“คุณบุริศร์ระวัง!”
กานต์หันศีรษะกลับไปเห็นเสือตัวหนึ่งพุ่งมาทางพวกเขา แต่ดวงตาของเสือตัวนั้นเป็นสีแดง
เขาก็เคยได้ยินมาว่าป่านี้มีการปนเปื้อน สถาบันวิจัยเดิมถูกระเบิดทำลาย ดังนั้นสัตว์เหล่านี้จึงล้วนติดเชื้อกลายพันธุ์แล้ว?
เสือธรรมดาพวกเขาก็รับมือไม่ได้แล้ว ตอนนี้ไม่คิดว่าจะมีสัตว์กลายพันธุ์มาอีก นี่จะทำอย่างไรดี?
กานต์อยากดึงบุริศร์ด้วยจิตใต้สำนึก แต่บุริศร์กลับหันตัวไปทันที มีดสั้นด้ามหนึ่งพุ่งออกมาจากแขนเสื้อเขา แล้วตรงไปที่ดวงตาเสือทันที
“พาหม่ามี้ลูกไปก่อน!”
บุริศร์พูดจบก็กระโดดไปเผชิญหน้ากับเสือโดยตรง
หัวใจนรมนแทบหยุดเต้น
ถึงจะรู้ว่านี่คือป่าธรรมชาติ และรู้ว่าจะมีสัตว์ป่าเหล่านี้ปรากฏตัว แต่เมื่อเห็นกับตาตัวเองก็ยังรู้สึกค่อนข้างเหลือเชื่อ
“กานต์ ลูกไปก่อน”
นรมนยกมือขึ้น โยนกานต์ออกไปทันที
“ไม่เอา หม่ามี้”
ถึงกานต์จะไม่ยอม แต่ตัวเขาเล็กมีแรงน้อย ถูกนรมนโยนออกมาเป็นรูปโค้ง นึกว่าจะหล่นอย่างปลอดภัย แต่ถูกตาข่ายหนึ่งจับเอาไว้
“หม่ามี้!”
กานต์ดิ้นรน แต่พบว่าบนตาข่ายนี้มีไฟฟ้า ทันใดนั้นเขาก็โดนไฟดูดจนค่อนข้างวิงเวียน
นรมนก็ไม่คิดว่าที่ตัวเองโยนไปแบบนี้จะทำให้ลูกชายตกอยู่ในสภาพเช่นนี้
ด้านหลังคือสามีกำลังต่อสู้กับเสือ ด้านหน้าลูกชายโดนตาข่ายไฟฟ้าโจมตี หัวใจนรมนฉีกขาดอย่างรุนแรง
เธอไม่เคยเจอทางเลือกแบบนี้มาก่อน อีกไม่นานกานต์ใกล้จะกลอกตาแล้ว นรมนเหลือบมองบุริศร์อีกครั้ง บุริศร์ก็ยากลำบากมากเช่นกัน กลิ่นเลือดสดที่ติดบนตัวทำให้เสือยิ่งตื่นเต้นขึ้นมา
ในเวลานี้บุริศร์ก็แยกสติออกแล้วพูดขึ้น “ช่วยกานต์ก่อน ฉันยังประคองได้อีกสักพัก”
นรมนก็ไม่ลังเลอีก วิ่งไปทางกานต์
ในเวลานี้ ทหารรับจ้างทีมหนึ่งถือปืนเดินออกมา เล็งเป้านรมนโดยตรง
“อย่าขยับ! ไม่งั้นเราจะฆ่าเขา”
คนของอีกฝ่ายส่วนหนึ่งชี้มาที่นรมน ส่วนหนึ่งชี้มาที่กานต์ ทำให้นรมนขมวดคิ้วขึ้นมาทันที
บุริศร์บอกว่ามีอีกกองกำลังหนึ่งค้นหาที่อยู่นภดลอยู่ ดูแล้วไม่ผิดจริงๆ และการแต่งกายของอีกฝ่ายทำให้เธอเดาได้เล็กน้อย
“พวกนายคือคนของพ่อเทย่าใช่ไหม?”
เธอไม่รู้ว่าพ่อเทย่าคือใคร ทำได้แค่สอบถามแบบนี้
“ไปกับเรา!”
พวกเขามากันเยอะมาก แต่อยู่ในป่าดำนี้ก็เสียหายมากแล้ว ตอนนี้มีบุริศร์ช่วยพวกเขายับยั้งเสือ เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดที่พวกเขาจะเอาตัวคนออกไป นอกจากนี้กานต์ก็อยู่ในมือของพวกเขา พวกเขาไม่กลัวว่านรมนจะไม่เห็นด้วย
เห็นลูกชายกำลังจะถูกไฟช็อตสลบ นรมนก็พูดขึ้นเสียงทุ้ม “วางลูกชายฉันลงแล้วฉันจะไปกับพวกนาย”
“อย่าเล่นตุกติกล่ะ ไม่งั้นเรายิงบุริศร์”
“ยิงเขา พวกนายก็ไม่รอดหรอก”
นรมนก็ไม่ได้โง่ แน่นอนว่าพวกเขาใช้ประโยชน์ที่บุริศร์ยับยั้งเสืออยู่ ไม่งั้นทุกคนแย่หมดแล้ว ถ้ามีแค่เธอกับลูกอยู่ การเสียสละของบุริศร์ก็คุ้มค่า แต่ตอนนี้……
ดวงตานรมนมีความเย็นชาเล็กน้อยเคลื่อนผ่านไป
ทันใดนั้นเธอก็ลงมือ ก็ไม่สนว่าคนพวกนั้นจะทำอะไรกับตนหรือไม่ พุ่งตรงไปที่กานต์ทันที และมีดสั้นในแขนเสื้อก็โยนไปที่ตาข่ายไฟฟ้าที่จับกานต์ไว้
ในขณะเดียวกัน นรมนก็ตะโกนด้วยความโกรธ “บุริศร์ ล่อเสือมา วันนี้ถึงเราสามคนจะตายอยู่ที่นี่ ก็ต้องลากคนพวกนี้ฝังศพไปด้วยกัน!”
เมื่อบุริศร์ได้ยินก็ไม่สู้กับเสือแล้ว หันตัววิ่งมาทางนรมน
ทหารรับจ้างเหล่านั้นก็ไม่คิดว่านรมนจะใช้วิธีฆ่าตัวตายแบบนี้ในการต่อต้านพวกเขา พวกเขาตกใจกลัวจนไม่สนสิ่งรอบข้าง หันตัววิ่งหนีไป
เสือเห็นเหยื่อจำนวนมากขนาดนี้ก็ดูตื่นเต้นมาก คำรามใส่คนเหล่านี้ เสียงนั้นทำให้ทุกคนกลัวจนตัวสั่น
มีทหารรับจ้างเท้าเคล็ด ต่อมาก็ถูกเสือหักคอ เลือดสีแดงสดกระเซ็นไปทั่วพื้น
ฉวยโอกาสนี้ บุริศร์คว้านรมนไว้ในอ้อมแขน จากนั้นก็กลิ้งไป ในขณะที่ปกป้องนรมนก็มาถึงตำแหน่งกานต์
ที่นี่มีตาข่ายไฟฟ้าจริงๆ!
นั่นแสดงว่าที่นี่มีไฟฟ้าอยู่แถวนี้
บุริศร์ปล่อยนรมนอย่างรวดเร็ว
นรมนก็คิดถึงประเด็นนี้เช่นกัน รีบตามหาแหล่งพลังงาน บุริศร์รอไม่ไหวแล้ว หยิบปืนพกออกมายิงเชือกบนตาข่ายไฟฟ้า
ขณะที่ตาข่ายไฟฟ้าหล่นพื้น นรมนก็เจอสวิตช์ ทั้งสองคนรีบไปอุ้มกานต์ออกมาอย่างรวดเร็ว
นรมนเห็นลูกชายหน้าซีดเซียว ก็ปวดใจอย่างมากทันที
เธอโยนตาข่ายไฟฟ้าไปทางทหารรับจ้างเหล่านั้น จากนั้นก็เปิดสวิตช์ตาข่ายไฟฟ้า
“อ๊าก!”
มีเสียงกรีดร้องดังขึ้น มีทหารรับจ้างสองสามนายโดนกระแทก ขณะที่ไฟฟ้าช็อตก็ล้มลงกับพื้น กลายเป็นอาหารในท้องเสือทันที
นรมนและบุริศร์ฉวยโอกาสจากช่องว่างนี้อุ้มกานต์หันตัววิ่งหนีไป
ป่าดำในตอนนี้มีหมอกขึ้นมาแล้ว มองไม่เห็นทางเลย แยกทิศทางไม่ออกด้วย บุริศร์หยิบโทรศัพท์ออกมาดู โทรศัพท์ก็ไม่มีสัญญาณเลย
พวกเขาวิ่งจนสุดทาง พบว่าแมงมุมที่นี่ตัวใหญ่มาก แต่ละตัวนั้นตาแดง มันน่ากลัวเป็นพิเศษ
นรมนค่อนข้างปวดท้อง แต่ไม่กล้าหยุด
บุริศร์ปกป้องพวกเขาสองแม่ลูกไว้ด้านหลัง แล้วพูดเสียงทุ้ม “เราอาจจะเข้ามาในโซนใจกลางป่าดำแล้ว”
นี่คือสิ่งที่นรมนกังวลมากที่สุด
เธอมองกานต์ที่สลบไปแล้วในอ้อมกอด ก็ขมวดคิ้วแน่น
“หาทางออกไม่เจอเหรอ?”
“อาจจะต้องรอหมอกจางลงก่อนถึงจะทำได้ ตอนนี้ที่นี่ใช้เข็มทิศก็ไม่ได้”
บุริศร์ก็ค่อนข้างอารมณ์เสีย
เขาไม่คิดเลยว่าป่าดำจะอันตรายแบบนี้ ยิ่งไม่คิดเลยว่าทหารรับจ้างเหล่านั้นจะปรากฏตัวที่นี่
เมื่อครู่นี้พวกมันจะลักพาตัวกานต์กับนรมนไปเพื่ออะไร?
พ่อของเทย่าคือใครกันแน่?
บุริศร์เดาไม่ออกในชั่วขณะหนึ่ง
สัตว์ป่าที่มากขึ้นเรื่อยๆ เข้ามาหาพวกเขา
พวกเขาในตอนนี้เหมือนเนื้ออ้วนชิ้นหนึ่ง ดึงดูดสัตว์กินเนื้อจำนวนมาก
นรมนจับมือบุริศร์แน่น จู่ๆ ก็ยิ้มขณะพูดขึ้น “ถ้าวันนี้เราสามคนตายอยู่ที่นี่ คุณจะโทษฉันไหม?”
“ยัยทึ่ม ฉันจะโทษคุณทำไม?”
บุริศร์ก็ไม่กังวล
ถ้ามีคนหนึ่งตายที่นี่ บางทีเขาอาจจะกังวลมาก ตอนนี้ภรรยาและลูกอยู่เคียงข้างเขา เขากลับรู้สึกสบายใจนิดหน่อย
“เพราะฉันอยากมาที่นี่ไง แถมพาลูกมาด้วย ฉันรู้สึกผิดต่อกานต์”
“กานต์ไม่โทษคุณหรอก สิ่งที่เขาอยากทำมากที่สุดก็คือปกป้องหม่ามี้และน้องสาว”
บุริศร์พูดความในใจกานต์ออกมา
กานต์ก็ฟื้นแล้ว เห็นทุกอย่างตรงหน้า ได้ยินคำพูดแด๊ดดี้ ก็พูดขึ้นอย่างอดไม่ได้ “หม่ามี้ เราจะออกไปได้ พระเจ้าไม่โหดร้ายกับเราแบบนี้หรอกครับ”
“ไปเรียนไสยศาสตร์มาตอนไหน? ลูกผู้ชายคนหนึ่งต้องมีความสามารถยอดเยี่ยมถึงจะปกป้องคนที่ตัวเองอยากปกป้องได้ บอกว่าพระเจ้าอยู่เบื้องหลังมันเพ้อฝันไปหน่อย”
ได้ยินบุริศร์สอนลูกชายในเวลานี้ นรมนก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มขณะพูดขึ้น “บุริศร์ คุณพอได้แล้ว กานต์สุดยอดมากแล้ว”
“อืม ฉันก็ไม่ได้บอกว่ากานต์ไม่สุดยอด ลูกชายฉันจะไม่ดีได้ยังไง?”
คำพูดนี้แม้แต่ตัวเองก็คุยโว
ครอบครัวสามคนค่อนข้างสงบนิ่ง กานต์ถูกนรมนวางลง สัตว์รอบๆ ก็ยิ่งเยอะขึ้นเรื่อยๆ มองจนนรมนขนลุกไปทั้งร่าง
บุริศร์ปกป้องพวกเขาไว้ด้านหลัง พูดขึ้นอย่างเข้มงวดมาก “เดี๋ยวเราจะแบ่งงานแล้วร่วมมือกัน กานต์ดูแลอยู่ข้างหลัง นรมนคุณสนใจข้างๆ คุณก็พอ ที่เหลือฉันจัดการเอง”
“โอเค”
ทั้งสองคนตอบอย่างรวดเร็ว การแสดงออกก็เข้มงวดขึ้นมา
นี่จะเป็นการต่อสู้อันหนักหน่วง
ร่างนรมนค่อนข้างหนักอึ้ง ท้องก็รู้สึกไม่ค่อยสบาย เธอในตอนนี้ไม่สามารถสนใจได้ว่าลูกในท้องจะเป็นอย่างไร เธอแค่หวังว่าบุริศร์และกานต์จะหนีออกไปอย่างปลอดภัยได้
ทั้งสามคนเริ่มต่อสู้ด้วยความพยายามสุดกำลัง
กานต์มีการเตรียมการเล็กน้อย เขาหยิบขวดเล็กหนึ่งออกมาจากในอ้อมแขน โยนไปทางสัตว์เหล่านั้น แล้วตะโกนใส่นรมนกับบุริศร์ “คุณบุริศร์ หม่ามี้ กลั้นหายใจและหลับตา”
ถึงจะไม่รู้ว่าลูกชายใช้ของอะไรกันแน่ แต่นรมนกับบุริศร์ก็กลั้นหายใจและหลับตาอย่างรวดเร็ว
ดวงตารอบๆ ลดลงทันที
กานต์จับมืออีกมือ วิ่งอย่างรวดเร็วขณะพูดขึ้น “รีบวิ่ง!”
บุริศร์และนรมนก็ไม่มีเวลาจะถาม ทั้งสามวิ่งไปสักพัก พบว่าสัตว์ด้านหลังไม่ได้ตามมา ก็หายใจหอบหยุดพัก
“ภรรยา คุณเป็นยังไงบ้าง? ปวดท้องไหม?”
บุริศร์มองขาและท้องนรมนทันที
ถึงแม้นรมนจะรู้สึกปวดท้องมาก แต่สามารถทนได้ และไม่มีตรงไหนที่อึดอัดอะไร ก็รีบส่ายหน้า
บุริศร์ถอดเสื้อโค้ตมาปูบนพื้น นรมนนั่งลงไป หายใจหอบหนัก
กานต์ก็หายใจติดขัดอยู่บ้าง
เป็นครั้งแรกที่เขาถูกไล่ตามอย่างจนตรอกแบบนี้
บุริศร์ก็ไม่ต่าง บนร่างกายมีบาดแผลด้วย เลือดสดซึมผ่านเสื้อผ้า ดูสยดสยอง
“เมื่อกี้ลูกโปรยอะไร?”
บุริศร์หอบหายใจขณะถามขึ้น
กานต์มองสิ่งแวดล้อมโดยรอบ จากนั้นก็พูดเสียงทุ้ม “ยาสลบที่กิจจาให้ผมมา ก่อนมาผมใส่พริกป่นเพิ่มเข้าไป สัตว์พวกนั้นถึงจะกลายพันธุ์ ยาสลบก็ไม่อาจได้ผล แต่พริกป่นน่าจะได้ผล เมื่อกี้ลมพัดไปทางพวกมันพอดี พริกป่นพวกนั้นมากพอที่จะทำให้พวกมันสาหัส”
เมื่อพูดคำนี้ออกไป ทันใดนั้นนรมนกับบุริศร์ก็ตกตะลึง นรมนก็ยกนิ้วให้ทันที
“ลูกชายฉันสุดยอดจริงๆ สมแล้วที่เป็นอัจฉริยะ! ผู้ใหญ่อย่างเราทำไมไม่นึกถึงเรื่องนี้?”
บุริศร์ก็ยิ้มขึ้นมา
จึงบอกได้ว่าบางครั้งความคิดของเด็กนั้นเก่งกว่าผู้ใหญ่มากจริงๆ
“ที่นี่ไม่ใช่แผนระยะยาว เราต้องออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด พวกหงส์ที่อยู่ด้านนอกไม่รู้ว่ากังวลยังไงบ้างแล้ว ถ้าแม้แต่เรายังหายตัวไป พวกหงส์คงแตกสลายแน่”
บุริศร์กุมบาดแผลพูดขึ้น
นรมนเห็นบาดแผลเขา ก็ปวดใจอย่างมาก
“ตอนนี้ก็ยังหาทางออกไม่ได้ ฉันจะทำแผลให้คุณก่อน”
ขณะที่พูดนรมนก็จะลุกขึ้น แต่ถูกบุริศร์ห้ามไว้
“ไม่เป็นไร ฉันไม่ตายหรอก แต่คุณน่ะ พักผ่อนเยอะๆ หน่อยนะ”
“ผมทำเอง”
กานต์หยิบเบตาดีนขวดเล็กออกมาจากกระเป๋า ทำให้บุริศร์ต้องมองเขาใหม่แล้ว
“ไม่คิดว่าลูกจะพกของพวกนี้ติดตัว?”
“กิจจาบอกว่าอยากให้ผมพกมาด้วย”
กานต์พูดอย่างภูมิใจ แต่รู้สึกอย่างว่องไวว่ามีเสียงอะไรบางอย่างไม่ไกลกำลังมาทางพวกเขา
