เมื่อธเนศพลมาถึงโรงพยาบาลทหาร บุริศร์ก็ตะลึงเล็กน้อย แต่ไม่ได้ประหลาดใจ สำหรับความสัมพันธ์ฉันมิตรของเขาและธเนศพล ธเนศพลต้องมาหยุดเขาแน่นอน
บุริศร์กำลังจะเอ่ยปาก ก็ได้ยินธเนศพลพูดขึ้น “เก็บของแล้วไปกับฉัน ฉันจะไปส่งพวกคุณกลับบ้าน”
“ว่าไงนะ?”
บุริศร์ตกตะลึงเล็กน้อย ก็เห็นดวงตาแดงนิดๆ ของธเนศพล เขาก็เข้าใจอะไรบางอย่างทันที
“คุณทะเลาะกับคุณท่านเหรอ?”
“ก็เป็นแบบนี้มาหลายปีแล้ว คุณไม่ต้องสนใจ พาภรรยาและลูกคุณนั่งเครื่องบินฉันไป ฉันก็ไม่ได้ออกไปจากเมืองหลวงมาหลายปีแล้ว ขอไปอยู่บ้านคุณสักสองสามวัน คุณคงไม่เมินเฉยหรอกนะ?”
ธเนศพลพูดขนาดนี้แล้ว บุริศร์ยังพูดอะไรได้อีกล่ะ?
“ได้ยังไงล่ะ”
“งั้นก็รีบเข้าไปเก็บของสิ”
ธเนศพลให้บุริศร์รีบเข้าไป ตัวเองอยู่ข้างนอกตกตะกอนอารมณ์สักหน่อย
บุริศร์เข้าไปในห้อง นรมนพักสายตาสักพัก แต่สุดท้ายแล้วในใจก็มีความกังวล อย่างไรก็นอนไม่หลับ
เห็นนรมนไม่ได้พักผ่อนสบาย บุริศร์ก็ค่อนข้างสงสาร
“งั้นเรากลับบ้านกันดีกว่า”
นรมนตกตะลึง พยักหน้าทันที
“โอเค อยู่ที่นี่ยังไงก็หลับไม่สนิท”
“งั้นก็กลับบ้าน เดี๋ยวโทรหาคุณตา ดูสิว่าเขาอยู่ไหน? เราจะกลับไปด้วยกัน”
“โอเค”
นรมนพูดจบก็โทรหาคุณท่านตนุวร ได้ยินว่าคุณท่านตนุวรจะถึงแล้ว นรมนก็บอกความต้องการของบุริศร์ คุณท่านตนุวรก็ไม่ได้คัดค้านอะไร
บุริศร์โทรหาหงส์อีกครั้ง ให้เธอและพวกธรณีไปด้วยกัน ไม่ได้บอกเหตุผล แต่น้ำเสียงนั้นทำให้หงส์รู้สึกได้ว่าทางด้านบุริศร์เกิดเรื่องอะไรบางอย่าง
“เฮียบุริศร์ เกิดเรื่องอะไรใช่ไหม? ต้องการให้ฉันช่วยไหม?”
“ไม่ต้อง กลับไปกับเพื่อนคนหนึ่ง เขาไม่สะดวกที่จะเจอพวกเธอ”
คำพูดนี้ของบุริศร์ไม่ถือเป็นการพูดปด
สองสามปีมานี้ธเนศพลไม่ชอบติดต่อกับบุคคลแปลกหน้าจริงๆ
หงส์ได้ยินเขาพูดแบบนี้ก็วางใจ
ธเนศพลรู้สึกว่าสองสามีภรรยาคุยกันสักพักแล้ว จึงเดินเข้าไปในห้องผู้ป่วย
“สวัสดีครับพี่สะใภ้ ฉันเป็นพี่น้องของบุริศร์ เรียกฉันว่าธเนศพลก็ได้”
ธเนศพลยิ้มเรียบๆ เป็นมิตรและน่าคบมาก
นรมนแค่รู้ว่าบุริศร์เคยพูดถึงคุณชายธเนศพล ส่วนชื่ออะไรนั้นไม่ได้สนใจนัก ในตอนนี้ได้ยินธเนศพลออกตัวแนะนำตัวเอง ก็ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้แล้วพูดขึ้น “สวัสดีเช่นกันค่ะ ธเนศพล”
ธเนศพลพยักหน้า มอบซองแดงหนึ่งให้นรมนทันที
“ซื้อของอร่อยๆ ให้พวกหลานชายนะครับ”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ”
นรมนอยากปฏิเสธ แต่ได้ยินบุริศร์พูดขึ้น “เป็นพี่เป็นน้องกัน ไม่รับไว้ก็เหมือนไม่ไว้หน้า รับไว้เถอะ เดี๋ยวเขาแต่งงานมีลูกในภายหลัง เราก็ซื้อของขวัญคืน ทำเป็นว่าเขาฝากไว้กับเราที่นี่”
คำพูดนี้ตรงไปตรงมาแบบนี้ ทำให้นรมนสงสัยเกี่ยวกับไอคิวบุริศร์แล้ว
“บุริศร์พูดจาไม่เป็น ธเนศพลคุณอย่าถือสาเลยนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ ฉันชินแล้ว”
ธเนศพลพูดด้วยความอารมณ์ดีมาก
บุริศร์ถอนหายใจแล้วพูดขึ้น “เขาจะกลับไปอยู่กับเราที่เมืองชลธีสองสามวัน ฉันรู้ว่าคุณอยู่เดือนแล้วมีคนอยู่ในบ้านจะไม่สะดวก งั้นให้เขาอยู่ข้างนอก ไม่อยู่ในคฤหาสน์หลังเก่า”
คำพูดนี้ทำให้ธเนศพลค่อนข้างหดหู่
เขารู้สึกแจ่มแจ้งแล้วว่าตัวเองโดนบุริศร์รังเกียจ
ก็ได้ พี่สะใภ้อยู่เดือน เขาไปบ้านเขามันก็ไม่ค่อยดีจริงๆ นั่นแหละ แต่ก็ไม่ต้องพูดตรงขนาดนี้โอเคไหม?
เขาอยากเสียหน้าเหรอ?
ธเนศพลจ้องมองบุริศร์ บุริศร์ทำเป็นมองไม่เห็น
นรมนรู้สึกค่อนข้างกระอักกระอ่วนแล้ว
“อยู่คฤหาสน์หลังเก่าก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ห้องมีตั้งเยอะ”
“ไม่เป็นไร เขาชอบอยู่คนเดียว”
บุริศร์พูดแบบนี้แล้ว ธเนศพลจะพูดอะไรได้อีกล่ะ?
เขารีบมาคุ้มครองความปลอดภัยของพวกเขา แต่ถูกเขารังเกียจ มันช่างน่าเสียใจจริงๆ
แต่ธเนศพลก็ไม่พูดอะไร
ผู้คนเก็บของสักพัก คุณท่านตนุวรก็มาถึง เมื่อเขาเห็นธเนศพลก็ตกตะลึงเล็กน้อย กำลังจะพูดอะไรบางอย่างก็ได้ยินธเนศพลยิ้มแล้วพูดขึ้น “คุณท่านครับ สุขภาพยังโอเคไหม? ไม่เจอตั้งหลายปี คิดถึงตอนที่คุณฝึกผมจัง”
“ถ้าคิดถึงเดี๋ยวฉันจะฝึกนายอีกรอบ”
คุณท่านตนุวรก็ยิ้มทันที
สำหรับธเนศพลนั้นเขาชื่นชม ตอนนั้นไม่รู้สถานะของเขา แค่รู้ว่าเจ้าเด็กนี่มีเย่อหยิ่งของทหารที่ดื้อรั้น แต่ก็แฝงไปด้วยความยืนหยัดอดทน จึงฝึกเขาตามลำพังอยู่เสมอ ไม่คิดว่าจะฝึกธเนศพลจนกลายเป็นมีดแหลม
ต่อมารู้สถานะเขาแล้ว ธเนศพลก็กลับไป คุณท่านตนุวรรู้สึกเสียดายเป็นเวลานานมาก หลายปีมานี้ได้ยินเกี่ยวกับผลงานของเขา คุณท่านตนุวรก็พอใจมาก ในขณะนี้เห็นเขายังเป็นเหมือนแต่ก่อน ก็อารมณ์ดีมากอย่างอดไม่ได้
“นายยุ่งขนาดนั้นมีเวลามาได้ยังไง?”
“มาเยี่ยมพวกหลานๆ น่ะครับ จะตามบุริศร์ไปอยู่เมืองชลธีสักสองสามวันเพื่อผ่อนคลายจิตใจ”
คำพูดของธเนศพลทำให้คุณท่านตนุวรคิดถึงอะไรบางอย่าง แววตามีความซาบซึ้งเพิ่มขึ้นมาทันที
“นี่นายลาหยุดให้ตัวเองเหรอ?”
“อืม ผมไม่ได้หยุดพักผ่อนประจำปีมาหลายปีแล้ว จะได้พักผ่อนพอดีเลย”
ธเนศพลยิ้มเรียบๆ ยังคงเคารพคุณท่านตนุวรเหมือนเคย
นรมนเห็นธเนศพลกับคุณท่านตนุวรคุยกันได้ ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มแล้วพูดขึ้น “บุริศร์ พี่น้องคนนี้ของคุณมีนิสัยอะไรต่างๆ ดีมาก มีแฟนหรือยัง?”
“ยัง คุณอยากแนะนำให้เขาเหรอ?”
“ในมือฉันมีผู้หญิงสำเร็จรูปที่ไหนกันล่ะ”
นรมนกลอกตาใส่บุริศร์ บุริศร์แค่ยิ้ม ท่าทางมีความสุขนั้นทำให้ธเนศพลค่อนข้างหดหู่
นี่เขามาดูคนอวดความรักเหรอ?
ธเนศพลและคุณท่านตนุวรออกไปจากห้องผู้ป่วยแล้ว พากานต์และเด็กๆ สามคนขึ้นเครื่องบินไปก่อน บุริศร์ให้พี่เลี้ยงเด็กแรกเกิดอุ้มลูกๆ ไป ส่วนเขาอุ้มนรมนเดินออกไปจากห้องผู้ป่วย
กลัวนรมนโดนลมเย็นพัด บุริศร์สวมทั้งหมวกและผ้าพันคอ ห่อนรมนเหมือนมัมมี่ ทำให้นรมนหมดคำจะพูด
“บุริศร์ ฉันเดินเองได้”
“คุณอยู่เดือนนะ เดินไม่ได้ ไม่งั้นเดี๋ยวปวดส้นเท้า ฉันได้ยินพยาบาลพวกนั้นพูดแบบนี้”
บุริศร์พูดอย่างค่อนข้างจริงจัง
นรมนพูดอย่างหดหู่ “เดินไม่กี่ก้าวไม่เป็นไรจริงๆ ฉันนอนเตียงหนึ่งเดือนไม่ได้นะ”
“ก็ได้นะ คุณอยากทำอะไรก็บอกฉัน ยังไงฉันก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว บริษัทก็ส่งมอบให้พี่ใหญ่แล้ว ฉันวางใจ คุณจะทำอะไรในห้องน้ำก็เรียกฉันก็ได้”
บุริศร์พูดอย่างจริงจัง แต่นรมนแทบกระทืบเท้าด้วยความโกรธ
“ล้อเล่นอะไร? ฉันแค่อยู่เดือน ไม่ได้ถูกกักขังนะ บุริศร์คุณทำแบบนี้ไม่ได้”
“เด็กดี ช่วงอยู่เดือนไม่เหมาะที่จะอารมณ์แปรปรวนเกินไป”
บุริศร์พูดขณะที่อุ้มนรมนขึ้นเครื่อง
เด็กสามคนล้อมรอบเหล่าน้องชายตัวน้อยกันด้วยความตื่นเต้นมาก ถึงนรมนจะไม่พอใจความเผด็จการของบุริศร์ แต่เพราะร่างกายอ่อนแอ ขึ้นเครื่องบินไปก็หลับเลย
ธเนศพลและคุณท่านตนุวรนั่งด้วยกัน เห็นชัดๆ แล้วว่ามีไม่กี่คนตามมา แต่หลังจากเห็นว่าเป็นเครื่องบินพิเศษของธเนศพลก็ลังเลไม่กล้าเข้าไป
คุณท่านตนุวรพูดขึ้นเสียงทุ้ม “เรื่องในวันนี้ขอบคุณนายมาก แต่ทางด้านคุณท่านขวัญชัย……”
“ไม่ต้องสนใจหรอกครับ มีผมอยู่ ผมไม่อนุญาตให้ใครมาทำร้ายเด็กๆ”
ธเนศพลไม่ใช่คนที่พูดสัญญาลวกๆ แต่ถ้าพูดออกไปแล้วก็ต้องทำในสิ่งที่พูด
คุณท่านตนุวรพยักหน้า พูดขึ้นเสียงทุ้ม “ข้อมูลของเด็กมีปัญหาไหม?”
“ไม่มีปัญหาครับ แต่เพราะเกี่ยวกับเลือดนภดล เขาแค่รู้สึกกังวลเท่านั้น”
สุดท้ายแล้วก็เป็นคนในครอบครัว อยู่ข้างนอกธเนศพลก็ยังไว้หน้าเขา
คุณท่านตนุวรได้ยินธเนศพลพูดแบบนี้ ก็โล่งใจทันที
ทันใดนั้นเขาก็นึกอะไรบางอย่างได้ จึงพูดขึ้น “องค์ประกอบเลือดของเหลนเราไม่มีปัญหา งั้นมันจะเกี่ยวข้องกับพันธุกรรมไหม?”
“พวกคุณสองครอบครัวไม่มีเชื้อสายต่างประเทศไม่ใช่เหรอครับ?”
ธเนศพลถามลวกๆ ก็ได้ยินคุณท่านตนุวรพูดขึ้น “ใครว่าไม่มีล่ะ?”
“ฮะ?”
บุริศร์ตกตะลึงทันที
“คุณตา ครอบครัวเรามีเชื้อสายต่างประเทศเหรอ?”
“มีสิ”
คุณท่านตนุวรรีบพยักหน้า
สีหน้าบุริศร์และธเนศพลตื่นเต้นขึ้นมาทันที
“ใครเหรอ?”
“ยายของนรมน”
คุณท่านตนุวรพูดขึ้น “ตอนแรกไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ ต่อมากลับไปคิดดูดีๆ นึกขึ้นได้ว่าคุณยายของภรรยาฉันเป็นคนประเทศH ตอนนั้นว่ากันว่าถูกค้ามนุษย์มายังประเทศเรา แล้วคุณตาของภรรยาฉันซื้อเอาไว้ แต่ตอนนั้นสังคมขับไล่คนต่างชาติมาก นอกจากนี้ยังหน้าตาไม่เหมือนพวกเรา ตอนนั้นจึงซื้อกลับมาเหมือนเป็นของเล่น ไม่มีสถานะของบุคคล ต่อมาคลอดคุณแม่ของภรรยาฉัน หน้าตาอะไรต่างๆ ก็เหมือนทางฝั่งเราแล้ว คุณตาของเธอจึงให้ลูกเข้าวงศ์ตระกูล แต่ได้ยินมาว่ายายของเธอคลอดลูกได้ไม่นานก็เสียชีวิต รวมถึงเรื่องนี้ถูกคุณตาเน้นย้ำว่าไม่อนุญาตให้กล่าวถึงคนคนนั้นอีก ทำให้คุณยายค่อยๆ ลืมไป ต่อมาคุณแม่ของภรรยาฉันก็ไม่มีร่องรอยสายเลือดต่างประเทศ ภรรยาฉันก็ปกติมาก ฉันก็เลยลืมเรื่องนี้ไปเลย”
พูดถึงตรงนี้ คุณท่านตนุวรก็ชะงักไป ราวกับรำลึกอะไรบางอย่าง จากนั้นก็พูดต่อ “ฉันจำได้ว่าตอนที่ฉันแต่งงานกับภรรยา ในมือเธอมีรูปขาวดำของคุณยายหนึ่งใบ ต่อมาวางไว้ที่ไหนฉันลืมไปแล้ว ยังไงฉันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร หลายปีที่ผ่านมาฉันก็นึกไม่ออกว่ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น นายว่าลูกคนเล็กตาสีฟ้าเพราะเรื่องนี้หรือเปล่า?”
ธเนศพลและบุริศร์ได้ยินก็รู้สึกแปลกใหม่
คุณยายของคุณยายนรมน นั่นก็ผ่านมาหลายชั่วคนอายุแล้ว ในยุคนั้นภรรยาน้อยก็ไม่มีค่าอะไรจริงๆ นั่นแหละ
แค่……
ธเนศพลกระแอมไอก่อนถามขึ้น “คุณท่านตนุวร ตอนนั้นที่คุณแต่งงานได้ตรวจสอบทางการเมืองไหม?”
“ตรวจสอบ แต่เพราะคุณตาของเธอกลืนความลับนี้ลงไป และคุณยายของเธอในตอนนั้นเป็นภรรยาน้อย ไม่ถือเป็นภรรยาน้อยด้วยซ้ำ ไม่ได้อยู่ในวงศ์ตระกูล จึงตรวจสอบอะไรไม่ได้เช่นกัน”
คำพูดนี้ทำให้ธเนศพลพอจะเข้าใจแล้ว
“รูปนั้นยังสามารถหาเจอไหม? ถ้ายืนยันได้ว่าบรรพบุรุษครอบครัวพวกคุณมีเชื้อสายนี้ คงพูดกับทางพ่อผมได้ง่าย”
ถึงแม้ธเนศพลจะโกรธคุณท่านขวัญชัย แต่ก็ไม่อยากขัดแย้งกับเขาจริงๆ ตอนนี้มีความคืบหน้าใหม่แล้ว ทำให้เขามีความหวังเล็กน้อย
คุณท่านตนุวรรีบพูดขึ้น “ฉันจะกลับบ้านไปหา ตอนนั้นที่หย่ากันสิ่งของของภรรยาเธอก็เอาไปบางส่วน ไม่รู้ยังอยู่ไหม หลังจากภรรยาเสียชีวิตไป ของของเธอก็ทิ้งไว้ให้เทย่าแล้ว น่าเสียดายที่เทย่าเดินทางผิด เดี๋ยวฉันโทรหาเจตต์ ถามเขาว่ารู้ไหมว่าของพวกนั้นของแม่เขาวางไว้ที่ไหน บางทีอาจจะหาเจอก็ได้”
ได้ยินคุณท่านตนุวรพูดถึงเทย่า หัวใจบุริศร์ก็เต้นตึกตักทันที มีความคิดอะไรบางอย่างเคลื่อนผ่านไปในหัวสมอง แต่เพราะมันเร็วเกินไปจึงจับไว้ไม่ทัน
