คุณนายตระกูลจันทรวงศ์เหมือนไม่คิดเลยว่านภดลจะพูดจาเด็ดขาดแบบนี้ ตกตะลึงอย่างช่วยไม่ได้ กำลังจะทำตัวไร้เหตุผลต่อไปก็ได้ยินนภดลพูดขึ้น “มีอีกประโยคที่ลืมบอกคุณ ตอนนี้ผมทำงานกับตระกูลโตเล็ก ถ้าคุณต้องการทำให้ปาณีลำบากใจต่อ ผมจะไม่ถือสาให้ตระกูลโตเล็กออกหน้าให้ ถึงตอนนั้นผมจะไม่จำเป็นต้องปกป้องคุณเสมอไป ผมสัญญาแค่ดูแลคุณ แต่ไม่ได้สัญญาว่าจะจัดการความยุ่งเหยิงให้คุณตลอดไป”
เมื่อพูดคำนี้ออกไป คุณนายตระกูลจันทรวงศ์ก็หดหู่
เธอรู้อิทธิพลของบุริศร์ คราวก่อนเสียเปรียบอยู่ตรงหน้า เธอไม่กล้าหาเรื่องตระกูลโตเล็กตามใจชอบ และเธอแอบดร.ฐานทัตออกมา ถ้าดร.ฐานทัตรู้ว่าตัวเองก่อเรื่องอีก ไม่รู้ว่าจะว่าเธออย่างไรบ้าง
คิดถึงตรงนี้ คุณนายตระกูลจันทรวงศ์ก็พูดขึ้น “ฉันแค่ซื้อเสื้อผ้าเอง ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”
“แบบนั้นก็ดีแล้ว”
นภดลพูดจบก่อนจะดึงมือปาณีหันตัวเดินจากไป
เมื่อครู่นี้นภดลกดศีรษะปาณีตลอดเวลา ทำให้เธอแทบหายใจไม่ออก ระหว่างลมหายใจล้วนเป็นกลิ่นเย็นแห้งๆ บนตัวนภดล มีเสียงหัวใจเต้นแรงเหมือนกลองของนภดลดังก้องข้างหู ตอนนี้ถูกนภดลปกป้องออกมาได้อีกครั้ง หัวใจปาณีก็เต้นไม่เป็นจังหวะอีกครั้ง
หลังจากนภดลดึงเธอออกมาก็ยัดเธอใส่รถทันที จากนั้นก็ขับรถกลับคฤหาสน์หลังเก่าตระกูลโตเล็กโดยไม่พูดอะไรสักคำ
เขาลงรถโดยตรง ไม่สนใจปาณี ดูท่าทางเหมือนโกรธมาก
ปาณีก็ค่อนข้างสงสัย
เธอไปทำอะไรให้เขาโกรธอีก?
ทำไมรู้สึกว่าท่าทางโกรธเคืองนี้มันเกี่ยวข้องกับเธอ?
ปาณีอยากไปถาม แต่คิดๆ แล้ว นภดลไม่ได้พูดอะไรกับตน ก็ช่างมันเถอะ
วันนี้บางทีตัวเองอาจจะยุ่งเรื่องชาวบ้านมากไป
น่าสงสารเงินหนึ่งแสนของเธออ่า
ปวดใจ!
ปาณีเบ้ปากลงรถ จากนั้นก็กลับห้องตัวเอง ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดใจ
เธอสมองตายแล้วเหรอ?
ไม่คิดว่าจะเอาเสื้อผ้าราคาหนึ่งแสนให้คนอื่นจริงๆ รู้แบบนี้ตัวเองน่าจะเอากลับมาขายก็ยังได้เงินคืนมาบ้างไม่ใช่เหรอ?
แงๆ!
เงินออมของเธอ เงินของเธอ!
ปาณีรู้สึกทั้งร่างเริ่มเจ็บปวด
ต้องโทษคุณนายตระกูลจันทรวงศ์นั่น!
หลังจากนภดลกลับมาถึงห้องก็รอปาณีอยู่ตลอด แต่รอไปรอมาปาณีก็ไม่มา เขาจึงออกไปดูอย่างช่วยไม่ได้ ในรถหรือที่ไหนๆ ก็ไม่มีร่างปาณี
ตัวเธอล่ะ?
สีหน้านภดลมืดมนทันที
คนรับใช้เห็นนภดลเหมือนกำลังตามหาคน ก็รีบพูดขึ้น “หัวหน้านภดล คุณกำลังตามหาพยาบาลปาณีใช่ไหม? เธอเหมือนกลับห้องไปแล้ว”
สีหน้านภดลยิ่งหดหู่
ไม่คิดว่าเธอกลับไปห้องตัวเอง?
หรือเรื่องในวันนี้ไม่ตั้งใจจะคุยกับเขาหรือไง?
นภดลยิ่งคิดยิ่งโกรธ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาปาณีทันที
ปาณีกำลังปวดใจกับเงินเธออยู่ เมื่อโทรศัพท์เข้าก็เลื่อนรับสายเลย พูดด้วยน้ำเสียงไม่ดีมาก “ใครอ่ะ?”
“ออกมาหน่อย! รอเธอหลังสวน”
นภดลพูดจบก็วางสายไป
ปาณีตกตะลึงไปทั้งตัว
นภดลโทรมา?
เธอดูเบอร์โทรศัพท์อีกครั้ง เป็นนภดลจริงๆ
พระเจ้า?!
เขาตามหาเธอทำไม?
เธอยอมรับว่าเธอยุ่งเรื่องชาวบ้านมากไปแล้ว เธอไม่ควรไปยั่วยุคุณนายตระกูลจันทรวงศ์ก่อน แต่เธอก็เป็นเหยื่อเหมือนกันนะโอเคไหม
เงินหนึ่งแสนหยวนของเธอ
ปาณีรู้สึกว่าตัวเองไม่กี่วันข้างหน้าอาจจะกินไม่ได้นอนหลับไม่สบายแล้ว
แค่โยนโทรศัพท์ไว้ในผ้าห่ม ปาณีหลอกตัวเองว่าตราบใดที่ตัวเองไม่ไป นภดลก็ทำอะไรตนไม่ได้
นภดลรอสิบกว่านาทีปาณีก็ไม่มา ดวงตาเขาหรี่ลงเล็กน้อย
ตอนนี้ผู้หญิงคนนี้ใจกล้ามาก หรือจะบอกว่าจริงๆ แล้วเธอนิสัยแบบนี้?
เมื่อก่อนเพราะชอบตน เลยทำให้ตัวเองลำบาก ตอนนี้ตั้งใจจะตัดใจ ก็เลยเปิดเผยตัวตนที่แท้จริง?
เมื่อนภดลคิดว่าปาณีตั้งใจจะตัดใจจากตน ก้นบึ้งหัวใจก็ยิ่งหดหู่
เขายกเท้าเดินไปที่ห้องปาณีโดยตรง แต่เดินไปเดินมาก็รู้สึกแปลกๆ
นภดลเดินไปที่ระเบียงทันที กระโดดเข้าไปจากระเบียง เห็นปาณีนอนบนเตียงใบหน้าย่นเข้าหากัน ปากก็พึมพำ “เงินๆๆ เงินแสนหนึ่งของฉัน! อ๊ากกกก ปาณียัยโง่ แกว่าแกโง่ไหม? แกออกเงินแสนหนึ่งจ่ายชุดนั้นให้คุณนายตระกูลจันทรวงศ์ทำไม? ซื้อก็ซื้อ ยังสมองตายเอากลับไปให้คนแปลกหน้าทำไม? เขาจำแกได้ไหม? ตอนนี้ในบัตรเหลือเงินแค่ไม่กี่หยวนแล้ว แกจะทำยังไง?”
นภดลอยากจะขำทันที
ที่แท้เธอก็ใช้เงินหนึ่งแสนซื้อชุดให้คุณนายตระกูลจันทรวงศ์ ต่อมาก็กลับคำมอบมันให้คนแปลกหน้า?
การกระทำนี้มันช่างโง่เขลาจริงๆ
แต่นภดลเห็นท่าทางเศร้าสร้อยของปาณีกลับทำให้อารมณ์สุขใจมากขึ้น
เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา โอนเงินให้ปาณีหนึ่งแสนทันที
ได้ยินเสียงติ๊งโทรศัพท์ดังขึ้น ปาณีก็รีบหยิบขึ้นมาดู พบว่าบัตรธนาคารของตัวเองมีเงินเพิ่มมาหนึ่งแสน จึงกระโดดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“เชี่ย! ใครโอนเงินผิดบัญชี?”
“เธอคิดว่าใครจะโง่เหมือนเธอล่ะ?”
นภดลพูดเรียบๆ จากนั้นก็เดินออกมาจากหน้าต่างบานประตู กลับทำให้ปาณีตกใจมาก
“ทำไมคุณมีประตูไม่เดิน เดินมาทางหน้าต่างอ่ะ?”
ในเวลานี้ปาณีหัวใจเต้นเร็วผิดปกติ ค่อนข้างหวาดกลัวอย่างอธิบายไม่ถูก
ถึงแม้เธอไม่รู้ว่าตัวเองกำลังกลัวอะไร
นภดลเดินมานั่งหน้าเตียงเธอ แล้วพูดขึ้นเรียบๆ “ทำไมไปยุ่งเรื่องของหล่อน? เธอลืมไปแล้วเหรอว่าเมื่อก่อนหล่อนปฏิบัติยังไงกับเธอ?”
“ฉันอยากยุ่งที่ไหนกันล่ะ เธอตะโกนเรียกชื่อฉันในที่สาธารณะ แถมยังบอกว่าฉันเป็นลูกสะใภ้เธอ ฉันไม่จ่ายเงินให้เธอได้เหรอ? แล้วเสื้อผ้าหนึ่งตัวฉันนึกว่าราคาไม่เท่าไร ใครจะไปคิดว่าหนึ่งแสน! ฉันต้องกัดฟันรูดบัตรโอเคไหม คุณไม่รู้หรอกว่าหัวใจฉันเจ็บปวดแค่ไหน”
เมื่อปาณีนึกถึงสถานการณ์ในตอนนั้น ก็รู้สึกว่าทำไมตัวเองไม่หัวใจวายเป็นลมไปนะ?
เสื้อผ้าหนึ่งแสนหยวน คุณนายตระกูลจันทรวงศ์ต้องขึ้นสวรรค์ล่ะ!
นภดลตกตะลึงเล็กน้อย เมื่อปาณีพูดคำว่าลูกสะใภ้สามคำนี้แววตาก็มีแสงสว่าง ทำให้ในใจเขามีความสุขมาก
“ต่อไปถ้าเจอหล่อนก็เดินหลบนะรู้ไหม?”
“ทำไมล่ะ?”
“เพราะเธอปกป้องตัวเองไม่ได้ไง”
นภดลพูดจบก็ลุกขึ้น แต่จู่ๆ ก็เหมือนนึกถึงอะไรบางอย่าง โอนเงินจากโทรศัพท์ให้ปาณีอีกห้าหมื่นหยวน
“คุณให้เงินฉันอีกทำไม?”
ปาณีมองข้อความแจ้งเตือน รู้สึกสงสัยอย่างช่วยไม่ได้
“ไปช่วยฉันซื้อเสื้อผ้าหน่อย ฉันไม่มีเสื้อผ้าใส่แล้ว”
นึกถึงเสื้อผ้าที่นภดลให้ตนซัก ในใจปาณีก็แอบเสริม มีแค่สองชุดอย่างที่คิดไว้เหรอ?
“ทำไมต้องให้ฉันซื้อ?”
“เธอไม่ได้จะออกไปชอปปิ้งเหรอ? ธุระในอาณาจักรรัตติกาลของฉันเยอะมาก ไม่มีเวลา จริงสิ ชุดชั้นในก็ซื้อให้ฉันสักสองสามตัว ขนาดก็ซื้อตามตัวนั้นที่ฉันให้เธอซักมือ”
นภดลวาดมาดขรึมพูดจบก็ออกไปทางหน้าต่าง
ปาณีตกตะลึงไปทั้งร่าง
เมื่อครู่นี้นภดลพูดอะไรออกมา?
ชุดชั้นในก็ต้องให้เธอซื้อ?
นอกจากนี้ยังซื้อตามขนาด?
ขนาดของเขาเธอจะรู้ได้อย่างไร?
ที่สำคัญที่สุด ตอนเธอซักไม่กล้ามอง จะรู้ที่ไหนกันว่าด้านบนมันขนาดอะไร?
ปาณีหดหู่ทันที
“นภดล ฉันไม่ซื้ออันนี้ได้ไหม?”
ปาณีมองโทรศัพท์ร้องไห้ไม่ออก
ผู้ชายคนนี้เอาแต่ใจมากเลยอ่า
เมื่อก่อนทำไมรู้สึกว่าเขาน่าสงสารมาก?
เพราะเธอไม่เข้าใจสถานการณ์อย่างแท้จริงแน่ๆ
เอาแต่ข่มเหงเธอทุกวัน
ในใจปาณีแอบด่า ต้องออกไปอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ออกไปมีบอดี้การ์ดรออยู่เคียงข้างปาณี
“พยาบาลปาณี หัวหน้านภดลให้ผมเป็นคนขับรถให้คุณ”
ปาณีรู้สึกได้รับการโปรดปรานจนประหลาดใจทันที
“ฉันไม่ต้องการคนขับรถ”
“หัวหน้านภดลบอกว่า ถ้าคุณไม่ต้องการผมก็ให้ผมกลับบ้านไปกินตัวเอง พยาบาลปาณี หน่า……นะครับ”
คำพูดบอดี้การ์ดทำให้ปาณีรู้สึกลำบากใจ แต่เธอรู้ว่านภดลควบคุมอาณาจักรรัตติกาล บอดี้การ์ดทั้งในและนอกของที่นี่ล้วนเชื่อฟังเขา ดังนั้นเธอก็ไม่ทำให้บอดี้การ์ดลำบากใจ
“ก็ได้ เราจะไปห้างสรรพสินค้า”
เพราะห้างสรรพสินค้าเดิมปาณีบังเอิญเจอคุณนายตระกูลจันทรวงศ์ รู้สึกว่าโชคร้ายมาก จึงเปลี่ยนห้างสรรพสินค้าโดยตรง
เธอไปร้านค้าพิเศษของผู้ชาย นึกถึงหุ่นนภดล ก็เลือกเสื้อผ้าขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“คุณผู้หญิงท่านนี้ คุณซื้อเสื้อผ้าให้แฟนใช่ไหม? ในร้านเรามีรุ่นใหม่ล่าสุดมากมาย เข้ามาดูก่อนสิคะ”
พนักงานขายทักทายปาณีอย่างกระตือรือร้น
ปาณีพูดอย่างอายๆ “ฉันไม่ได้ซื้อให้แฟน ซื้อให้เพื่อนค่ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ในร้านเรามีรุ่นใหม่ล่าสุด คุณดูได้เลย”
พนักงานขายรีบพูด
นึกถึงสไตล์เสื้อผ้านภดล ปาณีก็ไปบริเวณชุดลำลอง ดูหนึ่งชุด เป็นชุดลำลอง เธอรู้สึกว่าทุกตัวอยู่บนร่างนภดลแล้วน่าจะดูดีมาก
ผมสีฟ้าพลิ้วไหวบวกกับดวงตาที่เหมือนทะเล เสื้อผ้าทั้งหมดล้วนกลายเป็นตัวเสริมขับให้เด่น
“เป็นยังไงคะ? คุณผู้หญิง ชอบตัวไหน?”
“ฉันคิดว่ามันสวยมากทั้งหมด”
ปาณียิ้มเรียบๆ ขณะพูด
พนักงานขายรีบพูดขึ้น “งั้นก็ซื้อหมดเลยสิคะ พูดกับคุณอย่างไม่ปิดบัง คุณภาพของร้านเราไว้ใจได้ ล้วนเป็นของแบรนด์ใหญ่ อีกอย่างสวมออกไปจะมีหน้ามีแต่เป็นพิเศษ”
ซื้อหมดเลย?
ปาณีก็รู้ว่านภดลหาเงินไม่ง่าย จะทนกับที่เธอใช้จ่ายเกินตัวได้ที่ไหนกัน?
เธอรีบส่ายหน้า สุดท้ายก็เลือกชุดลำลองผ้าลินินหนึ่งตัว ชุดกีฬาหนึ่งตัว
เลือกเสื้อคลุมได้แล้วก็เหลือชุดชั้นใน
ปาณีรู้สึกลำบากใจทันที
ขนาดไหนถึงจะเหมาะสมนะ?
เธอจำไม่ได้จริงๆ
พนักงานขายเห็นเธอกังวลเกี่ยวกับชุดชั้นในผู้ชาย จึงเดินไปถามอย่างอดไม่ได้ “คุณผู้หญิง คุณต้องการซื้อขนาดไหนคะ?”
“ฉันก็ไม่รู้ค่ะ”
“งั้นคุณก็ลองถามสิ”
ปาณีรู้สึกยากที่จะเอ่ยปากจริงๆ
โทรศัพท์ถามขนาดกับนภดล?
กระดากใจเกินไปแล้ว
ถ้าผู้ชายคนนั้นบอกอีกรอบว่าซื้อตามตัวนั้นที่ฉันให้เธอซัก เธอจะพูดอย่างไร? หรือต้องบอกนภดลว่าเธอหลับตาซักมันจนเสร็จ?
ปาณีรู้สึกหดหู่แล้ว
แต่ถ้าไม่ซื้อ เธอไม่รู้ว่าต่อไปนภดลจะให้งานอะไรเธออีก?
ปาณีกัดฟัน หลับตาแล้วเลือกมาหนึ่งตัวโยนใส่ตะกร้าชอปปิ้ง จากนั้นก็รีบไปจ่ายเงิน
หลังจากกลับไปถึงตระกูลโตเล็ก ปาณีก็เอาเสื้อผ้าและของอื่นๆ ให้บอดี้การ์ดทันที
“นายเอาไปให้นภดลนะ ฉันปวดท้องเฉียบพลัน ต้องไปเข้าห้องน้ำ”
พูดจบเธอก็ไม่สนว่าบอดี้การ์ดจะยินยอมหรือไม่ ยัดให้แล้ววิ่งเลย
บอดี้การ์ดนึกว่าเธอกินของไม่ดีแล้วปวดท้อง ก็ไม่ได้ใส่ใจ เอาของไปส่งที่ห้องนภดล กลับพบว่านภดลอยู่ที่นั่นจริงๆ
“เธอล่ะ?”
“พยาบาลปาณีเหมือนกินของไม่ดีแล้วปวดท้อง วิ่งไปเข้าห้องน้ำครับ”
คำพูดบอดี้การ์ดทำให้นภดลขมวดคิ้วเล็กน้อย
กินของไม่ดีแล้วปวดท้อง?
เขารีบลุกขึ้นไปหายาให้เธอสองสามเม็ด ตั้งใจว่าเดี๋ยวเอาไปให้ แต่เหลือบมองเสื้อผ้าที่ปาณีซื้อให้ตน สีและสไตล์ล้วนเป็นแบบที่ตนชอบ
เธอรู้จักเขาดีที่สุดอย่างที่คิดไว้!
นภดลหยิบเสื้อผ้าออกมาด้วยความอารมณ์ดี แต่เมื่อเห็นชุดชั้นในคิ้วก็ขมวดแน่นขึ้นมา
ขนาด S?
เธอหมายความว่าอย่างไร?
ในสายตาเธอ เขาสั้นเล็กแบบนี้จริงๆ เหรอ?
