“ผู้ใหญ่บ้าน นี่คุณ……”
“เร็ว รินน้ำให้ฉัน สำลักแล้ว”
ไม่ง่ายเลยที่บุริศร์จะรอให้มิลินเข้ามา จึงรีบพูดขึ้น ระหว่างนั้นก็ยังสำลักอีก
ถึงแม้มิลินจะนึกถึงความเป็นไปได้ต่างๆ ก็ไม่คิดว่าจะเกิดผลลัพธ์เช่นนี้ ทันใดนั้นเธอก็ไม่รู้ว่าควรหัวเราะหรือควรร้องไห้ รีบรินน้ำเย็นที่ผ่านการต้มแล้วให้บุริศร์
บุริศร์ดื่มน้ำหนึ่งแก้วลงไปอึกๆ ถึงได้รู้สึกสบายขึ้นมาก
มิลินรู้เกี่ยวกับความสามารถในการทานอาหารของบุริศร์ จะสำลักได้อย่างไร? นอกจากว่ารู้สึกว่าเป็นของที่นรมนซื้อ จึงทานเหมือนเด็ก จากนั้นก็สำลักโดยไม่ได้ตั้งใจ
เธอนึกถึงเรื่องที่เพิ่งรู้เมื่อครู่นี้ แล้วมองใบหน้าพึงพอใจในขณะนี้ของบุริศร์อีกครั้ง ทันใดนั้นก็คิดว่าเดี๋ยวค่อยบอกเรื่องนรมนถูกซุ่มโจมตีกับบุริศร์ดีกว่า ไม่ง่ายเลยที่จะเห็นบุริศร์มีอารมณ์ที่ไร้ความกังวลเช่นนี้ ให้เขาได้เก็บความรู้สึกนี้ไว้มากขึ้นหน่อยดีกว่า
“เธอมีธุระอีกไหม?”
พอบุริศร์เงยหน้าเห็นมิลินยังยืนอยู่ตรงนี้ ก็ขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้
“คือผู้ใหญ่บ้าน คุณไม่นอนหน่อยเหรอ? แผลคุณไม่เหมาะกับการนั่งนานๆ”
มิลินจำเป็นต้องเตือนบุริศร์
บุริศร์เห็นหัวสิงโตและกระเพาะหมูผัดไฟแดงในมือที่ยังทานไม่หมด สุดท้ายก็ไม่ได้เอาแต่ใจ
เขาวางของไว้ที่โต๊ะข้างๆ แล้วพูดเสียงทุ้ม “ตอนเย็นอุ่นให้ฉันหน่อย ฉันอยากกินอีก นี่เป็นของที่ภรรยาฉันซื้อมาให้ฉันเอง”
“ค่ะ”
มุมปากมิลินกระตุก แต่ก็รีบก้มศีรษะลงไป
นรมนได้รับบาดเจ็บ จะซื้อให้เขาทานด้วยตัวเองได้อย่างไร? นอกจากให้บอดี้การ์ดทำแทน แต่บุริศร์หวงแหนมาก เห็นได้ชัดว่าสงครามเย็นที่นรมนทำกับบุริศร์จนทรมานจนกลายเป็นอย่างไร
ถึงจะเป็นแสงแดดเล็กน้อยเขาก็รู้สึกว่ามันสดใสเหลือเกินล่ะ
มิลินส่ายหน้า ยกบุริศร์ขึ้นไปบนเตียง
เพิ่งทานของเลี่ยนเสร็จไม่รีบร้อนที่จะพักผ่อน จริงๆ แล้วสิ่งที่บุริศร์อยากทำมากที่สุดก็คือไปหานรมนเพื่อคุยกัน แต่นึกถึงท่าทางปฏิเสธและเหนื่อยล้าของนรมน สุดท้ายเขาก็ทิ้งความคิดนี้ไป
“เธอออกไปเถอะ ฉันจะนอนเองสักพัก”
“ได้ค่ะ”
มิลินรีบเดินออกไป กลัวว่าถ้าอยู่ต่อจะบอกบุริศร์เรื่องนรมนโดยไม่ได้ตั้งใจ
บุริศร์หยิบโทรศัพท์ออกมาไถเรื่องราวบางอย่างในบริษัท เมื่อเห็นข่าวหนึ่งโชว์ขึ้นมา เมื่อมองรถคันนั้นอีกครั้งก็รู้สึกคุ้นตาเล็กน้อยทันที
เขารีบหยุดชั่วคราว จากนั้นก็ขยายใหญ่เพื่อดูเลขทะเบียนรถ
ไม่ผิด นี่รถของเขา!
ในข่าวบอกว่าอะไร?
คุณนายบุริศร์ถูกซุ่มโจมตีที่ทางเข้าร้านอาหารFood garden?!
เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ไม่มีใครบอกเขาสักคน เห็นเขาตายจริงๆ หรือไง?
ทันใดนั้นหัวใจบุริศร์ก็กังวลขึ้นมา
เขานึกถึงท่าทางเหนื่อยล้าตอนที่นรมนเพิ่งกลับมา เดิมทีแล้วนึกว่าเพราะเกี่ยวกับบาดแผล ไม่คิดว่าจะถูกซุ่มโจมตี
ถูกซุ่มโจมตีเรื่องใหญ่ขนาดนี้ไม่คิดว่าเธอจะทำตัวสบายๆ ไม่บอกเขาสักคำเดียว?
ทันใดนั้นบุริศร์ก็โกรธจนหัวใจเจ็บปวด
เธอเห็นเขาเป็นอะไร?
คนแปลกหน้าเหรอ?
บุริศร์รู้สึกว่าพลังความมืดมนในจิตใจใกล้ทำให้ตัวเองหายใจไม่ออกจะตายอยู่แล้ว
“มิลิน!”
บุริศร์ตะคอกเสียงทุ้ม มิลินจึงรีบวิ่งเข้ามา
“เกิดอะไรขึ้นคะผู้ใหญ่บ้าน?”
“เข็นฉันไปที่ห้องภรรยา”
บุริศร์ปล่อยให้นรมนก่อความวุ่นวายได้ ยอมรับให้นรมนโกรธเคืองไม่สนใจตนได้ แต่การถูกโจมตีเรื่องใหญ่ขนาดนี้เธอไม่บอกเขา เธอทำเกินไปหรือเปล่า?
มิลินเหลือบมองข่าวในโทรศัพท์บุริศร์ก็รู้ว่าปิดบังไม่ได้แล้ว
เธอรีบย้ายบุริศร์ไปบนรถเข็นอีกครั้ง จากนั้นก็เข็นบุริศร์ไปที่ประตูทางเข้าห้องนรมน
มิลินอยากเคาะประตู แต่บุริศร์ใช้กุญแจสำรองเปิดประตูห้องโดยตรง
“นรมน คุณเก่งแล้วใช่ไหมฮะ? เกิดเรื่องถูกซุ่มโจมตีเรื่องใหญ่ขนาดนี้คุณไม่บอกฉันสักคำเลยเหรอ?”
บุริศร์ซักถามด้วยความขุ่นเคือง
นรมนกำลังเอาถุงน้ำแข็งมาประคบหูที่เจ็บปวด เห็นบุริศร์เข้ามาด้วยท่าทางหวั่นวิตกก็ไม่ได้ตอบสนองอะไรมาก แค่พูดขึ้นอย่างไม่แยแส “ตอนคุณจะไปตายคนเดียวก็ยังไม่ปรึกษาฉันเลย ทำไม? ตอนนี้คิดได้แล้วเหรอว่าเราเป็นสามีภรรยากัน? ตอนนั้นที่คุณกล้าหาญทำไมไม่คิดว่าฉันเป็นภรรยาคุณบ้างล่ะ? ทำไมไม่เคยคิดว่าฉันก็ควรมีสิทธิที่จะรู้?”
คำพูดนี้ทำให้บุริศร์ชะงักพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว
อะไรที่เรียกว่าหนีไม่พ้นบาปกรรมที่ก่อ เขาเข้าใจมันอย่างแท้จริงแล้ว
“นั่นเพราะฉันกลัวคุณเป็นห่วงไม่ใช่เหรอ?”
“ฉันก็เหมือนกัน”
นรมนยังคงพูดเรียบๆ แต่บุริศร์รู้สึกว่าหดหู่อย่างแรง รู้สึกหายใจไม่ออกจะตายอยู่แล้ว
เขามองนรมนอย่างหมดหนทางเล็กน้อย ในชั่วขณะหนึ่งไม่รู้ควรพูดอะไรดี
“คุณยังมีธุระอีกไหม? ถ้าไม่มีก็ออกไปเถอะ ฉันเหนื่อยจริงๆ อยากพักผ่อน”
น้ำเสียงนรมนยังคงเรียบเฉย ไม่มีอารมณ์แปรปรวนใดๆ แต่ความเหนื่อยล้าในดวงตาบุริศร์ก็เห็นมันได้
เดิมทีแล้วเขาตั้งใจจะถามเธอว่าไปทำอะไรที่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดา? แต่ในตอนนี้ถูกขับไล่อย่างไม่แยแสจนพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว
“ภรรยา คุณกลับไปพักผ่อนที่ห้องนอนหลักได้ไหม?”
บุริศร์ยังคงต่อสู้เพื่ออำนาจสูงสุด
นรมนพูดปฏิเสธทันที “ตอนนี้คุณยังขยับเขยื้อนไม่ได้ ต้องพักฟื้น ฉันก็จะไปรบกวนคุณ”
“ฉันไม่กลัวที่จะรบกวน”
“แต่ฉันกลัว”
นรมนหยุดปากบุริศร์อีกครั้ง
คิ้วบุริศร์แทบชนกันกลายเป็นปุ่ม แต่นรมนกลับไม่มีการผ่อนปรนใดๆ เธอดูสงบนิ่ง ไม่สุขไม่เศร้าและไม่โกรธ แต่ทำให้รู้สึกแย่ยิ่งกว่าตอนที่นรมนกระฟัดกระเฟียดอีก
“แล้วคุณจะกลับไปที่ห้องนอนหลักเมื่อไร?”
“ไม่รู้ ขึ้นอยู่กับการฟื้นตัวของคุณแล้วกัน”
นรมนพูดจบก็หาว
บุริศร์เห็นเธอเหนื่อยจริงๆ จึงบ่งบอกให้มิลินเข็นตัวเองออกมาจากห้องนรมน
หลังจากออกมาจากห้องแล้วสีหน้าบุริศร์ก็บูดบึ้งน่ากลัว
“ไปเรียกบอดี้การ์ดที่ไปคุ้มครองภรรยาออกจากบ้านมาให้ฉัน”
“ผู้ใหญ่บ้าน คนหนึ่งได้รับบาดเจ็บสาหัสอยู่โรงพยาบาล อีกคนให้ปากคำที่สถานีตำรวจ ฉันจะไปเรียกคนที่เพิ่งกลับมา เหมือนจะเป็นคนของอาณาจักรรัตติกาล”
มิลินกล่าวรายงานตามหน้าที่
บุริศร์ถูกทำให้ชะงักอีกครั้ง
คนของอาณาจักรรัตติกาลแน่นอนว่าเป็นคนของนรมน ในตอนนี้ภรรยายังโกรธตนอยู่ นี่ถ้าไปเล่นงานคนของเธอ เดี๋ยวนรมนก็หาข้ออ้างในการทำสงครามเย็นกับเขาต่อ เขาทนไม่ไหวแล้วจริงๆ
แต่ไฟในจิตใจอย่างไรก็ระงับไม่ลง เขาพูดเสียงทุ้ม “ให้คนของตระกูลโตเล็กไปตรวจสอบว่าคนที่โจมตีภรรยาคือใครกันแน่? ถ้ายังไม่มีข่าวแน่นอนภายในหนึ่งวัน ให้พวกเขาไปรับโทษด้วยตัวเอง”
มิลินรู้ว่านี่บุริศร์โกรธแล้วพาลใส่คนอื่น แต่เธอก็ไม่กล้าพูดอะไร รีบเดินออกไป
ตอนนี้บุริศร์รู้สึกว่าตัวเองขุดหลุมฝังตัวเองจริงๆ รำคาญมากเลยล่ะ
ในเวลานี้ ป้องก็โทรมา
“พี่รอง เกิดอะไรขึ้น? พี่สะใภ้รองถูกซุ่มโจมตีเหรอ? ใช่คนที่ประเทศFทำหรือเปล่า?”
“ไม่รู้”
ความรู้สึกไร้กำลังนี้ยิ่งทำให้บุริศร์รู้สึกหดหู่ ตัวเองยังเคลื่อนไหวไม่สะดวก เหมือนคนพิการ
เมื่อป้องได้ยินเสียงไร้กำลังของบุริศร์ ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะขณะพูดขึ้น “พี่สะใภ้รองยังไม่คืนดีกับคุณเหรอ? หรือว่ากำลังกินไอ้พวกหน้าละอ่อน?”
“ป้อง นายว่างเหรอ? ถ้านายว่างมากฉันจะไม่ถือสาให้เฮียเตรียมภารกิจอื่นให้นาย ได้ยินว่าทางด้านแอฟริกาต้องการหมอสนามรบ เดิมทีแล้วนายก็มาจากครอบครัวหมอทหาร ฉันว่ายิ่งเหมาะสมที่นายจะไป”
เดิมทีแล้วบุริศร์โกรธจัด แต่ไม่สามารถระบายอารมณ์กับภรรยาตนได้ ยังไม่สามารถเบี่ยงเบนความสนใจได้เหรอ?
ป้องก็เหี่ยวแห้งทันที
“อย่า พี่รองผู้แสนดี ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลย”
“รอแป๊บนะ”
บุริศร์ลังเลสักพัก ก่อนจะถามเสียงทุ้ม “นายไม่มีวิธีทำให้พี่สะใภ้นายไม่โกรธเหรอ?”
“วิธีการส่วนมากน่ะ ระหว่างสามีภรรยาไม่มีเรื่องไหนที่แก้ไขไม่ได้ด้วยการนอนด้วยกัน นอนครั้งเดียวไม่ได้ผลก็นอนครั้งที่สอง ให้แน่ใจว่านอนจนเธอไม่อารมณ์เสียแล้ว”
คำพูดของป้องยังพูดไม่จบก็ได้ยินเสียงสัญญาณติ๊ดๆ จากโทรศัพท์บุริศร์
ทันใดนั้นเขาก็นึกขึ้นได้ว่าบุริศร์เหมือนจะเคลื่อนไหวไม่สะดวกน่ะ
การนอนด้วยกันมันไม่สามารถเป็นจริงได้จริงๆ
อารมณ์ที่ไม่ราบรื่นของบุริศร์ในตอนแรกยิ่งหดหู่มากขึ้นในตอนนี้
นอนด้วยกันเหรอ?
แม้แต่พูดกับเขานรมนยังไม่ยินดีที่จะสนใจเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการลงมือ ป้องไม่สามารถให้คำแนะนำดีๆ ได้อย่างที่คิดไว้เลย
ทันใดนั้นบุริศร์ก็รู้สึกมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว ความรู้สึกนี้ใกล้ทำให้เขาบ้าคลั่ง แต่เขาไม่สามารถระเบิดมันออกมาได้
แต่นรมนกลับไม่ได้คิดมากขนาดนั้น หลังจากบุริศร์ออกไปแล้วเธอก็เหนื่อยมากจริงๆ เหนื่อยจนล้มลงบนเตียงปุ๊บก็หลับเลย มิลินเข้ามาเธอก็ไม่ได้สังเกต
มิลินมองนรมน ตรวจสอบร่างกายเธออย่างละเอียด ไม่มีแผลเพิ่มเติม แค่มีรอยฟกช้ำเพิ่มขึ้นสองรอยเท่านั้น
หลังจากเธอจัดการให้หล่อนก็ห่มผ้าให้หล่อนแล้วออกไปจากห้อง
เดิมทีแล้วเจตต์อยากไปเยี่ยมนรมน แต่ถูกขวัญตาห้ามเอาไว้
คุณท่านตนุวรก็รู้ว่านรมนกลับมาแล้ว ตั้งใจจะโทรถามว่าเธอจะมาเยี่ยมตาแก่อย่างเขาเมื่อไร กลับได้ยินเรื่องบางส่วนที่เกี่ยวกับบุริศร์และนรมนจากปากบางคนในเขตทหาร เขาจึงกระวนกระวายทันที
คุณท่านตนุวรให้คนเตรียมรถ นำอาหารเสริมและอื่นๆ มาที่คฤหาสน์หลังเก่าตระกูลโตเล็ก แต่รู้ว่านรมนหลับไปแล้ว
“อย่าไปรบกวนเธอ ให้เธอนอนไป อยู่ต่างประเทศคงนอนหลับไม่สนิท ตอนนี้กลับบ้านมาแล้วให้เธอนอนให้เต็มที่ ไม่อนุญาตให้ใครไปรบกวนเธอ”
คุณท่านตนุวรก็เห็นข่าวแล้วเช่นกัน เดิมทีแล้วตั้งใจจะถามสักหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อรู้ว่านรมนกำลังพักผ่อน บุริศร์ก็บาดเจ็บสาหัสนอนหลับไปแล้ว เขาก็ให้อาหารเสริมไว้แล้วจากไป
เจอหลานสาวเมื่อไรก็ได้ ตอนนี้การพักผ่อนสำคัญที่สุด
บุริศร์นอนหลับไปท่ามกลางความหดหู่ อย่างไรแล้วก็ผ่าตัดครั้งใหญ่ ร่างกายอ่อนแรง เมื่อตื่นขึ้นมาได้ยินว่าคุณท่านตนุวรมา ก็รีบโทรหาคุณท่านตนุวร
“คุณตา คุณมาทำไมไม่บอกล่ะครับ?”
“ไม่เป็นไรหรอก นายกับนรมนพักฟื้นร่างกายให้เต็มที่เถอะ รอพวกเธอหายดีเรามาคุยกันก็ไม่สายเกินไป ตอนนี้เรื่องที่นรมนถูกซุ่มโจมตีฉันจะให้คนไปตรวจสอบ ทางที่ดีนายอย่าให้นรมนออกจากบ้าน”
“ผมรู้แล้วครับ คุณตา”
บุริศร์พยักหน้า คิดๆ แล้วสุดท้ายก็อดไม่ได้
“คุณตาครับ ผมมีเรื่องอยากคุยกับคุณหน่อย”
“เรื่องอะไรเหรอ?”
คุณท่านตนุวรได้ยินเสียงเข้มงวดของบุริศร์ ก็กังวลใจอย่างอดไม่ได้
“นรมนคงไม่มีเรื่องอะไรหรอกใช่ไหม? บุริศร์ ฉันจะบอกนายให้ ถึงฉันจะแก่มากแล้ว แต่ถ้ามันเกี่ยวกับนรมน ฉันก็ต้องรู้”
บุริศร์รีบพูดขึ้น “ไม่ใช่นรมนครับ คุณตา มันเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับคุณป้านงลักษณ์และลูกชายของเธอ”
ประโยคนี้ทำให้คุณท่านตนุวรอึ้งเล็กน้อยไปสามวินาที จากนั้นก็ถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจ “นายว่าใครนะ? นงลักษณ์? ลูกสาวคนโตของฉัน? เธอไม่อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?”
