอมีความเสียใจ ทุกประโยคที่พูดมันเกิดเสียงทุบดังขึ้นในหัวใจบุริศร์
บุริศร์มองนรมน ปัญหาของลูกเขาไม่ได้คิดมันอย่างรอบด้านเท่ากับนรมน นรมนให้ชีวิตกานต์และกมล ใช้แรงทั้งหมดเพื่อเลี้ยงพวกเขาจนถึงตอนนี้ เขาเป็นพ่อสำเร็จรูปราคาถูกคนหนึ่ง คิดไม่ถึงเรื่องพวกนี้จริงๆ
ในใจเขารู้สึกแย่ พูดขึ้นเสียงทุ้ม “ได้ ฉันสัญญากับคุณ ครั้งนี้จะพากมลและกิจจากลับไป ฉันจะให้วินเซนต์แนะนำพวกเขาให้ไปเล่นกับเพื่อนวัยเดียวกันสักหน่อย ตระกูลโตเล็กเราไม่ต้องการอัจฉริยะโดดเด่นอะไรมากขนาดนั้น แค่พวกเขาปลอดภัยก็พอแล้ว”
“อืม”
นรมนพยักหน้า
ทั้งสองคนนั่งกอดกันและกัน กลายเป็นภาพวิวทิวทัศน์ที่งดงาม
พรวลัยไม่รู้ออกมาตั้งแต่เมื่อไร ด้านหลังมีบุณพจน์ตามมา
บุณพจน์กอดพรวลัยจากด้านหลัง ได้ยินพรวลัยพูดขึ้น “ก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าระหว่างเราจะมีลูกได้ไหม มีลูกแล้วคุณจะสอนเธอยังไง?”
แววตาพรวลัยมีความอิจฉาเล็กน้อย สองมือถึงขั้นลูบท้องน้อยของตัวเองโดยไม่ตั้งใจ
ครั้งหนึ่งเธอก็เคยเป็นแม่ได้ ถ้าเก็บลูกในตอนแรกไว้ได้ เดาว่าตอนนี้เรียนประถมแล้ว
น้ำตาใสไหลลงมาพร้อมกับหัวใจที่เสียใจ
บุณพจน์ยื่นนิ้วเช็ดน้ำตาเธอเบาๆ แล้วพูดขึ้นเสียงอ่อนโยน “เราจะต้องมีแน่ ฉันกับเธอเก่งขนาดนี้ รับรองว่าในอนาคตต้องมีลูกแน่ ถ้าพูดแบบไม่น่าฟังคือ ถึงแม้จะไม่มี เราก็ไปรับเลี้ยงก็ได้ ไม่จำเป็นต้องไปเสียใจกับเรื่องที่ไม่ได้เกิดขึ้น ร่างกายเธอในตอนนี้ทนความทรมานมากๆ ไม่ได้ ถ้าไม่ใช่เพื่อแก้แค้นที่รุนแรงของเธอ ฉันจะไม่ตกลงให้เธอมาค่ายทหารเพื่อช่วยคริชณะทำค่ายกลอะไรนี่หรอก”
เรื่องนี้บุณพจน์พูดไม่ผิดเลยสักนิด
เขาเติบโตเคียงข้างฉัตรพลมาตั้งแต่เด็ก เห็นแผนการแสวงหาผลประโยชน์ ให้ตัวเองได้รับประโยชน์มากที่สุด เรียนรู้วิธีการเอาตัวรอดจากรอยแตก ดังนั้นความเชื่อมั่นของครอบครัว ประเทศชาติหรือโลกใบนี้มันเหมือนขอบฟ้าสำหรับเขา ทั้งไม่แน่นอนและว่างเปล่า แค่จับคนตรงหน้า ทำเรื่องดีๆ ตรงหน้า การใช้ชีวิตอย่างมุทะลุคือคำจำกัดความของชีวิตบุณพจน์
เขามาที่นี่ ด้านหนึ่งคือเพราะความสัมพันธ์ของบุริศร์และคริชณะ เขาไม่มีทางไม่สนใจน้องชายแท้ๆ เพียงคนเดียวของตัวเองบนโลกใบนี้ได้ อีกด้านหนึ่งก็เพราะความแค้นอันรุนแรงของพรวลัยและฉัตรพล
กำลังของฉัตรพลสลับซับซ้อนยากแก่การแก้ไข ถ้าพึ่งแค่ความสามารถของเขาเองคิดว่าไม่สามารถคุ้มครองความปลอดภัยของพรวลัยได้ ดังนั้นเขาจึงยืมกำลังของคริชณะ
จริงๆ แล้วในใจบุณพจน์รู้ดียิ่งกว่าใคร อยู่ที่นี่เขาไม่ได้รับการต้อนรับ แต่แล้วมันยังไง?
ผู้หญิงของเขาอยู่ที่นี่ เขาก็ไม่ไปไหนทั้งนั้น ถ้าจะไป ก็ต้องพาพรวลัยออกไปด้วยกัน
พรวลัยอยู่กับบุณพจน์มาสิบสองปี แน่นอนว่ารู้นิสัยของบุณพจน์ ให้เขาอยู่ที่นี่จริงๆ แล้วมันไม่ยุติธรรมกับบุณพจน์ ถ้าไม่ใช่เพราะความแค้นอันรุนแรงของตัวเอง บุณพจน์ก็อาจจะไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้
ในขณะนี้ พรวลัยคาดหวังกว่าใครๆ ว่ารายงานผลการทดสอบดีเอ็นเอออกมาแล้วสามารถแสดงผลว่าบุณพจน์ไม่มีความสัมพันธ์พ่อลูกกับฉัตรพล
ในขณะนี้ ทุกคนล้วนสงบกันหมด ภาพทั้งหมดล้วนสวยงามมาก แต่ทุกคนก็รู้ มันคือความเงียบสงบก่อนเกิดสงครามใหญ่ วันที่สถานการณ์อันน่ากลัวและมืดมนกำลังจะมาถึงแล้ว
