“มีคนเหรอ?”
นรมนก็ได้ยินเช่นกัน แค่ร่างกายค่อนข้างเหนื่อยล้า ไม่ได้ปราดเปรียวเหมือนตอนปกติไปชั่วขณะหนึ่ง
บุริศร์รีบปกป้องเธอไว้ด้านหลัง และดึงกานต์เข้ามาในอ้อมกอด
ไม่นานก็มีกองกำลังทีมหนึ่งเดินออกมา แต่พวกเขาสวมหน้ากากป้องกันแก๊สพิษ มองเห็นหน้าไม่ชัด ร่างกายสวมชุดป้องกัน และไม่รู้ว่าเป็นใคร เป็นกองกำลังอะไร
“พวกนายเป็นใคร?”
บุริศร์มองประเมิน ถ้าตัวเองลงมือ เดาว่าไม่ใช่คู่แข่งของคนเหล่านั้น และนรมนก็เหนื่อยมากแล้ว ถึงกานต์จะยังไหว แต่อย่างไรก็เป็นแค่เด็ก เขาไม่มีทางปล่อยให้ลูกชายเสี่ยง
อีกฝ่ายก็ไม่รู้ว่าเขาพูดอะไร ก้าวมาข้างหน้าจับทั้งสามคนเอาไว้ทันที
บุริศร์และกานต์เดิมทีตั้งใจจะดิ้น แต่ถูกนรมนห้ามเอาไว้
“ดูว่าพวกมันจะทำอะไรดีกว่า เราอยู่ที่นี่ก็ไม่ใช่ทางเลือก ตอนนี้มีคนพาเราออกไปก็เป็นเรื่องที่ดี”
เสียงนรมนเบามาก มีแค่บุริศร์และกานต์เท่านั้นที่ได้ยิน
พวกเขาไม่ได้ต่อต้าน ลุกขึ้นตามคนพวกนั้นไปทันที
บุริศร์เหลือบมองนรมน จากนั้นก็พูดขึ้น “ร่างกายภรรยาฉันไม่ดี ตอนนี้เกรงว่าจะตามพวกนายไปได้ไม่ไกลนัก มีเปลไหม?”
คำถามเขานี้ค่อนข้างแปลก นรมนรู้สึกว่าสมองบุริศร์อาจจะไม่ค่อยชัดเจนแล้ว และกานต์ก็มองบุริศร์ด้วยใบหน้าหมดคำจะพูด รู้สึกว่าแด๊ดดี้ของตนอาจจะสมองเสียหายเล็กน้อย
แต่เหนือความคาดหมายของพวกเขา คนเหล่านั้นหยิบเปลพับอันหนึ่งออกมาจริงๆ สี่คนแบกอยู่ ถึงจะไม่พูดอะไร แต่ความหมายนั้นชัดเจนมาก
นรมนกับกานต์ก็ตกตะลึง บุริศร์ไม่พูดอะไร อุ้มนรมนขึ้นมาวางบนเปลทันที จากนั้นก็พูดขึ้น “ลำบากด้วยนะ”
อีกฝ่ายแค่พยักหน้า ก็แบกนรมนเดินไปในป่า
ถึงกานต์จะสงสัย แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ถามอะไร ตามหลังบุริศร์ไปติดๆ ถามขึ้นเสียงทุ้ม “คุณบุริศร์ นี่เข้าไปในป่าลึก ถ้าเจอสัตว์กลายพันธุ์อะไรอีก คนกลุ่มนี้จะไม่โยนเราออกไปเป็นเหยื่อล่อใช่ไหม?”
“ไม่ต้องเป็นห่วง ถ้าเป็นแบบนี้จริงๆ พ่อจะโดนโยนออกไปก่อน ยังไงลูกก็ตัวเล็กมาก แค่อุดช่องฟันได้”
มุมปากกานต์กระตุก
เป็นพ่อตนจริงๆ ไม่เกรงใจสักนิด
คนอื่นราวกับไม่ได้ยินบทสนทนาของพวกเขา ยังคงเดินเข้าไปในป่าอย่างเป็นระเบียบ
นรมนก็เดาคนกลุ่มนี้ไม่ออกว่าหมายความว่าอย่างไร เหลือบมองบุริศร์ บุริศร์ให้เธอใจเย็นรอดูเหตุการณ์ไปก่อน เธอก็ไม่พูดอะไร
เดินแบบนี้มาครึ่งชั่วโมงกว่าแล้ว ระหว่างนั้นก็มีสัตว์กลายพันธุ์ปรากฏตัว แต่เมื่อพวกมันเห็นคนเหล่านี้ก็ถอยทัพโดยอัตโนมัติ ราวกับว่าคนพวกนี้เป็นเจ้าป่า
ดวงตาบุริศร์เป็นประกายเล็กน้อย เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ นรมนก็กำลังคาดเดาอะไรบางอย่าง
ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงบ้านหลังหนึ่งที่อยู่โซนกลางป่า
บ้านหลังนี้สร้างได้สวยงามมาก เพราะเป็นป่าธรรมชาติ เอาต้นไม้เก่าแก่อายุร้อยปีมาทำเป็นเครื่องป้องกันด้วย กิ่งก้านขยายออกมาด้านหน้าหน้าต่าง เหมือนเปลญวนธรรมชาติ ถ้าไม่ใช่เพราะชื่อของอีกฝ่าย นรมนคิดว่าที่นี่คือดินแดนแห่งความฝันด้วยซ้ำ
คนเหล่านี้แบกนรมนเข้าไปในคฤหาสน์
นี่น่าจะถือว่าเป็นกลุ่มคฤหาสน์ คฤหาสน์สูงสามชั้นเชื่อมเป็นแถว และไม่รู้ว่าใครอาศัย
พวกนรมนและบุริศร์ถูกนำไปที่คฤหาสน์ตรงกลาง ทุกอย่างที่นี่ล้วนเป็นระบบสมาร์ต กานต์เห็นหุ่นยนต์ระบบสมาร์ตทำงานแทนคนรับใช้ด้วย
เขามองไปรอบๆ ทุกที่ล้วนเป็นดวงตาอิเล็กทรอนิกส์ กล่าวได้ว่าตั้งแต่พวกเขาเข้าประตูมาก็ถูกสอดแนมแล้ว ความรู้สึกแบบนี้ไม่ดีอย่างมาก
กานต์ขมวดคิ้วเล็กน้อย บุริศร์ก็รู้สึกอึดอัด และในเวลานี้ จู่ๆ กานต์ก็ยื่นข้อมือออกมา หน้าจอคอมพิวเตอร์เสมือนจริงปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา เขารีบใส่รหัส ผ่านไปสักพัก ทั้งคฤหาสน์ก็ไฟฟ้าดับ
ถึงแม้แบตเตอรี่สำรองจะกดใช้อย่างรวดเร็ว แต่กานต์ก็ทำให้อีกฝ่ายรู้ว่าตนไม่ได้ใจดี ถ้าเขาอยาก ต้องการแฮ็กคฤหาสน์ทั้งหลังนี้ก็ไม่ลงแรงเยอะ
สำหรับการกระทำของลูกชาย บุริศร์ก็ยกนิ้วให้เขาโดยไม่ลังเล
นรมนมองพวกเขา ดวงตามีความพอใจและมีความสุข ในเวลานี้ ความกล้าหาญของลูกชายทำให้เธอภูมิใจมาก
เสียงปรบมือ “แปะๆ” ดังขึ้นมาจากชั้นบน ทำให้พวกบุริศร์และนรมนเครียดขึ้นมาทันที
ในที่สุดอีกฝ่ายจะออกหน้าแล้วเหรอ?
จะใช่คนที่อยู่เบื้องหลังไหม?
พ่อของเทย่า?
ทั้งสองกำลังคาดเดา แต่เห็นผู้หญิงคนหนึ่งย้อนแสงจากชั้นบน
แค่ร่างกายนั้น รูปร่างนั้น ทำให้หัวใจนรมนสั่นโดยไม่ได้ตั้งใจ
เธอนึกว่าตัวเองมองผิด ขยี้ตาตัวเองอย่างแรง เมื่อผู้หญิงคนนั้นปรากฏตัวต่อหน้านรมนในที่สุด นรมนก็พบว่าตัวเองน้ำตานองหน้าแล้ว
เธอปิดปาก ไม่กล้าพูด และไม่กล้าหายใจลึกๆ กลัวว่าทุกอย่างตรงหน้าคือภาพลวงตา เมื่อกะพริบตาแล้วจะหายไป แต่หัวใจที่สั่นและน้ำตาที่ไหลอย่างบ้าคลั่งนั้นอย่างไรก็กลั้นไม่อยู่
“เป็นคุณแม่ที่มีลูกหลายคนแล้ว ตอนนี้ในท้องก็มีลูก ทำไมยังชอบร้องไห้แบบนี้?”
อีกฝ่ายเอ่ยปากอย่างเอาอกเอาใจ ลูบศีรษะนรมนด้วย
ลมหายใจอบอุ่นนั้นทำให้นรมนจับมืออีกฝ่ายไว้อย่างอดไม่ได้อีกต่อไป จับไว้แน่นไม่ปล่อย
บุริศร์ก็ตกตะลึงเช่นกัน อย่างไรก็ไม่กล้าเชื่อสายตาตัวเอง
เป็นไปได้อย่างไร?
ผู้หญิงมองบุริศร์ ยิ้มขณะพูดขึ้น “ทำไมเหรอ? ประธานบุริศร์ผู้มีเกียรติก็ตะลึงเหมือนกัน?”
“แม่?”
บุริศร์ตะโกนคำว่า “แม่” ออกมา ทำให้นรมนกอดอีกฝ่ายทันทีอย่างควบคุมไม่อยู่
มันอุ่น!
เธอมีชีวิตอยู่!
แต่เป็นไปได้ได้อย่างไร?
เธอเห็นคิมฝังร่างในเปลวเพลิงกับตาตัวเอง รอดได้อย่างไร?
“คุณคือแม่ฉันจริงๆ ใช่ไหม?”
“ยัยทึ่ม จำไม่ได้แม้กระทั่งฉันเหรอ?”
คิมมองนรมนอย่างใจดีขณะยิ้มเรียบๆ การแสดงออกบนใบหน้ายังเหมือนเคย
นรมนมีคำถามมากมาย แต่ตอนนี้มันสายเกินไปที่จะถาม เธอแค่อยากกอดคิมให้เต็มที่ ทุกอย่างตรงหน้าจะได้ไม่กลายเป็นฟองสบู่หายไปเมื่อปล่อยมือ
กานต์ก็ค่อนข้างประหลาดใจ กะพริบดวงตาเฉี่ยวจ้องมองคิมอยู่ตลอด
คิมรู้สึกว่าครอบครัวสามคนนี้น่ารักเกินไปแล้ว เธอช่วยเช็ดน้ำตาให้นรมน แล้วพูดด้วยเสียงอ่อนโยน “ขี้แย เห็นฉันแล้วร้องไห้จนเป็นแบบนี้ ถ้าเห็นพ่อเธอ เธอจะไม่ร้องไห้จนตายเลยเหรอ?”
“พ่อ?”
นรมนตกตะลึงทันที
คิมยิ้ม รอยยิ้มนั้นนรมนไม่เคยเห็นมาก่อน นั่นคือรอยยิ้มที่มีความสุข
ขณะที่พูดอยู่ ชายคนหนึ่งก็เดินลงมาจากชั้นบน
เพราะเคยเห็นบุญทิวาคุณอารองมาก่อน ดังนั้นนรมนจึงจำคนตรงหน้าได้อย่างชัดเจนว่าคือชินทรพ่อของตน
แต่มันเกิดอะไรขึ้น?
พ่อตายไปเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนไม่ใช่เหรอ?
ชินทรมองลูกสาวตรงหน้าที่โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว จิตใจก็เศร้าอย่างอดไม่ได้
“นรมนใช่ไหม? ฉันคือพ่อนะ ฉันชื่อชินทร”
คำพูดนี้ราวกับว่ามาจากฟากฟ้า ฟังแล้วรู้สึกไม่ใช่เรื่องจริง
นรมนรีบหันตัวไปมองบุริศร์แล้วพูดขึ้น “คุณรีบหยิกฉันที ดูสิว่าฉันกำลังฝันอยู่หรือเปล่า หรือว่าสัตว์ในป่ากลายพันธุ์แล้วทำให้เกิดภาพหลอน ฉันรู้สึกว่าฉันเกิดภาพหลอนแล้ว”
ถ้าบอกว่านรมนรู้สึกแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นบุริศร์ก็ไม่ต่างเท่าไรนัก
เขายิ้มขมขื่นขณะพูดขึ้น “คุณหยิกฉันดีกว่า ฉันรู้สึกว่าฉันอาจจะเกิดภาพหลอนแล้วเหมือนกัน”
กานต์เห็นพวกเขาเป็นแบบนี้ ก็ไม่พูดอะไร และเดินไปตรงหน้าชินทร ยื่นมือเล็กมาจิ้มหลังมือเขา รู้สึกอุณหภูมิที่อบอุ่น ก็กะพริบดวงตาเฉี่ยวดูดีคู่นั้นแล้วถามขึ้น “คุณคือตาผมจริงๆ ใช่ไหม? คุณไม่ได้ตายไปหลายปีแล้วเหรอ? คุณมีทักษะเฉพาะในการฟื้นคืนชีพจริงๆ เหรอ?”
ทันใดนั้นชินทรก็หัวเราะขึ้นมา
เด็กคนนี้น่ารักมากจริงๆ
เขาย่อตัวลงอุ้มกานต์ขึ้นมา แล้วพูดอย่างใจดี “ฉันไม่ได้ฟื้นคืนชีพหรอก แค่ไม่ได้ตายเฉยๆ”
“ในเมื่อไม่ตาย ทำไมต้องซ่อนตัวไม่ออกไปตั้งหลายปี? คุณไม่รู้เหรอว่าหม่ามี้ผมคิดถึงคุณมากแค่ไหน?”
กานต์ค่อนข้างไม่พอใจ
คิมได้ยินกานต์พูดแบบนี้ ก็รู้สึกปวดใจแทนชินทร
“เรื่องนี้โทษคุณตาของหลานไม่ได้หรอก เขาก็ไม่มีทางเลือกเหมือนกัน”
“แม่ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ตอนแรกคุณกอดศพพ่อฝังร่างในเปลวเพลิงไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึง……”
นรมนยังจำความเจ็บปวดและสิ้นหวังของตัวเองในตอนแรกได้อยู่
คิมมองนรมน ดึงมือเธอมานั่งโซฟา และให้หุ่นยนต์ข้างๆ รินน้ำร้อนหนึ่งแก้วให้พวกเขา
เธอพูดเสียงเบา “ตอนแรกแม่เห็นศพพ่อของลูก นึกว่าเขาตายไปแล้วจริงๆ แต่ตอนที่แม่กอดเขา แม่รู้สึกว่าร่างกายเขายังมีอุณหภูมิ ถึงมันจะต่ำมาก แต่ก็ไม่ใช่อุณหภูมิของคนตายแน่ๆ แม่เลยจับตาดู”
พูดถึงตรงนี้ คิมก็มองนรมน เห็นเธอไม่คิดจะตำหนิตน ก็พูดต่อ “ถ้าพ่อของลูกรอดชีวิต ก็ต้องถูกขังในเกาะของเชษฐ์ออกมาไม่ได้เป็นเวลาหลายปี ก็เหมือนตายทั้งเป็น แม่เลยรู้สึกว่าต้องพาพ่อของลูกออกมาจากเกาะนั้นถึงจะช่วยพ่อของลูกได้ แต่สถานการณ์ในตอนนั้น แม่พาลูกออกไปมันยากลำบาก นับประสาอะไรกับต้องพาพ่อของลูกที่เหมือนผักมาด้วย แม่ก็เลยนึกถึงวิธีการจักจั่นลอกคราบ ใช้เปลวเพลิงฝังศพทำให้ทุกคนสับสน ยังไงแล้วหลังจากเหตุการณ์เพลิงไหม้ครั้งใหญ่มันก็ไม่เหลืออะไรแล้ว ถึงมีคนอยากตรวจสอบก็ตรวจสอบไม่พบ นรมน ให้อภัยแม่นะ ที่ในตอนนั้นแม่ไม่มีเวลาสนใจลูกจริงๆ แม่รู้ว่าลูกจะมีวิธีออกไป แต่พ่อของลูกไม่เหมือนกัน เขาต้องการแม่”
ดวงตาคิมมีความรู้สึกผิดและโทษตัวเอง
นรมนกลับส่ายหน้าพูดขึ้น “ฉันไม่โทษแม่หรอกค่ะ ถ้าเป็นฉัน ตอนนั้นฉันก็จะทำแบบนั้นเหมือนกัน แต่พวกคุณหนีรอดออกมาจากเกาะนั้นได้ยังไง?”
“ใต้เกาะนั้นมีทางออก แม่คิดว่ามันอาจจะเป็นทางหนีที่แพรวาทิ้งไว้ก็ได้ ไม่ว่าจะใครก็ตาม มันสะดวกสำหรับเราจริงๆ ตอนนั้นสถานการณ์เร่งด่วน แม่ก็ไม่รู้ว่าแอลกอฮอล์ของพ่อลูกมันอยู่ในสถานการณ์แบบไหน ทำได้แค่รีบพาเขาออกจากเกาะไปหาคนมาดู หลังจากออกมาเพื่อไม่ให้ดึงดูดความสนใจ แม่ก็เลยปิดบังทุกคน รวมถึงพวกเธอด้วย ให้พวกเธอนึกว่าเราตายไปแล้ว แบบนี้ถึงจะเหลือเวลาให้เราค้นหาเหตุผล”
คำพูดของคิมทำให้ชินทรปวดใจเล็กน้อย และนรมนเหลือบมองชินทร ถึงแม้จะเป็นพ่อของตน แต่อย่างไรแล้วก็ค่อนข้างแปลกหน้า เธอมองคิมอีกครั้งแล้วถามขึ้น “แล้วอาการป่วยของแม่ล่ะ? อาการป่วยของแม่รักษาหรือยัง? ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?”
