แค้นรักสามีตัวร้าย – บทที่ 1329 ฉันอยากเจอคุณอารอง

เมื่อนรมนและบุริศร์มาถึง มิลินก็อยู่ ไม่รู้ว่ากลัวใครจำได้หรืออะไรก็แล้วแต่ มิลินสวมเสื้อคลุม คลุมตัวเองอย่างมิดชิด ถ้านรมนไม่คุ้นเคยกับเธอมากเกินไป ก็คงจำเธอไม่ได้จริงๆ

มิลินไม่คิดว่านรมนจะมาด้วย จึงกระอักกระอ่วนนิดหน่อยทันที

“คุณนาย คุณก็มาเหรอ?”

มิลินมองนรมนอย่างค่อนข้างรู้สึกผิด ไม่รู้ทำไม เมื่อเผชิญหน้ากับนรมน เธอจะรู้สึกขาดความมั่นใจโดยไม่คาดคิด

อาจจะเพราะทุกคนเป็นผู้หญิง อาจจะเพราะเข้าใจความรู้สึกของนรมนที่มีต่อบุริศร์ ดังนั้นหลังจากทำเรื่องใส่กู่ให้บุริศร์ เธอรู้ว่าบุริศร์อาจจะให้อภัยเธอได้ แต่นรมนอาจจะไม่ เธอจึงค่อนข้างกังวล

นรมนเข้าใจบางอย่างในแววตามิลิน พูดตามตรง สำหรับวิธีการของมิลินนรมนไม่พอใจมากจริงๆ แต่ฟังคำอธิบายของบุริศร์แล้ว เธอก็เป็นแม่คนเหมือนกัน ลองคิดว่าถ้าเป็นตัวเอง ถ้าเธอคือมิลิน ก็คงเลือกทำเหมือนกันล่ะมั้ง

เธอถอนหายใจ แล้วพูดเสียงทุ้ม “บอกเราเกี่ยวกับสิ่งที่คุณรู้ อดีตผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป ฉันจะบอกกิจจาให้เข้าใจ”

นรมนรู้ว่าคนที่มิลินใส่ใจมากที่สุดในตอนนี้คือใคร สิ่งที่เธอไม่ต้องการเห็นมากที่สุดคือหล่อนแยกทางกับกิจจา แต่ความจริงมักน่าหมดหนทางเช่นนี้

ดวงตามิลินเป็นประกายเล็กน้อย ในดวงตามีน้ำตาส่องแสง

ลูกชายตายไปแล้ว ตอนนี้ยังตายไม่มั่นคงอีก ขณะนี้กิจจาเทียบเท่าลูกชายคนที่สองของเธอ เธอไม่อยากให้กิจจาเกลียดเธอจริงๆ ถึงแม้จะนิดเดียวก็ทนไม่ได้ ขณะนี้นรมนพูดสิ่งที่เธอใส่ใจออกไปหมดแล้ว มิลินยังพูดอะไรได้อีกล่ะ? ยังมีความกังวลอะไรอีก?

“ขอบคุณค่ะคุณนาย ฉันจะบอกพวกคุณเกี่ยวกับสิ่งที่ฉันรู้ทั้งหมด แต่ก็หวังว่าพวกคุณจะช่วยฉันเอาเถ้ากระดูกลูกชายฉันกลับมาได้ไหม? ฉันเองไม่มีความสามารถนี้ นอกจากทำตามความต้องการของพระราชา แต่ถ้าจะให้ฉันทำร้ายผู้ใหญ่บ้านและคุณนายจริงๆ ฉันทำไม่ได้”

มิลินคือคนของหมู่บ้านดารายน เพื่อหมู่บ้านดารายนเธอสูญเสียไปเยอะเกินไป ตอนนี้กว่าผู้ใหญ่บ้านดารายนจะปรากฏตัวขึ้น ไม่ว่าอย่างไรเธอก็หักหลังไม่ได้ แต่เธอก็เป็นแม่คนหนึ่งเช่นกัน ทนไม่ได้ที่ลูกชายตายอย่างไม่สงบ ทำได้แค่ฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่นรมนและบุริศร์

“ฉันสัญญากับเธอ”

นรมนไม่ได้พูด นี่คือเรื่องระหว่างบุริศร์และมิลิน ถึงเธอจะเป็นภรรยาของบุริศร์ และสัญญากับมิลินได้ แต่เธอรู้สึกว่าคำพูดนี้ให้บุริศร์พูดจะดีกว่า บุริศร์ก็เข้าใจเธออย่างที่คิดไว้ เอ่ยปากขึ้นเรียบๆ โดยทันที

ได้รับการรับรองจากบุริศร์ มิลินก็โล่งใจ ไม่มีความกังวลอะไรแล้ว

เธอพูดเสียงทุ้ม “ฉันรู้คุณอารองบุญทิวาอยู่ที่ไหน ฉันพาพวกคุณไปได้”

นรมนตื่นเต้นขึ้นมาทันที

“คุณอารองอยู่ประเทศFหรือเปล่า?”

“เปล่า คุณอารองอยู่ที่นี่ค่ะ”

คำพูดมิลินทำให้นรมนตกตะลึงเล็กน้อย แต่บุริศร์ไม่ประหลาดใจอะไร

“อยู่แถวๆ นี้เหรอ?”

มิลินพยักหน้าพูดขึ้น “ใช่ อยู่แถวๆ นี้”

ทั้งร่างนรมนตกตะลึง

เธอไม่คิดว่าตัวเองและคุณอารองจะอยู่กันใกล้ขนาดนี้ แต่ไม่มีที่อยู่และข่าวคราวของคุณอารองมาตลอดเลย คุณอารองจะกังวลแค่ไหนนะ

“อยู่ที่ไหน?”

การแสดงออกของนรมนค่อนข้างตื่นเต้น

มิลินพูดเสียงทุ้ม “ตามฉันมาสิ”

บุริศร์จับมือนรมนแน่น เขารู้นรมนรีบร้อนอยากเจอบุญทิวา แต่เขาก็กลัวว่าหลังจากนรมนเจอบุญทิวาแล้วจะทนไม่ค่อยได้

“นรมน คุณฟังฉันนะ เดี๋ยวไม่ว่าจะเจออะไร คุณจะต้องใจเย็นๆ”

ก่อนหน้านี้นรมนเคยคิดและคาดเดาไว้มากมาย แต่เมื่อได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้ก็ยังชะงักเล็กน้อยอย่างช่วยไม่ได้ เจ็บหัวใจ

บุริศร์พูดแบบนี้ได้ แสดงว่าต้องเป็นสถานการณ์ที่ไม่ดีนัก ถึงตอนนั้นเธอก็กลัวว่าตัวเองจะทนไม่ได้เช่นกัน แต่เห็นท่าทางกังวลของบุริศร์ หัวใจนรมนก็มีกระแสน้ำอุ่นไหลผ่านไม่มากก็น้อย ความไม่สบายใจและกระสับกระส่ายพวกนั้นก็ค่อยๆ สงบลงอย่างช้าๆ

“ฉันรู้แล้ว”

เธอพูดเสียงทุ้ม แต่หนักแน่นมาก

บุริศร์จึงพูดกับมิลิน “ไปกันเถอะ”

มิลินพานรมนและบุริศร์ออกมาจากหมู่บ้านดารายน ระหว่างนั้นไม่มีใครมาหยุด หนึ่งเพราะบุริศร์ได้ออกคำสั่งไว้ สองเพราะมิลินทำตัวค่อนข้างถ่อมตนมาก ไม่มีใครจำได้ว่าเป็นเธอ

หลังจากคนกลุ่มหนึ่งออกมาจากหมู่บ้านดารายนแล้ว ก็หยุดที่แถวๆ หมู่บ้านน้ำใส

ถนนเส้นนี้นรมนเดินอยู่บ่อยครั้งในช่วงนี้ แน่นอนว่าค่อนข้างคุ้นตา

“มาที่หมู่บ้านน้ำใสทำไม? หรือว่าผู้ใหญ่บ้านเตชิตของหมู่บ้านน้ำใสน่าสงสัย?”

ตอนนี้นรมนรู้สึกว่าไม่มีใครไว้ใจได้แล้ว

แต่มิลินส่ายหน้าพูดขึ้น “ไม่ใช่ค่ะ คุณอารองบุญทิวาอยู่แถวๆ นี้”

“ว่าไงนะ?”

ดวงตานรมนเบิกกว้างทันที

คิ้วบุริศร์ก็ขมวดขึ้นมาเล็กน้อย

ที่นี่พื้นที่ราบตลอดทาง ไม่มีที่ใดๆ ให้คนหลบซ่อนได้ มิลินบอกว่าคุณอารองบุญทิวาอยู่ที่นี่ เขาดูอย่างไรก็ไม่ใช่

“มิลิน เธอแน่ใจนะว่าใช่ที่นี่?”

“ค่ะ”

มิลินพยักหน้า จากนั้นก็พาบุริศร์และนรมนเดินไปที่หมู่บ้านขนาดเล็กแห่งหนึ่งแถวๆ หมู่บ้านน้ำใส

หมู่บ้านขนาดเล็กแห่งนี้คนไม่เยอะ และไม่ได้ครึกครื้นเท่าไรนัก แต่ละครัวเรือนก็อยู่ห่างกันค่อนข้างไกล พื้นที่ก็ค่อนข้างกว้างใหญ่

มิลินพาพวกเขามาที่หน้าบ้านที่ดูธรรมดาๆ หลังหนึ่ง แล้วพูดเสียงทุ้ม “คุณอารองบุญทิวาอยู่ในนี้ค่ะ”

นรมนก็ไม่คิดว่าคุณอารองจะถูกเอาตัวไว้ที่สถานที่สำหรับมวลชนแบบนี้ ไม่สนว่าใครจะเป็นอย่างไรจริงๆ

ดวงตาบุริศร์เป็นประกายเล็กน้อย ควักมีดสั้นสำหรับทหารออกมาจากรองเท้าบูตแล้วยื่นให้นรมน พูดขึ้นเสียงทุ้ม “เดี๋ยวเข้าไปแล้วระวังตัวให้ดี ไม่ว่าเมื่อไรก็ตาม ต้องป้องกันตัวเองให้ดีนะรู้ไหม?”

นรมนตกตะลึงเล็กน้อย และพยักหน้าทันที

มิลินเหลือบมองพวกเขา แล้วพูดเสียงทุ้ม “ไม่ต้องลำบากขนาดนั้น ฉันปล่อยหนอนกู่ออกไปได้นะ ให้คนด้านในหลับสนิท จากนั้นพวกคุณก็จะทำอะไรสะดวก แต่อย่าทำเสียงดัง ฉันกลัวมันจะดึงดูดคนข้างนอก”

ได้ยินมิลินพูดแบบนี้ บุริศร์และนรมนก็รู้ว่าที่นี่มีการเฝ้าระวังบริเวณรอบนอก

พวกเขามองไปรอบๆ โดยไม่รู้ตัว พบว่าภูมิประเทศของที่นี่มันง่ายต่อการป้องกันและยากต่อการโจมตีจริงๆ

“โอเค”

ถึงแม้บุริศร์จะรู้สึกไม่ดีกับหนอนกู่ แต่ในเวลานี้เขาต้องยอมรับว่าเทคนิคของมิลินมันปลอดภัยกว่า

พวกเขามากันแค่สามคนด้วย ถ้าคนด้านในมีเยอะมากเกินไป การไปช่วยชีวิตครั้งนี้จะกลายเป็นการรนหาที่ตาย

บุริศร์ระมัดระวัง แน่นอนว่านรมนก็ไม่ใจร้อน ฟังบุริศร์ทั้งหมด แค่มีเขาอยู่ นรมนก็ไม่กระวนกระวาย

มิลินเห็นบุริศร์ตกลง ก็หยิบกล่องขนาดเล็กใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋า ในนั้นบรรจุอะไรนรมนก็รู้ แต่แค่นึกถึงหนอนกู่ของประเภทนั้น เธอก็ตัวชาไปทั้งร่าง ถึงขนาดขนหัวลุกด้วยซ้ำ

ราวกับบุริศร์รู้ว่านรมนหวาดกลัว จึงมาขวางตรงหน้านรมนโดยธรรมชาติ บดบังสายตาเธออย่างสมบูรณ์

หลังจากมิลินปล่อยหนอนกู่ออกมา สามคนก็รอคอย ประมาณสิบกว่านาที มิลินก็พูดเสียงทุ้ม “เข้าไปได้แล้ว”

บุริศร์ให้นรมนอยู่ด้านหลัง มิลินอยู่หลังสุด ทั้งสามคนรีบเดินเข้าไปในบ้าน

บ้านไม่ได้ใส่กลอน

เมื่อบุริศร์เปิดห้อง ด้านในก็มีกลิ่นหอมของอาหารลอยมา ดูเหมือนคนในครอบครัวนี้เพิ่งทำอาหารเสร็จยังไม่ทันได้ทานมัน

ในบ้านมีหกคน ชายสามคน หญิงสามคน ขณะนี้นอนหลับอยู่บนโต๊ะ

นรมนรู้ความน่าอัศจรรย์ของหนอนกู่ ไม่ได้สำรวจในเวลานี้ แต่ตามหาคุณอารองบุญทิวาทั่วทุกที่ แต่ทั้งบ้านมีอยู่สี่ห้อง นรมนตามหาทั้งในและนอกอยู่สามรอบก็ไม่เห็นคนอื่นๆ นอกจากหกคนนี้เลย

มิลินพูดเสียงทุ้ม “คุณนาย คุณอารองบุญทิวาอยู่ใต้ดิน”

คำพูดนี้ทำให้สีหน้านรมนเปลี่ยนไปทันที

ห้องใต้ดินเหรอ?

คนของที่นี่จะไม่สร้างห้องใต้ดิน แค่ขุดห้องใต้ดินไว้เพื่อเก็บผักและอื่นๆ โดยเฉพาะ

คุณอารองบุญทิวาคงไม่ได้อยู่ในห้องใต้ดินหรอกนะ?

นรมนคิดแบบนี้ บุริศร์และมิลินก็เดินไปทางห้องใต้ดินก่อน

ไม่รู้ว่าเดี๋ยวจะได้เจอคุณอารองบุญทิวาหรือเปล่า นรมนจึงรู้สึกตื่นเต้นเป็นพิเศษ ถึงขนาดหยุดหายใจนิดหน่อยด้วยซ้ำ

บุริศร์เปิดประตูห้องใต้ดิน กลิ่นเหม็นเปรี้ยวพุ่งเข้ามาทันที แม้แต่นรมนที่อยู่ด้านหลังบุริศร์ก็ยังสำลักกลิ่นจนถอยหลังไปหนึ่งก้าว และไอซ้ำๆ

กลิ่นเหม็นเปรี้ยวแบบนี้คนจะอยู่ได้อย่างไร?

นรมนปิดจมูก พยายามระงับประสาทสัมผัสกลิ่นของตัวเองให้มากที่สุด แล้วกระโดดลงตามบุริศร์ไป

มิลินโรยผงบางส่วนไว้หน้าประตูห้องใต้ดิน นรมนเหลือบมอง ถึงแม้ไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ตอนนี้ทำได้แค่เชื่อใจมิลินว่าไม่ทำร้ายพวกเขาก็พอ

เธอหันหน้าไปมองบุริศร์อีกครั้ง เห็นหางตาบุริศร์มองการกระทำของมิลินแล้วไม่ได้แสดงออกอะไร นรมนก็วางใจ

แค่บุริศร์เห็นแล้ว เดี๋ยวไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น นรมนก็เชื่อว่าบุริศร์สามารถจัดการมันได้

ทั้งสามคนลงไปที่ห้องใต้ดินแล้วก็ได้ยินบุริศร์พูดเสียงทุ้ม “ระวังเท้า”

นรมนเปิดไฟฉายโทรศัพท์ เห็นปลายเท้ามีอุจจาระแห้งๆ อยู่ทุกหนแห่ง ก็ขยะแขยงจนแทบอาเจียนออกมา

บุริศร์ค่อนข้างเสียใจแล้วที่ให้นรมนลงมา

“นรมน ไม่งั้นคุณไปรอข้างบนไหม?”

“ไม่ ฉันอยากเจอคุณอารอง”

นรมนรู้ว่าบุริศร์กลัวตัวเองทนไม่ไหว แต่เดินมาถึงที่นี่แล้ว เธอจะถอยกลับได้อย่างไร?

และสภาพแวดล้อมตรงหน้าทำให้อึดอัดมากจริงๆ เธอยังไม่รู้ว่าคุณอารองอยู่ที่ไหน จะขึ้นไปก่อนได้อย่างไร?

บุริศร์ก็รู้ว่าโน้มน้าวนรมนไม่ได้ แต่ก็อยากลองดู ในขณะนี้ได้ยินคำตอบนรมน เขาก็ทำได้แค่ถอนหายใจแล้วส่ายหน้าพูดขึ้น “ตามฉันมาติดๆ เดี๋ยวถ้ามีอะไรน่าอึดอัด อย่าลืมบอกฉันเด็ดขาดนะ รู้ไหม?”

“อืม”

กลิ่นปัสสาวะในทุกๆ ที่ทำให้นรมนหายใจค่อนข้างลำบาก เธอรู้สึกว่าขณะที่เอ่ยปากพูด กลิ่นเหล่านั้นก็พุ่งเข้าไปในปากเธอ ตามลมหายใจเธอเข้าไปในหลอดอาหาร น่าขยะแขยงจนอยากจะอาเจียนอาหารที่กินไปตอนกลางวันออกมาให้หมดเลย แต่ตอนนี้บุริศร์กำลังเป็นห่วง มิลินยังอยู่หลังสุด เธอจะไร้ประโยชน์แบบนี้ไม่ได้

นรมนกลั้นความรู้สึกอยากอาเจียนเอาไว้ ก้าวไปข้างหน้าตามหลังบุริศร์อย่างระมัดระวัง ถึงพยายามไม่ให้ตัวเองมองปลายเท้าให้มากที่สุด แต่น่าเสียดายที่ยิ่งเดินไปข้างหน้ามากเท่าไรก็ไม่มีที่สำหรับปลายเท้ามากขึ้นเท่านั้น

มองอุจจาระและความยุ่งเหยิงของที่นี่ สุดท้ายนรมนก็อดไม่ได้ที่จะอาเจียนออกมา และสีหน้ามิลินก็ไม่ได้ดีกว่ากันสักเท่าไร

บุริศร์ลูบหลังนรมนเบาๆ ในดวงตามีความสงสารและปวดใจ

และในเวลานี้ ก็เกิดเสียงโซ่เหล็กเคลื่อนดังขึ้นมาเบาๆ ทำให้นรมนหยุดอาเจียนทันที ทั้งร่างเกร็งขึ้นมา