ธีรตาขวัญกระเจิงไปแล้ว
เธอไม่เคยเห็นหงส์เป็นอย่างนี้มาก่อนเลย แต่ก็รู้ว่าชีวิตน้อยๆของตนเองถูกบีบอยู่ในมือของหงส์ ไม่กล้าพูดอะไรมากอยู่แล้ว เพียงแต่เหงื่อที่หน้าผากก็หยดลงมาอย่างไม่ขาดสาย ตัวสั่นเทิ้ม
หงส์มองเธอ จู่ๆก็ยิ้มขึ้นมา
“ธีรตา ฉันจำได้ว่าเธอมีน้องชายคนหนึ่งที่กำลังเรียนอยู่ที่โรงเรียนขุนนางสินะ?”
แค่หงส์พูดออกไป สีหน้าของธีรตาก็ซีดเผือดราวกับกระดาษทันที
“องค์หญิง น้องชายฉันยังเด็ก ไม่เข้าใจเรื่องอะไรทั้งนั้น ฉันรับรองว่าแม้แต่ประโยคเดียวก็จะไม่พูดมั่วซั่ว จริงๆนะคะ ฉันสาบาน”
“ลนลานขนาดนั้นทำไมกัน ฉันก็ไม่ได้มีความหมายอื่น ถึงโรงเรียนขุนนางจะไม่เลว แต่สุดท้ายคุณภาพก็ยังเทียบไม่ได้กับการศึกษาในวังนะ ฉันได้ยินว่าครอบครัวเธอก็ถือว่ามีคุณงามความดีในภายหลังนะ ตอนนี้ให้น้องชายเธอเข้ามาเรียนต่อในวังเถอะ โอกาสนี้ไม่ใช่ว่าคนทั่วไปจะได้รับนี่นา”
คำพูดของหงส์ทำให้ธีรตาล้มลงมานั่งบนพื้น
น้ำตาของเธอร่วงลงมาราวกับลูกปัดที่โดนตัดเชือกขาด ในใจสิ้นหวังเหลือเกิน เธอรู้ว่าถ้าตนเองไม่เชื่อฟังคำพูดของหงส์ เป็นไปได้ว่าคงไม่ได้เจอน้องชายของตนเองแล้วจริงๆ
สำหรับความสิ้นหวังของธีรตา ในใจของหงส์ไม่รู้สึกอะไรเลย
แต่ก่อนเธอก็เคยใจอ่อน แต่ก่อนเธอก็ไม่ใช่คนที่ต้องทำทุกวิถีทางเช่นนี้ แต่ชีวิตสอนอะไรเธอล่ะ? สอนเธอว่าบางครั้งถ้าอยากมีชีวิตอยู่ก็ต้องใช้เล่ห์เหลี่ยมบ้าง เปรียบเทียบความเจ็บปวดและสิ้นหวังของคนอื่นกับตนเองขึ้นมา สุดท้ายแล้วตนเองก็ยังสำคัญที่สุด อีกอย่างบุริศร์ก็อยู่ที่นี่ เธอไม่อนุญาตให้มีช่องโหว่ใดๆเกิดขึ้นเด็ดขาด มิเช่นนั้นจะเป็นอันตรายต่อความปลอดภัยของบุริศร์
“ให้เฉียงไปเถอะ”
หงส์พูดจบก็เข้าห้องไปทันที
ธีรตาน้ำตารินไหล ก็รู้ว่าตนเองไม่มีทางเลือก ต้องไปทำตามคำสั่งของหงส์ จริงๆถ้ามองจากอีกด้านหนึ่ง น้องชายมาเรียนหนังสือที่นี่ก็ดี ถึงยังไงนอกจากคนของราชวงศ์ ก็น้อยคนนักที่จะได้เข้ามาเรียน
เข้าใจในจุดนี้แล้ว ธีรตาจึงลุกขึ้นออกไป
บุริศร์กับนรมนกลับเอาแต่อยู่ในห้องไม่ได้ออกไปไหนเลย พายุหิมะเข้าติดต่อกันถึงสามวัน และในที่สุดอากาศก็สดใสได้สักที
เห็นแสงอาทิตย์ที่อบอุ่น นรมนรู้สึกเบิกบานใจไม่น้อยเลย
“ในที่สุดอากาศก็ดีขึ้นสักทีนะ”
บุริศร์กำลังมองรอยยิ้มบนใบหน้าของนรมน มุมปากจึงยกขึ้นเล็กน้อย
“อื้ม อากาศดีแล้ว พวกเราก็ต้องเข้าวังแล้วนะ”
คำพูดนี้ทำให้นรมนขมวดคิ้วอยู่ชั่วครู่
เธอกลับลืมไปแล้วว่าในวังยังมีหงส์อีกคน
เฮ้อ
นรมนถอนหายใจ รู้ถึงระดับความคลั่งไคล้ที่หงส์มีต่อบุริศร์ คาดว่าคงรีบส่งคนมารับพวกเขาแน่ๆ
“ฉันไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้านะ”
“อื้ม”
บุริศร์ลูบผมของเธอด้วยความหลงใหล
นรมนเข้าไปจัดการตนเองในห้องน้ำสักครู่ ตอนที่ออกมาก็เห็นบุริศร์เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว และเฉียงก็ยืนอยู่ข้างกายเขา จึงเข้าใจแล้วว่าตนเองเดาไม่ผิดเลย
พายุหิมะเพิ่งหยุดลง หงส์ก็รีบมารับอย่างอดใจรอไม่ไหว เห็นได้ชัดเลยว่ารีบร้อนอยากเจอบุริศร์ขนาดไหน
สามีของตนเองโดนผู้หญิงคนอื่นคิดถึงอยู่ตลอดเวลาเช่นนี้ ในใจของนรมนอึดอัดมาก แต่กลับแสดงออกมาไม่ได้ ทำได้เพียงยิ้มแล้วพูดขึ้น: “เฉียงมาเร็วจังเลยนะ”
“คุณนายบุริศร์พูดเล่นแล้วนะครับ ผมก็แค่ทำตามคำสั่ง อีกอย่างพายุหิมะหยุดแล้ว การค้นหาของพระราชาก็ยิ่งเข้มข้นขึ้น พวกคุณตามผมกลับวังค่อนข้างปลอดภัยกว่านะครับ หัวหน้าหน่วยจัดการทั้งหมดไว้แล้ว แค่รอพวกคุณเข้าไป”
ช่วงหลายวันนี้ เนื่องจากการหายตัวไปของชัญญา สมชัยส่งคนออกไปตามหาราวกับเสียสติไปแล้ว แต่ด้วยสภาพอากาศที่หิมะตกหนักทำให้คนของเขาเคลื่อนไหวไม่ได้ ทำได้เพียงอดทน ถึงยังไงอากาศอย่างนี้ไม่ต้องพูดถึงที่พวกเขาตามหาคนไม่เจอหรอก ต่อให้เป็นคนที่ช่วยชีวิตก็โจมตีประเทศFไม่ได้แน่นอน นี่เป็นความมั่นใจของสมชัย
ดังนั้นตอนนี้พายุหิมะเพิ่งผ่านไป สมชัยจึงเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว
เรื่องนี้นรมนกับบุริศร์เข้าใจดี ท้ายที่สุดชัญญาก็ไม่ปลอดภัยที่จะอยู่ที่นี่
“ไปกันเถอะ”
นรมนเอ่ยปากก่อน
ในเมื่อมาที่นี่แล้ว บางเรื่องก็ทำตามใจตนเองไม่ได้หรอก
นรมนรู้ ต่อให้ตนเองจะไม่อยากเจอหน้าหงส์ยังไง สุดท้ายแล้วพวกเธอยังต้องเจอกัน อีกอย่างยังต้องเจอกันในสถานะที่เป็นพันธมิตรกันด้วย
บุริศร์เห็นสีหน้าความรู้สึกของนรมน ค่อนข้างมองไม่ออกว่านรมนคิดอะไรอยู่ แต่ก็ยื่นมือไปจับมือของนรมนเอาไว้แน่น พูดอย่างอ่อนโยน: “ไม่ต้องกลัวนะ ผมจะรับมือกับทั้งหมดเอง จำคำผมเอาไว้ อย่าทำให้ตนเองลำบาก”
“รู้แล้ว”
นรมนยิ้มบางๆ แต่ในใจกลับเศร้า
ไม่ลำบากเหรอ?
หลังจากที่รู้ว่าหงส์เป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตเขาไว้ หลังจากที่รู้ว่าหงส์คิดยังไงกับเขา นรมนก็รู้ว่าตนเองต้องได้รับความลำบากแน่ๆแล้ว แต่ทว่าเห็นบุริศร์เป็นกังวล เธอจึงทำได้เพียงปลอบใจเขาเท่านั้น
เฉียงเห็นพวกเขาเตรียมตัวเสร็จแล้ว จึงไปหาชัญญา แล้วพวกเขาสามคนก็ออกไปจากโรงแรมด้วยกัน
เนื่องจากการเปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์ภายนอก ทั้งสามคนจึงไม่เป็นที่สังเกต ถึงยังไงนักธุรกิจพุงพลุ้ยคนหนึ่งที่มากับผู้หญิงสองคนก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าสนใจอะไร
บุริศร์กับชัญญาพวกเขาขึ้นรถแล้ว เฉียงจึงขับรถพาพวกเขามุ่งหน้าไปที่พระราชวังที่อยู่ใจกลางเมืองทันที
การคุ้มกันที่เข้มงวดตลอดเส้นทาง แม้เฉียงจะเป็นคนในวัง แต่ยังต้องหยุดรถเพื่อตรวจสอบ โชคดีที่หงส์วางแผนทั้งหมดเอาไว้แต่แรกแล้ว ด้านล่างของรถทำชั้นเพิ่มขึ้นมาอีกชั้นหนึ่ง นรมนกับชัญญาโดนจัดการให้อยู่ในนั้น ส่วนบุริศร์หมอบอยู่ใต้ท้องรถเข้าไปในวัง
พระราชวังของหงส์เรียกว่าวังหงส์นภา อยู่ค่อนข้างไกล แน่นอนว่าจึงไม่ค่อยมีใครสนใจ
หลังจากเฉียงเข้ามาในวังก็ขับวนไปวนมาอยู่หลายรอบ จนนรมนแทบจะหน้ามืดอยู่แล้ว นี่ถึงรู้สึกว่ารถจอดสักที
“เฮียบุริศร์ เฮียเข้าไปกับผม พวกเราต้องเดินไปทางนี้ คุณนายบุริศร์กับคุณชัญญาจะมีคนอื่นพาพวกเธอไปที่วังหงส์นภา ที่นี่มีสองเส้นทาง เป็นทางเดินที่แบ่งแยกชายหญิง ถ้าเดินเข้าไปด้วยกัน คงจะดึงดูดความสนใจจากทุกคนแน่ๆ ถึงตอนนั้นหัวหน้าหน่วยก็คงปกป้องพวกคุณไม่ได้ครับ”
คำพูดของเฉียงทำให้นรมนตะลึงเล็กน้อย
บุริศร์ก็ไม่ค่อยพอใจ
“ไม่นึกว่าจะยังมีกฎระเบียบนี้?”
“เป็นคำสั่งของพระราชาครับ อันที่จริงด้านหลังเป็นที่พักอาศัยของภรรยาพระราชาทั้งนั้น ไม่อนุญาตให้ผู้ชายเข้าใกล้”
เฉียงรีบอธิบาย
แต่บุริศร์กลับถามขึ้น: “งั้นนายติดต่อกับหงส์ยังไง?”
“เป็นธีรตาสาวใช้ข้างกายของหัวหน้าหน่วยที่มาหาผม ผมถึงได้รับคำสั่งให้ออกไปครับ”
เฉียงตอบตามความจริง
ยังไงนรมนก็คิดไม่ถึงว่าตนเองเพิ่งจะเข้ามาในวังก็ต้องแยกกับบุริศร์แล้ว นี่เป็นกฎระเบียบจริงๆเหรอ? หรือนี่เป็นอุบายอย่างหนึ่งของหงส์กันแน่?
เธอไม่รู้หรอก แต่กลับไม่ค่อยสบายใจอยู่ลางๆ
ชัญญาจับมือของเธอ พูดขึ้น: “ไม่ต้องกลัว ฉันจะปกป้องเธอเอง”
“ขอบคุณค่ะคุณน้าธนเกียรติโกศล”
นรมนยิ้มให้ชัญญาเล็กน้อย เชื่อมั่นในคำพูดของชัญญาอยู่แล้ว
บุริศร์อยากเจอนรมน เฉียงจึงให้คนไปรับพวกเธอออกมา
“พกสิ่งนี้เอาไว้ ถ้ามีเรื่องอะไรจะได้ติดต่อผมได้ทันเวลา แล้วก็จะทำให้ผมหาตำแหน่งของคุณเจอ นรมน ที่นี่อันตรายมาก ตอนที่ผมไม่อยู่ข้างๆคุณต้องดูแลตนเองให้ดีนะ”
บุริศร์เอากำไลข้อมือครอบไปบนข้อมือของนรมน
กำไลข้อมือนี้ทำมาจากเงิน ประณีตงดงามเหลือเกิน แต่นรมนกลับรู้สึกถึงตำแหน่งด้านบนที่มีเพชรสีไม่เหมือนกันสองเม็ดเลี่ยมฝังอยู่อย่างรวดเร็ว ถ้าไม่มองอย่างละเอียดคงมองไม่ออกแน่ๆ
เธอลองๆดู จึงกดเปิดโดยไม่ได้ตั้งใจ
“นี่เป็นอุปกรณ์ติดตามเหรอ?”
นรมนเข้าใจแล้ว
บุริศร์พยักหน้า สีหน้าเคร่งขรึมจริงจัง
“เดิมทีไม่ได้คิดว่าต้องให้คุณเร็วขนาดนี้ เป็นผมเองที่ไม่รอบคอบ ไม่รู้ว่าจะมีถนนที่ชายหญิงต้องแยกกันเดินอย่างนี้ ผมไม่อยากแยกกับคุณเลยจริงๆ แต่ผมก็ไม่อยากให้พวกคุณเปิดเผยตัว นรมน ฟังนะ เปิดเครื่องเอาไว้ตั้งแต่ตอนนี้เลย ผมทำมันขึ้นมาให้คุณโดยเฉพาะ ไม่รบกวนสัญญาณใดๆ แล้วก็ไม่เป็นที่สังเกตด้วย ด้านบนมีระบบป้องกันการแฮ็ก จะปกป้องตำแหน่งของคุณอย่างดี ไม่ว่าจะเจอเรื่องอะไร แค่คุณรู้สึกว่ามันอันตราย ก็รีบส่งตำแหน่งกับสัญญาณขอความช่วยเหลือมาให้ผม เข้าใจไหม? ไม่ว่าผมอยู่ที่ไหน ผมจะรีบมาช่วยคุณทันที”
บุริศร์กังวลมากจริงๆ
ที่นี่ก็คือถ้ำเสือดีๆนี่เอง เดิมทีคิดว่าจะมีหงส์เป็นคนคอยช่วยเหลืออยู่ท่ามกลางศัตรู แต่ตอนนี้ดูแล้ว หงส์ไม่มีไมตรีต่อนรมนเลย นี่ทำให้บุริศร์กังวลมาก
ชีวิตของเขาหงส์คงปกป้องอย่างเต็มกำลังแน่นอน แต่นรมนจะเป็นยังไงบุริศร์ไม่กล้าคิดเลย ถึงกับไม่รู้ว่าหงส์จะใช้ประโยชน์จากความสัมพันธ์กับภูมิประเทศของที่นี่ถือโอกาสวางแผนใส่ร้ายนรมนหรือเปล่า
นี่เป็นความกังวลของเขา แต่ตอนนี้กลับหมดหนทางที่จะพูดกับนรมนอย่างละเอียด
ข้อมูลที่ในวังมีทางเดินแยกชายหญิงอย่างนี้ไม่นึกว่าหงส์จะไม่บอกให้เขาได้รู้ก่อน ในใจของ บุริศร์กำลังโกรธ ถ้านรมนต้องเจอกับโชคร้าย บุริศร์ไม่กล้าจินตนาการเลยจริงๆ
เหมือนนรมนก็เข้าใจว่าบุริศร์กำลังกังวลอะไรอยู่ เธอจึงรีบสวมกำไลข้อมือ แล้วเริ่มเปิดระบบติดตั้ง ยิ้มพูดขึ้น: “สบายใจเถอะ ฉันรักชีวิตกว่าใครๆทั้งนั้น แค่มีเรื่องฉันจะไปหาคุณแน่นอน”
“อีกเดี๋ยวเราเจอกันนะ”
“อื้ม”
นรมนกับบุริศร์พยักหน้าให้กันและกัน แล้วบุริศร์จึงมองไปที่ชัญญา
“วางใจเถอะ ฉันจะดูแลเธออย่างดี”
ชัญญาเห็นความหมายในสายตาของบุริศร์อย่างชัดเจน จึงพูดออกไปก่อนโดยไม่รอให้เขาเอ่ยปาก
“ขอบคุณครับคุณน้า”
บุริศร์พูดจบก็หันหลังออกไปกับเฉียง
มองด้านหลังของพวกเขาเดินออกไป ชัญญาจึงถอนหายใจพูดขึ้น: “มิตรภาพเช่นนี้กลับมักมีคนที่กำลังคิดถึงความสุขที่ไม่ใช่ของตนเอง เธอว่ามันน่าเศร้ามากใช่ไหม?”
นรมนชะงักเล็กน้อย ไม่รู้ว่าควรตอบยังไง จริงๆแล้วชัญญาอยู่ที่ด้านนี้ บุญทิวากับนงลักษณ์กำลังรักกันหวานชื่น ส่วนชัญญากลับชอบบุญทิวาอยู่ฝ่ายเดียว นี่ถือเป็นการคิดถึงความสุขที่ไม่ใช่ของตนเองหรือเปล่านะ?
คำถามนี้นรมนจึงเพิกเฉยไปอย่างฉับพลัน แต่ถามขึ้นมาแทน: “คุณน้าว่าคนที่จะมารับพวกเราจะมาถึงเมื่อไหร่คะ?”
“เธอเชื่อจริงๆเหรอว่าหงส์อะไรนั่นจะส่งคนมารับพวกเรา? บางทีคนที่มาอาจจะเป็นคนที่ต้องการชีวิตของพวกเราก็ได้”
ชัญญายิ้มเยาะ คำที่พูดออกไปกลับเหมือนสิ่งที่ในใจลึกๆของนรมนกำลังคิดอยู่ แต่เธอยังคงยิ้มพูดขึ้น: “ไม่หรอกมั้งคะ หงส์เป็นคนของบุริศร์ คงไม่ทำให้พวกเราเกิดเรื่องหรอกค่ะ”
“เด็กโง่เอ้ย งั้นเรามาพนันกันเถอะ”
ชัญญามองดวงตาใสแป๋วของนรมนแล้วถอนหายใจเล็กน้อย
“ฉันไม่อยากพนันกับคุณน้า คุณน้าอายุเยอะกว่าฉัน ผ่านเรื่องราวมามากมายกว่าฉัน ที่คุณน้าพูดต้องเป็นกับดักแน่ๆ ฉันไม่ยอมเอาหัวมุดเข้าไปหรอกค่ะ”
นรมนพูดไปยิ้มไป ทำให้ชัญญาหัวเราะออกมาเบาๆ
“ยัยจิ้งจอกน้อย”
ด้วยการประเมินของชัญญา นรมนกลับไม่ได้โต้แย้ง ตอนที่ทั้งสองคนกำลังคิดจะพูดอะไรอีก จู่ๆเสียงฝีเท้าที่วุ่นวายก็วิ่งเข้ามาทางพวกเธออย่างรวดเร็ว สีหน้าของนรมนกับชัญญาเคร่งขรึมขึ้นมาทันที
