นรมนเห็นจอทั้งหมดไม่มีร่างชมพู ก็ตกตะลึงอย่างช่วยไม่ได้
“นี่มันสถานการณ์อะไร?”
“เรามองพลาดไปแล้ว เด็กผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดานะเนี่ย”
บุริศร์ค่อนข้างสนใจ
ไม่รู้ว่าเด็กผู้หญิงคนนี้กับกานต์เจ้าเด็กแสบนั่นใครจะเก่งกว่าใคร
นรมนก็เข้าใจความหมายในคำพูดบุริศร์ แต่ก็พูดขึ้น “ไม่ว่าจะธรรมดาหรือไม่ธรรมดา ถ้าเด็กคนนี้มีเงินก็คงไม่อยู่ในจุดนี้หรอก คุณแปลงคืนได้ไหม?”
โดนภรรยาตัวเองสอบถาม ดวงตาบุริศร์ก็เป็นคลื่นเล็กน้อย เกิดความรู้สึกแปลกๆ แล้ว
“ภรรยา นี่คุณเข้าใจอะไรฉันผิดหรือเปล่า?”
“หืม?”
“สามีคุณเทียบกับสาวน้อยแบบนั้นได้เหรอ?”
พูดจบบุริศร์ก็ผลักผู้รักษาความปลอดภัยทันที ตัวเองนั่งด้านหน้าจอควบคุม นิ้วเคาะอย่างรวดเร็ว ใบหน้าจริงจังทำให้นรมนยกมุมปากเล็กน้อย
ตอนนี้ผู้ชายคนนี้ยิ่งขี้งอนขึ้นเรื่อยๆ แล้วจริงๆ แต่เธอก็ชอบมาก
ไม่นานบุริศร์ก็แปลงวิดีโอคืนมาได้ เขาเห็นสาวน้อยแอบไปที่ห้องทำงานแพทย์ ใช้คอมพิวเตอร์ที่ห้องทำงานแพทย์ลบวิดีโอโรงพยาบาลออก ใช้เวลาไม่ถึงสองนาที
เด็กผู้หญิงคนนี้ใช้ได้เชียวล่ะ!
บุริศร์เห็นใบหน้าด้านข้างของชมพูในวิดีโอ ก็รู้สึกเดจาวู
เคยเจอใบหน้าแบบนี้ที่ไหนมาก่อนนะ?
แต่ในหัวสมองบุริศร์คิดไม่ออกจริงๆ
เขารีบใช้คอมพิวเตอร์สำหรับควบคุมเพื่อหาการเชื่อมต่อการควบคุมภายนอก ดูถนนที่เชื่อมรอบๆ โรงพยาบาลหนึ่งรอบ ล็อกเป้าที่ร่องรอยของชมพู
สาวน้อยเดินช้ามาก น่าจะเจ็บขา เดินไปหยุดพักไป แต่แผ่นหลังผอมนั้นตั้งตรง มีความเย่อหยิ่งภายใน
“ฉันรู้เธอไปไหน ตามฉันมา”
บุริศร์พานรมนเดินออกมาจากโรงพยาบาล เรียกรถ แจ้งชื่อถนน คนขับรถขับไปอย่างรวดเร็ว
บุริศร์ให้เงิน และยืนรอที่สี่แยกกับนรมน
“มาทำอะไรที่นี่?”
นรมนค่อนข้างสงสัย
บุริศร์พูด “เดี๋ยวเด็กผู้หญิงคนนี้จะมา ฉันดูในกล้องวงจรปิด ที่นี่ถึงแม้จะมีการคมนาคมและการจราจรเชื่อมต่อทั่วถึงกัน แต่สี่แยกทั้งหมดต้องผ่านสี่แยกนี้ถึงจะแยกย้ายกันออกไป ดังนั้นเด็กผู้หญิงคนนั้นจะต้องผ่านที่นี่แน่นอน”
พูดแบบนี้ นรมนก็เข้าใจ เธอนึกถึงโน้ตที่ชมพูทิ้งไว้อย่างช่วยไม่ได้
ไม่แปลกใจที่สาวน้อยคนนั้นไม่ถามอะไรเลย แถมยังบอกว่าจะคืนเงินให้พวกเขาในอนาคต ที่แท้ก็เป็นแฮกเกอร์ตัวน้อย
เห็นฝีมือชมพูแบบนี้ นรมนก็นึกถึงกานต์อย่างอดไม่ได้ ถ้าเด็กสองคนนี้อยู่ด้วยกัน ไม่รู้ว่าใครจะเก่งกว่าใคร
ชมพูเจ็บจนหน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อ แต่เธอไม่หยุดฝีเท้า
เธอออกจากบ้านมาสามวันแล้ว ก็ไม่รู้หม่ามี้จะเป็นอย่างไรบ้าง
ของมีค่าในครอบครัวโดนนักพนันอย่างพ่อเอาออกไปพนันหมดแล้ว ตอนนี้เอาเธอมาขายด้วย พูดให้สวยหรูคือให้เธอไปหาเงินกับลุงคนนั้น จริงๆ แล้วก็คือขายเธอนั่นแหละ
ตอนเธอจากมาหม่ามี้ก็ป่วยอยู่ เธอแอบทิ้งเงินเล็กน้อยให้หม่ามี้ ไม่รู้ว่าโดนพ่อขโมยไปหรือเปล่า
คิดถึงตรงนี้ ชมพูก็ไม่กล้ารอช้า
แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นบุริศร์และนรมน ทั้งร่างตกตะลึงทันที
เธอลบกล้องวงจรปิดโรงพยาบาลไปแล้ว ทำไมพวกเขาสองคนมาพบที่นี่ได้?
“พวกคุณเป็นใครกันแน่? จะทำอะไร?”
ชมพูมองพวกเขาด้วยใบหน้าระมัดระวัง
สองคนนี้สวมเสื้อผ้าแพงมาก สำหรับเธอ เสื้อผ้าชิ้นเดียวก็เพียงพอสำหรับค่าครองชีพหลายเดือนของครอบครัวพวกเขา
คนแบบนี้ช่วยชีวิตเธออย่างไร้เหตุผล แถมยังส่งเธอไปโรงพยาบาล ถึงขนาดเอาใจใส่เธออย่างใกล้ชิด ถ้าเป็นเด็กคนอื่นก็คงซาบซึ้งพระคุณอย่างยิ่ง แต่ชมพูใช้ชีวิตในสภาพแวดล้อมที่แตกต่างมาตั้งแต่เด็ก สิ่งที่เธอเห็น สิ่งที่เธอสัมผัสมันล้วนชั่วร้าย เธอไม่เชื่อว่าบนโลกใบนี้จะมีคนที่ดีกับคุณอย่างไร้เหตุผล
สำหรับเธอ เป็นไปได้อย่างสูงว่าบุริศร์และนรมนอาจจะเป็นพวกค้ามนุษย์ ไม่รู้ว่าจะเอาตัวเองไปขายที่ไหน ไม่อย่างนั้นจะให้เงินทุนมากขนาดนั้นกับตนได้อย่างไร
เธอบอกว่าจะคืนเงินให้พวกเขา จะคืนจริงๆ อย่างไรแล้วพวกเขาก็ช่วยชีวิตตนไว้จริงๆ แต่เธอจะไม่ให้โอกาสบุริศร์และนรมนทำร้ายตน
ดวงตาของชมพูที่อยู่ตรงหน้านั้นเย็นชาเล็กน้อย อย่างไรแล้วอายุก็ยังน้อย ซ่อนอารมณ์ไว้ไม่ค่อยได้ การแสดงออกถึงความระมัดระวังและความสงสัยนั้นบุริศร์และนรมนเห็นมันในสายตา
ในเวลานี้จู่ๆ นรมนก็หมดคำจะพูด
พูดอะไรดี?
บอกชมพูว่าพวกเขาไม่ใช่คนชั่ว?
แต่คนชั่วมันเขียนไว้บนหน้าหรือไง?
ในเวลานี้ นรมนค่อนข้างชื่นชมในความระมัดระวังและการป้องกันของชมพู นี่ถ้าเป็นกมล แค่ขาไก่ขาเดียวก็เดินตามเขาไปต้อยๆ แล้ว
ยิ่งเห็นชมพู นรมนก็ยิ่งคิดถึงกมลมากขึ้นเรื่อยๆ
บุริศร์ก็รู้สึกว่าเด็กผู้หญิงคนนี้น่าสนใจมาก นอกจากนี้ความคุ้นเคยที่เหมือนเคยเจอมาก่อนยิ่งทำให้เขาอยากรู้ว่าพ่อแม่ของเด็กคนนี้คือใครกันแน่
“เราไม่ได้จะทำอะไร แค่รู้สึกว่าช่วยชีวิตเธอไว้แล้ว ยังไงก็ต้องส่งเธอให้ถึงมือพ่อแม่ด้วยตัวเอง ไม่งั้นเราไม่สบายใจ”
“ไม่จำเป็น ฉันจำทางกลับบ้านได้ ฉันกลับเองได้ ฉันบอกแล้วไง เงินที่ติดหนี้พวกคุณฉันจะคืนให้”
ชมพูจ้องบุริศร์และนรมนเหมือนลูกหมาป่า ถึงแม้ตอนนี้จะอ่อนแอ ก็ยังรอโอกาสแยกเขี้ยวยิงฟัน
เธอที่เป็นแบบนี้คือบุคคลที่มีความสามารถ
บุริศร์นึกถึงสภาพแก่ๆ ของกานต์ ก็อดคิดไม่ได้ว่า ถ้าข้างกายมีเด็กผู้หญิงแบบนี้ นิสัยของลูกชายจะเกิดการเปลี่ยนแปลงบ้างไหม?
คิดแบบนี้ มุมปากเขาก็ยกขึ้นมาเล็กน้อย
“เด็กน้อยอย่างเธอบอกว่าจะคืนก็คืนได้เหรอ? ทำไมฉันต้องเชื่อเธอ? เธอก็เห็น ฉันออกเงินให้เธอไม่น้อย เงินนี้ฉันต้องอยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่ถึงจะแน่ใจได้ไม่ใช่เหรอ? รวมถึงค่ารักษาพยาบาลและอื่นๆ สองหมื่นห้าน่ะ ถ้าเธอมีเงินจริงๆ ก็คืนฉันตอนนี้เลย คืนแล้วฉันจะไม่ตามเธอไป”
นรมนได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้ ก็รู้สึกค่อนข้างละอายอย่างช่วยไม่ได้
นี่เป็นการรังแกเด็กในกรณีปกติไม่ใช่เหรอ?
ชมพูก็เม้มปาก มองบุริศร์ด้วยใบหน้าหดหู่
ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนดีอย่างที่คิดไว้!
แต่ตอนนี้เธอไม่มีเงินคืนเขาจริงๆ
ถึงแม้ตัวเองจะหางานพาร์ตไทม์ออนไลน์ หาเงินได้บ้าง แต่เธอยังไม่มีสิทธิรับงานแฮกเกอร์พวกนั้นที่โพสต์ออนไลน์ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่โดนพ่อขายเพราะเงินแค่ห้าพันหรอก
เงินหนึ่งอัฐสร้างความลำบากให้วีรบุรุษทำให้ชมพูไม่รู้ว่าควรเอ่ยปากอย่างไร้อย่างแท้จริง
บุริศร์ไม่มีจิตสำนึกที่จะรังแกเด็กน้อยสักนิด จึงพูดขึ้นอย่างเกียจคร้าน “ว่าไง? เธอจะออกตัวพาเรากลับไป หรือรอให้เราเรียกตำรวจแล้วกลับไปกับเธอ?”
ได้ยินบุริศร์จะเรียกตำรวจ ชมพูก็ขมวดคิ้วแน่น
ให้ตำรวจไปที่บ้านไม่ได้ ไม่อย่างนั้นหม่ามี้จะเป็นห่วงอีก
คิดถึงตรงนี้ ชมพูก็พูดอย่างเย็นชา “ฉันพาพวกคุณกลับไปก็ได้ แต่พวกคุณห้ามพูด ทุกอย่างปล่อยให้ฉันพูดโอเคไหม?”
“ได้”
บุริศร์ก็ไม่มีปัญหา
ในชั่วขณะหนึ่ง จู่ๆ เขาก็รู้สึกว่าเด็กผู้หญิงตรงหน้านี้เหมือนร่างคนคนนั้นมากเลย
แต่เป็นไปได้เหรอ?
ในใจบุริศร์มีความสงสัย นรมนก็เดินไปข้างหน้าอุ้มชมพูขึ้นมาแล้ว
เด็กคนนี้ผอมเกินไปแล้ว แทบไม่มีเนื้อเลย อุ้มแล้วรู้สึกเบามือ
หัวใจเธอก็อ่อนขึ้นมาทันที
“เธออายุเท่าไร?”
นึกถึงกมลที่ป่วยก่อนหน้านี้ก็ผอมจนเห็นกระดูกแบบนี้ น้ำเสียงนรมนอ่อนโยนอย่างยิ่ง
ชมพูรีบก้มศีรษะลง พูดขึ้นเสียงทุ้ม “เจ็ดขวบแล้ว”
ไม่คิดว่าจะอายุเท่าพวกกานต์กับกมล!
แต่ดูจากส่วนสูงและน้ำหนักนี้ ดูอายุแค่สี่ห้าขวบเท่านั้น
นรมนลูบศีรษะเธอ ไม่พูดอะไรอีก
บุริศร์ตามหลังนรมน ได้ยินคำกำกับชมพูว่าไปที่ตรอกเล็กหนึ่ง
ผ่านตรอกเล็กนั้นมาถึงประตูทางเข้าลานบ้านหนึ่งที่อยู่ท้ายสุด
ลานบ้านที่นี่ทรุดโทรมมาก ประตูก็โยกเยก เหมือนกับว่าถ้าลมพัดมันก็จะหล่น
นรมนไม่คิดว่าที่แบบนี้มนุษย์จะอาศัยอยู่ได้ แต่ได้ยินเสียงทุบตีดังมาจากด้านใน รวมถึงเสียงด่าเกรี้ยวกราดที่คำรามทุ้มต่ำของผู้ชาย
“เงินล่ะ? เงินอยู่ไหน? ก่อนไปยัยนั่นต้องทิ้งเงินให้แก! แกรีบเอามาให้ฉัน!”
ความไร้ยางอายของผู้ชายแทบทำให้นรมนโกรธทันที แต่บุริศร์ห้ามเธอไว้
ชมพูได้ยินเสียงนี้ ก็ตัวหดอย่างช่วยไม่ได้ แต่ก็ยังดิ้นหลุดออกจากอ้อมกอดนรมน เดินกะเผลกผลักประตูเข้าไปด้านใน
ในเวลานี้ก็มีเสียงผู้หญิงอ่อนแรงดังออกมา
“เบิร์ด แกยังเป็นคนไหม? แกขายลูกสาวฉันไปไว้ไหนแล้ว? แกเอาลูกสาวฉันคืนมา! คืนมาให้ฉัน! แค่กๆ~!”
เสียงผู้หญิงอ่อนแอ ดูเหมือนป่วย
เบิร์ดตบหน้าเธอ คว้าผมเธออย่างโหดเหี้ยม บังคับให้เธอเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายตรงหน้า
ครั้งหนึ่งผู้ชายคนนี้ก็มีกิริยาสง่างาม ในขณะนี้เพราะชีวิตหดหู่ละติดการพนันกลายเป็นนิสัย เปลี่ยนรูปลักษณ์ไปอย่างสิ้นเชิง เหมือนวิญญาณชั่วร้ายในนรก ทำให้เธอค่อนข้างกลัว
“ฉันเอาเธอไปขายแล้วทำไม? ฉันหวังดีกับเธอ ไม่งั้นอยู่กับแก แกจะให้อะไรเธอได้? อยู่ข้างนอกก็ยังได้กินข้าว!”
“นี่แกพูดภาษาคนไหม? เธอเด็กขนาดนั้น แกเอาเธอไปขายยังบอกอีกนะว่าหวังดีกับเธอ? เบิร์ด หลายปีที่ผ่านมาถ้าไม่เห็นแก่ชมพู แกคิดว่าฉันจะใช้ชีวิตแบบนี้อยู่กับแกเหรอ?”
ดูเหมือนประโยคนี้ของผู้หญิงจะโดนจุดอ่อนอะไรบางอย่างของเบิร์ดเสียงก็แหลมคมขึ้นมาทันที เหวี่ยงตบใส่ร่างผู้หญิง
“ชีวิตแบบนี้ของฉันใครให้ฉันมาล่ะ? ฮะ? น้ำ แกลืมไปแล้วหรือไง? ครั้งหนึ่งฉันเคยเป็นคุณชายในครอบครัวร่ำรวย ถ้าไม่ใช่เพราะแก ฉันจะเป็นแบบในตอนนี้ไหม? ตระกูลธีรกุลภักดีของเราจะตกอับเป็นแบบนี้ไหม? แกมันชั้นต่ำ! ฉันจะบอกแกให้ นี่คือสิ่งที่แกติดหนี้ฉันทั้งหมด! ติดหนี้ตระกูลธีรกุลภักดีของเรา! แกรีบเอาเงินออกมาให้ฉัน ไม่งั้นฉันจะขายแกให้กับไนต์คลับเป็นเด็กนั่งดริ้งค์!”
“แกกล้าเหรอ!”
“แกอย่าบังคับฉัน! ผู้หญิงแพศยาอย่างแก ไปที่นั่นก็เหมาะกับตัวแกนั่นแหละ!”
เบิร์ดก็โมโหแล้วจริงๆ ไม่สนผลที่ตามมา ต่อยและเตะน้ำทันที
ชมพูได้ยินแม่โดนทุบตี ก็ทรุดตัวลงกับพื้นด้วยความร้อนรน แต่ไม่สนบาดแผลที่ขา ลุกขึ้นมาแล้ววิ่งเข้าไปข้างใน
“แกปล่อยหม่ามี้ฉันนะ! เบิร์ด! ฉันจะฆ่าแก!”
เด็กน้อยดวงตาแดงก่ำไปหมด คว้ามีดทำครัวข้างๆ ขึ้นมาแล้วพุ่งเข้าไปที่เบิร์ดทันที
