ใครจะเป็นรัฐบาลของประเทศF หงส์ไม่ได้สนใจ ขอเพียงแค่ไม่ใช่สมชัยเป็นพอ และตอนนี้ราเชนจำเป็นต้องทำสิ่งนี้ เธอคงไม่ช่วยไม่ได้
“พี่ คิดจะทำอะไร? ที่นี่ฉันก็มีกำลังคน ฉันช่วยพี่ได้”
ราเชนมองไปที่หงส์ ด้วยแววตาซับซ้อน
เขาเคยคิดที่จะใช้พลังของหงส์เพื่อขจัดอุปสรรคของตัวเขาเอง แต่ฐานะของเธอตอนนี้แตกต่างออกไปในขณะนี้
เธอเป็นคนที่จณัตว์ห่วงใย
แม้ว่าจะเติบโตขึ้นมาในวัง แม้ว่าเขาจะเชื่อว่าหงส์มีความสามารถที่จะช่วยเขาได้ แม้ว่าเขาจะรู้ว่าหากให้หงส์ร่วมด้วยจะสามารถควบคุมสถานการณ์ได้เร็วกว่า แต่ราเชนกลับยอมแพ้
“อยู่นี่คอยดูแลเขา”
เมื่อเห็นใบหน้าซีดขาวของจณัตว์ เขาก็อดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้
เขาไม่ควรอยู่ในสภาพนี้
เขาควรที่จะเปล่งประกาย ถูกทุกคนเงยหน้ามอง ไม่ใช่มานอนแน่นิ่งเป็นผักอยู่ที่นี่ เพื่อรอความช่วยเหลือ
จู่ๆ ราเชนรู้สึกว่าจณัตว์ที่อ่อนแออยู่ข้างหน้าเขาตอนนี้ ทำให้เสียสมาธิเล็กน้อย
หงส์มองอารมณ์ที่เคลื่อนไหวในดวงตาของเจา ก่อนจะพูดเสียงต่ำว่า “เนกษ์ดูแลเขาได้ คนในตระกูลแหลมวิไลก็ยังอยู่ พวกเขาสามารถ… …”
“พวกเขาไม่ใช่เธอ พี่คิดว่าคนที่เขาอยากเห็นที่สุดคือเธอ อยู่ที่นี่เถอะ นี่คือบ้านส่วนตัวของฉัน ให้คนของคุณปกป้องมัน เมื่อเกิดเหตุการณ์บังคับให้สละราชย์ พี่อาจจะต้องนำทัพทั้งหมดออกไป คงดูแลเธอที่นี่ไม่ได้”
คำพูดของราเชนทำให้หงส์นิ่งไป เธอรู้ว่าราเชนไม่หวังให้เธอตกอยู่ในอันตราย
“โอเค ต้องการให้ช่วยอะไรก็บอกฉันนะ ฉันได้ส่งคนไปรวบรวมหลักฐานว่าฉัตรพลใส่ร้ายตระกูลแหลมวิไลแล้ว แค่มีเพียงชิ้นเดียวก็สามารถทำให้เขาไม่สามารถอยู่ในในประเทศFได้ แม้ตระกูลแหลมวิไลจะไม่ใช่ตระกูลใหญ่ แต่ถ้าถูกทำลายโดยไม่มูลเหตุ ประชาชนทั่วไปคงปล่อยผ่านไปไม่ได้แน่ คนใจอำมหิตไม่สมควรนั่งบนบัลลังก์”
คำพูดของหงส์ทำให้ราเชนพยักหน้า
“อืม เรื่องเขาฉันจะมาจัดการ ส่วนคนของเธอให้ข่าวฉันทันที”
“โอเค”
พี่ชายและน้องสาวแลกเปลี่ยนข่าว
ราเชนมองไปยังหงส์ ก่อนพูดว่า “เขาไม่เป็นอะไรแน่”
“ไม่แน่นอน”
ราเชนรู้สึกวางใจเมื่อหงส์กล่างอย่างเด็ดขาด
“ดูแลเขาให้ดี พี่ไปละ”
เมื่อราเชนหมุนกายจากไป สีหน้าของเขาพลันผ่อนคลาย
เมื่อรู้ว่าเขาปลอดภัย ใจของเขาก็แน่วแน่
เนกษ์เห็นว่าราเชนจะไปแล้ว จึงรีบนำหน้าไปพูดว่า “คุณชายรอง”
“หืม?”
คนคนนี้ราเชนรู้จัก เขาเป็นผู้ช่วยของจณัตว์ และก็เป็นลูกชายที่แท้จริงของเอกฉัทเป็นเวลาหลายปีที่แล้วที่เขาเลิกเป็นนายน้อยของตระกูลแหลมวิไล และอยู่เคียงข้างจณัตว์ในฐานะผู้ช่วย ราเชนรู้สึกว่าคนคนนี้คบหาได้
นอกจากนี้ความเป็นพี่น้องระหว่างเขากับจณัตว์ น่าจะดีกว่าน้องชายอย่างเขามาก
จะบอกว่าไม่ริษยาก็คงไม่ได้ อย่างไรราเชนก็อยู่เงียบกริบมาแต่เด็ก กระทั่งมีซินดี้ แต่ก็ไม่สามารถอยู่ร่วมกันกับเขาจนสุดทางได้ ดังนั้นสายตาที่เขามองไปที่เนกษ์จึงซับซ้อนเป็นพิเศษ
เนกษ์รู้ใจของราเชน อดไม่ได้ที่จะพูดเสียงต่ำว่า “พี่ชายมีคำอธิบาย ถ้าวันไหนคุณต้องการเข้าไปในวัง ตระกูลแหลมวิไลจะเป็นคนแรกที่ลำบาก ตอนนี้ผมเป็นผู้นำของตระกูลแหลมวิไล คนนั้นฆ่าพ่อของผม ผมขอสู้กับเขา”
ร่องรอยของความขุ่นเคืองพาดผ่านอยู่ในดวงตาของเขา
เรื่องนี้ราเชนก็รู้
เขาถอนหายใจ ไม่ได้ปฏิเสธ
ความแค้นที่ฆ่าพ่อนี่หนอ ว่ากันว่าเอกฉัทใส่ใจลูกชายคนนี้มาก และต้องการมอบทุกสิ่งที่เขาเคยขาดไปก่อนหน้านี้ให้กับเขา แต่น่าเสียดายที่สมชัยมาทำลายเสียก่อน
อันที่จริงสองพ่อลูกนี่ใช้เวลาด้วยกันน้อยเกินไป
“โอเค แต่คนในตระกูลแหลมวิไลต้องปลอดภัย ถ้าไม่สุดจริง ไม่ต้องพุ่งไปก่อน ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับตระกูลแหลมวิไล เขาไม่ดีใจแน่”
ราเชนรู้ว่าตระกูลแหลมวิไลมีความสำคัญกับจณัตว์มาก
เนกษ์พยักหน้า รู้สึกซาบซึ้งในบุญคุณ
ตอนนี้เขาได้ยอมรับราเชนเป็นผู้นำของประเทศFแล้ว
คนกลุ่มหนึ่งเดินออกไป
หงส์มองแผ่นหลังของพวกเขา รู้สึกหนักใจเล็กน้อย
ชัยชนะหรือความพ่ายแพ้ในการต่อสู้ครั้งนี้มีผลกับทิศทางในอนาคตของทุกคน
เมื่อหมอมาถึง ชิงหลวนพบว่าเขาเป็นหมอที่ดีที่สุดในวัง ความสามารถในการเชิญเขาบ่งชี้ว่ากองกำลังของเราเชน ได้ทะลุทะลวงฝั่งของสมชัยแล้ว
ตลอดหลายปีมานี้ เธอประเมินพี่ชายคนนี้ต่ำไปจริงๆ บางทีก็คงทุกคนด้วย
หงส์ไม่ได้กังวล แต่หันไปพูดว่า “คุณหมอมิลิน รบกวนด้วยค่ะ”
“ผมจะทำให้ดีที่สุดครับ องค์หญิงห้า”
หมอจางทำความเคารพหงส์ แล้วเดินเข้าไปในห้องผ่าตัด
ไฟในห้องผ่าตัดเปิดอยู่ หัวใจของหงส์ห้องต่องแต่ง
เธอไม่รู้ว่าตอนนี้จณัตว์เป็นอย่างไรบ้าง เธอเอาแต่นึกถึงอดีตของเราสองในใจ เดิมทีคิดว่าเวลาสองเดือนมันสั้นไป ไม่มีเนื้อหาความทรงจำที่มันพิเศษอะไรนัก แต่เมื่อเธอเริ่มที่จะนึกถึงมัน ทุกรอยยิ้มของจณัตว์ ทุกความรู้สึกที่ชัดเจน
ปรากฏว่าเขาเข้ามาในหัวใจของเธอโดยไม่รู้ตัว คิดมาตลอดว่าคนที่เธอชอบคือบุริศร์ โชคดีที่บุริศร์ไม่มีความรู้สึกอะไรกับเธอ ไม่อย่างนั้นเธอคงกลายเป็นผู้หญิงไม่ดีคนหนึ่งใช่ไหม?
หงส์ยิ้มน้อยๆ โชคดีที่ทุกอย่างกลับสู่วิถีปกติแล้ว และก็ไม่รู้ว่านรมนกับเฮียบุริศร์ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง
เพื่อผ่อนคลายอารมณ์การรอคอย หงส์จึงวิดีโอคอลหานรมน
เมื่อนรมนเห็นหงส์โทรมาจากประเทศF จึงนิ่งไปเล็กน้อย
“เธอกลับไปทำไม?”
“กลับมาเอาของ”
หงส์ไม่ได้พูดอะไรอีก
นรมนรู้เช่นกันว่านี่เป็นเพียงคำอ้าง เห็นได้ชัดว่าหงส์ไม่อยากพูด เธอก็ไม่ใช่คนที่จะทำให้ใครลำบากใจเสียด้วย จึงอดไม่ได้ที่จะพูด “ระวังตัวด้วย ตอนนี้สถานการณ์ที่ประเทศFค่อนข้างยุ่งเหยิง เป็นไปได้ว่าเหตุการณ์ความไม่สงบน่าจะเกิดขึ้น ถ้าเธอไม่เป็นอะไรก็รีบกลับมาเถอะ”
“โอเค ฉันมาหาจณัตว์”
คำพูดของหงส์ค่อนข้างมีความรู้สึกขายหน้า นรมนอดไม่ได้ที่จะเบิกตาโต
“เด็กดี นี่เธอตามสามีไปที่ประเทศFเหรอ? พี่ชายฉันไปประเทศF?”
“อืม มีภารกิจเล็กนะ ไม่กี่วันก็กลับแล้วละ ไม่ต้องห่วงหรอก”
หงส์อธิบาย
นรมนเชื่อในพละกำลังของจณัตว์ ดังนั้นเลยไม่ถามต่อ
“จริงสิ ไม่เมื่อไล่ตามสามีไปกระชั้นชิดขนาดนั้น ทำไมถึงมีเวลาโทรหาฉันละ?”
นรมนหยอกล้อ
เป็นไปไม่ได้ที่หงส์จะบอกนรมนว่า เธอต้องการคุยกับใครซักคนเพราะเธอกังวล แต่เธอคิดอยู่พักหนึ่งและตระหนักได้ว่าเธอไม่มีเพื่อนเลย ตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ เธอติดอยู่ในหอคอยงาช้าง อยู่ห่างไกลจากคนสนิท ดังนั้นแม้ว่าตอนนี้จะต้องการหาเพื่อน แต่ก็ไม่มีใคร คนเดียวที่คิดขึ้นมาได้คือนรมน
“รบกวนเธอไหม?”
“พูดอะไรละ ฉันหวังว่าเธอจะรบกนฉันทุกวันเลยด้วยซ้ำ บุริศร์กำลังจะกำจัดเสรีภาพของฉัน”
นรมนพูดอย่างโกรธเคือง แต่เธอมองออกว่านรมนกำลังดีใจ
ทั้งสองผ่านอะไรกันมามาก ในที่สุดก็ออกมาจากเมฆหมอกนา ชีวิตที่มีความสุขกำลังจะเริ่มขึ้น
หงส์ยิ้มพลางพูดว่า “ขี้งอแงนา ถ้าเฮียบุริศร์ไม่สนใจเธอ เธอก็คงไม่มีความสุขเถอะ?”
“รู้ก็ห้ามพูดนะ พวกเรายังเป็นเพื่อนก็ได้”
ทันใดนรมนก็หัวเราะขึ้นมา
“จริงสิ เธอยังไม่พูดเลยว่ามาหาฉันทำไมกัน”
คำพูดของนรมนำให้หงส์ขมวดคิ้ว
“ไม่มีเรื่องก็โทรหาเธอไม่ได้เหรอ? ดูพูดเข้าสิ? รำคาญที่ฉันน่ารำคาญหรือไง?”
“พูดอะไรกันละ ตอนนี้เธอควรจู๋จี๋กับพี่ชายฉันไม่ใช่เหรอ? แล้วนี่มาคิดถึงฉันได้ยังไง? พูดมาเถอะ พี่ฉันละ?”
“ออกไปทำภารกิจ ฉันอยู่คนเดียวแล้วมันเบื่อ โอเคไหม?”
หงส์แสดงออกว่าเป็นเด็กหญิงอย่างชัดเจน
นรมนค้นพบว่าเมื่อเธออยู่ด้วยกันกับจณัตว์ เธอดูเป็นผู้หญิงมากขึ้น
ตอนนี้เองที่บุริศร์เข็นวีลแชร์เข้ามา
“เล่นมือถืออีกแล้ว?“
“หงส์โทรหาฉันค่ะ”
นรมนหันมาตอบเขา ก่อนจะมองไปที่หงส์อีกครั้งและยิ้มพลางพูดว่า “พูดมาเถอะ จะให้ฉันเป็นเพื่อนคุยนานแค่ไหน? ตอนนี้ฉันแพงมากนะ”
“ไปเลยไป!”
หงส์ค้นพบว่าการตัดสินใจโทรหานรมนเป็นเรื่องที่พลาด
ตอนนี้นับว่าเธอขุดหลุมฝังตัวเองแล้วใช่ไหม เธอวิดีโอคอลมาหานรมน นี่ไม่ใช่หาเรื่องมาทำร้ายตัวเองเหรอ?
“พอเถอะ ฉันไม่คุยกับเธอแล้ว เธอคุยกับเฮียบุริศร์เถอะ ฉันไม่อยากโดนโชว์ความรักใส่หรอกนะ”
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า คราวหลังเธออย่าโชว์ใส่ฉันแล้วกัน”
นรมนหัวเราะชอบใจใหญ่
นัยน์ตาของบุริศร์ผ่านประกายความกังวล
หงส์จะไปทำอะไร นรมนไม่รู้ แต่เขารู้ว่าตอนนี้ที่หงส์วิดีโอคอลมาหา ก็คงเกิดเรื่องใหญ่ ก็เลยต้องการใครสักคนมาคลายกังวล
แต่เกิดเรื่องอะไรขึ้นนี้สิ?
เกิดอะไรขึ้นกับจณัตว์เหรอ?
ใจบุริศร์เกิดความกังวล
นรมนกับหงส์คุยกันต่อพักหนึ่ง ก่อนที่หงส์จะวางสายไป
ความรักระหว่างนรมนกับบุริศร์เมื่อก่อนเธอเคยริษยามาก่อน แต่ตอนนี้กลับไม่อิจฉาสักนิด เพราะว่าเธอมีจณัตว์
เมื่อบุริศร์เห็นท่าทางดีใจของนรมน ก็อดที่จะยิ้มขึ้นมาไม่ได้ “ดูคุณเข้าแค่โทรศัพท์เครื่องเดียวทำให้ดีใจขนาดนี้ คนอื่นไม่รู้จะคิดเอาได้ว่าผมปฏิบัติกับคุณอย่างโหดร้ายทารุณ”
“นี่ไม่เรียกว่าโหดร้ายทารุณอีกเหรอ? ไม่อยู่แก้เบื่อเป็นเพื่อนฉัน ฉันนอนซังกะตายอยู่บนเตียงทั้งวัน คุณดูหงส์สิ บอกจะไปก็ไปเลย ตอนไหนฉันจะได้ออกไปเที่ยวได้บ้าง?”
นรมนยู่ปาก เธอเบื่อมาก
บุริศร์พูดอย่างรักใคร่ว่า “ถ้าไม่มีลูก… …”
“เฮอะ! ลองพูดมาอีกสิ ฉันจะไม่สนใจคุณอีกเลย”
นรมนทำหน้ายุ่ง เบี่ยงศีรษะไปอีกทางราวกับโกรธจัด
อารมณ์ของคนท้องเปลี่ยนไปมา ถึงแม้จะงี่เง่าก็สมควรแหละ ใครทำให้เธอไม่สบายตัวกันละ?
บุริศร์ส่ายศีรษะ ก่อนจะยื่นรังนกในมือส่งให้เธอ
“ดื่มนี่สิ เมียของผม ผมผิดไปแล้วโอเคไหม?”
นรมนหัวเราะขึ้นมา
“คุณเป็นซีอีโอ อย่ายอมรับผิดทุกครั้งสิ จะทำให้ลูกสาวคิดว่าฉันรังแกคุณนะ”
“ใช่ คุณไม่ได้รังแกผมเสียหน่อย เป็นความเต็มใจของผมทุกอย่าง แล้วเป็นซีอีโอมันจะทำไมกัน ซีอีโอก็ต้องเชื่อฟังเมียสิ ถูกไม่ถูก?”
บุริศร์ลูบคลำหน้าท้องที่ยังไม่เปลี่ยนแปลงของนรมนพลางยิ้ม
ตอนนี้ร่างกายของเขาเปล่งประกายเจิดจรัสไปด้วยแสงแห่งความเป็นพ่อ
นรมนอดคิดไม่ได้เลยว่า ถ้าหาก5ปีที่แล้วไม่มีความเข้าใจผิดพวกนั้น เขาจะตั้งตารอการเกิดมาของกานต์และกมลบ้างไหม?
โชคดีที่ยังไม่สายเกินไป ความรู้สึกผิดเมื่อครั้งก่อนนี่สุดก็ได้ชดเชย
เธอโอบกอดมือของบุริศร์แน่นก่อนพูด “บุริศร์คะ คุณต้องรู้สึกถึงการเติบโตของเด็กคนนี้ให้มากนะ เพราะว่าตอนนั้นกานต์กับกมลก็มายังโลกใบนี้แบบนี้เช่นกัน”
เพียงประโยคนี้บุริศร์ก็รู้ได้เลยว่าทำไมนรมนถึงต้องการเด็กนี้นัก
ดวงตาของบุริศร์เปียกชื้น ก่อนจะกอดนรมนแน่น
ได้ภรรยาอย่างเธอ เขาจะขออะไรได้อีก?
ในขณะเดียวกัน ที่คฤหาสน์ในประเทศF เมื่อไฟในห้องผ่าตัดดับลง ใจของหงส์ก็พองฟูขึ้นทันที
