ชินทรมองบุริศร์ ยิ้มขณะพูดขึ้น “ถูกต้อง นี่คือแผนซ้อนแผนจริงๆ”
เพราะการยอมรับของเขา สีหน้านรมนจึงไม่ค่อยดี แต่เพราะอีกฝ่ายคือคุณพ่อที่ตนไม่เจอมาหลายปี เธอเลยแค่ทำเสียงฮึดฮัดก่อนจะหันศีรษะหนีเพื่อแสดงความไม่พอใจของตัวเอง
แน่นอนว่าชินทรเห็นแล้ว พูดขึ้นอย่างขำขัน “นรมน ลูกไม่คิดว่านี่คือแผนที่ดีเหรอ?”
“แผนการไม่เลว แต่ไม่ค่อยมีความเป็นมนุษย์”
นรมนพูดสิ่งที่ขัดกับหัวใจอย่างไม่มีทางเลือก อยากล่อคนที่อยู่เบื้องหลังออกมา แผนซ้อนแผนของพวกเขานี้ไม่เลวจริงๆ แต่ไม่คำนึงถึงความรู้สึกของผู้หญิงอย่างเห็นได้ชัด
ก็ได้ เธอไม่ใช่คนที่ยิ่งใหญ่อะไร เป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งเท่านั้น คิดปัญหามองปัญหาก็สามารถมองแบบองค์รวมได้ แต่รู้สึกอย่างเป็นกลางไม่ได้
บุริศร์มองพ่อตาตรงหน้าด้วยความเคารพ
ชินทรมีวิธีจริงๆ แบบนี้ถึงแม้จะทำให้นรมนโกรธ แต่ก็ไม่โกรธมากนัก เพราะจากมุมมององค์รวมแล้ว แผนการของพวกเขาก็ไม่เลว
นรมนไม่ใช่ผู้หญิงที่ไม่แยกแยะความดีความชั่ว
ชินทรถอนหายใจก่อนพูดขึ้น “เดิมทีแล้วสงครามมันโหดร้าย ถึงแม้ในสายตาลูกมันอาจจะไม่ใช่สงคราม แต่ผู้ที่อยู่เบื้องหลังต้องการนภดลอย่างไม่ยอมแพ้ คนปกติต้องการนภดลทำไมล่ะ? เหตุผลในการวิจัยยีนอันบ้าคลั่งคืออะไร? ถ้าเอาลักษณะทางพันธุกรรมบ้าคลั่งใช้ในทางทหาร จะเป็นภัยพิบัติแบบไหน? ถึงตอนนั้นจะไม่ใช่การต่อสู้ลับๆ แบบในตอนนี้ สงครามที่โจ่งแจ้งจะนำพาภัยพิบัติอะไรมาสู่ผู้คนลูกเคยคิดไหม? เหยื่อจำนวนมากที่สุดของสงครามในสมัยโบราณก็คือประชาชนคนธรรมดา เมื่อเริ่มสงคราม ศพก็จะเกลื่อนไปทุกที่ ตอนนี้มีอาวุธและอุปกรณ์ที่ทันสมัยยิ่งขึ้น กำลังในการฆ่าและทำลายล้างยิ่งใหญ่กว่าเมื่อก่อนมาก”
พูดถึงสงคราม ไม่มีใครสัมผัสถึงความรู้สึกชีวิตความเป็นความตายได้มากกว่าชินทรแล้ว ถ้าเป็นไปได้ เขาอยากให้ตัวเองเป็นจิตรกร ท่องเขาลำเนาไพร ไปสุดขอบฟ้าตามใจชอบ และไม่อยากเป็นทหาร เลือดเนื้อปลิวว่อนท่ามกลางการต่อสู้อันดุเดือด เปลวไฟแห่งสงครามเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง
ดวงตาชินทรมีความเจ็บปวดเคลื่อนผ่านไป
เขาพูดเสียงทุ้ม “ฉันรู้ แผนการของเรานี้จะทำให้ผู้หญิงที่รักจณัตว์และนภดลอย่างสุดซึ้งเศร้าเสียใจมาก ถึงขนาดอาจจะทำร้ายตัวเองเลยก็ได้ แต่เมื่อเทียบกับโลก เทียบกับความร้ายแรงของผลที่ตามมาของนภดล เราทำได้แค่ดูว่าสิ่งไหนเบากว่า จณัตว์คือทหาร เขามีภารกิจที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ถึงแม้นภดลจะไม่ใช่ทหาร แต่เพราะมีความผิดติดตัวเขาจึงเลี่ยงไม่ได้ ถ้าเราไม่แผนซ้อนแผน รอถึงวันนั้นที่นภดลบ้าคลั่งขึ้นมาจริงๆ ผู้ที่เป็นทุกข์มากที่สุดก็คือผู้หญิงที่พวกเขารักอย่างสุดซึ้งไม่ใช่เหรอ? เราทำแบบนี้ แค่ทำให้เรื่องนี้มันเกิดขึ้นล่วงหน้า แต่ยับยั้งความเสียหายได้มากยิ่งขึ้น ประเด็นนี้ไม่ว่าลูกจะเข้าใจหรือไม่มันก็จะเกิดขึ้น นรมน เราก็หวังว่าลูกและผู้หญิงคนอื่นๆ จะได้อยู่ในยุคสมัยแห่งสันติภาพ ใช้ชีวิตตามอำเภอใจในสังคมที่มั่งคั่งและมั่นคง แต่นี่มันจำเป็นต้องมีคนไปรักษาความสงบ ลูกเข้าใจไหม?”
นรมนได้ยินคำพูดนี้ของชินทร ไม่รู้ว่าควรปฏิเสธอย่างไร เธอปฏิเสธไม่ออกสักประโยคเดียวด้วยซ้ำ
เธอรู้ จากมุมมองของภรรยาทหารและครอบครัวทหาร เธอต้องสนับสนุนทุกการตัดสินใจของทหารอย่างไม่มีเงื่อนไข นี่มันอาจจะไม่ยุติธรรม จะเสียใจ จะถูกคนอื่นไม่เข้าใจ แต่เป็นสิ่งที่พวกเขาต้องแบกรับ
ในขณะนี้ นรมนรู้สึกถึงความไม่ง่ายของทหารอย่างลึกซึ้งแล้ว
ความโกรธเคืองในใจเธอก็หายไปมากในพริบตาเดียว
“พ่อ แล้วคุณล่ะ? ตั้งหลายปีแล้ว คุณก็เป็นทหาร คุณกำลังปกป้องอะไร? ยืนหยัดอะไร? แล้วเรื่องในตอนนั้นด้วย คุณถูกเชษฐ์เอาตัวไป ถูกทำให้เป็นเป้าหมายในการวิจัย ถูกเผยแพร่ออกมาว่าตายไปแล้ว แล้วรอดพ้นจากความตายได้ยังไงคะ?”
นรมนมองชินทร เธออยากรู้มากจริงๆ
ชินทรเห็นนรมนยิ้มแล้ว แต่ในรอยยิ้มมีความขมขื่นเล็กน้อย
“ถ้าพ่อบอกลูกว่าคนนั้นที่โดนผ่าไม่ใช่พ่อ ลูกจะเชื่อไหม?”
คำพูดนี้ทำให้นรมนตกตะลึงทันที ไม่ใช่แค่เธอ บุริศร์ก็ตกตะลึงเช่นกัน
บุริศร์ไม่เชื่อว่าเชษฐ์โง่ขนาดนี้ แต่……
ชินทรเห็นดวงตาที่เหลือเชื่อของพวกเขา ก็หายใจลึกๆ ก่อนพูดขึ้น “ตอนแรกที่เชษฐ์เอาตัวฉันกลับไป เพราะฉันโดนระเบิดจากกระสุนปืนใหญ่ทำให้ใบหน้าเสียหาย เลือดเนื้อพร่ามัวยากที่จะเห็นชัด ตอนนั้นไม่มีใครคิดว่าทหารสื่อสารของฉันจะตามหลังเรามา ตามไปถึงเกาะร้างนั่น”
นึกย้อนถึงเรื่องราวในอดีต ดวงตาชินทรก็ค่อนข้างพร่ามัว
เขายังจำลักษณะของทหารสื่อสารผู้นั้นได้ ในตอนนั้นเพราะเขามีร่างและส่วนสูงพอๆ กับตน เขาก็เลยเลือกเขา เมื่อคิดว่ามีภารกิจเร่งด่วนอะไรก็ให้ทหารสื่อสารทำแทนเขาเพื่อให้จิตใจทหารมั่นคง ก็คือสุภาษิตที่ว่าเป็นแพะรับบาป
พูดแล้วก็บังเอิญ ทั้งสองคนหน้าตาคล้ายกันมาก มีแค่ดวงตาเท่านั้นที่คล้ายกัน แต่แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว
ครั้งหนึ่งพวกเขาเคยร่วมมือกันอย่างสนิทสนม เพราะต้องออกไปทำภารกิจ เพราะความสัมพันธ์ในการเป็นตัวแทนถึงสามารถทำให้อีกฝ่ายสับสนได้ จึงทำให้ชินทรสามารถเคลื่อนไหวไปมาบริเวณด้านหลังกองทัพศัตรูและทำภารกิจสำเร็จได้อย่างราบรื่นมาก แค่เขาไม่คิดว่าวันนั้นที่ตนโดนเชษฐ์จับตัวไป ทหารสื่อสารที่เป็นตัวแทนของเขาก็ตามไปด้วยเช่นกัน
“เขาชื่อนพฤทธิ์ เป็นลุงของปัญญ์ บรรพบุรุษเคยมีความสัมพันธ์ทางเครือญาติกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดาของเรานิดหน่อย แต่ต่อมาหลังจากเกินห้าชั่วคนอายุก็ไม่ได้ติดต่อกันแล้ว ไม่คิดว่าร้อยปีต่อมาเราจะมาเจอกันอีกครั้ง แถมกลายเป็นพี่น้องที่ร่วมเป็นร่วมตายด้วย”
เมื่อนึกถึงนพฤทธิ์ ดวงตาชินทรก็เปียกชื้น
“วันแรกที่ถูกเชษฐ์จับตัวไปบนเกาะ เพราะฉันสลบไป ใบหน้ามีแผลไหม้อย่างรุนแรง เขากลัวจับมาผิดคน จึงเจาะเลือดฉันไปตรวจDNA หลังจากยืนยันตัวตนของฉันแล้วก็เริ่มให้คนเจาะเลือดเพื่อทำการทดลอง ตอนนั้นฉันรู้สึกสับสน แถมเป็นไข้ แค่รู้สึกว่ามีเข็มฉีดยาเจาะบนร่างกายครั้งแล้วครั้งเล่า และไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนกันแน่ ทนต่อไปได้หรือไม่ ต่อมาก็ถูกใครสักคนย้ายตำแหน่ง ฉันเองก็ไม่แน่ใจเลย เมื่อฉันตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็พบว่าตัวเองอยู่ในพื้นที่ปิดสนิท รอบๆ ไม่มีใครสักคน แต่มีอาหารมากมาย เพียงพอที่จะให้ฉันอยู่ได้เป็นเวลาสิบวันครึ่งเดือน”
“สถานที่ที่ฉันอยู่ไม่มีใครมาเลย เหมือนทะเลเดดซี ในตอนปกติส่วนมากก็ได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้น ฉันไม่รู้ว่าวันนี้คือวันอะไร ไม่รู้ตัวเองอยู่ที่ไหน จนกระทั่งครึ่งเดือนต่อมา กินอาหารหมดแล้ว ถึงจะมีคนเปิดประตูเดินเข้ามา คนคนนั้นหน้าตาคล้ายกับนพฤทธิ์ ฉันแน่ใจได้เลยว่าระหว่างพวกเขาต้องมีความสัมพันธ์ทางสายเลือดแน่ๆ ฉันก็เลยเอ่ยปากถามว่าเขาคือใคร เขาบอกฉันว่าเขาคือน้องชายแท้ๆ ของนพฤทธิ์ คือพ่อของปัญญ์ชื่อว่าธีระพล และเป็นผู้ช่วยข้างกายดอกเตอร์ที่เชษฐ์จับตัวมาวิจัยการดัดแปลงยีน”
“เขาบอกฉันว่านพฤทธิ์ทำให้ใบหน้าตัวเองไหม้ กลายเป็นเป้าหมายการวิจัยแทนฉัน นพฤทธิ์ไหว้วานให้เขาช่วยชีวิตฉันไว้ แต่เกาะนี้มีการป้องกันหนาแน่นมาก เขายังหาทางพาฉันออกไปไม่ได้ชั่วคราว จึงทำได้แค่ซ่อนไว้ที่นี่ พื้นที่ปิดสนิทนี้คือห้องที่พวกเขาใช้สำหรับการวิจัย แต่เพราะการถ่ายเทอากาศไม่ดี จึงถูกทิ้งร้าง เลยมีที่หลบภัยให้ฉันชั่วคราว ตอนนั้นฉันได้ยินว่าจะออกไปจากที่นี่ ฉันจะให้นพฤทธิ์เป็นหนูทดลองแทนฉันไม่ได้ แต่ธีระพลใช้เข็มฉีดยาทำให้ฉันสลบไป สลบเป็นเวลายี่สิบกว่าปี”
คำพูดของชินทรทำให้นรมนและบุริศร์ประหลาดใจขึ้นมาพร้อมกัน
“คุณสลบไปยี่สิบกว่าปี?”
“ใช่แล้ว ฉันหลับไปยี่สิบกว่าปี ฉันไม่รู้ว่าตอนนั้นธีระพลฉีดอะไรให้กับฉัน แต่มันทำให้ฉันหลับไปยี่สิบกว่าปีจริงๆ เมื่อฉันตื่นมาอีกครั้งก็คือถูกเสียงระเบิดและเปลวไฟปลุกให้ตื่น บางทีถ้าไม่มีเพลิงไหม้ครั้งนั้น ฉันอาจจะยังไม่ตื่น หลังจากฉันตื่นแล้วก็เปิดประตูห้องวิ่งออกไป เห็นคิมอุ้มศพหนึ่งวิ่งมาทางฉัน ถึงจะผ่านไปยี่สิบกว่าปี แต่ผู้หญิงคนนั้นคือรักแท้หนึ่งเดียวของฉัน ถึงจะค่อนข้างแก่ชราไปแล้ว แต่ฉันก็ยังจำได้ ฉันก็เลยเรียกเธอ ตอนนั้นที่รักรู้สึกประหลาดใจมาก แต่ก็ไม่พูดอะไร ดึงฉันแล้ววิ่ง บางทีอาจจะรู้ว่าศพที่อยู่ในอ้อมแขนเธอไม่ใช่ฉัน จึงทิ้งศพกลับไป ตอนที่ฉันอยากจะหยุดก็ไม่ทันแล้ว ฉันรู้ว่านั่นอาจจะเป็นศพของนพฤทธิ์ พี่น้องที่ดีที่สุดของฉันตายแทนฉันไปแล้ว”
ต่อมาชินทรได้ยินคิมพูดถึงความเจ็บปวดอันไร้มนุษยธรรมที่นพฤทธิ์แบกรับทั้งหมด ในใจก็เจ็บปวดสุดขีด เขากับคิมสร้างฐานลับแห่งนี้เริ่มตามหาคนในตระกูลเจริญไชย ตามหาธีระพลด้วย แต่พบว่าธีระพลตายด้วยความทุกข์ทรมานไปแล้ว ในตอนนั้นปัญญ์และคมทิพย์อยู่ข้างนอกเพื่อไม่ให้นรมนอยู่เมืองB เนื่องจากความบังเอิญนี้ พวกเขาจึงช่วยชีวิตมายด์ไว้ได้ และพากลับมา
เรื่องราวต่อมานรมนและบุริศร์ก็รู้แล้ว
นรมนฟังจบแล้วก็สะอึกสะอื้น
ตระกูลเจริญไชยมีบุญคุณอันใหญ่หลวงต่อครอบครัวพวกเขามากจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะนพฤทธิ์ บางทีชีวิตนี้เธออาจจะไม่เห็นพ่อตัวเองแล้วว่ามีหน้าตาเป็นอย่างไร
“พ่อ ปัญญ์รู้เรื่องพวกนี้ไหม?”
“พ่อให้มายด์ไปบอกเขาแล้ว ตระกูลเจริญไชยคือผู้มีพระคุณของพ่อ ชีวิตนี้ตราบใดที่พ่อยังมีลมหายใจอยู่ ตระกูลเจริญไชยก็คือคนในครอบครัวพ่อ”
นรมนพยักหน้า เธอก็คิดแบบนี้เหมือนกัน
แต่นรมนยังมีบางอย่างที่ไม่เข้าใจ จึงถามขึ้นทันที “ตามหลักการแล้วแม่ฉันรักพ่อมาตลอดชีวิต เป็นไปไม่ได้ที่จะจำพ่อไม่ได้ ตอนนั้นที่ฉันเห็นแม่เจอสิ่งที่เรียกว่าศพของพ่อ ทั้งร่างก็แตกสลายไปหมด แสดงว่านพฤทธิ์คนนั้นเหมือนพ่อมากจริงๆ ใช่ไหมคะ?”
“เหมือนห้าสิบถึงหกสิบเปอร์เซ็นต์”
คิมเดินออกมาจากห้องครัว นึกถึงทุกอย่างก่อนหน้านี้ ก็พูดขึ้นเสียงทุ้ม “ตอนนั้นเพราะแม่คลาดจากเขาไปนานเกินไป ไม่เจอกันตั้งหลายปี นึกว่ารูปลักษณ์ของเปลี่ยนไปนิดหน่อย ยิ่งไปกว่านั้นสถานที่ที่เขาอยู่เป็นสถานที่อะไรแม่รู้ดี คนดีๆ อยู่ที่นั่นจะถูกทรมานจนเปลี่ยนรูปลักษณ์ นับประสาอะไรกับคนอย่างเขา? และตอนนั้นในมือเขามีแหวนที่ฉันซื้อให้เขา ด้านบนสลักชื่อของเราสองคนไว้ด้วย”
ชินทรกอดเธออย่างปวดใจเล็กน้อย พูดขึ้นเสียงทุ้ม “นั่นนพฤทธิ์เป็นคนทำ เขาทำอะไรเต็มที่ ทำให้ดีที่สุดอยู่เสมอ ทำให้มองไม่เห็นถึงข้อบกพร่อง เพื่อเป็นตัวแทนของฉัน เมื่อก่อนเขาเรียนรู้นิสัยและการเคลื่อนไหวของฉันได้เหมือนมาก”
“ฉันรู้สึกซาบซึ้งเขา ถึงมันจะค่อนข้างโหดร้ายสำหรับเขา แต่ฉันก็เห็นแก่ตัวรู้สึกขอบคุณที่เขาเปลี่ยนตัวกับคุณ ชินทร วันที่ไม่มีคุณฉันก็แค่ศพเดินได้ ฉันไม่อยากมีชีวิตแบบนั้นอีกแล้ว”
“มันจะไม่มีแล้ว ต่อไปเราจะมีความสุข”
ชินทรลูบหลังคิม แสดงออกด้วยความอ่อนโยน
นรมนไม่อยากรบกวนพวกเขาจากใจจริง แต่ในเมื่อพูดประเด็นขึ้นมาแล้ว เธออยากรู้อะไรบางอย่าง จึงกระแอมไอก่อนจะถามอีกครั้ง “พ่อแม่ แล้วตอนนี้พวกคุณรู้หรือยังว่าผู้ที่อยู่เบื้องหลังคือใคร? มีเป้าหมายที่สงสัยไหม?
