จณัตว์พยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้หงส์ผล็อยหลับไป
เมื่อมองดูร่องรอยของความรักและความเสน่หาบนร่างกายของเธอ ดวงตาของจณัตว์ก็เต็มไปด้วยความรัก
เขาลุกขึ้นจุดเทียนหอม ก่อนจะจูบลงบนหน้าผากของหงส์ จากนั้นจึงออกจากห้องไปอย่างอาลัยอาวรณ์
“นายน้อยจณัตว์”
ตั้งแต่เนกษ์เข้ารับตำแหน่งผู้นำตระกูลแล้ว จณัตว์ได้ให้พวกเขาเรียกเขาว่านายน้อยจณัตว์
“ถ้าฉันไม่กลับมาภายในสองชั่วโมง กำชับสาวใช้ให้เข้าไปแต่งตัวให้คุณนาย และพาเธอออกไปทางเส้นทางลับ ฉันได้บอกพระราชาไว้แล้ว พอถึงตอนนั้นจะมีเฮลิคอปเตอร์รอพวกนายอยู่ที่สนามหญ้าด้านหลัง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น นายต้องส่งคุณนายไปที่บ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาในประเทศZ อย่างปลอดภัย เข้าใจไหม?”
เสียงของจณัตว์เย็นเฉียบ และรีบให้ลูกน้องตกปากรักคำทันที
“ครับ นายน้อยจณัตว์ เราสัญญาว่าจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อปกป้องความปลอดภัยของคุณนายน้อย”
“รบกวนด้วย”
จณัตว์มองไปทางห้องนอนอีกครั้ง จากนั้นจึงรีบหมุนกายออกไป
เขากลัวว่าตัวเองจะจากไปไม่ได้ถ้าขืนยังอยู่ต่ออีกหน่อย
หงส์คือจุดอ่อนและเป็นความห่วงใยของเขา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาหวังว่าเธอจะปลอดภัย
ถึงแม้ในประเทศFจะมีราเชนอยู่ก็ตาม แต่อย่างไรประเทศนี้ก็ยังต้องการการฟื้นฟู เพราะราเชนยังไม่ประสบความสำเร็จอย่างราบรื่น หลายๆ อย่างอยู่ในสภาวะที่อ่อนล้า จึงไม่ควรปล่อยให้หงส์อยู่ในตอนนี้
และเขาก็รู้นิสัยของหงส์ด้วย เมื่อปล่อยให้เธอรู้เรื่องตัวเองต้องทำ เกรงว่าจะตามเขามาเหมือนเนกษ์เป็นแน่
ฝั่งนภดลก็ไม่มั่นคงเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เมื่อเผชิญกับอันตรายที่ไม่รู้จัก จณัตว์ไม่กล้าเสี่ยงและไม่สามารถเสี่ยง
เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เขาก็สาวเท้าออกจากประตู และเห็นเนกษ์รออยู่
“พี่ พี่สะใภ้เตรียมตัวแล้วเหรอ?”
“อืม”
จณัตว์พยักหน้า
เขาไม่ค่อยสูบบุหรี่ เขามีแผนที่จะเลิกบุหรี่ตั้งแต่เขาอยู่กับหงส์ แต่ในตอนนี้เขารู้สึกอึดอัดและหงุดหงิดเล็กน้อย
จณัตว์ยื่นมือไปทางเนกษ์
“ขอบุหรี่สักมวนสิ”
เนกษ์รีบยื่นให้เขา
จณัตว์เหลือบมองมัน ก่อนจะคาบไว้ในปาก จากนั้นจึงเอาบุหรี่ที่จุดติดแล้วของจณัตว์โยนทิ้งไป
เนกษ์หน้ายุ่งเล็กน้อย
“พี่ นั่นมันของผมนะ!”
“สูบบุหรี่ไม่ดีหรอก เลิกเถอะ”
จณัตว์สอนไปพ่นควันฉุยไป
มุมปากของเนกษ์กระตุก
บอกว่าสูบบุหรี่ไม่ดี แล้วตัวเองละทำอะไร?
แต่เขาไม่กล้าพูดออกมา
เมื่อบุหรี่มวนแรกหมดแล้ว จณัตว์ใช้นิ้วมือสวยงามของเขาสะบัดโค้งเป็นวงกลม จากนั้นจึงพูดเสียงเย็นเยียบว่า “ไป!”
รถสตาร์ททันที ตามด้วยรถบรรทุกหลายสิบคันที่มีผู้คนอยู่บนนั้น บางคนมาจากตระกูลแหลมวิไล และบางคนเป็นคนที่ราเชนส่งมา
กลุ่มคนมาที่ป่าดำอย่างยิ่งใหญ่เกรียงไกร
ที่นี่ล้อมรอบไปด้วยสายเตือนภัย แต่กลับไม่มีเสียงใด เงียบเสียจนทำให้ผู้คนรู้สึกอึดอัด และมีอาการชาที่ศีรษะ
“นายน้อยจณัตว์ คุณท่านเอกฉัท พระราชามีคำสั่งว่าให้พวกคุณเห็นโอกาสแล้วค่อยกระทำการ อย่าหุนหัวเข้าไปครับ”
เมื่อหัวหน้าองครักษ์เห็นจณัตว์เขาก็รีบทำความเคารพ ก่อนจะนำคำสั่งของราเชนส่งต่อให้จณัตว์
“รู้แล้ว ตั้งแต่ตอนนี้ให้คนของนายถอนกำลัง ที่นี่ฉันจะรับมือต่อเอง”
คำพูดของจณัตว์ทำให้หัวหน้าองครักษ์ลำบากใจ
“นายน้อยจณัตว์ เกรงว่าจะไม่ได้ครับ พวกเรากำลังดำเนินการตามคำสั่ง”
“เรื่องข้างในนี่พวกนายจัดการไม่ได้หรอก ฉันเปลี่ยนผู้เชี่ยวชาญเพื่อลดการบาดเจ็บล้มตาย กลับไปเถอะ ถ้ามีเรื่องอะไรฉันจะติดต่อพระราชาของพวกนายไปโดยตรง”
ท่าทีของจณัตว์ไม่ยอมได้ง่าย
ความสัมพันธ์ของเขากับราเชนทุกคนต่างก็รู้ และพระราชาก็ยังเคารพจณัตว์อยู่มาก ดังนั้นหัวหน้าองค์รักษ์ไม่กล้าหักหน้าของจณัตว์
เมื่อเห็นคนของราเชนถอนกำลังออกไป จณัตว์ก็ได้เปลี่ยนให้เป็นคนของเขาแทน และให้พวกเขาสวมหน้ากากป้องกันแก๊สพิษ
“ไม่รู้ว่าข้างในเกิดเรื่องอะไรขึ้น ทีมเล็กคอยเฝ้าระวังภัย จำไว้สวมหน้ากากป้องกันแก๊สพิษ คนอื่นตามฉันเข้ามา และใช้มาตรการป้องกันพิษซะ”
จณัตว์มองไปที่จำนวนคนและเริ่มมอบหมายงาน
เนกษ์มองไปที่พื้น รอยเท้าที่นี่ค่อนข้างมากและสับสน แต่เขาก็ยังพบอะไรบางอย่าง
“พี่ ดูนั่นสิ”
จณัตว์ย่อตัวลงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเห็นรอยเท้าจำนวนมากที่เดินเข้าไปในป่าดำ แต่กลับไม่มีลำดับขั้นตอน ดูเหมือนว่าจะถูกคนไล่ล่าและกำลังหลบหนี
“นายเฝ้าอยู่ข้างนอกนะ อย่าเข้าไป”
จณัตว์สั่งเนกษ์
“ไม่เอา ผมจะตามไป”
เนกษ์ขมวดคิ้วมุ่น
“เนกษ์ ทำไม่ได้ก็กลับไปซะ”
จณัตว์ไม่เคยเด็ดขาดขนาดนี้ แต่เนกษ์รู้ว่าเขาโกรธแล้ว ในที่สุดเนกษ์ก็ยอม
“ถ้าอย่างนั้นพี่รับปากผม ถ้าเกิดอันตรายขึ้น พี่ต้องแจ้งผมทันที”
“ได้สิ”
จณัตว์พยักหน้า
เขาพาคนกลุ่มหนึ่งเข้าไปในป่าดำ
เมื่อเนกษ์มองไปยังแผ่นหลังของจณัตว์ จู่ๆไม่รู้ทำไมถึงมีความรู้สึกไม่ปลอดภัยเกิดขึ้นมา แต่เมื่อย้อนคิดแล้ว ฝีมือของจณัตว์ก็ถือว่ายอดเยี่ยม และเขาก็มีทักษะทางการแพทย์ แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือนภดลไม่น่าจะเป็นศัตรูกับจณัตว์ ดังนั้นไอ้ความรู้สึกนี้ไม่น่าจะถูกต้องใช่ไหม?
เขาเป็นกังวลพลางจัดการงานรักษาความปลอดภัยรอบด้านร่วมกับคนอื่น
หลังจากที่จณัตว์ นำกลุ่มคนเข้าสู่ป่าดำ เขาก็เฝ้าระวังอย่างเต็มที่
ที่นี่เงียบเกินไป เงียบเสียจนทำให้คนหายใจไม่ออก
ป่าดำเป็นป่าดั้งเดิม ปกติไม่มีใครย่างกรายเข้ามาอยู่แล้ว พูดตามหลักเหตุผลคือมีสิงห์สาราสัตว์อยู่ที่นี่เต็มไปหมด แต่ที่น่าแปลกใจคือตอนนี้แม้แต่เสียงนกสักตัว เขายังไม่ได้ยินเลย
จณัตว์ขมวดคิ้ว ก่อนพูดกระซิบ “ระวังตัวไว้เสมอ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ขอให้ทุกคนให้ความสำคัญกับความปลอดภัยของตัวเอง เข้าใจไหม? ถ้าเอาชนะมันไม่ได้ ก็วิ่งหนีไป”
เมื่อก่อนสิ่งที่เขาเกลียดที่สุดคือการวิ่งหนีไปจากสนามรบ แต่ตอนนี้เขายินยอมให้ลูกน้องของเขาวิ่งหนีไปซะเมื่อเจออันตราย เพราะสงครามนี้ก็เหมือนก้าวเข้ามาฆ่าตัวตายแล้ว
ภายใต้คำสั่งของจณัตว์ ทุกคนเดินไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง ท่ามกลางเสียงฝีเท้าที่เหยียบย่ำลงบนใบไม้
จณัตว์เครียดเขม็ง
ไม่นานนักหลังจากเดินเข้ามา พวกเขาเห็นงูเหลือมตัวใหญ่ตายอย่างน่าอนาถต่อหน้าพวกเขา และภาพนั้นก็ทำให้ทุกคนรู้สึกอยากจะอาเจียนออกมาอยู่รอมร่อ
งูเหลือมตัวนั้นถูกฉีกเป็นชิ้นๆ เลือดสาดกระจายเหมือนศพที่อยู่ในสถาบันวิจัยการทหารในวัง
เป็นนภดลที่ทำใช่ไหม?
จณัตว์เดา
“ทุกคนระวังตัวไว้”
เขามองไปยัง2-3คนที่กำลังอ้วก ตอนที่ยังลังเลอยู่ว่าจะให้พวกเขาตามไปข้างในด้วยดีไหม ทันใดลมแรงก็พัดมาจากด้านหลัง จณัตว์ย่อตัวลงนั่งยอง และกลิ้งเพื่อหลบหนีจากวงควบคุมของคู่ต่อสู้
“ถอย!”
ความเร็วแบบนั้นเป็นสิ่งที่จณัตว์ไม่เคยคิดมาก่อน แม้ว่าเขาจะไม่เห็นว่าอีกฝ่ายเป็นใคร แต่ก็ออกคำสั่งที่ชัดเจนออกมาโดยไม่รู้ตัว
ผู้คนรอบๆ เห็นเพียงเงา เมื่อพวกเขาได้ยินคำพูดของจณัตว์ บางคนก็เจ็บปวดตามร่างกายอย่างกะทันหัน และชีวิตของพวกเขาก็มาถึงจุดจบ
เลือดสาดกระเซ็นอย่างบ้าคลั่งในป่าใหญ่ที่มืดมิด จณัตว์มองดูคนของเขาถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ เลือดที่สาดมายังใบหน้าของเขาราวกับฝนฟ้าไหลหลาก อุ่นร้อนและมีกลิ่นคาว หัวใจของเขาแทบจะหยุดเต้น
“นภดล!”
เขากู่ร้อง อย่างไรก็ไม่กล้าที่จะปักใจเชื่อว่านี่คือฝีมือของนภดลจริงๆ
นภดลชะงัก เขาค่อยๆหันกลับมา ดวงตาสีฟ้าบนใบหน้าหล่อเหลาพลันเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ และแม้แต่ผมสีฟ้าที่สง่างามก็ถูกย้อมไปด้วยสีแดงเลือด
ไอของความโหดเหี้ยมไหลผ่านตัวเขา ดวงตาไร้ความเป็นมนุษย์ เหลือเพียงแต่ความรุนแรงและการทำลายล้างเท่านั้น
เกิดอะไรขึ้นกับนภดล?
จณัตว์อยากจะโทรถามบุริศร์เสียตอนนี้ ว่าดร.ฐานทัตยังอยู่ที่สถานพักฟื้นไหม? แต่สถานการณ์ตอนนี้คงไม่เหมาะที่จะโทร
“นภดล ฉันเองจณัตว์ นายจำฉันได้ไหม?”
เขาไม่คิดว่าการแบ่งเซลล์ของนภดลจะเร็วขนาดนี้ พูดตามหลักเหตุผลคือทำไม่ได้ นอกจากจะมีคนให้ยาแก่เขา มันเร่งการแบ่งเซลล์และทำให้เกิดปัจจัยรุนแรงในร่างกายของเขา
ตอนนี้นภดลดูไม่มีสติสัมปชัญญะเลยด้วยซ้ำ
และนี่ไม่ใช่นภดลที่นรมนต้องการ
จณัตว์หงุดหงิดเล็กน้อย ได้เพียงแต่หวังว่านภดลจะพอหลงเหลือความสามารถในการเข้าใจเหตุผลอยู่บ้าง
“ถ้านายจำฉันไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นนายยังจำนรมนได้ไหม? หรือจำปาณีได้ไหม? นายจำได้ไหมว่านายมาที่ประเทศFเพื่ออะไร? นภดล ควบคุมตัวเองหน่อย อย่าปล่อยให้ตัวเองกลายเป็นเครื่องจักรสังหาร”
ทันทีที่จณัตว์พูดจบ นภดลก็พุ่งเข้าโจมตีเขาทันที
ความเร็วของเขามากกว่าคนทั่วไปถึงสิบเท่า และบางทีทักษะอื่นของเขาก็อาจจะเร็วและสูงกว่าคนธรรมดา จณัตว์ไม่กล้าตอบโต้ศัตรูอย่างสะเพร่า ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงเริ่มหนี
เขาไม่เคยจนตรอกขนาดนี้มาก่อนในชีวิต
เมื่อเห็นเขาวิ่งหนี นภดลก็ยกยิ้มกระหายเลือดขึ้นมาทันที ใบหน้าที่งดงามและรอยยิ้มที่กระหายเลือดราวกับการกำเนิดใหม่ของอสูรร้ายจากขุมนรกอเวจี ทำให้สภาพแวดล้อมโดยรอบกดดันอย่างมาก
ในที่สุดจณัตว์ก็รู้ว่าเหตุใดจึงไม่มีนกและสัตว์ร้ายที่นี่
สัตว์เป็นสิ่งที่ไวต่อประสาทสัมผัสที่สุด เมื่อนภดลกลายเป็นเช่นนี้ รัศมีการสังหารอันทรงพลังได้ทำให้พวกมันหนีไปเพื่อปกป้องตัวเองก่อนนานแล้ว
จณัตว์พยายามอย่างเต็มที่ที่จะหลบหนี และจุดเปลวไฟสัญญาณส่งไปยังทางเข้าด้านหน้า แต่ในวินาทีต่อมา แขนของเขาก็ถูกนภดลคว้าเอาไว้ ก่อนจะกระชากอย่างแรง จณัตว์รู้สึกเหมือนพลัดหล่นลงมา เสียง กร๊อบ ดังขึ้น เหมือนแขนของเขาจะหลุดออก
ในขณะนี้ ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วว่านภดลไร้สติของจริง
เขาสิ้นหวัง
บางทีเขาอาจจะตายที่นี่วันนี้ บางทีเขาอาจจะไม่ได้กลับไปอีก
ใบหน้าของหงส์ปรากฏขึ้นในห้วงความคิด
เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าการที่มีลูกยากของหงส์อาจจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุด เพื่อที่เธอจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงในเรื่องนี้ และไปหาความสุขอื่นแทน
แล้วก็เขายังไม่ได้พบพ่อของเขา ยังไม่รู้จักบุญทิวา และยังไม่ได้บอกว่าเขาเป็นทหาร มันเป็นความภาคภูมิใจของเขา แต่เขากำลังจะถูกฝังอยู่ที่นี่
เขายังนึกถึงนรมน เขาทำให้นรมนผิดหวัง เกรงว่าคราวนี้ตัวเขาเองจะไม่สามารถช่วยเพื่อนของเธอได้แล้ว
เมื่อด้านรุนแรงในร่างกายของนภดลได้เริ่มขึ้น ไม่มีใครสามารถหยุดมันได้
ในช่วงระหว่างนั้น จณัตว์คิดอะไรมากมาย แต่ก็ยังคงหลบหนี น่าเสียดายที่อีกไม่กี่อึดใจต่อมาขาของเขาจะถูกนภดลหักเข้าโดยตรง
ความเจ็บปวดมหาศาลทำให้ดวงตาของเขามืดดับลง ร่างของเขาทรุดลงไปกองที่พื้น ทว่านภดลก็ดึงเขาขึ้นมา และทันใดนั้นก็โยนขึ้นไปในอากาศ ดวงตากระหายเลือดคู่นั้นฉายประกายความตื่นเต้นและความกระตือรือร้น ขาขวาที่เรียวยาวก็เตะไปยังเอวของนภดล
เพียงครั้งเดียว เขาก็สามารถทำให้เอวของนภดลหักได้ และฉีกเขาออกเป็นชิ้นๆ!
