นงลักษณ์ถูกนรมนถามจนหน้าแดงเรื่อ ไม่รู้ว่าควรจะเผชิญหน้านรมนอย่างไรดี เธอไม่รู้ว่านรมนกับบุริศร์แอบดูเหตุการณ์ระหว่างเธอกับพระราชา ไม่เช่นนั้นตอนนี้คงจะยิ่งอับอายแทบแทรกแผ่นดิน
“คิดว่าป้าอ่อนแอมากใช่มั้ย ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยฆ่าเขา และยังมีความสัมพันธ์ที่คลุมเครือกับเขาอีก แม้ว่าจะรู้ว่าพ่อแม่ตัวเองอยู่ที่ไหน แต่ก็ไปหาไม่ได้ เพราะป้าอกตัญญู แต่ป้าจะทำอะไรได้ ป้าหนีไม่พ้นการควบคุมของเขา แค่บุญทิวาคนเดียวก็ถูกบีบอย่างนี้ ป้ารู้ว่าตัวเองเห็นแก่ตัว ไม่กตัญญูกับพ่อแม่ ไม่นับญาติกับครอบครัว แต่แล้วอย่างไรล่ะ ป้าต้องการแค่บุญทิวาคนเดียวเท่านั้น ขอแค่มีเขา ได้อยู่กับเขา แม้ว่าจะทำให้ป้าต้องเสียอะไรมากกว่านี้ป้าก็ไม่สน”
นงลักษณ์ในตอนแรกยังรู้สึกผิด แต่เมื่อพูดถึงตอนท้ายแววตาเหลือแต่ความมุ่งมั่น
ชีวิตนี้เธอไม่ต้องการอะไรมาก ขอแค่บุญทิวาคนเดียวเท่านั้น
นรมนไม่เคยรับรู้สภาพแวดล้อมที่นงลักษณ์โตขึ้นมา ไม่รู้นงลักษณ์ต้องเผชิญอะไรบ้าง แต่เธอเชื่อว่านั่นจะต้องเป็นอะไรที่ตัวเธอรับไม่ได้แน่ ไม่อย่างนั้นนงลักษณ์ไม่มีทางมาสุดทางเช่นนี้
“ป้า พวกเราไม่มีใครตำหนิป้าค่ะ ป้าอยากทำอะไรก็ทำได้เลย หนูจะสนับสนุนป้าค่ะ”
นรมนได้แต่ดูสถานการณ์ปัจจุบันแก้ปัญหาไปทีละเปลาะ เธอรู้สึกว่านี่คือสิ่งที่เธอควรทำ นงลักษณ์กับบุญทิวาเดิมทีเป็นคู่กัน ถ้าไม่ใช่เพราะพระราชา พวกเขาก็คงจะได้คู่กันไปนานแล้ว จะมีเรื่องเศร้ามากขนาดนี้ได้อย่างไร
คนที่ชั่วร้ายที่สุดก็คือพระราชา
“พระราชาคนนั้นชื่ออะไรคะ”
นรมนไม่เคยรู้ชื่อจริงของพระราชา
นงลักษณ์ชะงักนิดหนึ่ง พูดเสียงเย็น “เขาชื่อสมชัย น่าเสียดายทำเรื่องไม่ขาวสะอาดมาตลอด”
นรมนรู้สึกว่าชื่อนี้ธรรมดามาก ธรรมดาจนเหมือนมีคนแบบนี้ทั่วไป ไม่อาจหาความประทับใจอะไรกับคนนี้ได้
“เดี๋ยวหนูจะให้บุริศร์ค้นหาเบื้องหลังของเขาค่ะ”
นรมนเชื่อมั่นในฝีมือแฮคเกอร์ของบุริศร์ ตอนนี้ไม่อยากให้ลูกชายมายุ่งเรื่องนี้ จึงต้องลำบากสามีตัวเองแล้ว
นงลักษณ์กลับพูดเสียงเย็น “ไม่ต้องสืบหรอก หลานอยากรู้อะไร ป้าบอกได้หมด”
“คะ”
นรมนแปลกใจ
นงลักษณ์ถาม “ยังจำเรณุกาได้มั้ย”
“เรณุกา คุณนายตระกูลโตเล็กนะหรือคะ”
นรมนจะจำเรณุกาไม่ได้อย่างไรกัน ตอนแรกถ้าไม่ใช่เรณุกาเธอไม่มีทางสงสัยชีวิตคนเรา
นึกถึงตอนแรกที่คุณนายดีกับตัวเอง นรมนคาดไม่ถึงสุดท้ายแล้วเธอกลับอยากให้ตัวเองตาย แต่จู่ๆ นงลักษณ์พูดถึงเรณุกา นรมนไม่ค่อยแน่ใจเธอพูดถึงแม่เลี้ยงของบุริศร์หรือไม่
นงลักษณ์เห็นแววตาสงสัยของนรมน ก็พยักหน้า “ใช่เธอนั่นแหละ ที่จริงเธอนับว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องของสมชัย”
“อะไรนะคะ”
นรมนรู้สึกว่าเรื่องที่ได้ยินวันนี้ช่างน่าประหลาดใจเหลือเกิน อดไม่ได้ที่จะอ้าปากค้าง แม้ว่าจะเจอเรื่องอะไรมามากมาย แต่ตอนนี้ก็ยังไม่อาจสงบนิ่งได้
นงลักษณ์เห็นเธอเป็นอย่างนี้ ก็ยิ้มออกมา จากนั้นก็พูดเสียงต่ำ “หลานไม่ได้ฟังผิดหรอก เรณุกาเป็นลูกพี่ลูกน้องของสมชัย ตอนนั้นสมชัยส่งพวกเรณุกาไปประเทศของเรา ใช้วิธีการบางอย่างเปลี่ยนแปลงข้อมูลของพวกเขา จากนั้นก็ให้พวกเขาเติบโตในประเทศของเรา ต่อมาผู้หญิงของ ตระกูลจันทรวงศ์ก็เริ่มแต่งงาน คนที่พวกเธอแต่งงานด้วยก็คือเจ้าหน้าที่ระดับสูงและบุคคลสำคัญทางทหาร เรื่องนี้ทำกันเป็นความลับมาก การดำเนินการก็เงียบกริบ อีกอย่างจันทรวงศ์ก็เป็นนามสกุลธรรมดาๆ ถ้าหากไม่มีคนรู้มาก่อน ก็ไม่มีใครเชื่อมโยงคนพวกนี้เข้าด้วยกัน”
นรมนตกตะลึงพรึงเพริด ตอนแรกที่รู้ว่าครอบครัวของเรณุกาแต่งงานกับบุคคลสำคัญก็รู้สึกว่าพวกเขามีแผนการณ์ลึกซึ้งมาก ตอนนี้ได้ยินพวกเขาเป็นคนของสมชัย อย่างนั้นสมชัยเป็นพระราชาประเทศF เป้าหมายของเขาคืออะไรกันแน่
“สมชัยส่งญาติของตัวเองพวกนี้มา ก็เพื่อเป็นสปายส่งข้อมูลใช่มั้ยคะ”
“นับว่าใช่ แม้พวกเขาจะเป็นประเทศเล็กๆ แต่สมชัยสองพี่น้องคิดการใหญ่ พวกเขาอยากจะทำลายประเทศของเรา และถึงกับอยากจะแย่งอำนาจบริหารประเทศไปโดยไม่รู้ตัว ตอนนั้นป้าไม่ใช่ลูกทหารคนเดียวที่ถูกลักพาตัวไป”
นงลักษณ์มองนรมน พูดช้าๆ “ตอนที่ป้าฝึกฝนในค่าย พบกับเด็กกำพร้ามากมาย พูดว่าเด็กกำพร้า ที่จริงพวกเขาถูกลักพาตัวมาตั้งแต่แบเบาะ ป้าไม่รู้สถานะของพวกเขาก่อนหน้านั้น ต่อมาถึงค่อยๆ รู้ พวกเขาส่วนใหญ่คือลูกของเจ้าหน้าที่ระดับสูงหรือทหารของประเทศอื่นๆ เป้าหมายก็คือวันหนึ่งจะใช้ชีวิตของพวกเขาข่มขู่พ่อแม่ของพวกเขา เพื่อให้ได้ข่าวสารและผลประโยชน์ที่ตัวเองต้องการ ประโยชน์ของป้าก็มีเท่านี้ แต่ป้ารักกับบุญทิวา สมชัยจึงเก็บป้าไว้ข้างตัวคอยจับตาดู เขาคิดว่าผู้หญิงพอมีลูกแล้วจะมีชีวิตเพื่อลูก ละทิ้งครอบครัวและญาติเพื่อลูก น่าเสียดายที่เขาไม่เข้าใจป้า”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ ในใจของนงลักษณ์ก็เต็มไปด้วยความขมขื่น
นี่คือความเศร้าโศกของเธอ โชคชะตาของเธอ เธอเคยยอมรับชะตากรรมของเธอ ตอนนี้บุญทิวากลายเป็นอย่างนี้ เธอจะยังยอมรับชะตากรรมของตัวเองได้อีกหรือ
ไม่!
ไม่มีทาง!
เธอต้องตอบโต้!
เพื่อไม่ให้ญาติของตัวเองกลายเป็นบุญทิวาคนที่สอง
เมื่อก่อนเธอคิดว่าตัวเองขอแค่เชื่อฟัง ขอแค่ทิ้งญาติมิตรคอยอยู่ข้างเขาหัวอ่อนเชื่อฟังก็ไม่มีปัญหาแล้ว แต่ตอนนี้เธอเข้าใจแล้ว สมชัยไม่ตาย เธอกับญาติและคนรักของเธอไม่มีทางมีความสุข
นรมนประหลาดใจกับคำพูดทั้งหมดของนงลักษณ์ ตอนนี้เธอรอไม่ไหวที่จะไปหาบุริศร์ แต่ไม่รู้ว่าบุริศร์คุยกับบุญทิวาเป็นอย่างไรบ้างแล้ว
นงลักษณ์ดูเหมือนจะรู้ว่าเธอคิดอะไร พูดกับเธอ “กลับไปเถอะ หลานพาบุริศร์ไปด้วย ป้าอยากจะคุยกับบุญทิวาจริงจัง พวกหลานอยู่จะไม่ค่อยสะดวก”
“ค่ะ”
นรมนรู้ว่านงลักษณ์ไม่มีทางทอดทิ้งบุญทิวาจึงไม่กังวลอีก
หลังจากสองคนกลับไป บุริศร์ก็ออกมาจากห้องพอดี เห็นนรมนกับนงลักษณ์ก็อึ้งไป จากนั้นก็พยักหน้าให้นงลักษณ์ “คุณอาบุญทิวาเพิ่งนอนหลับ อารมณ์เขาไม่มั่นคง ผมเรียกหมอให้มาตรวจแล้วครับ”
“ขอบใจนะ”
นงลักษณ์ไม่ค่อยพูดขอบคุณ แต่ครั้งนี้เธอพูดออกมาด้วยความจริงใจมาก
บุริศร์ทำมือไม่เป็นไร แล้วจูงมือนรมนออกไป
นรมนอดใจรอไม่ไหวลากบุริศร์เข้าไปในห้องนอน
บุริศร์ยิ้มกริ่ม “ว่าไง กลางวันคุณอยากจะทำอะไรเป็นประโยชน์ต่อสุขภาพมั้ย”
“น้อยๆ หน่อย ฉันมีเรื่องจะพูดกับคุณจริงจัง”
นรมนกลอกตามองบุริศร์ มีเรื่องยุ่งยากมากมายยังไม่รู้ตัวอีก
“มีเรื่องอะไรครับ”
บุริศร์ดึงมือเธอมานั่งบนตักตัวเอง
นรมนประท้วงไม่สำเร็จจึงคร้านจะดิ้นรน ปล่อยให้บุริศร์ลูบไล้นิ้ว นั่งบนตักของเขาเล่าเรื่องที่เพิ่งรู้จากนงลักษณ์ให้บุริศร์ฟัง
บุริศร์ตะลึงทันที
“ทั้งหมดที่คุณพูดเป็นเรื่องจริงหรือ”
“ไม่ใช่ฉันพูด ป้าเป็นคนเล่าต่างหาก ฉันรู้สึกว่าเรื่องนี้ซีเรียสมาก ต้องรายงานเบื้องบน ตอนนี้พวกเราไม่รู้ว่ามีคนนามสกุลจันทรวงศ์กี่คนที่เป็นคนของพวกเขา โดยเฉพาะเขตทหารและหน่วยงานรัฐบาล การแทรกซึมแบบนี้น่ากลัวมากจริงๆ”
นรมนไม่กล้าคิดต่อไป
ตั้งแต่สามสิบกว่าปีก่อน สมชัยกับฉัตรพลก็วางแผนใหญ่ ใครจะคิดพวกเขาจะคิดการใหญ่ขนาดนี้
สีหน้าบุริศร์เคร่งขรึม
“เรื่องนี้ใหญ่มากจริงๆ ผมต้องโทรไปหาคุณชายธเนศพล นรมนคุณอยู่ตรงนี้ก่อน”
“ค่ะ”
บุริศร์รีบออกไปจากห้อง หยิบมือถือเดินออกไปข้างนอก
ตอนที่ธเนศพลรับสายเหมือนจะเพิ่งตื่นนอน เสียงฟังแล้วยังขี้เกียจ
“นายรบกวนคนฝันดีเช้าขนาดนี้ มีเรื่องอะไรสำคัญมากมั้ย ถ้าไม่มีละก็ เดี๋ยวฉันจะอัดนายสักที”
ธเนศพลหาวพลางบ่น
บุริศร์ไม่สนใจคำขู่ของเขา พูดขึ้น “มีเรื่องสำคัญมากจะพูดกับนาย”
“อึม”
บุริศร์เล่าเรื่องที่นงลักษณ์บอกทั้งหมด
ธเนศพลหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง
“ที่นายพูดทั้งหมดเป็นความจริงหรือ”
“นงลักษณ์บอกอย่างนี้ ตอนนี้ฉันรู้แค่คุณท่านตนุวรที่ลูกสาวถูกลักพาตัว นายรู้มั้ยยังมีบุคคลสำคัญคนอื่นอีกมั้ยที่มีลูกหายตัวไป”
คำถามของบุริศร์ทำให้ธเนศพลขมวดคิ้วแน่น
“ไม่มี แต่ก็ไม่แน่อาจจะมีคนที่ไม่ได้แจ้งความหรือไม่ได้รายงานเบื้องบน ฉันจะส่งคนไปตรวจสอบทันที นอกจากนี้จะแยกตรวจสอบเรื่องภรรยาของเจ้าหน้าที่ระดับสูงนามสกุลจันทรวงศ์ด้วย”
วิธีการของธเนศพลระมัดระวังมาก และปลอดภัยที่สุด บุริศร์จึงไม่คัดค้าน
“เรื่องนี้ฉันคาดเดาอย่างหนึ่ง”
“พูดมาสิ”
บุริศร์ลังเลนิดหนึ่ง แล้วพูดขึ้น “ไม่แน่น้าของนายอาจจะอยู่ในมือสมชัย พวกเราช่วยคุณอาบุญทิวาออกมาแล้ว แต่สภาพจิตใจเขาไม่ค่อยดี ร่างกายก็ทุพพลภาพ ไม่คลุ้มคลั่งก็โชคดีมากแล้ว ฉันยังไม่ได้ถามข่าวคราวของคุณน้าชัญญา แต่ฟังจากคำพูดของเขาแล้วฉันเดาว่าคุณน้าชัญญาอาจจะอยู่ในมือของสมชัย ถ้าหากนงลักษณ์พูดความจริงละก็ ในมือสมชัยมีลูกของบุคคลสำคัญหลายประเทศเป็นหมาก อย่างนั้นสถานะของคุณน้าชัญญาไม่ใช่หมากชั้นดีหรือ”
มือของธเนศพลกำโทรศัพท์แน่น ข้อนิ้วซีดขาว
เสียงของเขาเย็นจนเหมือนผีดุร้ายที่ขึ้นมาจากนรก พูดช้าชัด “ถ้าหากมันกล้าทำอะไรไม่ดีกับน้าของฉันละก็ ฉันจะบดขยี้ประเทศเล็กๆ ของมันให้แหลกในชั่วข้ามคืน”
“ฉันจะติดตามเรื่องนี้ ที่พูดอย่างนี้กับนายก็เพื่อให้นายเตรียมใจ”
บุริศร์รู้ดีธเนศพลรู้สึกอย่างไรต่อคุณน้าชัญญา เมื่อธนเดชตายแล้ว อย่างนั้นหลายปีมานี้เรื่องทั้งหมดที่ธนเดชทำก็แค่แพะรับบาปแทนสมชัยเท่านั้น
ดังนั้น สถานการณ์ของคุณน้าชัญญาลำบากมากมาก
ธเนศพลพูดเสียงเบา “บุริศร์ ขอร้องนายจะต้องหาน้าของฉันให้เจอ นี่คือคำขอร้องส่วนตัวของฉัน”
น้อยครั้งที่จะขอร้องคนอื่น แต่ครั้งนี้เขากลับก้มหัวให้บุริศร์
บุริศร์รู้สึกเศร้าใจ
“ฉันรู้แล้ว จะพยายามเต็มที่ พูดไปแล้วลึกๆ พวกเราตระกูลโตเล็กก็มีส่วนต้องรับผิดชอบ ตอนนั้นที่เรณุกาแต่งเข้ามาไม่มีใครรู้จะเป็นแผนสมคบคิดน่าตกตะลึงขนาดนี้”
“พวกเราเป็นคนรุ่นหลัง ถ้าหากไม่พูดถึงความแค้นของชาติ ฉันนับถือการวางแผนของสมชัยเขาคิดขึ้นมาได้ยังไง วางหมากกระดานใหญ่ขนาดนี้”
