อารมณ์ของนรมนไม่ได้ผ่อนคลายมาก แต่เห็นท่าทางน่ารักซุกซนของลูกชายคนเล็ก ในใจเธอก็มีความคิดพิจารณา
ลูกคนเล็กกินนมเสร็จก็หลับไป โพนี่อุ้มเด็กไปตรวจเลือด ทำทุกอย่างเสร็จ ท้องฟ้าก็สว่างแล้ว
เพราะถูกยกเลิกการกักตัวตรวจสอบแล้ว ข่าวการคลอดลูกของนรมนก็แพร่กระจายมายังเมืองชลธีอย่างรวดเร็ว ในชั่วขณะหนึ่งพวกธรณีและธรรศพาหงส์วางแผนมาเยี่ยมนรมนที่นี่ และจากการวิงวอนของพวกกานต์บุณพจน์ก็ตัดสินใจขับเครื่องบินส่วนตัวมาที่เมืองหลวง
พรวลัยประคองเอวตัวเอง พูดขึ้นด้วยความเสียใจเล็กน้อย “อยากไปดูพวกเด็กน้อยจริงๆ นะ น่าเสียดายร่างกายฉันไม่ได้รับอนุญาต”
บุณพจน์มองท้องพรวลัยที่ปูดขึ้นมา ก็ยิ้มอย่างอ่อนโยน
“ไม่เป็นไร พอคุณอยู่เดือน นรมนก็กลับมาแล้ว”
พรวลัยท้องห้าเดือนแล้ว เดิมทีนึกว่าตัวเองจะท้องยากมาก แต่ไม่คิดว่าห้าเดือนก่อนจู่ๆ พรวลัยก็ท้องขึ้นมา
นี่สร้างความเซอร์ไพรส์ให้กับบุณพจน์ที่อายุสามสิบกว่าปี และเขากลัวว่าพิษกู่ของตัวเองจะมีผลกระทบอะไรกับลูก จึงระมัดระวังมาตลอด
ในตอนแรกบุณพจน์กลัวว่าพรวลัยจะคลอดลูกที่มีพิษออกมาแล้วจะร้องไห้เสียใจไปตลอดชีวิต ยืนกรานไม่เห็นด้วยที่จะเก็บเด็กคนนี้ไว้ แต่พรวลัยเอาความตายมาขู่ และบอกว่าถึงจะพิการก็เป็นลูกชายของเธอ สุดท้ายบุณพจน์ก็ประนีประนอม
ต่อมาหลังจากป้องรู้แล้วก็ทำการตรวจร่างกายพรวลัย และคอยใส่ใจเด็กคนนี้ตลอดเวลา ในตอนนี้ห้าเดือนแล้ว เด็กแข็งแรงมาก ปัจจุบันนี้ดูแล้วไม่มีความพิเศษอะไร ก็ทำให้บุณพจน์และพรวลัยหวงแหนเด็กคนนี้มากเป็นพิเศษอย่างช่วยไม่ได้
พวกเขาก็คิดในแง่บวก ด้วยอิทธิพลของพวกเขาในตอนนี้ ถึงแม้จะคลอดลูกที่พิการออกมาพวกเขาก็ยอมรับได้ อย่างเลวร้ายที่สุดถึงตอนนั้นก็ใช้ความมั่งคั่งในครอบครัวทั้งหมดแลกสุขภาพที่แข็งแรงของลูก
คิดแบบนี้ อารมณ์ของทั้งสองก็ผ่อนคลายมาก ช่วงตั้งครรภ์ของพรวลัยก็ผ่อนคลายไม่น้อย
กานต์ก็ดีใจมาก นานมากแล้วที่ไม่ได้เจอแด๊ดดี้กับหม่ามี้ นอกจากนี้ยังมีน้องชายตัวน้อยสองคนอีก มุมปากก็ยกขึ้นเล็กน้อยอย่างช่วยไม่ได้
ถึงเขาจะมีความสุขก็จะไม่เปิดเผยมากเกินไป
แต่กมลตะโกนเรียกเสียงดังด้วยความดีใจตรงๆ ถึงขนาดกอดกานต์แล้วหมุนเป็นวงกลม
“พี่ พี่ได้ยินแล้วใช่ไหม? หม่ามี้คลอดน้องชายตัวน้อยสองคน เราเป็นพี่ชายพี่สาวแล้ว”
กานต์ก็ติดเชื้อกมลมุมปากก็วาดโค้งกว้างขึ้นเรื่อยๆ
กิจจาก็ดีใจมากเช่นกัน
“น้องชายตัวน้อยสองคนก็ไม่รู้ว่าหน้าตาจะเหมือนใคร”
“ต้องเหมือนหม่ามี้แน่นอน”
คำพูดของกมลทำให้กานต์และกิจจาตกตะลึง ถามขึ้นพร้อมกัน “ทำไมล่ะ?”
“เด็กผู้ชายเหมือนหม่ามี้ เด็กผู้หญิงเหมือนแด๊ดดี้ไง พวกเขาพูดกันแบบนี้”
คำพูดของกมลทำให้กานต์ขมวดคิ้วเล็กน้อย
“พวกเขา? พวกเขาคือใคร? ยังไงแล้วคำพูดพวกนี้ก็ไม่ควรเป็นหัวข้อระหว่างเด็กๆ ไหม? กมล นี่เธอไปเล่นกับคนที่ไม่ได้เรื่องอีกแล้วเหรอ?”
เมื่อกมลได้ยินเสียงเข้มงวดของกานต์ ร่างกายก็หดทันที
“พี่ พี่พูดอะไรน่ะ? จะไม่ได้เรื่องได้ยังไง? พี่เคารพเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม?”
“เพื่อน? เพื่อนอะไร? บ้านอยู่ไหน? อายุเท่าไร?”
คำถามเป็นชุดของกานต์ทำให้กมลค่อนข้างปวดศีรษะทันที
“โอ๊ย ปวดท้อง ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ”
กมลจะวิ่งหนีไปพร้อมกับฉี่ ก็ได้ยินกานต์พูดด้วยความเย็นชา “เธอจะไม่ไปเจอน้องชายตัวน้องแล้วเหรอ? งั้นเราไปกันเถอะ”
“พี่!”
กมลหดหู่แล้ว
ใครสามารถไล่พี่ชายเอาแต่ใจและเผด็จการคนนี้ของเธอไปได้?
กิจจาก้มศีรษะเม้มปากขำ ปีนี้กานต์ดูแลกมลอย่างเข้มงวดมากขึ้น
“พี่ใหญ่ พี่ควบคุมน้องชายพี่หน่อยได้ไหม?”
กมลมองกิจจาที่แอบขำทันที กระทืบเท้าอย่างช่วยไม่ได้
ในปีนี้ กมลและกานต์เหมือนปรึกษากันเรียบร้อยแล้วว่าเริ่มเรียกกิจจาว่าพี่ใหญ่
กิจจากระแอมไอก่อนพูดขึ้น “ฉันควบคุมไม่ได้หรอก เธอก็รู้ แต่ก่อนฉันก็เรียกเขาว่าเฮีย”
คำพูดนี้ทำให้กมลหดหู่แทบตาย ยังไม่ทันพูดก็ได้ยินกิจจาพูดต่อ “กมล กานต์ก็หวังดีกับเธอ เธอเป็นเด็กผู้หญิง อย่าไปเล่นกับคนหลากหลายมากเกินไปจริงๆ นั่นแหละ”
กมลพ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิง
“พอแล้วๆๆ ฉันผิดไปแล้ว โอเคไหม? พี่ใหญ่ทั้งสองคน เราไปกันเถอะ ฉันอยากเห็นพวกน้องชายตัวน้อย”
ในใจเธอพูดอย่างขุ่นเคือง “รังแกพวกพี่สองคนไม่ได้ ตอนนี้ฉันก็เป็นพี่สาวคนแล้ว หรือว่ายังรังแกซาลาเปาน้อยสองคนไม่ได้อีก?”
แต่คำพูดนี้เธอไม่ได้พูดออกไป
คนกลุ่มหนึ่งมายังเมืองหลวงอย่างอึกทึก และคุณท่านตนุวรที่อยู่เมืองหลวงตลอดก็รีบมาที่โรงพยาบาลทันที
“นรมน บุริศร์ ฉันได้ยินว่าฉันมีเหลนน้อยสองคนแล้วเหรอ? ให้ฉันดูหน่อย”
คุณท่านตนุวรดีใจอย่างมาก
นรมนเห็นคุณท่านตนุวรมา ก็ลุกขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
“คุณตา คุณไม่ได้กลับเมืองชลธีเหรอคะ?”
“เปล่า กลับไปแล้ว รู้สึกเซ็งไม่สบายใจเลยกลับมาอีกรอบ ที่นี่มีเพื่อนร่วมรบเก่า ได้เล่นหมากรุกและอื่นๆ ทุกวันก็ไม่เลว”
ตอนนี้คุณท่านตนุวรไม่มีอะไรทำแล้ว ความรักของนงลักษณ์และบุญทิวาในตอนนี้ก็ยิ่งดีขึ้นเรื่อยๆ ส่วนคิมและชินทร ถึงพวกเขาไม่ได้กลับมา แต่ก็ส่งข่าวกลับมา
เมื่อรู้ว่าลูกสาวคนโตและลูกเขยคนโตยังไม่ตาย คุณท่านตนุวรก็วางใจเช่นกัน รู้ว่าพวกเขากำลังปฏิบัติภารกิจลับ เขาก็ไม่เร่งเร้าให้พวกเขากลับมา ในใจคุณท่านตนุวร ไม่มีเรื่องอะไรสำคัญยิ่งกว่าเรื่องใหญ่อย่างประเทศชาติ
ในวันที่ไม่ได้ทำอะไรจู่ๆ ก็ได้ยินว่านรมนคลอดเหลนน้อยสองคน ทำให้คุณท่านตนุวรดีใจและมาด้วยความเต็มใจ
“โอ๊ย เจ้าหนูนี่หน้าตาเหมือนนรมนของเราจริงๆ นะเนี่ย”
คำพูดนี้ของคุณท่านตนุวรทำให้มุมปากนรมนยกขึ้นเล็กน้อย แต่ปากก็พูดขึ้น “คุณตาคะ ชมหลานสาวตัวเองต่อหน้าบุริศร์แบบนี้มันดีจริงๆ เหรอคะ?”
“ฉันพูดเรื่องจริงนี่”
คุณท่านตนุวรมองบุริศร์ แล้วถามขึ้น “นายถือสาเหรอ?”
“ไม่ถือสาครับ”
บุริศร์ไม่ได้คิดอะไร ลูกหน้าเหมือนนรมนก็ดีมาก เดิมทีแล้วนรมนก็หน้าตาสวย เพราะเหตุเพลิงไหม้ครั้งใหญ่ทำให้เธอสูญเสียใบหน้าเดิม ในตอนนี้ลูกๆ เหมือนเธอได้ ก็ถือว่าเป็นการชดเชยอย่างหนึ่ง
คุณท่านตนุวรมองเด็ก ก็ถามขึ้นอย่างอดไม่ได้ “เป็นฝาแฝดไม่ใช่เหรอ? ทำไมมีแค่คนเดียว? อีกคนล่ะ?”
ได้ยินคำพูดนี้ นรมนกับบุริศร์ก็เงียบไปสักพัก
“ทำไม? เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
สีหน้าท่าทางคุณท่านตนุวรก็เข้มงวดขึ้นเช่นกัน
บุริศร์เล่าเรื่องลูกคนเล็กให้คุณท่านตนุวรฟัง
คุณท่านตนุวรขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ดวงตาสีฟ้าได้ยังไง? ตรวจร่างกายหรือยัง?”
“โพนี่พาลูกคนเล็กไปตรวจแล้ว ยังไม่รู้ผลค่ะ เรากลัวเป็นเพราะผลกระทบจากเลือดนภดล ถ้าเป็นแบบนี้จริงๆ คุณตาคะ ฉันกลัวว่าลูกคนเล็กเขาจะ……”
ถึงแม้คำพูดด้านหลังนรมนจะไม่ได้พูดมันออกมา แต่คุณท่านตนุวรก็เข้าใจแล้ว
นภดลคนเดียวก็ก่อให้เกิดความวุ่นวายมากเกินไปแล้ว ถ้าในร่างกายลูกคนเล็กมียีนเลือดนภดลด้วย เกรงว่าชีวิตของเด็กคนนี้จะไม่ราบรื่นนัก
แต่ร่างกายนรมนในตอนแรกดีขึ้นมาเพราะเลือดของนภดลจริงๆ เมื่อคิดถึงตรงนี้ คุณท่านตนุวรก็พูดขึ้นอย่างเข้มงวด “ทำการตรวจร่างกายให้ลูกคนโตด้วย ถึงแม้สีตาของลูกคนโตจะเป็นสีดำก็เถอะ แต่เป็นฝาแฝดกัน ไม่มีใครกล้ารับประกันว่ายีนเลือดนั้นจะไม่ส่งต่อไปยังลูกคนโต ระวังหน่อยดีกว่า”
ได้ยินคุณท่านตนุวรพูดแบบนี้ บุริศร์และนรมนก็ค่อนข้างตะลึงเล็กน้อย แต่ก็รู้ว่าสิ่งที่คุณท่านตนุวรพูดนั้นถูกต้อง
พวกเขาเรียกโพนี่มากอีกครั้ง ให้เอาลูกคนโตไปด้วย ทำการตรวจร่างกาย
นรมนไม่คิดเลยว่าลูกชายสองคนที่ตนให้กำเนิดจะมีอันตรายซ่อนอยู่แบบนี้
บุริศร์เห็นท่าทางกังวลของนรมน ก็จับมือเธออย่างช่วยไม่ได้แล้วพูดขึ้น “ไม่ต้องห่วงนะ บางทีทุกอย่างนี้อาจจะเป็นสิ่งที่เราจินตนาการเอง นี่คุณเพิ่งคลอดลูก ช่วงอยู่เดือนอย่าคิดมากเกินไป”
“ใช่ๆๆ บุริศร์พูดถูก ถึงจะมีปัญหาก็ไม่ต้องกลัว ยังมีตาอยู่นะ”
คุณท่านตนุวรพูดขึ้นอย่างมีออร่าฮีโร่ลอยขึ้นมา
เพราะเรื่องลูกคนเล็กมีดวงตาสีฟ้า ความสุขในการเป็นแม่ของนรมนจึงถูกยับยั้งบ้างเล็กน้อย แต่นึกถึงลูกๆ ยังต้องการเธอ เธอจึงฟังคำพูดบุริศร์ด้วยการหลับตาพักผ่อน
คุณท่านตนุวรเรียกบุริศร์ออกไปข้างนอก แล้วพูดเสียงทุ้ม “ทางที่ดีเรื่องนี้เก็บเป็นความลับนะ”
“คุณตา ที่นี่คือโรงพยาบาลทหาร คุณคิดว่าจะรักษาความลับได้เหรอ? นี่ไม่ใช่เมืองชลธีนะครับ”
บุริศร์เคยคิดถึงปัญหานี้ตั้งแต่รู้ว่าดวงตาของลูกคนเล็กเป็นสีฟ้าแล้ว น่าเสียดายที่ที่นี่คือเมืองหลวง หลายเรื่องๆ เขาไม่สามารถทำการตัดสินใจอะไรได้
สีหน้าคุณท่านตนุวรก็จมลงทันที
“ถึงจะเป็นโรงพยาบาลทหาร พวกเขาจะทำอะไรกับเหลนฉันหรือเปล่า?”
“ทุกอย่างต้องรอผลสรุปครับ”
ถึงแม้ในตอนแรกจะรังเกียจลูกสองคนนี้ไปหน่อย แต่อย่างไรแล้วก็เป็นลูกที่ตนกับนรมนรอคอยสุดหัวใจ มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด บุริศร์ก็ไม่ปล่อยให้คนอื่นมาทำอะไรกับลูกเขาหรอก โดยเฉพาะโดนวิจัยเหมือนหนูทดลอง
เขาตัดสินใจแล้ว ถึงจะทำทุกวิถีทางก็จะปกป้องลูกสองคนนี้
คุณท่านตนุวรก็มีความคิดนี้เช่นกัน
เมื่อเวลาผ่านไป นอกจากนรมนป้อนนมลูกแล้วก็นอนหลับและทานอาหาร ตอนนี้เธอต้องฟื้นฟูกำลังให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่อย่างนั้นถ้าลูกเกิดอะไรขึ้นมา เธอในฐานะแม่ก็ไม่อยากมองลูกโดนเอาตัวไปโดยที่ช่วยอะไรไม่ได้
ตอนที่พวกบุณพจน์และธรณีมาถึงก็เป็นเวลากลางคืนแล้ว หลังจากรู้เรื่องลูกคนเล็ก ความสุขนั้นก็ถูกยับยั้งไว้เล็กน้อย แต่ละคนก็ค่อนข้างกังวล
บุณพจน์เดินออกไปจากโรงพยาบาล สูบบุหรี่ที่มุมหนึ่งของทางเดิน บุริศร์ก็ตามมาเช่นกัน
“พี่ พี่อยากทำอะไร?”
บุณพจน์มองบุริศร์ แปลกใจนิดหน่อยที่เขารู้สึกถึงความคิดตน แต่น้องชายแท้ๆ ของตัวเองก็ไม่จำเป็นต้องปิดบัง สูดควันเข้าลึกๆ แล้วพูดขึ้น “ฉันตั้งใจจะเรียกทุกคนในตระกูลโตเล็กกลับมาที่เมืองหลวง เผื่อเอาไว้”
“ไม่ได้”
คิ้วบุริศร์ขมวดเล็กน้อย พูดขึ้นเสียงทุ้ม “พี่ทำแบบนี้จะทำให้เบื้องบนคิดว่าเราอยากประท้วง”
“ประท้วงเหรอ? ถ้าอยากแย่งเด็กไปจริงๆ ก็ไม่ใช่ว่าทำไม่ได้”
รอยยิ้มร้ายกาจของบุณพจน์ทำให้ก้นบึ้งหัวใจบุริศร์สั่นเล็กน้อย จู่ๆ เขาก็นึกขึ้นได้ว่าบุณพจน์ไม่ใช่ผู้ที่จะฆ่าแกงใครก็ได้ อีกอย่างทุกอย่างที่เขาทำในตอนนี้ก็เพื่อลูกชายเขา
ความรักของครอบครัวที่ไม่ได้เจอมานานเอ่อล้นเต็มอกบุริศร์ เขาพูดเสียงทุ้ม “ความรู้สึกที่มีพี่ชายมันไม่เลวจริงๆ”
