เสียงจณัตว์ทำให้หงส์ตกตะลึงเล็กน้อยทันที อยากผลักจณัตว์ออกไปด้วยจิตใต้สำนึก แต่ถูกจณัตว์ฉวยโอกาสผลักลงบนเตียงทันที อยู่ในท่าทางที่ค่อนข้างคลุมเครือ
“ปล่อยฉัน! นายบ้าไปแล้วหรือไง? ตอนนี้คนทั้งประเทศกำลังตามหานาย นายอยากตายมากใช่ไหม?”
หงส์ดิ้นออกจากจณัตว์ไม่หลุด จึงทำได้แค่กดไปที่บาดแผลจณัตว์
จณัตว์ทำเสียงฮึดฮัดอุดอู้ ก็ไม่คลายมือ เหงื่อเย็นไหลจากหน้าผากเขาหยดลงบนหน้าหงส์
ทันใดนั้นก็รู้สึกเป็นฉากที่ค่อนข้างคุ้นเคย หงส์เงยหน้ามองจณัตว์อย่างอดไม่ได้ พบว่าแววตาเขามีความซับซ้อนนิดหน่อย
ชิ้นส่วนบางส่วนฉายแวบในหัวสมองหงส์อย่างรวดเร็ว แต่อย่างไรก็จับมันไม่ได้ สุดท้ายเธอก็ไม่ได้ทำต่อ คลายมือทันที
ช่างเถอะ ผู้ชายคนนี้เป็นอันธพาลอยู่แล้ว ตัวเองจะไปสนทำไม
การคลายมือของหงส์ทำให้จณัตว์ค่อนข้างประหลาดใจ แต่กลับยิ้มขณะพูดขึ้น “สงสารเหรอ?”
“เข้าข้างตัวเองเกินไปแล้ว สงสารนายน่ะเหรอ? จณัตว์ นายคงยังไม่ตื่นสินะ?”
ความหมายนั้นก็คือบอกว่าจณัตว์กำลังฝันอยู่
จณัตว์ก็ไม่ได้หงุดหงิด เหมือนอารมณ์จะค่อนข้างมีความสุข เขาเพียงนอนบนตัวหงส์โดยตรง ทำให้หงส์ขมวดคิ้วเล็กน้อยอีกครั้ง
“นายอย่าทำเกินไปนักเลย”
“ถ้าฉันทำอะไรเกินไป ตอนนี้คุณถูกฉันกินไปแล้ว ไม่ต้องพูดแล้ว ให้ฉันนอนสักพัก เหนื่อยมาก”
เสียงจณัตว์ค่อนข้างอ่อนแอ
นึกถึงก่อนหน้านี้ที่เขาถูกไล่ลา ถึงแม้หงส์จะรำคาญที่เขานอนบนร่างตัวเอง แต่สุดท้ายก็ไม่พูดอะไรอีก ไม่ได้ผลักเขาออกด้วย
ไม่นานนักก็มีเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของจณัตว์ดังขึ้น
เขาไว้วางใจหงส์มาก
หงส์มองใบหน้าหลับใหลของเขา ความคล้ำใต้ตานั้นชัดเจนมาก ก็ไม่รู้ว่าได้พักผ่อนหรือยัง
ผู้ชายคนนี้ปัญญาอ่อนเหรอ?
ทั้งๆ ที่เธอส่งคนไปไล่เขา เขาจะกลับมาทำไม?
จริงๆ แล้วในใจหงส์ก็มีคำตอบบางส่วน แค่ปฏิเสธไม่เชื่อเท่านั้นเอง
เธอถอนหายใจ ดึงผ้ามาห่มให้กันและกัน ส่งข้อความหนึ่งให้ธีรตา ให้เธอคอยเฝ้า ไม่ให้ใครเข้ามารบกวน จากนั้นก็นอนอยู่ตรงนั้น เป็นหมอนให้กับจณัตว์อย่างสงบนิ่ง
เธอมองเพดาน ไม่คิดอะไรทั้งนั้น แต่ได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของจณัตว์ ได้กลิ่นอายคุ้นเคยบนตัวเขา เปลือกตาหงส์ก็หนักอึ้งลงช้าๆ สุดท้ายก็หลับไปโดยไม่รู้ตัว
เธอเพิ่งหลับได้ไม่นาน จณัตว์ก็ลืมตาขึ้นมา
ดวงตาเขาอ่อนโยนมาก
ผู้หญิงปากแข็งคนนี้ ถึงแม้ทัศนคติที่มีกับตนจะเปลี่ยนไปก็ยังคงไม่อยากคิดอะไร
จณัตว์ลุกขึ้นจากเตียงเบาๆ กำลังจะออกไป ก็ถูกหงส์กอดจากทางด้านหลังทันที
“นายจะไปไหน?”
หงส์ตกใจจะตายอยู่แล้ว
ผู้ชายคนนี้ไม่กลัวตายจริงๆ ใช่ไหม?
ประเทศFนี้มีกฎอัยการศึกอยู่ทุกที่ และที่นี่คือในวัง เขาต้องการรนหาที่ตายให้ตัวเองใช่ไหม?
นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่หงส์ออกตัวกอดจณัตว์ก่อน
มุมปากจณัตว์ยกขึ้นเล็กน้อย พูดขึ้นเสียงทุ้ม “ฉันต้องไปฆ่ากล้าณรงค์”
“นายบ้าไปแล้วเหรอ?”
หงส์รู้สึกว่าจณัตว์มีความคิดแปลกประหลาดมาก
ตอนนี้กล้าณรงค์ใช่จิรทีปต์หรือไม่ยังตรวจสอบไม่แน่ชัด ดูท่าทางนี้จณัตว์คงตรวจสอบแน่ชัดแล้ว แต่ถึงจะตรวจสอบแน่ชัดแล้วยังไง?
จากบทเรียนครั้งก่อน กล้าณรงค์ในตอนนี้โดยทั่วไปจะถูกฉัตรพลคุ้มครองอย่างแน่นหนามาก แม้แต่แมลงก็บินเข้าไปไม่ได้ ไม่คิดว่าเขายังอยากลอบสังหารกล้าณรงค์อีก?
นี่เดาว่ายังไม่ทันได้เข้าใกล้ก็คงถูกจับได้และยิงตายล่ะมั้ง?
ดวงตาหงส์มีความโกรธเคลื่อนผ่านไปอย่างรวดเร็ว
“ไม่ใช่แค่นายที่อยากฆ่ากล้าณรงค์ ฉันเองก็อยากฆ่ามันเหมือนกัน แต่สถานการณ์ละเอียดในตอนนี้คือเขาอยู่ที่ไหนเราก็ไม่รู้ ใครจะไปรู้ว่าตำแหน่งที่ฉัตรพลแสดงออกมาคือตำแหน่งที่แท้จริงของกล้าณรงค์? ถ้าข่าวเราแม่นยำ จิรทีปต์คือกล้าณรงค์ ถ้าอย่างนั้นกล้าณรงค์ที่มีแผนการมากมาย นายคิดว่ามันจะให้ชีวิตตัวเองโดนข่มขู่เหรอ? จณัตว์ นายมีสมองหน่อยได้ไหม? นี่ไม่ใช่เรื่องที่จะทำอะไรหุนหันพลันแล่นได้ นายใจเย็นหน่อยได้หรือเปล่า?”
เห็นท่าทางตื่นเต้นของหงส์ ก้นบึ้งหัวใจจณัตว์ก็มีความสุข แต่กลับพูดเสียงทุ้ม “จิรทีปต์ก็คือกล้าณรงค์ ฉันสืบแน่ชัดแล้ว คุณเป็นห่วงฉันเหรอ?”
“อย่าเข้าข้างตัวเอง ฉันแค่กลัวนายตาย แล้วนรมนพี่สะใภ้จะเสียใจ”
หงส์รีบหลบตาจณัตว์ อยากถอนมือตัวเองกลับมาทันที แต่ถูกจณัตว์จับเอาไว้ในมือโดยตรง
“กล้าณรงค์ไล่ฆ่านรมนคุณน่าจะรู้ใช่ไหม? คนที่กล้าทำอะไรตระกูลทวีทรัพย์ธาดา คุณคิดว่าฉันจะปล่อยมันไปเหรอ?”
“ไม่มีใครอยากปล่อยมันไปหรอก แต่ต้องค่อยๆ ทำ”
“ฉันรอไม่ไหวแล้ว ค่อยๆ ทำเหรอ? กล้าณรงค์ทำไมต้องตาย? ตอนแรกแผนของพวกมันก็เพื่อความขัดแย้งระหว่างฉัตรพลและสมชัยไม่ใช่เหรอ? ในเมื่อตอนนี้กล้าณรงค์ยังมีชีวิตอยู่ ถึงแม้ฉัตรพลจะจัดการสมชัยเต็มกำลัง แต่ตราบใดที่พวกมันสองคนมีศัตรูและจุดประสงค์ร่วมกัน ก็จะร่วมมือกัน ยังไงแล้วสิ่งที่ฉัตรพลต้องการก็คือตำแหน่งพระราชา ไม่ใช่ชีวิตที่แท้จริงของสมชัย ถึงแม้ตอนนี้พวกมันจะต่อสู้กันอย่างดุเดือด แต่ก็ไม่ถึงขนาดเข้มข้น และคงไม่ประกาศอาชญากรรมของสมชัยต่อสาธารณชน อย่างมากสุดฉัตรพลก็ข่มขู่สมชัย มอบตำแหน่งบนให้กับกล้าณรงค์ใช้เป็นเบาะรองเท่านั้น แต่ถ้ากล้าณรงค์ตายไปแล้ว ตายด้วยน้ำมือสมชัยล่ะ?”
คำพูดจณัตว์ทำให้หงส์ตกตะลึงเล็กน้อยโดยทันที จากนั้นก็ส่ายหน้าพูดขึ้น “ถึงสิ่งที่นายพูดจะถูกต้อง แต่อัตราการสำเร็จมันน้อยกว่าหนึ่งเปอร์เซ็นต์ ฉันจะไม่ปล่อยให้นายไป”
“คุณใช้ฐานะอะไรไม่ให้ฉันไป? หงส์”
จณัตว์มองหงส์ตรงๆ ไม่ได้บังคับเธอ
หงส์เกือบพูดอะไรบางอย่าง แต่เห็นดวงตาจณัตว์ ก็อดไม่ได้ที่จะเบือนหน้าหนีแล้วพูดขึ้น “ฉันบอกแล้ว ฉันแค่ไม่อยากเห็นนายไปตาย”
“เหตุผลนี้โน้มน้าวฉันไม่ได้”
“งั้นนายก็ไปตายเถอะ”
หงส์ดึงมือตัวเองที่ถูกจณัตว์กุมไว้กลับมา ค่อนข้างโกรธ แต่ก็ค่อนข้างหมดอาลัยตายอยากเช่นกัน
ฝ่ามือจณัตว์ค่อนข้างแห้ง ในฝ่ามือเขาราวกับมีความอบอุ่นมาก มีความรู้สึกปลอดภัยมาก จู่ๆ มันก็ออกไปจากฝ่ามือเขา มันจึงค่อนข้างเย็นยะเยือกและอ้างว้างเล็กน้อย
หงส์รู้สึกตัวเองบ้าไปแล้ว
ไม่คิดว่าเธอจะรู้สึกว่าจณัตว์ค่อนข้างอบอุ่น? ช่วงนี้เกิดเรื่องเยอะเกินไป ตัวเองบ้าไปแล้วล่ะมั้ง
หงส์แอบด่าตัวเอง ก็ได้ยินจณัตว์หัวเราะเรียบๆ ขณะพูดขึ้น “เชื่อฟังและดูแลตัวเองให้ดี เดี๋ยวรอให้ฉันจัดการกล้าณรงค์ได้แล้ว ฉันจะกลับมารับคุณไปด้วยกัน ที่นี่ไม่ใช่บ้านคุณอยู่แล้ว กลับประเทศไปกับฉัน เป็นสะใภ้ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาของฉัน ตราบใดที่ฉันมีชีวิตรอดกลับมาได้ สิ่งแรกที่ฉันอยากทำคือจดทะเบียนสมรสกับคุณที่สำนักกิจการพลเรือน ดังนั้นเตรียมเอกสารให้เรียบร้อย รอฉันกลับมา”
พูดจบจณัตว์ก็หอมแก้มหงส์หนึ่งที จากนั้นก็ลงจากเตียงอย่างว่องไว หันตัวแล้วเดินจากไป
“ใครจะแต่งกับนายฮะ?”
หงส์ออกแรงเช็ดบริเวณที่ตัวเองถูกจณัตว์หอมเมื่อครู่นี้อย่างพูดไม่ออก รู้สึกอารมณ์เสียอย่างอดไม่ได้
ผู้ชายเอาแต่ใจคนนี้!
แต่ก้นบึ้งหัวใจกลับรู้สึกแตกต่างอยู่รางๆ
นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนบอกว่าอยากแต่งงานกับเธอ
มุมปากหงส์ยกขึ้นเล็กน้อย จู่ๆ ก็ตกตะลึง
เกิดอะไรขึ้นกับเธอ?
ไม่คิดว่าจะรู้สึกคาดหวังรอคอย?
บ้าไปแล้วล่ะมั้ง
หงส์ส่ายหน้าอย่างแรง จากนั้นก็นึกถึงเรื่องที่จณัตว์จะออกไปทำ ก็ค่อนข้างกังวลอย่างช่วยไม่ได้
“ธีรตา”
เธอรีบเรียกธีรตาเข้ามา
“เจ้าหญิง คุณเป็นอะไรคะ?”
ได้กลิ่นยาฆ่าเชื้อเพิ่มขึ้นในอากาศ ธีรตาก็เข้าใจทันที จึงไม่ได้ถามอะไรทั้งนั้น แค่มองรอบๆ ด้วยจิตใต้สำนึก ไม่มีใครเลย แค่ผ้าปูเตียงเละเทะนิดหน่อย
ธีรตาก้มศีรษะลง
หงส์รีบพูดขึ้น “คนของเราตอนนี้สอดแนมฉัตรพลอยู่ไหม?”
“สอดแนมอยู่ค่ะ คนของพระราชาก็กำลังสอดแนมเช่นกัน”
ธีรตารีบพูด
หงส์กัดปากแล้วพูดขึ้น “จิรทีปต์นั่นอยู่ที่ไหนมีข่าวหรือยัง?”
“ยังไม่มีข่าวค่ะ ที่อยู่อาศัยสองสามแห่งภายนอกคนของเราก็ตรวจสอบหมดแล้ว ล้วนเป็นของปลอม และคนของเราก็ตกหลุมพรางด้วย ตายและบาดเจ็บไปไม่น้อย”
ดวงตาธีรตามีความปวดใจเคลื่อนผ่านไป
คนเหล่านั้นคือคนที่หงส์ฝึกฝนมายาวนาน ตอนนี้ไม่เพียงแต่ถูกฉัตรพลฆ่าตาย แต่ตายอย่างอนาถมาก ในใจเธอรู้สึกแย่มาก
ในใจหงส์จะรู้สึกดีได้อย่างไร?
แต่เทียบกับคนที่ยังมีชีวิตอยู่ เธอต้องคำนึงถึงความปลอดภัยของคนที่ยังมีชีวิตอยู่ให้มากขึ้น
แม้แต่คนของเธอยังสูญเสียพ่ายแพ้เช่นนี้ แล้วจณัตว์จะเป็นอย่างไร?
ไม่ได้เป็นการลากทั้งตระกูลแหลมวิไลมาพัวพันเหรอ?
ถึงแม้ฉัตรพลและสมชัยอยากดึงตระกูลแหลมวิไลมาเป็นพวก แต่ถ้าความต้องการที่แท้จริงคุกคามถึงประเทศ เดาว่าพวกเขาสองคนจะต้องจัดการตระกูลแหลมวิไลทันที
หรือว่าจณัตว์ไม่รู้เรื่องนี้เหรอ?
หงส์ค่อนข้างร้อนใจ
เธอลงจากเตียงเดินวนไปวนมา ถึงขนาดอยากออกไปด้วยซ้ำ แต่ฝีเท้าหยุดอยู่ที่ประตูทางเข้า
ไม่ได้!
ตอนนี้สมชัยส่งคนมาจับตาดูเธออยู่ เดาว่าที่เขายังไม่เคลื่อนไหวใดๆ สมชัยคงสังเกตเห็นความตั้งใจของเธอแล้ว
ทำอย่างไรดี?
หรือต้องเห็นจณัตว์ไปตายโดยที่ทำอะไรไม่ได้จริงๆ?
ก้นบึ้งจิตใจหงส์เจ็บปวดเล็กน้อย ความรู้สึกนั้นเหมือนถูกอะไรบางอย่างกัด เหมือนเกี่ยวดึงผิวหนังและกระดูก
“เจ้าหญิง?”
ธีรตาเห็นสีหน้าหงส์ซีดเซียว จึงเดินไปประคองเธอด้วยความเป็นห่วงอย่างช่วยไม่ได้
“คุณเป็นอะไร? ไม่สบายหรือเปล่าคะ? ฉันจะไปเรียกหมอให้คุณ”
“ไม่ต้อง ช่วงวิกฤติแบบนี้ ใครก็เข้ามาไม่ได้”
หงส์ส่ายหน้า
เธอรู้สึกว่าตัวเองต้องบ้าแน่ๆ
ก็แค่ผู้ชายคนเดียวไม่ใช่เหรอ?
ถึงแม้จะเคยมีอะไรกันแล้วยังไง? สมัยปัจจุบันนี้สูญเสียความบริสุทธิ์ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เธอคิดเสียว่าแค่โดนหมากัดเท่านั้นแหละ
จะไปสนใจชีวิตความเป็นความตายของผู้ชายคนนั้นทำไม?
หงส์กลับมานั่งข้างเตียง ถึงแม้จะปลอบตัวเองแบบนี้ แต่ในใจรู้สึกแย่สุดๆ ถึงขนาดอัดอั้นตันใจด้วยซ้ำ
ฉากที่จณัตว์ทำกับเธอมันเล่นซ้ำในสมองทีละฉาก
ถึงแม้เขาจะอารมณ์ไม่ดี น้ำเสียงไม่ดี นิสัยไม่ดี ปฏิบัติกับเธอก็ไม่ถือว่าดีด้วยซ้ำ แต่ตั้งแต่ต้นจนจบจริงๆ แล้วเขาปกป้องเธอตลอด
สิ่งมีชีวิตทั้งหมดบนโลก ไม่มีใครเป็นหนี้ใคร หงส์ไม่เคยคิดมาก่อนว่าสักวันหนึ่งจะมีผู้ชายคนหนึ่งปกป้องสุดชีวิตแบบนี้ ในใจจึงมีความอบอุ่นเคลื่อนผ่านไปอย่างช่วยไม่ได้
ช่างเถอะ
ติดหนี้บุญคุณผู้ชายคนนี้ก็ต้องตอบแทน
หงส์ถอนหายใจเล็กน้อย จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินไปข้างนอก
ธีรตาเหมือนเข้าใจแล้วว่าหงส์ต้องการทำอะไร อยากจะไปห้าม สุดท้ายก็ไม่ได้อ้าปาก
หงส์เปิดประตูห้องนอนแล้วเดินออกไปจากพระราชวังของตัวเอง แต่ถูกคนที่ประตูทางเข้าหยุดไว้
“ขออภัยครับ องค์หญิงห้า คุณออกไปไม่ได้”
“ถอยไป!”
หงส์แสดงอำนาจออกมาทั้งหมด ทำให้รู้สึกค่อนข้างหวาดกลัว
แต่องครักษ์ตรงหน้าไม่หวั่นไหวใดๆ ยังคงพูดยืนกราน “ขออภัยครับองค์หญิงห้า คุณออกไปไม่ได้ นี่คือคำสั่งของคุณชายจณัตว์ครับ”
“นายเป็นคนของจณัตว์เหรอ?”
