นรมนมองไปยังบุริศร์ ดวงตาเต็มไปด้วยความซาบซึ้งและรู้สึกผิด แน่นอนว่าคนที่เข้าใจเธอมากที่สุดคือบุริศร์ และเพราะเหตุนี้ เธอจึงรู้สึกผิดต่อบุริศร์มากยิ่งขึ้น
เธอยืนกรานที่จะเก็บเด็กคนนี้เอาไว้ ตอนนี้การเพิกเฉยต่อเด็กเป็นเรื่องที่อันตราย
หากบุริศร์ไม่ได้รอคอยมาตลอด ก็คงดี ตอนนี้เขากำลังรอการมาถึงของเด็กน้อยด้วยความคาดหวังอย่างเต็มที่ แต่เขาไม่ได้เตรียมใจว่าเขาจะสูญเสียเด็กไปในเหตุการณ์แบบนี้ เรื่องอย่างนี้ไม่ใช่ว่าคนธรรมดาจะสามารถรับได้
“บุริศร์ ฉัน… …”
“ไม่ต้องพูดอะไรหรอก ผมรู้ใจคุณ และเข้าใจ ดังนั้นนี่เป็นสิ่งที่ผมเลือก นรมน คุณต้องรับปากผม ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คุณต้องใจเย็น ตอนนี้ร่างกายของคุณไม่เหมือนเดิมแล้ว รู้ไหม?”
บุริศร์มองไปยังนรมน เขาจะรู้สึกดีขึ้นในใจได้อย่างไร?
นี่คือภรรยาของเขา เขาโอบอุ้มเธอไว้ในมือหวังไว้ว่าต้องปกป้องเธอให้ดี แต่เนื่องจากการจัดวางของเขาไม่เข้มงวด เธอจึงกังวลและกลัว ตอนนี้มีโอกาสมากขึ้นที่จะเกี่ยวพันกับเด็ก เขาจะทนตำหนินรมนได้อย่างไร?
“ฉันรู้แล้ว”
“ปาณี เธอก็เหมือนกัน ฉันรู้ว่าเธอเป็นห่วงนภดล และยังหวังให้นภดลสามารถฟื้นคืนสติกลับมาได้ แต่ถ้าทำได้ละก็ ฉันก็ไม่หวังให้เธอไป บางครั้งเรื่องของความรู้สึกก็ไม่มีประโยชน์ ตอนนี้นภดลไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป ดังนั้นเธอควรเตรียมใจให้ดี พอถึงตอนนั้นแล้วห้ามทิ้งชีวิตของตัวเองได้โดยง่าย ถึงแม้เธออาจจะคิดว่าตายในมือของนภดลก็ไม่เป็นอะไร แต่นรมนเสียใจแน่”
บุริศร์มองไปทางปาณี เขาพูดย้ำทีละคำ
ปาณีชะงัก เจ็บปวดไปทั้งหัวใจ
ผู้ชายที่เธอรักคนนั้นไม่ใช่สัตว์ร้าย ไม่ใช่!
แต่เธอกลับพูดออกมาอย่างนั้นไม่ได้ อย่างไรก็เป็นอันตรายถึงชีวิต
เธอไม่กล้าเชื่อว่าคนดีอย่างนภดลจะกลายมาเป็นอสูรร้าย?
เธอไม่ยอมรับ! เธอไม่อยากยอมรับ!
แต่สิ่งที่บุริศร์พูดมันก็ถูก ดวงตาที่กังวลของนรมนทำให้เธอรู้สึกเกรงใจที่จะปฏิเสธ ดังนั้นเธอจึงพยักหน้า
“ฉันรู้ค่ะ”
“ไปเก็บข้าวของเธอ อีกเดี๋ยวจะออกเดินทาง”
เมื่อสิ้นเสียงบุริศร์ ปาณีก็วิ่งออกไป เธอเสียน้ำตา แต่ไม่รู้จะเล่าให้ใครฟัง
นภดล เกิดอะไรขึ้นกับคุณนะ?
หรือคุณจะลืมฉันไปแล้ว ลืมทุกเรื่องระหว่างเรา?
ปาณีรู้สึกว่าสิ่งนี้เหลือทนกว่าที่เคย
กานต์ก็ถอยกลับมา
เมื่อในห้องเหลือเพียงบุริศร์และนรมน บุริศร์ก็นำเรื่องของดร.ฐานทัตมาเล่าให้แก่นรมนฟัง
ในตอนนี้ไม่จำเป็นต้องปิดบังนรมนอีกต่อไป ยิ่งเธอรู้เรื่องภายในมากเท่าไหร่ เธอก็จะยิ่งปลอดภัยมากขึ้นเท่านั้น และเธอก็จะมองปัญหาอย่างมีสติด้วย
นรมนขมวดคิ้วมุ่น
“ดร.ฐานทัตตายแล้ว?”
“ยังไม่รู้เลย แต่คนของเราไม่น่าจะรอด เครื่องบินถูกยิงตก มันก็ชนกับภูเขาและระเบิด น่าจะเป็นแบบนี้กับดร.ฐานทัตด้วยเช่นกัน คนของเรากำลังค้นหาอยู่”
บุริศร์กระซิบ
นรมนยิ่งขมวดคิ้วหนักเข้าไปอีก
“คนเบื้องหลังนั่นเป็นพ่อของเทย่าไหมคะ?”
“พวกเราก็เดาว่าอย่างนั้น แต่กลับไม่มีใครรู้ว่าพ่อของเธอเป็นใคร คนที่รู้ก็ตายไปหมดแล้ว เดิมทีผมคิดว่าดร.ฐานทัตจะเป็นเบาะแสได้ ไม่คิดเลยว่าเบาะแสจะขาดไปเสียแล้ว ตอนนี้บางทีเราคงต้องตามคุณตา บางทีคุณตาอาจจะรู้ แค่แน่ใจว่าคนนี้เป็นใคร เราก็จะมีทิศทาง”
บุริศร์มองไปยังนรมน ด้วยดวงตาเป็นห่วง
“ถ้าอย่างนั้นฉันจะโทรหาคุณตาค่ะ”
เนื่องจากเรื่องของนงลักษณ์ คุณท่านตนุวรจึงไปที่เมืองหลวงและยังไม่กลับมา
นรมนรีบต่อสายหาคุณท่านตนุวร
“คุณตาคะ หนูมีเรื่องจะถามหน่อย”
“พูดมา”
เสียงของคุณท่านตนุวรฟังดูดี บางทีอาจเป็นเพราะความสัมพันธ์กับลูกสาวคนโตของเขา จึงฟังดูอ่อนกว่าวัยมาก
เมื่อคิดว่านงลักษณ์จะใจสลายแค่ไหนกับข่าวการตายของลูกชายตัวเอง นรมนก็ไม่กล้าเอ่ยปาก
“คุณตา หนูจะถามหน่อย พ่อที่ให้กำเนิดของเทย่า คุณตารู้ไหมคะว่าคือใคร?”
คุณท่านตนุวรนิ่งไปนิด ก่อนจะถาม “ทำไมถึงถามคำถามนี้ขึ้นมาล่ะ?”
“มีเรื่องที่ต้องคลี่คลายค่ะ คุณตาพอจะบอกได้ไหม?”
“ตาก็ไม่ค่อยแน่ใจนักนะ คุณยายของหลานเงียบมากกับเรื่องนี้ เพื่อจะได้รู่ข่าวเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้ ตาได้ขู่ว่าจะหย่า แต่ยายของหนูก็ยอมที่จะหย่าแต่ไม่บอกว่าผู้ชายคนนั้นคือใครกันแน่ เรื่องนี้เป็นสิ่งที่เศร้าที่สุดในใจของตาเสมอมา ชาตินี้ยายหนูเธอเข้มแข็งมาก เธอไม่ติดต่อมาเลยจนตายจาดไป ตอนนี้เธออยู่ในดินแล้ว ลืมเรื่องพวกนั้นไปซะ ยิ่งไปกว่านั้นเทย่าก็ตายไปแล้ว ถามเรื่องนี้อีกก็ไม่มีประโยชน์”
คุณท่านตนุวรไม่รู้เรื่องทางฝั่งนี้ เพียงแค่คิดว่านรมนนึกอยากจะถามเท่านั้น ดังนั้นเขาจึงหวังว่าทุกอย่างจะหยุดที่นี่
นรมนไม่กล้าพูดอะไร และรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่เขาไม่ได้รับข่าวสาร แต่ก็ยังคิดไว้อยู่
“หนูรู้แล้วค่ะคุณตา”
“นรมน ตอนนี้ได้ยินว่าหลานตั้งครรภ์นี่ เป็นยังไงบ้างละ? สุขภาพดีไหม?”
เสียงของนงลักษณ์พูดออกมา
นรมนเจ็บปวดใจเล็กน้อย แต่กลับต้องฝืนยิ้ม “ดีค่ะ บุริศร์ดูแลหนูดีมาก”
“ดีแล้วล่ะ ตอนนี้คุณอารองของเธอได้รับการรักษาที่ดี และหมอบอกว่าอีกไม่นานเขาจะใช้ชีวิตได้เหมือนคนปกติ”
น้ำเสียงของนงลักษณ์ดีใจมากเป็นพิเศษ
บุญทิวารู้สึกกลัวที่จะติดต่อกับผู้คนเล็กน้อยเนื่องจากการทรมานในช่วงหลายปีที่ผ่านมาและมีปัญหาทางจิตใจอย่างรุนแรง วันเหล่านี้เธอได้ไปอยู่กับบุญทิวาเพื่อฟื้นฟู เสริมสร้างจิตใจ เธอค่อยๆมองเห็นว่าบุญทิวายอมรับเธอมากขึ้น แถมยังเผยรอยยิ้มออกมา ใจของเธอมีความสุขเหลือล้น
ตอนนี้คุณท่านตนุรก็มาแล้ว นงลักษณ์รู้สึกว่าความยากลำบากของเขาในช่วงหลายปีที่ผ่านมาไม่ได้ไร้ประโยชน์ และวันที่มีความสุขนั้นกำลังจะมาถึง
เธอพูดอย่างมีความสุขว่า “ฉันอยากจะบอกเขาเกี่ยวกับจณัตว์เมื่อคุณอารองของเธออาการดีขึ้น เมื่อถึงตอนนั้นฉันอยากจะให้เธอกับบุริศร์บอกจณัตว์ให้มาหาพ่อของเขาหน่อย ฉันว่าเมื่อถึงตอนนั้นคุณอารองของเธอต้องมีความสุขมากแน่ๆ”
ถ้าเรื่องนี้เกิดก่อนเหตุการณ์นี้ นรมนต้องดีใจอย่างแน่นอน แต่ว่าตอนนี้เธอไม่คิดอย่างนั้น
“คุณป้าคะ เรื่องของพี่ชายเราค่อยว่ากันเถอะค่ะ”
“ทำไมละ?”
นงลักษณ์รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง
“คุณป้าคะ ตอนนี้พี่ชายไปทำภารกิจที่ประเทศF ถึงแม้คุณป้าจะพูดกับคุณอารอง พี่ชายก็กลับมาไม่ได้ ดังนั้นรอให้พี่กลับมาแล้วค่อยพูดดีกว่าค่ะ”
“สมชัยไม่ได้ตกจากบัลลังก์แล้วหรือ? ฉัตรพลก็ตายแล้ว ตอนนี้ราเชนก็ได้ตำแหน่งแล้ว มีภารกิจอะไรอีกที่ยังไม่สำเร็จกัน?”
คำพูดของนงลักษณ์ทำให้นรมนพูดไม่ออก
“ภารกิจใหม่ค่ะ เพิ่งจะเริ่ม ส่วนจะเป็นภารกิจอะไรฉันก็ไม่รู้ค่ะ เพราะว่าพี่ชายเติบโตที่นั่น เลยคุ้นเคยพื้นที่ ก็เลยส่งเขาไป รายละเอียดฉันไม่รู้แน่ชัดเลยค่ะ”
นรมนเหงื่ออกทั่วตัว และถ้านงลักษณ์ยังคงถามต่อไป เธอไม่รู้วิธีจัดการกับมันจริงๆ
เรื่องนี้ปิดบังไว้ไม่ได้นาน เธอรู้ แต่ตอนนี้มันไม่ง่ายเลยที่จะพูดกับนงลักษณ์เรื่องนี้
“โอ้ ได้สิ ฉันจะรอต่อไป รอให้คุณอารองของเธอดีขึ้นอีกนิด พวกเราจะกลับไปเยี่ยมเธอนะ”
“ค่ะ คุณตาอยู่ที่นั่นสบายดีไหมคะ?”
นรมนตัดเรื่องจณัตว์ออกไปทันที
นงลักษณ์พูดพลางหัวเราะ “ดีสิ พ่อของฉันเป็นเหมือนเด็กแก่ที่พยายามทำทุกอย่าง ไม่กี่วันก่อนยังจะเข้าครัวให้ฉัน เกือบทำห้องครัวพังแล้วไหมเล่า เด็กคนนี้ไม่ยอมกลับไปเสียที เขายืนกรานที่จะสร้างปัญหาให้ฉันที่นี่”
ถึงแม้จะพูดอย่างนี้ แต่นรมนก็ได้ยินความสุขในน้ำเสียงของนงลักษณ์
คุณท่านตนุวรพึมพำอยู่ข้างๆว่า “อย่าโทษพ่อสิ ฝีมือเข้าครัวของพ่อดีมาก ไม่เชื่อถามเจ้านรมนสิ พ่อแค่ไม่ระวัง ทำหม้อแห้งไปแค่นั้น”
ประโยคหลังเสียงเริ่มเล็กลงเรื่อยๆ แต่นงลักษณ์กลับหัวเราะชอบใจ
“ค่ะ ค่ะ ฝีมือเข้าครัวของพ่อดีมาก รอให้จณัตว์และราเชนกลับมา หนูจะให้พ่อเข้าครัวทำอาหารให้พวกเขาทานนะคะ”
“ต้องให้พ่อทำอยู่แล้ว”
นรมนได้ยินที่พวกเขาคุยกัน เธอไม่อยากได้ยินอีกต่อไปแล้ว เกรงว่าตัวเองจะเผลอร้องให้ออกมา เธอรีบพูดว่า “คุณตา คุณป้า หมอของหนูที่นี่มาทำการตรวจแล้ว วางสายก่อนนะคะ แล้วไว้คุยกันอีกค่ะ”
“โอเคโอเค ดูแลตัวเองดีๆ นะรู้ไหม?”
คุณท่านตนุวรและนงลักษณ์พูดออกมาเป็นเสียงเดียวกัน
นรมนรับคำ ก่อนจะรีบวางสาย
บุริศร์รีบกุมมือของนรมนไว้แน่น
คำพูดเมื่อกี้เขาได้ยินหมดแล้ว
สำหรับคนที่เฝ้ารอการกลับมาของลูกชาย มีความหวังยังดีกว่าไม่มีความหวัง
“อยากร้องก็ร้องเถอะ ไหล่ผมอยู่นี่”
เมื่อบุริศร์มองไปยังท่าทีอดกลั้นของนรมนก็อดที่จะทุกข์ใจไม่ได้
“ไม่ค่ะ ตอนนี้ร้องไปก็ไม่ได้อะไร ฉันไม่เชื่อว่าพี่จะตาย ตราบใดที่ฉันไม่เห็นศพของเขา ฉันไม่เชื่อ”
“อืม”
บุริศร์ไม่ปลอบแล้ว
ตอนนี้ คำพูดอปลอบอะไรก็ดูไร้เรี่ยวแรง
มิลินตรวจร่างกายให้นรมน เพื่อให้แน่ใจว่านรมนจะไม่เป็นอะไร ทุกคนต่างก็ขึ้นไปยังเฮลิคอปเตอร์ มุ่งหน้าสู่ประเทศF
ราเชนได้รับข่าวที่ว่านรมนกับบุริศร์จะมาที่นี่ จึงให้คนไปเตรียมห้องรอ ก่อนที่เขาจะไปรอรับพวกนรมนที่สนามบินด้วยตัวเอง
เมื่อนรมนเห็นใบหน้าที่ซูบผอมของราเชน ก็อดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้าง
“พี่ชายน้อย”
ตามลำดับ จณัตว์ ราเชนและเจตต์ จณัตว์โตที่สุด เจตต์คนกลาง และราเชนคนสุดท้าย
ราเชนขอบตาร้อนผ่าวเมื่อได้ยินนรมนเรียกว่าพี่ชายน้อย
ญาติรอบข้างของเขานับวันยิ่งหายไป เขากลัวจริงๆ กลัวว่าสักวันจะต้องอยู่คนเดียว
“รีบขึ้นรถ อากาศที่นี่ยังไม่อุ่น เดี๋ยวจะเป็นหวัด”
ราเชนหลีกเลี่ยงหัวข้อของจณัตว์ เพราะกลัวว่าจะกระทบกับร่างกายของนรมน
กลุ่มคนขึ้นรถมุ่งหน้าไปยังวัง ราเชนส่งคนไปดูแลนรมน บุริศร์พูดกระซิบว่า “คนที่นายส่งออกไปกลับมาหรือยัง?”
“กลับมาแล้ว แต่ว่าป่าดำเป็นป่าดึกดำบรรพ์ ห้องทดลองของสถาบันวิจัยการทหารที่นั่นระเบิดไปแล้ว ข้างในอาจจะเกิดการเปลี่ยนแปลงของสถานการณ์อะไรสักอย่างก็ยังบอกไม่ได้ คนของฉันไร้หนทางเข้าไปสู่ใจกลางสำคัญ และเข้าไปไม่ได้ ดังนั้นก็เลยไม่ได้ข่าวของนภดลเลย บางทีเขาอาจจะอยู่ตรงกลางแต่ก็ไม่แน่ เรื่องหาเขามันไม่ใช่เรื่องง่าย ดังนั้นฉันขอแนะนำว่าอย่าเข้าไปเลย คนของฉันตายไปเยอะแล้ว”
สีหน้าของราเชนมืดหม่น
“นภดลเป็นคนที่ทำร้ายคนอื่นเหรอ?”
ปาณีรีบถาม
ราเชนมองไปยังเธอ ก่อนจะส่ายหน้า “ไม่ใช่อย่างนั้น มันคือสัตว์ข้างใน อย่างที่ฉันพูด ห้องทดลองระเบิด สารข้างในรั่วไหลออกมาทำให้เกิดการกลายพันธุ์ของสัตว์รอบด้าน นี่เป็นปัญหาร้ายแรง ถ้าควบคุมไม่ได้ เกรงว่าจะออกมาทำร้ายคน ดังนั้นในเมื่อพวกนายมาแล้ว ก็ช่วยฉันหาหนทางหน่อยเถอะ พี่ชายของฉันเป็นผู้เชี่ยวชาญในด้านนี้ แต่ตอนนี้…”
เมื่อพูดถึงจณัตว์ ทุกคนต่างก็เงียบ
