เมื่อนรมนได้ยินบุริศร์ถามอย่างนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะเป็นกังวลขึ้นมา
“หรือฉันจะมีปัญหาจริงๆคะ”
วิสุทธิ์มองไปทางพวกเขา ก่อนพูดเสียงต่ำ “มี เลือดไม่ปกติเล็กน้อย ด้านนี้มิลินเป็นผู้เชี่ยวชาญ มาตรวจดูสิ”
มิลินรับใบข้อมูลมาดู ก่อนจะรีบส่งสายตาให้กับบุริศร์ และพูดเสียงต่ำว่า “ต้องรีบปล่อยให้เลือดไหล นี่จะนำโรคติดต่อมาได้”
“อะไรนะ”
นรมนตกใจ
สีหน้าของบุริศร์ซีดขาว
“ถ้าเป็นโรคติดต่อจะจัดการยังไง? ให้เธอรับผิดชอบ ต้องการอะไรก็บอกมา”
มิลินรีบพยักหน้า
นรมนกลับพูดว่า “ผู้หญิงคนนั้นไปโรงพยาบาลด้วย แล้วรถพยาบาลกับพวกพยาบาลล่ะจะทำยังไง?”
“ตายล่ะ!”
วิสุทธิ์เป็นหมอ รู้แล้วว่าสถานการณ์ตอนนี้มันฉุกเฉิน
“ไม่ได้นะ ถ้าหากว่ามีการแพร่ระบาดละก็ ตอนนี้ก็ไม่กล้ารับประกันว่าคุณจะไม่ติดเชื้อ โทรหาธเนศพล ให้เขาไปจัดการ มิลิน คุณรีบทำความสะอาดนรมนหน่อยนะ”
“โอเคค่ะ”
มิลินปฏิบัติการอย่างเร็ว
นรมนยังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็รู้สึกเจ็บที่ข้อมือ มีเลือดไหลออกมา แต่สีเข้มกว่าเล็กน้อย
ตอนนี้นรมนกับวิสุทธิ์ต่างก็ตกตะลึง
“ไม่นะ หรือคุณนายจะติดเชื้อแล้ว แล้วนายละ?”
วิสุทธิ์มองไปยังบุริศร์พลางถาม
มิลินรีบตอบ “ในร่างกายของผู้ใหญ่บ้านมีพิษกู่ทองคำ ไม่ว่าพิษกู่ไหน ก็ไม่มีผลกับเขา”
วิสุทธิ์พลันเคารพในทันใด
“ยอดเยี่ยมมาก ตอนนี้ก็มีภูมิคุ้มกันต่อสิ่งนี้แล้ว นายอาจจะเป็นคนเดียวบนโลกที่เป็นอย่างนี้”
“ไม่นับค่ะ ในกายของคุณชายบุณพจน์ก็มีพิษกู่ทองคำ”
คำพูดของมิลินกลับย้ำเตือนบุริศร์
เขารีบโทรหาบุณพจน์ทันที
“พี่ครับ ผมมีเรื่องให้พี่ช่วย”
“พูดมา”
ช่วงนี้บุณพจน์ยุ่งเป็นพิเศษ ไม่เพียงแต่ต้องคอยดูแลบริษัทของตระกูลโตเล็ก เขายังต้องดูแลพรวลัยอีก ถึงแม้ตอนนี้จะมีธเนศพลอยู่ในบ้านตระกูลโตเล็ก แต่เขาก็ยังจัดคนมาคอยระวังภัย เมื่อตอนนี้ได้รับสายของบุริศร์ก็อดไม่ได้ที่จะหงุดหงิดใจ
บุริศร์ไม่มีเวลาคุยกับเขาเรื่องอื่น
“พี่ เมืองชลธีหวาดเสียวจะมีพิษหนอนกู่ พี่ช่วยสืบให้หน่อย”
“นายพูดอะไร?”
บุณพจน์ตกตะลึง
พิษหนอนกู่ไม่ควรจะมาปรากฏที่นี่ และไม่น่าจะปรากฏที่นี่ได้อย่างไร้เหตุผล
“นี่เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
บุริศร์เล่าเรื่องที่ตัวเองกับนรมนไปบ้านตระกูลปวนะฤทธิ์ให้ฟัง
บุณพจน์พูดจบก็ขมวดคิ้วยุ่ง
“ผู้หญิงคนนั้นบอกว่าสุนีไม่กลับบ้านมาครึ่งเดือนแล้ว และไข้ของเธอก็เริ่มเป็นมาครึ่งเดือนเช่นกัน เป็นไปได้ไหมว่าพิษหนอนกู่จะแพร่มาจากสุนี?”
บุริศร์กับนรมนพลันตะลึงเมื่อได้ฟังเช่นนี้
ไม่นึกเลยว่าพวกเขาจะมองข้ามข้อความสำคัญไป
ตอนนั้นบุริศร์เป็นห่วงนรมน เลยไม่ได้สนใจว่าอีกฝ่ายพูดว่าอะไรบ้าง และนรมนก็เพียงคิดว่าผู้หญิงคนนี้เป็นแม่ของสุนี เลยไม่คิดอะไรมากนัก ตอนนี้เมื่อถูกบุณพจน์ถาม ทั้งสองก็นึกถึงอะไรบางอย่างได้
“พูดตามหลักเหตุผลคือพิษหนอนกู่ไม่สามารถแพร่เชื้อในอากาศได้ นอกเสียจากจะสัมผัสกันและกัน ผู้หญิงคนนั้นเป็นแม่ของสุนี ดังนั้นจึงหลีกเลี่ยงที่จะสัมผัสกันไม่ได้ และสุนีก็เป็นคนรับใช้ในบ้านตระกูลปวนะฤทธิ์ ตอนนี้ในตระกูลปวนะฤทธิ์ไม่มีใครเลยสักคน เรื่องนี้มันชักจะแปลก”
เมื่อบุริศร์พูดเช่นนี้ บุณพจน์ก็นั่งไม่ติดเก้าอี้
“ยังมีใครอีกที่สัมผัสกับผู้หญิงคนนั้น?”
“คนที่ได้รับบาดเจ็บในรถพยาบาล! ตอนนี้รถพยาบาลน่าจะเพิ่งถึง ปล่อยให้พวกเขาขับรถกลับไปไม่ได้!”
บุริศร์คาดการณ์สถานการณ์ตามเวลา
“ฉันจะรีบไป”
บุณพจน์รีบวางสาย บุริศร์ขมวดคิ้วไม่คลายลงเลยแม้แต่น้อย
เรื่องนี้มันน่าประหลาด
บนโลกนี้คนที่สามารถใช้พิษหนอนกู่ได้ไม่น่าจะมีมาก ตอนนี้โอก็ตายไปแล้ว บุริศร์และบุณพจน์ก็เป็นพี่น้องกัน ไม่น่าจะทำเรื่องนี้อย่างเด็ดขาด ฉัตรพลก็ตายไปแล้ว มิลินก็อยู่ข้างกายพวกเขา หรือจะบอกว่ามีคนที่สามารถใช้พิษหนอนกู่ได้อยู่อีก?
ทันใดนรมนก็นึกถึงโสธร
“โสธรละคะ? ตอนที่พวกเราไปที่ประเทศF เขาได้รับบาดเจ็บ ถูกนำตัวออกไปพักฟื้น เพราะว่าพวกเราก็ล่าช้ามากเพราะเรื่องอื่นๆ มาเกือบปีแล้ว ตอนนี้โสธรอยู่ที่ไหน?”
เธอไม่อยากสงสัยโสธร แต่ว่าตอนนี้มันได้เกิดเหตุการณ์อย่างนี้ขึ้น มันอดไม่ได้ที่จะไม่สอบสวนโสธร
บุริศร์โทรศัพท์หากิมจิ ถามที่อยู่ของโสธร และทางฝั่งกิมจิก็ส่งข่าวมาอย่างเร็ว
ในช่วงนี้โสธรได้ช่วยกิมจิจัดการกับเรื่องต่างๆ ในอาณาจักรรัตติกาลมาโดยตลอดตั้งแต่เมื่อเขาหายจากอาการบาดเจ็บ ชั่วกาลนิรันดร์
ขจัดความน่าสงสัยของโสธร ทุกคนต่างก็เงียบ
โลกนี้ยิ่งใหญ่แค่ไหนพวกเขารู้ดี ดังนั้นคนที่สามารถใช้พิษหนอนกู่นี่ได้นี่คือใคร? ทำไมถึงมุ่งเป้าไปที่ตระกูลปวนะฤทธิ์
หรือทำไปเพราะเส้นทางเดินเรือของตระกูลปวนะฤทธิ์กัน?
บุริศร์จำได้ว่าแต่ก่อนมีคนต้องการที่จะลงมือกับตระกูลปวนะฤทธิ์ แต่กลับถูกพวกเขาหยุดยั้งเอาไว้ได้ ไม่คิดเลยว่าตอนนี้จะเกิดเรื่องนี้ขึ้นอีก
เมื่อเชื่อมไปถึงช่วงเวลาที่เจตต์โทรหานรมนแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “หรือจะเกิดเรื่องขึ้นกับขวัญตา? ไม่อย่างนั้นพี่ก็คงไม่โทรมาหาฉัน? และก็น่าแปลกมากที่สัญญาณโทรศัพท์ของเขาถูกบล็อกไป”
สีหน้าของบุริศร์ดูไม่ดี
“มิลิน อีกนานแค่ไหนถึงจะเสร็จ?”
เขามองไปยังเลือดสีแดงที่ไหลออกมาจากข้อมือของนรมน ก่อนอดไม่ได้ที่จะถาม
เลือดไหลเยอะขนาดนี้ ร่างกายที่เพิ่งซ่อมแซมใหม่มานี้ ต้องสร้างใหม่อีกครั้ง
มิลินหยุดใส่ยาน้ำในมือ ก่อนจะพันแผลให้นรมนอย่างเร็ว จากนั้นจึงพูดขึ้นว่า
“เสร็จแล้วค่ะ เพราะช่วงเวลาที่สัมผัสของคุณนายมันสั้น ไม่น่าจะมีปัญหาใหญ่อะไรค่ะ”
“เธอไปรอพี่ชายฉันที่ตระกูลปวนะฤทธิ์ ไปลองลองดูว่าสามารถช่วยอะไรเขาได้บ้าง ฉันจัดเตรียมทางด้านนี้เสร็จจะตามไป”
บุริศร์ออกคำสั่ง มิลินไม่กล้าที่จะรอช้า เธอรีบหมุนกาย แต่กลับถูกนรมนคว้าแขนเอาไว้ก่อน
“เป็นอะไรไป?”
บุริศร์มองไปยังนรมน มิลินก็มองไปที่นรมนอย่างสงสัยเช่นกัน
นรมนจ้องไปยังมิลิน ก่อนจะพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า “มิลิน เธอสามารถเชื่อใจได้ไหม?”
“คุณนายหมายความว่าอะไรคะ?”
มิลินรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย สายตาที่เฉียบคมของบุริศร์ทำให้เธอทนไม่ได้เล็กน้อย
นรมนไม่ได้ปล่อยเธอ ก่อนจะพูดต่อ “มีเรื่องหนึ่งที่ฉันอยากจะถามเธอมานานแล้ว แต่หาเวลาไม่ได้เลย ตอนนี้ก็พูดเลยแล้วกัน ถ้าพวกเราเป็นเพื่อนกัน อยู่ในเส้นทางเดียวกัน เราจะสนิทกันมากขึ้นหลังจากนี้ไป จากนี้ไปฉันจะไม่สงสัยเธออีก แต่ถ้าคำตอบเธอมันทำให้ฉันไม่พอใจ ไม่ว่าสภาพการณ์วันนี้จะเป็นเช่นไร ฉันจะไม่มีวันปล่อยเธอไป”
มิลินชะงักไปนิด บุริศร์รู้อยู่แล้วว่านรมนจะถามอะไร
วิสุทธิ์เห็นว่านี่คลับคล้ายจะเป็นเรื่องในครอบครัว เดิมทีคิดอยากจะหลบเลี่ยง ทว่าห้องเก็บไวน์นี้ใหญ่ขนาดนี้ ถ้าออกไปเกรงว่าจะต้องติดต่อสัมผัสกับธเนศพล จึงอดไม่ได้ที่จะวางตัวไม่ถูก
นรมนมองเขา ก่อนจะพูดเสียงเบา “หมอวิสุทธิ์ ไม่ต้องหลบหรอกค่ะ เรื่องนี้ไม่นับว่าเป็นความลับ”
พูดจบเธอก็มองไปยังมิลิน ก่อนพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ “ฉันจำได้ว่าแม่ของฉันเป็นมะเร็งที่เธอกับแม่และคุณตาของฉันพูด แต่ว่าตอนนี้แม่ของฉันได้ถูกตรวจร่างกายผลปรากฏมาว่าถูกคนวางยาพิษ เรื่องนี้เธอจะอธิบายยังไง?”
เรื่องนี้อยู่ในใจของนรมนมานานแล้ว ที่จริงตอนที่เธอเพิ่งจะกลับมาก็อยากจะถามมิลิน แต่ว่าตอนนั้นเธอยังไม่ออกจากการอยู่เดือน เธอกลัวว่าถ้ามิลินต้องการจะทำอะไรกับเธอละก็ เธอจะไม่มีต้นทุนมาต่อต้าน
มิลินชะงัก จากนั้นจึงมองไปยังนรมน “ฉันเป็นคนวางยาพิษค่ะ”
“เธอพูดอะไร?”
นรมนคว้าลำคอของมิลิน ดวงตาของเธอแดงก่ำ
“มิลิน เธอเป็นคนของใครกันแน่?”
นรมนที่ถูกนรมนบีบคอเลยทำให้หายใจไม่ออกเล็กน้อย แต่กลับไม่ดิ้นรนขัดขืน
“คุณนาย ฉันเป็นคนของผู้ใหญ่บ้านค่ะ เป็นคนของหมู่บ้านดารายน ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็เปลี่ยนตัวตนของฉันไม่ได้ค่ะ ที่ฉันวางยาพิษคิมก็เพราะฉันถูกบังคับ”
“นรมน”
บุริศร์รู้ว่านรมนรักคิมมากแค่ไหน ตอนนี้เมื่อเห็นมิลินใกล้จะตายเพราะแรงบีบคอของนรมน เขาจึงจำใจห้าม
“ฟังว่าเธอจะพูดยังไงก่อนเถอะ”
อารมณ์โกรธของนรมนรุนแรง แต่เธอรู้ว่าบุริศร์พูดถูก
เธอปล่อยมิลิน ก่อนพูดอย่างเย็นชา “เธอควรอธิบายเหตุผลดีๆ ให้ฉันฟัง ไม่อย่างนั้น… …”
“คุณนายคะ ฉันถูกบังคับจริงๆ”
มิลินไอสองครั้งก่อนจะพูดต่อ “ในตอนแรกคิมไม่ได้เป็นมะเร็ง แต่เธอถูกวางยาพิษ แต่หัวใจของเธอตายไปนานแล้ว และเธอไม่เคยคิดที่จะดิ้นรน นี่เป็นสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดสำหรับผู้ป่วย ตอนที่คุณท่านตนุวรหาฉันเจอ พิษของเธอก็ได้เข้าไปสู่กระแสเลือดแล้ว และกำลังจะเข้าสู่หัวใจและปอด พิษนั่นรุนแรงและแปลกมาก ฉันไม่สามารถหาวิธีจัดการกับมันได้ชั่วขณะหนึ่ง เดิมทีฉันต้องการที่จะเจาะเลือดเพื่อวิเคราะห์ จากนั้นจึงค่อยๆ หาวิธีล้างพิษ แต่จู่ๆชาวีก็ไปหาคิมที่นั่น จากนั้นคิมก็หมดสติไป เมื่อฉันตรวจร่างกายเธออีกครั้ง ก็พบว่าพิษนั่นเดินทางอย่างรวดเร็ว ทันทีทันใดก็ไหลเข้าสู่หัวใจและปอด เมื่อพิษได้เข้าสู่หัวใจและปอดแล้ว ถึงแม้จะเป็นเทพเทวดาก็ไม่สามารถช่วยเธอได้
ดังนั้นฉันจึงทำได้เพียงลองเสี่ยงดูเพราะเข้าตาจนแล้ว ใช้พิษล้างพิษ ถึงจะค่อยหยุดการแพร่ขยายของพิษได้ อย่างไรก็ตามการปะทะกันของพิษทั้งสองนั้น แม้ว่าสามารถระงับซึ่งกันและกันได้ แต่ผลข้างเคียงของมันก็ใหญ่หลวงเช่นกัน ส่วนใหญ่จะทำให้คนเจ็บปวดจนทนไม่ไหว”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ มิลินก็ถอนหายใจ และพูดต่อ “ฉันก็เป็นผู้หญิงเหมือนกันค่ะ เมื่อตอนที่ฉันรู้เกี่ยวกับสถานการณ์ของคิม ฉันลังเลที่จะบอกความจริงกับเธอ ยิ่งไปกว่านั้นตอนนั้นตุลยาก็อยู่ข้างกายเธอด้วย ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ชอบตุลยา แต่ว่าตุลยาเฝ้าปรารถนามารดาคนนี้
ฉันคิดว่าความปรารถนานี้อาจกระตุ้นความปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่ของคิม ฉันก็เลยบอกว่าไปว่าเธอเป็นมะเร็ง ส่วนที่ฉันทำไมถึงไม่บอกคุณท่านตนุวร นั่นก็เพราะว่าฉันไม่รู้ว่าตัวเองจะแก้พิษนี่ได้ไหม ถ้าแก้ไม่ได้ แม้ฉันจะบอกความจริงกับคุณท่านตนุวร ก็ไม่อาจจะสามารถรักษาชีวิตของคิมไว้ได้ เป็นการดีกว่าที่จะบอกว่าเป็นมะเร็ง ให้พวกเขาอยู่ในจินตนาการจะดีกว่า”
นรมนไม่เคยคิดว่าเธอจะมาได้ยินคำอธิบายดังกล่าว
“เธอหมายความว่า ชาวีวางยาพิษแม่ของฉัน?”
“ฉันไม่แน่ใจค่ะ แต่แน่ใจว่ามีพิษอยู่ที่ชาวี ฉันเคยเห็นมาแล้ว แต่ก็ไม่ใช่พิษในร่างกายของคิม พิษของเธอนั้นแก้ได้ยากมาก ฉันหาส่วนผสมของส่วนประกอบไม่เจอ”
นี่เป็นเหตุผลที่ว่าทำไมมิลินไม่ได้พูดออกมาโดยตลอด
สีหน้าของนรมนขรึมลงในทันที
“ชาวี! ให้มันตายยังน้อยเกินไป!”
เป็นคนพูดเองว่ารักคิม แต่กลับสามารถทำแบบนี้กับคนที่รักได้ คนอย่างนี้ยังมีหน้ามาพูดคำว่ารัก? ช่างเหยียดหยามคำว่ารักเสียจริง!
นรมนเจ็บไปทั้งทรวง บุริศร์ดึงเธอเข้ามาในอก ก่อนจะพูดเสียงต่ำ “เรื่องนี้พวกเราค่อยๆตรวจสอบกันไป ตอนนี้เรื่องของตระกูลปวนะฤทธิ์เป็นเรื่องเร่งด่วนกว่า”
