ถึงแม้นรมนจะรู้แผนการนี้ แต่ยังอดเดินเข้าไปไม่ได้
เมื่อเธอเห็นราเชนนอนจมกองเลือดก็ชะงักไป
ปากกระบอกปืนเล็งตรงตำแหน่งหัวใจของราเชน เขามองบุริศร์กับนรมนอย่างเหลือเชื่อ ราวกับยังไม่ทันมีการตอบสนองก็โดนยิงเข้า
“พี่ชาย”
นรมนพึมพำกับตนเอง คิดจะก้าวเข้าไปก็ถูกบุริศร์ลากแขนเอาไว้
“ไป”
“เขาถูกยิง! บุริศร์ เขาบาดเจ็บตรงหัวใจ ตายได้นะ ตายได้จริงนะ!”
ในใจของนรมนเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
เลือดจำนวนมากไหลทะลักออกมาจากทรวงอกของราเชน ร่างกายของเขากระตุก ดูเหมือนนรมนจะไม่ได้ยินเสียงวุ่นวายโดยรอบ เธอคิดจะเข้าไปตรวจดูว่าราเชนเป็นอย่างไร แต่บุริศร์แรงเยอะมาก มากเสียจนเธอดิ้นไม่หลุด
น้ำตาไหลพรากออกมา
เห็นท่าทางไม่แยแสของบุริศร์ นรมนพลันเกิดความสงสัย หรือบุริศร์วางแผนฆ่าราเชนตั้งแต่เริ่ม?
หรือจะเป็นคำสั่งจากเบื้องบน?
เกิดความคิดนี้ขึ้นในสมองนรมนอย่างบ้าคลั่ง
เธอพะว้าพะวังและถูกบุริศร์ลากออกไป จากนั้นขึ้นรถ พุ่งออกไปราวกับสายลม
ทางฝั่งสมชัยได้รับข่าวทันที
เมื่อทราบข่าวสมชัยประหลาดใจเล็กน้อย เนื่องจากความสัมพันธ์ของนรมนกับราเชน คิดไม่ถึงว่าจะลอบสังหารเขาได้?
“เห็นชัดเจนหรือเปล่า? กลัวจะเป็นกับดัก”
สมชัยเอ่ยถามเสียงเบา
องครักษ์รีบตอบ “องค์ชายรองถูกยิงเข้าที่หัวใจ ตอนนี้กำลังทำการรักษาอย่างฉุกเฉิน”
“อะไรนะ?”
สมชัยสีหน้าเปลี่ยน
หัวใจเป็นรากฐานชีวิตคน โดยพื้นฐานแล้วยิงที่หัวใจจะไม่รอด
“ใครเป็นคนผ่าตัด?”
“แพทย์หลวงธีรพนธ์”
ธีรพนธ์เป็นคนของสมชัย ดังนั้นสมชัยจึงฟังคำพูดของเขา
ในไม่ช้าก็มีข่าวการเสียชีวิตของราเชนมาจากในพระราชวัง ทั้งประเทศ F อยู่ในความวุ่นวาย
เมื่อนรมนทราบข่าวนี้ ก็จะกลับไปอย่างบ้าคลั่ง กลับถูกบุริศร์ทำให้สลบทันที
เหตุผลที่ไม่บอกเธอก่อนหน้านี้ เพราะกลัวเธอจะเป็นอย่างในวันนี้ จะทำอย่างไรเธอก็ยังจะเข้าไป
บุริศร์ส่ายหน้าจนปัญญา การไล่ล่าด้านหลังดุเดือด เขาไม่มีเวลาพะว้าพะวังมากเกินไป ขับรถตรงไปคฤหาสน์ของพรินทร์
แน่นอนว่าทางฝั่งพรินทร์ก็ได้รับข่าวการตายของราเชน ก็อดแปลกใจไม่ได้
“พวกนายมองไม่ผิดใช่ไหม? แน่ใจนะว่าบุริศร์เป็นคนยิง?”
“พวกเราเห็นชัดเจน และกระจ่างชัด แน่ใจว่าบุริศร์เป็นคนยิงครับ องค์ชายสาม ท่านคิดว่านี่มันเรื่องอะไรกัน? พวกเขากับองค์ชายรองไม่ได้เป็นญาติกันหรือไง? คิดไม่ถึงว่าจะยิงที่หัวใจโดยตรง ฆ่าตายด้วยนัดเดียว”
คำพูดขององครักษ์ก็เป็นความสงสัยของพรินทร์ แต่ไม่รอให้พวกเขาคิดออก บุริศร์ก็ขับรถพุ่งเข้ามา
“องค์ชายสาม ผมฆ่าราเชนองค์ชายรองแทนคุณแล้ว คุณจะทำตามสัญญาส่งพวกเราออกจากประเทศใช่ไหม?”
เสียงของบุริศร์ดังมาก ดังจนคนของสมชัยด้านหลังก็ได้ยิน
พรินทร์สีหน้าเปลี่ยนทันที
“นายอย่าพูดจาซี้ซั้ว? ฉันให้นายฆ่าพี่รองตั้งแต่เมื่อไหร่? บุริศร์ นายอย่าใส่ร้ายคนอื่นสิ”
“องค์ชายสามนี่คุณได้ผลประโยชน์แล้วคิดจะถีบหัวส่งเหรอ? ก่อนหน้านี้พวกเราคุยกันแล้ว ผมฆ่าราเชนแทนคุณ คุณจะส่งผมกับภรรยาออกไปนอกประเทศ ตอนนี้ผมทำเรื่องที่รับปากคุณเรียบร้อยแล้ว หรือคุณคิดจะเปลี่ยนใจ? คุณควรจะรู้เอาไว้นะองค์ชายสาม ผมฆ่าองค์ชายรองได้ ก็ฆ่าคุณได้เช่นกัน”
ในขณะที่พูดบุริศร์ก็ออกมาจากรถ ตรงมาหาพรินทร์อย่างรวดเร็ว
พรินทร์ประหลาดใจ กลับตะโกนอย่างหวาดกลัว “หยุดมันซะ หยุดมันให้ฉันที!”
องครักษ์รีบก้าวขึ้นไป บุริศร์กลับไม่หวาดกลัวสักนิดเดียว กางเสื้อออกทันที ด้านในพันลูกระเบิดอยู่เต็ม
“มาสิ ในเมื่อออกไปไม่ได้ ฉันไม่ขอพินาศไปกับพวกแก ถ้ายิงฉัน เสียงดังทีเดียวพวกเราก็จบ”
เห็นระเบิดบนร่างกายบุริศร์ พรินทร์ตกใจขาแทบอ่อน
“อย่ายิง!”
เขารู้สึกว่าหัวใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอีกต่อไป
บุริศร์คนนี้ มันบ้าเสียจริง!
พรินทร์มองบุริศร์ พูดด้วยท่าทีอ่อนโยน “บุริศร์ พวกเรามีอะไรก็ค่อยๆ คุยกัน นายอย่าใจร้อนแบบนี้เลย”
“ใจร้อน? รีบส่งรถส่งเครื่องบินให้ผม ผมจะออกจากประเทศนี้!”
ในเวลานี้บุริศร์เหมือนต้องการออกไปจริงๆ
ตอนนี้พรินทร์ยากที่จะจัดการกับบุริศร์ แทนที่จะให้เขาบ้าอยู่ตรงนี้ ไม่สู้ให้พวกเขาออกไป โดยเฉพาะราเชนตายแล้ว ตอนนี้ไม่มีใครสามารถช่วงชิงเขาได้ เขามีเรื่องที่ต้องทำมากมาย
“ได้ๆ ๆ ฉันจะส่งนายออกจากประเทศ นายอย่ากังวลไป”
พรินทร์หันไปพูดกับองครักษ์ “ยังจะงงอะไรอยู่? รีบไปส่งเครื่องบินส่วนตัวของฉันมาสิ”
องครักษ์รีบปฏิบัติตาม
บุริศร์เขย่านรมนให้ตื่น
นรมนยังคงอยู่ในความเศร้า มองเห็นบุริศร์ก็ไม่แยแส แต่กลับอึ้งไปเมื่อเห็นระเบิดบนร่างกายของเขา มองสถานการณ์ในเวลานี้อีกครั้ง เธอกดความเสียใจและเจ็บปวดลงไป ยืนข้างกายบุริศร์อย่างเย็นชา
พรินทร์ลงมืออย่างรวดเร็ว ในไม่ช้าเครื่องบินส่วนตัวก็เข้าตำแหน่ง ด้านหลังคฤหาสน์ของเขามีลานจอดเครื่องบิน และเป็นเหตุผลที่บุริศร์เลือกที่นี่
“บุริศร์ ฉันส่งนักบินมาให้นายแล้ว”
“ไม่จำเป็น ผมขับเองได้”
บุริศร์ส่งนรมนขึ้นไปก่อน จากนั้นตนเองจึงเหยียบขึ้นไป ก่อนขึ้นเขาโยนระเบิดบนร่างกายให้พรินทร์โดยพลัน
“ไอ้เชี่ย! บุริศร์! พ่อมึงสิ!”
พรินทร์พวกเขาตกใจแทบจะหมอบหนี
เสียงดังสนั่นพุ่งสู่ท้องฟ้า เมฆทรงดอกเห็ดหนาทึบกั้นท้องฟ้าไว้ครึ่งหนึ่งทันที
“เกิดอะไรขึ้น?”
“ทางฝั่งคฤหาสน์ขององค์ชายสามครับ พระราชา บุริศร์กับองค์ชายสามบรรลุข้อตกลง เป็นองค์ชายสามที่ส่งบุริศร์ไปฆ่าราเชน จากนั้นจึงส่งบุริศร์พวกเขาออกจากประเทศ องค์ชายสามเรียกใช้เครื่องบินส่วนตัวของตนเอง ตอนนี้คนบินไปขึ้นแล้ว”
คำพูดขององครักษ์ทำให้สีหน้าของสมชัยน่าเกลียดอย่างยิ่ง
“ไอ้สารเลว!”
เขาไม่รู้ว่ากำลังด่าใคร แค่พูดอย่างโหดเหี้ยม “หยุดพวกมันให้ฉัน ขีปนาวุธดาวเทียมล่ะ? ยิงมันลงมาจากบนฟ้า!”
สมชัยออกคำสั่ง การป้องกันการรุกรานทางการทหารเริ่มทำงานทันที
ขีปนาวุธดาวเทียมโจมตีตามด้านหลังบุริศร์ แต่เขากลับเหมือนไม่เห็น ดิ่งเครื่องบินบินลงโดยพลัน ในขณะเดียวกันเครื่องบินส่วนตัวอีกลำหนึ่งก็บินขึ้น ไม่คิดว่าจะเหมือนกับเครื่องบินส่วนตัวของพรินทร์ทุกอย่าง
เมื่อทั้งสองตัดผ่านกัน บุริศร์วันทยหัตถ์ให้นักบินอีกฝ่ายทันที
นรมนเห็นชัดเจน อีกฝ่ายดูแน่วแน่ที่จะต้องไปตายอย่างแรงกล้า เวลานี้ นรมนถูกแรงสั่นสะเทือนนั้น
‘ปัง’ เครื่องบินสองลำเพิ่งจะตัดผ่านกัน เครื่องบินลำที่แสดงความเคารพบุริศร์ถูกขีปนาวุธยิงใส่ เครื่องบินเสียหายคนตายทันที
“เขา…”
นรมนสะอึกสะอื้นทันที
ถึงแม้เธอจะโง่แค่ไหน ตอนนี้ก็มองออก เครื่องบินลำเมื่อสักครู่ นักบินคนนั้นตายแทนพวกเขา
“การพลีชีพ เขาคือน้องชายกองพันที่ 3 กองพลที่ 22 กระทรวงกลาโหม”
เสียงของบุริศร์มีความกดดัน เห็นได้ชัดว่าเก็บความโศกเศร้าเอาไว้
หัวใจของนรมนเป็นทุกข์ทันที
เธอไม่เคยเห็นการพลีชีพของทหารเองกับตา คิดไม่ถึงว่าจะมีความเป็นวีรบุรุษเช่นนี้ สะเทือนใจเช่นนี้ ในที่สุดเธอก็รู้ว่าการที่ประเทศจะมีสันติสุขอย่างในตอนนี้ต้องหล่อหลอมไปด้วยเลือดเนื้อของทหารไม่น้อย
แต่ก่อนรู้สึกเลือดร้อนเมื่อดูละครต่อต้านญี่ปุ่น กลับมักจะคิดว่าเรื่องเหล่านั้นอยู่ไกลตัวเกินไปสำหรับเธอ ถึงแม้จะมีความรู้สึกต่อตัวละคร กลับไม่สะเทือนใจเท่าเห็นเองกับตา
สงครามในระหว่างปีที่สงบสุขยังคงน่าเวทนาเช่นนี้
นรมนรู้สึกแย่มาก
บุริศร์จะรู้สึกดีที่ไหนกัน?
นั่นคือทหารของเขา!
บุริศร์กัดฟันแน่น ในช่องปากมีแต่เลือด เขาดึงเครื่องขึ้นทันที ดิ่งลงไปที่จุดจอดอย่างรวดเร็ว
นรมนมองเห็นจณัตว์
จณัตว์สวมเสื้อคลุมสีขาว สีหน้าเคร่งขรึม ส่วนข้างกายของเขาคือเปลหาม บนนั้นมีราเชนที่ถูกวินิจฉัยว่าตาย ตอนนี้เขานอนหน้าซีดอยู่ตรงนั้น ดูเหมือนไม่มีชีวิตจริงๆ
หัวใจของนรมนถูกฉีกจนเจ็บปวดทันที
“พี่ชาย”
“อยู่นิ่งๆ”
บุริศร์พูดเสียงเบา จากนั้นปล่อยบันไดลงไป
ระดับความสูงของเครื่องบินไม่สูงมาก บุริศร์พูดกับนรมน “ปีนลงไป”
นรมนมองท่าทางของบุริศร์ เวลานี้เขาดูแปลกหน้า อีกทั้งสูงส่งเช่นนี้ เธอรู้ว่าบุริศร์ทำอะไรมักมีหลักการยึดถือของตนเอง เรื่องเกี่ยวกับราเชนเธอมีข้อสงสัยมากมาย แต่เธอก็รู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาถาม
เธอไม่พูดอะไร อดทนต่อความเสียใจเปิดประตูเครื่องบิน
ลมด้านนอกเสียงดังหวือ พัดจนเธอแทบยืนไม่อยู่ แต่นรมนรู้ว่าตนเองชักช้าไม่ได้ เธอรีบทรงตัวให้มั่นคงปีนบันไดลงไป
จณัตว์คอยช่วยอยู่ด้านล่าง
“ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
นรมนส่ายหน้า
คนที่นี่นอกจากบุริศร์กับจณัตว์ ยังมีราเชนที่นอนอยู่ คนอื่นล้วนเป็นคนแปลกหน้า
แต่กลับทำให้นรมนเป็นกันเอง เพราะพวกเขาสวมเครื่องแบบทหารที่คุ้นเคย
เป็นครั้งแรกที่เธอเข้าใจว่าการเห็นทหารของตนเองในต่างแคว้นแดนไกลรู้สึกเช่นไร แม้ทุกคนไม่เคยพบกันมาก่อน แต่เกิดความรู้สึกคุ้นเคยและเชื่อใจขึ้นมาเอง
อาจเป็นเพราะความเคารพและไว้วางใจโดยธรรมชาติต่อทหาร
หลังจากนรมนลงมา นักบินคนหนึ่งวันทยหัตถ์ให้จณัตว์ จากนั้นปีนบันไดขึ้นไป
ในไม่ช้าบุริศร์ก็ถูกแทนที่
เมื่อเห็นราเชน บุริศร์รีบถาม “เขาเป็นยังไงบ้าง?”
“เสียเลือดเยอะเกินไป ตอนนี้ผมต้องไปกับเขา และทำการผ่าตัดบนเครื่องบิน ทั้งหมดที่นี่ส่งให้คุณ”
คำพูดของจณัตว์ทำให้นรมนประหลาดใจ
ไหนบอกว่าราเชนตายไม่สามารถรักษาได้?
“พี่ชายเขา…”
“ยังมีชีวิตอยู่ ไม่ต้องเป็นห่วง”
จณัตว์รู้ว่าการผ่าตัดบนเครื่องบินมีความอันตรายสูงมาก แต่ตอนนี้เขาไม่อาจเลือกได้
“ระวังด้วย ผ่าตัดเสร็จจัดการเขาให้ดี รีบกลับมาเร็วๆ แม้จะมีเนกษ์แบกรับให้คุณอยู่ แต่ทางฝั่งสมชัยเดาว่าคงจะวุ่นวาย ต้องตามหาคุณแน่นอน”
บุริศร์ตบไหล่จณัตว์
จณัตว์พยักหน้า
“ฉันเข้าใจแล้ว ช่วยฉันดูแลหงส์ให้ดี ตอนนี้เธอก็ไม่ปลอดภัย”
“ได้”
ชายทั้งสองวันทยหัตถ์ให้แก่กัน จากนั้นหันตัวจากไปอย่างรวดเร็ว
นรมนมองราเชนถูกจณัตว์แบกขึ้นบันได จากนั้นเครื่องบินบินออกไป หายลับไปจากสายตา หัวใจของเธอกังวลตามไปด้วย
“พวกเราก็ไปกันเถอะ ยังมีเรื่องต้องทำอีกเยอะ”
บุริศร์ดึงมือนรมนกำลังจะออกไป กลับถูกเธอหลบเลี่ยง
“คุณไม่คิดว่าควรจะบอกฉันสักหน่อยเหรอ?”
