“ได้เลย”
หลายวันที่ผ่านมาเพราะการมีหงส์อยู่และความอึดอัดมากในใจของนรมนในที่สุดจึงถอนหายใจโล่งอกได้
เห็นท่าทางเช่นนี้ของภรรยา บุริศร์ทั้งโล่งอก ทั้งสงสารจับใจ
เดิมทีเธอไม่ต้องแบกรับทั้งหมดนี้ แต่เป็นเพราะเขา
นรมนตื่นเต้นจนมองไม่เห็นความละอายใจที่ฉายขึ้นในแววตาของบุริศร์แวบหนึ่ง วิ่งไปบอกชัญญาอย่างรวดเร็ว
บุริศร์จึงถือโอกาสไปหาหงส์
เห็นบุริศร์มา หงส์ประหลาดใจมาก แต่ก็ดีใจสุดๆ สิ่งสำคัญคือบุริศร์มาหาเธอเพียงลำพัง ทำให้เธอคิดไปไกล
ชัดเจนว่า บุริศร์ก็มองเห็นความดีใจของเธอ กลับกล่าวอย่างเย็นชา “หงส์ ฉันมาที่นี่เพื่อจะพูดบางอย่าง”
“เฮียบุริศร์ว่ามาเลย”
“ฉันไม่เคยลืมบุญคุณที่เธอช่วยชีวิตฉัน ถ้ามีโอกาส ฉันจะเปลี่ยนโชคชะตา แต่นรมนเป็นขอบเขตของฉัน อย่าทำร้ายหล่อน”
คำพูดนี้ทำให้ความดีใจทั้งหมดของหงส์ถูกชะล้างออกไปอย่างหมดจด
“เฮียบุริศร์มาหาฉันที่นี่เพื่อพูดเรื่องนี้กับฉัน?”
“ไม่อย่างงั้นล่ะ?”
บุริศร์ควักบุหรี่ขึ้นมาแต่ไม่ได้จุด แต่เล่นกับมันที่ระหว่างนิ้วมือ สายตาที่มองหงส์เฉียบขาดขึ้นหลายส่วน
“ถึงแม้ฉันจะไม่อยากคาดเดาเธอแบบนี้ แต่อุบายเหล่านั้นในพระราชวังไม่ใช่ว่าฉันจะไม่รู้ และไม่ใช่ว่าจะไม่เข้าใจ พรุ่งนี้สมชัยจะเชิญทุกคนมาดึงจณัตว์เข้าพวก ทางที่ดีเธออย่าลงมือกับนรมน หล่อนคือผู้หญิงที่ฉันรักที่สุด ชีวิตนี้ฉันสามารถปล่อยวางผู้คนและเรื่องราวมากมายได้ แม้จะต้องเป็นคนต่ำทรามที่เนรคุณก็ไม่เสียดาย สิ่งเดียวที่ฉันต้องการคือความมั่นคงปลอดภัยของหล่อน พวกเราเป็นพี่น้องกันมาหลายปี ฉันไม่อยากให้ผิดใจกันเพราะเรื่องนี้ หงส์ เธอเป็นคนฉลาด คนฉลาดไม่ควรทำเรื่องโง่ๆ บางเรื่องทำครั้งแรกฉันยังให้อภัย แต่ถ้ามีอีกครั้ง มิตรภาพระหว่างเราเป็นอันจบลง”
คำพูดของบุริศร์ทำให้หงส์เหน็บหนาวไปทั้งร่างกาย มากเสียจนรับไม่ได้อย่างกระอักกระอ่วนที่ถูกบุริศร์มองทะลุปรุโปร่ง
“เฮียบุริศร์ เฮียไม่เคยพูดล่วงเกินฉันแบบนี้มาก่อน หรือเป็นเพราะนรมน? เธอมีอะไรดี?”
“เธอจะค่อยๆ ค้นพบความดีของหล่อนเอง ตราบใดที่เธอยอมใช้ใจคบหาหล่อน หงส์ ฉันไม่ได้ชอบผู้หญิงที่ปีนขึ้นเตียงฉันทุกคน เธอเองก็รู้การวางตัวของฉัน ถ้าฉันไม่ยินยอมด้วยความสมัครใจเอง ถึงแม้หล่อนจะปีนขึ้นเตียงฉัน ก็คงไม่มีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้ และหล่อนคือคนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดากับตระกูลพรโสภณ เธอคิดจะจัดการหล่อน ทางที่ดีควรคิดถึงอำนาจที่คอยสนับสนุนอยู่ข้างหลังหล่อนให้ดี ไม่อย่างนั้นจะแกว่งเท้าหาเสี้ยน”
บุริศร์ใจไม่แข็งพอที่จะตรงไปตรงมากับหงส์ เขาอดทนอย่างมาก ถ้าไม่ใช่เพราะติดหนี้ชีวิตเธอ ถ้าไม่เห็นแก่มิตรภาพหลายปี เขาไม่มีความจำเป็นที่จะต้องมาพูดอะไรเยอะแยะที่นี่
หงส์กลับคิดไปอีกอย่าง
“เฮียบุริศร์ เฮียอยู่กับเธอเพราะอำนาจที่คอยสนับสนุนอยู่ข้างหลังหรอกเหรอ? ถ้าพูดถึงอำนาจ ฉันก็มีไม่น้อยไปกว่าเธอ”
“หงส์! หลายปีที่ผ่านมาเธอวางความหลงใหลของตนเองไม่ลงเลยหรือไง? หัวใจของฉันแคบมาก แคบจนจุได้เพียงคนเดียว และวันนี้ก็เต็มไปด้วยนรมน ถึงแม้หล่อนจะเป็นอะไรไปจริงๆ ฉันก็จะละอายใจสงสารและโทษตัวเองไปตลอดชีวิต จะไม่เปลี่ยนแปลงอะไรอีกเพราะคนอื่น วันนี้ฉันไม่กลัวที่จะพูดกับเธอตรงๆ ว่า นรมนเป็นคนที่ฉันตกหลุมรักก่อน ตอนแรกในงานเลี้ยงหล่อนถูกคนวางแผน และเพราะคนนั้นคือหล่อน ฉันถึงดื่มเหล้าที่ผสมยาแก้วนั้นลงไป และแต่งงานกับเธออย่างมีเหตุผล แต่หลังจากแต่งงานฉันกลับยุ่งมาก คิดว่าได้หล่อนมาแล้ว ดังนั้นจึงไม่ค่อยสนใจ ทำให้หล่อนถูกคนวางแผนใส่ร้าย พาลูกของฉันไปไกลต่างถิ่น พวกเราแยกกันห้าปี ฉันไม่สามารถยินยอมให้เรื่องห้าปีก่อนเกิดขึ้นอีก ถ้าคนที่ทำร้ายหล่อนเป็นเธอ ฉันอาจจะไม่ทำอะไร แต่ชีวิตนี้ฉันจะไม่มีวันให้อภัยเธอเป็นอันขาด”
บุริศร์พูดจบหันตัวเดินไป
เขาพูดสิ่งที่ต้องการพูดจบแล้ว ที่เหลือคือดูว่าหงส์จะทำอย่างไร เขาเชื่อว่าหงส์จะคิดได้
หงส์รู้สึกเหมือนทั้งตัวหล่นไปในอุโมงค์เก็บน้ำแข็ง หนาวจากหัวใจไปถึงภายนอก
คิดไปเองตลอดว่านรมนเป็นผู้หญิงที่ปีนขึ้นเตียง กลับคาดไม่ถึงว่าเฮียบุริศร์จะสนใจก่อน
ที่แท้ก็เพราะเธอ ทั้งหมดไม่มีอะไรผิด จนแม้แต่ยินยอมทำเรื่องผิดในชีวิตของตนเอง เช่นนั้นหลายปีที่ตนเองยืนหยัดและเฝ้ารอมันคืออะไร?
อยู่ดีๆ หงส์ก็หัวเราะขึ้นมา
หัวเราะไปหัวเราะมาก็ร้องไห้
เธอรู้สึกว่าตนเองโง่เหลือเกิน และเป็นครั้งแรกที่พบว่าบุริศร์โหดเหี้ยม
ถ้าสามารถเป็นผู้หญิงในใจของบุริศร์ได้ แน่นอนว่าจะต้องได้รับความรักความโปรดปรานทั้งปวง แต่เธอไม่ใช่คนนั้น หลังจากสัมผัสกับความโหดเหี้ยมของบุริศร์จึงทุกข์ใจเช่นนี้
สุดท้ายแล้วบุญคุณที่ช่วยชีวิตก็ไม่สู้การยอมรับจากความรู้สึก
เขาบอกว่านรมนคือขอบเขตของเขา งั้นขอบเขตของเธอหงส์อยู่ที่ไหน?
เพื่อความหลงใหลที่เพ้อเจ้อ เธอทิ้งความเมตตาและความรู้สึกโดยสัญชาตญาณของตนเองไป รู้สึกว่าตนเองเปลี่ยนไปจนจำไม่ได้
หงส์กอดตัวเองร้องไห้อย่างควบคุมไม่ได้ แต่เสียงเบามาก กลัวคนอื่นรู้เข้า
เธอรู้ว่า ชีวิตนี้ตนเองกับบุริศร์ไม่มีทางเป็นไปได้อีกแล้ว
บุริศร์ไม่เคยมาหาเธอเพียงลำพังเพื่อเรื่องเล็กน้อยระหว่างผู้หญิง แต่ก่อนไม่เคยจัดการกับเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ข้างกายบุริศร์ เขาเองก็ไม่ได้สนใจ ปล่อยให้เธอทรมานซ้ำแล้วซ้ำเล่า คิดไปเองว่าในที่สุดจะกลายเป็นผู้หญิงเคียงบ่าเคียงไหล่ของเขา เธอคิดไปเองว่าบุริศร์ยอมรับเธออย่างเงียบๆ
ทุกอย่างที่เคยคิดเป็นเพียงเรื่องเพ้อเจ้อและการคาดเดาของตนเอง บุริศร์ไม่เคยสนใจสิ่งเหล่านี้ ในกรณีที่เขาสนใจ เกรงว่ารายละเอียดปลีกย่อยเล็กก็สามารถสังเกตอย่างละเอียด ทำให้เขามาหาเธอเพียงลำพังได้
นี่คือความแตกต่างของรักกับไม่รักใช่ไหม?
ที่แท้ถูกคนที่ตนเองรักอย่างสุดหัวใจปฏิเสธมันอึดอัดเช่นนี้ ทุกข์ใจเช่นนี้ เป็นเรื่องที่หัวใจแหลกสลายเช่นนี้
หงส์อิจฉา ไม่ยินยอม แต่วินาทีนี้ท้ายที่สุดต้องรักษาความมีเหตุผลสักเล็กน้อย
บุริศร์เตือนสติเธอครั้งแล้วครั้งเล่า นรมนคือต่อมโมโหของเขา นั่นหมายความว่าเรื่องปากทางขาวดำไม่ใช่ว่าเขาจะไม่รู้อะไรเลย แต่รู้ทุกอย่าง!
หลังจากคาดเดาเช่นนี้ หงส์ชะงักทันที รู้สึกว่าตนเองเหมือนตัวตลก กลายเป็นน่าเกลียดเช่นนี้
หลังจากเธอร้องไห้ ก็เช็ดน้ำตา ตะโกนเรียกธีรตา
“องค์หญิง เรียกหาหม่อมชั้นหรือเพคะ?”
“ยกเลิกแผนการพรุ่งนี้”
สิ้นคำของหงส์ ธีรตาแปลกใจทันที
“องค์หญิง ทำไมล่ะเพคะ? ตราบใดที่พวกเรากำจัดนรมนคนนั้นไป เฮียบุริศร์อาจจะ…”
“เธอฟังที่ฉันพูดไม่เข้าใจหรือไง? หรือจะบอกว่าตอนนี้เธอมีหน้าที่ตัดสินใจ? ฉันบอกว่ายกเลิกแผนการพรุ่งนี้! ไม่เพียงแค่นั้น ส่งคนไปรักษาความปลอดภัยของนรมน ระหว่างที่เธออยู่ในประเทศ F ไม่อนุญาตให้ใครหน้าไหนทำร้ายเธอ”
ความเยือกเย็นของหงส์ในเวลานี้ทำให้คนหวาดกลัว
ถึงแม้ธีรตาจะไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่กล้าถามอีก รีบตกปากรับคำถอยออกไป
มุมปากของหงส์ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มขมขื่น
สุดท้ายเพราะการเตือนสติของบุริศร์จึงล้มเลิกความคิดที่จะทำร้ายนรมนไป
เธอไม่ยินยอมแล้วจะเป็นอย่างไร?
นั่นคือผู้หญิงในใจของบุริศร์
เขาบอกว่าหากเกิดอะไรไม่คาดฝันกับนรมน เขาจะไม่เป็นสุขไปตลอดชีวิต ละอายใจโทษตนเอง เธอรักเขาขนาดนี้ จะปล่อยให้เขามีชีวิตเหมือนตายทั้งเป็นได้อย่างไร?
หากเป็นผู้ชายคนอื่นพูดเธออาจจะรู้สึกว่าเป็นการแสดงออกทางวาจา แต่บุริศร์พูดแบบนี้ เธอเชื่อ
หลายปีที่ยืนหยัด หลายปีที่เฝ้ารอ เธอปล่อยให้ผู้ชายที่มีจิตวิญญาณอันสูงส่งดูแย่แบบนั้นได้อย่างไร?
หงส์แค่คิดก็ทนไม่ไหว
อันที่จริงแค่คิดเรื่องนี้ได้ ก็จะเป็นเรื่องในช่วงเวลาหนึ่ง
ในกรณีที่หลงใหลไม่ใช่ความหลงใหลอีกต่อไป สามารถมองเรื่องต่างๆ ได้ชัดเจน อย่างเช่นบุริศร์ที่สูญเสียนรมนไปเมื่อห้าปีก่อนเหมือนกับคนตายเดินได้
ไม่ใช่ว่าหงส์ไม่รู้ เธอก็อยากอยู่เคียงข้างเขา จนแม้แต่เคยคิดว่าถ้าอยู่เคียงข้างเขาในช่วงเวลานั้น ตนเองจะสามารถกลายเป็นผู้หญิงที่มีเหตุผลน่าไว้วางใจได้ แต่ตอนนั้นวินเซนต์บอกว่าบุริศร์ไม่ยินยอมให้ใครเข้าไป มิฉะนั้นไม่ต้องพูดถึงการให้เกียรติและไมตรีจิตระหว่างกัน
ตอนนั้นหงส์ให้คนรวบรวมความเคลื่อนไหวทั้งหมดของบุริศร์ในเวลานั้น
ก่อนหน้านี้เพราะหลงใหล เอาแต่เกลียดนรมนเข้าไส้ แต่ตอนนี้คิดดู ทำไมตอนนั้นตนเองถึงไม่เข้าใจความรู้สึกที่บุริศร์มีต่อนรมน?
เรื่องราวมากมายหลังจากนั้น ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้ ไม่ใช่ว่าเธอไม่เข้าใจ แค่ถูกความอิจฉาบังตา ยินยอมที่จะเชื่อว่าทั้งหมดเป็นแผนการของนรมน และไม่ยอมเชื่อว่าผู้ชายที่ตนเองชอบจะทำเพื่อผู้หญิงแบบนี้
ถึงแม้จะคิดได้ แต่หงส์กลับรู้สึกว่าในใจว่างเปล่า มากเสียจนความเศร้ารันทดและความทุกข์แพร่กระจายในก้นบึ้งของหัวใจ
เธอสั่งให้คนไปหยิบเหล้ามา กระดกลงไปคนเดียว
ของเหลวที่แสบร้อนบาดลำคอของเธอ ไม่รู้ว่าเหล้าแสบเกิน หรือเพราะในใจเจ็บปวดเกินไป เธอร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
ตั้งแต่เล็กจนโต เธอคือองค์หญิงที่ไม่เป็นที่โปรดปราน แม่ของเธอเป็นสาวใช้ เพราะสมชัยเมาใช้กำลังบีบบังคับจึงเกิดเธอขึ้นมา
ในสายตาของสมชัยในร่างกายของเธอมีเลือดที่ต่ำต้อย ไม่สามารถให้รู้โดยทั่วกันได้ แต่ไม่อยากจบชีวิตเธอด้วยมือของตนเอง จึงปล่อยให้พี่น้องชายหญิงคนอื่นจนแม้แต่ผู้หญิงเหล่านั้นมารังแกพวกเธอสองแม่ลูก
แม่ของเธอตายอยู่ในพระราชวังอย่างน่าเวทนาเพื่อปกป้องเธอ ส่วนเธอเองก็เกือบเอาชีวิตไม่รอด เป็นแม่นมที่ปกป้องเธออย่างสุดชีวิต ส่งเธอออกไปนอกประเทศ
ถ้าไม่ใช่เพราะบุริศร์ ตอนนี้เธอยังไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไร
หลังจากนั้น บุริศร์คือที่ยึดเหนี่ยวทางจิตใจของเธอ การแต่งงานกับบุริศร์ กลายเป็นผู้หญิงที่สามารถเคียงบ่าเคียงไหล่เขาได้คือแรงขับเคลื่อนในชีวิตของหงส์ วันนี้แรงขับเคลื่อนนี้หายไปแล้ว ไม่มีอีกแล้ว เธอไม่รู้ว่าอะไรคือความหมายในการมีชีวิตอยู่ต่อไปอีก
เดิมทีการที่เธอมายังโลกใบนี้คือความผิดพลาด แต่เธอบ่นไม่ได้ เกลียดไม่ได้ ในเมื่อแม่ทุกข์ทรมานยิ่งกว่าเธอ ไร้มลทินยิ่งกว่า
แต่ตอนนี้เธอเพิ่งพบว่า ตนเองพยายามมาหลายปีกลับไม่มีคนรู้ใจเคียงข้าง แม้แต่คนที่จะพูดด้วยยังไม่มี
ช่างน่าเศร้าเสียนี่กระไร!
ช่างน่าเวทนาเสียนี่กระไร!
หงส์หัวเราะเสียงดังออกมา เหมือนกับคนบ้า น้ำตาไหลพราก
เธอเย็นชาและเย่อหยิ่ง ที่ผ่านมาดูอิสรเสรีกว่าใคร แต่มีเพียงเธอที่รู้ว่า นี่ก็แค่ภาพลวงตาเพื่อปกปิดความต่ำต้อยของตนเอง
วันนี้ภาพลวงตาถูกบุริศร์ตีจนแตก เธอเจ็บปวดใจสุดๆ บนโลกใบนี้กลัวว่าจะหาผู้ชายที่กระตุ้นความรู้สึกในใจของเธออย่างบุริศร์ไม่ได้อีกแล้ว
ในเมื่อนรมนคือคนที่เขาต้องการ งั้นเธอจะให้เขาปกป้อง ไม่ว่าอย่างไรเขาก็จะคิดถึงความดีของตนเองจริงไหม?
คิดถึงตรงนี้ หงส์ยิ้มอย่างกลัดกลุ้มใจ แต่รอยยิ้มนั้นทำให้คนสงสารอย่างไม่รู้จบ
“เฮ้อ!”
เสียงถอนหายใจดังขึ้น หงส์ตื่นตัวทันที
