“พี่ชาย”
นรมนไม่คิดเลยว่าคนที่โทรมาหาเธอจะเป็นเจตต์
คิดๆดูแล้วเป็นเวลานานที่เธอกับเจตต์ไม่ได้เจอกัน ตอนแรกที่ห่างออกไปเป็นเพราะอาการป่วยของขวัญตา ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไรบ้าง
“พี่ พี่สะใภ้เป็นยังไงบ้างคะ?”
นรมนถามออกไปโดยไม่รู้ตัว แต่อีกด้านมีเพียงแค่เสียงซู่ซ่าที่ส่งกลับมาให้ได้ยิน ไม่นานสายก็ตัดไป นรมนโทรกลับไปอีกครั้งทว่ากลับต่อสายไม่ติดเสียแล้ว
เธอไม่สบายใจเล็กน้อย
เจตต์ไม่ได้ติดต่อหาเธอเป็นเวลานานแล้ว จู่ๆโทรมากลับเกิดเหตุการณ์แบบนี้ มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?
นรมนโทรกลับไปกี่ครั้งก็โทรไม่ติด เธออดไม่ได้ที่จะคุยกับบุริศร์เกี่ยวกับเรื่องนี้ เมื่อยันกายก็ลุกขึ้นก็คิดขึ้นมาได้ว่าบุริศร์ไปหาธเนศพล
ปัดโธ่ เรื่องของจณัตว์
มีพี่น้องเยอะก็ไม่ดี วุ่นวายไปเสียทุกที่
นรมนคิดอย่างกลัดกลุ้ม จากนั้นเธอก็ทำเพียงเก็บไว้ในใจชั่วคราว
เมื่อบุริศร์เจอกับธเนศพล ธเนศพลก็เล่นเกมเสร็จแล้ว เขานอนเกียจคร้านอยู่บนเตียง ด้วยความรู้สึกสบายอารมณ์ ถึงแม้จะได้ยินเสียงคนเข้ามาแต่กลับไม่ยอมลุกจากเตียง กลับกันเขาพูดอย่างขี้เกียจว่า “รินน้ำมาให้ฉันดื่มสักแก้วสิ หิวน้ำจะตายแล้ว”
หิวตายดีกว่า มัวแต่เล่นเกม เหมือนวัยรุ่นหัวดื้อ น้ำก็ไม่ดื่ม ถ้าปล่อยให้คนอื่นรู้ ใครจะยอมเชื่อว่านี่ถึงเป็นคุณชายธเนศพลเซียว”
ถึงแม้ปากของบุริศร์จะบ่นจู้จี้ แต่เขาก็รีบรินน้ำและยื่นแก้วให้
ธเนศพลยันกายขึ้นมาครึ่งหนึ่ง ดื่มน้ำหมดแก้วภายในอึกเดียว ค่อยรู้สึกว่าสบายลำคอขึ้นมาหน่อย
ดื่มเสร็จก็ล้มลงแผ่กายต่อ
“ที่นี่ฉันเป็นแค่ธเนศพล ใครอยากจะเป็นธเนศพลกัน”
บุริศร์เตะเขาไปหนึ่งที ก่อนจะนั่งลงบนเตียง และพูดว่า “นายอยู่ที่นี่มาหนึ่งเดือนแล้วนะ ไม่คิดจะกลับไปเหรอ? คุณท่านไม่ส่งคนมาตามหานายหรือไง?”
“พวกเราเป็นพี่น้องกัน มีอะไรก็พูดมาตามตรง วกไปวนมามันไม่ใช่สไตล์นาย”
ธเนศพลกลอกตาใส่บุริศร์ จากนั้นจึงลุกขึ้นมานั่งอย่างขี้เกียจ รู้สึกว่าร่างกายของเขาใกล้จะขึ้นสนิมแล้ว
แม้วันที่ขี้เกียจอย่างนี้มันจะไม่เลวนัก แต่มันก็ค่อนข้างซึมเซา
เขาอดไม่ได้ที่จะยืดกล้ามเนื้อ
บุริศร์มองไปที่เขา สุดท้ายก็ถามไปโดยตรงว่า “เรื่องของจณัตว์นายรู้เรื่องมากน้อยแค่ไหน?”
“ไม่น้อยไปกว่าที่นายรู้หรอก ส่วนใหญ่เรื่องที่นายรู้ฉันก็รู้”
เมื่อธเนศพลพูดเช่นนี้ สีหน้าของบุริศร์ก็หนักหน่วงขึ้นเล็กน้อย
“เขาเป็นคนของนาย?”
ธเนศพลลูบท้ายทอย และพูดอย่างรำคาญใจเล็กน้อย “คนของใครกัน? ถ้าบอกว่าเมื่อฉันกับคุณท่านสู้กันบนเวที เขาควรจะเป็นคนของฉัน ตามปกติเขาก็เป็นของเขาเอง”
“ธเนศพล ธนเกียรติโกศล นี่ฉันคุยจริงจังกับนายอยู่”
นี่เป็นครั้งแรกที่บุริศร์เรียกชื่อธเนศพลและตามด้วยนามสกุล
ธเนศพลรู้แล้วว่าเขากำลังโกรธ
เขามองไปทางบุริศร์อย่างจริงจังก่อนพูดว่า “ชีวิตนี้เขากับฉันสัญญาว่าจะทำสิ่งหนึ่งให้กันและกัน ฉันนะ ปกติแล้วฉันอยู่ในตำแหน่งที่สูง ไม่มีเรื่องอะไรต้องการความช่วยเหลือหรอก ถึงจะมี ข้างกายฉันก็มีนายกับป้องแล้ว ดังนั้นเรื่องนี้ฉันเลยเก็บไว้เมื่อต้องการอย่างที่สุดแล้วจึงให้เขาออกมือ เพราะอย่างนี้ เราจึงบอกกันและกัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต้องมีชีวิตอยู่ก่อนที่จะรักษาสัญญา เมื่อมีเรื่องที่อันตรายถึงชีวิตเกิดขึ้น สามารถติดต่อเราผ่านช่องทางพิเศษที่แยกออกมาให้ต่างหากได้”
นี่เป็นความลับระหว่างธเนศพลและจณัตว์ แต่บุริศร์กลับโกรธเคืองอย่างเห็นได้ชัด อีกอย่างเขาทุ่มเทเรื่องจณัตว์ไปขนาดนั้น ธเนศพลยังคงตัดสินใจที่จะไม่ซ่อนมันจากเขา
เมื่อได้ยิน จณัตว์ก็ยังคงไม่ผ่อนคลายลง
“แล้วสิ่งที่นายทำเพื่อเขาก็คือซ่อนข้อมูลที่เขายังมีชีวิตอยู่ใช่ไหม?”
“ก็นับว่าใช่ คุณท่านส่งคนออกไปจำนวนมาก ในนั้นมีคนของฉันอยู่บ้าง ฉันจึงสามารถควบคุมทิศทางลมได้บ้าง”
ธเนศพลไม่ได้คัดค้าน
บุริศร์ไม่ต้องการพูดคุยเรื่องการเมืองกับธเนศพล แต่ในเมื่อพูดมาถึงเรื่องนี้แล้ว เขาจึงอดไม่ได้ที่จะถามว่า “นายมาที่นี่เพื่อซ่อนแผนกับคุณท่าน ที่อยากให้นายมาที่นี่เพื่อหาเงื่อนงำ?”
“ก็อย่างนั้นแหละ”
ธเนศพลไม่ได้ปฏิเสธ
เขานอนแผ่ลงบนเตียงอีกครั้ง มองดูเพดานก่อนจะพูดออกมาอย่างชัดเจนว่า “การใช้ชีวิตอยู่ในครอบครัวอย่างฉัน ทุกนาทีเต็มไปด้วยการวางแผน แม้จะเป็นพ่อลูกกันก็ทำเช่นนี้ ตั้งแต่ตอนที่ฉันเริ่มคัดค้านการกักตัวไต่สวนที่เขาทำกับนาย บางทีเขาอาจจะใช้ประโยชน์จากความสัมพันธ์ของฉันกับนายเพื่อวางหมาก และฉันก็มาที่นี่นานขนาดนี้แล้ว เขาก็ไม่ได้ตามฉันกลับไป คงจะหวังว่าฉันสามารถพบเจออะไรบางอย่างที่นี่ อีกอย่างฉันมาอยู่ที่นี่ ปีศาจพวกนั้นก็ไม่กล้าเข้าใกล้ลูกสองคนของนาย ถือว่าเป็นการปกป้องความปลอดภัยของพวกเขาก่อนที่เรื่องจะเกิดแล้วกัน คุณชายธเนศพลที่สง่างามอย่างฉัน ได้กลายเป็นลูกเทพในบ้านของนายแล้ว ฉันยังไม่พอใจเลย นายกลับมาน้อยใจฉันอีก”
ยิ่งพูดมากเท่าไหร่ก็รู้สึกว่าตัวเองน้อยใจ ธเนศพลเตะไปยังขาของบุริศร์
“ลุกออกไป! เตียงของฉันให้ผู้ชายขึ้นได้ตามใจชอบงั้นเหรอ?”
บุริศร์นิ่งไปนิด ก่อนจะยิ้มขึ้นมาอย่างชั่วร้าย
“วางใจเถอะน่า ฉันเป็นผู้ชายแท้ แถมยังมีภรรยาแสนสวย แต่ว่านาย อดอยากมา5-6ปีแล้วนี่? ไอ้นั่นยังใช้การได้อยู่ไหม?”
คำพูดของบุริศร์ทำให้สีหน้าของธเนศพลมืดหม่นลง
“นายอยากลองไหม? ไม่มีปัญหานะ ฉันไม่รังเกียจที่จะลองกับผู้ชาย”
บุริศร์รีบยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะออกไปอย่างรวดเร็ว เขาเม้มปากแน่นก่อนพูดว่า “นายลองกับผู้ชาย ไม่แน่ฉันอาจจะส่งให้ใครดู ไม่รู้ว่าถ้าเธอเห็นสภาพของนายตอนนี้จะยังมีความรู้สึกต่อนายอีกไหม”
คำพูดนี้ทำให้ธเนศพลเงียบไป ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความครุ่นคิดมากมาย ความซับซ้อนในแววตาทำให้บุริศร์มองไม่ชัดเจน
เขาถอนหายใจก่อนพูดว่า “ไม่ออกไปหาเธอจริงเหรอ?”
“หาเธอทำไม? รู้ทั้งรู้ว่าไม่มีตอนจบแล้วยังคิดจะเข้าไปพัวพันทำไมละ? เก็บสิ่งที่ดีที่สุดของกันและกันไว้ในความทรงจำอย่างนี้ ไม่ดีกว่าเหรอ? ถ้าฉันไปหาเธอ ความตายเท่านั้นที่รอเธออยู่ บางครั้งการรักใครสักคนมันไม่ใช่การครอบครอง แต่เป็นการปล่อยไป”
ธเนศพลพูดจบ ก็ลุกขึ้นจุดบุหรี่สูบ ควันลอยเป็นเกลียวขึ้นไป กลิ่นฉุนจมูกมันทำให้เขาไอ
บุริศร์เจ็บหัวใจเล็กน้อย ก่อนพูดเสียงเบาว่า “นายคิดได้ก็ดีแล้ว”
“ถ้านายมีเวลาสนใจฉัน ทำไมนายไม่ไปหาละ ว่าเกิดปัญหาอะไรกับตาของลูกนายกันแน่ นี่ก็เดือนกว่าแล้ว ครอบครัวนายดูไม่ร้อนใจเลยสักนิด”
ในที่สุดธเนศพลก็ทนกลิ่นฉุนจมูกไม่ไหว ก่อนจะดับบุหรี่ในมือ
บุริศร์พูดเสียงต่ำ “คุณตาติดต่อเจตต์ไม่ได้ เราทำอะไรไม่ได้เลยในตอนนี้ อีกอย่างภาณก็ได้ทำการตรวจร่างกายอีกครั้งแล้ว แต่ละข้อมูลก็ปกติมาก ดังนั้นเราจึงไม่มีอะไรต้องกังวล”
“แต่สำหรับคุณท่านแล้ว อย่างไรนภดลก็เป็นโรคหัวใจ เลือดของเขามีอยู่ในร่างกายของนรมน ตอนนี้ก็ได้ให้กำเนิดภาณที่ตาสีฟ้า ไม่คิดมากไม่ได้หรอกนะ”
“ฉันรู้ แต่ฉันไม่ละอายใจในการถามใจตัวเอง”
ท่าทางของบุริศร์ยังคงดูเปิดกว้างและตรงไปตรงมา
ธเนศพลอดไม่ได้ที่จะยิ้มและพูดว่า “ฉันละชอบท่าทางที่พูดเรื่องไร้สาระแต่ดูจริงจังของนายจัง”
“ฉันพูดความจริง”
“ตอนที่นายบุกเบิกเพื่อจณัตว์ก็ทำท่าทางอย่างนี้”
ธเนศพลโค่นล้มโดยตรง
บุริศร์กับเขามีความแตกต่างกันทางความคิดแล้ว เขาขี้เกียจที่จะทะเลาะด้วย เลยพูดเบาๆว่า “อยู่พอแล้วก็รีบไป อยู่กับฉันที่นี่เล่นเกมทั้งวัน บ้านนายไม่มีห้องเล่นเกมเหรอ? หรือให้ฉันนำไปให้ไหม?”
“ไม่ต้อง บ้านฉันขาดคู่หูเล่นเกม ทำไมนายไม่ให้ฉันยืมลูกชายนายสักสองสามวันล่ะ?”
“ไปให้พ้น!”
บุริศร์มองบน ก่อนจะหมุนกายเดินออกไป ก็ได้ยินธเนศพลหัวเราะพลางพูดว่า “ฉันพูดจริงนะ ฉันค่อนข้างที่จะชอบลูกชายของนาย ให้ฉันยืมเล่นสักวันสองวันสิ”
“ลูกชายฉันไม่ใช่ของเล่น! หรือฉันให้กิจจาไปอยู่เป็นเพื่อนนายสักวันสองวันดี?”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ธเนศพลก็โบกมือพัลวัน
“เถอะน่า ลูกชายคนโตของนายไม่ชอบขี้หน้าฉัน เดี๋ยวฉันก็ท้องเสียอีกหรอก ฉันรับไม่ไหวนะ หรือลูกคนรองของนายน่ารัก แถมยังเล่นเกมเก่ง สำคัญที่สุดคือไม่พูดหยาบคาย ถูกใจฉันมาก หรือไม่ให้เขามาเป็นลูกบุญธรรมของฉันสิ ว่าไง?”
ธเนศพลพูดอย่างกระตือรือร้น แต่กลับทำให้บุริศร์กลอกตามองบน
“ไปให้พ้นหน้าฉันเลย! อยากได้ลูกชายก็ไปคลอดเองไป”
“ไม่มีใครจะคลอดให้ฉันเลยเหรอ? อีกอย่างถึงแม้การแต่งงานทางการเมืองจะมีผู้หญิง การมีลูกก็ไม่ได้ทำให้ชอบเสมอไป ฉันชอบกานต์ลูกชายของนาย นายพิจารณาสักนิดเถอะน่า”
“ไม่มีทาง”
หลังจากที่บุริศร์พูดจบ เขาก็กระแทกประตูห้องปิด แต่กลับเห็นกานต์กำลังเดินมาทางนี้
“ไปทำอะไร?”
เมื่อตะกี้คนข้างในเพิ่งพูดว่าสนใจในตัวของกานต์ เจ้าตัวจ้อยคนนี้ไม่รู้สึกถึงอันตรายเลยสักนิด กลับเดินตรงไปทางประตู
กานต์ไม่รู้ว่าทำไมบุริศร์ถึงดูโกรธนัก แต่เมื่อเห็นเขาออกมาจากห้องของธเนศพล จึงพูดว่า “มาเล่นเกมกับคุณอาธเนศพลครับ”
“จำเป็นต้องเล่นเกมในห้องไหม? พวกลูกสองคนไม่ได้เล่นกันในมือถือเหรอ? กลับไปห้องของลูก นับจากนี้ไปต้องพูดคุยกับเขาให้น้อยลง”
คำพูดของบุริศร์ทำให้กานต์สับสนเล็กน้อย
“คุณบุริศร์ เป็นอะไรไปครับ? วัยทองแล้วเหรอ?”
บุริศร์เกือบจะกระอักเลือดของตัวเอง เด็กคนนี้ช่างกล้าพูดอะไรๆเสียจริง
“ลองพูดอีกรอบดูสิ”
“โอเค ตระโกนอะไรครับ? อย่าให้หม่ามี้ได้ยินนะ เดี๋ยวทำให้พวกน้องชายตกใจ”
กานต์กลับไม่กลัวบุริศร์เลยสักนิด ทันใดบุริศร์ที่อารมณ์เสียก็กลับสู่ภาวะไม่โกรธ
เป็นเวลากว่าสองปีแล้วตั้งแต่ที่เด็กคนนี้กลับมา ตอนนี้กลับไม่แยแสเขาเลย
“พ่อจะบอกลูกให้ว่าคนที่อยู่ข้างในเป็นหมาป่าตัวใหญ่ กำลังคิดอยู่ว่าจะหลอกเอาตัวลูกไปยังไง อย่าโง่เง่าไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่ทุกวัน”
“ผมรู้ เขาอยากให้ผมไปเมืองหลวง ไปอยู่กับเขาสักพัก”
กานต์กลับพูดออกมา ทันใดสีหน้าบุริศร์ก็เปลี่ยนไป
“ลูกรู้แล้วยังจะ… ….”
“คุณบุริศร์ ผมคิดว่านี่มันไม่ใช่เรื่องแย่อะไร”
คำพูดของกานต์ ทำให้ใจสลายจริงๆ
บุริศร์รู้สึกว่าตัวเองถูกลูกชายทำร้ายเข้าแล้ว
“กานต์ นี่ลูกหมายความว่าอะไร?”
เมื่อเห็นตาของบุริศร์เป็นสีแดงก่ำ กานต์ก็รีบพูดขึ้นมาว่า “แด๊ดดี้ ฟังผมก่อนสิ”
กานต์จะเรียกเขาว่าแด๊ดดี้ก็ตอนที่จะประจบประแจงเท่านั้น บุริศร์เสียใจมาก
“ลูกคือลูกชายของพ่อ! ตอนนี้มีคนต้องการให้ลูกไปเป็นลูกชายของเขา มันยังไงกัน? พ่อต้องให้ลูกดูถูกใช่ไหม? ต้องการที่จะอยู่ห่างจากพ่อ? ถ้าอย่างนั้นให้พ่อเปลี่ยนนามสกุลลูกให้ไหม? ก็ใช้นามสกุลธนเกียรติโกศลไปเลยสิ!”
บุริศร์ยิ่งพูดยิ่งรู้สึกน้อยใจ
แม้ว่าเขาจะใช้เวลากับกานต์น้อยมาก แต่อย่างไรนี่ก็ลูกชายของเขา เลือดมันข้นกว่าน้ำเด็กคนนี้ไม่รู้หรืออย่างไร? หรือยังรู้สึกว่าฐานะทางสังคมปัจจุบันของเขาไม่ดีเท่าธเนศพล และต้องการที่จะพัฒนาไปให้สูงกว่านี้?
ยิ่งฉันคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ บุริศร์ก็ยิ่งรู้สึกเสียใจ ดวงตาของเขาแดงฉาน และมันทำให้กานต์เองก็ตกใจ
