“จณัตว์ ฉันพร้อมแล้วค่ะ พวกเราไปกันเถอะ”
หงส์ออกมาจากห้องนอนดีใจ ก็เห็นจณัตว์วิ่งออกไปเหมือนลม
“จณัตว์”
เธอประหลาดใจทีเดียว ร้องเรียกเขา จณัตว์ราวกับไม่ได้ยินเสียงเรียกของเธอ วิ่งออกไปต่อหน้าเธอราวกับลม
เวลานี้ธีรตากลับมาจากข้างนอก มองหงส์ กระซิบรายงาน “องค์หญิง เกิดเรื่องแล้วค่ะ”
หงส์ใจเต้นตึ้กตั้ก เหมือนจะมีลางสังหรณ์บ้าง เรื่องนี้เกี่ยวกับจณัตว์แล้ว
“ว่ามาสิ”
หงส์กำมือโดยไม่รู้สึกตัว
ธีรตากระซิบ “หัวหน้าตระกูลแหลมวิไลเอกฉัทตายแล้วค่ะ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หงส์ถอยหลังไปสองก้าวโดยไม่รู้ตัว
มิน่าจณัตว์รีบร้อนเช่นนี้ มิน่าเขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
เอกฉัทคือพ่อบุญธรรมของจณัตว์ จณัตว์โตกับพ่อมาตั้งแต่เล็ก ตอนนี้เขาคาดไม่ถึง…
หงส์รู้สึกเสียใจมาก เธอเข้าใจได้ตอนนี้จณัตว์จะใจสลายแค่ไหน
เธออยากจะรีบวิ่งตามไป แต่ถูกธีรตาขวางไว้
“เธอทำอะไร”
หงส์ชะงักนิดหนึ่ง
ธีรตามองหงส์ ลังเลแล้วพูดขึ้น “หัวหน้าตระกูลแหลมวิไลถูกพระราชาสังหารค่ะ”
“แล้วไง”
หงส์ยังไม่ทันรู้สึกตัวในตอนแรก ธีรตาก็ไม่ได้พูดอะไร หงส์ค่อยๆ รู้สึกตัว
พระราชาสมชัยคือพ่อของเธอ!
ไม่ว่าเธอจะยอมรับหรือไม่ อยากจะยอมรับหรือไม่ เธอมีเลือดของสมชัยไหลเวียนในตัว
ดังนั้นตอนนี้เธอกลายเป็นลูกสาวของศัตรูที่สังหารจณัตว์
หงส์ตะลึงงัน ความรู้สึกที่บอกไม่ถูกถาโถมเข้ามาในอก ทำให้จู่ๆ เธออยากจะร้องไห้ออกมา
“องค์หญิง ไม่เป็นไรนะคะ”
ธีรตาไม่เคยเห็นหงส์เป็นอย่างนี้
หงส์โบกมือ กลับเข้าห้องไปคนเดียว
เธอจะเป็นอะไรได้
เธอเป็นภรรยาของจณัตว์ คนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาดีกับเธอมาก แต่หลังจากนี้ไม่รู้จะมองเธออย่างไร
บางทีคนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาอาจจะไม่มีปัญหากับเธอ พวกเขาไม่ถึงกับแยกแยะถูกผิดไม่ได้ แต่ถึงอย่างไรก็มองหน้ากันไม่สนิทใจแล้ว
พ่อของเธอฆ่าพ่อบุญธรรมของจณัตว์ แต่ตอนนี้เธอเป็นภรรยาของจณัตว์ เธอควรจะทำอย่างไรดี
ความสัมพันธ์แปลกประหลาดนี้ จณัตว์จะมองเธออย่างไร จะยอมรับเธอได้อย่างไร
การแต่งงานของเธอถึงทางตันแล้วหรือไม่
หงส์ว้าวุ่นใจ ปวดหัวแทบระเบิด
เธอนั่งพิงเตียง พยายามเบี่ยงความสนใจ เลิกคิดเรื่องนี้ แต่ความคิดก็ไม่ทำตามใจเธอ
สมชัยตั้งแต่เด็กจนโตไม่เคยให้อะไรเธอ นอกจากชีวิตนี้ กระทั่งมีชีวิตอยู่ก็ยังเป็นตัวเธอพยายามต่อสู้มาเอง ไม่อย่างนั้นก็คงอดตายไปแล้ว หรือถูกคนรังแกตายไปแล้ว
แต่เธอปฏิเสธความจริงที่เขาเป็นพ่อของเธอไม่ได้
แม้เธอจะเห็นจณัตว์ฆ่าสมชัยกับมือได้ แต่ท้ายที่สุดแล้วเขาก็คือพ่อของเธอ
สถานะนี้เหมือนภูเขาลูกใหญ่ที่กดทับใจของหงส์ ทำให้เธอหายใจไม่ได้
ทั้งหมดที่จณัตว์ทำให้เธอเหมือนหนังที่ฉายตรงหน้า
ทำไม
ทำไมสมชัยต้องสังหาร เอกฉัท
เขาต่อสู้ภายในกับฉัตรพลไม่ใช่หรือ
เขาไม่ต้องการความช่วยเหลือของนายน้อยตระกูลแหลมวิไลหรือ ทำไมถึงลงมือกับเอกฉัทล่ะ
นี่ไม่น่าจะใช่
ไม่ถูกต้อง
ตอนแรกที่หงส์กับจณัตว์วางใจออกมาจากประเทศF ไม่ใช่เพราะสมชัยต้องพึ่งพาตระกูลแหลมวิไลถึงได้วางใจจากมาไม่ใช่หรือ
ทำไมจู่ๆ ก็เรื่องอย่างนี้ล่ะ
หงส์ยืนขึ้นทันที รีบเก็บข้าวของ
ธีรตาเห็นทั้งหมดนี้ ก็ถามค่อนข้างประหลาดใจ “องค์หญิง จะกลับประเทศหรือคะ”
“อึม จณัตว์ไปแล้วหรือ”
“อาเขยนั่งเครื่องบินส่วนตัวไปแล้วค่ะ”
ตระกูลแหลมวิไลเกิดเรื่องแล้ว จณัตว์ไม่มีทางที่จะไม่ไป
หงส์พยักหน้า พูดเสียงแผ่วเบา “ช่วยฉันจองตั๋วเครื่องบินไปประเทศFให้เร็วที่สุด”
“องค์หญิง เส้นทางบินถูกปิดค่ะ”
หงส์ประหลาดใจเมื่อได้ยินธีรตาเตือน
เมื่อคิดๆ ดูแล้ว ก็จริง ประเทศFเดิมทีก็ไม่ใช่ใครเข้าไปได้ อีกทั้งตอนนี้ก็มีการต่อสู้ภายใน แน่นอนว่าไม่มีทางเปิดเส้นทางบิน
ทำยังไงดี
เธอต้องกลับไป
จริงสิ ไปหานรมน
ตอนนี้บางทีมีแต่นรมนกับเฮียบุริศร์ที่จะช่วยเธอได้
หงส์ลากกระเป๋าเดินทางออกมา ก็เห็นธรณีกลับมาจากข้างนอก ไม่รู้ควรจะพูดอย่างไรดี
“อาธรณี”
“เธอจะไปไหน กลับประเทศเหรอ”
ธรณีเห็นกระเป๋าเดินทางในมือหงส์ ดวงตาก็มีประกายนิดหนึ่ง
“ค่ะ ตระกูลแหลมวิไลเกิดเรื่องแล้ว จณัตว์ไปก่อนแล้ว ฉันต้องกลับไปค่ะ”
หงส์ก้มหน้า ไม่รู้จะเผชิญหน้าตระกูลทวีทรัพย์ธาดาอย่างไร
ตระกูลแหลมวิไลมีบุญคุณกับจณัตว์ จึงสำคัญกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเช่นกัน ตอนนี้พ่อของเธอฆ่าเอกฉัท เธอไม่รู้ควรจะมองหน้าคนตระกูลทวีทรัพย์ธาดาอย่างไร
ธรณีเห็นท่าทางของหงส์ น้ำเสียงก็อบอุ่น
“เรื่องที่ไม่เกี่ยวกับเธอ ไม่ต้องไปแบกไว้มาก เธอเป็นคนอย่างไร จณัตว์เคยบอกกับพวกเราแล้ว อีกอย่างทุกอย่างมีเหตุมีผล อย่างไรก็ไม่เกี่ยวกับเธอ อย่ากดดันตัวเองเกินไป ตอนนี้สถานการณ์ประเทศFวุ่นวายมาก สถานะของเธอพิเศษ อยู่ที่นี่ต่อเถอะ”
หงส์เงยหน้าขึ้นทันที นัยน์ตารื้นน้ำตา
ที่จริงเธอกลัวเหลือเกิน กลัวคนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาไม่ชอบเธอ กลัวพวกเขารู้สึกว่าเธอมีแผนไม่ซื่อตรงเพราะเป็นลูกสาวของสมชัย ตอนนี้ได้ยินธรณีพูดเช่นนี้ ในใจของหงส์รู้สึกระคนปนเป
แม้ว่าจะมาที่นี่ไม่นาน แต่เธอคิดว่าตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเป็นบ้านของตัวเองจริงๆ แล้ว ที่นี่ทำให้เธอรู้สึกว่ามีบ้านให้กลับ กระทั่งมีน้ำใจมากกว่าพระราชวังที่ว่างเปล่าในประเทศF
ธรณีกับธรรศไม่ชอบพูดมาก แต่ดีกับเธอมาก ไม่ต้องให้จณัตว์พูดอะไร อาหารและเสื้อผ้าของเธอดีที่สุด เท่าที่เธอจะคิดได้ นึกไม่ถึง ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาจะเตรียมทุกอย่างพรั่งพร้อม กระทั่งยังคิดถึงรสชาติที่เธอชอบให้ห้องครัวเปลี่ยนวิธีทำอาหารเดิม
ทั้งหมดนี้เพราะเธอเป็นภรรยาของจณัตว์ เป็นสะใภ้ของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา
แต่ตอนนี้พ่อของสะใภ้ตระกูลทวีทรัพย์ธาดากลับสังหารพ่อบุญธรรมของจณัตว์!
หงส์คัดจมูกอยากจะร้องไห้
“อาธรณีคะ ขอโทษค่ะ”
เธอพูดจบก็ยิ่งสะอึกสะอื้น
ธรณีมองเธอ รู้สึกเหมือนเห็นนรมน เกิดความสงสารขึ้นในใจ
“ขอโทษอะไรกัน พวกเราเป็นคนครอบครัวเดียวกัน ที่ไหนกันต้องขอโทษ พูดไปแล้วเรื่องนี้ก็ไม่เกี่ยวกับเธอ อย่าแบกเรื่องทุกอย่างไว้กับตัว ตระกูลแหลมวิไลมีความหมายกับจณัตว์มากๆ ตอนนี้พ่อบุญธรรมของเขาเกิดเรื่อง เขาย่อมไม่สนใจเธอ แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าเขาตำหนิเธอ อย่าคิดมากล่ะ รู้มั้ย”
หงส์พยักหน้า
จณัตว์ไม่ตำหนิเธอหรือ
เธอไม่รู้ รู้แต่เพียงวินาทีนั้นที่เขาหันไปราวกับตัดสินใจแน่วแน่ ทำให้เธอหวาดกลัว
ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เธอแคร์ทัศนคติของจณัตว์อย่างนี้
กระทั่งกลัวว่าจณัตว์จะจากไป ไม่สนใจตัวเองและรู้สึกหวาดหวั่น
หงส์ไม่รู้ แต่รู้สึกอยากจะร้องไห้อย่างบอกไม่ถูก
“อาธรณีคะ ฉันยังอยากกลับไปค่ะ กลับไปในฐานะภรรยาของจณัตว์ บางทีตอนนี้เขาต้องการฉัน”
หงส์ไม่รู้จณัตว์ต้องการตัวเองหรือไม่ แต่เธออยากจะอยู่เป็นเพื่อนเขา
ผู้ชายคนนั้นเคยพบเจอกับอะไรเธอไม่เคยมีส่วนร่วม แต่ตอนนี้เธออยากรู้ อยากอยู่เคียงข้างเขา
ธรณีคิดถึงความสัมพันธ์ระหว่างจณัตว์กับตระกูลแหลมวิไล และมองสายตาเด็ดเดี่ยวของหงส์ ก็เข้าใจดี แม้หงส์จะแลดูอ่อนแอ ที่จริงเธอเป็นผู้หญิงที่มีความคิดเป็นของตัวเอง
“ก็ได้ แต่พวกเราตระกูลทวีทรัพย์ธาดามีเครื่องบินส่วนตัวที่บินไปประเทศFได้แค่ลำเดียว ถ้าเธออยากจะไปละก็เกรงว่าจะต้องไปตระกูลโตเล็กแล้วล่ะ”
“ได้ค่ะ ฉันจะไปคุยกับ”นรมน
หงส์ได้ยินธรณียินยอม ก็รีบพูด
“ฉันจะให้คนขับรถไปส่ง แล้วก็จัดบอดี้การ์ดให้ด้วย จะต้องรับรองความปลอดภัยของตัวเอง เธอคือคนของ ตระกูลทวีทรัพย์ธาดา และเป็นภรรยาของจณัตว์ จณัตว์สูญเสียพ่อบุญธรรมไปแล้ว อย่าทำให้เขาเสียใจอีกรู้มั้ย ไม่ว่าเมื่อก่อนเธอเป็นใคร ตอนนี้เธอคือลูกหลานของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา”
คำพูดของธรณีทำให้ในใจของหงส์เป็นทุกข์
เธอกัดริมฝีปากพยักหน้า จากนั้นก็ลากกระเป๋าออกนอกประตูใหญ่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาไปกับธีรตา
ตอนที่มาถึงบ้านเก่าตระกูลโตเล็ก หงส์รู้สึกเกรงใจ ตอนนี้นรมนท้องแล้ว ควรจะพักผ่อน อีกทั้งเดิมทีเธอวางแผนจะมาแสดงความยินดี แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นอย่างนี้
ทั้งหมดเป็นเพราะสมชัย!
หงส์ไม่เคยรู้สึกอยากให้สมชัยตายอย่างนี้มาก่อน
บางทีเป็นลูกสาว ความคิดอย่างนี้เหมือนไม่เชื่อฟังพ่อแม่ แต่เธอหวังอย่างนั้นจริงๆ ถ้าหากเป็นไปได้ เธออยากจะฆ่าเขากับมือด้วยซ้ำ
ความรู้สึกอยากฆ่าคนฉายในดวงตาของหงส์แวบหนึ่ง
ธีรตารู้สึกกลัว หงส์ในเวลานี้
ราวกับไม่แยแสอะไรทั้งนั้น ท่าทางไม่สนใจอะไรทั้งนั้นทำให้เธอหวาดกลัว
“องค์หญิง คุณ”
หงส์เก็บอารมณ์ทั้งหมด พูดเสียงแผ่วเบา “ฉันไม่เป็นอะไร เดี๋ยวถึงตระกูลโตเล็กแล้ว ไม่ต้องพูดอะไร รู้มั้ย”
“ค่ะ”
ธีรตาแม้จะไม่เข้าใจเจตนาของหงส์ แต่เธอก็รับคำ
หงส์เดินเข้าไปในบ้านเก่าตระกูลโตเล็ก
นรมนรู้ว่าหงส์มาก็ดีใจมาก รีบจะลุกขึ้น แต่ถูกบุริศร์ห้ามไว้
“ลืมแล้วเหรอคุณหมอพูดว่ายังไง”
“ฉันแค่จะลงไปเดินข้างล่าง”
นรมนน้อยใจ
ตั้งแต่บุริศร์ตัดสินใจเก็บเด็กคนนี้ไว้ เธอก็ได้รับการปกป้องคุ้มครองอย่างหนัก กระทั่งเข้าห้องน้ำบุริศร์แทบจะอุ้มเธอเข้าไป
นรมนรู้สึกว่าบุริศร์กระต่ายตื่นตูม กังวลเกินเหตุ
บุริศร์กลับพูดเสียงอ่อนโยน “คุณลงไปสามครั้งแล้ว”
นรมนรู้สึกเซ็ง แต่เมื่อคิดถึงสุขภาพตัวเองและเด็กในท้องที่ยังไม่แข็งแรง เธอจึงได้แต่หดเท้ากลับไป
“ค่ะๆๆ ฉันไม่ลงไปแล้ว”
บุริศร์ยิ้มมุมปาก
เขาก็รู้ว่าอย่างนี้ทำให้นรมนอึดอัด แต่เพื่อสุขภาพของเธอ ช่วงสามเดือนแรกต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ
“คุณกลับไปห้องเถอะ หงส์มาเยี่ยมฉัน พวกเราจะซุบซิบกันตามประสาผู้หญิง”
นรมนรู้สึกเซ็ง
ตั้งแต่บุริศร์รู้ว่าตัวเองท้อง ไม่ยอมกลับไปห้องนอนใหญ่ กระทั่งมาอยู่ที่ห้องของเธอทุกวัน แล้วมันต่างกับเธอกลับไปห้องนอนใหญ่ตรงไหน
บุริศร์ทำท่าเหมือนไม่ได้ยินที่นรมนพูด หยิบแอปเปิลที่อยู่ข้างๆ มาปอกเปลือก
“คุณหมอบอกว่าคุณต้องกินผลไม้เยอะๆ เสริมวิตามิน”
“บุริศร์”
นรมนรู้สึกหงุดหงิด
ผู้ชายคนนี้ทำไมน่ารำคาญอย่างนี้นะ
ขณะที่พูด หงส์ก็เคาะประตูเดินเข้ามา
“นรมน ได้ยินว่าเธอท้องแล้ว ยินดีด้วยนะ”
หงส์ส่งของขวัญในมือให้นรมน ไม่ได้แพงมากมาย แต่คือความอบอุ่นใจ เป็นชุดเสื้อผ้าเด็ก หงส์ทำเองกับมือ
นึกถึงตัวเองชาตินี้มีลูกไม่ได้แล้ว สายตาของหงส์มีความอ้างว้างและเจ็บปวด
