ดวงตานรมนหรี่ขึ้นมาทันที
เมื่อครู่นี้ผู้ชายคนนี้โดนเธอเตะออกไปแล้ว เธอนึกว่าเขาจะลุกไม่ได้ครึ่งวัน ไม่คิดว่าจะวิ่งออกไปเรียกคน?
และเขาว่าไงนะ?
บอกว่าบุริศร์คือชายชู้ของน้ำ?
ต่อหน้าเด็กเจ็ดขวบ พูดไม่รู้จักกาลเทศะแบบนี้กวนบาทาเกินไปแล้ว!
อีกอย่างตอนนี้น้ำกำลังพิงไหล่บุริศร์ร้องไห้อยู่ จู่ๆ นรมนก็รู้สึกคำว่าชายชู้สองคำนี้มันแสลงหูเป็นพิเศษ
ดวงตาเธอค่อนข้างเย็นชา
“หนู เดี๋ยวเธอเชื่อฟังปกป้องหม่ามี้เธอนะ น้าจะไปสั่งสอนไอ้พ่อชั่วของเธอคนนั้น ให้เขาเข้าใจวิธีปฏิบัติตนหน่อย”
นรมนโกรธแล้วจริงๆ
เดิมทีแล้วความรุนแรงในครอบครัวนั้นไม่ถูกต้อง ชายคนนี้ไม่เพียงแต่ไม่ละอาย คนแบบนี้น้ำยังชินกับมันอีก!
กำลังอยากว่าน้ำสักสองประโยค แต่น้ำร้องไห้แทบหายใจไม่ออกแล้ว นรมนก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้
ช่างเถอะ วันนี้เธออารมณ์ดี ไม่เอาเรื่อง
คิดแบบนี้แล้ว นรมนก็จะเดินออกไปข้างนอก แต่ได้ยินบุริศร์พูดขึ้น “นรมน เรื่องนี้ให้น้ำจัดการเองดีกว่า ชีวิตตัวเองกลายเป็นแบบนี้ ถ้าไม่คิดจะเปลี่ยนแปลงคุณก็ทำต่อ ถ้าอยากให้อนาคตที่ดีกับลูกสาวคุณ งั้นก็แก้ปัญหาทั้งหมดนี้ด้วยตัวเอง คุณไม่ต้องห่วง มีฉันอยู่ ไม่มีใครมาแทรกแซงความคิดคุณได้”
ในเวลานี้ บุริศร์เอาแต่ใจและเย่อหยิ่ง
นรมนชอบมันมากๆ เลย แต่ในเวลาเดียวกันก็มองไปทางน้ำ
บุริศร์ที่เป็นแบบนี้น่าหลงใหลที่สุด น้ำคงไม่ชอบคุณบุริศร์ของเธอหรอกนะ?
น้ำร้องไห้จนค่อนข้างเหนื่อยแล้ว ในเวลานี้ได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้ ก็ชะงักอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นก็ออกมาจากอ้อมกอดบุริศร์ พูดขึ้นอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย “ขอโทษค่ะ หัวหน้าบุริศร์ ฉันทำเกินขอบเขต”
“อารมณ์ดีขึ้นหรือยัง? งั้นก็ไปแก้ปัญหาเอง ให้ลูกสาวคุณได้เห็นว่าหม่ามี้ของเธอครั้งหนึ่งเคยเป็นคนที่มีอำนาจมากแค่ไหน!”
นรมนไม่เข้าใจอดีตของน้ำ แน่นอนว่าไม่รู้ว่าน้ำในตอนนี้มีผลกระทบต่อบุริศร์มากแค่ไหน แต่เห็นการแสดงออกที่เศร้าของบุริศร์ เธอก็เดาออกได้บ้าง
น้ำเรียกบุริศร์ว่าหัวหน้าบุริศร์ ก็แสดงว่าน้ำเคยเป็นทหารของบุริศร์
นรมนรู้ ลูกน้องของบุริศร์ไม่มีคนอ่อนแอ
แต่ถ้าเป็นอย่างที่บุริศร์พูดทั้งหมดจริงๆ น้ำก็น่าจะสุดยอดมาก จะโดนเบิร์ดทำความรุนแรงในครอบครัวได้อย่างไร แถมยังปกป้องลูกตัวเองไม่ได้อีก?
ความสงสัยของนรมนเพิ่งเริ่ม ก็ได้ยินน้ำพูดเสียงเบา “หัวหน้าบุริศร์ ฉันไม่ใช่ฉันในอดีตแล้วค่ะ”
“หมายความว่าไง?”
บุริศร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย
น้ำยิ้มขมขื่นขณะพูดขึ้น “เพื่อควบคุมฉันได้เบิร์ดมันวางยาพิษฉัน ตอนนี้ฉันไม่มีแรงเลย ถึงจะจำกระบวนท่าต่อสู้ในอดีตได้ แต่ก็สู้ไม่ได้แล้ว ฉันยกถังน้ำไม่ขึ้นด้วยซ้ำ”
นี่คือความเศร้าในฐานะผู้หญิงคนหนึ่ง ยิ่งเป็นความเศร้าของทหารผ่านศึกคนหนึ่ง
หลายปีที่ผ่านมาเธอคับข้องใจมาตลอด ไม่มีใครให้บอก และไม่กล้าบอก แต่ในขณะนี้ได้เจอบุริศร์แล้ว ราวกับว่าเธอเห็นความหวังเล็กน้อย
จู่ๆ น้ำก็คุกเข่าให้บุริศร์
“คุณทำอะไร? ขึ้นมา!”
บุริศร์ค่อนข้างโมโหในการกระทำของเธอ
น้ำพูดขึ้นเสียงทุ้ม “หัวหน้าบุริศร์ ได้โปรดคุณพาชมพูออกไป มีคุณดูแลชมพูฉันก็วางใจแล้ว”
“ลูกสาวคุณก็พาไปเองสิ ตอนนี้บ้านฉันมีลูกห้าคนแล้ว ทำไมเธอคิดว่าฉันมีแรงและเวลาช่วยคุณพาลูกสาวไป? อีกอย่างคุณคิดว่าคุณอยู่ที่นี่ แล้วชมพูจะออกไปกับฉันเหรอ?”
“หม่ามี้ ฉันไม่ไป! ฉันไม่ทิ้งคุณ!”
ชมพูตกใจกลัวจนร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้ง
นรมนก็ถือว่ามองสถานการณ์ออกนิดหน่อย
“คุณมีเรื่องในใจอะไรที่พูดยากกันแน่ฮะ? อยากอยู่ที่นี่โดนทารุณเหรอ? เห็นลูกสาวคุณเป็นห่วงคุณ คุณไม่เสียใจเหรอ?”
เผชิญหน้ากับคำถามนรมน น้ำก็กัดปากไม่พูด
บุริศร์รู้นิสัยของน้ำ
ผู้หญิงคนนี้ถึงแม้จะดูอ่อนแอ แต่จริงๆ แล้วดื้อรั้นกว่าใครๆ
เมื่อเห็นชมพูเขาก็รู้สึกว่าในร่างชมพูมีเงาของใครสักคน ในตอนนี้รู้แล้วว่าเป็นลูกของน้ำ สมองบุริศร์ก็ค่อนข้างปรับตัวได้แล้ว
“ชมพูคือลูกของเขาเหรอ?”
น้ำเงยหน้าขึ้นทันที ดวงตามีความประหลาดใจ แต่รีบซ่อนมันไว้
“ไม่ใช่ เป็นลูกของเบิร์ด”
ยิ่งน้ำพูดอย่างมั่นใจ บุริศร์ก็ยิ่งสงสัย
“คุณน่าจะรู้นิสัยคนคนนั้น ในตอนนั้นที่ปล่อยคุณจากไปก็เพราะหวังดีกับคุณ เพื่อให้คุณมีชีวิตต่อไปได้ แต่ถ้าให้เขารู้ว่าในตอนนั้นคุณจากไปแล้วทำร้ายลูกของเขา คุณคิดว่าหลายปีที่ผ่านมาทุกอย่างที่ชมพูแบกรับเขาจะยอมวางมือยุติเรื่องราวไหม? จะไม่โทษคุณไหม? น้ำ ไม่ว่าจุดเริ่มต้นคุณเป็นยังไง แต่จะทำลายทุกอย่างนี้ไม่ได้”
คำพูดของบุริศร์ทำให้น้ำกระวนกระวายเล็กน้อย
“ไม่ใช่นะ หัวหน้าบุริศร์ ชมพูคือลูกสาวของเบิร์ด!”
“แล้วทำไมเธอไม่นามสกุลธีรกุลภักดี”
คำพูดนี้ทำให้ดวงตาชมพูเป็นประกายขึ้นมาทันที
“ฉันไม่ใช่ลูกสาวของเบิร์ดเหรอ? หม่ามี้ เขาไม่ใช่พ่อฉันใช่ไหม? ไม่มีพ่อแท้ๆ คนไหนปฏิบัติกับฉันแบบนี้หรอก! หม่ามี้!”
คำพูดชมพูเหมือนปลายมีดแหลมแทงหัวใจน้ำ
เธอกัดปาก พูดขึ้นด้วยเสียงเฉียบขาด “หุบปาก! ลูกคือลูกสาวของเขา! คือลูกสาวของแม่กับเขา!”
น้อยครั้งมากที่น้ำจะตำหนิชมพูแบบนี้ ในขณะนี้โกรธมากจริงๆ
ชมพูไม่กล้าถามอีก ดวงตาบุริศร์หรี่เล็กน้อย กำลังคิดอะไรบางอย่าง
“เรื่องนี้เดี๋ยวค่อยว่ากัน”
เบิร์ดพาคนบุกเข้ามาแล้ว
“พวกมันนี่แหละ! พวกมันคือคนที่นังชั้นต่ำน้ำพามา ชายคนนั้นคือชายชู้ของมัน!”
เมื่อเบิร์ดเข้ามาก็โจมตีน้ำ แต่มันแพร่กระจายไปยังบุริศร์ด้วย
อารมณ์รุนแรงของนรมนก็ทนไม่ไหวแล้ว เดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าวตบหน้าเบิร์ดสองทีโดยทันที
“ปากแกเต็มไปด้วยอึหรือไง? กล้าพูดว่าผู้ชายของฉันคือชายชู้? ฉันไม่มีสมองคิดเหรอ? ที่จะพาผู้ชายของฉันออกมาหาพวกผู้หญิง?”
ท่าทางดุๆ ของนรมนนี้ทำให้มุมปากบุริศร์ยกขึ้นเล็กน้อย
ความรู้สึกตอนโดนภรรยาประกาศความเป็นเจ้าของนี่มันงดงามมากจริงๆ
น้ำตกตะลึงเล็กน้อย
ถึงแม้เธอจะเดาสถานะของนรมนออก แต่ไม่คิดว่านิสัยเธอจะฉุนเฉียวแบบนี้
เธอที่เป็นแบบนี้ทำให้น้ำนึกถึงชีวิตในอดีตของตัวเองขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
ครั้งหนึ่งเธอก็เคยอวดดีกำเริบเสิบสาน เปล่งปลั่งแบบนี้เหมือนกัน
ครั้งหนึ่งเธอก็ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของโลก เท้าเดียวก็ก้าวเข้าสู่โอรสคนโปรดของสวรรค์
ถ้าไม่ได้รักผู้ชายคนนั้น บางทีปัจจุบันของเธออาจจะแตกต่าง
แต่จะเสียใจภายหลังไหม?
ในหัวสมองปรากฏใบหน้าชั่วร้ายกำเริบเสิบสานนั้น น้ำเข้าใจทันที ถ้าย้อนเวลากลับได้ ให้เธอได้เลือกอีกครั้ง เธอก็คงทิ้งทุกอย่างเพื่อรักษาเขาเหมือนเดิม
มุมปากน้ำยกขึ้นเล็กน้อย
เบิร์ดโดนนรมนทำร้ายจนดวงตาพร่ามัวเกิดดาว หันสายตาไปเห็นน้ำยิ้มอ่อนๆ ก็โกรธจัดอย่างช่วยไม่ได้
“นังชั้นต่ำ! แกดีใจมากที่ฉันโดนทำร้ายใช่ไหม?”
“ใช่!”
น้ำเสียงดัง ดวงตาอดกลั้นคู่นั้นในที่สุดก็ระเบิดสีสันที่เธอควรมี
ในชั่วขณะหนึ่งเบิร์ดและคนด้านหลังเขาก็ตกตะลึง
“น้ำ แกบ้าไปแล้วเหรอ? ไม่คิดว่าจะกล้าพูดแบบนี้กับลูกชายฉัน!”
ด้านหลังเบิร์ดมีหญิงชราคนหนึ่งตอบสนองก่อนใคร โกรธจนไม่ไหวแล้ว
ตั้งแต่น้ำกับเบิร์ดแต่งงาน เธอก็อ่อนน้อมถ่อมตัว เบิร์ดของพวกเขาพูดอะไรก็ตามนั้น มีส่วนให้น้ำพูดที่ไหนกัน?
ในขณะนี้ผู้หญิงคนนี้กล้าพูดงั้นเหรอ?
“เบิร์ด สั่งสอนนังชั้นต่ำนี่ซะ! ให้เธอรู้ว่าบ้านนี้ใครเป็นคนตัดสิน!”
ได้ยินหญิงชราพูดแบบนี้ ชมพูก็รีบจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อปกป้องน้ำ แต่นรมนห้ามเอาไว้
“หนู ต้องเชื่อใจหม่ามี้เธอ หล่อนปกป้องเธอได้ และปกป้องตัวหล่อนเองได้ ตราบใดที่หล่อนต้องการ!”
ตั้งแต่น้ำพูดออกมาอย่างมั่นใจ นรมนก็รู้ว่าน้ำไม่คิดจะทนแล้ว
ในเวลานี้ ราวกับว่าเธอเห็นความภูมิใจและความเอาแต่ใจในอดีตจากร่างน้ำ
หลายปีที่ผ่านมา เพื่อชายคนนั้น เพื่อลูก น้ำอดทนมาตลอด ร่างกายไม่มีแรงต้านทานเพราะถูกควบคุม แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว
บุริศร์สนับสนุนอยู่ข้างๆ เธอ คุณนายบุริศร์ก็สามารถปกป้องลูกเธอได้ เธอมีอะไรให้กลัว?
อย่างเลวร้ายที่สุดร่างกายบอบช้ำนี้จะพังพินาศไปพร้อมกับไอ้คนนี้ ก็ถือว่าเป็นผลลัพธ์ที่ดี
เมื่อก่อนน้ำกลัวตัวเองจะตายแล้ว ชมพูไม่มีคนดูแล ตอนนี้มีบุริศร์อยู่ ถึงแม้ปากเขาจะบอกว่าไม่ดูแลชมพู แต่น้ำรู้ว่าเขาจะดูแล!
เพราะความรู้สึกของเขากับคนคนนั้นทำให้เขาจะไม่นิ่งดูดาย
น้ำทำเสียงฮึดฮัดเย็นชา มองหญิงชราแล้วพูดขึ้น “ลูกชายแกตอนนี้เข้ามาหาฉันไม่ได้หรอก แกลองให้เขาทำร้ายฉันดูสิ!”
“น้ำ แกอย่าอวดดีเกินไปนัก!”
เบิร์ดโดนน้ำทำให้เสียหน้าในที่สาธารณะ สีหน้าก็โหดเหี้ยมขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ “แกอย่าลืมนะ ฉันทำให้แกเกิดได้ ก็ทำให้แกตายได้!”
ถ้าเป็นก่อนหน้านี้นรมนคงฟังความหมายในคำพูดเขาไม่ออก แต่น้ำเคยบอกแล้วว่าเธอโดนวางยาพิษ ดังนั้นไอ้เบิร์ดคนนี้มันคือสัตว์เดรัจฉาน!
ตอนนี้เขากำลังขู่น้ำ
ในอดีตวิธีการนี้มันได้ผล
น้ำกลัวตัวเองตายไปแล้ว ลูกยังเล็กเกินไป จะโดนเบิร์ดเอาไปขายหรือไม่ก็โดนย่ำยี ตอนนี้เธอไม่กลัวแล้ว
เธอยิ้มเยาะขณะพูดขึ้น “ทำให้ฉันตายเหรอ? เอาสิ ฉันอยากรู้เหมือนกัน คุณหนูใหญ่ตระกูลพรรณโรจน์อย่างฉันตายในน้ำมือเบิร์ดคนอย่างแก ป้องลูกพี่ลูกน้องฉันจะเพิกเฉยไหม? ถึงแม้ตอนนี้ลูกพี่ลูกน้องฉันจะเกษียณไปแล้ว เป็นแค่หมอทหาร แต่เส้นสายตระกูลพรรณโรจน์ของเรายังอยู่ คุณพ่อของพี่สะใภ้ฉันคือพันโทผู้มีเกียรติ! ลูกพี่ลูกน้องต่างแซ่ของพี่สะใภ้ฉันคือคุณชายอรรณพแห่งเมืองชลธี แกคิดว่าสองอิทธิพลนี้รวมเข้าด้วยกัน ด้วยชะตากรรมในตอนนี้ของตระกูลธีรกุลภักดีพวกแกจะขวางได้ไหม?”
สีหน้าเบิร์ดซีดทันที
แต่คุณนายสุนันท์ไม่กลัวคำพูดเหล่านี้ของน้ำ ยิ้มเยาะขณะพูดขึ้น “เลิกเอาชื่อคุณหนูใหญ่ตระกูลพรรณโรจน์ของแกมาขู่ หลายปีที่ผ่านมาถ้าตระกูลพรรณโรจน์ใส่ใจแก แกจะอยู่ที่นี่กับลูกชายฉันมาเจ็ดปีเหรอ? น้ำ ตระกูลพรรณโรจน์ทิ้งแกไปนานแล้ว! ไม่คิดว่าแกจะยังฝันกลางวัน! น่าขำจริงๆ! ถ้าวันนี้ลูกชายฉันไม่ตีแก ฉันก็จะตีนังชั้นต่ำคนไม่สำคัญอย่างแกเอง!”
ขณะที่พูด คุณนายสุนันท์ก็หยิบด้ามไม้ถูพื้นข้างๆ ขึ้นมา แล้วฟาดไปที่น้ำ
บุริศร์ก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าว ขวางตรงหน้าน้ำทันที เตะด้ามไม้ถูพื้นในมือคุณนายสุนันท์กระเด็นออกไป และเดินไปบีบคอคุณนายสุนันท์ทันที
เขาโกรธแทบระเบิดแล้วจริงๆ!
ลูกน้องของเขา ทหารที่โดดเด่นที่สุด ลูกพี่ลูกน้องสุดที่รักของป้อง ไม่คิดเลยว่าหลายปีที่ผ่านมาโดนไอ้พวกนี้รังแกจนกลายเป็นแบบนี้ ในขณะนี้กล้าตะโกนว่าจะทำร้ายและฆ่าต่อหน้าเขา นี่ถ้าป้องอยู่ที่นี่ ไม่แน่ว่าเอามีดผ่าตัดจัดการคนพวกนี้ก็อาจจะไม่หายเกลียดชัง!
