“ฉันว่าแกอยากตายมากจริงๆ!”
เสียงบุริศร์ไม่ดัง แต่ทำให้อุณหภูมิทั้งห้องเย็นจนถึงจุดเยือกแข็งราวกับนรก
ถึงแม้คุณนายสุนันท์จะพ่ายแพ้ แต่หลายปีที่ผ่านมานี้อาศัยการข่มเหงรังแกน้ำจนพัฒนากลายเป็นเกิดภาพลวงตาว่าตัวเองเหนือกว่า ในขณะนี้โดนบุริศร์บีบคอเหมือนยกลูกไก่ ความรู้สึกหายใจไม่ออกทำให้เธอหวาดกลัวตื่นตระหนกขึ้นมา
“แกเป็นใคร? ฉันจะเตือนแกไว้นะ ถ้าแกทำให้ฉันเจ็บ ฉันจะให้ลูกชายฉันฟ้องแก!”
“งั้นแกก็ลองดูสิ! ดูสิว่าแกจะฟ้องฉัน หรือฉันจะฟ้องแก! ฉันรอบรองว่าจะทำให้ทุกคนในตระกูลธีรกุลภักดีของแกเข้าคุกให้หมด!”
ในดวงตาบุริศร์มีแต่ความอาฆาต
เบิร์ดตกใจกลัวทันที
“แกปล่อยแม่ฉันนะ มีอะไรเรามาพูดกันดีๆ”
“พูดกันดีๆ? ตอนนี้คิดได้แล้วเหรอว่าจะคุยกับฉันดีๆ? ตอนแกทำร้ายน้ำ ตอนแกขายลูก เคยคิดจะคุยกับฉันดีๆ ไหม?”
บุริศร์เกิดไฟสุมในอก เขาอยากจะฆ่าคนพวกนี้ตรงหน้าให้หมดถึงจะหายโกรธ แต่เขาทำไม่ได้
น้อยครั้งมากที่นรมนเห็นบุริศร์อยู่ในสภาพนี้ ในขณะนี้เห็นเขาเป็นแบบนี้ แล้วได้ยินว่าน้ำคือลูกพี่ลูกน้องของป้อง ในใจก็เข้าใจแล้ว
ไม่แปลกเลยที่บุริศร์จะโกรธขนาดนั้น
ป้องคือพี่น้องที่ดีที่สุดของบุริศร์ น้ำคือทหารที่ดีที่สุดของบุริศร์ ในตอนนี้โดนคนกลุ่มหนึ่งรังแก มันน่าโกรธจริงๆ
แต่บุริศร์ฆ่าคนจริงๆ มันก็ไม่ดี
นรมนกระแอมไอแล้วพูดขึ้น “บุริศร์ บางครั้งคนตายไปมันก็ไม่ใช่การลงโทษที่ดีที่สุด ในทางกลับกันการมีชีวิตอยู่ก็จะได้มีโอกาสทำให้พวกมันชดใช้ความผิด”
เมื่อพูดคำนี้ออกไป เบิร์ดก็มองไปทางนรมนทันที ในดวงตามีความเกลียดชังเคลื่อนผ่านไป
“ยัยนี่แกชั่วร้ายเกินไปแล้ว!”
“คนที่ชั่วร้ายยิ่งกว่ายังมาไม่ถึงนะ ฉันรับรองเลยว่าจะทำให้พวกแกทุกข์ทรมานมากที่สุด ว่าไง? อยากลองไหม?”
สำหรับผู้ชายอย่างเบิร์ด นรมนไม่สนใจเลย อยากรีบฆ่าให้ตายด้วย แต่เธอก็รู้ว่าเธอไม่สามารถแตะต้องกฎหมายได้
มือบุริศร์คลายออกเล็กน้อย คุณนายสุนันท์ไอขึ้นมาติดต่อกัน
ถึงแม้เบิร์ดจะตีภรรยา แต่ก็เป็นลูกกตัญญู เห็นแม่ตัวเองโดนบุริศร์บีบคอ ก็กระวนกระวายอย่างช่วยไม่ได้
“แกคิดจะทำอะไรกันแน่? เป็นชู้กับน้ำนังชั้นต่ำคนนี้ใช่ไหม? ไม่งั้นจะออกหน้าแทนมันทำไม? แกเป็นพ่อแท้ๆ ของชมพูไอ้ลูกนอกสมรสนั่นใช่ไหม?”
เบิร์ดพูดแบบนี้ นรมนและบุริศร์ก็เข้าใจทันที
ชมพูไม่ใช่ลูกของเบิร์ดอย่างที่คิดไว้
มิน่าล่ะ!
ใครจะโหดเหี้ยมกับลูกสาวแท้ๆ ของตนแบบนี้ได้?
ดวงตาชมพูเป็นประกายทันที แววตาบุริศร์ที่มองก็ค่อนข้างแตกต่างแล้ว
น้ำรีบพูดขึ้น “แกพูดอะไรไร้สาระ? ชมพูคือลูกของแกกับฉัน!!”
“แกพูดเหลวไหล! ฉันไม่เคยแตะต้องแก จะมีลูกได้ไง?”
ในเวลานี้เบิร์ดแทบไม่สนแล้ว
และนรมนกับบุริศร์ก็ล้วนแปลกใจ
เบิร์ดไม่เคยแตะต้องน้ำ?
เป็นไปได้อย่างไร!
ผู้ชายคนนี้แค่เห็นก็รู้แล้วว่าไม่ใช่คนดีอะไร น้ำหน้าตาสวยมากขนาดนั้น แต่งงานเข้าบ้านแต่ไม่แตะต้องเธอ คิดอย่างไรก็ไม่สมเหตุสมผล
น้ำโดนพูดเรื่องนี้ออกมาในที่สาธารณะ ก็รู้สึกอายไม่มากก็น้อย
เบิร์ดเห็นบุริศร์เป็นชายชู้ของน้ำไปแล้ว เพื่อแม่ตัวเอง จึงรีบพูดขึ้น “ผู้หญิงคนนี้ฉันไม่เคยแตะต้องมาก่อนเลย ฉันสาบาน แกปล่อยแม่ฉันไป ฉันรับรองว่าในอนาคตฉันจะไม่ตีแกแล้วโอเคไหม?”
“แกยังคิดว่ามีอนาคตอีกเหรอ?”
บุริศร์รู้สึกว่าเบิร์ดมันไม่มีสมองคิดแล้วจริงๆ
“หย่ากับเธอซะ! ปล่อยให้เธอเป็นอิสระ!”
“ไม่ได้!”
เดิมทีแล้วนึกว่าไม่มีอะไรมาเป็นอุปสรรคขวางสิ่งที่บุริศร์พูดออกมาเมื่อครู่ แต่ได้ยินการปฏิเสธอันรุนแรงของเบิร์ด
“ชีวิตนี้ของน้ำถึงเธอจะตาย ก็ต้องตายในตระกูลธีรกุลภักดีของฉัน”
เมื่อพูดคำนี้ออกไป สีหน้าน้ำก็เปลี่ยนไป กัดปากยับยั้งความเศร้าในดวงตา
“ตายใช่ไหม? ถ้าฉันตายไป แกจะปล่อยชมพูไปใช่ไหม?”
น้ำเงยหน้าขึ้นทันที สิ่งที่พูดออกมานั้นแตกร้าว ทำให้นรมนเกิดความรู้สึกไม่สบายใจในชั่วขณะหนึ่ง
“น้ำ แกอย่าทำอะไรโง่ๆ!”
เบิร์ดก็ตกใจกับความเด็ดเดี่ยวของน้ำเช่นกัน
เป็นเวลาหลายปีแล้ว เขาตีและด่าน้ำ รังแกน้ำกลายเป็นนิสัยไปแล้ว ทำให้เขาลืมว่าครั้งหนึ่งน้ำมีแววตาที่สุกใสมากแค่ไหน มีความโดดเด่นมากแค่ไหน และน่าลุ่มหลงแค่ไหน
ที่บอกว่าไม่เคยรักผู้หญิงคนนี้ เบิร์ดพูดขัดเจตจำนงของตัวเอง แต่เพราะเคยรรัก ก็เลยยอมทนแต่งงานกับเธอโดยที่เธอมีลูกกับคนอื่น
น้ำเธอโดดเด่น แต่ก็ไม่สมควรโดนดูถูกแบบนี้ แต่เพราะน้ำ ตระกูลธีรกุลภักดีก็เสื่อมอย่างรวดเร็ว จากครอบครัวร่ำรวยกลายเป็นยากจน เขาจะไม่เกลียดได้อย่างไร?
เบิร์ดมองน้ำ ขบฟันพูดขึ้น “แกอย่าแม้แต่จะคิด! ถ้าแกตายไป ฉันจะเอาลูกสาวแกไปขายที่สนามต่อสู้ที่มืดที่สุด ทำให้เธอกลายเป็นวัตถุที่โดนผู้ชายพยายามสู้กันเพื่อย่ำยีก็ได้ ฉันแตะต้องแกไม่ได้ ไม่ได้หมายความว่าฉันจะแตะต้องลูกสาวแกไม่ได้ ไม่แน่ฉันอาจจะได้เธอก่อน แล้วก็ค่อยขายเธอก็ได้!”
“หน้าด้าน! เบิร์ด แกยังเป็นคนอยู่ไหม?”
น้ำไม่คิดเลยว่าตอนนี้เบิร์ดจะกลายเป็นแบบนี้
ครั้งหนึ่งเขาเป็นคนรูปหล่องดงาม สุภาพเรียบร้อย ในตอนนี้กลายเป็นวิญญาณชั่วร้าย น่ากลัวและน่าสยองขวัญ
เบิร์ดกลับหัวเราะขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง หัวเราะจนเจ็บหน้าอก กระแอมไออย่างต่อเนื่อง น้ำตาไหลออกมา แล้วพูดขึ้นเหมือนผี “คน? ฉันไม่ใช่คนตั้งนานแล้ว น้ำ ชีวิตนี้ของแกเกิดมาเป็นคนของฉัน ตายไปก็เป็นผีของฉัน! ถ้าฉันไม่ได้อนุญาต แกก็ลองตายดูสิ!”
น้ำโกรธจนตัวสั่นระริก
เป็นครั้งแรกที่นรมนเจอผู้ชายไร้ยางอายเช่นนี้ ก็กริ้วโกรธอย่างช่วยไม่ได้
“เป็นขนาดนี้แล้วยังไม่ลืมที่จะขู่อีกนะ!”
นรมนก้าวไปข้างหน้าแล้วเตะอีกครั้ง เตะเป้าเบิร์ดโดยตรง
เบิร์ดเจ็บจนกรีดร้องออกมา แต่ก็ยังหัวเราะเสียงดังต่ออย่างบ้าคลั่ง
“แกอยากให้ฉันขาดคนสืบสกุลเหรอ? ไม่ต้องลำบากขนาดนั้น! วันนั้นที่ฉันแต่งงานกับน้ำ ฉันก็โดนวางยาไปแล้ว ชีวิตนี้เป็นผู้ชายไม่ได้แล้ว! แกคิดเหรอว่าฉันไม่กล้าแตะต้องเธอจริงๆ? แต่ฉันทำไม่ได้ต่างหาก!”
ดวงตาเบิร์ดแดงก่ำทันที เหมือนสัตว์ร้ายที่โดนยั่วโมโห
“ฉันแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ แต่สูญเสียศักดิ์ศรีความเป็นผู้ชายไปแล้ว! ตระกูลธีรกุลภักดีของเรามีลูกชายคนเดียว มาถึงรุ่นของฉัน ฉันไม่มีลูกแม้แต่คนเดียว เพราะฉันแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ไง ก็เลยโดนหักธูปไม่มีลูกมีหลาน! ฉันไม่ควรเกลียดเหรอ? ไม่ควรเหรอ?”
คำถามของเบิร์ดนั้นทรงพลัง
“ได้ยังไง?”
ทั้งร่างน้ำตกตะลึง
เรื่องนี้เธอไม่รู้จริงๆ!
นรมนกับบุริศร์ก็ตกตะลึงเช่นกัน แต่นรมนตอบสนองอย่างรวดเร็ว
“ถึงจะเป็นแบบนี้ ก็ไม่ใช่เหตุผลที่แกจะทำความรุนแรงในครอบครัวกับน้ำได้นะ! ถ้าไม่รักเธอ ทำไมไม่หย่า? มันดีกับทั้งคู่!”
“ทำไมฉันต้องปล่อยเธอไป? แกควรถามน้ำผู้หญิงคนนี้ เธอไปคบกับผู้ชายแบบไหนกันแน่? ในเมื่อไม่รักฉัน จะแต่งงานกับฉันทำไม? แต่งงานกับฉันแล้ว ให้ฉันรับของเหลือมาก็ช่างเถอะ ผู้ชายคนนั้นยังทำลายศักดิ์ศรีความเป็นชายของฉันอีก แถมยังปราบปรามธุรกิจครอบครัวของตระกูลธีรกุลภักดีเรา ในชั่วข้ามคืน เพราะฉันแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ ฉันกับตระกูลธีรกุลภักดีของเราไม่มีทางฟื้นคืนได้ตลอดไป ทำไมฉันต้องปล่อยเธอไปง่ายๆ ด้วยล่ะ? หย่ากับเธอเหรอ? แล้วความเสียหายที่ไม่เคยมีมาก่อนของฉันกับตระกูลธีรกุลภักดีของเราจะคิดบัญชียังไง?”
คำพูดของเบิร์ดทำให้คุณนายสุนันท์ในมือของบุริศร์ตะลึงไปหมด เธอคิดมาตลอดว่าหลายปีที่ผ่านมาเบิร์ดไม่มีลูกก็เพราะน้ำใช้การไม่ได้
แต่ตอนนี้เธอรู้แล้ว มันเป็นเพราะน้ำ ลูกชายตัวเองแม้แต่ผู้ชายก็ไม่ใช่ ถ้าอย่างนั้นเมื่อครู่นี้ที่เขาบอกว่าจะทำลายชมพูเด็กคนนั้นก็แค่ส่งกลิ่นเหม็นออกมา พูดจาเหลวไหลเฉยๆ?
คุณนายสุนันท์ร้องไห้คร่ำครวญขึ้นมาทันที
“น้ำ แกทำเรื่องชั่วร้ายสมควรได้รับโทษ! อย่าว่าแต่แกทำลายตระกูลธีรกุลภักดีของเรา แกยังทำลายลูกชายฉันด้วย! ฉันจะไม่ปล่อยแกไป! ฉันจะฆ่าแก! ฉันจะต้องฆ่าแกให้ได้!”
คุณนายสุนันท์ดิ้นรน
ความตกใจของน้ำถือว่าคลายลงบ้างแล้ว นึกถึงการปฏิบัติตนของผู้ชายคนนั้น เธอก็พูดอย่างหนักแน่น “ไม่ เขาไม่ได้ทำ! เขาปล่อยฉันไปตั้งแต่แรก อยากให้ฉันไปแสวงหาความสุขของตัวเอง เขาไม่ใช่คนแบบนั้น ไม่ใช่คนแบบนั้นอย่างที่แกพูดแน่นอน!”
“พูดมาขนาดนี้แล้ว แกยังปกป้องมันอีกเหรอ?”
เบิร์ดหันศีรษะไปมองบุริศร์
บุริศร์ยืนอยู่ตรงนั้นอย่างเฉยเมยมาตลอด ราวกับไม่สนใจไยดีอะไร แต่กลิ่นอายที่เหนือชั้นกว่าผู้อื่นที่กระจายออกมาจากร่างเขาก็ทำให้เบิร์ดรู้สึกได้เช่นกัน
“ว่าไง? แกไม่กล้าพูดเรื่องพวกนั้นกับน้ำเหรอกับสิ่งที่แกทำกับฉันและตระกูลธีรกุลภักดีในตอนนั้น? แกกล้าบอกฉันไหม ว่ายาพิษนั้นแกเป็นคนให้ฉันมา ให้ฉันวางยาเธอ? แกกล้าไหม?”
น้ำทั้งร่างซวนเซ เกือบล้ม
“แกพูดไร้สาระ! เบิร์ด! ฉันไม่ให้แกรายงานไร้สาระ!”
“ฉันพูดไร้สาระเหรอ? แกแต่งงานกับฉันมาแปดปี! ในใจแกคิดถึงแต่ผู้ชายคนนี้มาแปดปีเลยใช่ไหม? แกเฝ้ารอให้มันมาช่วยชีวิตแก ตอนนี้มันมาแล้ว แกดีใจมากใช่ไหม? ดีใจอยากไปกับมันมากเลยสิ? แต่น้ำ ฉันจะบอกแกให้ แกน่าเศร้ากว่าฉัน ถึงแม้ในตอนนั้นผู้ชายคนนี้ไม่ได้ออกหน้า แต่มันลงมือกับตระกูลธีรกุลภักดีของเราแน่ๆ ส่วนแก แกคิดว่าคุณชายบ้านรวยอย่างฉันจะไปเอายาพิษที่ไหนมาให้แกดื่ม?
ถ้าไม่ใช่เพราะห่วงลูกในท้องแก ฉันให้แกดื่มตั้งแต่เพิ่งแต่งงานแล้ว แต่ฉันเป็นผีหลงสติปัญญาไปชอบแกไง หวังว่าจะทำให้แกรู้สึกดี ให้แกค่อยๆ ชอบฉัน ยาพิษนั้นฉันก็เลยวางยาแกไม่ลง แต่ไม่คิดเลยว่าในใจแกมันไม่มีฉัน! ตอนกลางคืนนอนหลับฝันเอาแต่เรียกชื่อผู้ชายคนอื่น! แกที่เป็นแบบนี้มันทำให้ฉันปฏิบัติแกอย่างจริงใจได้ยังไง? ฉันก็เลยฉวยโอกาสตอนที่แกคลอดไอ้เด็กนั่นออกมา ร่างกายกำลังอ่อนแอ ฉันก็เลยวางยาพิษแก แต่ยาพิษนี้ชายชู้แกเป็นคนให้ฉัน! ตอนนี้ในใจแกรู้สึกยังไงล่ะ?”
เบิร์ดเห็นความเจ็บปวดของน้ำ ยิ่งเธอเจ็บปวดมากเท่าไรเขาก็ยิ่งรู้สึกดี หลายปีที่ผ่านมา ทั้งสองทรมานกันและกันมาตลอด โจมตีน้ำได้ เขาดีใจมากจริงๆ
บางทีเขาอาจจะเป็นโรคจิตจริงๆ แล้วก็ได้
แต่แล้วไงล่ะ?
ถึงแม้จะตกนรมน เขาก็ต้องดึงน้ำมาด้วย
บุริศร์อยู่ข้างๆ ฟังอยู่นาน เข้าใจเรื่องราวในตอนนั้นไม่มากก็น้อย แต่กลับรู้สึกมีบางอย่างผิดปกติ
หลังจากความสะเทือนใจในตอนแรกสุดของน้ำผ่านไป สีหน้าซีดเซียวก็ฉายสีหน้าแววตาหนักแน่น
เธอพูดทีละคำ “เขาไม่ใช่คนแบบนั้น! ทุกคำที่แกพูดฉันไม่เชื่อ! ฉันเชื่อแค่เขา! เขาเป็นคนเปิดเผยและโปร่งใส ไม่ทำวิธีสกปรกแบบนี้เด็ดขาด!
อีกอย่าง เบิร์ด ฉันไม่เคยคิดจะหลอกแก! ตอนแรกที่ฉันแต่งงานกับแกฉันไม่รู้ว่าตัวเองตั้งท้อง! และคืนแต่งงานนั้น แกกับฉันนอนด้วยกัน! ถ้าไม่คิดว่าชมพูคือลูกของแก แกคิดว่าทำไมฉันต้องทำให้ตัวเองลำบากอยู่กับแกมาแปดปีด้วย?”
