สิ่งที่เรียกว่าความมืดใต้โคมไฟอาจจะเป็นแบบนี้ ไม่มีใครคิดว่าพรวลัยจะขังฉัตรพลไว้ที่หมู่บ้านน้ำใส
บุริศร์ก็ค่อนข้างประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็รีบกลับมาเป็นปกติ
บุณพจน์อุ้มพรวลัยออกมา นรมนก็ลงรถไปกับบุริศร์
“ที่นี่แหละ”
พรวลัยชี้ไปที่ตำแหน่งหนึ่ง บุณพจน์ก็อุ้มเธอเดินไป
บุริศร์และนรมนก็ติดตามอย่างใกล้ชิด
ร่างกายพรวลัยยังคงอ่อนแอนิดหน่อย แต่สีหน้าค่อนข้างหนักอึ้ง
เธอจะไม่ให้ฉัตรพลตายอย่างเรียบง่ายและง่ายดายขนาดนั้น ในตอนนี้ก็บอกไม่ได้ว่ารู้สึกอย่างไร ความรู้สึกซับซ้อนทุกชนิดเต็มไปทั่วทั้งอก ทำให้เธอเดินไปข้างหน้าด้วยความคิดสับสน แต่สีหน้าก็จมลงทันที
“แย่แล้ว”
“เกิดอะไรขึ้น?”
บุณพจน์ได้ยินเสียงพรวลัยก็ชะงักทันที
นรมนและบุริศร์เดินไปอย่างรวดเร็ว
สถานที่ตรงหน้ามีคราบเลือดทุกหนทุกแห่ง เหมือนเป็นที่เกิดเหตุการณ์ทรมานจนเสียชีวิต เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด เลือดบางส่วนยังไม่แห้งด้วยซ้ำ บนพื้นยังมีเศษเสื้อผ้า ราวกับถูกอะไรบางอย่างข่วน แต่ไม่เห็นร่างฉัตรพล
“เป็นแบบนี้ได้ยังไง? เขาล่ะ ฉัตรพลล่ะ?”
พรวลัยกระสับกระส่ายขึ้นมาทันที
เธอผลักดันบุณพจน์อย่างบ้าคลั่งให้ตามหาไปทุกที่ น่าเสียดายมันไม่มีร่องรอยใดๆ ของฉัตรพลเลย
“พรวลัย”
บุณพจน์กลัวว่าพรวลัยจะมีปัญหาอะไร จึงรีบตามไป
บุริศร์หยิบขวดขนาดเล็กขวดหนึ่งออกมาจากกระเป๋า ใช้สำลีเก็บเลือดที่ยังไม่แห้ง
นรมนเดาอะไรบางอย่างได้แล้ว เห็นท่าทางบ้าคลั่งของพรวลัย เธอก็ถามขึ้นอย่างไม่ค่อยเข้าใจ “ฉัตรพลหนีไปแล้วเหรอ?”
“ดูเหมือนจะเป็นแบบนั้น”
สถานการณ์แบบนี้ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้น แต่เมื่อมันเกิดขึ้นแล้วจริงๆ ก็โทษใครไม่ได้ อย่างไรแล้วความเป็นปัญหาและความเจ้าเล่ห์ของฉัตรพลนั้นมีชื่อเสียง
นรมนถามอย่างสงสัย “พรวลัยทำค่ายกลเป็นไม่ใช่เหรอ? ในเมื่อทำเป็น ฉัตรพลจะหนีไปได้ยังไง?”
ดวงตาบุริศร์เป็นคลื่นเล็กน้อย พูดขึ้นเสียงทุ้ม “ฉันคิดว่าข้างกายฉัตรพลไม่ได้มีแค่พรวลัยคนเดียวที่ทำค่ายกลเป็น เขาน่าจะถูกใครช่วยออกไป และตอนที่พรวลัยจัดทัพก็ท้องแล้ว สภาพร่างกายค่อนข้างอ่อนแอ ซึ่งมีผลกระทบต่อการจัดทัพ”
ได้ยินคำอธิบายเช่นนี้ นรมนก็เข้าใจแล้ว
พรวลัยมีความแค้นอย่างรุนแรงกับฉัตรพล แต่ในเมื่อฉัตรพลไว้ชีวิตเธอได้ก็ต้องมีวิธีการอื่นมาควบคุมพรวลัยอย่างแน่นอน และจะต้องทำให้ตัวเองสักวันหนึ่งไม่เสียเปรียบพรวลัย นี่คือความเจ้าเล่ห์ของฉัตรพล และถือว่าเป็นวิธีการป้องกันตัวเองด้วย น่าเสียดายที่ในจุดนี้พวกเขาไม่มีใครคิดมาก่อนเลย
แต่ในขณะนี้พรวลัยถูกความเกลียดชังทำให้ดวงตาพร่ามัว อยากหั่นฉัตรพลเป็นชิ้นๆ เดิมทีแล้วนึกว่าตัวเองพึ่งพาค่ายกลที่สืบทอดมาจากรุ่นสู่รุ่นก็สามารถทรมานฉัตรพลจนตายได้ แต่เพราะตั้งครรภ์ สุขภาพไม่ดีเลยให้โอกาสฉัตรพลหนีไปได้ ในเวลานี้เกรงว่าพรวลัยจะได้รับการกระตุ้นไม่น้อย
นรมนถอนหายใจ รู้สึกสงสารพรวลัยอยู่บ้าง
บุริศร์เก็บเลือดไปเสร็จแล้ว ก็เติมแก๊สลงไปในขวด ก่อนจะโอบไหล่นรมน พูดขึ้นเสียงทุ้ม “ไม่ต้องเป็นห่วง มีบุณพจน์อยู่ พรวลัยจะไม่เป็นอะไร”
“ฉัตรพลจะหนีไปที่ไหน?”
คิ้วนรมนขมวดเข้าหากันแน่น
ตอนแรกพวกเขาจู่โจมอย่างฉับพลันเพื่อจับตัวฉัตรพล ตอนนี้เขาหนีไปได้แล้ว นั่นเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น อยากจับเขาอีกครั้งก็ยากแล้ว
และตอนนี้บุณพจน์ยังไม่มีกำลังควบคุมตัวฉัตรพลอย่างสมบูรณ์ การที่ฉัตรพลหนีไปได้จะมีแต่อันตรายและภัยคุกคามนำมาสู่บุณพจน์
เห็นได้ชัดว่าจุดนี้บุริศร์ก็นึกถึง
“ฉันคิดว่าบุณพจน์คงมีแผนสำรอง ถ้าไม่มีก็ไม่เป็นอะไร ฉันจะส่งคนไปปกป้องพวกเขา”
“อืม”
ระหว่างที่ทั้งสองคุยกัน บุณพจน์ก็ไล่ตามพรวลัยไปแล้ว
อารมณ์ของพรวลัยค่อนข้างพังทลาย
“ทำไมถึงเป็นแบบนี้? มันทำลายค่ายกลของฉันได้ยังไง? เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้!”
“พรวลัย เธอใจเย็นๆ ฟังฉันนะ”
บุณพจน์กอดไหล่เธอแน่นแล้วเขย่ามัน สีหน้ามีความสงสารเคลื่อนผ่านไป
“ไม่โทษเธอนะ ตอนนั้นร่างกายเธออาจจะมีผลกระทบต่อการจัดทัพ”
สิ่งที่บุริศร์เดาได้แน่นอนว่าบุณพจน์ก็เดาได้เช่นกัน
พรวลัยตกตะลึงเล็กน้อย จากนั้นก็ร้องไห้ขณะพูดขึ้น “ฉันเอง ฉันผิดเอง ฉันก็คิดไปเองมากเกินไป ฉันนึกว่าฉันจะทรมานมันจนตายได้ ฉันเป็นคนปล่อยฉัตรพลไปเอง ฉันเอง!”
“ไม่ใช่เธอ ถึงจะไม่มีเธอ ก็จะมีคนอื่นมาช่วยมัน มันมีลูกน้องมากความสามารถเยอะ ไม่ใช่ว่าคนตัวเล็กอย่างเธอคนเดียวจะต่อต้านได้ พรวลัย อย่าโทษตัวเอง เราก็ไม่ได้โทษเธอ”
“แต่ฉันเกลียดตัวฉันเอง! ฉันอวดดีเกินไป ฉันรู้สภาพร่างกายตัวเองทำไม่ได้ แต่ฉันคิดว่ามันเป็นแค่คนธรรมดา ค่ายกลของตระกูลแสงนาคเราถึงแม้สภาพร่างกายฉันจะไม่ดีก็สามารถจับมันไว้ได้ แต่ฉันก็ไม่คิดจะให้มันตายเร็วเกินไป ฉันประเมินตัวเองสูงเกินไป และประเมินมันต่ำเกินไป ฉันให้โอกาสมันหลบหนี! ฉันเอง!”
พรวลัยโทษตัวเองอย่างยิ่ง
บุณพจน์กอดเธอเอาไว้ พูดขึ้นเสียงทุ้ม “ถึงจะเป็นความผิดเธอแล้วมันยังไง? ฉันจะรับผิดชอบให้เธอเอง ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฉันจะจับมันกลับมาให้เธอลงโทษประหารชีวิต เชื่อฉันนะ”
เสียงของเขามีความมั่นคง ทำให้พรวลัยสงบลงอย่างบอกไม่ถูก
เธอรู้ว่าบุณพจน์พูดอะไรแล้วจะทำมันได้อย่างแน่นอน ในขณะเดียวกันเธอก็นึกถึงปัญหาหนึ่ง
ในเมื่อฉัตรพลหนีไปด้วย ถ้าอย่างนั้นบุณพจน์ก็ตกอยู่ในอันตรายแล้ว
เขาฉวยโอกาสยึดอำนาจมากมายของฉัตรพลตอนที่เขาไม่อยู่ ถ้าฉัตรพลตอบสนองกลับ ด้วยระดับความโหดเหี้ยมของวิธีการของเขา จะฆ่าบุณพจน์ได้อย่างแน่นอน
“เลือด! รีบเก็บตัวอย่างเลือดไปทดสอบดีเอ็นเอ”
พรวลัยยังจำเรื่องนี้ได้
บุณพจน์พูดเสียงทุ้ม “บุริศร์ทำเสร็จแล้ว ฟังนะ เรากลับไปกันก่อน”
“กลับไปไม่ได้”
พรวลัยรีบส่ายหน้าพูดขึ้น “วันนี้พวกนรมนเห็นเงาเดาข้างๆ อ่างเก็บน้ำไม่แน่ว่าอาจจะเป็นคนที่ฉัตรพลส่งมาฆ่าพวกเรา ถึงเราจะควบคุมกำลังบางส่วนของมันได้แล้ว แต่กำลังที่แท้จริงยังอยู่ในมือมัน คนพวกนั้นยอมเชื่อฟังคุณก็เพราะฉัตรพลไม่อยู่ ถ้าฉัตรพลกลับไปแล้ว ใครจะไปรู้ว่าพวกมันจะทรยศไหม? ตอนนี้มันอันตรายเกินไปที่คุณจะกลับไป คุณชายบุณพจน์ เราไปที่บุริศร์ได้ไหม? เราไปหาคริชณะกันเถอะ ฉันรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน เราไปหาเขากันไหม?”
บุณพจน์ค่อนข้างลังเล
บุริศร์และนรมนเดินมาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ บุริศร์ตบบ่าบุณพจน์ แล้วพูดเสียงทุ้ม “พรวลัยพูดถูก ถึงนายอยากกลับไป ฉันก็ไม่เห็นด้วยเหมือนกัน ถ้าฉัตรพลยังอยู่ในค่ายกล นายจะทำยังไงฉันก็ไม่เข้าไปยุ่งหรอก แต่นี่มันหนีไปแล้ว ไม่มีใครรู้ว่าต่อไปมันจะทำอะไร และตอนนี้ร่างกายของพรวลัยก็ไม่ดีเลย ถ้ากลับไปก็ไม่ใช่การกระทำที่ฉลาดจริงๆ”
บุณพจน์คิดไตร่ตรอง
เขาทุ่มเทไปมากกว่าจะทำได้ถึงจุดนี้ หรือจะต้องล้มเลิกกลางคันจริงๆ เหรอ?
บุริศร์รู้ว่าในใจบุณพจน์คิดอะไรอยู่ จึงพูดเสียงทุ้ม “นายเข้าถึงกลุ่มหลักของมันไม่ได้หรอก ดังนั้นถึงแม้จะทำลายบริเวณรอบนอกของมันได้ ต้องการใช้ความสัมพันธ์ทางเครือข่ายของเขาติดต่อทางด้านประเทศFก็เป็นไปไม่ได้เช่นกัน และตอนนี้ฉัตรพลหนีไปแล้ว อาจจะติดต่อคนของตัวเองทันที ถ้านายยังดึงดันจะทำตามใจตัวเองต่อไป ไม่แน่มันอาจจะขุดกับดักรอนายเจาะเข้าไปข้างใน พี่ใหญ่ กว่าเราจะได้อยู่ด้วยกัน ฉันไม่มีญาติแล้ว อย่าใจร้อน ถึงแม้นายจะไม่มีความสัมพันธ์กับประเทศF เราก็จะเอาความลับที่ฉัตรพลและประเทศFต้องการซ่อนในช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมาเหมือนกัน”
บุณพจน์มองบุริศร์ กัดฟันจนเกิดเสียง
ถ้าไม่มีการปรากฏของตัวตนฉัตรพลและความสัมพันธ์กับกล้าณรงค์อย่างไม่คาดคิด บุณพจน์อาจจะทุ่มสุดตัวดึงดันทำตามใจตัวเอง แต่ตอนนี้เผชิญกับความจริงที่ว่าตัวเองอาจจะไม่ใช่ลูกชายแท้ๆ ของฉัตรพล เขาก็ค่อนข้างลังเล
ถ้าตัวคนเดียว ถึงแม้ว่าจะต้องเอาชีวิตแลกชีวิตแล้วมันยังไง?
แต่เห็นแววตาตั้งตารอคอยของพรวลัย ลักษณะท่าทางกังวลนั้น บุณพจน์รู้ว่าตัวเองใจอ่อนแล้ว
“ก็ได้ ฉันจะฟังพวกคุณ พวกคุณว่าเราจะไปไหนต่อนะ?”
“กลับหมู่บ้านดารายนก่อน ฉันจะเอาตัวอย่างเลือดไปให้คนทดสอบ จากนั้นนายกับพรวลัยก็พักผ่อนหนึ่งวัน พรุ่งนี้เราจะไปหาพี่ใหญ่คริชณะกัน”
ทางด้านคริชณะได้ข่าวว่าที่หมู่บ้านดารายนมีสายลับ ดังนั้นจึงให้ปีวราพาพวกกมลเข้าภูเขาไป จากนั้นก็เผยภาพลวงตาการขาดการติดต่อของพวกเขา เพื่อจับสายลับในหมู่บ้านดารายนออกมา
ตอนนี้สายลับมิลินถูกจับออกมาได้แล้ว บุริศร์ก็รู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องปิดบังคนอื่นอีกต่อไป
บุริศร์พูดทุกอย่างหมดแล้ว นรมนก็โล่งใจ บุณพจน์และพรวลัยไม่ได้พูดอะไร แต่มองออกว่าค่อนข้างหวาดกลัว
คนกลุ่มหนึ่งก็รีบกลับไปที่หมู่บ้านดารายน
บุริศร์ส่งคนมาเอาตัวอย่างเลือดบุณพจน์และฉัตรพลกลับไปที่เมืองชลธีเพื่อให้ป้องทำการทดสอบทันที
หนึ่งวันไม่มีอะไรเกิดขึ้น
วันรุ่งขึ้น บุริศร์และนรมนเตรียมการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ก็พากิจจา บุณพจน์และพรวลัยออกเดินทาง
ข้างกายพวกเขาไม่ได้พาใครมาสักคนเดียว ทั้งหมดเฝ้าป้องกันที่หมู่บ้านดารายนเพื่อรอคำสั่ง
บุริศร์พาพวกนรมนมาถึงในภูเขาลึกหมู่บ้านน้ำใส ยังไม่ทันบอกทาง ก็ได้ยินพรวลัยยื่นนิ้วชี้ไปแล้วพูดขึ้น “ทางนั้น”
“คุณรู้ได้ยังไง?”
นรมนรู้สึกประหลาดใจนิดหน่อย
พรวลัยพูดเสียงทุ้ม “ทางนั้นมีจุดศูนย์กลางของค่ายกล”
“เป็นคนในตระกูลแสงนาคจริงด้วย ตาดีมาก”
บุริศร์ชื่นชม จากนั้นก็พาพวกพรวลัยเดินไป
พรวลัยแก้ค่ายกลแล้ว ทิวทัศน์ตรงหน้าเปลี่ยนไปทันที สิ่งที่ปรากฏในสายตาพวกเขาก็คือเต็นท์สิบกว่าอันและกองทัพทหารที่ป้องกันอย่างหนาแน่น
นรมนรู้สึกอัศจรรย์สุดขีด
ทั้งๆ ที่ดูแล้วเป็นต้นไม้ใบหญ้า แต่คนเหล่านี้กลับตั้งกองทัพชั่วคราวอยู่ที่นี่โดยไม่ให้ใครสังเกตเห็น มันน่าอัศจรรย์เกินไปไหม?
พรวลัยไม่ได้รู้สึกอะไรกับสิ่งนี้ แค่พิงในอ้อมแขนบุณพจน์อย่างอ่อนแรงนิดหน่อย
บุริศร์จับมือนรมน อุ้มกิจจาเดินเข้าไปทันที พวกบุณพจน์ก็ตามเข้าไป
“แด๊ดดี้!”
กมลออกมาจากเต็นท์ ทันทีที่เห็นบุริศร์และนรมน ตะโกนเรียกหนึ่งทีก่อนจะวิ่งมาหาพวกเขา
คริชณะก็ได้สติกลับมาทันใด รีบเดินออกมา
“กลับมาแล้วเหรอ?”
“อืม กลับมาแล้ว”
การสื่อสารทางแววตาระหว่างบุริศร์และคริชณะทำให้บุณพจน์ค่อนข้างอิจฉา ทั้งๆ ที่พวกเขาสองคนเป็นพี่น้องแท้ๆ แต่การเข้าใจกันโดยปริยายระหว่างบุริศร์และคริชณะมันทำให้เข้าไปยุ่งไม่ได้
“พี่ใหญ่ นี่คริชณะ พี่ใหญ่คริชณะ นี่บุณพจน์พี่ใหญ่ของฉัน”
บุริศร์แนะนำตัวให้พวกเขา และนรมนก็อุ้มกมลขึ้นมา ตรวจสอบอย่างระมัดระวังหนึ่งรอบ พบว่าเธอไม่บาดเจ็บอะไรจริงๆ ก็โล่งใจ
“เจ้าเด็กแสบ ตอนนี้รู้จักหลอกลวงหม่ามี้ของลูกแล้วใช่ไหม?”
นรมนยื่นนิ้วไปจิ้มหน้าผากเธอ ด้วยความโกรธนิดหน่อยและเสียใจนิดหน่อย
“โอ๊ย เจ็บค่ะ”
กมลพัวพันนรมนอย่างออดอ้อน ท่าทางยิ้มกริ่มทำให้นรมนไม่สามารถโกรธออกมาได้อีกในทันที
