เมื่อเห็นผู้ชายคนนี้ นรมนเกิดความรู้สึกคุ้นเคยขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“พี่ชายสุดหล่อ พวกเราเคยเจอกันที่ไหนหรือเปล่าคะ?”
เพิ่งจะถามจบนรมนก็รู้สึกว่าคำพูดนี้ของตนเองไม่ค่อยเหมาะสมสักเท่าไหร่ จึงรีบกล่าว “ขอโทษค่ะ ฉันแค่รู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาคุณ คุณอย่าคิดมากนะคะ”
“คุณหวังให้ผมคิดมาเหรอ?”
ฝ่ายชายยิ้ม ลักยิ้มเท่ๆ ทำให้คนที่เห็นเพลิดเพลินใจ
ดารัณเห็นพวกเขาสองคนเป็นเช่นนี้ จึงอดกล่าวด้วยรอยยิ้มไม่ได้ “เอาล่ะ ช่วยชีวิตคนก่อน”
“ใช่ๆ ๆ รบกวนด้วยค่ะ”
นรมนรีบหลีกทาง
ฝ่ายชายเดินเข้าไป แตะหน้าผากของโสธร คิ้วขมวดเล็กน้อย
“บาดแผลบนร่างกายของเขาอักเสบจึงเป็นไข้ ถ้าผมเดาไม่ผิด ภายในร่างกายของเขาน่าจะเกิดการอักเสบ นี่ทรมานขนาดไหนเนี่ย? คนของคุณเหรอ?”
คำพูดของฝ่ายชายทำให้นรมนเกิดความกังวลขึ้นมา จึงพยักหน้าโดยไม่รู้ตัวให้กับคำถามในตอนสุดท้ายของเขา “ใช่ คนของฉัน สามารถรักษาได้ไหม?”
“คนอื่นอาจจะไม่ได้ แต่ผมทำได้”
“งั้นฝากคุณด้วยนะคะ”
ฝ่ายชายนิ่งไปเล็กน้อยกับความห่วงใยของนรมนที่มีต่อโสธร จากนั้นจึงไม่พูดอะไรอีกและเริ่มทำการรักษา
ดารัณเดินออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ และยังปิดประตูห้องเอาไว้
ภายในห้องเหลือเพียงนรมนกับผู้ชายคนนั้นและยังมีโสธรที่ไม่ได้สติ
ในห้องเงียบสงัด นรมนกังวลเหลือเกิน ฝ่ายชายกลับเตรียมความพร้อมมาอย่างดี ส่วนโสธรก็ไม่รู้อะไรสักนิด
สิบนาทีหลังจากการช่วยชีวิตของฝ่ายชาย ไข้ของโสธรก็ลดลง
“คุณสุดยอดมาก เขาไข้ลดลงแล้ว”
นรมนแตะหน้าผากของโสธร เมื่อรู้สึกว่าอุณหภูมิของเขาคงที่ถึงจะถอนหายใจอย่างโล่งอก
ฝ่ายชายเก็บกระเป๋ายาเรียบร้อย กล่าวเสียงเบา “อย่าเพิ่งรีบดีใจ ผมแค่ระงับอาการอักเสบของเขาชั่วคราว พรุ่งนี้ผมจะส่งคนมาพาเขาไป เพื่อรับการรักษาต่อ อยู่ที่นี่ถึงจะเป็นหมอเทวดาก็ไม่สามารถรักษาเขาได้”
“หมายความว่าอะไรคะ?”
นรมนได้ยินบางอย่างทะแม่งๆ
ฝ่ายชายมองนรมน ตอบด้วยแววตาซับซ้อน “ที่นี่คือพระราชวัง วิธีสกปรกเหล่านั้นในพระราชวังคุณไม่จำเป็นต้องรับรู้”
“คุณหมายความว่าหลังจากเขาถูกคนช่วยออกมาก็ถูกคนลงมือเหรอ?”
หัวใจของนรมนกระตุก
จะเป็นหงส์หรือเปล่า?
ถ้าใช่ เธอไม่มีทางให้อภัยหล่อนแน่นอน
ฝ่ายชายกลับตอบเสียงเบา “คนที่ดูแลเขาไม่น่าจะเป็นคนลงมือ บาดแผลบนร่างกายเขามองเห็นได้ชัดเจน แต่ภายในร่างกายเขาถูกวางยาพิษ”
“ถูกวางยาพิษ?”
นรมนแปลกใจสุดๆ
ฝ่ายชายพยักหน้า “ใช่ ยาพิษนี้ไร้กลิ่นไร้สี แพร่กระจายไปตามกลิ่น และกลิ่นนี้คือกำยานที่จุดในพระตำหนักขององค์ชายรองราเชน กล่าวกันว่าพระมารดาของเขาท่านหญิงเจ็ดเคยใช้ และเพื่อเป็นการระลึกถึงมารดา องค์ชายรองจึงไปตำหนักของท่านหญิงเจ็ดนำกำยานที่มาจุดเอง พิษภายในร่างกายขององครักษ์คนนี้คือพิษที่เกิดขึ้นหลังจากเจอกับกลิ่นนี้ ซึ่งไม่ทำให้คนตายทันที แต่จะสะสมภายในร่างกายไปเรื่อยๆ ทรมานร่างกายของผู้ป่วย จนสุดท้ายเสียชีวิตลงเงียบๆ”
ได้ยินฝ่ายชายพูดแบบนี้ นรมนรู้ทันทีว่าคนที่ลงมือกับโสธรเป็นใคร
“เป็นกล้าณรงค์”
ดูเหมือนจะรู้ว่าโสธรเป็นไส้ศึกของเธอ และรู้ว่าราเชนมีความเกี่ยวข้องกับตนเอง จึงทำร้ายโสธรจนกลายเป็นแบบนี้ จากนั้นจงใจให้ราเชนพาตัวไป
เพราะกำยานในตำหนักของราเชนทำให้เกิดพิษภายในร่างกายของโสธร แต่พวกเขากลับไม่รู้อะไรเลย
ถ้าไม่เพราะวันนี้ได้เจอกับชายคนนี้ เกรงว่าโสธรคงจะตายตั้งแต่ยังหนุ่ม
“ขอบคุณค่ะ คุณหมอ ฉันขอถามชื่อคุณได้ไหมคะ?”
นรมนรู้ว่าตนเองถามแบบนี้ล่วงเกินมาก แต่เรื่องนี้มีความสำคัญมาก และเกี่ยวข้องกับชีวิตของโสธร เธอจึงอยากรู้โดยปริยาย
ฝ่ายชายกลับตอบด้วยรอยยิ้ม “ไม่ช้าก็เร็วคุณจะได้รู้ วันนี้ยังไม่บอกคุณ”
ในเมื่อเขาตอบมาแบบนี้ นรมนก็ไม่บีบบังคับ แค่ถามอย่างกังวล “ตอนนี้องครักษ์ของฉันปลอดภัยแล้วใช่ไหมคะ?”
“พิษชนิดนี้หากพบเร็ว จะกำจัดออกได้ง่าย ดังนั้นผมจึงพูดว่าจะพาเขาออกไปรักษา เนื่องจากที่นี่หูตามากมาย การเปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อย ยังไม่ต้องรอให้ผมถอนพิษ ทางนี้ก็มีคนลงมือแล้ว ถึงตอนนั้นเกรงว่าแม้ผมจะเก่งแค่ไหนก็ไร้ประโยชน์”
นรมนได้ยินฝ่ายชายพูดเช่นนี้ ก็รู้ว่านี่คือวิธีการที่ดีที่สุด แต่เธอไม่รู้จักผู้ชายคนนี้ จะเชื่อเขาได้จริงไหม
“ฉันสามารถเชื่อคุณได้ไหม?”
นรมนเอ่ยถามออกไปตรงๆ
ทั้งหมดคือสิ่งที่ผู้ชายคนนี้พูดเองเออเอง แท้จริงแล้วโสธรถูกพิษหรือเปล่านอกจากเขาพูดนรมนก็ไม่รู้ ถ้าเขาหลอกเธอ โสธรจะไม่ตกอยู่ในอันตรายเหรอ?
“คุณคิดว่าสามารถเชื่อผมได้ไหม?”
ฝ่ายชายยิ้มบางๆ ดวงตาคู่นั้นใสสะอาดเหมือนน้ำ ทำให้คนอบอุ่นดั่งสายลม
หัวใจของนรมนเต้นเบาๆ เกิดความคุ้นเคยนั้นขึ้นมาอีก
เธอต้องเคยเจอผู้ชายคนนี้ที่ไหนมาก่อนแน่นอน!
ความคุ้นเคยที่เด่นชัดสั่นสะเทือนจิตวิญญาณของนรมน จึงพูดโดยไม่รู้ตัว “ฉันเชื่อคุณ”
พูดสามคำนี้ออกไป นรมนอึ้งไป ฝ่ายชายก็แปลกใจ
อาจจะรู้สึกว่าความเชื่อใจของนรมนมาอย่างกะทันหันเกินไป และตรงเกินไป กลับทำให้เขาแปลกใจอยู่บ้าง
“เพราะอะไร?”
“พูดไม่ถูก ฉันมักจะรู้สึกว่าพวกเราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อน ฉันรู้สึกคุ้นเคยกับคุณมาก คุ้นเคยจนทำให้ฉันมีความไว้วางใจ ความรู้สึกนี้น่ามหัศจรรย์มาก และน่าแปลกมาก แต่มันมีอยู่”
คำพูดของนรมนทำให้ฝ่ายชายอึ้งไปอีกครั้ง จากนั้นปรากฏความรู้สึกขึ้นมาในแววตา กลับหายไปอย่างรวดเร็ว
คุ้นเคยเหรอ?
ที่แท้เธอก็รู้สึกแบบนี้กับตนเอง
ฝ่ายชายยิ้ม ยิ้มอย่างมีความสุขมาก
“วางใจเถอะ ผมจะรับผิดชอบต่อความเชื่อใจของคุณแน่นอน”
“ถ้าเป็นไปได้ วันนี้พาเขาไปเลย”
นรมนตัดใจปล่อยโสธรไปไม่ลง แต่เธอรู้ว่าโสธรอยู่ที่นี่ไม่มีประโยชน์ใดๆ กลับจะทำให้การรักษาเขาล่าช้า
“ได้ คุณสามารถไปหาเขาได้ทุกเมื่อ นี่คือที่อยู่ของผม”
ฝ่ายชายให้ที่อยู่และเบอร์โทรศัพท์แก่นรมน จากนั้นจึงตบมือ ดารัณจึงเดินเข้ามา
“หาสองคนหามเขาไป”
คำพูดของฝ่ายชายไม่เหมือนท่าทางที่คุณหมอพูดกับองค์หญิง กลับเหมือนเจ้านายสั่งดารัณ
“ได้”
ดารัณไม่มีความไม่ชอบใจใดๆ หาคนไปจัดการทันที
นรมนสังเกตเห็นสิ่งนี้อย่างว่องไว กลับไม่ถามให้มากความ
ฝ่ายชายมองนรมน ยิ้มถาม “จะไม่ถามเหรอว่าผมกับเธอเป็นอะไรกัน?”
“สิ่งที่ฉันควรรู้ฉันก็จะรู้เอง สิ่งที่ฉันไม่ควรรู้ ฉันก็ไม่สนใจ”
คำตอบของนรมนกลับทำให้ฝ่ายชายชื่นชมมาก
“ผมไปก่อนนะ ไว้เจอกันใหม่”
“แล้วเจอกันค่ะ”
นรมนมองผู้ชายคนนั้นกับโสธรออกไปจากที่ของดารัณ ในใจกลับรู้สึกกดดัน
กล้าณรงค์เป็นคนแรกที่เธอจะกำจัดหลังจากส่งชัญญาออกไป
เขาติดหนี้เธอ ติดหนี้ตระกูลโตเล็ก ติดหนี้โสธร เธอจะต้องทวงคืนกลับมาทุกอย่าง
แต่ยังมีอีกเหตุผลที่ทำให้นรมนรู้สึกกดดัน
เมื่อสักครู่ผู้ชายคนนั้นบอกว่ากำยานชนิดนี้มีแค่ราเชนที่ใช้ ถ้ากล้าณรงค์ต้องการมุ่งเป้าไปที่ราเชน เป็นไปได้ไหมที่ราเชนก็ถูกพิษด้วย?
และยังมีนงลักษณ์อีกคน!
นงลักษณ์ใช้กำยานนี้มานานหลายปี กล้าณรงค์รู้ได้อย่างไรว่ากำยานชนิดนี้เมื่อกลิ่นอะไรมาสัมผัสกันจะเกิดสารพิษขึ้น?
นอกเสียจากมีคนเคยใช้มาก่อน!
ความคิดเช่นนี้ทำให้นรมนตัวสั่น
ตำหนักในนี้น่ากลัวจริงๆ
เธอหยิบมือถือกดโทรหานงลักษณ์อย่างรวดเร็ว
“คุณป้า ตอนป้าอยู่ประเทศ F ใช้กำยานชนิดหนึ่งใช่ไหม และใช้มาตลอดทั้งปี?”
“เธอรู้ได้ยังไง?”
นงลักษณ์แปลกใจกับคำถามของนรมน
สีหน้าของนรมนเคร่งขรึมขึ้นทันที
“ป้ารู้สึกไม่สบายตรงไหนไหม?”
“ไม่มีนะ ทำไมเหรอ?”
นงลักษณ์แปลกใจ
นรมนจึงเล่าเรื่องวันนี้ให้ฟัง
นงลักษณ์เป็นคนของตนเอง ยิ่งตอนนี้อยู่ในเมืองหลวง ไม่สามารถเปิดเผยความลับได้ และนรมนยังเชื่อใจเธอ
ฟังนรมนพูดจบ นงลักษณ์หน้าซีดทันที
“กำยานนี้คือหลังจากที่ฉันคลอดราเชนร่างกายทรุดโทรมมาก กำลังวังชาไม่ค่อยดี กลางคืนนอนไม่ได้ ดังนั้นสมชัยจึงหาคนประดิษฐ์กำยานให้จิตใจสงบมาจุดให้ฉัน กลิ่นนี้ค่อนข้างจาง ฉันชอบมาก จึงใช้มาตลอด สมชัยเป็นคนจัดหากลิ่นให้ ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไร วันนี้เธอถามแบบนี้ ฉันกลับพบว่ามีบางส่วนที่ไม่เหมือนเดิม”
“ส่วนไหนคะ?”
นรมนใจเต้นรัวทันที
นงลักษณ์สูดลมหายใจเข้าลึก กล่าวเสียงเบา “หลังจากจุดกำยานนั้น ดูเหมือนประจำเดือนของฉันจะไม่มาอีก ฉันจึงให้คุณหมอมาตรวจดู พวกเขาบอกว่าตอนฉันคลอดลูกร่างกายเสียหาย ทำให้ฮอร์โมนเกิดความไม่สมดุล ต่อมาช่วงหลังคลอดก็ไม่ได้ดูแลดี รักษาไม่หายขาดถึงเป็นแบบนี้ ตอนนี้มองดูแล้วเหมือนจะไม่ใช่เพราะร่างกายของฉัน น่าจะเกี่ยวกับกำยาน”
เป็นไปตามคาด!
นรมนทอดถอนใจ เอ่ยถามอีกครั้ง “คุณป้า นอกจากเรื่องนี้ยังมีตรงไหนรู้สึกไม่สบายอีกไหม?”
“ร่างกายหนักมาก บางครั้งรู้สึกเจ็บข้อกระดูก”
“คุณป้า ป้าให้คนมาตรวจเถอะ ฉันสงสัยว่าจะถูกพิษ และตอนนี้พี่ก็เอากำยานของป้าไปด้วย จุดไว้ในตำหนักของตนเอง ฉันกลัวว่าจะมีคนทำร้ายพี่เขา”
คำพูดของนรมนทำให้นงลักษณ์กังวลทันที
“เขาไม่เป็นไรใช่ไหม?”
“ไม่แน่ใจ ฉันยังไม่เจอเขา”
นรมนเป็นห่วงมากๆ
นงลักษณ์ครุ่นคิดอยู่สักพัก จึงกล่าวเสียงเบา “ถ้าเธอเจอความยุ่งยากใดๆ ในประเทศ F สามารถไปหาคนคนหนึ่ง บอกว่าเธอคือหลานสาวของนงลักษณ์ เขาจะช่วยเธอแน่นอน”
“ใครเหรอคะ?”
ตอนนี้นรมนต้องการการสนับสนุนจากภายนอก
อยู่ที่นี่เธอตัวคนเดียว ไม่มีใครสามารถใช้ได้ ความรู้สึกแบบนี้โชคร้ายจริงๆ ถึงแม้จะมีหงส์อยู่ แต่ความรู้สึกที่หงส์มีต่อบุริศร์ทำให้เธอใช้ไม่ค่อยสะดวก
ตอนนี้ได้ยินว่านงลักษณ์แนะนำเส้นสายของตนเองให้แก่เธอ แน่นอนนรมนไม่ปฏิเสธ
นงลักษณ์เงียบไปสักพัก ถึงจะตอบเสียงเบา “จณัตว์ผู้นำตระกูลรุ่นใหม่ของตระกูลแหลมวิไล เขาเป็นคนของฉัน”
สิ้นคำ นรมนอึ้งไปทันที
ระยะเวลาสั้นๆ ที่อยู่ที่นี่ ชื่อนี้ปรากฏถี่มาก
บุริศร์บอกว่าจณัตว์เป็นเพื่อนของวินเซนต์ เชื่อถือได้แน่นอน ส่วนหงส์บอกว่าจณัตว์คือเศรษฐีใหม่ที่สมชัยรีบร้อนจะดึงมาเป็นพวก ตอนนี้คิดไม่ถึงว่าแม้แต่นงลักษณ์ก็บอกว่าจณัตว์คือคนของเธอ
จณัตว์คนนี้แท้จริงแล้วมีตัวตนอย่างไร?
ทำไมถึงทำให้คนมากมาย และอำนาจมากมายเช่นนี้แย่งชิงกัน
ตอนนี้นรมนต้องการเจอคนนี้จริงๆ
