แค้นรักสามีตัวร้าย – บทที่ 1380 ทำไมคุณถึงไม่เชื่อล่ะ?

หงส์ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไร ก็จู่โจมไปที่ใบหน้าของจณัตว์เลย ดูเหมือนจณัตว์จะไม่ได้ระวังตัว แต่กลับเปลี่ยนทิศทางไปในวินาทีที่หงส์จู่โจมมา และก็ยื่นแขนยาวออกไป แล้วคว้าแขนของหงส์เอาไว้แล้วดึงเธอเข้ามาในอ้อมอกของตัวเองเลย

“นี่องค์หญิงห้าจะทำอะไรครับ? หรือเป็นเพราะว่าผมไม่ได้เป็นยาถอนพิษให้คุณ คุณก็เลยโกรธเหรอครับ? ถ้าหากว่าองค์หญิงห้ามีเจตนานี้จริง ๆ ละก็ คืนนี้ผมสามารถหาเวลาว่างออกมาคืนหนึ่งเพื่อมาทำความรู้จักกับองค์หญิงห้าดี ๆ สักหน่อยก็ได้นะครับ”

“หน้าไม่อาย!”

ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้หงส์จะเคยมีเจตนาแบบนี้ แต่ตอนนี้ก็ไม่มีทางยอมรับแน่

นี่เธอตาบอดแล้วจริง ๆ ถึงได้รู้สึกว่าจณัตว์นุ่มนวลราวกับหยกไปได้ และยังไร้สาระถึงขั้นอยากจะค้างคืนกับเขาด้วย

มาตอนนี้ผู้ชายคนนี้เป็นคุณชายที่นุ่มนวลราวกับหยกที่ไหน? นี่เขาเป็นจิ้งจอกเจ้าเล่ห์มาตลอด ที่คลุมเสื้อคลุมสวยงามเอาไว้และทำให้ผู้คนลุ่มหลงเท่านั้น

นรมนจ้องมองท่าทางที่เหมือนกับว่าตีกันไปตีกันมาของพวกเขาสองคน แล้วก็รู้สึกว่าตัวเองอยู่ที่นี่นั้นค่อนข้างเป็นส่วนเกินไปจริง ๆ แต่ว่าเธอก็ออกไปไม่ได้ จะทำยังไงดีล่ะ?

ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น บุริศร์ก็กระโดดเข้ามาจากหน้าต่าง ตอนที่เห็นภาพนี้ก็อึ้งไปเล็กน้อยครู่หนึ่ง

“เกิดอะไรขึ้น?”

น้ำเสียงของเขาไม่ได้ดังมาก แล้วก็คว้าตัวนรมนไปเลย และก็ไม่ได้รบกวนคนทั้งสองคนที่กำลังหลอกล้อเล่นกันอยู่

จณัตว์นั้นได้มองเห็นบุริศร์แล้ว แต่ว่าไม่มีเวลาส่งเสียง แต่หงส์กลับไล่ตีจนหน้าดำคร่ำเครียดไปแล้ว แน่นอนว่าจะต้องไม่ได้สนใจเรื่องของโลกภายนอกอยู่แล้ว และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เธอไม่ได้สนใจบุริศร์เพราะคนอื่น

นรมนเล่าเรื่องทั้งหมดไปเงียบ ๆ รอบหนึ่ง มุมปากของบุริศร์คลี่ยิ้มออกเล็กน้อย

“จณัตว์ ดูแลองค์หญิงห้าให้ดี เธอเป็นน้องสาวของฉันนะ”

บุริศร์พูดคำพูดนี้จบแล้วก็พานรมนหมุนตัวกระโดดออกไปจากหน้าต่างเลย

พอหงส์ได้ยินเสียงของบุริศร์ก็นิ่งอึ้งไปทันที ตอนที่หันหน้าไปนั้นก็เห็นบุริศร์ได้พานรมนจากไปแล้ว

นี่เขาทิ้งตัวเองไว้แบบนี้เลยเหรอ?

อะไรคือให้จณัตว์ดูแลเธอให้ดี?

นี่เข้าร้อนใจอยากจะส่งตัวเองออกไปมากขนาดไหนกันเนี่ย

ถึงแม้ว่าหงส์จะทำการตัดสินใจว่าจะปล่อยบุริศร์ไปแล้ว แต่ว่าสถานการณ์อย่างตอนนี้ก็ยังทำให้ในใจของเธอรู้สึกเป็นทุกข์อย่างมากอยู่

ดวงตาของเธอแดงเล็กน้อยขึ้นมาทันที

พอจณัตว์เห็นเธอเป็นแบบนี้ก็ไม่ต่อสู้ต่อแล้ว เพียงแค่ถามเสียงต่ำขึ้นว่า “คุณชอบบุริศร์เหรอ?”

“เกี่ยวอะไรกับคุณด้วย?”

อารมณ์โกรธเต็มอกของหงส์ยังไม่ได้ระบายออกมา พอตอนนี้จณัตว์มาหาถึงที่ เธอก็ต้องไม่เกรงใจอยู่แล้ว

“รีบลืมเขาไปให้เร็ว ๆ เถอะ เขาไม่เหมาะกับคุณหรอก และอีกอย่างเขาก็เป็นสามีของนรมน ผมไม่มีทางยอมให้คุณไปยุ่งกับเขาแน่”

คำพูดของจณัตว์ทำให้หงส์อึ้งไปเล็กน้อย

“คุณคิดแทนนรมนซะขนาดนี้ ทำไม? คุณชอบเธอเหรอ? ชอบก็ไปจีบซิ มันแต่ทำตัวเป็นเต่าหดหัวอยู่แบบนี้รู้สึกว่าตัวเองยิ่งใหญ่มากนักเหรอ? จณัตว์ คุณไม่รู้สึกว่าตัวคุณเป็นแบบนี้มันจอมปลอมไปหน่อยเหรอ?”

จณัตว์กลับยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “ใครบอกคุณว่าผมชอบนรมน? แล้วถึงแม้ว่าจะชอบ ก็ไม่ใช่ความชอบระหว่างหญิงชายในแบบที่คุณว่า แล้วคนที่ผมชอบคือคุณองค์หญิงห้าต่างหาก”

“ห้ามพูดไปเรื่อยนะ!”

หงส์ตะคอกเสียงต่ำขึ้นคำหนึ่ง ในใจยังไงก็รู้สึกแปลกใจอยู่บ้าง

จณัตว์ชอบเธองั้นเหรอ?

ล้อเล่นอะไรกัน?

นี่เป็นการเจอกันครั้งแรกของพวกเขาสองคน คงจะไม่บอกเธอว่าเขาตกหลุมรักเธอตั้งแต่แรกเห็นหรอกนะ?

ถึงแม้ว่าจะใช่ แต่เธอก็ไม่ยอมรับหรอกนะ

ความคิดของหงส์หมุนวนไปอย่างรวดเร็ว แล้วก็เห็นจณัตว์ยกฝีเท้าเดินมาทางเธอ

“คุณจะทำอะไร?”

ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าดูอ่อนน้อมถ่อมตน แต่ว่าเมื่อกี้ระหว่างที่หงส์ต่อสู้กับเขานั้นก็ได้เข้าใจชัดเจนแล้วว่า เขาจะต้องเป็นคนมีวิชาแน่! และที่สำคัญเธอสู้เขาไม่ได้ด้วย!

นี่ถึงเป็นจุดที่ทำให้เธอหงุดหงิดที่สุด

จณัตว์เห็นหงส์มีท่าทางหวาดระแวงทั้งใบหน้า ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “ผมอยากจะทำอะไรคุณไม่รู้เหรอ? คนข้างนอกต่างก็รู้กันทั้งนั้นว่าพวกเราจะทำอะไรกัน ถึงแม้ว่าฤทธิ์ยาของคุณจะโดนผมถอนไปแล้ว แต่ว่าพอเห็นคุณลุ่มหลงบุริศร์ซะขนาดนี้ ผมรู้สึกว่ายังไงก็เปลี่ยนคุณให้กลายเป็นผู้หญิงของตัวเองถึงจะปลอดภัยมากกว่า”

“คุณกล้าเหรอ!”

หงส์กระโดดถอยหลังไปก้าวหนึ่งทันที

ตกลงอะไรกันนะที่ทำให้เธอรู้สึกว่าจณัตว์ที่อยู่ตรงหน้านี้เป็นคนที่ไม่มีอันตราย? แล้วก็เป็นอารมณ์แบบไหนนะถึงทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองสามารถมีความสัมพันธ์ชั่วคราวสักครั้งกับจณัตว์ได้?

ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้เหมือนอย่างกับนายพรานคนหนึ่ง ส่วนเธอก็กลายเป็นเหยื่อที่ถูกล่า ขัดขืนไม่หลุด และหวาดกลัวเป็นที่สุด

และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่หงส์รู้สึกถึงความกลัวที่เกิดมาจากผู้ชาย

เธอหมุนตัวอยากจะวิ่งหนี แต่กลับโดนจณัตว์จับคอเสื้อไว้ทันที แล้วก็รวบทั้งตัวมาไว้ในอก

กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของโคโลญทำให้หงส์รู้สึกไม่ชอบนัก พอเธอจะป้องกันตัวอย่างอัตโนมัติก็ได้สายไปซะแล้ว และรู้สึกแต่เพียงเจ็บที่ต้นคอทีหนึ่ง แล้วทั้งคนก็หมดสติไปเลย และตัวอ่อนปลวกเปียกล้มลงไปในอกของจณัตว์เลย

ดวงตาคู่ที่สวยงามของจณัตว์มีความปวดใจกะพริบผ่านเสี้ยวหนึ่ง แต่กลับคลี่มุมปากขึ้น แล้วก็พูดเองเออเองขึ้นว่า “ยัยผู้หญิงโง่ คนที่ผมจณัตว์ถูกใจแล้วจะยอมปล่อยเธอไปได้ง่าย ๆ เหรอ? ผมบอกแล้วว่าชอบคุณก็คือชอบคุณ ทำไมคุณถึงไม่เชื่อล่ะ?”

พูดจบ เขาก็วางตัวหงส์ลงบนเตียง แล้วก็ดึงผ้าห่มมาคลุมให้เธอ และในเวลาเดียวกันก็จี้จุดนอนหลับของเธอไปด้วย แล้วถึงได้เอาคอมพิวเตอร์เครื่องหนึ่งออกมาจากที่ข้าง ๆ แล้วก็เคาะแป้นพิมพ์ไปอย่างรวดเร็ว เลขรหัสชุดแล้วชุดเล่ากะพริบขึ้นมาไม่หยุด ผ่านไปไม่นานก็โอนย้ายไปถึงที่ธรรศแล้ว

รูปหน้าโปรไฟล์ที่ชัดเจนของธรรศปรากฏขึ้นมาบนหน้าจอคอมพิวเตอร์

“จณัตว์ คนของฉันเพิ่งจะรับผู้หญิงพวกนั้นและเรณุกาได้ และนี่ก็จะจัดคนส่งพวกเขากลับประเทศแล้ว แล้วค่อยให้คนในครอบครัวของพวกเขามารับคนที่ประเทศเรา แต่ว่าในขณะเดียวกัน ทางที่ดีที่สุดควรรีบหาหลักฐานที่สมชัยทำผิดกลับมาให้เร็วที่สุด ไม่งั้นถ้าสมชัยแว้งกัดมาคำหนึ่ง แล้วพูดว่าพวกเราเป็นฝ่ายลักพาตัวผู้หญิงพวกนั้นมา ถึงพวกเราจะมีเป็นร้อยปากก็คงจะแก้ตัวอะไรไม่ได้อยู่ดี”

“วางใจเถอะครับอาสาม เรื่องพวกนี้มีนรมนและบุริศร์ไปจัดการแล้ว น่าจะทำสำเร็จได้ในเร็ว ๆ นี้ ส่วนผู้หญิงพวกนั้นก็อย่าเพิ่งไปติดต่อครอบครัวพวกเธอ รอให้ได้หลักฐานมาอยู่ในมือก่อนแล้วค่อยว่ากัน อาพาพวกเธอกลับประเทศไปก่อน ตอนนี้ทางนี้ค่อนข้างอันตราย ถ้าอาอยู่อาจจะถูกเปิดเผยขึ้นได้”

จณัตว์พูดไปอย่างรวดเร็ว

ธรรศกลับรู้สึกกังวลเล็กน้อย

“งั้นนายอยู่คนเดียวได้นะ?”

“อาสาม หลายปีมานี้ผมก็ตัวคนเดียวนะครับ อาลืมไปแล้วเหรอครับ?”

จณัตว์ยิ้มไป แต่ว่ารอยยิ้มนั้นกลับแฝงไว้ด้วยความเหงาและความขมขื่นเสี้ยวหนึ่ง

อยู่ ๆ ธรรศก็รู้สึกปวดใจขึ้นมาเลย

“ฉันได้ยินมาว่าพี่รองกลับประเทศแล้ว บุริศร์และนรมนเป็นคนหาเขาเจอ และได้ให้คนส่งเขากลับไปพักพื้นที่เมืองหลวงแล้ว อาการทางจิตของเขาไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก โดนกักขังมานานหลายปีแบบนี้และยังโดนทรมานเกินมนุษย์มนาอีก คิดว่าสามารถอดทนมาได้ถึงตอนนี้ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ แล้ว เพราะฉะนั้นตอนนี้เขายังไม่รู้สถานะของนาย แต่ถ้าบอกกับเขาไป ฉันคิดว่าเขาจะต้องมาหานายเป็นอันดับแรกแน่”

อยู่ ๆ จณัตว์ก็อึ้งไปเลย

“เขา ยังสบายดีไหมครับ?”

“ไม่แน่ใจ ฉันยังไม่ได้เจอเขา กลับประเทศไปครั้งนี้ก็จะไปดูพี่รองเลย ฉันอยากจะถามสักหน่อย เรื่องสถานะของนายฉันสามารถบอกเขาได้หรือเปล่า?”

ธรรศถามขึ้นอย่างระมัดระวัง

ดวงตาของจณัตว์ดูว่างเปล่าเล็กน้อย แต่กลับแฝงไว้ด้วยความชุ่มชื้นเสี้ยวหนึ่ง

“อาสาม แม่ของผมนงลักษณ์อยู่ข้างกายเขา ถ้าหากสภาพจิตใจของเขาโอเคละก็ เธอก็คงจะบอกเขาว่าผมเป็นลูกชายของเธอกับบุญทิวาแน่! เมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน ตอนที่แม่ของผมนงลักษณ์แอบคลอดผมออกมาโดยไม่ให้ใครรู้พอหมดหนทางไปแล้ว จึงได้แต่เอาตัวผมมอบให้กับหัวหน้าตระกูลของตระกูลแหลมวิไลเป็นคนเลี้ยงดู แล้วบอกกับโลกภายนอกว่าผมเป็นลูกนอกสมรสของหัวหน้าตระกูลตระกูลแหลมวิไล ซึ่งก็เพื่อที่จะปกป้องสายเลือดเดียวของพ่อผมบุญทิวาเอาไว้ ตอนนั้นแม่เคยช่วยหัวหน้าตระกูลตระกูลแหลมวิไลเอาไว้ เพราะฉะนั้นตระกูลแหลมวิไลก็เลยดีกับผมมาก และได้เอาผมไปเลี้ยงดูเป็นคุณชายของตระกูลแหลมวิไลจริง ๆ แต่ว่าแม่คลอดผมออกมาได้เพียงสามวันก็กลับไปรับโทษเลย แล้วอีกสองเดือนต่อมาก็ได้กลายเป็นคุณผู้หญิงเจ็ดของสมชัยไปเลย เธอได้ซ่อนชาติกำเนิดของผมไว้อย่างแน่นหนา จนถึงตอนนี้นอกจากอาแล้วก็ไม่มีใครรู้เรื่องเลย ผมคิดว่าเธอคงมีการวิเคราะห์ของเธออยู่ เพราะฉะนั้นอาสามครับ ถึงแม้ผมจะอยากกลับไปตระกูลทวีทรัพย์ธาดา กลับไปเป็นจณัตว์ ทวีทรัพย์ธาดา แต่ว่ายังไงผมก็ไม่อยากจะทำร้ายแม่ เพราะฉะนั้นเรื่องนี้จะบอกหรือไม่บอก ก็รอให้แม่มาเป็นคนตัดสินใจเองเถอะครับ”

ไม่มีใครรู้ถึงความขมขื่นในใจของเขา ถึงแม้ว่าอยู่ในตระกูลแหลมวิไลจะไม่อดไม่อยาก แต่ว่าตั้งแต่ที่เขาจำความได้เขาก็รู้ว่าตัวเองเป็นตระกูลทวีทรัพย์ธาดา เป็นคนประเทศZ เป็นลูกชายของบุญทิวา เพราะฉะนั้นเขาถึงได้ขยันเล่าเรียน เพราะฉะนั้นตอนที่เขาอายุสิบหกถึงได้ไปหาธรรศ แล้วก็ได้โอนสัญชาติของตัวเองกลับไปผ่านการช่วยเหลือของเขา และยังใช้โอกาสที่ไปเรียนต่อต่างประเทศไปเข้าร่วมการฝึกฝนของค่ายทหารในประเทศด้วย จนได้กลายเป็นนายทหารที่โดดเด่นคนหนึ่ง

ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเป็นตระกูลชาติทหาร ในร่างกายของเขามีเลือดของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาไหลเวียนอยู่ และแน่นอนเขาเองก็รู้ว่าความศรัทธาของตัวเองควรจะคืออะไร

แม่อดทนกับความอัปยศอดสูมาตั้งหลายปีขนาดนี้ คนอื่นไม่รู้ความลำบากของเธอ แต่ว่าเขารู้ มาวันนี้ราเชนยังถูกดึงมาสู่เรื่องวุ่นวายนี้อีก จณัตว์ก็เลยจำเป็นจะต้องให้ความสำคัญมากขึ้นอีกด้วย

ถึงแม้เขาจะเกลียด และอยากจะฆ่าสมชัยซะ แต่ว่าในเมื่อราเชนเป็นน้องชายต่างพ่อของเขา และเป็นน้องชายแท้ ๆด้วย!

เขาจะไม่สนใจความเป็นความตายของเขาไม่ได้

เพียงแต่ว่าเหตุผลพวกนี้ตอนนี้ยังไม่เหมาะที่จะบอกกับพวกเขาเท่านั้น

ในใจของจณัตว์นั้นมีความรู้สึกหลากหลาย ส่วนทางด้านธรรศก็ยิ่งไม่สบายใจและทุกข์ใจ

“ได้ เอาตามที่นายพูด แต่ว่าเวลานายออกปฏิบัติหน้าที่จะต้องระวังตัวด้วยนะ ทางนรมนกับบุริศร์ก็อันตรายมากเหมือนกัน ฉันได้รับคำสั่งมาจากกรมทหารแล้ว การปฏิบัติการในครั้งนี้ให้พวกนายสองคนร่วมมือกันทำให้สำเร็จ จณัตว์ ฉันไม่อยากจะให้คนของบ้านเราเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาอีกแล้ว รวมทั้งนายด้วย เข้าใจไหม?”

“ผมรู้แล้วครับ อาสาม วางใจเถอะครับ มีผมอยู่ด้วย นรมนกับบุริศร์จะต้องไม่เป็นอะไรแน่ เอาล่ะ ผมจะวางแล้ว อากลับไปถึงแล้วช่วยบอกกับแม่ผมด้วยว่า ผมอาจจะพาลูกสะใภ้กลับไปให้ท่านคนหนึ่งนะครับ”

พูดจบ สายตาของจณัตว์ก็กวาดไปที่หงส์ที่กำลังหลับสนิทอยู่ มุมปากก็ค่อย ๆ คลี่ยิ้มขึ้น

“ห๋า?”

ธรรศกลับรู้สึกแปลกใจอยู่บ้าง

หลายปีมานี้จณัตว์เอาแต่จดจ่ออยู่กับการแพทย์และการทดลอง ไม่เคยได้ยินว่าเขาจะมีความรู้สึกดีต่อผู้หญิงคนไหนมาก่อน แล้วอยู่ ๆ ทำไมถึงได้จะพาสะใภ้กลับมาได้ล่ะ?

จณัตว์เองไม่สนใจหรอกว่าธรรศจะคิดยังไง แล้วก็ตัดจุดจ่ายไฟไปเลย และลบร่องรอยทั้งหมดทิ้งไป จากนั้นก็มานอนลงที่ข้างกายหงส์

กลิ่นหอมที่มีเฉพาะของเธอลอยเข้ามาในจมูก จณัตว์รู้สึกชื่นชอบเป็นอย่างมาก

ความชอบที่มีต่อเธอนั้นมันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่นะ?

ความทรงจำของจณัตว์ย้อนกลับไปถึงฤดูใบไม้ผลิเมื่อตอนอายุสิบแปด

เพราะว่าเขาจะต้องออกไปปฏิบัติหน้าที่แล้วเกิดเสี่ยงอันตรายเข้า และได้รับบาดเจ็บล้มอยู่ข้างทาง ทั้งตัวเจ็บจนเกือบจะหมดสติไปแล้ว แต่ก็ได้ยินเสียงไพเราะของหญิงสาวดังขึ้นที่ข้างหู

“เอ๊ะ ผู้ชายคนนี้หน้าตาก็หล่อดีนะ แต่สกปรกไปหน่อย ไม่รู้ว่าพอช่วยกลับมาได้แล้วจะเอามาเลี้ยงเป็นสัตว์เลี้ยงได้หรือเปล่า หรือจะส่งไปเป็นคุณชายหาเงินให้ฉันสักหน่อยที่คลับพิเศษก็ได้นะ”

ตอนนั้นจณัตว์โดนคำพูดพวกนี้ทำให้โกรธจนสลบไปเลย ตอนที่ฟื้นขึ้นมานั้นตัวเองก็ได้โดนช่วยเหลือไว้แล้ว

เขารู้ว่าเด็กผู้หญิงที่ช่วยตัวเองไว้ชื่อหงส์ รู้ว่าเธอชอบดื่มชา รู้ว่าเธอชอบกินทุเรียน และยังรู้อีกว่าเธอชอบผู้ชายที่เอื้อมไม่ถึงคนหนึ่งอยู่

การรู้เรื่องพวกนี้ล้วนรู้มาจากภายใต้การโดนทรมานจากหงส์ ถึงแม้ว่าขั้นตอนจะเจ็บปวดอยู่บ้าง แต่ว่าก็ได้จดจำไว้ในสมองของเขาอย่างลึกซึ้งแล้ว

มาตอนนี้เขาจดจำเธอได้ แต่เธอกลับจดจำเขาไม่ได้ ปีศาจน้อยที่ทรมานเขาอยู่ครึ่งเดือนตอนนี้ได้เติบใหญ่แล้ว แล้วก็ยิ่งงดงามขึ้นด้วย

แต่ว่าบัญชีของตอนนั้นก็ควรจะมาสะสางกันดี ๆ หน่อยแล้ว

ในดวงตาของจณัตว์มีประกายที่ความหมายไม่ชัดเจนพาดผ่านไปเสี้ยวหนึ่ง