ชินทรชะงักเล็กน้อย เห็นแววตาที่สงสัยของคิม ในใจจึงค่อนข้างเจ็บปวด
“ในใจของคุณ ผมเป็นคนยังไง?”
ประโยคนี้ทำให้คิมตกตะลึงไปเลย
เขาเป็นคนยังไง?
เขาซื่อตรงไม่ประจบสอพลอ ยืนกรานในความคิด มีความเชื่อมั่นในใจ ไม่เคยก้มหัวให้กับอำนาจชั่วร้าย สิ่งเหล่านี้ล้วนแต่เป็นจุดเด่นของเขาที่ดึงดูดตนเอง แต่ทำไมในวินาทีที่โดนชินทรถามเช่นนี้ คิมถึงรู้สึกว่าใบหน้าร้อนผ่าวล่ะ?
“ฉันแค่เห็นสายตาที่คุณมองเขามันไม่เหมือนเดิม ชินทร ฉันไม่อยากระแวงคุณ แล้วก็ไม่อยากให้ระหว่างคุณกับลูกสาวมีอะไรทำให้มองหน้ากันไม่ติด นภดลเป็นเพื่อนสนิทของลูกสาว คุณมีความคิดอะไรกับเขากันแน่?”
หลายปีที่ผ่านมานี้ เริ่มแรกชินทรได้รับความทุกข์ทรมานมากขนาดไหนบนเกาะคิมไม่รู้หรอก แต่เธอคิดว่าคำถามของตนเองในวันนี้คงจะทำร้ายชินทรเข้าแล้ว
“ขอโทษนะ”
“ไม่ต้องขอโทษผมหรอก”
ถึงชินทรจะเสียใจ แต่เห็นท่าทีของคิมในตอนนี้ ในใจของเขาก็เป็นทุกข์
เขาถอนหายใจ มองนภดลที่กำลังหลับใหล พูดขึ้นเบาๆ: “นภดลเป็นลูกชายของนพฤทธิ์”
“เป็นไปได้ยังไง? ตั้งแต่แรกตอนที่ดร.ฐานทัตจับพ่อแม่ของเขาได้ผู้ชายคนนั้นก็ไม่ใช่นพฤทธิ์นี่นา อีกอย่างตอนนั้นนพฤทธิ์อยู่ที่……”
“ผมรู้”
เสียงของชินทรค่อนข้างเศร้า
“ตอนนั้นที่ดร.ฐานทัตจับตัวได้ไม่ใช่พ่อของนภดล แต่เป็นเพื่อนสนิทของเขา ที่ดูแลนภดลสองแม่ลูกแทนเขา ภายหลังเพื่อคุ้มครองความปลอดภัยของนพฤทธิ์จึงไม่ได้ปฏิเสธเรื่องที่เป็นพ่อของนภดล”
ได้ยินชินทรพูดเช่นนี้ คิมจึงถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ: “แต่ดร.ฐานทัตก็ทำการวิจัยยีนแล้ว ตรวจสอบไม่ออกจริงๆเหรอว่าผู้ชายคนนั้นไม่ใช่พ่อของนภดล?”
“ผู้ชายคนนั้นกับนพฤทธิ์กรุ๊ปเลือดเดียวกัน”
ประโยคนี้ทำให้คิมเข้าใจในทันที
“อย่างนี้นี่เอง”
เพื่อชินทรแล้วพ่อแท้ๆของนภดลจึงโดนผ่าศพเพื่อทำการวิจัยตลอดชีวิต จนกระทั่งตายก็ไม่ได้เจอภรรยากับลูกชายของตนเอง ตอนนี้นภดลตกอยู่ในสภาพอย่างนี้ จึงไม่แปลกใจที่ชินทรจะพยายามช่วยเหลือนภดลให้ได้โดยที่ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
“พูดอย่างนี้ นภดลกับปัญญ์เป็นพี่น้องกันใช่ไหม?”
“ลูกพี่ลูกน้องน่ะ”
ในใจของชินทรอึดอัดจนทนไม่ไหว
เขาเคยคิดว่าไม่มีอะไรที่ตนเองทำไม่ได้ แต่ภายหลังเพิ่งพบว่าตนเองทำอะไรไม่ได้เลย แม้แต่คนที่สนิทที่สุดกับเพื่อนที่ดีที่สุดก็ปกป้องเอาไว้ไม่ได้ เขายังทำอะไรได้อีกล่ะ?
ตอนนี้ลูกชายของเพื่อนสนิทก็กลายเป็นอย่างนี้ เขาจะยอมให้เรื่องนี้เกิดขึ้นต่อไปได้ยังไง?
“ฉันเข้าใจแล้ว แต่ฉันยังสงสัยอยู่อย่างหนึ่ง ทำไมเลือดของจณัตว์ถึงทำให้อาการคลุ้มคลั่งของนภดลเป็นกลางได้?”
เผชิญหน้ากับคำถามของคิม ชินทรจึงพูดขึ้น: “เลือดของจณัตว์ค่อนข้างพิเศษ”
“ยังไงเหรอ?”
ชินทรกระแอมออกมาเล็กน้อย คิมจึงรีบรินน้ำให้เขา
เขาจิบน้ำแล้วพูดต่อ: “เริ่มแรกที่บุญทิวากับนงลักษณ์คบกัน อาหารของพวกเขาโดนคนวางยาพิษ เดิมทีสมชัยวางแผนจะใช้นงลักษณ์วางยาพิษบุญทิวาให้ตายอย่างเงียบๆ ภายหลังไม่รู้ว่านงลักษณ์รู้เรื่องนี้ได้ยังไง เธอจึงให้บุญทิวากินยาถอนพิษ แต่พิษยังไม่หมดไป บุญทิวาจึงเกิดเรื่องขึ้น
นงลักษณ์ก็โดนพาตัวกลับไป และพบว่าตนเองตั้งท้อง จณัตว์จึงเกิดมาพร้อมกับพิษ ตอนที่เพิ่งคลอดออกมาร่างกายเป็นสีม่วงทั้งตัว หายใจอ่อนแรง มิลินบอกว่าเขาอาจจะไม่รอดแล้ว นงลักษณ์ในตอนนั้นจึงแทบจะเสียสติไปเลย”
“จณัตว์เป็นลูกคนเดียวของนงลักษณ์กับบุญทิวา เวลานั้นความปรารถนาทั้งหมดของนงลักษณ์ก็คือรักษาจณัตว์เอาไว้ให้ได้ ดังนั้นเธอจึงสั่งมิลินให้ไปขโมยยาฉีดที่สถาบันวิจัยของสมชัย ตามที่เล่ากันว่าถึงได้วิจัยน้ำยาทดลองยีนออกมา จณัตว์ตอนนั้นอยู่กับลมหายใจเฮือกสุดท้าย นงลักษณ์ก็จนปัญญาแต่อยากพยายามเป็นครั้งสุดท้าย จึงฉีดยาหลอดนั้นเข้าไปในร่างกายของจณัตว์”
“ทำให้จณัตว์อยู่ต่อไปได้ อีกทั้งพิษในร่างกายก็หายไปหมดแล้ว ไม่มีตรงไหนที่ต้องกังวล
ภายหลังสถานการณ์เร่งด่วน นงลักษณ์จึงส่งจณัตว์ไปที่ตระกูลแหลมวิไล และแอบส่งมิลินไปสังเกตการณ์อยู่บ่อยๆ ก็ได้รู้ว่าลูกร่างกายแข็งแรงมาก ความอดทนของร่างกายแตกต่างจากคนทั่วไป นงลักษณ์เคยทำการทดสอบแล้ว
แต่ก็ไม่พบว่าจุดอ่อนของเขาอยู่ตรงไหน โชคดีที่นอกจากเรื่องนี้ เขาก็ไม่มีการตอบสนองอื่นๆ ต่อมาตอนที่ส่งจณัตว์กลับประเทศไปเข้าร่วมกองทัพ
ด็อกเตอร์ที่ทำการวิจัยทางวิทยาศาสตร์ของประเทศเราได้ทำการตรวจร่างกายของเขาทั้งหมด ทั้งยังนำเลือดไปทำการทดลองและวิจัย ซึ่งพบว่าเลือดของเขาไม่มีปัญหาใดๆเลย เหมือนกับคนทั่วไป ด้าน DNA ก็ไม่ได้รับผลกระทบ แต่กรุ๊ปเลือดของเขาถูกเปลี่ยน กลายเป็นกรุ๊ปเลือดพิเศษเพียงหนึ่งเดียวบนโลกนี้
แต่กรุ๊ปเลือดนี้ของเขากลับเป็นปัจจัยที่สามารถทำให้อาการคลุ้มคลั่งภายในร่างกายของนภดลมีสภาวะเป็นกลางได้ ผมจึงเดาว่าปีนั้นเชษฐ์ก็เคยติดต่อกับสมชัยหรือเปล่า? และพวกเขาสองคนเคยศึกษาข้อมูลยีนนี้ด้วยกัน ไม่งั้นทำไมถึงเหมาะเจาะเช่นนี้?”
ได้ยินชินทรพูดอย่างนี้ คิมจึงลนลานขึ้นมาทันที
“งั้นถ้านิวัฒน์รู้เรื่องนี้เข้า จณัตว์ก็จะเป็นอันตรายใช่ไหม?”
“อืม ดังนั้นเรื่องนี้ห้ามให้ใครรู้เด็ดขาด แม้แต่จณัตว์ก็ไม่ได้”
ชินทรขมวดคิ้วแน่น เขาพูดขึ้น: “ตลอดชีวิตนี้จณัตว์ต้องใช้ชีวิตอย่างดี ยิ่งต้องใช้ชีวิตด้วยความระมัดระวัง ไม่งั้นจะไม่มีใครสามารถให้เลือดเขาได้ ด็อกเตอร์มากมายกำลังศึกษาวิจัยเลือดของเขากันอยู่ คิดจะสร้างเลือดเทียมออกมาได้ แต่น่าเสียดายที่ล้มเหลวกันหมด”
สีหน้าของคิมก็เคร่งขรึมขึ้นมา
จู่ๆเธอก็นึกถึงอะไร พูดขึ้น: “คุณติดต่อกับเขตทหารที่ด้านนั้นอยู่ตลอดใช่ไหม?”
“อืม เนื่องจากประสบการณ์ของผม เบื้องบนตัดสินใจให้ผมย้ายเข้ากลุ่มวิจัยทางวิทยาศาสตร์ จณัตว์เป็นหนึ่งในคนที่เบื้องบนกำหนดให้ปกป้องเป็นความลับขั้นสูงสุด”
สายตาของชินทรกำลังมองนภดลที่หลับสนิท พูดต่อ: “ส่วนนภดล เป็นอีกหนึ่งคนที่ต้องปกป้องความลับขั้นสูงสุด สองคนนี้ต่างเสริมซึ่งกันและกัน ถ้านำนภดลเข้าไปในทางที่ถูกต้อง เขาอาจจะกลายเป็นอาวุธลับของประเทศก็ได้”
“นภดลไม่ใช่อาวุธ เขาเป็นคนๆหนึ่ง! คนที่มีชีวิต! เขาไม่มีสิทธิ์เลือก ตั้งแต่อยู่ในท้องแม่ก็ไม่มีสิทธิ์เลือกแล้ว”
จู่ๆคิมก็ตื่นเต้นขึ้นมา
“นพฤทธิ์เป็นวีรบุรุษที่สละชีพเพื่อชาติใช่ไหม? แต่ประเทศให้สถานะที่เป็นวีรบุรุษที่สละชีพเพื่อชาติแก่เขาหรือยัง?
แม่ของนภดลเป็นคนในครอบครัวของทหารหรือเปล่า? ตายอย่างน่าเวทนาอย่างนั้น ประเทศมอบเงินปลอบขวัญหรือยัง?
นภดลน่าสงสารเหลือเกิน ตั้งแต่อยู่ในท้องแม่ก็โดนบังคับให้ยอมรับทุกอย่าง ตอนนี้กลายเป็นเช่นนี้ เบื้องบนก็หวังจะให้เขากลายเป็นอาวุธที่มีประสิทธิภาพของประเทศอีกงั้นเหรอ? เขาไม่เจ็บปวด เขาไม่เสียใจเลยหรือไง? ทำอย่างนี้ไม่กลัวจะทำร้ายจิตใจของลูกจริงๆเหรอ?”
ดวงตาของคิมชุ่มชื้นขึ้นมาทันที
ความจิตใจดีและความซื่อตรงของคิมที่ไม่เคยเปลี่ยนไปชินทรเห็นมายี่สิบกว่าปีแล้ว จึงอดไม่ได้ที่จะกอดเธอเอาไว้
“คุณรู้ได้ยังไงว่านพฤทธิ์ไม่ใช่วีรบุรุษที่สละชีพเพื่อชาติ?”
“หมายความว่าไง?”
คิมมองชินทรทั้งน้ำตา
ชินทรรู้สึกว่าหัวใจของตนเองจะแตกเป็นเสี่ยงๆอยู่แล้ว
เขาไม่คิดว่าจะทำให้คิมร้องไห้
“หลังจากเรื่องของเชษฐ์เปิดเผยออกมา ผมก็เจอที่เบื้องบนแต่งตั้งให้นพฤทธิ์เป็นวีรบุรุษผู้สละชีพเพื่อชาติ เพราะตอนนั้นไม่เจอนภดล อีกอย่างเพราะมีบางเรื่องที่ยังไม่เสร็จสิ้น ดังนั้นการมอบเงินปลอบขวัญของนภดลจึงยังไม่ได้แจกจ่าย แต่เก็บไว้ในกองทุนสะสมแล้ว ประเทศถึงกับมีของชดเชยให้ตระกูลเจริญไชยด้วย
โดยเฉพาะดึงตัวปัญญ์เข้าร่วมกองทัพ แต่น่าเสียดายที่ขาทั้งคู่ของปัญญ์มีปัญหา ตอนนั้นผมถึงเสนอให้คุณพามายด์กลับมาเลี้ยงดู ไม่ว่าจะพูดยังไง มายด์เด็กผู้หญิงคนนี้ก็มีโชคชะตาบางส่วนร่วมกับตระกูลเจริญไชย เดิมทีบางเรื่องไม่ควรบอกคุณตอนนี้ ต้องรอให้เรื่องราวจบสิ้นก่อนแล้วค่อยบอก แต่ผมเห็นท่าทีของนภดลตอนนี้ ก็กลัวว่าจะเกิดเรื่องที่ไม่คาดคิดขึ้น”
ได้ยินชินทรพูดอย่างนี้ คิมจึงลนลานขึ้นมาทันที
“คุณจะพูดอะไร? ชินทร ฉันบอกไว้เลยนะ ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไร ครั้งนี้คุณอย่าคิดเลยว่าจะทิ้งฉันแล้วไปทำเรื่องอันตรายคนเดียวได้”
ชินทรหัวเราะ พูดขึ้น: “ไม่แล้วๆ ตอนนี้พิษในร่างกายของคุณเป็นยังไงบ้าง?”
“ฉันก็ไม่แน่ใจ สุขภาพในปีนั้นไม่ได้ดีมาก มิลินเป็นคนตรวจให้ฉัน เธอบอกว่าฉันเป็นมะเร็ง แล้วก็บอกพ่อฉันอย่างนี้ ฉันไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงพูดอย่างนั้น แต่ตามที่บอกกันมีช่วงหนึ่งที่มิลินทำงานให้ฉัตรพล ไม่รู้ว่าโดนบังคับหรือสมัครใจกันแน่ ดังนั้นเรื่องที่ฉันโดนยาพิษฉันคิดว่ารอให้ออกไปแล้วค่อยถามมิลินดู อาจจะมีเบาะแสบางอย่างก็ได้ ตอนนี้เธอเป็นคนของบุริศร์ คงไม่โกหกพวกเราหรอก”
คำพูดของคิมทำให้ชินทรค่อนข้างตึงเครียด
“ระยะนี้อย่าหักโหมจนเกินไป พิษในร่างกายของคุณถอนออกมาไม่ง่ายเท่าไหร่ ดร.ฐานทัตที่กำลังศึกษายาตัวใหม่นี้ก็ไม่รู้ว่าจะมีผลข้างเคียงหรือเปล่า คุณทนไปอีกสักพักนะ”
“ไม่เป็นไร ฉันอยู่มาตั้งนานแล้ว ได้เห็นคุณกับลูกสาวสบายดี ฉันก็ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงและเสียดายอีกแล้ว”
“เหลวไหล เราสองคนสูญเสียเวลาไปตั้งมากมาย ชีวิตที่เหลืออยู่ต่อไปคุณต้องใช้ชีวิตให้เต็มที่ ไปสัมผัสทิวทัศน์ด้านนอกกับผม รอหลังจากที่เรื่องพวกนี้จบสิ้นแล้ว ผมจะลาออก แล้วพาคุณไปเที่ยวรอบโลก”
ชินทรยิ้มอย่างอ่อนโยน
คิมพิงหัวไปบนไหล่ของเขา พูดแผ่วเบา: “แค่อยู่กับคุณกับลูก สำหรับฉัน หนึ่งวันมันก็คือตลอดไป”
“คุณเป็นอย่างนี้ผมเสียใจนะ มีผมอยู่ ผมจะไม่ยอมให้คุณเป็นอะไร ยิ่งไม่ยอมให้คุณจากไปต่อหน้าผมด้วย ตอนนี้น้องรองเป็นยังไงผมก็ยังไม่ได้เจอ คุณไม่อยากเจอนงลักษณ์น้องสาวคุณเหรอ? ไหนจะพ่อของคุณอีก ถ้าเขารู้ว่าคุณยังมีชีวิตอยู่ ไม่รู้เขาจะดีใจขนาดไหน”
คิมได้ฟังเสียงของคนรัก นึกถึงว่าอีกไม่นานก็จะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน จึงอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา
“บางครั้งรู้สึกจริงๆว่าเมื่ออดทนผ่านวันเวลาที่ยากลำบาก วันเวลาที่เหลืออยู่ก็จะมีแต่ความหวานชื่นแล้ว”
“อื้ม งั้นอย่ายอมแพ้ง่ายๆ”
พูดไปพูดมา ชินทรก็กลัวคิมจะทนต่อไปไม่ไหวจริงๆ
คิมจึงอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา
ทั้งสองคนออดอ้อนกันอยู่ที่ด้านนี้ ส่วนบุริศร์ลากจณัตว์เข้าไปในห้องทดลองของเขา กำลังมองอุปกรณ์วิจัยในห้องทดลอง แล้วถามขึ้น: “นายเคยติดต่อกับหงส์ไหม?”
จณัตว์ชะงักเล็กน้อย แล้วพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ: “นายจะใส่ใจภรรยาฉันขนาดนั้นทำไม? บุริศร์ นายคงไม่ได้คิดอะไรกับภรรยาฉันใช่ไหม?”
“ฉันคิดถึงพ่อนายน่ะสิ! นั่นน้องสาวฉัน!”
“เธอเป็นพี่สะใภ้นาย”
จณัตว์ยิ้มอย่างกวนประสาทแล้วพูดขึ้น
บุริศร์รู้สึกคันๆมือของตนเอง
“ฉันว่าแรงที่นภดลเตะนายมันแรงไม่พอนะ ยังไงดี? ฉันเพิ่มให้อีกข้างไหม?”
จณัตว์หยุดหาเรื่องทันทีพูดขึ้น: “อย่า ฉันจะทำสารเหลวบำรุงร่างกายให้นรมน”
พูดๆแล้วเขาก็หาสมุนไพรจีนมาจำนวนหนึ่ง เริ่มลงมือ
บุริศร์เอาแต่จ้องมองจณัตว์ ความคิดในหัวโคจรไปรอบๆอย่างรวดเร็ว
จณัตว์กับนภดลไม่ได้เป็นญาติไม่ได้เป็นเพื่อนกัน ทำไมเลือดของเขาถึงทำให้อาการคลุ้มคลั่งของนภดลเป็นกลางได้ล่ะ? ภายในยังมีเรื่องอะไรที่เขาไม่รู้อีก? อีกอย่างจณัตว์รักหงส์ขนาดนั้น ตอนนี้ก็รู้ว่าหงส์เกือบจะฆ่าตัวตายเพราะรักเขา ตามบทละครทั่วๆไปเขาควรจะติดต่อหงส์เพื่ออธิบายสถานการณ์ทันทีไม่ใช่เหรอ? ทำไมเขาถึงไม่ทำอย่างนั้นล่ะ?
