คำพูดหงส์เหมือนการกระตุ้นบุริศร์ให้ตื่นทันที
เขาเปลี่ยนความคิด ถ้าชะตากรรมในตอนนั้นให้เขากลายเป็นนรมน นรมนทำการตัดสินใจเช่นนี้ออกไปเขาจะเป็นอย่างไร?
ทันใดนั้นบุริศร์ก็รู้สึกทั้งร่างกระตุก หัวใจบีบแน่นจนหายใจไม่ออก
ในสถานการณ์ที่ตัวเองไม่รู้ ใช้ความตายของนรมนมาแลกโอกาสที่เขาจะมีชีวิตอยู่ ถ้าอย่างนั้นชีวิตที่เหลืออยู่ของเขาจะสูญเสีย จะโทษตัวเองและรู้สึกผิดอย่างต่อเนื่อง อาจจะมีแนวโน้มหดหู่แทบตายก็ได้
ในเวลานี้บุริศร์ก็เข้าใจในที่สุดว่านรมนโกรธอะไร
ทั้งสองคนรักกันและกัน แต่งงานกลายเป็นสามีภรรยากัน อย่างไรก็ต้องก้าวและถอยไปด้วยกัน แต่เมื่ออันตรายกำลังจะมาถึงจริงๆ เขากลับจะทิ้งนรมนไป นึกว่าเป็นสัญญาณหวังดีกับเธอ แต่เป็นการขังเธอไว้ในสถานการณ์ที่ไม่ชอบธรรม
เมื่อก่อนมักคิดว่าการสละชีวิตตัวเองเพื่อคนรักเป็นเรื่องยิ่งใหญ่ เป็นเรื่องคุ้มค่าอันน่าภาคภูมิใจ เป็นการแสดงออกว่ารักเธอ แต่ตอนนี้เขาเพิ่งรู้ว่าความคิดแบบนี้มันโง่เขลามากแค่ไหน สบประมาทมากแค่ไหนสำหรับผู้หญิงอย่างนรมน
สำหรับอีกด้านหนึ่ง นี่เป็นการแสดงออกว่าเขาไม่ไว้วางใจนรมน เขาบีบบังคับให้นรมนเป็นผู้ละทิ้งระหว่างความรักของพวกเขา บีบบังคับให้นรมนแบกรับความหนักอึ้งที่เธอไม่ควรจะแบกรับ ดังนั้นสมควรแล้วที่เธอโกรธ
บุริศร์เงียบ
หงส์เห็นบุริศร์เป็นแบบนี้ก็รู้ว่าเขาเข้าใจแล้ว
เขาพูดเสียงทุ้ม “ผู้หญิงกับผู้หญิงไม่เหมือนกัน ผู้หญิงบางคนอ่อนแอ ใช้ชีวิตอยู่โดยการพึ่งความรักผู้ชาย ผู้หญิงบางคนมุ่งมั่น ยอมให้ตัวเองลำบากหน่อยเหนื่อยหน่อยเพื่อไล่ตามฝีเท้าผู้ชาย พยายามเสมอภาคกับผู้ชาย เพลิดเพลินร่วมทุกข์ร่วมสุขกับความสุขนั้นด้วยกัน เฮียบุริศร์ ภรรยาคุณเป็นคนยังไงคุณน่าจะรู้ดีที่สุด ถ้าเธอต้องการความทุ่มเทของคุณ ยอมรับความรักของคุณเพียงอย่างเดียวก็ได้ ฉันคิดว่าเส้นทางความรักระหว่างเธอกับคุณคงไม่เดินมาขรุขระและเป็นหลุมเป็นบ่อแบบนี้หรอก”
“ฉันรู้แล้ว แต่ตอนนี้ฉันจะขอร้องให้เธอให้อภัยฉันยังไงล่ะ?”
บุริศร์ยอมฟังคำแนะนำ
หงส์กลับส่ายหน้าแล้วพูดขึ้น “ยาก จิตใจคนเราถ้าบาดเจ็บแล้ว มันรักษาและกู้คืนยากมาก แต่ด้วยความรักที่นรมนมีต่อคุณ น่าจะไม่ได้ไม่ต้องการคุณ แต่เวลาในการรักษากู้คืนนั้นอาจจะยาวนานหน่อย”
“นานแค่ไหน?”
“ไม่รู้ อาจจะหนึ่งอาทิตย์ หนึ่งเดือน หรืออาจจะปีสองปีก็ได้ ยังไงมันก็จะดีขึ้น คุณสบายใจได้”
หงส์ตบบ่าบุริศร์อย่างปลอบโยน
มุมปากบุริศร์กระตุกนิดหน่อย
หนึ่งวันเขาก็แทบทนไม่ไหวแล้ว หนึ่งเดือน ปีสองปีเหรอ?
หงส์กำลังล้อเขาเล่นเหรอ?
“ฉันคิดว่าการวางแผนและยุทธวิธีของจณัตว์นั้นโดดเด่นมาก อีกสองสามวันฉันจะแนะนำนายทหารกองหนึ่งให้กับกองทัพเพื่อดำเนินการรักษาสันติภาพ ให้จณัตว์ไปก็แล้วกัน”
บุริศร์พูดเรียบๆ ทำให้หงส์ตกตะลึงทันที
“เฮียบุริศร์ คุณอย่าทำแบบนี้ เราเพิ่งแต่งงานเอง ยังไม่ได้หยุดแต่งงานเลยนะ”
“ในโลกของทหารมีหยุดแต่งงานที่ไหนล่ะ และตอนนี้สภาพร่างกายฉันก็ใช้ไม่ได้ด้วย เอาทุกอย่างในมือให้จณัตว์ได้พอดี เบื้องบนน่าจะไม่มีข้อโต้แย้ง”
“เฮียบุริศร์!”
เสียงหงส์เปลี่ยนไปแล้ว
“เฮียบุริศร์ คุณทำแบบนี้ไม่ได้ สงครามเย็นที่นรมนทำกับคุณ คุณทำให้การแต่งงานเราไม่ลงรอยไม่ได้นะ?”
“มันไม่มีทางเลือก คนอย่างฉันก็เป็นแบบนี้แหละ ตัวฉันไม่มีความสุข พวกเธอไม่ว่าใครแสดงความรักต่อหน้าฉันก็รู้สึกขัดตาไปหมด”
บุริศร์พูดอย่างเรียบเฉย
หงส์รู้สึกไม่เป็นธรรมจะตายอยู่แล้ว
เธอแสดงความรักที่ไหน?
เธอทำที่ไหน?
“เฮียบุริศร์ ฉันช่วยไม่ได้จริงๆ”
“ฉันจะโทรหาคุณชายธเนศพลตอนนี้ จู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้รายงานความดีความชอบของจณัตว์”
ระหว่างที่พูดบุริศร์ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
หงส์จับมือเขาไว้ พูดอย่างอ้อนวอน “เฮียบุริศร์ คุณอย่าทำแบบนี้ ฉันคิดอยู่ ฉันคิดอยู่ก็ไม่ได้เหรอ?”
“ให้สองนาที”
มุมปากบุริศร์ยกขึ้นเล็กน้อย
ตอนนี้หงส์เสียใจแล้วจริงๆ ที่ตัวเองมาทำอะไรที่คฤหาสน์หลังเก่าตระกูลโตเล็กคนเดียวน่ะคุณว่า
“เฮียบุริศร์ สองนาทีคิดไม่ออกหรอก”
“ฉันแค่ขอผลลัพธ์ ไม่ถามขั้นตอน”
“งั้นก็ตอบสนองความต้องการของเธอ”
ตอนนี้หงส์ถูกบีบบังคับให้ทำแล้ว
บุริศร์ไม่ค่อยเข้าใจ
“ตอบสนองความต้องการของเธอ? ช่วงนี้นรมนไม่ได้วาดรูปเลย”
บุริศร์นึกถึงช่วงนี้นรมนนอกจากจัดการดอกไม้ใบหญ้าที่เรณุกาทิ้งไว้ ก็เหมือนไม่ได้สนใจจะวาดรูป ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการออกแบบรถ
หัวสมองหงส์คิดอย่างรวดเร็ว
“แล้วเธอไม่มีสิ่งหลงใหลพิเศษอีกเหรอ? เช่นละครที่ชอบดู แล้วก็……”
“ไม่ได้!”
ทันใดนั้นบุริศร์ก็นึกถึงสิ่งที่นรมนโพสต์ในกลุ่มเพื่อน
วริศคนนั้นเขาอยากจะสับมันเป็นชิ้นๆ จะให้นรมนติดต่อกับไอดอลวัยรุ่นเพื่อให้นรมนให้อภัยได้อย่างไร?
ให้ตายอย่างไรก็เป็นไปไม่ได้
หงส์ไม่รู้เรื่องในกลุ่มเพื่อน แน่นอนว่าค่อนข้างงุนงงกับปฏิกิริยาอันรุนแรงของบุริศร์
“เฮียบุริศร์ มีอะไรเป็นไปไม่ได้? ถ้าคุณอยากให้นรมนใจเย็น ทางที่ดีก็ต้องให้เธออารมณ์ดีหน่อย”
คิ้วบุริศร์ขมวดเข้าหากันแน่น รู้สึกว่าวิธีนี้มันแย่เกินไปแล้ว แต่ในใจเขาก็มีอีกเสียงหนึ่งผุดออกมา
ก็แค่ไอดอลวัยรุ่นคนเดียวเอง?
อย่างมากก็ปล่อยเขาให้ลายเซ็นนรมนก็ได้ คงไม่กล้าหยอกเอินภรรยาเขาในบ้านหรอก?
คิดแบบนี้ บุริศร์รู้สึกว่าวิธีนี้อาจจะได้ผล
“งั้นความคิดนี้โอเคจริงๆ ใช่ไหม?”
“โอเคหรือไม่โอเคคุณก็ต้องลองดู ไม่งั้นจะให้เกิดสงครามเย็นตลอดไปจริงๆ เหรอ? คุณดูสิฉันเข้ามาในห้องคุณนานมากแล้ว นรมนไม่มาดูคุณเลย เห็นได้ชัดว่าตอนฉันไม่อยู่พวกคุณก็ไม่ได้คุยกันแม้แต่ประโยคเดียวล่ะสิ”
คำพูดนี้ของหงส์แทงหัวใจบุริศร์อีกครั้ง
ภรรยาไม่สนใจเขามาสามวันแล้ว
ตอนนี้เขาเหมือนผ่านเวลาไปเป็นปีเลย
“ได้ ฉันจะคิดดู”
“งั้นเฮียบุริศร์ คุณค่อยๆ คิดนะ ฉันขอตัวกลับไปก่อนล่ะ”
หงส์ฉวยโอกาสนี้แอบชิ่งหนีไป
หม่ามี้อ่า ถ้ารู้ตั้งนานแล้วว่ามาแล้วจะเจอเรื่องนี้ ให้ตายอย่างไรเธอก็ไม่มา
นรมนเห็นหงส์ออกมาจากห้องบุริศร์อย่างรีบร้อน สีหน้าท่าทางนั้นเหมือนมีผีวิ่งตามหลัง ก็ตกตะลึงอย่างช่วยไม่ได้
“คุณเป็นอะไร?”
“อะไรเหรอ ฉันกลับก่อนนะ วันหลังมาเยี่ยมคุณใหม่ ไม่สิ วันไหนอาการบาดเจ็บคุณดีขึ้นแล้ว คุณกลับไปหาฉันที่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาแล้วกัน ฉันไปก่อนนะ ไม่ต้องมาส่ง”
หงส์วิ่งหนีไปทันทีโดยไม่หยุดสักครู่เดียว
นรมนค่อนข้างเหม่อลอย
เกิดเรื่องอะไรขึ้น?
หรือบุริศร์อารมณ์ไม่ดี แล้วพาลใส่หงส์?
นรมนส่ายหน้า แต่ก็ไม่ได้ตั้งใจจะขึ้นไปหาบุริศร์
หลังจากบุริศร์ฟังคำแนะนำของหงส์แล้วในใจก็คิดมากไปครึ่งวัน สุดท้ายก็โทรให้ชัยยศไปหาวริศคนนั้น เชิญนัดเวลาให้เขามาให้ลายเซ็นนรมนที่บ้าน
ทำการเลือกเช่นนี้ได้ บุริศร์รู้สึกแย่กว่าการตัดเนื้อกรีดหัวใจอีก
แต่ไม่นานชัยยศก็โทรกลับหาบุริศร์
“ประธานบุริศร์ วริศคนนั้นถูกคุณชายเจตต์เชิญไปแล้ว ช่วงนี้ตารางเต็มมาก อาจจะต่อคิวไม่ได้”
“อะไรคือต่อคิวไม่ได้? บุริศร์อย่างฉันเชิญนักแสดงยังต้องต่อคิวเมื่อไรกัน?”
เดิมทีบุริศร์ก็โกรธอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งระงับความโกรธไม่ได้
ชัยยศกลัวจนตัวสั่น ก็ไม่รู้ควรทำอย่างไร
“งั้นให้นภดลไปลองดู?”
ตอนนี้คือยอมให้คนอื่นตายดีกว่าตัวเองตาย น้ำเสียงบุริศร์โกรธจัดอย่างเห็นได้ชัด ชัยยศโยนไปให้นภดลอย่างไร้ความชอบธรรม
ด้วยการเตือนของชัยยศ บุริศร์ก็นึกถึงนภดลขึ้นมา
“จริงสิ ช่วงนี้นภดลยุ่งอะไรอยู่? นรมนได้รับบาดเจ็บเรื่องใหญ่ขนาดนี้เขาไม่รู้เหรอ? ตอนนี้ยังไม่มาอีก”
ถ้านภดลมา ไม่แน่เขาอาจจะช่วยเขาพูดสิ่งดีๆ ได้
ตอนนี้บุริศร์เห็นทุกคนเป็นที่พึ่งสุดท้าย
ชัยยศรีบพูด “เพราะเรื่องคราวก่อน นภดลรู้สึกว่าตัวเองขาดความแข็งแกร่ง เลยมอบธุระในอาณาจักรรัตติกาลให้ฉันกับสมจิตจัดการชั่วคราว เขากับปาณีไปฝึกฝนด้วยการตัดขาดจากโลกภายนอกที่เกาะร้าง ตอนนี้เวลาที่ไปก็ไม่สั้น ไม่งั้นฉันจะโทรเรียกให้เขากลับมา?”
“ไม่ต้อง ให้พวกเขาสองคนตั้งใจฝึกดีกว่า”
ทักษะของนภดลต้องฝึกอย่างอดทนจริงๆ ในอนาคตต้องเป็นผู้นำทั้งอาณาจักรรัตติกาล เรื่องนี้นอกจากเขาพัฒนาความแข็งแกร่งของตัวเอง ก็ไม่มีใครช่วยเขาได้ และเขาเป็นคนของนรมน ตอนนี้เรียกกลับมามันก็ไม่ค่อยเหมาะสม
บุริศร์วางสายไปอย่างค่อนข้างหดหู่
เสือไปอยู่ตามพื้นบ้านก็อาจจะถูกหมารังแกจริงๆ ตอนนี้บุริศร์อย่างเขาเป็นคนที่สามารถรังแกได้แล้วใช่ไหม?
บุริศร์คิดอย่างขมขื่น ก็ได้ยินเสียงเอ้อระเหยลอยชายของเจตต์ดังเข้ามา
“นรมน ฉันมาเยี่ยมเธอแล้ว วันนี้เป็นไงบ้าง? อารมณ์ยังโอเคไหม?”
นรมนเห็นเจตต์และขวัญตามาแล้ว ก็ยิ้มขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“พวกคุณสองคนเป็นไงบ้าง?”
“เราไม่ได้มาแค่สองคนนะ เดาสิ พี่พาใครมาด้วย?”
เจตต์แสร้งทำท่าลึกลับน่าขบขันจนทำให้นรมนมีความสุขมาก
“เดาไม่ออก พี่คงไม่ได้เอาหนุ่มหล่อมาให้ฉันหรอกนะ”
“บิงโก! ยินดีด้วยเธอตอบถูกต้อง!”
เจตต์พูดอย่างอวดดี “เข้ามาสิ”
พูดจบร่างสูงใหญ่ร่างหนึ่งก็เดินเข้ามาจากด้านนอก
นรมนเห็นคนตรงหน้าค่อนข้างคุ้นตา แต่จำไม่ได้ชั่วขณะหนึ่ง
“นี่คือ……”
“ไม่รู้จักเหรอ?”
เจตต์ค่อนข้างประหลาดใจ ขวัญตาเม้มปากกำลังยิ้ม
นรมนลูบศีรษะอย่างกระอักกระอ่วนแล้วพูดขึ้น “จำไม่ได้ชั่วคราว”
“สวัสดีครับ คุณนายบุริศร์ ผมวริศ ยินดีที่ได้รู้จักคุณ”
นรมนตกตะลึงทันที
เชี่ย!
เธอไม่คิดเลยว่าจะได้เจอวริศตัวเป็นๆ! แถมถูกเจตต์พามาถึงบ้านด้วย
“เอ่องั้นคุณรีบมานั่ง! มาคน เสิร์ฟชา!”
นรมนค่อนข้างตื่นเต้น
“เอ่อคือฉันชอบละครเรื่องที่คุณแสดงมาก มันดูดีมากจริงๆ ถ้าสะดวก เราถ่ายรูปคู่กันได้ไหม?”
คำพูดทำให้วริศพยักหน้าทันที
บุริศร์อยู่ในห้องได้ยิน ทั้งปอดโกรธจนจะระเบิดแล้ว
เจตต์ไอ้ตัวดี!
หงส์เพิ่งคิดไอเดียให้เขา ไม่คิดว่าจะถูกเขาแย่งไปก่อน และไม่คิดว่าเจ้านี่จะใจกล้าพามันมาถึงบ้าน มีอย่างนี้ที่ไหนกัน!
บุริศร์เข็นรถเข็นออกมา
“ใครมา?”
เสียงเขามีความเย็นชา แววตามีความแหลมคม จิตสังหารที่แผดเผานั้นก็เต็มไปทั่วห้องรับแขกในพริบตาเดียว
นรมนไม่มองเขาเลย หยิบโทรศัพท์ออกมาปรับโฟกัส เอามือวางไว้บนไหล่วริศทันที ถ่ายภาพคู่พวกเขาหนึ่งใบดัง “แชะ”
“สุดยอดเกินไปแล้ว! ขอบคุณมากนะ! เดี๋ยวกินข้าวเที่ยงด้วยกันไหม?”
นรมนเชิญชวนอย่างสุขใจ สีหน้าบุริศร์แข็งจนกลายเป็นน้ำแข็ง อึมครึมมากแล้ว
