“มี”
คำพูดชินทรทำให้นรมนและบุริศร์ตื่นเต้นขึ้นมาทันที
“ใครอ่า? เรารู้จักไหม?”
นรมนคิดว่าเรื่องราวที่ตนและบุริศร์มีส่วนร่วมนั้นก็ไม่น้อย เรื่องราวปัญหาในอดีตที่เกี่ยวข้องก็เยอะมาก บางทีคนชราเหล่านั้นไม่รู้ว่าตนกับบุริศร์อาจจะรู้อะไรบางอย่างจริงๆ จึงถามออกไป
ชินทรมองนรมนแล้วพูดขึ้น “ลูกอาจจะไม่รู้จัก คนคนนี้ไม่ค่อยปรากฏตัวอยู่ข้างหน้านัก ทำงานเบื้องหลังอยู่ตลอด เขาเป็นผู้ช่วยของคุณอดิศร ฉันจำได้ว่าเป็นคนที่ไม่ค่อยมีตัวตน ตอนนั้นสิ่งที่ทำให้ฉันจำได้ลึกซึ้งมากที่สุดคือเขาสวมแว่น ไม่เคยมองตรงๆ ก้มศีรษะตลอดเวลา ทำอะไรอ่อนน้อมถ่อมตน แต่คุณอดิศรสอนอะไรเขาก็เรียนรู้ได้ไวมาก และคุณอดิศรตั้งใจฝึกเขาให้เป็นผู้สืบทอด ตอนนั้นเชษฐ์จับตัวคุณอดิศรไปทำวิจัยยีน เขาก็เข้าร่วมในนั้นด้วย ต่อมาเพื่อปกป้องเขา คุณอดิศรเสี่ยงชีวิตทุกอย่างส่งเขาออกไป ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาคนคนนี้ก็ไม่มีข่าวคราวใดๆ อีก”
“ตอนแรกเรื่องชุดข้อมูลยีนในการวิจัยของเชษฐ์และตระกูลโตเล็กมีแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ คนหลักๆ ที่รู้ก็ถูกเชษฐ์จับไปบนเกาะหมดแล้ว ไม่สามารถออกมาได้ตลอดชีวิต บางคนก็ตายที่นั่น ดังนั้นนอกจากตัวของเชษฐ์เอง คนที่รู้ความลับนี้มีไม่มาก แต่เห็นได้ชัดว่าผู้ที่อยู่เบื้องหลังก็คือมาเพื่อสิ่งนี้ และช่วงเวลาก็บังเอิญมากเช่นกัน หลังจากเขาออกไปได้ไม่นาน ดร.ฐานทัตก็เริ่มวิจัยพันธุศาสตร์ ถึงขนาดสร้างการมีอยู่ของนภดลขึ้นมา ช่วงเวลานี้ฉันตรวจสอบดร.ฐานทัตตลอดเวลา ว่ากันว่ายี่สิบกว่าปีก่อนเขาวิจัยพันธุศาสตร์ร่างกายมนุษย์ล้มเหลวมาหลายครั้ง จับตัวสามีภรรยาที่ตั้งท้องหลายคู่มาทำการวิจัย นภดลคือหนึ่งเดียวที่รอดมาได้ และมีชีวิตรอดมาหลายปีโดยที่ไม่มีปฏิกิริยาปฏิเสธใดๆ เราเลยเดาว่าบางทีนภดลอาจจะเป็นตัวอย่างที่พวกมันวิจัยตั้งแต่แรก”
ได้ยินชินทรพูดว่านภดลคือตัวอย่าง นรมนก็ค่อนข้างอึดอัดไม่มากก็น้อย
คนดีๆ คนหนึ่งถูกเรียกว่าเป็นตัวอย่าง ก็คงไม่มีใครดีใจหรอก นึกถึงทุกอย่างที่นภดลแบกรับมาหลายปี นรมนก็รู้สึกค่อนข้างเจ็บปวด
“ตอนนี้นภดลเขาอยู่ที่ไหน?”
“ห้องปฏิบัติการ”
การแสดงออกของคิมค่อนข้างจริงจัง เธอพูดเสียงทุ้ม “ถึงแม้นภดลจะไม่ได้บ้าคลั่ง แต่เซลล์ในร่างกายมีการแบ่งตัวเร็วเกินไป ตอนที่เรายังไม่เจอวิธีการยับยั้ง ยังไม่อยากให้เขาออกมา นี่ก็เป็นสิ่งที่เขาต้องการเหมือนกัน ระบบป้องกันของห้องปฏิบัติการนั้นแข็งแกร่งมาก ถึงเขาบ้าคลั่งจริงๆ เขาก็ออกมาทำร้ายคนไม่ได้ อีกอย่างการนองเลือดครั้งนี้เหมือนกระตุ้นลักษณะทางพันธุกรรมอันบ้าคลั่งในร่างกายเขา เขาเก็บกดอารมณ์ไม่ค่อยได้ ขังตัวเองไว้ในห้องปฏิบัติการ แต่ไม่ต้องเป็นห่วง มีคนเอาอาหารให้เขากินสามมื้อต่อวัน เขาจะไม่เป็นอะไร”
ได้ยินว่านภดลมีสภาพแบบนี้ ในใจบุริศร์ก็รู้สึกไม่ดีอย่างมาก
“พี่ฉันก็เข้าร่วมการวิจัยด้วยเหมือนกันเหรอ?”
คำถามนรมนทำให้ชินทรพยักหน้า
“ยังไงแล้วฉันอยู่บนเกาะในช่วงระยะเวลาหนึ่ง ถึงแม้จะไม่ได้ออกไปเข้าร่วม แต่สิ่งที่พวกมันพูดทุกวันฉันได้ยิน ข้อมูลบางส่วนที่พวกมันวิจัยในปีนั้นฉันจดบันทึกแล้วส่งให้จณัตว์ไปแล้ว เขาคงจะหาวิธีการที่สมดุลได้อย่างรวดเร็ว สำหรับเรื่องอื่นๆ เราก็ช่วยไม่ได้ ฉันกับแม่ของลูกก็จ้างศาสตราจารย์ด้านการแพทย์สองสามคนมาวิจัยปัญหานี้ด้วย น่าเสียดายที่ไม่มีความคืบหน้าใดๆ เดิมทีแล้วตั้งใจจะจับตัวดร.ฐานทัตกลับมา แต่ไม่คิดว่าระหว่างทางจะถูกคนคนนั้นสกัดกั้นแล้วฆ่าทิ้ง”
ชินทรถอนหายใจ นึกถึงการตายของดร.ฐานทัตแล้วรู้สึกเสียดายจริงๆ
นรมนถามด้วยความประหลาดใจ “ดร.ฐานทัตถูกผู้อยู่เบื้องหลังฆ่าตายเหรอคะ?”
“ใช่ เราเผชิญหน้ากันสั้นๆ หนึ่งครั้ง แต่เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายตั้งจะฆ่าดร.ฐานทัต เราเลยไม่ทัน”
“ผู้ช่วยคนนั้นชื่ออะไรกันแน่?”
“เหมือนจะชื่อนิวัฒน์ แต่ชื่อนี้มันธรรมดาเกินไป เปิดคอมพิวเตอร์สืบค้นดู มีหลายคนมากที่ชื่อนี้ จึงไม่ง่ายนักที่จะตรวจสอบ”
ชินทรและคิมกลัดกลุ้มมาก
กานต์ชะงักไปก่อนพูดขึ้น “คุณตาครับ นิวัฒน์คนนี้มีประวัติพิเศษอะไรไหม? เช่นเคยทำงานที่ไหนก่อนอยู่บนเกาะ บางทีผมอาจจะช่วยสืบค้นได้”
ได้ยินกานต์พูดแบบนี้ ชินทรก็พยักหน้าอย่างพอใจแล้วพูดขึ้น “นิวัฒน์คนนี้ไม่ค่อยมีตัวตนมาตลอด ว่ากันว่าเป็นนักเรียนที่คุณอดิศรพาออกมาจากในมหาวิทยาลัย เรียนรู้อยู่ข้างๆ คุณอดิศรตลอดเวลา ตอนที่ถูกเชษฐ์จับตัวไปบนเกาะเขาก็อายุสี่สิบกว่าแล้ว ประพฤติตัวค่อนข้างซื่อบื้อ ปกติพูดก็ไม่เยอะ แค่รู้ว่าต้องทำอะไร ตอนที่ออกมาจากเกาะเดาว่าจะห้าสิบแล้วมั้ง ในตอนนั้นฉันเพิ่งถูกจับตัวไปบนเกาะได้ไม่นานเขาก็ออกมาแล้ว ดังนั้นรายละเอียดหน้าตาเป็นอย่างไรฉันก็ไม่แน่ใจ คนที่เคยเจอตอนนี้ก็ไม่อยู่แล้ว”
“พูดแบบนี้แสดงว่าคนคนนี้ตามหายากมากสินะ”
ทุกคนรู้สึกกดดันสักพักหนึ่ง
ตอนที่นรมนได้ยินนิวัฒน์ชื่อนี้ก็ไม่รู้เป็นอะไร จู่ๆ ก็นึกถึงเทย่าแม่ของเจตต์
“แม่ แม่ยังจำคุณน้าเทย่าได้ไหม?”
ดวงตาคิมค่อนข้างมืดมน
เทย่าคือน้องสาวของเธอ แน่นอนว่าเธอรู้ แต่เธอไม่เข้าใจว่านรมนจะถามถึงหล่อนทำไม
“จำได้ เกิดอะไรขึ้นกับเธอเหรอ? มีปัญหาอะไร?”
นรมนก็พูดไม่ถูก แค่รู้สึกโดยสัญชาตญาณว่ามันเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้
หัวสมองบุริศร์ตกตะลึงเล็กน้อย พูดขึ้นทันที “แม่ เราพบปัญหาในบ้านพักคนชราที่เทย่าอาศัยอยู่ยี่สิบกว่าปี ตอนแรกดร.ฐานทัตหนีออกไปก็ซ่อนตัวอยู่ที่นั่น และห้องวิจัยในนั้นสมบูรณ์แบบมาก ไม่เหมือนสร้างขึ้นชั่วคราว เกรงว่ายี่สิบกว่าปีมานี้เทย่าทำงานเพื่อใครบางคนมาตลอด ผมเดาว่าคนคนนั้นจะใช่พ่อแท้ๆ ของเทย่าหรือเปล่า”
คำพูดนี้ทำให้สีหน้าคิมเปลี่ยนไปทันที
เทย่าไม่ใช่ลูกของคุณท่านตนุวร คิมรู้ เพราะเรื่องนี้ แม่ของตนพาเทย่าออกจากตระกูลพรโสภณ จนถึงตายไปก็ไม่ติดต่อตระกูลพรโสภณเลยสักครั้ง จริงๆ แล้วเธอก็มีคำถามมากมายเหมือนกัน แต่ด้วยการเสียชีวิตของแม่ ทุกอย่างก็กลายเป็นความสงสัย ซึ่งไม่มีใครสามารถตอบได้
แต่ความหมายของบุริศร์และนรมนกลับทำให้เธอค่อนข้างสงสัย
หรือจะบอกว่าแม่รู้ตั้งแต่แรกว่าผู้ก่อการร้ายคนนั้นคือใคร?
เทย่าก็รู้ว่าพ่อแท้ๆ ของตัวเองคือใคร?
ถ้าเป็นเช่นนี้ ทำไมแม่ไม่บอกพ่อ?
ประชามติในปีนั้นทำให้ผู้หญิงที่ได้รับการดูถูกไม่มีสิทธิพูด ต้องแบกรับความผิดบางอย่างที่ไม่ใช่ของตน แต่พ่อในตอนนั้นไม่เคยตำหนิแม่เลย ทำไมแม่ไม่พูดความจริงออกมา?
คิมไม่รู้ แค่รู้สึกว่าหัวสมองเกิดเสียงครึกโครม หาปมของเรื่องไม่ได้
“ถ้าเทย่ารู้ว่าพ่อแท้ๆ ของเธอคือใครทำไมไม่พูดตั้งหลายปี? ตอนเด็กๆ ก็ไม่เคยพูด?”
“บางทีตอนเด็กๆ อาจจะไม่รู้ โตแล้วถึงจะรู้ก็ได้นะ? และอาจจะเพราะเหตุผลอื่น? แต่ผมมักรู้สึกว่าเทย่าน่าจะทำงานเพื่อพ่อแท้ๆ ของเธอ ตอนแรกเราจับตัวเรณุกาได้ อยากหลอกใช้เธอและเทย่าล่อผู้ที่อยู่เบื้องหลังออกมา น่าเสียดายที่สุดท้ายก็ล้มเหลวตอนใกล้จะสำเร็จ คนคนนั้นซ่อนตัวได้ดีมาก”
หว่างคิ้วของบุริศร์มีความโหดเหี้ยมเคลื่อนผ่านไป คนแบบนี้เหมือนงูพิษ คลานซ่อนตัวอยู่ในที่เย็นและมืด เมื่อถูกมันกัด ก็จะลอกคราบออกโดยไม่ตาย และตอนนี้เขามีคนที่ดูแลเอาใจใส่อยู่ข้างกายเยอะขึ้นเรื่อยๆ เขาทนไม่ได้ที่ใครสักคนได้รับบาดเจ็บ
คิ้วนรมนขมวดเข้าหากันแน่ เธอมักรู้สึกว่าที่นี่มีเรื่องอะไรบางอย่างที่พวกเขาไม่เข้าใจ แต่มันคืออะไรล่ะ?
เรื่องทุกอย่างเหมือนเป็นหมอก ทำให้เธอหาเงื่อนงำไม่เจอ ในหัวสมองจู่ๆ ก็มีอะไรบางอย่างเคลื่อนผ่านไป แต่มันเร็วจนเธอคว้าไม่ทัน สุดท้ายก็ทำได้แค่ถอนหายใจ
“นิวัฒน์คนนี้สืบยากเกินไปจริงๆ แต่ตอนแรกอายุสี่ห้าสิบปี ตอนนี้ผ่านไปยี่สิบกว่าปีแล้ว ก็น่าจะเจ็ดสิบกว่าปีแล้วล่ะ แก่แบบนี้ยังมีความทะเยอทะยานแบบนี้ ไม่เป็นผู้ก่อการร้าย ก็ต้องเป็นศัตรูต่อประเทศชาติ เราหาเบาะแสจากด้านนี้ดีกว่า”
คำพูดของนรมนทำให้บุริศร์ ชินทรและคิมชะงักไป ราวกับจู่ๆ ก็มีแนวทางแล้ว
“จริงด้วย จำได้ว่าตอนนั้นพ่อเคยบอก คนนั้นที่ดูถูกแม่ฉันก็คือผู้ก่อการร้าย แต่ผู้ก่อการร้ายคนเดียวเข้ามาในเมืองชลธี ไม่ทำอะไรทั้งสิ้น มาเพื่อดูถูกแม่ของฉันเหรอ? มันก็ไม่เข้าท่านะ ถ้าบอกว่าอยากแก้แค้นพ่อของฉัน ถ้าอย่างนั้นฆ่าเราทั้งครอบครัวไปตรงๆ ไม่ระบายความเกลียดได้ดีกว่าเหรอ? ทำไมต้องทำให้แม่ฉันลำบากใจแบบนั้นด้วย?”
คิมไม่เข้าใจปัญหานี้มาตลอด ตอนนั้นเธอเคยถามแม่ น่าเสียดายแม่ไม่เคยให้คำตอบเธอเลย และตั้งแต่ที่แม่พาเทยาออกไปจากบ้านก็ไม่เคยติดต่อเธออีก ถึงเธอจะหาแม่เจอ แม่ก็เย็นชา ไล่เธอด้วยซ้ำ ให้เธอต่อไปไม่ต้องมาอีก
แม่รักเธอ แต่ท่าทีในตอนนั้นมันผิดปกติมากจริงๆ
นรมนได้ยินคิมพูดแบบนี้ จู่ๆ ก็ถามขึ้น “แม่ บ้านเกิดของยายฉันอยู่ที่ไหนคะ?”
คิมชะงักไป ในหัวสมองจำที่อยู่ละเอียดไม่ได้
“ไม่รู้ ไม่เคยได้ยินคุณยายของลูกพูดมาก่อนเลย ตอนแม่เด็กๆ เคยถามเรื่องคุณยาย แต่แม่บอกว่าเธอเป็นเด็กกำพร้า ต่อมาเกิดข้าวยากหมากแพงในครอบครัว พ่อแม่บุญธรรมของเธอก็ตายหมดแล้ว เร่ร่อนคนเดียวในเมืองชลธี แล้วมารู้จักกับพ่อ”
ได้ยินคิมพูดแบบนี้ นรมนก็ยิ่งรู้สึกสงสัยและไม่เข้าใจ
“ฉันคิดว่าเราตรวจสอบตัวตนของคุณยายกันดีกว่านะคะ”
“ลูกกำลังสงสัยอะไร?”
คิมมองลูกสาวตัวเอง เธอฉลาดกว่าตน บางครั้งคิดปัญหาก็จะไม่นำพาอารมณ์มาด้วย เรื่องนี้เหมือนชินทรมาก
ชินทรก็ชื่นชมมากเช่นกัน ยิ้มเรียบๆ มองนรมน
นรมนลังเลเล็กน้อย แต่ถูกบุริศร์จับมือไว้ในฝ่ามือ อุณหภูมิอันอบอุ่นนั้นทำให้หัวใจหงุดหงิดไม่สบายใจของเธอมั่นคงขึ้นมา
เธอยิ้มเล็กน้อยให้บุริศร์ จากนั้นก็พูดเสียงทุ้ม “ฉันสงสัยว่าเมื่อก่อนคุณนายรู้จักกับนิวัฒน์ แน่นอนว่าฉันไม่มีหลักฐาน นี่คือสัญชาตญาณของฉัน ฉันเลยบอกว่าเริ่มจากตรวจสอบตัวตนของคุณยายก่อนดีกว่า”
คิมชะงักไป เธอรู้ว่าตัวเองสงสัยคุณแม่ที่เสียไปแล้วแบบนี้มันอกตัญญูเกินไป แต่ตอนนี้ต้องเปิดเผยผู้ที่อยู่เบื้องหลังก่อนสิ
“ได้ แม่เห็นด้วยที่จะตรวจสอบตัวตนของคุณแม่ก่อน”
เห็นคิมอ่อนข้อ ในใจนรมนก็รู้สึกไม่ดีจริงๆ เธอมองคิม มีหลายอย่างที่อยากพูด แต่ไม่รู้ว่าควรเริ่มพูดจากตรงไหน
ชินทรหัวเราะเรียบๆ กอดคิมแน่นในอ้อมแขน แล้วพูดเสียงทุ้ม “ที่นี่ตอนกลางคืนค่อนข้างหนาว ในห้องมีเครื่องทำความร้อน ตราบใดที่อยู่ในห้องก็จะไม่หนาวเกินไป”
นรมนพยักหน้า แต่บุริศร์ฟังออกถึงความหมายอื่นจากประโยคนี้
