“พี่”
ในนาทีที่เนกษ์เห็นจณัตว์ออกมา หัวใจที่อึดอัดของเขาก็ค่อยคลายตัวลง
“ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
“ไม่เป็นไร เอาของมาไหม?”
จณัตว์อดที่จะยิ้มไม่ได้ เมื่อเห็นดวงตาที่เป็นระยิบของเนกษ์
“เอามาแล้วครับ ครั้งนี้รับประกันว่าตาแก่นั่นต้องอยากตายแต่ก็ตายไม่ได้แน่”
แววตาของเนกษ์มีความขุ่นเคือง
เขาไม่ลืมการตายของพ่อ
หลายปีมานี้ถึงเขาจะอยู่ข้างกายพ่อ แต่ถึงที่สุดแล้วก็ไม่รู้จักกัน หลังจากที่รู้จักกันในที่สุด สมชัยก็ได้ฆ่าเขา ไม่มีใครเข้าใจความเจ็บปวดในหัวใจของเนกษ์ แต่จณัตว์เข้าใจ
“เนกษ์ มีเหตุผลพิเศษอย่างหนึ่ง ที่ทำให้สมชัยไม่อาจตายตอนนี้ได้ แต่บางครั้งการมีชีวิตอยู่ก็เป็นการลงโทษที่ยิ่งใหญ่ที่สุด นายว่าไหม?”
จณัตว์รู้สึกละอายใจต่อเนกษ์
พูดตามหลักเหตุผล เรื่องที่สมชัยทำนั้น การฆ่าเขาก็ไม่ใช่เรื่องที่จะแย่ไปเสียหมด แต่ก็ต้องมีคำอธิบายแก่ประชาชนและประเทศได้
จณัตว์เข้าใจ
“สบายใจเถอะ พี่ ผมเข้าใจ ฆ่าเขามันง่ายเกินไป ให้เขาใช้ชีวิตอย่างเจ็บปวดต่อไป ถือได้ว่าเป็นการลงโทษและการแก้แค้นที่ดีที่สุดแล้ว”
“ฉันจะดูลาดเลาให้นายเอง เรื่องนี้นายทำด้วยตัวเอง”
คำพูดของจณัตว์ทำให้เนกษ์น้ำตาซึม
“ขอบคุณครับพี่”
“เจ้าโง่เอ๋ย พวกเราพี่น้องมีอะไรต้องขอบคุณกัน รีบไปเถอะ อีกเดี๋ยวต้องกลับบ้าน”
“ครับ”
สองพี่น้องเข้าไปในวังอย่างรวดเร็ว ต้องขอบคุณแผนผังของหงส์และการแอบแฝงตัวของเธอในประเทศF ตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ด้วย
แม้ว่าสมชัยจะทำการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง แต่จณัตว์และเนกษ์ก็สามารถหลบซ่อนและเข้าไปในห้องของสมชัยได้อย่างรวดเร็ว
“ใคร?”
สมชัยเงยหน้าอย่างรวดเร็ว เมื่อเขาอยากดึงสัญญาณเตือนภัย กลับถูกจณัตว์ขวางเอาไว้และรีบปิดปากเขา
เนกษ์ปิดระบบเตือนภัยชั่วคราว
เมื่อสมัชยเห็นเนกษ์ เขาก็เบิกตาโพลง
“ฮือ ฮือ… …”
เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง น่าเสียดายที่ฟังไม่ชัด
เนกษ์ยิ้มเย็นพลางพูดว่า “แปลกใจเหรอ? ที่ตระกูลแหลมวิไลควรจะถูกแกกำจัดไปนานแล้ว แล้วทำไมพวกเขาถึงยังมาปรากฏตัวต่อหน้าแก?”
เสียงที่คุ้นเคยทำให้สมชัยหันหลังมามอง ทำให้เขาเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยของจณัตว์
เขาลืมมัน คนที่พาหงส์ไปไม่ได้ และตั้งแต่นั้นมาก็ทำให้ลูกสาวของตัวเองห่างไกลจากเขามากขึ้นเรื่อยๆ
ลูกน้องเขามารายงานแล้วนี่ ว่าหงส์ตายไปพร้อมกับตระกูลแหลมวิไลที่คฤหาสน์
จณัตว์พูดเสียงเย็นชา “แกนี่มันชั่วช้าเสียจริง ญาณินเป็นลูกสาวแท้ๆของแกนะ ทำไมแกถึงใจทรามถึงขนาดฆ่าเธอได้ ฉันสงสัยนักว่าเลือดของแกยังร้อนไหม? เลือดของแกยังสีแดงอยู่ไหม? ฉันขุดออกมาดูดีไหม?”
สีหน้าของสมชัยซีดเผือด
เขามองออก ว่าจณัตว์ไม่ได้ล้อเล่น
ในตอนนี้ จณัตว์ไม่กลัวว่าเขาจะเรียกหาใครสักคน เลยปล่อยสมชัย
สมชัยมองไปยังเนกษ์และจณัตว์ สมองแล่นฉิวคิดหาทาง
ตอนนี้สถานการณ์มันเกินความคาดหมายของเขา
สถาพในตอนนี้ได้เกินความคาดหวังเขา และกระทั่งส่งคนออกไปก็ไม่น้อย แม้ว่าเขาจะเรียกบอดี้การ์ดมาตอนนี้ แต่ด้วยฝีมือของจณัตว์เมื่อตะกี้ คงไม่พ้นเรียกบอดี้การ์ดมาให้ถูกฆ่าเสียเปล่า
เมื่อนึกถึงสถานการณ์นี้ สมชัยจึงตัดสินใจอย่างรวดเร็ว
“ตอนนี้พวกแกอยู่ฝ่ายฉัตรพลแล้วหรือ?”
“แกอยากจะพูดอะไร?”
จณัตว์มองไปทางสมชัย อดดูหมิ่นกับการดิ้นรนเฮือกสุดท้ายของเขาไม่ได้
ที่แท้ก็กลัวตายนี่เอง
ทำแต่เรื่องชั่วช้าสามานย์ นึกไม่ถึงเลยว่าจะกลัวตาย
สมชัยทำราวกับไม่เห็นสายตาดูถูกของจณัตว์ เขารีบโพล่งออกมา “ฉันสามารถพลิกคดีให้ตระกูลแหลมวิไลได้ บอกว่าเป็นแค่ความเข้าใจผิด ฉันสามารถทำให้ตระกูลแหลมวิไลเป็นตระกูลใหญ่สี่ตระกูลของประเทศF ได้ ฉัน… …”
“พวกเราตระกูลแหลมวิไลไม่ได้หายาก!”
คำพูดของเนกษ์ทำให้สมชัยนิ่งไป
“บางทีแกอาจจะไม่รู้ตัวตนของพวกเรา”
จณัตว์อดทนมากในการอธิบายให้สมชัยฝั่ง
เมื่อสมชัยรู้ว่าจณัตว์เป็นลูกชายของคุณอาบุญทิวา เขาก็โมโหมาก
“นางนงลักษณ์นั่น! มันกล้าหลอกฉัน?”
“แกทำอย่างไรกับแม่ของฉัน จิตใจแกทำด้วยอะไร? ยังคาดหวังว่าแม่ของฉันจะยังขอบคุณแกหรือไง? เธอมีแนวโน้มไปทางที่จะถูกทำร้าย และเนกษ์ก็เป็นลูกชายของตระกูลแหลมวิไล สิ่งที่แกเป็นหนี้พวกเรา มันไม่สามารถแก้ไขได้ด้วยคำขอโทษสองสามคำ แล้วนี่แกจะไม่พูดขอโทษเลยใช่ไหม?”
จณัตว์เหลือบมองสมชัย ก่อนจะก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว และคว้าแขนของสมชัยเอาไว้ และในขณะที่สมชัยตกตะลึง เขาก็ฉวยโอกาสนี้ฉีดยาสมชัย
“พวกแกทำอะไรวะ? พวกแกฉีดยาอะไรให้ฉัน! อะ… …”
จณัตว์ปิดปากสมชัย ก่อนจะกระซิบ “ไม่ต้องห่วง ไม่ตายหรอก พวกเราจะไม่ฆ่าแก อย่างไรแกก็ทำเรื่องเลวร้ายกับคนอื่นไว้เยอะเกิน ต้องไปให้คำอธิบายกับคนทั้งโลก แต่เราไม่ให้แกมีชีวิตอยู่อย่างสุขสบายหรอก”
เนกษ์ดึงเข็มออกมา ก่อนจะโยนไปยังถังขยะ เมื่อเขามองไปยังศัตรูตรงหน้าแล้ว เขาแทบรอไม่ไหวที่จะทรมานมัน แต่เขารู้ถึงตำแหน่งของจณัตว์และเรื่องที่ต้องทำ
เขามองไปที่สมชัยอย่างเย็นชา ก่อนจะพูดเน้นทีละคำว่า “ยานี่ไม่ทำให้แกตายหรอก แต่จะทำให้แกเป็นอัมพาตครึ่งตัว พูดไม่ชัด ปากเบี้ยว และเคลื่อนไหวไม่สะดวก ฉันอยากจะดูตอนนั้นชะมัด พระราชาที่เป็นอัมพาตไปตลอดชีวิตอย่างแก จะถูกคนปฏิบัติยังไง? คนที่แม้แต่เช็ดขี้และเยี่ยวของตัวเองไม่ได้อย่างแก หรือแม้แต่ฆ่าตัวตาย จะสามารถสัมผัสได้ถึงความทุกข์ยากและความเสร้าโศกของคนในสังคมได้ไหมนะ”
คำพูดของเขาราวกับกริชที่แหลมคมทำให้ใบหน้าของสมชัยซีด
อัมพาต?
ไม่นะ!
เขาจะเป็นอัมพาตไม่ได้!
เขายังต้องสู้รบกับฉัตรเพื่อเป็นพระราชาของประเทศ จะเป็นอัมพาตได้ยังไง?
“พวกแกร่วมมือกับฉัตรพล?”
หลังจากสมชัยถูกปล่อย เขาก็รู้สึกว่าตัวเองพูดไม่ชัดเล็กน้อย เขารีบคว้าแขนของจณัตว์และอ้อนวอนว่า “จณัตว์ ฉันเป็นพ่อตาของนาย เห็นแก่หน้าของญาณินเถอะนะ ได้โปรดช่วยฉัน แค่นายช่วยฉัน นายก็มีสิทธิ์พูดแทนทั้งประเทศF? กระทั่งฉันตายฉันก็จะยกตำแหน่งพระราชาให้ญาณิน ตั้งแต่สมัยโบราณ มีผู้หญิงเพียงไม่กี่คนที่อยู่ในการเมือง ซึ่งเทียบเท่ากับการที่นายจะได้เป็นพระราชา”
ผู้ชายทุกคนมีความฝัน ความใฝ่ฝันที่จะเป็นใหญ่เหนือทุกคน สมชัยรู้สึกว่าจณัตว์จะต้องประทับใจกับข้อเสนอของเขาอย่างแน่นอน
น่าเสียดายที่จณัตว์เพียงแค่พูดว่า “ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแกญาณิน แกอาจจะแย่กว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้แล้ว ส่วนสิ่งที่แกพูดพวกนั้น ขอโทษด้วย ฉันไม่คิดอยากได้ แล้วก็ไม่ได้ขาด ดังนั้นนะสมชัย ขอให้สนุกกับชีวิตที่เหลือของแกอย่างเงียบๆเถอะ”
พูดจบจณัตว์ก็ไม่สนใจเขาอีกเลย และรีบดึงเนกษ์ให้ออกไป
ไม่นานนักสมชัยก็รู้สึกว่าครึ่งซ้ายของร่างกายเริ่มชา และปากเริ่มบิดเบี้ยว
เขารู้ว่าตัวเองจบเห่แล้ว
เขาจะฉวยโอกาสตอนยังมีแรงฆ่าตัวตาย ทว่ากลับถูกทหารยามสองคนบุกเข้ามาขวางเสียก่อน
“ปล่อย ปล่อยฉัน”
สมชัยพูดไม่ชัดเล็กน้อยแล้ว
ทันใดฉัตรพลก็นำคนเข้ามา
เมื่อเขาเห็นท่าทางของสมชัยเป็นเช่นนี้ จึงอดไม่ได้ที่จะยิ้ม “พี่ชาย พี่ป่วยแล้ว ต้องการรักษา”
“แก ไอ้ทุเรศ!”
สมชัยอยากจะพูดมากว่านี้ แต่ทำไม่ได้ดั่งใจแล้ว
เขาเหมือนคนแก่ที่เป็นอัมพาติ ครึ่งหนึ่งของร่างกายขยับไม่ได้ ปากเบี้ยว แม้กระทั่งน้ำลายไหล
เขาไม่อยากเป็นแบบนี้ แต่เขาควบคุมทุกอย่างไม่ได้เลย
ฉัตรพลยิ้มอย่างดีใจ
“ถึงแม้ว่าผมจะไม่รู้ว่าใครช่วยผม แต่ตอนที่ทางนั้นส่งข่าวมาผมไม่คิดว่าสภาพของพี่จะกลายเป็นเช่นนี้จริงๆ พี่ชาย ความรู้สึกที่เป็นอัมพาตนี่ดีไหม? ทำใจให้สบายเถอะ ผมจะดูแลพี่และจัดการประเทศFเป็นอย่างดี ความปรารถนาของเราจะได้เป็นความจริง พี่จะได้กินดื่มในอนาคตได้อย่างสบายใจ”
ฉัตรพลโบกมือ ให้คนพาสมชัยลงไป และประกาศความผิดของสมชัยทันที
เขาเป็นคนใกล้ชิดของสมชัย เรื่องที่รู้ก็รู้มากกว่าคนอื่นนัก ดังนั้นเมื่อความผิดของสมชัยได้ถูกป่าวประกาศ ต่อสาธรณชน ทำให้โลกทั้งใบพลันตกตะลึง
ทุกคนใช้กำลังทางทหารกับสมชัย และหวังให้เขาถูกพิจารณาตัดสินคดี
ฉัตรพลไม่ลังเล ส่งตัวสมชัยไปโดยพลัน
สมชัยที่เป็นอัมพาตแล้วพูดอะไรไม่ได้อีก
คดีของสมชัยทำให้เกิดพายุลูกใหญ่ในโลกชั่วขณะหนึ่ง ครอบครัวของเด็กหญิงเหล่านั้นที่ถูกลักพาตัว ออกมาให้การเป็นพยาน นอกจากนี้ฉัตรพลได้จัดการกับข้อกล่าวหาอื่นอีกด้วย
เขาเฝ้าดูสมชัยตกจากหลังม้าอย่างมีชัย และรู้สึกสบายใจมาก
ตัวเองอดทนมาหลายปี เสียทั้งภรรยาและลูกชาย ในที่สุดก็ได้ขึ้นตำแหน่งพระราชาของประเทศ
ถึงแม้สิ่งที่แลกไปจะค่อนข้างใหญ่หลสง แต่อย่างไรเขาก็เป็นพระราชาแล้ว จะแต่งงานใหม่หรือมีลูกอีกคนก็ไม่ยากนี่?
ฉัตรพลยิ้มอย่างมีความสุข เมื่อเขารู้สึกว่าเขาเป็นผู้ชนะ จู่ๆ ก็มีปืนสั้นเย็นเฉียบกดลงมาที่หน้าผากของเขา ทันใดฉัตรพลก็รู้สึกเหงื่อเย็นไหลชุ่มกาย
“ใคร?”
“จะให้ผมเรียกคุณว่าอะไรดี? คุณอา? พระอนุชาฉัตรพล?หรือพระราชาในอนาคต?”
เสียงของราเชนดังขึ้น
ฉัตรพลตกตะลึง
“ราเชน นี่แกยังไม่ตาย?”
“อืม เกือบจะตายแล้วละ น่าเสียดายที่ปล่อยให้ฉันมีพี่ชายเป็นแพทย์ที่เรียกดร.อย่างจณัตว์กันละ? ดังนั้นแม้ว่าบางคนจะอยากให้ฉันตาย แต่พี่ชายของฉันก็จะปล่อยให้ฉันมีชีวิตรอด”
ราเชนหยอกล้อ
เขาเล่นกับปืนพกในมือ และยิ้มให้ฉัตรพล รอยยิ้มของเขาดูคล้ายนงลักษณ์มาก
ฉัตรพลก็เข้าใจในทันใด
“นายอยากได้ตำแหน่งพระราชาของประเทศ?”
“ยังไม่ชัดเจนเหรอ?”
ราเชนไม่ได้หลบซ่อนความคิด ยิ้มอย่างไม่จริงใจ
“เดิมทีฉันถูกไล่ออกจากตำแหน่งนี้ แต่แกผลักฉันไปที่ตำแหน่งนี้ทีละก้าวเอง จะให้ฉันทำอย่างไรได้? คุณอาที่รัก ขอบคุณที่แก้ปัญหาให้ฉัน สมชัย ในฐานะลูกชาย ฉันไม่สามารถทำอะไรได้ ดังนั้นในจุดนี้ฉันขอขอบคุณ”
ฉัตรพลไม่เต็มใจ เขาอยากจะต่อต้าน แต่กลับได้ยินราเชนพูดว่า “ลูกน้องของแกถูกฉันคุมเอาไว้แล้ว คิดว่าแกมีโอกาสชนะมากแค่ไหน? อ๋อ ใช่ คนในคณะรัฐมนตรีที่แกติดต่อมา ก็ถูกฉันควบคุมไว้หมดแล้ว ดังนั้นนะคุณอา อย่าดิ้นรนเลย แพรวากับกล้าณรงค์รอแกอยู่ข้างล่าง”
คิดว่าแพรวาตายในมือของราเชน ดวงตาของฉัตรพลก็พลันเย็นเฉียบ แต่เขาพูดถึงกล้าณรงค์ หรือกล้าณรงค์ก็ตายในมือของเขาหรือ?
“เป็นอะไรไป? จนตอนนี้ก็ยังไม่รู้สาเหตุการตายของกล้าณรงค์ลูกชายแกหรือ? ถ้าอย่างนั้นฉันจะบอก”
ราเชนบอกความจริงแก่ฉัตรพลอย่างจริงจัง
ดวงตาของฉัตรพลแดงก่ำ
“ฉันจะฆ่าแก!”
เขาพุ่งมาที่ราเชน ดวงตาของราเชนมีแววเย็นชาพาดผ่าน ก่อนจะตามมาด้วยเสียงปืน ฉัตรพลนอนจมแอ่งเลือด ดวงตามีความไม่ยอมและโกรธแค้น ทว่าทุกอย่างมันจบลงแล้ว
