“ฉันไม่ได้ติดสินบน ทุกอย่างเป็นสิ่งที่เธอเต็มใจ”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ น้ำเสียงจณัตว์ก็ค่อนข้างหนักอึ้ง
“เกิดอะไรขึ้น?”
หงส์ตกตะลึงเล็กน้อย จิตใจก็ค่อนข้างประหม่า
จณัตว์พูดเสียงทุ้ม “กล้าณรงค์ฆ่าชายที่เธอรักมากที่สุด บีบบังคับจนแม่เธอเป็นบ้า พ่อเธอทนการโจมตีนี้ไม่ไหว ดื่มเหล้าเมา ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เสียชีวิต หลังจากพ่อจากไปไม่นานแม่เธอก็ตกน้ำจมน้ำตาย”
นี่คือโศกนาฏกรรม เพราะการแย่งชิงด้วยกำลังของกล้าณรงค์ สร้างการตายอย่างอนาถของครอบครัวหนึ่ง
ทันใดนั้นหงส์ก็ค่อนข้างรู้สึกแย่
“ตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นเป็นยังไงบ้าง?”
“น่าจะตายแล้วมั้ง”
“น่าจะ?”
หงส์รีบพูด “ทำไมนายไม่พาเธอออกมา?”
“เธอสิ้นหวังอยากตาย และฉันก็พาออกมาไม่ได้”
ในใจจณัตว์จะรู้สึกดีได้อย่างไร?
แต่ผู้หญิงคนนั้นไม่อยากมีชีวิตแล้วจริงๆ ไม่มีใครรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นทนอะไรมาบ้าง จณัตว์รู้แค่ว่าเธอชอกช้ำระกำใจ
ร่างกายเธอมีแผลเป็นและบาดแผลมากมาย เป็นแผลไหม้มากที่สุด เป็นรอยแผลที่ถูกก้นบุหรี่จี้ ร่างกายมีรอยฟกช้ำด้วย เป็นรอยฟกช้ำหลังจากถูกบังคับ มีรอยจากการถูกตีด้วยแส้ และถูกเทียนหยดอีกด้วย
กล้าณรงค์นั่นเลวระยำจริงๆ
เขาสามารถรักษาบาดแผลภายนอกของผู้หญิงได้ แต่ไม่สามารถรักษาบาดแผลทางจิตใจของเธอได้ และเด็กในท้องผู้หญิงก็หัวใจหยุดเต้นแล้ว และผู้หญิงเป็นคนกินยาทำให้เด็กตายในท้องเอง
เธอปฏิเสธการผ่าตัดเอาลูกออก ดังนั้นเธอน่าจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน
จณัตว์บอกเรื่องเหล่านี้กับหงส์ด้วยความเสียใจ หงส์เกิดอารมณ์อัดอั้นตันใจอย่างมาก
“กล้าณรงค์ตายแบบนี้ สบายมันจริงๆ”
“ก็ไม่ถือว่าสบายนะ ผู้หญิงวางยามันก่อน ให้ทั้งร่างมันหมดแรง จากนั้นก็หยิบกรรไกรมาตัดให้มันกลายเป็นขันที เรื่องนี้คงเป็นการโจมตีที่รุนแรงที่สุดสำหรับกล้าณรงค์แล้ว และผู้หญิงยังบอกกล้าณรงค์อีกว่า ลูกในท้องเธอตายไปตั้งนานแล้ว ตอนนั้นกล้าณรงค์มีความรู้สึกอยากฆ่าเธอแล้ว แต่น่าเสียดายที่มันไม่มีเรี่ยวแรง”
เมื่อจณัตว์พูดเรื่องนี้ในใจก็รู้สึกอึดอัดอย่างมาก
ก่อนหน้านี้ผู้หญิงให้คนมาบอกข่าวกับเขา บอกว่าสามารถช่วยฆ่ากล้าณรงค์ได้ พวกเขาตกลงกันว่าหลังจากเสร็จเรื่องจะแต่งงานกับผู้หญิง ผู้หญิงก็ตกลง ใครจะไปรู้ว่าเธอหลอกเขา เธอไม่ได้ตั้งใจจะมีชีวิตอยู่
ผู้หญิงตัดแขนตัดขากล้าณรงค์ โยนใส่ในหม้อแล้วต้มจนสุก เอาให้ฉัตรพลกิน หลังจากฉัตรพลกินไปหนึ่งคำก็บอกเขาว่ามันคือเนื้อและกระดูกของกล้าณรงค์ ทำให้ฉัตรพลกระฟัดกระเฟียดทันที และฆ่าผู้หญิงตรงนั้นเลย
ว่ากันว่าผู้หญิงตายอย่างน่าอนาถ น่าเวทนาเกินกว่าจะดู
เรื่องเหล่านี้จณัตว์ไม่ได้บอกหงส์
ถึงแม้หงส์จะดูกล้าหาญมาก แต่ก็แค่สาวน้อยใจดีคนหนึ่งเท่านั้น
เรื่องกระหายเลือดเหล่านั้นให้มันล่องลอยไปเถอะ
หลังจากหงส์บอกเรื่องนี้กับบุริศร์ก็เห็นจณัตว์มองเธอด้วยสายตาเป็นประกาย
“นายมองฉันแบบนี้ทำไม?”
“เดี๋ยวเครื่องบินที่จะมารับฉันจะถึงแล้ว ของคุณเก็บเสร็จหรือยัง?”
คำพูดจณัตว์ทำให้หงส์กระโดดขึ้นมาทันที
“ล้อเล่นอะไร? ฉันบอกตอนไหนว่าจะไปกับนาย?”
“ไม่ไปกับฉัน อยู่ต่อหาราชบุตรเขยหรือไง? อย่าลืมสิ คนทั้งประเทศรู้หมดแล้วว่าสมชัยชี้คุณให้ฉัน”
“แต่นายตายไปแล้ว”
หงส์ค่อนข้างสะใจ เรื่องนี้เธอเป็นคนวางแผน
จณัตว์กลับยิ้มขณะพูดขึ้น “ฉันบอกทุกคนได้ทุกเมื่อว่าฉันยังมีชีวิตอยู่”
“นายบ้าไปแล้วเหรอ?”
หงส์จ้องจณัตว์ พบว่าในดวงตาผู้ชายคนนี้มีความจริงจังเล็กน้อย
ไม่คิดว่าเขาจะเอาชีวิตตัวเองมาขู่เธอ?
“จณัตว์ นายสนุกเหรอ? ชีวิตคือของนาย อยากตายอยากอยู่ก็แล้วแต่นาย”
“ได้ งั้นตอนนี้ฉันจะกลับไปที่ตระกูลแหลมวิไล”
พูดจบจณัตว์ก็ลุกขึ้นจะไป แต่ถูกหงส์จับเอาไว้
“พอได้แล้วโอเคไหม? มันจะตายจริงๆ!”
“คุณแคร์ไหม?”
ท่าทางอันธพาลของจณัตว์ทำให้หงส์อยากจะลงมือทำร้ายเขาจริงๆ เลยล่ะ
“นายอย่าบังคับฉันได้ไหม?”
“ที่นี่มีคนที่คุณยังเป็นห่วงเหรอ? น้องชายธีรตาก็ไปถึงเมืองชลธีของเราแล้ว คุณกับธีรตาออกไปจากที่นี่ก็น่าจะไม่มีอะไรต้องกังวล”
คำพูดจณัตว์ทำให้หงส์หดหู่อีกครั้ง
“ข้างกายฉันมีคนของนายกี่คน? อย่าบอกฉันนะว่าคนข้างกายฉันเป็นคนของนายหมดเลย! หลายปีที่ฉันทำงานอย่างหนักด้วยคือเป็นคนของนายทั้งหมดเหรอ?”
“ไม่ใช่ มีแค่สามสี่คนเท่านั้น”
จณัตว์มองหงส์โกรธ ไม่คิดว่าจะสุขใจนิดหน่อย
“ไอ้ชั่ว!”
หงส์รู้สึกว่าถ้าตัวเองเชื่อสิ่งที่เขาพูดก็บ้าแล้ว แต่ธีรตาเก็บของเรียบร้อยแล้ว ในขณะนี้เคาะประตูแล้วถาม “เจ้าหญิง เราไปกันเมื่อไรคะ?”
“ไปๆๆ ไปกับผีน่ะสิ”
“ผู้หญิงห้ามพูดคำหยาบ”
จณัตว์ขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ไม่เกี่ยวกับนาย!”
“ฉันสนคุณไม่ได้เหรอ?”
จณัตว์เข้าใกล้หนึ่งก้าวทันที ร่างสูงร้อยแปดสิบเจ็ดทำให้หงส์ตกใจจนถอยหลังหนึ่งก้าวโดยไม่ได้ตั้งใจ
“สูงแล้วสุดยอดมากสิ?”
“ใช่ สุดยอดมาก ไม่งั้นคุณลองสูงร้อยแปดสิบเจ็ดให้ฉันดูหน่อยสิ”
ท่าทางอวดดีของจณัตว์ทำให้หงส์โกรธจนกัดฟันกรอดจริงๆ
“นายออกไปให้พ้น”
หงส์ยื่นมือจะผลักจณัตว์ออก แต่จณัตว์ชิงคว้าแขนไว้ทันที ดึงเข้ามาในอ้อมแขน จากนั้นก็อุ้มขึ้นมาในท่าเจ้าสาว
“ไปแล้ว กลับบ้าน”
“จณัตว์ นายปล่อยฉัน นี่มันเรียกว่าลักพาตัวนะ!”
“คุณร้องไห้ดังกว่านี้ได้นะ บางทีสมชัยอาจจะกลับมาช่วยคุณ”
มุมปากจณัตว์ยกขึ้นเล็กน้อย ท่าทางอวดดีนั้นขัดตามากจริงๆ แต่หงส์ก็หุบปาก
เธอไม่อยากให้จณัตว์ไปตายจริงๆ
“กล้าณรงค์ตายแล้ว ฉัตรพลคงไม่สงสัยสมชัย”
“ผู้หญิงเป็นคนของสมชัย”
คำพูดของจณัตว์ทำให้หงส์ตกตะลึงทันที
“จริงเหรอ?”
“ไม่จริง แต่เป็นสิ่งที่ผู้หญิงพูดก่อนตาย ก่อนตายเธอช่วยพวกเราไว้”
ประเด็นนี้จณัตว์ก็เสียใจมาก
หงส์ก็ไม่พูดแล้ว
บางครั้งการแทนที่อำนาจทางการเมืองก็ต้องจ่ายราคาด้วยเลือดจริงๆ และมีแนวโน้มอย่างมากว่าเลือดเหล่านี้เป็นของผู้บริสุทธิ์
หงส์ไม่ชอบพระราชสำนัก ไม่ชอบการต่อสู้อำนาจทางการเมือง ยิ่งไม่ชอบเห็นคนบริสุทธิ์ตายอย่างอนาถ ซึ่งบางเรื่องสุดท้ายเธอก็ไม่สามารถหยุดมันได้
“หวังว่าประเทศFจะหยุดสงครามกลางเมือง เข้าที่เข้าทางได้เร็วๆ”
“มันจะเป็นแบบนั้น ราเชนฟื้นแล้ว รอวันประชุมอาชญากรรมของสมชัย เขาจะเป็นทายาทอย่างถูกจังหวะและเป็นขั้นตอน”
จณัตว์ต้องการดันราเชนขึ้นตำแหน่งนั้นมาตลอด
หงส์มองเขา แล้วถามเสียงทุ้ม “นายวางแผนเตรียมการมาตั้งแต่แรก?”
“ใช่”
“แล้วทำไมตอนพี่รองถูกบังคับให้ออกไปนายไม่ช่วย?”
“ตอนเขาออกไปจากประเทศFฉันอายุเท่าไร? ขอร้องล่ะ ตอนนั้นฉันพร้อมช่วยแต่ไม่มีกำลัง”
จณัตว์หลุดหัวเราะเล็กน้อย
ผู้หญิงคนนี้คงไม่คิดว่าเขาทำได้ทุกอย่างจริงๆ หรอกใช่ไหม?
หงส์ถามต่อ “แล้วตอนที่ซินดี้ตายล่ะ?”
“เรื่องนั้นฉันยุ่งไม่ได้”
“หมายความว่าไง?”
“นั่นแม่ฉันเป็นคนทำ เพื่อกล่าวหากล้าณรงค์ แต่กล้าณรงค์ต้องการเล่นงานซินดี้จริงๆ แต่เขาอยากดึงซินดี้มาเป็นพวก ให้ซินดี้ควบคุมการตัดสินใจของราเชน ตอนนั้นซินดี้มีอิทธิพลต่อราเชนมาก เขานึกว่าซินดี้เหมือนกับเขา จริงๆ แล้วไม่ใช่ ซินดี้เจอน้องสาวแท้ๆ ของตัวเอง และน้องสาวแท้ๆ อยู่ในมือกล้าณรงค์ เป็นไปได้อย่างมากว่าตอนนั้นซินดี้ร่วมมือกับกล้าณรงค์เพราะน้องสาว”
นี่คือสิ่งที่ไม่มีใครรู้ แต่จณัตว์บอกหงส์
“จริงๆ แล้วซินดี้วางยาพิษตัวเอง เพราะแม่ฉันช่วยน้องสาวเขาออกมาได้ และจัดเตรียมชีวิตในอนาคตอย่างเหมาะสม และให้พวกเขาสองพี่น้องกล่าวอำลากันเป็นครั้งสุดท้าย ซินดี้จึงตายอย่างไม่เสียดาย เขาทำแบบนี้ ก็เพื่อให้น้องสาวมีชีวิตที่มั่นคงในอนาคต และเพื่อราเชน เขารู้ว่าจริงๆ แล้วความรู้สึกราเชนที่มีต่อเขาไม่ใช่ความรักที่แท้จริง เป็นความรักครอบครัวมากกว่า ถ้าราเชนถูกลิขิตให้เป็นเจ้าแห่งแผ่นดิน ถ้าอย่างนั้นเขาก็ต้องละวางความสัมพันธ์ที่ผิดปกตินี้ แต่ราเชนเป็นคนดื้อรั้น ตราบใดที่ซินดี้ยังมีชีวิตอยู่ เขาก็ละวางไม่ลง แต่ถ้าซินดี้ตายไป ก็จะกลายเป็นแรงผลักดันของราเชน แรงผลักดันในการชิงอำนาจและผลประโยชน์ ตอนนี้ในที่สุดเขาก็นั่งตำแหน่งนั้นแล้ว เกรงว่าในอนาคตจะยิ่งโดดเดี่ยว”
จณัตว์สงสัยน้องชายคนนี้มาก ดังนั้นการปกป้องที่ดีที่สุดสำหรับเขาก็คือไม่ให้เขารู้เหตุผลการตายที่แท้จริงของซินดี้ตลอดไป
หงส์ตกตะลึงเล็กน้อย ไม่พูดอะไรอีก
เมื่อเธอได้สติกลับมาก็นั่งเครื่องบินแล้ว
“จณัตว์ นี่นายให้ฉันจากบ้านไกลเมือง”
“ไม่ต้องเป็นห่วง คุณแค่กลับบ้านเท่านั้นเอง”
จณัตว์ยิ้มเรียบๆ ได้กอดสาวสวยเป็นผลกำไรมากที่สุดของเขา
ผู้ใต้บังคับบัญชาเดินไปข้างๆ จณัตว์ แล้วยื่นจดหมายหนึ่งให้จณัตว์
“คุณชายจณัตว์ นี่คือจดหมายจากนายท่านคนก่อนและนายท่านคนปัจจุบันครับ”
ก็คือจดหมายจากเอกฉัทและเนกษ์มอบให้เขา
จดหมายหนามาก อาจจะมีสิบกว่าหน้า สังคมปัจจุบันคนเขียนจดหมายด้วยมือมีน้อยมาก แต่เอกฉัทชอบ เนกษ์ก็ชอบเช่นกัน
เขาไม่ได้หลบหงส์ และเปิดจดหมายออกทันที
เอกฉัทไม่ค่อยอยากให้จณัตว์จากมา และบอกเขาว่าตระกูลแหลมวิไลคือบ้านของตลอดไป มีตำแหน่งให้เขาตลอดไป
เนกษ์ก็บอกเขาว่าเขาจะเป็นพี่ใหญ่ของเขาตลอดไป วงศ์ตระกูลแหลมวิไลจะมีชื่อเขา ตระกูลแหลมวิไลจะจดจำทุกอย่างที่เขาทำ
จณัตว์ดีใจ หัวใจก็รู้สึกอบอุ่น
บุญคุณของครอบครัวพ่อบุญธรรมที่มีต่อเขา เขาจะจดจำมันตลอดไป ดังนั้นเขาจึงไม่คิดจะเปลี่ยนชื่อและนามสกุล ชื่อจณัตว์เพราะมาก
“ตอนนี้ทำให้เจ้าหญิงลำบากแต่งงานกับนายน้อยกำมะลอแห่งตระกูลแหลมวิไลอย่างฉัน”
จณัตว์ล้อเล่น แต่หงส์รู้สึกเสียใจเล็กน้อย
“หลังจากนายกลับไปก็ไปหาตระกูลเดิมได้”
“กลับไปหาตระกูลเดิมแน่นอน แต่ฉันจะไม่เปลี่ยนชื่อและนามสกุล ยังไงแล้วตระกูลแหลมวิไลเป็นคนให้ชีวิตฉัน ไม่ว่าฉันจะทำอะไรเพื่อตระกูลแหลมวิไล ก็เพราะเจตนาดีเท่านั้น ดังนั้นรุ่นต่อไปของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาก็ต้องให้องค์หญิงห้าคิดให้มากๆ ไม่งั้นลูกคนรองตระกูลทวีทรัพย์ธาดาของเราลูกหลานจะแตกหักกัน”
คำพูดจณัตว์ทำให้หงส์ตกตะลึงเล็กน้อย จากนั้นหน้าก็แดงไปถึงโคนคอทันที
“ใครจะให้นายสืบสกุล? จณัตว์ นายมีเกียรติหน่อยได้ไหม?”
“กับภรรยาจะมีเกียรติไปทำไม? จริงสิ ลืมบอกคุณ ฉันแจ้งจดทะเบียนสมรสแล้ว และเบื้องบนก็ยืนยันแล้วด้วย ดังนั้นสิ่งแรกหลังจากกลับประเทศไปก็คือเราไปจดทะเบียนกันที่สำนักกิจการพลเรือน”
ความเร็วของจณัตว์ทำให้หงส์ทำเสียงประหลาดใจ
ตอนนี้เขามียศทหาร แน่นอนว่าต้องแจ้งรายงานแต่งงานทหาร แต่ฐานะเธอคือองค์หญิงห้าแห่งประเทศF การตรวจสอบทางการเมืองไม่มีปัญหาเหรอ?
หงส์มองจณัตว์ เห็นเขายิ้มสดใส ก้นบึ้งจิตใจก็คาดหวังรอคอยจริงๆ
