“ระวัง!”
บุริศร์โผเข้าหานรมนโดยพลัน ลูกศรเฉียดไหล่เขาไป เลือดพุ่งกระเซ็นออกมาในชั่วพริบตา
ของเหลวอุ่นๆ กระเด็นโดนใบหน้าของนรมน เธอตื่นตระหนกทันที
“บุริศร์ คุณบาดเจ็บ?”
“ผมไม่เป็นไร”
บุริศร์กอดเธอกลิ้งไปบนพื้น ขณะเดียวกันกริชก็หลุดมือ ส่วนจณัตว์กับหงส์พวกเขาควักปืนพกออกมายิงปะทะฝ่ายตรงข้ามอย่างรวดเร็ว
เหตุการณ์ในเวลานี้ค่อนข้างวุ่นวาย
อีกฝ่ายเห็นว่ายิงพลาดจึงรีบถอยหนี แต่ก็ตายไปหลายชีวิต
ในชั่วพริบตาเหตุการณ์ค่อนข้างดุเดือด
จณัตว์ดึงแขนบุริศร์ “พวกคุณรีบออกไปจากที่นี่ซะ เสียงปืนดัง สมชัยสังเกตเห็นได้แน่นอน อาจจะพาคนมาปลอบขวัญที่นี่ด้วยตนเอง ถึงตอนนั้นถ้าบังเอิญเจอพวกคุณคงท่าไม่ดีแน่”
“ได้”
บุริศร์สนับสนุนการปกป้องนรมนแน่นอน
“ผมจะให้เนกษ์ปลอมตัวเป็นผมอยู่รับหน้าสมชัยที่นี่ หลังจากคุณกับนรมนออกไป ถ้าคนเหล่านั้นมุ่งเป้าที่พวกคุณจริง จะต้องตามพวกคุณไปแน่นอน กล้าฆ่าพวกคุณกลางวันแสกๆ อย่างกำเริบเสิบสานเช่นนี้ หลังออกไปจากตระกูลแหลมวิไลจะต้องยิ่งทำตามอำเภอใจแน่นอน ผมจะอยู่ข้างหลังจับพวกมันไว้ แต่พวกคุณต้องระวังตัว”
จณัตว์รู้สึกว่าเรื่องนี้ส่งให้ใครทำก็ไม่วางใจเท่ากับออกไปสู้ด้วยตนเอง
“คุณเองก็ระวังตัว”
บุริศร์ตบไหล่จณัตว์ พานรมนออกไปทันที
โชคดีที่พวกเขาไม่มีสัมภาระอะไร จึงไม่จำเป็นต้องเก็บของ
จณัตว์เริ่มทำการรวบรวมกำลังคน หงส์รีบมาขัดขวางเขา
“ฉันก็อยากร่วมด้วย”
“อย่าพูดไร้สาระ คุณคือองค์หญิงห้า คุณไม่อยู่ตอนสมชัยมาเนกษ์จะอธิบายยังไง?”
จณัตว์ปฏิเสธคำขอของเธอทันที
หงส์กลับพูดแข็งกร้าว “ตอนนั้นที่ต้องการคนของฉันก็ไม่ใช่เนกษ์ แต่เป็นคุณ สำหรับสมชัยแล้ว เป็นผู้ช่วยที่ต้องการฉันองค์หญิงห้า ฉันจะต้องร่วมมือกับอะไรกับเนกษ์?”
จณัตว์ชะงักงันเล็กน้อย ไม่คาดคิดว่าสถานะของตนเองจะถูกหงส์ใช้เป็นข้ออ้างโต้ตอบได้
เขามองหงส์ พูดออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ “ถึงวันนี้คุณจะพูดจนฟันร่วง ผมก็ไม่ให้คุณออกไป”
“เพราะอะไร?”
“เพราะบุริศร์มีความสำคัญกับคุณมากเกินไป เพื่อเขาคุณไม่สนใจทุกสิ่งทุกอย่าง ดังนั้นผมจึงไม่ปล่อยคุณออกไป ตอนอันตรายมาถึงคุณเอาแต่คิดถึงเขาไม่คิดถึงตนเอง ผมไม่อยากเก็บศพของคุณ”
พูดจบจณัตว์ก็ให้คนจับตาดูหงส์ทันที
ตลอดหลายปีที่ผ่านมา หงส์มีเพียงตัวคนเดียว มีความสุขก็เพียงคนเดียว ลำบากก็เพียงคนเดียว ไม่เคยมีคนบอกว่าเธอจำเป็นต้องปกป้องตนเอง
ดังนั้นเมื่อจณัตว์พูดคำเหล่านี้ออกมา หงส์อึ้งไปทั้งตัว จนดวงตาร้อนผ่าวด้วยซ้ำไป
ความจริงแล้วผู้ชายคนนี้ก็ไม่ได้แย่เกินไป
หงส์คิดเช่นนี้ และไม่ได้โต้เถียงต่อ
จณัตว์พาคนออกไปทางประตูหลัง
หลังจากนรมนกับบุริศร์ออกมาจากตระกูลแหลมวิไล ก็เอ่ยถามอย่างกังวล “คุณคิดออกไหมว่าจะไปที่ไหน?”
“ยังคิดไม่ออก แต่ตอนนี้พวกเราไม่เหมาะที่จะกลับไปกลับมา คนของสมชัยอาจจะใกล้มาถึงแล้ว ทำไมพวกเราไปหาพรินทร์?”
ตอนนี้บุริศร์ตัดสินใจปะทะกับพรินทร์
นรมนเข้าใจความหมายของเขาทันที
“คุณนี่มันเจ้าเล่ห์จริงๆ ไปหาพรินทร์ สมชัยจะเข้าใจว่าพวกเราร่วมมือกับพรินทร์ ถึงตอนนั้นพี่ชายที่ตกเป็นผู้ต้องสงสัยก็จะคลี่คลาย”
“นั่นยังไม่พอ อยากดึงราเชนออกมาโดยสมบูรณ์ พวกเราจะต้องลงมือกับราเชนด้วย”
คำพูดของบุริศร์ทำให้นรมนอึ้งไปสักพัก
“ไม่จริงใช่ไหม? จะฆ่าพี่ชายของฉันเหรอ?”
“แกล้งทำ แต่ต้องบาดเจ็บสักเล็กน้อย ไปที่พรินทร์แล้วค่อยว่ากัน”
บุริศร์มีแผนเรียบร้อย นรมนดำเนินการโดยปริยาย แต่ในใจยังกังวล
“พี่ชายของฉันจะไม่บาดเจ็บสาหัสใช่ไหม?”
“เรื่องนี้คุณไม่ต้องยุ่ง ผมจัดการเองก็พอ พวกเราไปที่คฤหาสน์ของพรินทร์ก่อน กล่าวกันว่าตอนนี้เขาไม่อยู่ในพระราชวัง แต่อยู่ในคฤหาสน์”
คำพูดของบุริศร์ทำให้นรมนแปลกใจเล็กน้อย
“คุณรู้ได้ยังไง? ฉันอยู่กับคุณตลอดเวลา คุณไม่มีทางออกไปคนเดียวโดยที่ฉันไม่รู้ นอกเสียจากว่าที่นี่คุณยังมีคนอื่นคอยจัดการเรื่องให้คุณ?”
นรมนรู้สึกว่าบุริศร์ลึกลับเกินจะคาดเดาได้
บุริศร์แค่ยิ้มไม่ได้ตอบอะไร เรื่องบางอย่างยังไม่ได้บอกกับนรมน เธอจะได้ไม่ต้องตกอยู่ในความกังวลและหวาดกลัว
เห็นบุริศร์ไม่คิดจะตอบ นรมนก็ไม่ถาม รู้ว่าอยู่ที่นี่บุริศร์ยังมีความช่วยเหลือจากภายนอก ยังรู้สึกโล่งอกอยู่บ้าง
สองคนเพิ่งจะออกมาจากตระกูลแหลมวิไลไม่นาน ด้านหลังมีรถคันหนึ่งตรงมาหาพวกเขา
“นั่งดีๆ นะ”
บุริศร์ชำเลืองมองด้านหลัง กำชับนรมน
นรมนรีบคว้าที่จับเอาไว้
รถด้านหลังขับชนพวกเขาอย่างบ้าคลั่ง แม้แต่คนด้านในยังยิงปืนออกมาที่ถนนอย่างโจ่งแจ้ง
นรมนรีบหมอบตัวลง
“มีปืนอยู่ในฝั่งข้างคนขับ”
บุริศร์ขับรถไปพูดไป
นรมนไม่ทันได้ถามว่ารถคันนี้เพิ่งขับออกมาจากตระกูลแหลมวิไลเฉยๆ ทำไมถึงรู้ว่าด้านในมีปืน?
เธอควักออกมาอย่างรวดเร็ว ยิงไปด้านหลัง
เสียงยิงตอบโต้กันชุลมุนดึงดูดความสนใจของสมชัยทันที
“เกิดอะไรขึ้น?”
“ดูเหมือนเกิดการยิงกันแถวตระกูลแหลมวิไล คนของพวกเราบอกว่าเห็นรถคันหนึ่งมุ่งตรงไปที่ตระกูลแหลมวิไล แต่ยังไม่ทันถึงประตูบ้านตระกูลแหลมวิไลก็โดนจู่โจม ผู้โจมตีไม่ชัดเจน”
การรายงานของผู้ใต้บังคับบัญชาทำให้สีหน้าของสมชัยเยือกเย็นลงหลายเท่าตัว
“ใครเป็นคนขับรถ?”
“พวกเราตรวจสอบคลิปวิดีโอจากกล้องวงจรปิดแล้ว ถึงจะเห็นไม่ชัด แต่เป็นชายหนึ่งหญิงหนึ่ง เหมือนจะเป็นบุริศร์กับนรมน”
ทั้งสองเป็นความกังวลในใจของสมชัยมาตลอด วันนี้ได้ข่าวของพวกเขา เขาจึงนั่งไม่ติด
“พาคนของพวกเราไปบ้านตระกูลแหลมวิไล บอกว่าเพื่อปกป้องนายน้อยจณัตว์กับองค์หญิงห้า”
“ครับ”
ผู้ใต้บังคับบัญชารีบไปจัดการทันที สมชัยก็เก็บของคิดจะไปที่นั่นด้วยตนเอง
ในขณะนั้นเอง เขาพลันนึกอะไรขึ้นได้ เอ่ยถามองครักษ์ข้างกาย “องค์ชายรองกับองค์ชายสามกำลังทำอะไรอยู่?”
“ตอนนี้องค์ชายรองอยู่ในพระราชวังปิดประตูไม่ออกมา ส่วนองค์ชายสามเพิ่งจะออกไปจากพระตำหนัก ไปคฤหาสน์ด้านนอกของตนเอง ไม่รู้ว่าทำอะไร แต่คนของพวกเราตามอยู่ครับ”
ดวงตาของสมชัยหรี่ลง
“เขาอยู่ในพระราชวังไม่ได้ติดต่อใครเหรอ?”
“ครับ”
สมชัยออกไปจากพระตำหนักราวกับมีความคิดอะไรสักอย่าง
“สืบเจอคนที่ตามฆ่าบุริศร์หรือยัง? เป็นใคร?”
“ไม่ชัดเจนครับ แต่ดูแล้วคล้ายกับคนของพระอนุชาฉัตรพล”
คำพูดขององครักษ์ทำให้สมชัยคิ้วขมวด
เขารู้ว่าฉัตรพลเกลียดนรมนกับบุริศร์เข้าไส้ แต่สถานการณ์ตอนนี้เขาจะรอไม่ได้เลยหรือไง? หรือจะบอกเขาสักหน่อยก็ดี
ตอนนี้ในสายตาของเขาแท้จริงแล้วมีพี่ชายคนนี้อยู่ไหม มีพระราชาคนนี้อยู่หรือเปล่า?
สมชัยไม่สบายใจมาก แต่ตอนนี้ก็ติดต่อฉัตรพลไม่ทันแล้ว
กลุ่มคนไปที่บ้านตระกูลแหลมวิไลอย่างเอิกเกริก
ส่วนทางฝั่งของนรมนกับบุริศร์เอาแต่หลบการไล่โจมตีจากด้านหลัง แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายไม่ฆ่าพวกเขาก็ไม่ยอมเลิกรา ไม่ว่าจะสูญเสียไปกี่คน พวกเขาก็ไม่แยแส ชัดเจนว่าเป้าหมายของพวกเขาคือนรมนกับบุริศร์
นรมนเจียดเวลาดูสภาพถนน พบว่าบุริศร์กำลังตรงไปในพระราชวัง จึงอดเอ่ยถามไม่ได้ “ไหนว่าจะไปหาพรินทร์ ทำไมถึงเข้าไปในพระราชวังล่ะ?”
“ไม่สามารถไปหาพรินทร์ได้อย่างโจ่งแจ้ง ไม่อย่างนั้นสมชัยจิ้งจอกเฒ่านั่นจะหลงกลได้ยังไง? แค่มองก็รู้แล้วว่าเป็นเจตนาของพวกเรา ตอนนี้พวกเราไปหาราเชน ผมจะยิงเขาเมื่อจำเป็น ถึงตอนนั้นพวกเราจะออกไปจากที่นี่อีกครั้งเพื่อไปรายงานกับพรินทร์ ถึงตอนนั้นแม้สมชัยจะสงสัยราเชน ก็จะคลายความสงสัย”
ความคิดที่ชัดเจนของบุริศร์ และเป้าหมายที่เด่นชัด นรมนพยักหน้า แม้ในใจจะกังวล แต่กลับไม่ไถ่ถามอะไร
ราวกับกลัวนรมนจะยังหวาดระแวง บุริศร์พูดต่อ “รถคันนี้จอดอยู่ที่ประตูบ้านตระกูลแหลมวิไลโดยคนของผมขับออกมาจากพระราชวัง การแต่งตัวส่วนสูงและโครงหน้าของคนด้านในคล้ายกับพวกเรา ผมตั้งใจให้พวกเขาติดแผ่นกระดาษสีเข้มไว้ที่กระจก แบบนี้กล้องวงจรปิดจะคิดว่าพวกเขาเป็นเราสองคน แน่นอนว่าพวกเขาจะเข้าใจว่าพวกเราออกมาจากพระราชวัง แบบนี้จะไม่พัวพันไปถึงจณัตว์”
ได้ยินว่าบุริศร์จัดการเรื่องราวได้เหมาะสมเช่นนี้ นรมนอบอุ่นหัวใจมาก
“ลำบากคุณแย่เลย”
นรมนรู้ ถ้าไม่ใช่เพื่อบรรดาพี่ชายของเธอ บุริศร์จะไม่เปลืองแรงเช่นนี้
“ผมคือผู้ชายของคุณ”
ประโยคนี้ของบุริศร์ทำให้นรมนฉีกยิ้มกว้าง
จริงด้วย เขาคือสามีของเธอ เป็นผู้ชายของนรมนเธอคนนี้
ความภาคภูมิใจโผล่ขึ้นมาจากก้นบึ้งหัวใจ
ทั้งสองเข้ามาในประตูพระราชวังอย่างรวดเร็ว มีคนรอพวกเขาอยู่ที่นั่นแล้ว
“คุณชายบุริศร์ พวกคุณมาแล้ว? ตามผมมาเร็วครับ”
อีกฝ่ายสวมชุดองครักษ์ ดูไม่คุ้นหน้าคุ้นตาอย่างยิ่ง และดูธรรมดาทั่วไปมาก ถ้าหายเข้าไปในฝูงชนดูไม่ออกเลยว่าใครเป็นใคร
นรมนเหลือบมองอีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัว หลังพบว่าไม่รู้จักก็ไม่ได้ถามอะไร ตามหลังบุริศร์ตรงไปที่ตำหนักของราเชนอย่างรวดเร็ว
ทางฝั่งราเชนได้ยินคนของตนเองบอกว่าบุริศร์พานรมนมา ก็อดแปลกใจไม่ได้
“รีบออกไปเป็นกองหนุน ตรวจสอบด้วยว่าคนที่พ่อของฉันเหลือเอาไว้อยู่ที่ไหน? ถ้าเป็นไปได้ให้บุริศร์จัดการพวกเขา ช่างเถอะ คนของพวกเราไม่ต้องออกไป ถ้าบุริศร์มาแล้ว คนของพ่อฉันต้องลั่นไกแน่นอน ถึงตอนนั้นพวกเรากับบุริศร์โจมตีขนาบทั้งภายในภายนอก กำจัดพวกชั่วนี้ให้สิ้นซาก”
ดวงตาของราเชนฉายความโหดเหี้ยม
“ครับ”
คนของราเชนยืนนิ่ง คนสังเกตการณ์ด้านนอกของราเชนกระสับกระส่าย
“บุริศร์กับนรมนอยู่ด้านนอกไม่ใช่เหรอ? เข้ามาในพระราชวังได้ยังไง?”
หนึ่งในนั้นเอ่ยถาม
“ใครจะไปรู้ แต่ถ้าสามารถยิงพวกเขาตามได้พวกเราก็มีคุณงามความดี”
อีกคนพูดจบก็โหลดกระสุน
หลังจากนรมนเข้ามาก็โหลดกระสุน ส่วนองครักษ์ที่พาพวกเขาเข้ามาก็เลี้ยวโค้งหายตัวไป
บุริศร์รีบเอ่ยขึ้น “อีกสักพักเห็นคนของราเชนที่ประตูให้ลั่นไก น่าจะเป็นคนที่สมชัยเหลือเอาไว้เฝ้าสังเกตการณ์ราเชน ส่วนคนด้านนอกเหล่านั้นให้คุณจัดการไม่มีปัญหาใช่ไหม?”
“ไม่มีปัญหา คุณจะไปไหน?”
นรมนถามจบ ดวงตาของบุริศร์กะพริบแวบหนึ่ง ตอบว่า “ลอบสังหารราเชน”
พูดจบทั้งสองคนก็แยกกันไปปฏิบัติการ
นรมนจัดการกับคนด้านนอกอย่างเหนื่อยยาก ได้ยินเพียงเสียงปืน ‘ปัง’ จากด้านใน ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องของสาวใช้
“องค์ชายรองถูกสังหาร! ใครก็ได้! ใครก็ได้รีบมาเร็วเข้า!”
