“เกิดอะไรขึ้น?”
นรมนถามหนึ่งประโยคอย่างสงสัย บุริศร์ส่ายหน้าให้เธอ แสดงออกว่าไม่ค่อยแน่ใจเช่นกัน คริชณะให้คนไปตรวจสอบแล้ว
พรวลัยกลับพูดขึ้นในเวลานี้ “นี่มันคือค่ายกล นรมน คุณทำมันซะ”
“โอเค”
ทางด้านค่ายกล นรมนเชื่อฟังพรวลัย
บุณพจน์กลัวว่าร่างกายพรวลัยทนไม่ไหว ในตอนนี้เห็นพรวลัยสอนเรื่องค่ายกลให้กับนรมน ก็ตกตะลึงนิดหน่อยก่อนจะยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย
พรวลัยไม่ใช่คนที่เปิดใจให้กับคนอื่นง่ายๆ ถ้ามอบให้แล้วก็จะให้ตลอดชีวิต ดูเหมือนพรวลัยจะยอมรับนรมนเป็นเพื่อนแล้ว
ก่อนที่การทดสอบดีเอ็นเอจะได้มา บุณพจน์ชอบแนวโน้มการคืบหน้าเช่นนี้มาก ถึงแม้จะเกิดผลลัพธ์ที่แย่ที่สุด ว่าเขาเป็นลูกชายของฉัตรพล ถ้าอย่างนั้นตราบใดที่มีนรมนอยู่ ระหว่างเขากับพรวลัยก็ยังมีความหวังไม่ใช่เหรอ?
แค่ผู้หญิงคนเดียว แต่เขาปล่อยวางไม่ลง
นรมนเปิดค่ายกลตามที่พรวลัยพูด ทันใดนั้นกลิ่นโบราณที่แฝงไปด้วยความหนักอึ้งก็พุ่งเข้ามา
บุริศร์แทบจะวิ่งไปหานรมนทันที แล้วตะโกนเสียงดัง “หมอบลง กลั้นหายใจ!”
ทหารได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี หลังจากได้ยินคำสั่งบุริศร์ก็รีบหมอบลงและกลั้นหายใจ บุณพจน์ก็กอดพรวลัยไว้ในอ้อมแขนทันที
“เกิดอะไรขึ้น?”
นรมนใช้สายตาถามบุริศร์ เธอไม่รู้สึกถึงอันตรายใดๆ เลย
บุริศร์พูดเสียงทุ้ม “แร่ที่ปิดมาเป็นเวลานานขนาดนี้ถ้าสัมผัสกับอากาศข้างนอก มันจะพ่นก๊าซพิษออกมา ถึงพิษจะไม่ร้ายแรง แต่ก็ละเลยไม่ได้”
นรมนก็เข้าใจทันที
สำหรับด้านนี้ เธอเข้าใจมันน้อยมากเกินไป
บอกไม่ได้ว่ากลิ่นอะไร บางคนกลั้นหายใจช้าเกินไปก็ติดเชื้อ กลิ้งอยู่กับพื้น ร้องครวญคราง
คริชณะรีบส่งคนไปแบกเพื่อรักษา สีหน้าคนอื่นก็เคร่งขรึมจริงจังมากขึ้น
เดิมทีแล้วนึกว่าเป็นแค่แร่เท่านั้น ไม่ได้จริงจังมากนัก จนถึงเวลานี้ทุกคนถึงได้พบว่า เรื่องราวมันยากกว่าที่ตัวเองจินตนาการไว้มาก
บุริศร์รู้สึกใกล้ถึงเวลาแล้ว จึงลุกขึ้น
เขาดึงนรมนขึ้นมา แล้วพูดเสียงทุ้ม “เดี๋ยวตอนที่ต้องการคุณค่อยเดินมาข้างหน้า ช่วงอื่นๆ ให้ยืนข้างๆ พรวลัย รู้ไหม?”
“อืม”
นรมนก็รู้ถึงอันตรายนี้ จึงรีบพยักหน้า แต่ก็เป็นห่วงบุริศร์ ดึงแขนเขาไว้ขณะที่จ้องเขม็ง
ถึงจะไม่ได้พูด แต่บุริศร์ก็รู้
“ฉันจะระวัง ไม่ต้องเป็นห่วงนะ”
สุดท้ายนรมนก็ปล่อยบุริศร์ไป
เขากับคริชณะเป็นผู้นำ เธออยู่ไม่ได้ ไม่กล้าอยู่ด้วย
นรมนกลับไปอยู่ข้างๆ พรวลัย
พรวลัยพูดขึ้นเสียงทุ้ม “แร่แบบนี้ฉันเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก แต่ก่อนฉันเคยเห็นในหนังสือของครอบครัวเรา เดิมทีแล้วฉันนึกว่ามันเป็นเรื่องตลก ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องจริง”
“หมายความว่าไง?”
นรมนไม่มีความรู้เกี่ยวกับแร่แม้แต่น้อย จึงประหลาดใจมาก
พรวลัยให้เธอเอนตัวมา แล้วพูดขึ้น “แร่ประเภทนี้น่าจะมีประวัติศาสตร์ยาวนานกว่าพันปีแล้ว”
“คุณว่าไงนะ?”
นรมนค่อนข้างประหลาดใจ
มากกว่าพันปี?
นี่มันแร่อายุเท่าไรกันนะ
พรวลัยกลับพยักหน้าอย่างจริงจังมาก แล้วพูดต่อ “แร่ในปัจจุบันมีที่ไหนที่ต้องใช้ค่ายกลซ่อนบ้าง? ค่ายกลในสังคมปัจจุบันก็แทบหายไปหมดแล้วด้วยซ้ำ ฉันเคยเห็นในหนังสือตระกูลฉัน การเปิดประตูค่ายกลประเภทนี้มันปรากฏเมื่อพันปีก่อน”
“พันปีก่อนถ้ามีคนพบแร่ ทำไมไม่ขุดมันล่ะ? แต่กลับใช้ค่ายกลซ่อนมันเนี่ยนะ?”
นรมนเหมือนพึมพำกับตัวเอง แต่ในหัวสมองก็คิดอย่างรวดเร็ว
ไม่มีใครรังเกียจความรวยหรอก ถึงแม้ว่าเป็นเมื่อพันปีก่อน มีแร่แบบนี้ นั่นเป็นความมั่งคั่งของประเทศ ไม่ว่าจะเป็นผู้นำคนไหนก็ต้องสั่งให้คนมาขุดสิ แต่ในทางกลับกันอีกฝ่ายกลับใช้ค่ายกลซ่อนมัน เพราะอะไร?
ความคิดหนึ่งเคลื่อนผ่านในหัวสมองนรมน ทำให้เธอตัวสั่นโดยไม่รู้ตัว
“เว้นแต่ว่าแร่นี้มนุษย์ไม่สามารถขุดได้!”
ดวงตานรมนเบิกกว้างทันที จ้องมองพรวลัยแบบนั้น รู้สึกวิตกกังวลอย่างมาก
พรวลัยรู้ว่าเธอเดาออกแล้ว จึงพยักหน้าอย่างหนักอึ้ง
“ค่ายกลโบราณล้วนเกิดมาพร้อมภัยอันตราย แร่โบราณนี้ถูกซ่อนไว้หนึ่งพันปี เพียงพอแล้วที่จะแสดงว่าแร่นี้มันไม่ธรรมดา และมนุษย์ไม่สามารถควบคุมได้ เทคโนโลยีเมื่อพันปีก่อน พวกเขาจึงปิดผนึกมันไว้ ปัจจุบันเทคโนโลยีเราก้าวหน้า ไม่รู้ว่าสามารถขุดมันได้สำเร็จไหม”
ดวงตาพรวลัยเต็มไปด้วยความกังวล
เธอแตกต่างจากคนอื่นๆ ในฐานะผู้สืบทอดเพียงคนเดียวของตระกูลค่ายกล ทางด้านนี้เธอมีความรู้สึกว่องไวโดยกำเนิด
สีหน้านรมนก็ค่อนข้างเคร่งขรึม
เธอรีบแจ้งข้อมูลนี้กับคริชณะและบุริศร์อย่างรวดเร็ว
คริชณะและบุริศร์ตกตะลึงเล็กน้อย ส่งคนไปตรวจสอบร่างกายทุกคนทันที จากนั้นก็ให้พักผ่อนชั่วคราว รอผลสรุปจากแพทย์
หนึ่งชั่วโมงกว่าต่อมา ผลสรุปออกมาแล้ว ทุกคนไม่เป็นอะไร ทุกคนก็วางใจ
งานขุดนั้นเป็นหน้าที่ของพวกเขา ในเมื่อพบแร่แล้ว และมีคนประเทศFจับตามองอยู่ พวกคริชณะจำเป็นต้องขุดมัน และรายงาน หลังจากพักในระยะสั้นๆ ทุกคนก็ต้องเข้าใกล้แร่อีกครั้ง
ก่อนออกเดินทางคริชณะเตรียมการเพียงพอแล้ว และขอนักขุดมืออาชีพและนักสำรวจธรณีวิทยาจากเบื้องบน ในขณะนี้นักสำรวจธรณีวิทยากำลังสำรวจแร่อยู่
นรมนเห็นพรวลัยค่อนข้างเหนื่อย ก็ให้คนแบกพรวลัยไปที่เต็นท์เล็กที่สร้างขึ้นอยู่ไกลๆ แล้วให้พรวลัยไปพักผ่อนสักพัก
พรวลัยออกแรงไปมากจริงๆ ได้ยินนรมนพูดแบบนี้ก็ไม่ปฏิเสธ เข้าไปนอนหลับ
บุณพจน์ส่งคนตระเวนดูบริเวณรอบนอก ในเวลานี้ไม่มีใครรู้ว่าฉัตรพลที่ซ่อนอยู่ในมุมมืดจะออกมาฉับพลันหรือไม่
ทุกคนดำเนินการตามคำสั่ง นรมนฉวยโอกาสนี้อยากจะตรวจสอบข้อมูลเกี่ยวกับแร่นี้ แต่ค้นหาทั้งเว็บGoogleก็หาไม่เจอบันทึกใดๆ
แร่ใหญ่แห่งนี้ ทำไมไม่มีบันทึก?
นรมนงุนงง
ในเวลานี้ จู่ๆ ก็มีคนอาเจียน จากนั้นก็เริ่มหายใจยากลำบาก ทั้งร่างล้มลงกระตุกบนพื้น
“เกิดอะไรขึ้น? หมอ!”
นรมนเป็นคนแรกที่พบเหตุการณ์นี้ ก็ตะโกนขึ้นมาทันที
บุริศร์และคริชณะรีบหันหน้าไป ก็เห็นแพทย์รีบเร่งมา เริ่มตรวจคนที่ล้มไป
จากนั้นก็มีคนที่สอง คนที่สาม คนที่สี่……
แทบจะในเวลาเดียวกัน คนจำนวนมากล้มลง อาการป่วยของพวกเขาเหมือนกัน มุมปากถึงขนาดมีสีม่วงด้วย
“โดนพิษ!”
สีหน้าของแพทย์เปลี่ยนไปทันที
นรมนหัวใจเต้นตึกตัก
เมื่อครู่นี้ตรวจแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมจู่ๆ ถึงโดนพิษล่ะ?
พรวลัยได้ยินเสียงดังขึ้นจากด้านนอกในเวลานี้ เมื่อเห็นเหตุการณ์เป็นแบบนี้แล้ว ก็ตะโกนใส่นรมน “นรมน รีบดึงคนในแร่ออกมาเร็วเข้า แล้วปิดปากช่องแร่ซะ เร็วเข้า!”
เมื่อคริชณะและบุริศร์ได้ยิน ก็สั่งทันที แต่คริชณะถามขึ้นอย่างสงสัยนิดหน่อย “นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”
สีหน้าพรวลัยค่อนข้างแย่ พูดขึ้นเสียงทุ้ม “แร่ปิดผนึกนานเกินไป กลิ่นอายด้านในผสมเข้ากับอากาศด้านออก เปลี่ยนรูปเป็นสารพิษจากธรรมชาติ มันจะทำลายสุขภาพของผู้คน แร่แห่งนี้ถูกปิดผนึกไว้พันปีไม่มีใครขุด นี่ไม่ใช่เหตุการณ์ปกติ จากการคาดการณ์ของฉัน แร่นี้มีปัญหาแน่ๆ เป็นปัญหาที่มนุษย์แก้ไขไม่ได้ด้วย ดังนั้นหัวหน้าคริชณะ หยุดเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นชีวิตหลายคนจะถูกฝังไว้ที่นี่”
คำพูดเหล่านี้ไม่ใช่การพูดให้คนอื่นตกใจโดยเจตนา ก่อนหน้านี้พรวลัยแค่เคยเห็นสถานการณ์แบบนี้ในหนังสือของตระกูล แต่ไม่คิดว่าจะเจอมันในความจริง ตอนนี้หัวใจเธอสับสนวุ่นวาย
คริชณะก็ค่อนข้างลำบากใจ
“นี่คือคำสั่งนะ”
“พี่ใหญ่คริชณะ ไม่ใช่ว่าเราจะไม่ขุด แต่ก็ต้องพิจารณาเกี่ยวกับชีวิตพวกเขาด้วยไม่ใช่เหรอ? ในเมื่อรู้แล้วว่าแร่นี้มันมีปัญหา เราก็หาปัญหามันก่อน แก้ไขปัญหาแล้วค่อยปฏิบัติการจะไม่ดีกว่าเหรอ?”
นรมนพูดเสียงทุ้ม เห็นด้วยกับคำแนะนำของพรวลัย
คริชณะยังคงลังเล บุริศร์ก็ชักชวนเสริมด้วย
“พี่ใหญ่คริชณะ เรื่องนี้ต้องหยุดชั่วคราว คุณดูสิมีตั้งหลายคนที่โดนพิษ และพิษแพร่ออกมาในเวลาเดียวกัน เราพาคนมาไม่เยอะ หรือต้องตายที่นี่เหรอ? พวกเขาควรอยู่สนามรบ”
คริชณะมองทหารที่ร้องครวญคราง สุดท้ายก็พยักหน้า
“โอเค ฉันจะไปคุยกับเบื้องบน ที่นี่ให้พวกคุณจัดการ”
เขามองไปทางนรมนและพรวลัย
พรวลัยพยักหน้าพูดขึ้น “ค่ายกลที่ปิดผนึกฉันสอนให้คุณแล้ว คุณทำตามคาถาก็พอแล้ว”
นรมนรู้ว่าตอนนี้มันสำคัญมาก จะวิ่งไปอย่างรวดเร็ว แต่บุริศร์ดึงเอาไว้
“มานี่ หาหน้ากากป้องกันพิษไปด้วยอันหนึ่ง”
สิ่งนี้บุริศร์เตรียมไว้เผื่อจำเป็นเพื่อป้องกันก่อนที่จะมา มีแค่ไม่กี่อัน แต่ไม่คิดว่าจะมีประโยชน์ในเวลานี้
นรมนมองบุริศร์ขณะยิ้มอย่างรู้ใจ
หลังจากสวมหน้ากากป้องกันพิษแล้ว นรมนก็รีบเดินไป เริ่มปิดผนึกปากทางแร่ตามคาถาที่พรวลัยสอน แต่อย่างไรแล้วก็เพิ่งเรียน ปิดผนึกไปสองสามครั้งก็ไม่สำเร็จ
พรวลัยเห็นแล้วก็ค่อนข้างกังวล ให้บุณพจน์ไปหยิบหน้ากากป้องกันพิษมา และตัวเองเดินไปด้วยตัวเอง
ร่างกายเธอยังคงอ่อนแอมาก แต่ตอนนี้กลับให้ความรู้สึกอันสูงส่งแก่ผู้คน นี่อาจจะเป็นเสน่ห์ของคนในตระกูลค่ายกลก็ได้
บุณพจน์มองเธอ อย่างค่อนข้างสงสาร คิ้วขมวดเข้าหากันแน่น
เขาค่อนข้างเสียใจแล้ว เสียใจที่พาพรวลัยมาที่นี่ ถ้าร่างกายพรวลัยทนไม่ไหวจะทำอย่างไร?
แต่ความคิดในใจเหล่านี้พรวลัยไม่ได้ยินมัน ไม่อยากเข้าไปยุ่งชั่วคราว
นรมนเห็นเธอเดินมา ก็ถามอย่างค่อนข้างเป็นห่วง “ร่างกายคุณโอเคไหม?”
“ไม่โอเคก็ต้องทำ ยิ่งปล่อยก๊าซนานแค่ไหน คนที่โดนพิษก็จะยิ่งมาก ถ้ามีลมแรงมา มันก็จะพัดก๊าซออกไปจากขอบเขตนี้ คิดว่าจะมีคนบาดเจ็บมากขึ้น”
ถึงแม้จะอยู่กับฉัตรพลมาหลายปี แต่ในฐานะคนในตระกูลค่ายกล พรวลัยยังคงมีจิตใจเมตตาขั้นพื้นฐานที่สุด
นรมนรีบพยักหน้า และเริ่มปิดผนึกปากทางแร่ด้วยกันกับพรวลัย
แพทย์กำลังช่วยชีวิต แต่อย่างไรแล้วแพทย์ก็มีจำนวนไม่มาก และทหารที่ล้มลงก็มีไม่น้อย ในที่เกิดเหตุก็วุ่นวายไปสักพักหนึ่ง
ถึงแม้พรวลัยและนรมนจะพยายามปิดผนึกอย่างเต็มที่ แต่คนหนึ่งก็เพิ่งแท้งเรี่ยวแรงก็เหนื่อยล้า อีกคนหนึ่งก็เป็นมือใหม่เพิ่งเรียน ทั้งสองคนดิ้นรนไปสักพักหนึ่ง
ทุกคนล้วนพยายามช่วยชีวิตกัน แต่ในอากาศเหมือนมีสัตว์ร้ายตัวใหญ่ซ่อนอยู่อย่างสันโดษ มันไม่น่าสบายใจสุดๆ
