“จณัตว์!”
หัวใจของหงส์กำลังจะแตกสลาย
ผู้ชายคนนี้บ้าไปแล้ว
เขาไม่รู้หรือว่าในประเทศF เขาคือคนที่ได้ตายไปแล้ว? ออกมาทำไม?
แต่ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขากลับยิ้มเล็กน้อย และพูดเสียงเบาว่า “มีผมอยู่ ใครก็ทำร้ายคุณไม่ได้”
เขาพูดด้วยเสียงอันเบา มีเพียงแค่หงส์ที่ได้ยิน แต่ดูเหมือนสมองของเธอจะระเบิด เศษเสี้ยวความคิดบางอย่างก็ผุดขึ้นมาในหัว
ในสนามรบที่ดุเดือด จณัตว์กอดหงส์ไว้แน่นแล้วกลิ้งออกไป เขาพูดว่า “มีผมอยู่ ใครก็ทำอะไรคุณไม่ได้หรอก”
ครั้งนั้น เธอไม่เป็นอะไร แต่ร่างกายของจณัตว์เจ็บไปทั้งตัว
ปีนั้น เธออายุได้18ปี ส่วนเขาอายุ20ปี
ในเวลานั้น ร่างกายของจณัตว์ยังค่อนข้างอ่อนแอ สีหน้าของเขาก็ไม่ค่อยดีนัก เขาเป็นเพียงนักวิชาการที่อ่อนปวกเปียกทั่วไป แต่เขาพยายามจะช่วยเธอครั้งแล้วครั้งเล่า
สมองของหงส์ปวดอย่างหนัก
ภาพเหล่านั้นที่ถูกหลงลืมก็ค่อยๆ ประกอบกันขึ้นมาในมโนภาพ
ความจริงพวกเขาได้รู้จักกันนานแล้ว
ความจริงพวกเขาเคยสนิทกันมาก
กลิ่นคาวของเหลวสีแดงสดข้นคลั่กปะทะเข้าสู่โพรงจมูกของหงส์ ดวงตาของเธอพลันเปียกชื้น
“โง่หรือไง?”
“อย่าร้องให้สิ”
จณัตว์เช็ดน้ำตาให้เธอ เขาหันปลายกระบอกปืนที่อยู่ตรงปลายแขนเสื้อหันไปทางหัวหน้าองครักษ์
ปืนเก็บเสียงที่พกมายิงเข้าไป1นัด
เมื่อคนอื่นเห็นหัวหน้าองครักษ์ตายแล้ว ทันใดพวกเขาก็พากันตระหนก
ในตอนนี้เองที่เนกษ์กลับมา
เมื่อเขาเห็นว่าจณัตว์ได้รับบาดเจ็บ และหงส์ก็เกือบร้องให้จนตัวโยน ดวงตาของเขาก็แดงก่ำขึ้นมา
“ฉันจะฆ่าพวกแกให้หมดไอ้พวกสารเลว!”
เขายิงปืนสังหารอย่างบ้าคลั่ง
ไม่ใช่ว่าตระกูลแหลมวิไลต่อต้านหรือ?
วันนี้เขาต่อต้านแล้วมันอย่างไร?
เมื่อจณัตว์ได้ยินเสียงปืน เขาก็หันกลับไปเห็นเนกษ์ที่มีท่าทางสิ้นหวังก่อนจะอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
“หงส์ คุณดูแลตัวเองให้ดี วันนี้ตระกูลแหลมวิไลไร้หนทางหนีแล้ว พ่อของผมไม่อยู่แล้ว ผมไม่สามารถให้เลือดเนื้อเชื้อไขเพียงคนเดียวของเขาเกิดเรื่องได้”
“ฉันไปเอง!”
หงส์รู้ว่าตระกูลแหลมวิไลให้ความสำคัญกับจณัตว์
เธอนึกขึ้นมาได้
เรื่องทุกอย่างเมื่อครั้งก่อนกับจณัตว์ทุกอย่างทุกตอนที่อยู่ด้วยกัน
ในเมื่อผู้ชายคนนี้เป็นของเธอ เธอจะทำทุกอย่างเพื่อเขาเอง
จณัตว์เคยปกป้องเธอจากความเป็นความตายอย่างโง่เขลาได้เพื่อเธอ วันนี้เธอจะสู้เพื่อเขาบ้างแล้วมันจะอย่างไรกัน?
หงส์ผลักจณัตว์ไปข้างหลัง จนถึงตอนนี้ เธอยังคงคิดว่าไม่สามารถเปิดเผยตัวตนของจณัตว์ได้
ในขณะเดียวกัน หงส์ก็กระโดดเตะเนกษ์ออกไปโดยตรง ก่อนที่ลูกกระสุนลอยผ่านหูของเนกษ์ไปอย่างเฉียดฉิว
เนกษ์ตะลึงงัน ก่อนจะเข้าใจได้ว่าหงส์ช่วยเขาเอาไว้ เขายังไม่ทันได้พูดอะไร หงส์ก็ได้เข้ามาร่วมต่อสู้แล้ว
ในตอนนี้ จิตใจของเนกษ์สับสน
“มองอะไร? รีบหนีไปสิ!”
จณัตว์อดทนต่อความเจ็บปวด ก่อนจะดึงเนกษ์มา
“ใครให้นายกลับมา?”
“ผมไม่สามารถทิ้งพี่ให้ตายคนเดียวที่นี่ได้! นี่เป็นเรื่องของตระกูลเรา พี่จะทำแบบนี้ไม่ได้!”
จู่ๆ เนกษ์ก็ร้องให้ขึ้นมา ราวกับเด็กน้อย
พวกเขาสองคนโตมาด้วยกัน ถึงแม้จะไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน แต่สายใยพี่น้องมันไม่ใช่เรื่องโกหก
ดวงตาของจณัตว์เปียกชื้นไปด้วยน้ำตา
เขาคว้าเนกษ์มากอดแน่น ก่อนพูดเสียงทุ้ม “เนกษ์ ฉันเป็นทหารคนหนึ่ง ตอนนี้สมชัยยังไม่ตาย”
เขาเป็นคนที่อยากจะฆ่าสมชัยด้วยน้ำมือตัวเองมากกว่าใคร แต่เขาทำไม่ได้
ความชั่วร้ายรุนแรงมีติดตัวสมชัยอย่างมาก และต้องการให้หลายประเทศเข้ามาพิจารณาคดีตัวสิน
เขาปล่อยให้มันตายเพราะความคับแค้นใจส่วนตัวของเขาเองไม่ได้
จณัตว์รู้ ว่าเนกษ์ตอนนี้ยอมสูญเสียทุกอย่างเพื่อฆ่าสมชัย แล้วเขาไม่อยากเสียที่ไหน?
แต่ด้วยหน้าหน้าที่ของเขาที่มาขัดขวาง
เนกษ์นิ่งไปนิด ก่อนจะถาม “จะทำได้ตอนไหน?”
“เมื่อหลักฐานก่ออาชญากรรมของเขาถูกเปิดเผยสู่สาธารณะ”
“แล้วหลักฐานอยู่ที่ไหนละ? เขาเจ้าเล่ห์และรัดกุมตัวเองแจ เขาไม่เหลือหลักฐานอะไรที่จะสามารถเกี่ยวโยงกับตัวเองได้แน่ เพราะอย่างนี้จะทำให้เขาหลบหนีอย่างลอยนวลได้ไหม?”
เนกษ์หวั่นใจ
จณัตว์ไม่รู้ว่าต้องตอบยังไง
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ที่หงส์กลับมา
ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยจิตสังหาร องครักษ์บางส่วนหนีไป ส่วนใหญ่ได้รับบาดเจ็บล้มลงที่นี่
หงส์พูดเสียงต่ำว่า “ไม่ ถึงเขาไม่เหลือหลักฐาน แต่เราก็สามารถแนบหลักฐานอย่างอื่นให้เขาได้ แค่เพียงคนอื่นคิดว่าเขาทำ ก็คือเขา”
ตอนนี้ดวงตาของหงส์ไม่มีความรู้สึกผูกพันทางสายเลือดกับสมชัยเลย
เนกษ์ตะลึงงัน จณัตว์ก็ตอบสนองเช่นกัน
“คุณจะใส่ร้ายเขา?”
“นับว่าใส่ร้ายไหม? หรือไม่ใช่เรื่องจริงที่เขากักขังลูกสาวข้าราชการระดับสูงของประเทศไว้นี่? โลภอยากจะได้เส้นสายแร่ของประเทศZ แถมต้องการเอาไปเป็นของตัวเองอีก? แล้วยังสังหารคุณอารอง ข่มเหงแม่ของเขา เรื่องพวกนี้มันเป็นเรื่องโกหกหรือยังไง?”
หงส์พูดทีละประโยคออกมาทีละคำ “เนกษ์พูดถูก รอหาหลักฐานที่สมชัยทำกระทำผิดมันยากมาก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงที่เขามีเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว คงไม่เหลือหลักฐานอะไรเอาไว้ ตอนนี้ก็อยู่ในมือของฉัตรพลแล้ว เมื่อฉัตรพลยังไม่เข้ารับตำแหน่งพระราชาของประเทศ นั่นคืออาวุธที่ทรงพลังที่สุดที่จะนำมาขู่เข็ญสมชัยได้ ดังนั้นตอนนี้ไม่ว่าพวกเราจะทำอะไร สมชัยก็ดี หรือฉัตรพลก็ดี หลักฐานที่เขากระทำผิดของเขาไม่มีหลงเหลืออย่างแน่นอน ในเมื่อเป็นอย่างนี้ พวกเราต้องรออีกนานแค่ไหน? ฉันรอไม่ได้สักนาทีเดียวหรอก สมชัยและฉัตรพลต้องได้รับการพิพากษาจากคนทั่วโลก”
เนกษ์ไม่เข้าใจความเกลียดชังในดวงตาของหงส์
สมชัยเป็นพ่อของเธอไม่ใช่หรือ?
ทำไมเธอถึงไร้น้ำใจเช่นนี้?
ราวกับรู้ว่าเนกษ์คิดอะไร จณัตว์พูดเสียงต่ำว่า “แม่ของเธอตายคามือของสมชัย”
นี่คือความลับในพระราชวัง
นอกจากตัวของหงส์เอง มีเพียงไม่กี่คนที่รู้สาเหตุการตายของมารดาว่าไม่ใช่เพราะอาการป่วย แต่เพราะถูกสมชัยฆ่า ส่วนเหตุผลก็เป็นเพราะแม่ของเธออยู่ในตำแหน่งที่ต่ำต้อยและไม่สามารถให้ความช่วยเหลือทางการเมืองแก่สมชัยได้ แต่กลับได้ครองตำแหน่งพระมเหสี จนกระทั่งเขาไม่สามารถให้ผู้หญิงที่มีอำนาจอื่นเข้าวังมาได้
ดังนั้นแม่ของเธอจึงต้องตาย
ปีนั้น หงส์อายุได้เพียง6ขวบ
เธอไม่เคยลืมว่าเวลานั้น เธอกำลังเล่นซ่อนหากับแม่ของตัวเองอยู่ เธอได้ซ่อนตัวอยู่ในตู้เสื้อผ้าเพื่อรอให้แม่มาพบเจอ แต่เธอกลับไม่คิดว่าจะได้เห็นฉากที่สมชัยรัดคอแม่ของเธอจนตายกับมือ
ฉากนั้นราวกับฝันร้าย ที่ทำให้เธอต้องเหงื่อตกทุกค่ำคืน
เธอจะไม่มีวันลืมดวงตาที่ไร้ความรู้สึกของสมชัย และวิธีการอันเหี้ยมโหดของเขา
แม่ของเธอร้องขอความช่วยเหลือ แต่ถูกเขาอุดปากและจมูกไว้แน่น จนจาดใจตาย
ร่างของหงส์สั่นระริกด้วยความตกใจกลัว แต่กลับไม่กล้าส่งเสียงออกมา กลัวว่าสมชัยจะเห็นเธอเข้าและจะจัดการเธอเป็นรายต่อไป
อายุ6ขวบ เธอก็ได้เข้าใจความเป็นความตายเสียแล้ว
เพื่อที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป เธอต้องทนกับความอัปยศอดสู และเพื่อที่จะมีชีวิตอยู่ เธอจึงไม่กล้าบอกใครถึงสาเหตุการตายของแม่
แม่ของเธอไม่มีงานศพเสียด้วยซ้ำ หลังจากถูกรัดคอตาย เธอถูกลากออกไป มีคนบอกว่าเธอถูกโยนลงหลุมศพเพื่อป้อนเป็นอาหารสุนัข
หงส์ฝ่าลมฝนออกไปยังหลุมศพ ชิ้นส่วนแต่ละชิ้นของศพที่ทำให้เธอตัวชาไปทั่วร่าง เธอค้นหาร่างของแม่อย่างสั่นเทา สุดท้ายเธอก็เจอเพียงส่วนหนึ่งของแม่ แต่อีกครึ่งได้ถูกฉีกเป็นชิ้นๆ ไม่รู้ว่าสัตว์ร้ายตัวไหนลากไป
เมื่ออายุได้6 ขวบ เธอรู้เป็นครั้งแรกว่าการร้องไห้นั้นไร้ประโยชน์ เธอหาพื้นที่ที่สะอาด ก่อนจะจัดการฝังร่างกายครึ่งหนึ่งของแม่
เธอไม่กล้าสลักชื่อ หรือสลักป้าย กระทั่งไม่กล้าบอกใครกระทั่งที่ฝัง พิธีเซ่นไหว้ทุกปี เธอจะแอบออกจากวัง เพื่อไปสักการะหลุมศพของแม่ แต่กลับหลีกเลี่ยงทุกคน
ตั้งแต่วัยเด็ก คนที่อยู่เป็นเพื่อนเธอมากที่สุดก็คือแม่ ส่วนคนที่เธอเรียกว่าพ่อไม่เคยมาดูแลหรือให้ความอบอุ่นกับเธอเลย
ในคืนที่เธอรู้ว่าแม่ของเธอเสียชีวิต เธอมีไข้ เป็นไข้รุนแรง สาวใช้ได้ไปหาสมชัย แต่กลับไม่เจอกระทั่งสมชัย แต่ถูกหัวหน้าองครักษ์ขับไล่ทุบตีออกมา
หงส์ไม่รู้ว่าจะผ่านมันไปได้อย่างไร ร่างกายเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว รู้สึกราวกับว่าเห็นแม่ เธอร้องให้และตะโกนจะไปอยู่กับแม่ให้ได้ แต่กลับถูกแม่ตำหนิ ให้เธอมีชีวิตต่อไปให้ได้
เมื่อเธอรู้สึกตัวขึ้นมา ร่างกายของหงส์ปลอดโปร่ง ข้างกายไม่มีใครสักคน เธอไม่รู้ว่าตัวเองหมดสติไปนานแค่ไหน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไข้ลดได้อย่างไร ภายหลังจึงรู้ว่า เป็นเพราะพระมเหสีเจ็ด นงลักษณ์ที่ส่งคนมาป้อนยาเธอ ช่วยชีวิตเธอไว้
น่าเสียดายที่เธอไม่ทันได้ขอบคุณนงลักษณ์ พระมเหสีเจ็ดก็ป่วยไข้ล้มจากไปเสียแล้ว
เธอได้เรียนรู้มากมายในปีนั้น
เธอรู้ ว่าบางทีนงลักษณ์อาจจะไม่ได้ป่วยตาย บางทีอาจจะถูกสมชัยฆ่าตายเหมือนแม่ของเธอ แต่เธอเด็กเสียขนาดนั้น กระทั่งปกป้องตัวเองยังทำไม่ได้ แล้วเธอจะล้างแค้นให้แม่และมเหสีเจ็ดได้อย่างไรกัน?
ดังนั้นเธอจึงฉวยโอกาสในตอนกลางคืนเพื่อหนีออกจากวัง ตามเรือลักลอบเข้าลำน้ำ เข้าไปยังประเทศZด้วยตัวเอง และได้พบกับบุริศร์ จากนั้นเธอก็รอดชีวิตมาได้
แต่ที่น่าขำก็คือ เธอออกมาจากวังได้หลายปีแล้ว แต่ไม่เห็นว่าสมชัยจะตามหาเธอเลยสักครั้ง บางทำหรับสมชัย เธอที่เป็นลูกสาวของเขาคนนี้มีก็เหมือนไม่มี
ต่อมา หงส์ได้กลับมา เป็นเพราะภูมิหลังของเธอเลยทำให้สมชัยยอมรับเธอ และมอบฐานะองค์หญิงห้าให้กับเธออีกครั้ง
แต่หงส์รู้ เธอไม่เคยได้เป็นลูกสาวของเขา
เธอไม่เคยบอกใครเกี่ยวกับเรื่องราวในชีวิตเหล่านี้ นอกจากบุริศร์ ก็ไม่มีใครรู้ หงส์อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินจณัตว์บอกสาเหตุการตายของแม่เธอ
จณัตว์รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไร เขาจึงพูดเสียงทุ้มต่ำว่า “ออกไปจากที่นี่ก่อนค่อยพูดกันเถอะ คนของสมชัยเสียเปรียบ แน่นอนว่าไม่ยอมยุติแน่ ข้างในมีเส้นทางลับ พวกเราถอนตัวก่อนค่อยว่ากัน”
เนกษ์เคยมีอคติกับหงส์มาก่อน แต่เมื่อตอนนี้เขาได้ยินความลับของเธอเข้า เขาจึงอดไม่ได้ที่จะเห็นใจหงส์ นอกจากนี้ เธอยังเป็นภรรยาของจณัตว์ด้วย ดังนั้นเนกษ์จึงยอมรับเธอในที่สุด
“ครับ พี่สะใภ้ พวกเราออกไปก่อนดีกว่าค่อยว่ากัน”
คำเรียกพี่สะใภ้ที่ฟังดูจริงใจ อดทำให้ขอบตาของหงส์รื้นไปด้วยน้ำตาไม่ได้
จณัตว์พิงร่างกายตัวเองลงไปที่หงส์ ก่อนจะพูดเสียงต่ำว่า “ถ้ายังไม่ไป สามีของคุณต้องเสียเลือดหมดตัวแน่”
หงส์เพิ่งจะนึกได้ว่าเขาบาดเจ็บ
“รีบไปกันเถอะ!”
เธอประคองจณัตว์ และเข้าไปในบ้านตระกูลแหลมวิไลพร้อมกันกับเนกษ์ และรีบเข้าไปยังเส้นทางลับ
หงส์ไม่รู้ว่าจณัตว์สร้างเส้นทางลับนี่ไว้ตอนไหน และไม่รู้ว่าเส้นทางนี้จะนำไปที่ใด เธอเพียงแค่เชื่อใจพวกเขา พูดพลางเดินไปด้วยว่า “ฉันได้ให้คนของฉันไปรวบรวมหลักฐานที่ฉัตรพลใส่ร้ายคุณพ่อไว้แล้ว เพียงแค่เจอหลักฐาน ฉันจะให้ทุกคนได้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของฉัตรพล เมื่อถึงตอนนั้นที่เขาต้องการนั่งบนตำแหน่งพระราชา มันจะเป็นแค่เรื่องที่เพ้อเจ้อ”
จณัตว์ชะงักไปนิด แต่เมื่อจะพูดอะไรบางอย่าง เสียงปังจากข้างนอกก็ดังเขามา พื้นดินก็พลันสั่นสะเทือน และในขณะเดียวกันเส้นทางลับข้างหน้าก็พังทลายลงมา
