ว่ากันว่าหน่วยปฏิบัติการเบื้องบนดำเนินการรวดเร็วมาก วันที่สองก็มาถึงตระกูลปวนะฤทธิ์เพื่อค้นหาเบาะแส จากนั้นก็รีบไป ก็ไม่รู้ว่าไปไหน
ตอนนี้บุริศร์อยู่ในสถานะพลเรือนเท่านั้น ต้องการรู้ความลับอะไรก็เป็นไปไม่ได้แล้ว และเบื้องบนก็ไม่อยากให้บุริศร์เข้ามายุ่งด้วย ดังนั้นบุริศร์ก็พักผ่อนอยู่ที่บ้าน บางครั้งก็ไปจัดการธุระในบริษัทกับบุณพจน์ แต่นรมนรู้ว่าบุริศร์แอบตรวจสอบลับๆ และเธอก็ให้คนของอาณาจักรรัตติกาลพวกกิมจิไปตรวจสอบข้อมูลของเจตต์และขวัญตา
นึกว่าเรื่องนี้จะมีข้อมูลอย่างรวดเร็ว ผลลัพธ์คือผ่านไปหนึ่งเดือนกว่าแล้ว ไม่มีข้อมูลเลยสักนิด ไม่ว่าจะเป็นเจตต์ ขวัญตา หรือว่าคุณท่านขันธ์ชัย ราวกับว่ามันระเหยไปจากโลก ไม่มีเบาะแสเลยสักนิด และพิษกู่ของตระกูลปวนะฤทธิ์ก็ราวกับว่าปรากฏขึ้นมาโดยไม่มีหลักฐาน ไม่มีร่องรอยใดๆ ค้นหาได้
นรมนยังคงไม่ยอมแพ้ ยังค้นหาอยู่
สามเดือนผ่านไป ธเนศพลบอกพวกเขาว่าหน่วยปฏิบัติการกลับมาแล้ว แต่ไม่ได้อะไรสักอย่างเดียว พวกเขาไปมาหลายสถานที่ ซึ่งเกี่ยวข้องกับพิษกู่ แต่ไม่พบสิ่งที่เกี่ยวข้องกับพิษกู่ของตระกูลปวนะฤทธิ์
นรมนและบุริศร์รู้สึกแย่และกังวลไม่มากก็น้อย
“มันจะไม่เป็นไร”
บุริศร์ทำได้แค่ปลอบนรมนแบบนี้
นรมนพยักหน้า
ทุกอย่างดูเหมือนปลอดภัยไร้กังวล หงส์ก็ยิ่งหลงใหลในอินเทอร์เน็ต จมอยู่ในนิยายตัวเองทั้งวัน ถ้าคนรับใช้ไม่เรียกเธอทานข้าวก็คงจำไม่ได้ว่าต้องลุกขึ้น ส่วนเรื่องจณัตว์เธอไม่พูดถึงสักคำ ราวกับว่าลืมคนคนนี้ไปอย่างสิ้นเชิง
นรมนไม่รู้ว่าควรพูดดีไหม ทำได้แค่ปิดบังไว้
หลังจากเบื้องบนตามมาเป็นเวลานานก็ไม่พบร่องรอยใดๆ ของจณัตว์ สุดท้ายก็ประกาศข่าวการเสียสละของจณัตว์ นำรางวัลผู้เสียสละส่งไปตระกูลทวีทรัพย์ธาดา
สีหน้าของธรรศ ธรณี รวมถึงบุญทิวาก็ค่อนข้างเศร้า โดยเฉพาะบุญทิวา เพิ่งรู้ว่าตัวเองมีลูกชาย แถมยังโดดเด่นขนาดนั้น แต่ไม่คิดว่าจะไม่มีโอกาสได้เจอ ในตอนนี้ยังให้คนแก่เฒ่าส่งศพคนหนุ่มสาวอีก
เพราะเรื่องของจณัตว์ บุญทิวาก็ล้มป่วยและไม่หาย ทำให้คิมตกใจมากออกตามหาแพทย์ที่มีชื่อเสียง เพื่อบรรเทาทุกข์ตระกูลทวีทรัพย์ธาดา เบื้องบนจึงส่งวิสุทธิ์ผู้มีฝีมือแพทย์ยอดเยี่ยมมาดูแลร่างกายบุญทิวา
คิมและชินทรยังคงอาศัยในป่าดำ ว่ากันว่ายังวิจัยปัญหาบางอย่างอยู่ นรมนคิดถึงพวกเขามาก แต่ก็รู้ว่าตัวเองไม่สามารถเข้าไปล่วงหน้าตามอำเภอใจได้
เด็กน้อยทั้งสองก็เริ่มคลานแล้ว อ้อแอ หัวเราะทั้งวัน ทำให้เด็กสองสามคนขำอย่างมีความสุขเป็นพิเศษ นรมนเห็นพวกเขาแล้วก็รู้สึกชีวิตเต็มไปด้วยความหวัง
ราเชนที่อยู่ประเทศFก็ทำผลงานด้านการเมืองบางอย่าง ได้รับความภูมิใจและความเคารพจากคนทั้งประเทศ ถือเป็นการยืนได้อย่างมั่นคงในที่สุด ว่ากันว่าปลายปีนี้จะกลับมาเยี่ยมคุณท่านตนุวร ทำให้คุณท่านตนุวรดีใจอย่างยิ่ง
ดูเหมือนว่าทุกคนพยายามใช้ชีวิต แต่นรมนรู้ว่าความเจ็บปวดพวกนั้นมีแค่ตัวเองเท่านั้นที่รู้
เช่นหงส์ เช่นพวกเจตต์ที่ยังไม่มีข่าวคราวมาเลย
บางครั้งธเนศพลจะมาที่คฤหาสน์หลังเก่าตระกูลโตเล็กแล้วอยู่สองวัน เขาชอบกานต์เป็นพิเศษ ทั้งสองอยู่ด้วยกันทั้งวัน ก็ไม่รู้ว่าคุยอะไรกัน แต่อย่างไรแล้วกานต์เห็นธเนศพลแล้วตื่นเต้น
ตอนเริ่มแรก นรมนค่อนข้างปฏิเสธกับการมาของธเนศพล กลัวว่าจะเกี่ยวข้องกับลูกชายตัวน้อย แต่ผ่านไปนานแล้ว ถึงแม้ไม่มีหลักฐานแสดงให้เห็นว่าภาณไม่เกี่ยวข้องกับยีนบ้าคลั่งของนภดล แต่สุดท้ายเบื้องบนก็ถอนคนเฝ้าระวังโดยรอบ และให้ความเคารพที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแก่ตระกูลโตเล็ก
บุริศร์บริจาคสถาบันชีวภาพภายใต้ชื่อสามตระกูลให้กับประเทศชาติในฐานะสถาบันวิจัยวิทยาศาสตร์ และบริจาคเงินจำนวนมากให้กับเขตทหาร ประเด็นนี้ทำให้คุณท่านค่อนข้างรู้สึกละอาย
คุณท่านมอบเหรียญกล้าหาญบางส่วนให้กับบุริศร์ บุริศร์มอบให้นรมน
แต่นรมนไม่ได้รู้สึกภูมิใจอะไร เก็บมันไว้ทั้งหมด
วันเวลาผ่านไปอย่างเงียบๆ แบบนี้
หนึ่งปีต่อมา เด็กสามคนจะเรียนประถมแล้ว ด้วยพรสวรรค์พิเศษของเด็กสามคน กิจจาโดนโรงเรียนแพทย์ทหารในเครือนำตัวไป ซึ่งอยู่ในสังกัดเขตทหาร จึงเป็นการจัดการทางทหาร ต้องอยู่หอ หนึ่งอาทิตย์กลับบ้านหนึ่งวัน
กมลไปโรงเรียนประถมของผู้ดี อยู่ใกล้บ้าน ไปรับไปส่งทุกวัน
ส่วนกานต์ ด้วยความยินยอมของนรมนและบุริศร์ ก็ตามธเนศพลไปที่เมืองหลวง ว่ากันว่าเข้าโรงเรียนลับเพื่อศึกษา โรงเรียนลับแห่งนี้เปิดให้แค่คนในตระกูลธนเกียรติโกศลเท่านั้น ตั้งแต่ประถมศึกษา มัธยมไปจนถึงมหาวิทยาลัยล้วนเป็นสถาบันพิเศษ หลังจากเรียนจบก็ได้รับใช้ผู้นำสูงสุดของประเทศทันที
นี่คืออุดมคติของกานต์ ในช่วงแรกนรมนไม่ค่อยเห็นด้วย แต่เห็นท่าทางลูกชายหดหู่ นรมนก็ประนีประนอม
แค่ตั้งแต่นี้ไปจะเจอกานต์ก็ไม่ง่ายขนาดนั้นแล้ว
เด็กน้อยสองคนหนึ่งขวบกว่าแล้ว เริ่มเรียนรู้ที่จะเดินเตาะแตะ โคลงเคลง นำความสุขไม่น้อยให้กับในครอบครัว
เดิมทีแล้วบุริศร์ตั้งใจจะพาภรรยาและลูกออกไปเที่ยวรอบโลก แต่พวกลูกๆ ยังเด็กเกินไป นรมนพาพวกเขาออกไปมันก็เหนื่อยและลำบากเกินไป เรื่องนี้จึงพับเก็บ
ตอนนี้ลูกก็หนึ่งขวบเต็มในที่สุด บุริศร์ตั้งใจจะพาภรรยาและลูกออกไปเที่ยวเล่นรอบๆ แต่พบกับการต่อต้านของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาและคุณท่านตนุวร
คุณท่านตนุวรรักเหลนสองคนนี้อย่างยิ่ง จะให้พวกเขาตามพวกนรมนออกไปได้ที่ไหนกันล่ะ
เด็กน้อยสองคนไม่ออกไป กมลก็ต้องเตรียมตัวสอบดนตรี สุดท้ายนรมนกับบุริศร์ก็ต้องออกไปตามลำพัง
ธรรศและเจ้าหน้าที่หญิงคนหนึ่งในเขตทหารก็ชอบพอซึ่งกันและกัน หลังจากยืนยันความสัมพันธ์กันอย่างรวดเร็วฉับไวแล้วก็จดทะเบียนแต่งงาน ได้ยินว่าบุริศร์และนรมนจะออกไปเที่ยว ก็อยากออกไปฮันนีมูนอย่างช่วยไม่ได้ มาสอบถามปรึกษาความคิดเห็นกับนรมน
ทั้งสี่คนเข้ากันได้ดี จองทัวร์ต่างประเทศอย่างรวดเร็ว
นรมนเห็นเด็กน้อยสองคนเดินไปรอบๆ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ทันใดนั้นก็รู้สึกลังเลเสียดาย
“รอให้ลูกโตอีกนิดเราค่อยไปกันไหม”
บุริศร์กว่าหาโอกาสได้อยู่ตามลำพังกับภรรยาแบบนี้ เขาไม่อยากทำลายบรรยากาศเพราะเจ้าตัวเล็กสองคน
มีแค่พระเจ้าที่รู้ว่าปีนี้เขาทนอย่างลำบากแค่ไหน!
“ภรรยา คุณดูสิเราตกลงกับอาธรรศกับน้าสามไปแล้ว จู่ๆ ไม่ไปมันไม่ดีเกินไปหน่อยเหรอ? อีกอย่างนะ ที่บ้านมีพวกชัยยศและคุณตา คุณอาบุญทิวาก็มาเป็นบางครั้ง ไม่เป็นไรหรอก”
“แต่……”
นรมนยังต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่ถูกบุริศร์จูบทันทีจนเวียนศีรษะสับสน
เธอถูกบุริศร์จัดการจนเรียบร้อยด้วยความสับสน จากนั้นก็เหนื่อยจนหลับไป เมื่อตื่นขึ้นมาก็อยู่บนเครื่องบินแล้ว
ตรงหน้ามีธรรศและน้าสาม นรมนก็ไม่รู้จะคุยอะไรกับบุริศร์ แค่จ้องเขาด้วยความงอน ร่างกายยังคงรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย
เครื่องบินจอดบนเกาะเล็กแห่งหนึ่งในต่างประเทศ ที่นี่วิวทิวทัศน์งดงาม อุณหภูมิเหมาะสม ทำให้รู้สึกไร้ความกังวลอย่างมาก
บุริศร์ถือสิ่งของของตัวเองและนรมนลงมา จากนั้นก็ยิ้มแล้วพูดกับธรรศ “อาธรรศ ยังไงพวกคุณก็เป็นข้าวใหม่ปลามัน เราจะไม่รบกวนคุณ ขอให้พวกคุณเที่ยวอย่างมีความสุขนะครับ สามีภรรยาเก่าแก่อย่างพวกเราเดินเล่นรอบๆ เองก็พอ”
เมื่อพูดคำนี้ออกมาธรรศก็เข้าใจ บุริศร์ไม่ชอบที่พวกเขาสองคนเป็นก้างขวางคอ
นรมนอายแทบตายแล้วจริงๆ
“บุริศร์ คุณยังไร้ยางอายอีกเหรอ?”
“ฉันอยากให้ภรรยาไร้ยางอาย”
ปีนี้บุริศร์ไร้ยางอายอย่างไร้เหตุผลเกินไปแล้ว
นรมนมองพวกธรรศอย่างอายๆ อยากพูดอะไรบางอย่าง แต่ธรรศโบกมือทันทีแล้วพูดขึ้น “รีบไปกันดีกว่า เราเป็นข้าวใหม่ปลามัน ไม่มีเวลาฟังเรื่องไร้สาระของพวกเธอ”
นี่ทำให้นรมนยิ่งกระอักกระอ่วน
บุริศร์รู้สึกว่าแบบนี้ดีที่สุด จูงมือภรรยาเดินไปที่คฤหาสน์ข้างๆ อย่างสบายใจ
“คฤหาสน์หลังนี้ฉันซื้อไว้ล่วงหน้า เข้าไปดูสิว่าชอบไหม”
บุริศร์เมินเฉยที่นรมนใช้แววตาจ้องเขาอย่างเอาตาย แบกนรมนไว้บนบ่า ยกเท้าวิ่งไป ทำให้นรมนตกใจจนกรีดร้องขึ้นมาทันที
“บุริศร์ คุณมันบ้า! อายุสามสิบแล้ว คุณสุขุมหน่อยได้ไหม?”
น่าเสียดายที่คำพูดของนรมนปลิวไปตามลม บุริศร์แบกนรมนวิ่งไปอย่างรวดเร็วโดยไม่หยุดฝีเท้า
ลมพัดผ่านระหว่างนิ้ว จู่ๆ นรมนก็รู้สึกนานมากๆ แล้วที่ไม่ได้สบายใจเช่นนี้
เธอตะโกนขึ้นมาทันที
“อ๊าก! อ๊าก!”
คนโดยรอบได้ยินเสียงตะโกน บางคนก็มอง บางคนก็พึมพำพูดอะไรบางอย่าง แต่นรมนไม่สนใจ ก็ไม่รู้สึกอะไร
ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงเรื่องราวตอนที่ออกมากับบุริศร์คราวก่อน ตอนนี้นึกย้อนกลับไป กลับรู้สึกเหมือนเป็นเรื่องราวของชาติที่แล้ว
“บุริศร์ ยังจำได้ไหม? คราวก่อนที่เราออกมา คุณสวมชุดกลายเป็นเด็กผู้หญิง น่าจดจำลึกซึ้งจริงๆ”
นรมนนึกถึงความโรแมนติกในตอนนั้น ความงดงามในอดีตเหล่านั้นพุ่งเข้ามาเหมือนกระแสน้ำ ทำลายอุปสรรคของกาลเวลาทันที ทำให้รู้สึกฮึกเหิม
บุริศร์ก็วิ่งจนเหนื่อยแล้ว สุดท้ายก็วางนรมนลง ยิ้มขณะพูดขึ้น “ถ้าคุณชอบ คุณให้ฉันแต่งชุดโบราณก็ได้”
“ช่างเถอะ ไม่สวมชุดโบราณ เราก็อายุสามสิบแล้ว สุขุมหน่อย”
นรมนและบุริศร์ไปที่คฤหาสน์ สิ่งของด้านในมีครบทุกอย่างแล้ว พวกเขาไม่จำเป็นต้องกังวลมากนัก
เอาของให้คนรับใช้เก็บ บุริศร์พานรมนไปข้างนอก
ที่นี่เหมือนจัดกิจกรรมขนาดใหญ่ประเภทวัด เห็นความครึกครื้นของฝูงชน นรมนก็ค่อนข้างคึกคักเช่นกัน
“ฉันเหมือนเห็นทางนั้นมีการแสดงกายกรรมด้วย เราไปดูกันไหม?”
“เอาสิ”
บุริศร์ทำท่าทางสุภาพบุรุษอย่างแท้จริง ทั้งสองจูงมือเดินไปที่ด้านหน้ากายกรรม
ที่นี่รายล้อมเต็มไปด้วยผู้คนทั้งด้านในและด้านนอก น้อยครั้งมากที่นรมนจะเห็นฉากครึกครื้นเช่นนี้ จึงตื่นเต้นมากอย่างอดไม่ได้
เธอเขย่งปลายเท้าอยากมองเข้าไปด้านใน แต่จู่ๆ ก็รู้สึกร่างลอยขึ้นมาทันที ทั้งร่างโดนบุริศร์อุ้มขึ้นมา บุริศร์วางไว้บนไหล่เขาเหมือนเด็ก
หน้านรมนแดงขึ้นมาทันที
“คุณวางฉันลง”
“ดูให้เต็มที่”
บุริศร์ไม่สนใจ บั้นท้ายนุ่มของนรมนนั่งบนไหล่เขาไม่หนักเลยสักนิด ตรงกันข้ามกลิ่นหอมจางๆ เต็มจมูกเขา ทำให้เขาจิตใจเตลิดเปิดเปิง
นรมนเห็นคนโดยรอบกำลังดูกายกรรม ก็ไม่ได้สังเกตเขา จึงโล่งอกอย่างช่วยไม่ได้ การแสดงกลืนลูกไฟตรงหน้าจบลงแล้ว ต่อไปก็คือการเดินบนเส้นลวด
สาวน้อยร่างผอมบางคนหนึ่งกระโดดขึ้นไปบนเส้นลวด เดินอย่างคล่องแคล่ว เหมือนเอลฟ์เต้น ทุกคนล้วนปรบมือ แต่นรมนตกตะลึง ขมวดคิ้วเล็กน้อยทันที
