หงส์ตื่นจากฝันร้าย เหงื่อเธอไหลโทรมกาย
เธอฝันว่า จณัตว์มายืนอยู่ต่อหน้าเธอ แต่ทั้งร่างของเขามีแต่เลือดสีแดงฉาน ดวงตาที่มองมายังเธอมีความรักใคร่ แต่กลับไม่พูดอะไรสักอย่าง
หงส์ได้วิ่งตามเขาไปแล้ว แต่เขากลับล่องลอยออกไปไกล
ใช่
เขากำลังล่องลอย
ความฝันดังกล่าวทำให้หงส์ไม่สบายใจอย่างมาก
เธอมองไปรอบๆ ก่อนจะพบว่าไม่เห็นแม้เพียงเงาจณัตว์ เธอรีบลุกออกไปนอกห้อง เมื่อต้องการจะถามอะไรบางอย่าง ก็ได้เห็นสัญญาณขอความช่วยเหลือของตระกูลแหลมวิไลจากทิศทางหนึ่งขึ้นไปสู่บนท้องฟ้า
“แย่ละ นายน้อยจณัตว์ตกอยู่ในอันตราย รีบตามฉันไปช่วยเร็ว”
หัวหน้าทีมเล็กคนหนึ่งพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะนำพวกในทีมของเขาออกไป
หัวใจของหงส์เต้นรัว
จณัตว์ออกไปเสี่ยงอันตรายหรือ?
นึกถึงตอนที่เขายังเห่ากับตัวเองเมื่อครู่ ชั่วพริบตาจะเกิดอันตรายขึ้นกับเขาได้อย่างไร?
หงส์ไม่สนใจที่จะสวมเสื้อนอก เธอกระโดดขึ้นรถ ก่อนที่จะมุ่งหน้าไปยังป่าดำ
เมื่อเธอมาถึงป่าดำ ร่างกายของเธอก็สั่นสะท้าน
จณัตว์มาที่ป่าดำจริงๆ!
เขาบ้าไปแล้วเหรอ?
ไม่รู้หรือไงว่าป่าดำเป็นป่าดึกดำบรรพ์?
ฝ่ามือของหงส์เต็มไปด้วยเหงื่อชื้น แม้แต่ใบหน้าของเธอก็ซีดราวกับกระดาษ ความกังวลท่วมท้นหัวใจของเธอ รู้สึกหดหู่และอึดอัดในคราเดียว
เมื่อหัวหน้าทีมเล็กเห็นหงส์ยังไม่ทันที่จะพูดอะไร ก็คว้าลูกน้องคนหนึ่งมาก่อนถามว่า “ผู้นำตระกูลกับนายน้อยจณัตว์ละ?”
“นายน้อยจณัตว์เข้าไปก่อนครับ เหมือนกับจะเกิดเรื่องขึ้น ท่านผู้นำตระกูลก็เลยเข้าไป ตอนนี้ยังไม่ออกมาเลยครับ”
ลูกน้องไม่ได้เข้าไป และเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นข้างในนั้น ดังนั้นเขาจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดเล็กน้อย
หงส์วิ่งเข้าไปข้างในอย่างบ้าคลั่ง
ระหว่างทาง เนกษ์ได้ตัดหญ้าและสิ่งกีดขวางอื่นทิ้งไปหมดแล้ว
หงส์เดินไปตามเส้นทางสายนี้ เพียงเพื่อจะพบว่าเนกษ์และคนอื่นๆ ยืนอยู่ที่นั่นโดยหันหลังให้เธอ ไม่มีใครพูด ราวกับว่ามีคนแตะจุดฝังเข็ม
มีกลิ่นเลือดรุนแรงอย่ารายล้อมตัวเธอ
หงส์กลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว เธอพยายามระงับความวิตกกังวลในหัวใจ ก่อนเดินเข้าไป
เธอยังได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นกระหน่ำ ราวกับว่ามันจะสามารถกระโจนออกมาจากคอได้ทุกเมื่อ
“เนกษ์ จณัตว์อยู่ไหน?”
หงส์พูดเสียงเบา ราวกับว่าเวทมนตร์ถูกทำลายในทันที ผู้คนโดยรอบหันกลับมาอย่างรวดเร็ว พวกเขากั้นหงส์เอาไว้ข้างนอกอย่างพร้อมเพรียงกัน
“พี่สะใภ้ คุณมาที่นี่ได้ยังไง? ผมจะให้คนไปส่งคุณ”
ดวงตาของเนกษ์แดงก่ำรื้นไปด้วยน้ำตา
หัวใจของหงส์บีบรัดแน่น
“ฉันไม่กลับ จณัตว์อยู่ไหน?”
“พี่สะใภ้ พี่ชายมีเรื่องต้องจัดการเขาไปแล้ว ไม่แน่ว่าถ้าคุณกลับไปเขาจะกลับไป”
เนกษ์พูดพลางขณะที่ก้าวไปข้างหน้า และเมื่อกำลังจะดึงแขนของหงส์ออกไป แต่หางตาของหงส์กลับเห็นกางเกงที่คุ้นเคย
นั่นมันกางเกงของจณัตว์นี่!
ตอนที่หงส์ว่างไม่มีอะไรทำ เธอได้เอากางเกงของจณัตว์มาปักชื่อของตัวเองลงไป ในจุดนี้เธอยังบอกจณัตว์ไม่ทัน ไม่คิดฝันว่าจะมาเจอที่นี่
“หลีกไป!”
หงส์ใจหล่นวูบ เธอผลักเนกษ์ออกไป ก่อนจะวิ่งเข้าไปข้างในอย่างบ้าคลั่ง แต่กลับถูกเนกษ์ขวางห้ามเอาไว้ก่อน
“พี่สะใภ้ คุณเข้าไปไม่ได้ อย่าเข้าไป ผมขอร้อง!”
เนกษ์ร้องให้ออกมา
“ปล่อยฉัน ปล่อย!”
ดูเหมือนว่าหงส์จะรับรู้ถึงอะไรบางอย่าง เธอรีบพุ่งเข้าไปด้านใน แม้แต่เนกษ์ก็ไม่อาจทานทนต่อแรงกำลังของเธอ
เมื่อเธอเห็นภาพข้างหน้า ร่างกายของเธอก็พลันแข็งค้าง
มีเศษซากศพอยู่ทุกหนทุกแห่ง ไม่สามารถบอกได้อีกต่อไปว่าศพไหนเป็นใคร นี้เป็นเหมือนสถานที่ที่รวมเศษซากขนาดใหญ่ ศพถูกฉีกขาด ฉีกขาดทั้งเป็น
หงส์รู้สึกได้เพียงของเหลวไหลจากช่องอก น้ำขมปร่าส่งผ่านมาถึงคอหอย
เสียงแหวะของเลือดสดที่ไหลพุ่งออกมาจากทางปาก เธอกำลังหาอะไรบางอย่างจากแขนขาที่ขาดกระเจิงอย่างบ้าคลั่ง
เธอค่อยๆพบกางเกงที่เป็นของจณัตว์ มีเพียงขาที่ขาดอยู่เพียงข้างเดียว รูปลักษณ์ที่อาบโชกไปด้วยเลือดทำให้หงส์ร้องให้โฮ ก่อนที่จะหมดสติไป
“พี่สะใภ้!”
เนกษ์รีบวิ่งเข้ามา ก่อนจะอุ้มหงส์
หงส์ตกอยู่ในอาการช็อก เนกษ์มองหาแพทย์ในสนามรบ ไม่นานนักหงส์ก็ได้รับความช่วยเหลือ
“พี่สะใภ้ อย่าเป็นอะไรไปนะครับ ถ้าเป็นอะไรขึ้นมาผมจะอธิบายกับพี่ยังไง?”
เนกษ์ร้องเหมือนเด็กน้อย
พี่ชายที่เขารักที่สุด พี่ชายที่โตมากับเขา ไม่มีแล้ว
ถึงแม้จะไม่เห็นศพของพี่ แต่หลังจากด้วยความสามารถของจณัตว์ในการส่งสัญญาณความช่วยเหลือ และมันก็กลายเป็นเช่นนี้ภายในไม่กี่นาที เขาไม่สามารถหลอกตัวเองได้จริงๆ
ยิ่งไปกว่านั้นตอนที่เขานำคนมาที่นี่ มันพอดีกับที่นภดลกำลังฉีกทึ้งร่างร่างหนึ่ง จากนั้นเขาก็ทำลายร่างกายด้วยสองมือเขาเขา
เขาไม่รู้ว่านั่นคือพี่ชายของเขาหรือไม่ มันไม่สามารถต่อกลับได้อีกต่อไป
รูปลักษณ์ที่กระหายเลือดราวปีศาจของนภดลถูกสลักแน่นไว้ในจิตใจของเขา
หงส์ฉวยคอเสื้อของเนกษ์ ร้องให้โฮและถามว่า “เกิดอะไรขึ้นกันแน่? บอกฉันมาให้ชัด! จณัตว์ละ? จณัตว์อยู่ไหน?”
“พี่สะใภ้… …”
“พูดความจริงกับฉัน! สามีของฉันตายแล้ว นายยังอยากจะปกปิดมันไปถึงเมื่อไหร่!”
หงส์โกรธจัด
ตอนนี้เนกษ์ไม่กล้าปิดบังอีกต่อไป เขารีบพูดว่า
“เป็นนภดลครับ! ที่ฆ่าพี่! เขาบ้าคลั่งไปแล้ว ราวกับเป็นใครที่เราไม่รู้จัก พี่ตั้งใจที่จะมานำเขากลับไป แต่ไม่คิดเลยว่า… …”
เนกษ์ไม่พูดอะไรต่อ
หงส์ชะงัก ดวงตาของเธอพลันเย็นชาขึ้นมาทันใด
“นภดล! ฉันกับแกอยู่ร่วมโลกเดียวกันไม่ได้อีกต่อไป!”
ในเวลานี้หงส์กักเก็บความอบอุ่นเอาไว้ ทั่วทั้งร่างเธอห่อหุ้มไปด้วยความอึมครึม
เธอผลักเนกษ์ออก ไม่ย่อท้อที่จะหาจณัตว์อีกครั้ง แต่กลับไม่รู้ว่าใครคือใคร
เลือดสีแดงฉานย้อมเสื้อผ้า มือเธอ กระทั่งใบหน้า ราวกับว่ามันเปื้อนหัวใจของเธอด้วย
ดวงตาของหงส์แดงก่ำ ไม่ว่าเนกษ์จะมาห้ามแต่เธอก็ไม่ยอมหยุด นิ้วของเธอแตกทีละน้อย เลือดได้ก็แทรกซึมไปทั่วดินแดนแห่งป่าดำ ราวกับว่าเธอรู้สึกใกล้กับจณัตว์มากขึ้นด้วยวิธีนี้เท่านั้น
นอนพลอดรักอยู่บนเตียงกับเธอได้ไม่นาน บอกเธอว่าถ้าเรื่องนี้จบลงจะพาเธอไปเที่ยว
“ไอ้คนโกหก! จณัตว์! คุณมันคนโกหก!”
หงส์ร้องให้แทบขาดใจ จนคนรอบข้างหลั่งน้ำตาไปด้วย
“ฉันจะไปหานภดล! มันไปทางไหน!”
หงส์รีบลุกขึ้น ใบหน้าถมึงทึงมองไปทางเนกษ์
ไม่ว่าอย่างไรเนกษ์ก็ให้เธอเข้าไปไม่ได้จริงๆ
“พี่สะใภ้ นภดลไปทางนั้นแล้วครับ”
เนกษ์ชี้ไปอีกทาง เขาหาช่องว่างเมื่อหงส์หันไป ก่อนจะใช้สันมือฟาดหงส์ให้สลบ ก่อนจะพูดด้วยเสียงเศร้าใจว่า “นำทุกศพไปฝัง”
ผู้คนที่เหลือรีบฝังศพอย่างรวดเร็ว ก่อนหน้านั้นเนกษ์ได้ถ่ายภาพที่น่าสลดใจเช่นนี้
เขานำหงส์ออกจากป่าดำ แต่ก่อนที่จะจากไป เนกษ์ได้หันกลับไปมองป่าทึบที่รายล้อมไปด้วยแมกไม้ เนกษ์อดไม่ได้ที่จะร่ำให้อีกครั้ง
“พี่ พี่จะกลับมาใช่ไหม? พี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
แต่เขาพูดด้วยเสียงสั่นเครือและน้ำตาที่เอ่อล้น
ทุกคนต่างเศร้าโศก
เนกษ์รู้ นภดลอาจปรากฏตัวขึ้นทันใด พวกเขาที่นี่ล้วนเป็นเป้าหมายของเขา ต่อให้ไม่ใช่เพื่อคนอื่น เขาก็ต้องส่งพี่สะใภ้กลับไป นี่เป็นสิ่งเดียวที่เขาสามารถทำได้เพื่อพี่ชายของเขา
“กลับเถอะ”
เนกษ์พาหงส์ออกมาจากป่าดำ กลับมาสู่บ้านตระกูลแหลมวิไล และนำเรื่องนี้ไปเล่าให้ราเชนฟัง
ราเชนตะลึง
เป็นไปได้อย่างไร?
พวกเขาสองพี่น้องเพิ่งนั่งร่ำสุรากันเมื่อตะกี้ ทำไมถึงพูดว่าจากไปแล้ว?
และฝ่ายตรงข้ามยังเป็นนภดล?
ราเชนโบกมือไล่ทุกคนออกไป เหลือเพียงเขาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้คนเดียว ไม่รู้ตัวเลยว่าน้ำตาได้ไหลหลั่งลงเมื่อไหร่
หงส์ตื่นมาก็เป็นเวลาเย็นมากแล้ว
ห้องนอนที่ว่างเปล่าทำให้เธอรู้สึกหนาวเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่าเตียงมันใหญ่เกินไป ทำให้รู้สึกเหงาและเศร้า
ข้างบนยังมีกลิ่นอายของจณัตว์หลงเหลืออยู่ คนจะไม่อยู่แล้วได้อย่างไร?
หัวใจของเธอเจ็บเหมือนโดนมีดกรีดแทง
หงส์หวนนึกถึงเรื่องราวในอดีตของเธอและจณัตว์ ช่วงเวลานี้เองที่เธอตระหนักอย่างลึกซึ้งว่าเธอรักจณัตว์มาก มันเป็นความรักที่ลึกซึ้ง
ถ้าโลกนี้ไม่มีจณัตว์ เธออยู่ไปแล้วจะมีประโยชน์อะไร?
แม้ว่าแสงแดดในตอนกลางวันจะอบอุ่น แต่เธอกลับไม่สัมผัสถึงมัน
หงส์รู้ว่าเธอไม่ควรโทรหานรมน แต่ตอนนี้เธอทนไม่ไหวแล้ว
เธอไม่มีเพื่อน มีเพียงแค่นรมนที่นับได้ว่าเป็นเพื่อน
ตอนนี้เธอแทบบ้า
สามีของเธอ ตายไปแล้ว
ถูกเพื่อนของนรมนฆ่าตาย
และเธอต้องการคำอธิบาย!
ตอนที่นรมนรับสายเธอยังไม่ตื่นดีด้วยซ้ำ นรมนรับสายอย่างสะลึมสะลือ
“หงส์ ทำไมถึงโทรมาดึกดื่นละ?”
“จณัตว์ตายแล้ว”
เสียงเจือแววสะอื้นของหงส์ กลับทำให้นรมนหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง
“อย่ามาล้อเล่นนา พี่ของฉันเป็นคนเก่ง… …”
“เขาถูกนภดลฆ่า!”
คำพูดของหงส์ทำให้นรมนราวกับถูกฟ้าผ่า
“เธอพูดอะไร?”
“ฉันบอกว่านภดลบ้าคลั่งไปแล้ว เขาไม่มีสติอะไรทั้งนั้น เขาไม่เพียงแต่ฆ่าจณัตว์ แต่ยังฉีกทึ้งร่างเขาอีกด้วย ฉันยังหาศพของเขาทั้งร่างไม่เจอเลย ไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน นรมน เธอคิดอะไรอยู่กันแน่? ให้คนที่อันตรายขนาดนั้นมาปฏิบัติภารกิจที่นี่? ตอนนี้เรียบร้อยแล้วนะ สามีของฉันตายแล้ว! เธอชดเชยสามีให้ฉันสักคนได้ไหมละ? ทำได้ไหม?”
เสียงของหงส์แหบแห้ง
เสียงฟ้องร้องของเธอทำให้นรมนวิงเวียนศีรษะ
เป็นแบบนี้ได้อย่างไรกัน?
ไม่ใช่ว่าทุกอย่างมีการจัดเตรียมแล้วเหรอ?
บุริศร์บอกว่าไม่มีปัญหานี่?
ไม่มีปัญหาทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้?
จณัตว์เป็นพี่ชายของเธอ เธอไม่ได้เจอเขาเป็นเวลานาน ยังไม่ได้ให้คุณอารองเจอลูกชายของตัวเองเลย ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้?
“หงส์ ฉัน… …”
“นรมน ฉันจะบอกให้นะ ความแค้นนี้ฉันไม่ปล่อยไปแน่ ฉันจะจับนภดลมาด้วยมือของฉันเอง และฆ่าเขาซะ! ฉันไม่สนว่าเธอจะเป็นอะไรกับเขา และฉันไม่สนหรอกว่าเขาบริสุทธิ์แค่ไหน ฉันรู้แค่ว่าสามีของฉันไม่อยู่แล้ว ฉันไม่มีสามีอีกต่อไปแล้ว! ”
หงส์ร้องคร่ำครวญ ก่อนจะตัดสายไป
นรมนเจ็บปวดใจ เธอมึนหัวมาก
ไม่นะ ไม่จริง!
นี่ไม่ใช่เรื่องจริง!
เธอโทรออกหาบุริศร์ แต่มีเสียงเตือนว่าเขาปิดเครื่องอยู่ บุริศร์ไปไหน? ทำอะไรอยู่?
นรมนต้องการรู้ว่าตอนนี้บุริศร์อยู่ที่ไหน สถานการณ์ของนภดล และสิ่งที่หงส์พูดนั้นเป็นความจริงหรือไม่
เธอยกผ้าห่มขึ้นและลุกจากเตียง ก่อนจะเดินไปที่ประตู แต่จู่ๆ เธอก็รู้สึกปวดท้องขึ้นมาอย่างกะทันหัน ดวงตาของเธอพลันมืดลง จากนั้นเธอก็หมดสติล้มลงไปที่พื้น
