นรมนปวดท้องทันที แต่เธออดทนไว้
“เจอศพพี่ใหญ่ไหม?”
ผ่านไปตั้งหลายวันแล้ว ไม่มีใครกล้าพูดคำว่าศพ กลัวทำให้ราเชนกับหงส์อึดอัด เพราะหงส์คือองค์หญิง ถึงแม้ความสัมพันธ์ของจณัตว์และราเชนยังไม่เปิดเผยสู่สาธารณะ แต่ก็ถือว่าเป็นราชบุตรเขยของประเทศF ในตอนนี้ราชบุตรเขยประสบภัยแล้ว บรรยากาศทั้งวังจึงหนักอึ้งมาก
ในตอนนี้นรมนพูดคำนี้ขึ้นมา องครักษ์และหญิงรับใช้รอบๆ ก็เหลือบมองเธอ รีบก้มศีรษะลง กลัวพระราชาตำหนิ
ในใจราเชนรู้สึกไม่สบอารมณ์ ถึงจะไม่อยากได้ยินคำนี้ แต่ในตอนนี้นรมนถามแล้ว เขาไม่ตอบก็ไม่ได้
“ยังหาไม่เจอ แต่ญาณินเจอขาข้างหนึ่งของพี่ใหญ่แล้ว”
“ขาข้างหนึ่ง? ตรวจสอบDNAหรือยัง?”
ในใจนรมนไม่อยากเชื่อข้อเท็จจริงข้อนี้ สิ่งที่พูดออกมาสุ่มๆ ทำให้ราเชนค่อนข้างตกตะลึงเล็กน้อย
“DNA?”
“ใช่แล้ว ไม่งั้นพวกคุณจะสรุปได้ยังไงว่าขาข้างนั้นเป็นของพี่ใหญ่?”
คำพูดของนรมนทำให้ราเชนมีสติขึ้นมาทันที
ใช่แล้ว แค่กางเกงข้างเดียวจะพิสูจน์ได้อย่างไรว่านั่นคือขาของพี่ใหญ่?
“ฉันจะไปหาญาณินเดี๋ยวนี้”
ขณะที่พูดราเชนก็จะวิ่งออกไปข้างนอก แต่ถูกบุริศร์ดึงเอาไว้
“เราไปกับนายด้วยดีกว่า”
ในเวลานี้คาดว่าอารมณ์ของหงส์ไม่ค่อยมั่นคงอย่างมาก ถ้าราเชนพูดอะไรที่น่ากังวล หงส์อาจจะไม่สนว่าเขาเป็นพระราชาหรือไม่ จะลงมือทำเหมือนเช่นเคย
ปาณีกัดปากยืนตรงนั้น ตอนนี้เธอคือคนหนึ่งที่อยู่ในฐานะที่กระอักกระอ่วน เพราะนภดลคือแฟนของเธอ
“ตามมา”
นรมนจับมือปาณี
ปาณีพยักหน้า ระงับความเศร้าในดวงตาเอาไว้
ผู้คนกลุ่มหนึ่งไปที่ตระกูลแหลมวิไล
บุริศร์มองนรมนอย่างค่อนข้างเป็นห่วงแล้วถามขึ้น “คุณรู้สึกยังไงบ้าง?”
“ยังโอเค”
นรมนตอบกลับเสียงทุ้ม ท้องรู้สึกไม่ค่อยสบายอยู่รางๆ แต่สามารถทนได้
บุริศร์เหลือบมองมิลิน มิลินรีบจับชีพจรนรมน จากนั้นก็ยัดยาให้เธอ
รสชาติขมกระเพื่อมภายในช่องปาก
ถ้าเป็นตอนปกติ นรมนจะต้องทนไม่ไหวแน่ๆ แต่ตอนนี้เพราะเรื่องของจณัตว์ เธอทำได้แค่อดทนไว้
เห็นมิลินไม่พูดอะไร บุริศร์ก็วางใจเล็กน้อย
เมื่อผู้คนไม่กี่คนมาถึงตระกูลแหลมวิไล เนกษ์ก็กำลังจะออกจากบ้านพอดี เห็นราเชนก็รีบไปทำความเคารพ แต่ถูกราเชนห้ามเอาไว้
“ระหว่างพี่น้องไม่ต้องนอบน้อมแบบนี้หรอก ญาณินล่ะ?”
“พี่สะใภ้ไปป่าดำยังไม่กลับมา”
สองสามวันนี้เนกษ์เห็นหงส์วิ่งไปที่ป่าดำทั้งวันทั้งคืน ไม่กล้าจินตนาการจริงๆ ถ้ายืนยันได้แล้วจริงๆ ว่าพี่ใหญ่เกิดอุบัติเหตุ พี่สะใภ้คนโตจะใช้ชีวิตคนเดียวได้หรือไม่
ความนิ่งที่เหมือนขี้เถ้าตายบนร่างกายเธอนั้นทำให้เก็บกดจนหายใจไม่ออก ถึงเธอจะไม่ร้องไห้ไม่โวยวาย แต่เนกษ์ยอมให้เธอร้องไห้โวยวายออกมาดีกว่า
“ขาข้างหนึ่งของพี่ชายฉันที่ญาณินหากลับมาได้ยังอยู่ไหม?”
“อยู่ ถูกพี่สะใภ้ใช้โลงแก้วคริสทัลวางไว้ในห้องนอน”
เนกษ์พูดเสียงทุ้ม ดวงตาค่อนข้างเปียกชื้น
“สองสามวันนี้พี่สะใภ้คนโตเอาแต่เฝ้าขาที่หักข้างนั้นไม่กินไม่ดื่ม เธอจะทรุดแล้ว ถ้ายังหานภดลไม่เจออีก คาดว่าพี่สะใภ้คนโตจะทนไม่ไหวแล้วจริงๆ”
หงส์ต้องการหานภดลมาเพื่อทำอะไร ปาณีรู้ ตอนนี้ในเวลานี้เธอไม่รู้จริงๆ ว่าตัวเองควรพูดอะไร ทุกคนล้วนเป็นผู้หญิง ในเรื่องความรู้สึกไม่มีใครถูกใครผิด มีแค่รักลึกซึ้งกับรักตื้นเขิน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า ความรู้สึกที่หงส์มีต่อจณัตว์คือรักจนกว่าความตายจะพรากจากกันจริงๆ
ความรู้สึกลึกซึ้งเช่นนี้ ปาณีไม่รู้ว่าตัวเองควรชดใช้อย่างไร
“พาเราไปดูเถอะ”
นรมนยังคงเป็นคนเอ่ยปาก
แต่เนกษ์ค่อนข้างลังเล
“พี่สะใภ้คนโตย้ำครั้งแล้วครั้งเล่าว่าไม่ให้ใครเข้าใกล้ นี่……”
“ฉันจะไม่คัดค้านที่เธอต้องการเฝ้าศพพี่ชายฉัน แต่ต้องดูว่าขาที่หักข้างนั้นเป็นของพี่ชายฉันหรือเปล่า ถ้าไม่ใช่ เธอจะสงสารตัวเองไปเพื่ออะไร”
ขณะที่นรมนพูดก็ผลักเนกษ์ออกไป
เพราะรู้ฐานะและสภาพร่างกายของนรมน เนกษ์ก็ไม่กล้าห้ามจนเกินไป แต่สิ่งที่นรมนพูดเมื่อครู่นี้ก็ทำให้เขาไม่ค่อยเข้าใจ
“กางเกงนั้นเป็นชื่อที่พี่สะใภ้คนโตเป็นคนปักเอง มันไม่ผิดแน่ จะไม่ใช่ขาที่หักของพี่ใหญ่ได้ยังไง?”
คำถามของเนกษ์ไม่มีใครตอบเขา บางทีในใจทุกคนอาจจะมีภาพลวงตา อยากให้ขาที่หักข้างนั้นไม่ใช่ของจณัตว์
ผู้คนกลุ่มหนึ่งเข้าไปในห้องนอนของจณัตว์และหงส์อย่างรวดเร็ว
เพื่อเก็บรักษาขาที่หักข้างนั้น อุณหภูมิภายในห้องนอนจึงลดต่ำสุด พอนรมนเปิดประตูไปก็ถูกไอเย็นทำให้หนาวจนตัวสั่น
บุริศร์รีบถอดเสื้อโค้ตมาห่มเธอ
“ให้ฉันเข้าไปดีกว่า อุณหภูมิข้างในต่ำเกินไป ฉันกลัวร่างกายคุณรับไม่ไหว”
“มิลิน คุณไปดูสิว่าเก็บตัวอย่างออกมาได้ไหม”
นรมนไม่ให้บุริศร์เข้าไป ตัวเองก็ไม่อยากเข้าไป เธอไม่กล้าดู และไม่กล้ายอมรับ ก่อนที่ข้อมูลทางวิทยาศาสตร์จะออกมา เธอจะไม่เชื่อคำพูดใดๆ ของใครทั้งนั้น
พี่ของเธอสุดยอดขนาดนั้น เป็นคนที่ถึงแม้ว่าในตอนนั้นจะโดนสมชัยข่มเหงรังแกก็อยู่รอดจนถึงทุกวันนี้ จะตายง่ายๆ ได้อย่างไร?
นอกจากนี้การบ้าคลั่งกะทันหันของนภดลมันคือทุกอย่างที่โจรคิดนั้นไม่มีร่องรอยอะไรให้แสวงหา
มิลินเหลือบมองบุริศร์ เห็นบุริศร์พยักหน้า ถึงหยิบเครื่องมือเดินเข้าไป
ไม่นานมิลินก็ออกมา ไม่ได้ทำลายสิ่งของและเครื่องเรือนใดๆ ข้างใน
นรมนมองราเชน แล้วพูดเสียงทุ้ม “พี่เล็ก ฝากพี่เก็บตัวอย่างเพื่อไปทดสอบDNA”
“โอเค”
นรมนก็ไม่ได้กลับไปกับราเชน อาศัยที่ตระกูลแหลมวิไลทันที
ราเชนยังไม่ค่อยวางใจ เรียกแพทย์ที่ดีที่สุดมา
รายงานการทดลองโดยเร็วที่สุดต้องใช้เวลา24ชั่วโมง ดังนั้นบุริศร์จึงให้คนไปเตรียมอาหาร แต่นรมนกลับทานไม่ลงสักคำ
“คุณกินสักหน่อยเถอะ ร่างกายคุณในตอนนี้ทนทรมานไม่ได้ หงส์ไม่กินไม่ดื่ม คุณเป็นแบบนี้อีกอยากให้ฉันร้อนใจจนตายเหรอ?”
ดวงตาบุริศร์ระยิบระยับไปด้วยความกังวล
นรมนมองเขา รู้ถึงอารมณ์ของเขา จึงบังคับให้ตัวเองทานอะไรนิดหน่อย แต่ไม่นานก็อาเจียนออกมาทั้งหมด
มิลินพูดขึ้นอย่างลำบากใจเล็กน้อย “นี่คุณนายอาจจะเริ่มมีปฏิกิริยาแพ้ท้องอีกแล้ว”
ปฏิกิริยาแพ้ท้องของนรมนในตอนแรกแค่ไม่กี่วันก็หายไปโดยอัตโนมัติ ในตอนนี้จู่ๆ เป็นแบบนี้ หลังจากมิลินตรวจแล้วไม่พบสิ่งผิดปกติ ดังนั้นน่าจะเป็นปฏิกิริยาของการแพ้ท้อง
บุริศร์เห็นนรมนทานอะไรไม่ลง ระหว่างทางก็ทรมานไม่น้อย กลัวเธอจะทนไม่ไหว จึงพูดขึ้นอย่างอดไม่ได้ “ห้องครัวอยู่ที่ไหน?”
“อยู่ทางนี้”
เนกษ์ชี้ไปด้านนอก
“ฉันจะไปทำอาหารให้คุณกิน”
“ไม่ต้องแล้ว”
นรมนอยากปฏิเสธ แต่บุริศร์เดินไปแล้ว
ไม่นานบุริศร์ก็ทำบะหมี่ต้มยำชามหนึ่งกลับมา
ครั้งนี้นรมนทานแล้วไม่อาเจียน บุริศร์ก็โล่งใจในที่สุด
เมื่อหงส์กลับมาก็เห็นบุริศร์และนรมน ก็ตกตะลึงอย่างช่วยไม่ได้
“พวกคุณมาได้ยังไง? ร่างกายนรมนออกจากบ้านไม่ได้ไม่ใช่เหรอ?”
นรมนมองหงส์ ไม่เจอกันนานแค่ไหนเอง ทั้งร่างผอมลงไปมาก ใต้ดวงตาคู่นั้นดำคล้ำไปหมด ในดวงตาก็มีเส้นเลือดฝอย ทั้งร่างดูซูบผอมสุดๆ
“หงส์ สภาพคุณแบบนี้ถ้าพี่ชายฉันรู้จะปวดใจนะ”
คำพูดนรมนทำให้ดวงตาหงส์เปียกชื้น
“ปวดใจ? ถ้าเขาปวดใจก็ดีสิ ถ้าให้เขากลับมาอย่างปวดใจได้ ให้ฉันตายฉันก็ยอม”
“อย่าพูดจาเหลวไหล”
นรมนดุเธอ แต่ก็รู้สึกเจ็บปวดอีกครั้ง
“ฉันจะต้องตามหานภดลเพื่อแก้แค้นให้จณัตว์ให้ได้”
คำพูดหงส์ทำให้ปาณีค่อนข้างกังวล แต่ก็ไม่รู้ควรพูดอะไร
“ขอโทษค่ะ คุณนายอรุณ เรื่องของคุณชายจณัตว์ฉันขออภัยเป็นอย่างมาก ฉันขอโทษคุณแทนนภดลด้วยนะคะ”
ปาณีก้มศีรษะลงแล้วกล่าวขอโทษจากใจจริง
หงส์พูดอย่างเย็นชา “ฆ่าใครสักคนแค่พูดขอโทษมันก็จบแล้วเหรอ? ถ้างั้นถ้าฉันฆ่านภดลแล้วกล่าวขอโทษเธอ เธอก็จะพูดว่าไม่เป็นไรได้งั้นสิ?”
คำพูดนี้ทำให้ปาณีรับไม่ได้ทันที
น้อยครั้งมากที่นรมนเห็นหงส์โหดเหี้ยมแบบนี้ ถึงแม้ตอนแรกเธอเห็นนรมนเป็นศัตรูหัวใจก็ไม่เคยเป็นแบบนี้
“หงส์”
“เรื่องนี้ใครพูดก็ไม่มีประโยชน์ ถ้าจณัตว์ยังสบายดี อย่าว่าแต่พูดขอโทษ เธอด่าฉัน ฉันก็ไม่สนหรอก แต่ตอนนี้สามีเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่รู้ คนที่ริเริ่มก็คือนภดลแฟนของเธอ เธอพูดขอโทษฉันไม่รู้สึกว่าน่าขำบ้างเหรอ? นั่นชีวิตหนึ่งเลยนะ ไม่ใช่หมาไม่ใช่แมว ที่ขอโทษแล้วจะไม่เป็นอะไร เธอควรขอบคุณที่ตอนนี้ฉันยังมีเหตุผล ไม่ได้โยนเธอออกไป”
หงส์จ้องมองปาณี สีหน้าท่าทางเกลียดชังเหมือนอยากจะกินเธอ
นรมนรีบดึงเธอไว้ แล้วพูดเสียงทุ้ม “คุณไม่สามารถสรุปว่าพี่ชายฉันตายไปแล้วเพราะขาที่หักข้างเดียว ถ้าขาที่หักนั้นไม่ใช่ของเขาล่ะ?”
“กางเกงนั้นฉันเป็นคนเย็บเองกับมือ!”
“แล้วยังไง? กางเกงตายไปแล้ว คนยังมีชีวิตอยู่ ฉันให้คนไปตรวจสอบDNAแล้ว ใช่หรือไม่พรุ่งนี้จะมีผลสรุป ถ้าขาที่หักนั้นไม่ใช่ของพี่ชายฉัน แสดงว่ามีความเป็นไปได้สูงมากที่พี่ชายฉันยังมีชีวิตอยู่ ถ้างั้นคุณทำท่าเหมือนทั้งโลกใบนี้คือศัตรูของคุณก็เปล่าประโยชน์ไม่ใช่เหรอ? อีกอย่าง ตอนนี้คุณรีบกินอาหารซะ แล้วก็นอนสักหน่อย บำรุงจิตวิญญาณให้เพียงพอถึงจะทำสิ่งที่ต้องทำต่อไปได้”
คำพูดของนรมนทำให้หงส์งุนงงเล็กน้อย
“คุณจะบอกว่าขาที่หักข้างนั้นไม่ใช่ของจณัตว์เหรอ?”
“ฉันแค่บอกว่ามันอาจจะไม่ใช่ ก่อนยังไม่มีหลักฐานทางวิทยาศาสตร์ คุณรีบตัดสินเร็วแบบนี้มันไร้เหตุผลเกินไปหรือเปล่า? หงส์ ฉันรู้ว่าความรักของเธอกับพี่ชายฉันลึกซึ้งมาก แต่ฉันเชื่อใจนภดล และเชื่อใจพี่ชายฉัน เขาคงไม่เกิดเรื่องง่ายดายขนาดนั้นหรอก”
คำพูดนี้ของนรมนไม่รู้ว่าปลอบหงส์หรือปลอบให้ตัวเองฟัง แต่เห็นได้ชัดว่าหงส์ฟัง
“แต่คนพวกนั้นตายหมดแล้ว ตายอย่างอนาถมากด้วย จณัตว์เขา……”
“ถ้ายังหาศพเขาไม่เจอก็ตัดสินไม่ได้ว่าเขาตายไปแล้ว! คุณเป็นภรรยาเขา ควรเชื่อใจเขาไม่ใช่เหรอ? หงส์ ฟังนะ ไปกินข้าวแล้วนอนซะ นอนตื่นขึ้นมาแล้วทุกอย่างก็จะควบคุมได้”
มองดวงตาอันอบอุ่นคู่นั้นของนรมน เส้นประสาทตึงเครียดของหงส์ก็ผ่อนคลายในที่สุด
“เป็นไปได้จริงๆ เหรอว่าเขาอาจจะยังมีชีวิตอยู่? ฉันเคยเข้าไปภายในป่าดำ แต่ฉันเข้าไปไม่ได้ มีสัตว์กลายพันธุ์มากมายขวางไว้ สิ่งมีชีวิตที่เข้าไปล้วนถูกฉีกเป็นชิ้นๆ ดังนั้น……”
“เชื่อใจพี่ชายฉันนะ หงส์ ผ่อนคลายตัวเอง ตอนนี้เรามากันหมดแล้ว ไม่ว่าผลสรุปจะเป็นยังไง เราจะอยู่เคียงข้างคุณ เขาไม่ใช่แค่สามีของคุณเท่านั้น แต่เขาเป็นพี่ชายฉันด้วยไม่ใช่เหรอ?”
คำพูดนรมนทำให้ความอดกลั้นไม่กี่วันมานี้ของหงส์ระเบิดออกมา เธอร้องไห้งอแงออกมา ร้องอย่างเศร้าเสียใจ ทำให้คนฟังน้ำตาไหล
