นรมนตื่นเต้นทันที
“ทำไมถึงส่งข่าวกลับมาเร็วแบบนี้？”
เปรียบเทียบกับความตื่นเต้นของนรมน บุริศร์กลับเคร่งขรึม
“นี่มันไม่ถูกต้อง หงส์ไม่มีทางตอบกลับมาเร็วแบบนี้ ต้องการสืบคนคนหนึ่งไม่ว่าอย่างไรต้องใช้เวลาเป็นสิบกว่านาที หรืออาจจะหลายนาที ไม่มีทางตอบกลับมาทันที”
ได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้ นรมนยิ่งกังวล
“คุณคิดว่าหงส์มีอันตรายหรือเปล่า？”
บุริศร์ไม่ตอบ รับข้อความอย่างรวดเร็ว บนข้อความมีเพียงคำว่า “ไว้ค่อยคุย！”
สามารถเห็นได้ว่าทางฝั่งหงส์มีอันตรายเยอะแค่ไหน
อาจจะเจอกับเรื่องกะทันหันทำให้เธอต้องตัดการสนทนาทันที
แค่นึกถึงความปลอดภัยของหงส์ บุริศร์ก็กังวล แต่ตอนนี้โทรเข้าไปไม่ได้ คอมพิวเตอร์ก็ถูกบล็อก เขาร้อนรนไปก็ทำอะไรไม่ได้
เขาคิดว่าหงส์ย่อมมีวิธีแก้ไขในช่วงเวลาคับขัน ในเมื่อเป็นคนที่สามารถนั่งอยู่ในตำแหน่งหัวหน้าหน่วยทั้งสี่ของสหภาพQT ไม่มีทางถูกเพ่งเล็งได้ง่ายๆ
“เป็นไงบ้าง？”
นรมนเห็นบุริศร์เอาแต่ทำหน้าเครียด จึงอดถามไม่ได้
บุริศร์ตอบเสียงเบา “เธอตัดการติดต่อไป น่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกะทันหัน ตอนนี้ภายในประเทศ F มีสถานการณ์ยังไงกันแน่ พวกเราเองก็ไม่รู้ ทำได้เพียงรอพวกเขาเปิดประเทศแล้วค่อยว่ากัน”
นรมนก็รู้สึกกังวล
โสธรยังอยู่ในประเทศ F และไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นไงบ้าง ยังมีราเชนกับกล้าณรงค์ ตอนนี้พวกเขาสองคนสู้กันไปถึงไหนแล้ว？
นรมนคิดว่าพระราชาของประเทศ Fค่อนข้างฉลาด ปิดประตูชำระสะสาง ทำให้พวกเขาลงมือจัดการไม่ทันจริงๆ และช่วยเหลือไม่ได้
นึกถึงโสธรที่ขาดการติดต่อไปนาน นรมนก็เป็นห่วงอย่างช่วยไม่ได้
เขาคงจะไม่ถูกจับได้ใช่ไหม？
น่าจะยังมีชีวิตอยู่？
แต่ก่อนคิดว่ามีการคุ้มครองของราเชน อย่างน้อยโสธรก็ปลอดภัยไร้กังวล แต่ตอนนี้รู้สถานการณ์ของนงลักษณ์ จึงรู้สถานการณ์ของราเชนไปโดยปริยาย
ราเชนโดดเดี่ยวไร้ความช่วยเหลือ ต่อสู้อยู่คนเดียวด้านใน ไม่รู้ว่าจะยืนหยัดได้ไหม？
เจ้าชายองค์อื่นต่างมีตระกูลของพระมารดาคอยสนับสนุน มีเพียงราเชนเท่านั้นที่ไม่มี สิ่งนี้นรมนคิดไม่ถึงเลย
เดิมทีเธอคิดว่าตนเองสามารถเป็นกำลังสนับสนุนและตระกูลของพระมารดาของราเชนได้ กลับคิดไม่ถึงว่าเธอยังไม่ทันมาถึงประเทศ Fก็ถูกแยกออกจากกันแล้ว
ผู้ชายคนนั้นบอกว่าเห็นราเชนลำบากตนเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถ้าสามารถทำได้สำเร็จจริง เขาก็ไม่ถือสาที่จะให้ราเชนขึ้นครองตำแหน่งพระราชาของประเทศ F
แท้จริงแล้วมีสถานะอย่างไรกันถึงสามารถพูดออกมาได้อิสระแบบนี้？
หรือจะเป็นพระราชา？
สมองของนรมนหยุดนิ่งไปทันที
พระราชา？
หรือว่าคนนั้นคือพระราชา？
เธอนึกถึงคำพูดที่เขาพูดกับนงลักษณ์ แนวคิดในสมองว่องไวขึ้นมา
ถ้าผู้ชายคนนั้นเป็นพระราชา งั้นนงลักษณ์ก็คือท่านผู้หญิงเจ็ดของเขา ดังนั้นเขาจึงพูดตอนที่เจอกับนงลักษณ์ว่าเธอเป็นท่านผู้หญิงดีๆ ไม่เอา กลับอยากลำบาก และมีเพียงพระราชาเท่านั้นถึงจะสามารถควบคุมสถานการณ์ของประเทศ F ได้ ปิดบังความจริงเอาไว้ รู้ทั้งรู้ว่านงลักษณ์แกล้งตาย กลับปกปิดเพื่อเธอ แล้วให้พื้นที่นงลักษณ์ทำเรื่องต่างๆ มากมาย แต่กลับควบคุมทุกการเคลื่อนไหวของเธอ
นงลักษณ์บอกว่าเธอไม่เต็มใจคลอดราเชน เป็นฝ่ายชายที่บังคับเธอ ซึ่งถ้าฝ่ายชายเป็นพระราชาจริง อยากได้ลูกที่เกิดจากตนเองกับนงลักษณ์ก็สามารถเข้าใจได้
มิเช่นนั้นนรมนคิดไม่ออกว่าฝ่ายชายมีเหตุผลอะไรที่ต้องบังคับให้นงลักษณ์ทำเช่นนี้
นรมนรู้สึกกระจ่างขึ้นมาทันที
“บุริศร์ ฉันคิดว่าฉันเดาตัวตนของผู้ชายคนนั้นออกแล้ว”
“เป็นพระราชาของประเทศ F”
นรมนสามารถเดาปัญหาข้อนี้ได้ แน่นอนบุริศร์ก็คิดได้เช่นกัน
เห็นสองคนความคิดเหมือนกัน นรมนรีบกล่าว “ถ้าเขาเป็นพระราชาจริง จะตามหาพิรุณเพื่ออะไร？หรือการฆ่าหมู่บ้านดารายนยกตระกูลเมื่อสามสิบกว่าปีที่แล้วมีความเกี่ยวข้องกับประเทศ F？”
นัยน์ตาของบุริศร์เฉียบคมทันที
“ถ้ามีความเกี่ยวข้องจริง นั่นหมายความว่าประเทศของเขาคิดอยากจะได้สายแร่เหมืองทองเบื้องหลังหมู่บ้านดารายน นี่ไม่ใช่แค่ความแค้นส่วนตัวของหมู่บ้านดารายน แต่ทรัพยากรของประเทศถูกขโมย นี่มันคือการรังแกประเทศ！ประเทศ F เป็นประเทศเล็กๆ คิดไม่ถึงว่าจะมีความปรารถนาป่าเถื่อนแบบนี้ ทำลายเพื่อประเทศยังไม่เพียงพอ”
คำพูดของบุริศร์เต็มไปด้วยความเดือดดาล ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป นรมนเห็นมาดทหารของบุริศร์
รังแกประเทศจีนของฉัน อยู่ไกลแค่ไหนก็จะต้องถูกลงโทษ！
ท่าทางสง่างามแบบนี้ทำให้ก้นบึ้งหัวใจของนรมนเคารพเลื่อมใสอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
“ไม่ว่าคุณจะทำอะไร ฉันจะคอยสนับสนุนคุณ”
นรมนจับมือบุริศร์แน่น
นัยน์ตาเฉียบคมของบุริศร์มีความรักละมุนสอดแทรกอยู่เล็กน้อย
“พวกเราจับมือเดินไปด้วยกัน”
“ค่ะ”
นรมนพยักหน้ายิ้ม ถึงแม้หนทางตรงหน้าจะยากลำบาก แต่มีบุริศร์เคียงข้างไปด้วยกัน และยังมีความเกี่ยวข้องกับทรัพยากรของประเทศ นรมนกลับรู้สึกว่าทุกอย่างที่ทำลงไปมีความหมายมาก
นี่อาจเป็นความเชื่อ และเป็นความจงรักภักดีของประชากรต่อประเทศ
เลือดอันร้อนระอุในร่างกายไหลเวียน
นรมนพบว่าในเวลานี้ตนเองอยู่ใกล้ชิดหัวใจของบุริศร์เช่นนี้
เธอยื่นสองแขนออกไปกอดบุริศร์เอง กระซิบว่า “พวกเราไปหาคุณป้ากันเถอะ เวลานี้บางทีเธออาจต้องการคนในครอบครัวที่สุด”
“คุณไปเถอะ ตอนนี้ผมไม่สมควรเปิดเผยตัวตน คุณไปอยู่เป็นเพื่อนเธอเถอะ”
บุริศร์ตบมือของนรมนเบาๆ
นงลักษณ์น่าสงสารจริงๆ คนรักกับลูกชายของตนเองอยู่ในมือของคนอื่น ส่วนตนเองก็ไม่เป็นอิสระ กลับยังพยายามดิ้นรนอย่างยากลำบาก วัยสาวและการทำงานหนักมาทั้งชีวิตสูญสิ้นไปโดยเปล่าประโยชน์อยู่ตรงนี้ ทุกวันนั้นยังคงไม่มีบ้าน ไม่มีประเทศ เหมือนแหนลอยน้ำไม่มีราก
นรมนรู้ว่ารากของเธออยู่ที่ไหน ถึงแม้จะยากเย็น แต่ในวินาทีนี้เธอยังหวังพานงลักษณ์กลับบ้านด้วยมือของตนเอง
เธอออกจากบ้านมานานแล้วไม่ใช่หรือไง？
คิดถึงตรงนี้ นรมนปล่อยบุริศร์ กล่าวอย่างอ่อนโยน “คุณเป็นเด็กดีนะ ฉันไปอยู่กับคุณป้า อีกสักพักจะกลับมา”
“อืม”
บุริศร์ยิ้มอ่อนโยน
นรมนออกมาจากห้องนอน เมื่อมาถึงห้องของนงลักษณ์รู้สึกกระอักกระอ่วนใจไม่น้อย
เธอไม่รู้ว่านงลักษณ์กลับมาหรือยัง และตอนนี้มีอารมณ์อย่างไร แต่เธอก็ไม่สามารถพรวดพราดเข้าไปสุ่มสี่สุ่มห้า พูดอะไรสักหน่อยดีนะ？
นรมนกลับห้องไปหยิบแผ่นชาดำ และกลับมาที่ประตูห้องของนงลักษณ์อีกครั้ง เคาะลงไปบนประตู
“คุณป้า หลับหรือยังคะ？”
เสียงของนรมนอ่อนโยน เสียงของนงลักษณ์ที่ดังมาจากด้านในมีความแหบแห้ง
“มีธุระอะไรเหรอ？ ฉันไม่ค่อยสบาย”
นงลักษณ์เพิ่งจะผ่านเรื่องเหล่านั้นมาจะสบายดีได้อย่างไร
ความจริงนรมนไม่อยากรบกวนเธอ แต่เธอรู้ ตอนนี้ถ้าปล่อยนงลักษณ์ไว้คนเดียว หล่อนจะยิ่งเสียใจ
ดังนั้นนรมนจึงเคาะประตูและพูดต่อ “คุณป้า ฉันเอาชาดำมาต้มให้ป้าดื่ม ฉันก็นอนไม่หลับ ตอนนี้บุริศร์ก็ไม่อยู่ด้วย ฉันไม่มีคนคุยด้วย ตอนอยู่บ้านยังสามารถคุยกับสามีได้ แต่ถ้าฉันโทรหาเขาตอนนี้ เขาจะนอนไม่หลับ”
ประตูเปิดออกทันที
ถึงแม้นงลักษณ์จะพยายามปิดบัง แต่นัยน์ตาบวมแดงยังทำให้นรมนดูออกว่าเธอผ่านการร้องไห้มา
ผู้หญิงที่หยิ่งในศักดิ์ศรีคนหนึ่ง ผู้หญิงที่หยิ่งยโส กลับทำได้แค่ร้องไห้โฮ
นี่คือความโศกเศร้าของความเป็นหญิง และเป็นชะตากรรมของนงลักษณ์
“เข้ามาสิ”
นงลักษณ์เหลือบมองนรมน ตะแคงตัว
นรมนรีบเข้าไป พร้อมกับปิดประตูห้อง
“คุณป้า ที่นี่มีชุดชงชาไหม？”
นรมนเอ่ยถาม นงลักษณ์ก็ไม่ได้ใจแคบ หยิบชุดชงชาจากในตู้ส่งให้นรมน พูดเสียงเบา “ฉันจะไปอาบน้ำ เธอชงชาไปก่อนนะ”
“ค่ะ”
นรมนพยักหน้าอย่างน่าเอ็นดูสุดๆ
หลังจากนรมนชงชาเสร็จ นงลักษณ์ก็ออกมาจากห้องอาบน้ำ
อาจเพราะเกี่ยวกับการได้อาบน้ำ นรมนพบว่านัยน์ตาบวมแดงของนงลักษณ์ดูดีขึ้นเยอะ จนแทบจะดูไม่ออก
เมื่อเธอมานงลักษณ์น่าจะเพิ่งกลับมาได้ไม่นาน ไม่อย่างนั้นคงไม่ถูกเธอเห็นเข้าอย่างจนตรอกเช่นนี้
“คุณป้า ดื่มชาสักแก้ว ดูว่าฝีมือการชงชาของฉันเป็นยังไงบ้าง？”
นรมนยิ้มบางๆ ส่งน้ำชาให้นงลักษณ์
นงลักษณ์จิบหนึ่งคำ หลงเหลือความหอมอยู่ที่ริมฝีปาก อดกล่าวชมเชยไม่ได้ “ชาดี”
“ถ้าชอบคุณป้าก็ดื่มเยอะๆ รอกลับไปตระกูลพรโสภณ คุณป้าลองชิมที่คุณตาชง นั่นถึงจะเรียกว่าสุดยอด”
วันนี้นรมนมักจะเอ่ยถึงคุณท่านตนุวร เธอตั้งใจให้นงลักษณ์รู้ว่า พวกเธอคือครอบครัวเดียวกัน ไม่ว่าจะอยู่ห่างไกลกัน เธอจะก็พาหล่อนกลับบ้าน
มือของนงลักษณ์หยุดนิ่งไปสักพัก แววตาตาเป็นประกาย
“จริงเหรอ？ น่าเสียดายที่ฉันไม่มีโอกาส”
“ต้องมีโอกาสสิ รอพวกเราจัดการเรื่องหมู่บ้านดารายนจบ พวกเราจะกลับบ้านกัน ฉันคิดว่าถ้าคุณตาได้เจอคุณจะต้องดีใจมาก และฉันเองก็ดีใจ”
คำพูดของนรมนทำให้นงลักษณ์นิ่งไป
“เธอดีใจ？”
“แน่นอนค่ะ แม่ของฉันเสียไปแล้ว เพราะมีคุณป้าอยู่ ฉันถึงได้เหมือนคุยกับแม่ทุกวัน ถ้าต่อจากนี้สามารถคุยกับคุณป้าได้ทุกวัน ฉันคิดว่าแม่ของฉันก็ดีใจ”
คำพูดของนรมนทำให้นัยน์ตาของนงลักษณ์ร้อนผ่าว
“ตอนสุดท้ายคิมตายอย่างน่าเวทนา”
เธอรู้ว่าคิมตายยังไง ก้นบึ้งหัวใจอดรู้สึกเสียใจไม่ได้
นั่นคือญาติร่วมสายเลือดที่หน้าตาเหมือนเธอ ชีวิตนี้ไม่มีวาสนาได้เจออีกแล้ว
บางทีถ้าเธอสามารถตายไปพร้อมกับชินทรได้ก็คงจะเป็นความสุขอย่างหนึ่ง ดีกว่าเธอกับบุญทิวาที่ไม่ได้เจอกันหลายปี
เห็นนงลักษณ์ใจลอย นรมนรีบเติมชาของเธอให้เต็ม พูดเสียงค่อย “คุณป้า ฉันเชื่อมาตลอด วิญญาณของแม่อยู่บนฟ้า ป้าจะต้องสมหวังทุกอย่างแน่นอน”
สมหวังทุกอย่าง？
นงลักษณ์ขบคิดสี่คำนี้ มุมปากยกขึ้นช้าๆ
“หวังว่ะนะ”
เห็นนงลักษณ์อารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย นรมนถึงจะผ่อนคลาย
นงลักษณ์จิบชา กล่าวเสียงเบา “เธอคงไม่ได้มาที่นี่แค่คุยเล่นกับฉันอย่างเดียวใช่ไหม？”
เธอรู้ว่านรมนระแวดระวังและป้องกันตัวกับเธอยิ่งกว่าใคร ถึงแม้พวกเธอจะเป็นญาติทางสายเลือด แต่นรมนไม่วางใจในตัวเธอ
เธอไม่โทษนรมน
ตอนนี้เรื่องทั้งหมดซับซ้อนและยากจะแยกแยะได้ชัดเจน ถ้าเธอเป็นนรมนก็คงจะมีท่าทางและความคิดแบบนี้ไปโดยปริยาย ดังนั้นการที่อยู่ดีๆ นรมนก็เข้ามาดื่มชาคุยกับเธอ นงลักษณ์ไม่คิดว่าเป็นการคุยเล่นทั่วไป
นรมนไม่รู้ว่าจะอธิบายให้นงลักษณ์ฟังอย่างไรที่จู่ๆ ตนเองก็รู้สึกสงสารเธอจึงมาอยู่เป็นเพื่อนเธอ ดังนั้นเมื่อได้ยินนงลักษณ์ถามแบบนี้ คิดไม่ถึงว่าไม่รู้จะตอบอะไรทันที
นงลักษณ์เห็นท่าทางหงุดหงิดใจของนรมน จึงอดกล่าวด้วยรอยยิ้มไม่ได้ “เธอนี่นะ เป็นถึงคุณนายบุริศร์ ลูกก็ห้าขวบแล้ว ยังแสดงสิ่งที่คิดบนใบหน้า แบบนี้ไม่ดีเลยนะ”
“ฉัน……”
นรมนทำอะไรไม่ถูก
นงลักษณ์เห็นท่าทางของเธอ จึงอดกล่าวด้วยรอยยิ้มไม่ได้ “ฉันรู้ว่าเธอมาหาฉันเพราะมีเรื่องอะไร คิดจะถามว่าสืบตัวตนของพิรุณได้หรือยังใช่ไหม？พอดีเลย ทางฝั่งของฉันมีเบาะแสแล้ว คิดอยู่ว่าจะเอาไปส่งให้เธอ”
สิ้นคำ นรมนชะงักไปทันที
นงลักษณ์สามารถสืบหาตัวตนที่แท้จริงของพิรุณได้
