หงส์ติดอยู่ในความทรงจำ สิ่งที่เหลืออยู่จากปีที่งดงามเหล่านั้นก็เพียงพอที่จะให้เธอจำไปชั่วชีวิต
ว่ากันว่าเธอไม่รู้สึกเสียใจที่ต้องรับราชการเป็นทหารเป็นเวลา3ปี และเสียใจที่ไม่ได้ทำหน้าที่ทหารไปตลอดชีวิต เธอโชคดีที่เธอได้พบกับบุริศร์และโชคดีที่เธอเป็นทหาร
พี่น้องที่ร่วมแบ่งปันความเป็นความตายกันเหล่านั้น มันช่างชัดเจนราวกับเป็นเรื่องของวันวาน
หงส์พูดพลางก่อนจะพบว่ามือของจณัตว์ไม่เคลื่อนไหวแล้ว เธอนึกว่าเขาแค่เบื่อกับการเล่นกับนิ้วของเธอ ตอนนี้เรื่องที่เธอเล่าใกล้จบแล้ว ดังนั้นเธอเลยทุ่มเทพลังของตัวเอง กระทั่งคอของตัวเองก็รู้สึกแห้งผาก แต่เธอยังคงเล่าต่อไป
แต่อุณหภูมิร่างกายทาบทับลงมาก็ร้อนมาก
หงส์เลยได้สติ รีบเอามือไปอังที่หน้าผากของเขา มันร้อนจนต้องร้องขอชีวิตเลยทีเดียว
“จณัตว์! จณัตว์!”
หงส์ระงับเสียงของเธอโดยการตะโกนเรียกด้วยเสียงต่ำ แต่จณัตว์ไม่แม้แต่ตอบสนอง
เนกษ์ลืมตาโพลง
“พี่เป็นอะไรไป?”
“เขามีไข้”
หงส์โทษตัวเอง
ตัวเองอยู่ข้างเขามาโดยตลอด เขาเป็นไข้เมื่อไหร่ หมดสติไปตอนไหนก็ไม่รู้ เธอสะเพร่าเกินไป
เธอสะเพร่าขนาดนี้ เธอยังสมควรได้รับสิ่งที่แสนดีและการปฏิบัติที่ล้ำค่าของจณัตว์อยู่ไหม?
หงส์เสียใจมาก
“ไม่ได้แล้ว ชักช้าไม่ได้ รอต่อไปจณัตว์ตายแต่”
สายตาของหงส์แน่วแน่
เนกษ์รู้ว่าเธอต้องการทำอะไร และเป็นคนแรกที่จะหยุดมัน
“พี่สะใภ้ คุณคือชีวิตของพี่ชายผมนะ คุณมีชีวิตอยู่เขาถึงสามารถมีชีวิตอยู่ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับคุณ พี่ชายของผมก็คือคนไร้ค่า บางทีคุณอาจไม่รู้ว่าพี่ชายของผมทำอะไรเพื่อคุณบ้างในช่วงหลายปีที่ผ่านมา แต่ผมกล้าพูดเลยว่าคุณเป็นผู้หญิงที่พี่ชายของผมรักสุดหัวใจ ดังนั้นผมขอร้องนะ เพื่อพี่ชายผม ได้โปรดรักษาตัวเองให้ดี เรื่องนี้ผมจัดการเอง”
เนกษ์พูดอย่างเคร่งขรึม ทำให้หงส์รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาทันที
ระหว่างเธอกับจณัตว์จะไม่มีวันเท่าเทียมเลย เพราะสิ่งที่จณัตว์ทุ่มเทให้กับเธอมันมากเกินไป และเธอก็คืนมันได้ไม่หมดแน่นอน แต่หงส์ไม่สนใจ เธอยังมีเวลาอีกทั้งชีวิตเพื่อชดใช้ไม่ใช่หรือ?
แต่สภาพของจณัตว์ในตอนนี้ กลับทำให้เธอกลัว
“เนกษ์ คุณไปไม่ได้ ในเมื่อคุณเรียกฉันว่าพี่สะใภ้แล้ว ฉันไม่อาจให้คุณออกไปเสี่ยงได้หรอกนะ ฉันให้ความสำคัญกับจณัตว์ จณัตว์ก็ให้ความสำคัญกับคุณเช่นกัน ฟังฉันนะ ฉันรู้ว่าจะหลีกเลี่ยงพวกมันยังไง”
“ไม่ได้หรอก”
เนกษ์ไม่เห็นด้วยแน่นอน
ความเห็นของสองคนไม่ตรงกัน
ทันใด เสียงปืนก็ดังมาจากด้านนอก
“มีคน”
เนกษ์และหงส์ชะงักไปชั่วครู่
เมื่อได้ยินเสียงปืนที่ดังสนั่น คนที่เข้ามาก็ไม่น้อย
ใครกัน?
คนของฉัตรพล?
หงส์คิดวิเคราะห์ จากนั้นเธอก็นำจณัตว์ไปวางไว้ในอ้อมแขนของเนกษ์ ก่อนพูด “ดูแลเขาให้ดี”
“พี่สะใภ้ ไม่ได้นะ”
“หุบปาก!”
ตอนนี้หงส์ทำตัวยกตนข่มท่าน ดุเดือดเหมือนกับจณัตว์ก็ไม่ปาน
เนกษ์ตะลึง
หงส์ฉวยโอกาสนี้ ยันกายขึ้นและเดินมาอีกที่
เธอเพิ่งสังเกตได้ไม่นานนี้เอง ที่นี่ค่อนข้างอ่อนร่วน ถ้าเอาก้อนอิฐออกสักสองสามก้อนก็น่าจะมองเห็นภายนอกได้
หงส์ขยับเล็กน้อย ก่อนจะเห็นเท้าหลายคู่กำลังเดินอยู่
เธออาศัยช่องว่างมองไปข้างนอก มีคนมาจำนวนมาก ทุกคนล้วนสวมสีดำและใส่หน้ากาก อาวุธในมือของพวกเขาก็เป็นอาวุธที่ล้ำหน้าที่สุดเช่นกัน
คนของฉัตรพลจริงหรือ?
หงส์ไม่กล้าหุนหันพลันแล่น แม้ใจเธอจะร้อนดั่งไฟสุมอก
การโจมตีของฝ่ายตรงข้ามรุนแรง เขาไม่สนใจเหล่าทหารที่รอดหรือตายเลยด้วยซ้ำ นี่เป็นการสังหารโหดอย่างแน่นอน
หงส์ขมวดคิ้ว
สมชัยเป็นคนออกคำสั่ง แต่ทหารผู้บริสุทธิ์เหล่านี้ต้องมาจบชีวิต
ประเทศชาติไม่มีผู้นำที่ดี น่าสงสารประชาชนจริงๆ
คิ้วของหงส์ขมวดเข้าหากันแน่น
ในที่สุดร่างที่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นท่ามกลางเหล่าชายชุดดำผ่านสายตาของเธอ
ราเชน!
ราเชนส่งทหารที่บาดเจ็บออกไป ดวงหน้าของเขารุนแรงเหลือคณา มืดมนมาก
“ลุย! จะไม่เหลือเอาไว้สักคน!”
พวกคนเหล่านี้ฆ่าตระกูลแหลมวิไล ระเบิดคนตระกูลแหลมวิไล เขาไม่ปล่อยไว้แน่
จณัตว์เป็นพี่ชายของเขา เรื่องนี้เขารับไม่ได้ จิตใจของเขาไม่สมดุล
เขาถูกลืมมาแต่เด็ก เลี้ยงแบบปล่อยปะละเลย จนกระทั่งตอนนี้เองที่รู้วาตัวเองมีพี่ชายต่างมารดา แต่คนนั้นกลับได้รับการเลี้ยงดูอย่างพะเน้าพะนอเอาใจ แม้กระทั่งนงลักษณ์ก็ปูทุกอย่างเอาไว้ให้แล้วเพื่อความปลอดภัยของเขา
ทั้งสองเป็นลูกชายของเธอ ทำไมถึงได้โตมาอย่างแตกต่าง?
ราเชนรู้สึกอึดอัด อิจฉาริษยา และไม่สามารถรับได้ แต่คนคนนี้กลับช่วยชีวิตเขา กระทั่งช่วยสนับสนุนตำแหน่งพระราชาของเขา
ดังนั้นอารมณ์ของราเชนจึงค่อนข้างซับซ้อน
เขาคิดว่าเขาคงมีเวลามากพอที่จะคิดถึงวิธีการที่จะอยู่ร่วมกันกับจณัตว์ สามารถใช้เวลาที่มากในการรับเขาเข้ามาเป็นสมาชิก แต่เมื่อเขาได้ยินข่าวว่าจณัตว์ประสบอุบัติเหตุ เขาก็สงบไม่ลง
นี่เขาบ้าไปแล้วหรือ?
สมชัยฆ่าเอกฉัท เห็นได้ชัดว่าไม่อยากเหลือตระกูลแหลมวิไลเอาไว้ ตอนนี้เขากลับมารนหาที่ตายหรือ?
ราเชนกังวลใจ เป็นครั้งแรกที่เขากังวลเกี่ยวกับคนที่ไม่เกี่ยวข้องกัน
ใช่ เป็นคนที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขา
ผ่านมา20กว่าปี ในชีวิตของราเชนไม่มีเขานี่? ไม่เกี่ยวข้องกันจะเรียกว่าอะไร?
แต่ความกังวล ความร้อนใจมันทำให้เขานั่งไม่ติด
คนเหล่านี้เป็นเหมือนไพ่ที่ยังไม่ได้เปิดของเขา และเขาจะไม่ใช้มันเป็นทางเลือกสุดท้ายแน่ หลายปีที่ผ่านมาเขาอดทนต่อความยากลำบาก
ที่จริงเขาได้แอบสอดแทรกคนเข้าไปอย่างลับๆ เป็นจำนวนมาก ปลูกฝังพละกำลังเป็นการส่วนตัว เดิมทีว่าจะใช้เมื่อเผชิญหน้ากับสมชัย แต่เขาไม่คิดเลยว่าจะต้องมาเปิดเผยกำลังของตัวเองล่วงหน้าเพราะจณัตว์
ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่มีอะไรต้องเสียใจ
ตำแหน่งพระราชา ขอเพียงแค่ไม่ใช่สมชัยนั่ง ใครจะนั่งก็แล้วแต่ เขาแค่อยากรู้ว่าจณัตว์ยังมีชีวิตอยู่
ดวงตาของราเชนแดงก่ำ เปียกชื้นเล็กน้อย
จณัตว์ นายจะตายไม่ได้นะ! ถ้านายตายฉันจะไม่ให้อภัยนายไปตลอดชีวิต!
ราเชนพูดในใจ ราวกับมีเพียงวิธีนี้ที่เขาจะสามารถมั่นใจและเชื่อได้ว่าจณัตว์ยังคงมีชีวิตรอด
“หาอย่างละเอียด หาทุกซอกทุกมุม อย่าให้คลาดสายตาไปได้ ฉันต้องการยืนยันว่าคนตระกูลแหลมวิไลยังเหลือรอดอยู่ไหม”
น้ำเสียงของราเชนสั่นเครือ
บาดแผลเขาอยู่ตรงที่หัวใจ ใบหน้าเลยซีดขาว พูดตามหลักเหตุผล เขาต้องการพักผ่อนในตอนนี้ และเขาไม่เหมาะกับการเคลื่อนไหว ย้ายไปมาอย่างนี้
หงส์ซ่อนตัวอยู่ในความมืด เมื่อเห็นความกังวลและน้ำตาในดวงตาของราเชน หัวใจของเธอพลันอบอุ่นขึ้นทันใด
พี่ชายที่เกี่ยวพันกับเธอทางสายเลือดคนนี้ เมื่อก่อนเธอไม่เคยสนใจมาก่อน ถึงแม้เขาจะเป็นลูกชายของนงลักษณ์ แต่เธอเพียงแค่ดูแลความปลอดภัยของเขา ไม่เคยคิดจะเข้าไปพัวพัน
ในตอนนี้ เพราะจณัตว์ ระหว่างพวกเขามีการติดต่อและสื่อสารที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น
หงส์ตระหนักได้ทันที ว่าเธอไม่ใช่เด็กกำพร้า เธอยังมีพี่ชาย
“พี่”
เสียงของหงส์ไม่ดัง แต่ราเชนกลับได้ยิน
เขาหมุนกายมาอย่างเร็ว คิดว่าตัวเองหูฝาดไป
ไม่จริงน่า
หงส์!
เธอน่าจะกลับมาพร้อมกับจณัตว์
จู่ๆ ราเชนก็โกรธขึ้นมา
“บ้าไปแล้วเหรอ? แต่ละคน คิดว่าที่นี่เป็นสถานที่ท่องเที่ยว เลยดิ้นรนมาที่นี่กัน? ไม่อยากอายุยืนกัน?”
ท่าทางโกรธจัดของราเชน ทำให้หัวใจของหงส์อบอุ่นขึ้นในทันที
สงครามด้านนอกใกล้จะสิ้นสุด
หงส์เดินออกไป
“พี่ ไม่สิ ตั้งแต่วันนี้ไปฉันจะไม่เรียกคุณว่าพี่ ฉันกับสมชัยไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก ฉันไม่ใช่ลูกสาวของเขา และฉันก็ไม่คิดว่าเขาเป็นพ่อ ดังนั้นต่อจากนี้ไป ฉันเป็นแค่พี่สะใภ้ของคุณ”
หงส์หัวเราะร่า
พี่ชายของตัวเองเปลี่ยนไปเป็นน้องสามี นี่คือความรู้สึกอะไรกัน?
แต่อย่างไรใจของเธอก็ยอมรับว่าราเชนเป็นญาติ
ราเชนชะงัก เมื่อได้ยินคำพูดของหงส์สีหน้าของเขาก็ดูไม่ดี
“ไม่มีเล็กใหญ่ พี่สะใภ้อะไร? แม้เธอจะแต่งงานกับเขา เธอก็ยังคงเป็นน้องสาวของพี่”
“แล้วการนับรุ่นในวงญาติละจะว่ายังไง?”
“จะว่ายังไงอะไร? ฉันเป็นคนของบ้านภรรยา ตลอดชีวิตนี้จะไม่เปลี่ยน เธอโง่เหรอ? ทำไมต้องทำตามกฎของฝ่ายชาย ทางฝั่งภรรยาของเธอไม่มีคน เธอไม่รู้เหรอ?”
ตอนนี้ราเชนยังคงโกรธอยู่
น้องสาวของเขาอยู่ดีๆ ก็เป็นพี่สะใภ้ นี่มันเรื่องอะไรกัน
จณัตว์นั่นทำไมต้องมาชอบน้องสาวของเขาด้วย แต่เขาคิดว่าหงส์มีคุณค่าแก่การที่จณัตว์ต้องรักษาเช่นนี้
ไอหยา!
วุ่นวาย!
คิ้วของราเชนขมวดมุ่น มองไปทางหงส์ก่อนพูดว่า “เขาอยู่ข้างใน?”
น้ำเสียงของเขาสั่น เห็นได้ชัดว่ามีความกลัวและกังวลเล็กน้อย
“ใช่ เขาหมดสติไป ได้รับบาดเจ็บจากกระสุนปืนตอนนี้เริ่มมีไข้แล้ว เราต้องการหมอ”
หงส์รู้สึกถากถางมาก
เธอรู้ว่าหมอไม่ได้รักษาตัวเอง แต่เธอไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นกับจณัตว์
ราเชนรีบเรียกคนมาทางนี้เพื่อเอาหินออก
เมื่อเนกษ์เห็นราเชนก็พลันนิ่งไป เขารู้ความสัมพันธ์ระหว่างจณัตว์และราเชน แต่ท่าทางของราเชนไม่ชัดเจน ดังนั้นเขาจึงไม่รู้ว่าจะปฏิบัติอย่างไร
หงส์พูดเสียงต่ำ “ไม่เป็นไร พี่ชายของฉันไว้ใจได้”
ความกังวลในสายตาของราเชนในขณะนั้น ไม่สามารถปกปิดได้
เมื่อเนกษ์ได้ยินหงส์พูดเช่นนี้ เขาก็มอบจณัตว์ให้ราเชนด้วยความมั่นใจ
“เรียกหมอมา เร็วเข้า”
เมื่อราเชนสั่ง เหล่าลูกน้องก็วิ่งออกไปทันที
หงส์มองไปยังฝีมือของเหล่าคนพวกนี้ ก่อนจะพูด “พี่ คนพวกนี้ถูกฝึกมากี่ปีแล้ว?”
“เธอคิดจะพูดอะไร?”
ราเชนกลับไม่ได้ปฏิเสธ
หงส์มองไปที่เขา ก่อนพูดเสียงต่ำ “พี่เปิดเผยพละกำลังของตัวเองแล้ว สมชัยไม่ให้อภัยพี่แน่”
“ทำอย่างกับว่าเมื่อก่อนเขาให้อภัย ในเมื่อถูกเปิดโปงแล้ว ก็ไปบีบบังคับให้สละราชย์เถอะ”
ดวงตาของราเชนโหดเหี้ยม
เขาต้องการตำแหน่งนั่น
ไม่ว่าจะเพื่อซินดี้ หรือเพื่อญาติของเขา เขาต้องนั่งบนตำแหน่งนั้นถึงจะปกป้องพวกเขาได้
เขาไม่ต้องการให้โศกนาฏกรรมของซินดี้เกิดขึ้นกับญาติคนอื่นๆ อีก
หงส์ไม่คิดว่าราเชนจะทำเช่นนี้ เธออดไม่ได้ที่จะตะลึง
“บังคับให้สละราชย์? พี่ จริงจังไหม?”
“แล้วจะรอให้เขาหาวิธีมาจัดการฉันเหรอ? ให้เขารับมือไม่ทันดีกว่าไหม แม้ตอนนี้จะดึงเขาลงจากหลังม้า ต้องให้โทษเขาตามที่ทางกฎหมายได้กำหนดไว้ ฉันต้องพูดไม่ใช่หรือ? โลกนี้เคารพผู้แข็งแกร่งเสมอ ตราบใดที่ฉันนั่งอยู่ในตำแหน่งนั้น บอกว่าเขาสมคบคิดเขาก็เป็น”
ตอนนี้ราเชนแข็งแกร่งแล้ว เขาไม่ใช่เขาไม่ใช่องค์ชายรองที่ต่ำต้อยด้อยค่าอีกต่อไป ออร่าความมีอำนาจบนเรือนกายเขามีอยู่เต็มเปี่ยม ทำให้หงส์รู้สึกประหลาดใจในทันที
เดิมทีเธอดูถูกพี่ชายคนนี้มาโดยตลอด
