หัวใจนรมนชะงักทันที
“บุริศร์ หยุดเธอไว้!”
ถึงแม้เบิร์ดในบ้านจะเป็นไอ้ชั่ว แต่เพราะเป็นไอ้ชั่วแบบนี้ถึงไม่คุ้มกับชีวิตชมพู
และเด็กคนนี้เพิ่งเจ็บขวบเองนะ!
ความผิดฆ่าคนของเด็กอายุเจ็ดขวบจะติดเธอไปตลอดชีวิต ต่อไปจะทำอย่างไร?
คิดแบบนี้ นรมนก็วิ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว
บุริศร์ก็ไม่กล้าหยุด พุ่งไปดึงชมพูทันที
แต่ชมพูในเวลานี้เหมือนลูกหมาป่าโดนยั่วโมโห ดิ้นอย่างรุนแรงเป็นพิเศษ
“เปล่อยฉัน! คุณปล่อยฉัน!”
เธอแกว่งมีดทำครัวมั่วซั่ว บาดโดนหลังมือของบุริศร์อย่างเลี่ยงไม่ได้ และเพราะเธอกริ้วโกรธจึงไม่ได้สังเกตมันเลยสักนิด แต่เสียงเธอดึงดูดความสนใจของเบิร์ดและน้ำ
“ชมพู? ลูกสาวฉัน!”
น้ำโดนเบิร์ดเฆี่ยนตีอย่างแรงทำให้ไม่มีแรงสู้กลับเลย และเบิร์ดได้ยินเสียงชมพู นึกว่าเธอแอบหนีกลับมา นึกถึงเงินก้อนนั้น ก็ยิ่งโกรธจัดอย่างช่วยไม่ได้
“ยัยชั้นต่ำ ไม่คิดว่าจะกล้าหนีกลับมา ฉันไม่มีเงินให้ลุงแกนะ”
ระหว่างที่พูดนรมนก็มาถึงตรงหน้า เตะเอวเบิร์ดทันที เตะเขาออกจากร่างน้ำ
คนที่เธอดูถูกมากที่สุดก็คือผู้ชายที่ทำร้ายผู้หญิง!
ตัวเองอยู่ข้างนอกไม่มีความสามารถอะไร แต่กลับมาตีภรรยาและลูก เป็นผู้ชายภาษาอะไร?
นรมนเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าวด้วยความโกรธ ตบหน้าเบิร์ดสองที พูดด้วยความขุ่นเคือง “ไอ้ชายชั่ว! นี่แกเป็นผู้ชายหรือเปล่า?”
ถูกใครบางคนเข้ามาตบหน้าสองทีอย่างลึกลับ เดิมทีเบิร์ดก็โมโหอยู่แล้ว ตอนนี้ได้ยินคำดูถูกของนรมน ก็กระโดดขึ้นมาด้วยความโกรธทันที
“ยัยนี่แกรนหาที่ตายเหรอ?”
ขณะที่พูดเขาก็ยกมือขึ้นมาทางนรมน
ในสายตาเบิร์ด นรมนอ่อนแอ ไม่ต่างอะไรกับน้ำ แต่มือเขายังไม่ทันแตะนรมน ก็โดนนรมนคว้าข้อมือเอาไว้อีกครั้ง ดึงกระชาก ได้ยินเสียงดังกร๊อบ แขนของเบิร์ดโดนหักแล้ว
“อ๊าก!”
เบิร์ดเจ็บจนกรีดร้องขึ้นมา จนเสียงแตกแล้ว
นรมนไม่พอใจที่เขาโวยวายเกินไป หยิบเศษผ้าข้างๆ ขึ้นมายัดปากเขาทันที จากนั้นก็เตะเขากระเด็นไป
น้ำเห็นพลังต่อสู้ของนรมน ก็ตกตะลึงอย่างช่วยไม่ได้
และชมพูในเวลานี้ก็โดนบุริศร์ควบคุมอยู่ในมือ ยังถือมีดทำครัวแกว่งไปมา แต่ขยับตัวไม่ได้เลย
น้ำเห็นเสื้อผ้าบนตัวนรมนและบุริศร์อีกครั้ง ในใจก็เต้นตึกตักอย่างช่วยไม่ได้
“พวกคุณเป็นใคร? ปล่อยลูกสาวฉันได้ไหม? ฉันรู้ว่าไอ้คนไม่เอาไหนในครอบครัวเราชายชมพูไปแล้ว แต่ขอร้องพวกคุณคืนลูกให้ฉันนะ ไม่ว่าจะเท่าไร ฉันจะคืนให้กับพวกคุณแน่ๆ”
ขณะที่พูดน้ำก็คุกเข่าจากบนเตียง ก้มศีรษะคำนับไปทางพวกเขา
ทันใดนั้นนรมนรู้สึกในใจถูกยัดด้วยผ้าฝ้าย มันอึดอัดรู้สึกแย่
เธอรีบประคองน้ำ แล้วพูดเสียงทุ้ม “เราช่วยคุณมาส่งลูก คุณอย่าทำแบบนี้ จะทำให้ลูกตกใจกลัว แม่คือครูคนแรกของลูก คุณทำแบบนี้จะทำให้เธอมีความรู้สึกไม่ปลอดภัย”
ร่างน้ำแข็งทื่อเล็กน้อย ใบหน้ามีความเจ็บปวดเคลื่อนผ่านไป
“ขอบคุณพวกคุณนะคะ”
นรมนเห็นทั้งแผลเก่าแผลใหม่บนร่างน้ำ ดูแล้วเบิร์ดสร้างความรุนแรงในครอบครัวบ่อยๆ อย่างไรเธอก็คิดไม่ถึงเกี่ยวกับการมีอยู่ของความรุนแรงในครอบครัวในสังคมปัจจุบัน
“ทำไมคุณอ่อนแอแบบนั้น? ถูกผู้ชายทำร้ายจนกลายเป็นแบบนี้แล้วยังทน คุณเป็นแบบนี้มันไม่ดีต่อการเติบโตของลูกเลยนะ”
นรมนรู้ว่าตัวเองไม่ควรพูดสิ่งเหล่านี้ เรื่องของครอบครัวคนอื่นเธอไม่ควรวิพากษ์วิจารณ์ แต่ตอนนี้เธอทนมองต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ
“บุริศร์ ปล่อยเด็ก”
นรมนถอยหนึ่งก้าว บุริศร์ก็ปล่อยชมพู
ชมพูทิ้งมีดทำครัวทันที ร้องไห้ขณะโผเข้าหาอ้อมกอดน้ำ
“หม่ามี้ คุณเจ็บมากใช่ไหม? ฉันจะพาคุณไปโรงพยาบาล! เงินที่ฉันทิ้งให้คุณล่ะ? ฉันจะพาคุณไปโรงพยาบาล!”
ขณะที่พูดเด็กน้อยก็พยายามดึงน้ำขึ้นมา ชมพูที่ตกลงมาจากเส้นลวดไม่ร้องไห้ ในขณะนี้ร้องไห้อย่างแตกสลาย ในที่สุดก็มีลักษณะของเด็กอายุเจ็ดขวบอย่างที่ควรมี แต่กลับทำให้จมูกนรมนแสบร้อน เกือบร้องไห้ขึ้นมา
เด็กคนนี้รักน้ำมากจริงๆ
น้ำพบทันทีว่าขาของชมพูมีปัญหา
“ขาลูกเป็นอะไร? ฮะ? รีบให้หม่ามี้ดู”
“ไม่เป็นไร แค่ล้มนิดหน่อย ฉันไม่เป็นไรจริงๆ หม่ามี้ แม่ยังป่วยไม่หายดีใช่ไหม? ฉันจะพาแม่ไปโรงพยาบาล คุณอาคุณน้ามีเงิน ฉันจะให้เขาออกให้ก่อน เดี๋ยวฉันคืนพวกเขาโอเคไหม?”
คำพูดของชมพูในขณะนี้ทำให้บุริศร์ตกตะลึงเล็กน้อย
สาวน้อยคนนี้ไม่เห็นเขาเป็นคนเลวแล้วในตอนนี้ ในทางตรงข้ามเห็นเขาเป็นเครื่องเอทีเอ็ม
แต่เมื่อบุริศร์กวาดตามองใบหน้าน้ำก็ตกตะลึงเล็กน้อย ในดวงตาเกิดการไตร่ตรองเคลื่อนผ่านไป
เพราะเขาอยู่ในตำแหน่งย้อนแสง น้ำจึงเห็นหน้าบุริศร์ไม่ชัด ถึงแม้จะสังเกตได้ถึงการจ้องมองของบุริศร์ แต่ก็ไม่กล้าเงยหน้าขึ้น แค่พูดกับชมพูเสียงทุ้ม “ชมพู ทำแบบนี้ไม่ได้”
“แต่ร่างกายของหม่ามี้……”
“ไปหาหมอเถอะ เพื่อลูก และเพื่อตัวคุณเอง สิ่งเหล่านั้นที่ผู้ชายของคุณทำกับคุณ คุณยังจะทนต่ออีกเหรอ? คุณคิดดูนะ คุณเพิ่งป่วย เขาก็แอบเอาลูกคุณไปขาย ถ้าคราวหน้าล่ะ? คุณกล้ารับประกันไหมว่าลูกจะโชคดีกลับมาอยู่เคียงข้างคุณได้?”
นรมนรับไม่ได้ที่เป็นแบบนี้
ว่ากันว่าคนน่าสงสารต้องอยู่ในที่น่ารังเกียจ
น้ำตรงหน้านี้น่าสงสารมาก แต่ก็ยอมรับความลำบากแบบนี้มาตลอด มันยิ่งทำให้เบิร์ดเหิมเกริมมากขึ้น และยิ่งผลักตัวเองและลูกเข้าสู่สถานที่ที่ไม่อาจฟื้นคืนได้
เธอสงสารเด็ก แต่อย่างไรแล้วเธอก็เป็นคนนอก ผู้ที่รับผิดชอบเพื่อเด็กได้ก็มีแค่น้ำ
น้ำขบฟัน น้ำตาไหลไม่ขาดสาย
เธอไม่คิดเลยว่าเบิร์ดจะขายลูกสาวเธอจริงๆ!
เรื่องนี้ส่งผลกระทบและมีอิทธิพลกับเธอมากเช่นกัน
ชมพูเห็นน้ำเงียบไม่พูดจา แววตาคาดหวังก็ค่อยๆ เลือนรางทีละนิด
ถึงแม้เธอจะอยากให้หม่ามี้ออกไปจากชีวิตเบิร์ดพ่อคนนี้ แต่ถ้าหม่ามี้ไม่ยินยอม เธอก็ทำได้แค่อยู่กับหม่ามี้
เห็นแสงในดวงตาลูกสาวค่อยๆ เลือนรางทีละนิด น้ำเหมือนมีดกรีดในหัวใจ
เธอกอดชมพูแน่นขณะที่ร้องไห้อย่างควบคุมตัวเองไม่ได้
นรมนโกรธจนทนไม่ไหวแล้วจริงๆ
“คุณสำนึกในความผิดพลาดแบบนี้มันจะมีประโยชน์อะไร? ในฐานะแม่ ไม่ควรต่อสู้เพื่ออนาคตอันสดใสของลูกเหรอ? ในตอนนี้ไอ้เบิร์ดนั่นมันจะขายคุณให้กับไนต์คลับแล้ว คุณตั้งใจจะให้มันขายลูกสาวคุณเข้าไปในที่แบบนั้นในอีกสองสามปีข้างหน้าไหม?”
“ไม่! ไม่ได้!”
เมื่อน้ำนึกถึงความเป็นไปได้นี้ ก็ตกใจกลัวตัวสั่นไปทั้งร่าง
ลูกสาวของเธอจะไปที่แบบนั้นได้อย่างไร?
ไม่ได้เด็ดขาด!
เห็นว่าน้ำก็ไม่ได้ป่วยจนไม่สามารถรักษาได้ นรมนตั้งใจจะมุมานะบากบั่นไม่ย่อท้อต่อไป แต่ไม่คิดว่าบุริศร์จะก้าวไปข้างหน้าแล้วดึงนรมน
นรมนไม่ค่อยเข้าใจ
บุริศร์มองน้ำ พูดเน้นทีละคำ “น้ำ ความกล้าหาญของคุณในตอนนั้นมันไปไหนแล้ว? คุณคือความภูมิใจของตระกูลพรรณโรจน์! ความภูมิใจของประเทศชาติ! ตอนนี้คุณใช้ชีวิตตัวเองกลายเป็นแบบนี้ คุณกล้าเผชิญหน้ากับฉัน กล้าเผชิญหน้ากับอดีตเพื่อนร่วมรบและญาติพวกนั้นไหม?”
เมื่อพูดคำนี้ออกไป น้ำก็ตกตะลึงไปทั้งร่าง
เธอเงยหน้าขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ
เมื่อเธอเห็นใบหน้าคุ้นเคยของบุริศร์ ก็ตกตะลึงทันที
นี่ภาพลวงตาเหรอ?
เธอจะเจออดีตหัวหน้าได้อย่างไร?
นรมนสงบลงเพราะคำพูดของบุริศร์
หมายความว่าไง?
บุริศร์รู้จักผู้หญิงตรงหน้านี้?
และได้ยินความหมายของเขา น้ำคนนี้อดีตเคยเป็นทหาร? เป็นเพื่อนร่วมรบของบุริศร์?
เป็นไปไม่ได้?
ถ้าสุดยอดขนาดนี้จริงๆ ทำไมใช้ชีวิตตัวเองจนกลายเป็นแบบนี้?
ชมพูก็ตกตะลึงเช่นกัน
เดิมทีนึกว่าบุริศร์และนรมนคือพวกค้ามนุษย์ ตอนนี้ทำไมรู้สึกเหมือนพวกเขาจะรู้จักหม่ามี้จริงๆ?
และจากคำพูดของคุณอาสุดหล่อคนนี้ทำไมรู้สึกว่าหม่ามี้ในอดีตสุดยอดมาก?
ทุกคนกำลังคิดอะไรบางอย่างและจิตใจไม่สงบเพราะคำพูดของบุริศร์
บุริศร์ทำหน้าเย็นชา หัวใจเอ่อล้นไปด้วยความเจ็บปวด พูดขึ้นทีละคำ “น้ำทำตามคำสั่ง!”
“ค่ะ!”
แทบจะเป็นการตอบสนองโดยธรรมชาติในกระดูก เมื่อบุริศร์ตะโกนสโลแกนอันสง่าผ่าเผย น้ำก็ผลักชมพูออกทันที แล้วยืนตรงหน้าบุริศร์ด้วยท่าทางของทหารอย่างสมบูรณ์แบบ
เธอในเวลานี้กับผู้หญิงที่สำนึกความผิดพลาดเมื่อครู่นี้แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
นรมนเพียงจ้องมองอย่างสนใจ
เฮ้ย!
นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?
โดนอะไรเข้าสิงเหรอ?
บุริศร์ไม่สนใจสภาพจิตใจที่เปลี่ยนไปของภรรยาในตอนนี้ เห็นน้ำอยู่ในสภาพนี้ จู่ๆ ก็แสบจมูก ขอบตาแดงก่ำ พูดด้วยเสียงแหบพร่า “คุณในสภาพนี้ให้เขาเห็นเข้า ตั้งใจจะทำให้เขาปวดใจตายเหรอ? ในตอนนั้นเขาปล่อยคุณไป ให้คุณจากไป หวังว่าคุณจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ตอนนี้ดูตัวคุณสิ ทำให้ตัวเองกลายเป็นยังไงไปแล้ว? ทำให้ลูกตัวเองบาดเจ็บจนกลายเป็นยังไงไปแล้ว? น้ำ หลายปีที่ผ่านมานี้คุณทำอะไรกันแน่?”
น้ำกัดปาก แต่ทนความเศร้าในใจไม่ได้ ทันใดนั้นเธอก็อ้าปากร้องไห้เสียงดังด้วยความเจ็บปวด สุดท้ายก็กอดบุริศร์ทันที ฟุบอยู่บนไหล่เขาแล้วร้องไห้หัวใจแตกสลายเป็นชิ้นๆ
ราวกับว่าเธอเจอคนในครอบครัว ความคับข้องใจในหลายปีที่ผ่านมาไม่สามารถบอกได้ มีเพียงแค่การร้องไห้เท่านั้นที่สามารถระบายออกมาได้
นรมนมองฉากนี้ด้วยสายตาที่ตะลึงงัน เดิมทีแล้วนึกว่าตัวเองจะอึดอัดมาก แต่ได้ยินเสียงน้ำร้องไห้หัวใจแตกสลายเป็นชิ้นๆ จู่ๆ เธอก็ตาแดงก่ำ น้ำตาไหลลงมาเช่นกัน
ช่างเถอะ ในเมื่อพวกเขาเป็นเพื่อนร่วมรบกัน ไหล่ของสามีก็ให้เธอยืมพิงชั่วคราวหน่อยดีกว่า
ตั้งแต่เล็กจนโตชมพูไม่เคยเห็นน้ำร้องไห้จนกลายเป็นแบบนี้
จริงๆ แล้วน้อยครั้งมากที่เธอเห็นหม่ามี้ร้องไห้ ถึงแม้จะถูกเบิร์ดตี หล่อนก็ไม่เคยหลั่งน้ำตา น้ำตาไหลเพียงไม่กี่ครั้งล้วนเป็นเพราะเธอ ร้องไห้เสียงดังด้วยความเจ็บปวด โดยไม่สนภาพลักษณ์เหมือนในตอนนี้มันคือครั้งแรก
ชมพูตกใจมาก
“หม่ามี้……”
เสียงเธอเบามาก น่าสงสารมาก
นรมนถอนหายใจ เดินไปข้างหน้าอุ้มชมพูขึ้นมา พูดปลอบด้วยเสียงทุ้ม “ไม่เป็นไรนะ หลายปีมานี้หม่ามี้ของเธอเป็นทุกข์เกินไป ให้หล่อนร้องไห้สักพักเถอะ ร้องไห้ออกมาแล้วในใจจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง”
ชมพูมองนรมนอย่างจริงจังเป็นครั้งแรก พบว่าเธออ่อนโยนจริงๆ คนแบบนี้น่าจะไม่ใช่พวกค้ามนุษย์หรอกมั้ง? และพวกเขาก็เหมือนรู้จักกับหม่ามี้ด้วย
เธอถามขึ้นด้วยความขี้ขลาดเล็กน้อย “คุณน้า พวกคุณจะช่วยหม่ามี้ฉันใช่ไหม?”
“อืม”
นรมนพยักหน้า แต่ในใจกลับไม่แน่ใจ
น้ำไม่ได้ต่อสู้ ไม่ได้ต่อต้านมาหลายปีแล้ว ตอนนี้จะเปลี่ยนแปลงเพราะการปรากฏตัวของพวกเขาไหม?
นรมนไม่รู้ แต่ทนไม่ได้ที่จะทำลายความหวังอันงดงามของเด็ก
ในเวลานี้ ด้านนอกก็มีเสียงตะโกนดังลอยมา
“ที่นี่แหละ! นังชั้นต่ำนั่นมันพาชายชู้มาทำร้ายฉันถึงที่! วันนั้นฉันต้องตีมันให้ตาย!”
คือเสียงของเบิร์ด!
