อาหารหนึ่งมื้อทานกันอย่างเงียบๆ
หลังจากทานอาหารเสร็จแล้ว สภาพจิตใจของน้ำก็ไม่ดี ชมพูค่อนข้างกังวล บุริศร์ก็ให้พวกเขาไปพักผ่อน
เพราะอยู่ในสภาพแวดล้อมไม่คุ้นเคย บุริศร์ก็ไม่ได้จัดให้พวกเขาสองแม่ลูกนอนแยกกัน ให้อยู่ห้องหนึ่ง มันมีความรู้สึกปลอดภัยสำหรับเด็ก
นรมนเห็นพวกเขาเข้าไปในห้องแล้ว ก็พูดขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ “ฉันรู้สึกมาตลอดว่ากมลของเราน่าสงสารมาก ตอนนี้เห็นชมพูเป็นแบบนี้ ฉันก็รู้สึกว่าเธอก็เป็นคนที่น่าสงสาร”
“ทุกครอบครัวมีปัญหาเป็นของตัวเอง ไม่ว่าจะครอบครัวของใคร ก็ต้องเดินไปเอง ยังไงแล้วสิ่งที่เราสามารถช่วยได้ก็น้อยมาก”
บุริศร์พูดคำนี้อย่างมีเหตุผล
นรมนและบุริศร์ผ่านเรื่องราวมากมายในหนึ่งวันมาก็เหนื่อยแล้วเช่นกัน
เดิมทีแล้วออกมาเที่ยว ตอนนี้ไม่คิดว่าจะเจอน้ำ ดูเหมือนแผนการท่องเที่ยวต่อไปก็ต้องหยุดชั่วคราวหรือไม่ก็เปลี่ยน
คิดถึงตรงนี้ บุริศร์ก็รู้สึกผิดไม่มากก็น้อย
“ขอโทษนะนรมน ครั้งนี้ตอนแรกจะพาคุณออกมาเที่ยว ไม่คิดว่า……”
“ไม่เป็นไร นี่มันโทษคุณไม่ได้ ในเมื่อเจอแล้ว ก็แก้ปัญหาดีกว่า เบิร์ดมันไม่หย่ากับน้ำ น้ำกับชมพูก็ไม่สามารถใช้ชีวิตอันสงบสุขได้ เรา……”
“เราจะไม่ยุ่งเรื่องการหย่าร้างของพวกเขา”
เมื่อบุริศร์พูดออกไป นรมนก็ตกตะลึงอย่างช่วยไม่ได้
“หมายความว่าไง? เธอคือลูกน้องที่น่าชื่นชมที่สุดของคุณไม่ใช่เหรอ? น้องสาวป้องไม่ใช่เหรอ? คุณไม่สนแล้ว?”
นี่ไม่ใช่สไตล์ของบุริศร์เลยอ่า!
บุริศร์อุ้มนรมนในท่าเจ้าสาว นรมนไม่มีการป้องกันใดๆ จู่ๆ ร่างก็ลอยขึ้นมา ตกใจจนเธอรีบกอดคอบุริศร์เอาไว้ คิ้วก็ขมวดเล็กน้อย
“บุริศร์ คุณอยากโดนต่อยใช่ไหม?”
“ถึงห้องนอนแล้ว คุณจะต่อยยังไงก็ได้”
คำพูดนี้เดิมทีแล้วไม่มีอะไรผิดปกติ แต่ทำไมต้องเพิ่มประโยคที่ว่าถึงห้องนอน?
นรมนรู้สึกหดหู่แล้ว
อิตาบ้าคนนี้ตอนนี้ยิ่งแย่ขึ้นเรื่อยๆ
บุริศร์ไม่รู้ว่าก้นบึ้งจิตใจนรมนกำลังบ่นอะไร อุ้มนรมนอย่างรวดเร็วแล้วเข้าไปในห้อง ล็อกประตู จากนั้นทั้งสองก็ล้มตัวบนเตียงใหญ่
“อาบน้ำด้วยกันไหม? หรือเดี๋ยวค่อยอาบ?”
เห็นแสงในดวงตาบุริศร์ ถึงแม้นรมนจะโง่แค่ไหนก็รู้ว่าอิตาบ้าคนนี้ต้องการจะทำอะไร
“ไม่เอา ฉันเหนื่อยมาก”
“ไม่เป็นไร คุณนอนเฉยๆ ฉันทำเอง”
คำพูดนี้ของบุริศร์ทำให้นรมนอยากตีคนจริงๆ
“อะไรคือฉันนอนเฉยๆ แล้วคุณขยับก็พอ? ฉันจะปวดเอวปวดหลังนะโอเคไหม?”
“งั้นฉันนวดให้คุณก่อน?”
บุริศร์นวดไหล่นรมนด้วยจิตใจชั่วร้าย นวดแรงพอดี ทำให้นรมนสบายตัวมาก
“วันไหนถ้าคุณล้มละลาย ไปเปิดร้านนวดได้นะ หาเงินได้แน่นอน”
นรมนเพิ่งพูดคำนี้ ก็ถูกบุริศร์ยื่นนิ้วไปเคาะหน้าผาก
“มีใครอยากให้สามีตัวเองล้มละลายบ้าง? ถ้าฉันล้มละลายแล้วคุณเลี้ยงฉันไหม?”
“บุริศร์ คุณไร้ยางอายเหรอ? เป็นผู้ชายดีๆ ไม่เป็น คุณอยากเป็นหนุ่มละอ่อนทำไม?”
“เพราะฉันหน้าขาวไง”
ประโยคไร้ยางอายของบุริศร์หนึ่งประโยคหยุดปากนรมนทันที
ก็ได้ เขาหล่อ เขามีเหตุผล
ด้วยการโจมตีและการนวดประสิทธิภาพควบคู่ โดยปกตินรมนก็รักษาเมืองตัวเองไว้ไม่ได้ ล่าถอยด้วยความพ่ายแพ้ทีละนิด สุดท้ายก็โดนบุริศร์กินอย่างหมดจด ทั้งร่างเจ็บจบแทนอยากเตะอิตาบ้าให้ร่วงสู่พื้น แต่แค่เคลื่อนไหวทั้งร่างก็เจ็บจนรู้สึกแย่ สุดท้ายเธอก็ล้มเลิกแผนการนี้
เห็นแววตาคับแค้นใจของนรมน บุริศร์กลับพึงพอใจ ยิ้มระรื่นพูดขึ้น “ฉันนวดให้คุณอีกเอาไหม?”
“ออกไป!”
นรมนโมโหไปหนึ่งประโยคทันที ทำให้บุริศร์รู้สึกผิดเล็กน้อย
ก็ได้ เมื่อครู่นี้ทำค่อนข้างโหดไปจริงๆ
เพื่อชดเชยความเจ็บปวดของนรมน บุริศร์พูดเสียงทุ้ม “คุณถามฉันใช่ไหมว่าทำไมไม่ยุ่งเรื่องการแต่งงานของน้ำและเบิร์ด?”
“อืม ทำไมอ่า?”
นรมนถูกดึงดูดความสนใจอย่างที่คิดไว้
บุริศร์ฉวยโอกาสเอาแขนวางหลังคอนรมน ดึงเธอเข้าอ้อมกอดอย่างง่ายดาย เสียงเซ็กซี่กระจายออกมาเรียบๆ
“ฉันให้วิสุทธิ์เอาเลือดธเนศพลมาแล้ว พอเขามาก็ให้ชมพูกับธเนศพลตรวจดีเอ็นเอ ถ้าชมพูคือลูกสาวธเนศพลจริงๆ เรื่องนี้ต้องให้เราลงมือที่ไหนกันล่ะ? คุณชายธเนศพลของเราน่ะฆ่าไอ้เบิร์ดได้”
ได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้ นรมนก็อดถามไม่ได้ “คุณมั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอว่าผ่านไปแล้วแปดปี ธเนศพลยังชอบน้ำอยู่?”
“ไม่ได้ชอบ ก็รักลึกซึ้งลงกระดูก”
บุริศร์ถอนหายใจก่อนพูดขึ้น “ถ้าไม่ได้รักลึกซึ้ง เขาคงไม่ปล่อยมือหรอก”
นรมนกลับสับสนเล็กน้อย
ถ้ารักลึกซึ้งจริงๆ ไม่ควรอยู่ด้วยกันเหรอ?
ราวกับรู้ว่าภรรยากำลังคิดอะไร บุริศร์ก็พูดขึ้นเสียงทุ้ม “สถานะของธเนศพลถูกลิขิตให้ไม่สามารถทำตามใจชอบได้ในหลายๆ เรื่อง และการแต่งงานของเขาตัวเองก็ตัดสินใจเองไม่ได้
ถึงแม้ตระกูลพรรณโรจน์จะเป็นตระกูลมีอายุร้อยปี แต่ตระกูลพรรณโรจน์กำเนิดป้องมาถือว่ามีผลงานที่ไม่เลว คนอื่นก็ไม่ได้โดดเด่นมาก รากฐานข้อมูลเชิงลึกของตระกูลพรรณโรจน์คือตระกูลอายุร้อยปี ความมั่งคั่งที่สะสมมาใช้ได้ คบกับครอบครัวชั้นสูงก็เหมาะสม แต่สถานะของคุณชายธเนศพลคือเจ้าชาย
ในเมื่อเป็นเจ้าชาย สิ่งที่ต้องการคือครอบครัวที่มีรากฐานแข็งแกร่ง ต้องช่วยธเนศพลทางการเมืองได้ และสิ่งเหล่านี้มันห่างไกลกับน้ำมากเลย”
ขณะที่พูดเรื่องนี้ บุริศร์ก็ดีใจที่ตัวเองมีสถานะไม่สูงส่ง จับมือนรมนไปตลอดชีวิตได้
นรมนขมวดคิ้วถามขึ้น “คุณชายธเนศพลไม่เคยต่อสู้เหรอ?”
“เขารักน้ำมากกว่าใคร แน่นอนว่าก็คิดมากมากกว่าใคร สถานะและตำแหน่งของเขา ถ้าต้องการต่อสู้ ส่วนเล็กๆ มันจะส่งผลกระทบต่อสถานการณ์โดยรวม ถึงตอนนั้นศัตรูที่ตระกูลธนเกียรติโกศลเล็งเป้าก็ต้องลงมือกับน้ำก่อน ถึงแม้ธเนศพลจะเตรียมหลายๆ คนให้ปกป้องได้ แต่เขาไม่มีทางจำกัดอิสระส่วนตัวของน้ำได้ แต่ถ้าน้ำออกไปจากขอบเขตการป้องกันของตระกูลธนเกียรติโกศล นั่นก็เท่ากับว่าเธอสามารถตายได้ทุกเมื่อ”
บุริศร์นึกถึงความเจ็บปวดและความสับสนของธเนศพลในช่วงเวลานั้น เสียงก็มีความสงสารเล็กน้อย
“เพราะรักเธอ ธเนศพลจึงเลือกที่จะเลิก นอกจากนี้ธเนศพลในเวลานั้น ไม่ได้แข็งแกร่งเหมือนตอนนี้ อย่าว่าแต่ปกป้องน้ำ เขาปกป้องตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ ในเมื่อเป็นแบบนี้ก็ปล่อยน้ำไปดีกว่า ธเนศพลไม่รู้ว่าตัวเองสามารถใช้เวลากี่ปีในการเสริมสร้างสถานะตัวเอง สร้างกองกำลังของตัวเอง นี่มันไม่แน่นอน เขาไม่สามารถเห็นแก่ตัวให้น้ำรอเขาได้ ยังไงแล้วความเยาว์วัยของผู้หญิงมันก็ผ่านไปเร็ว เขาก็เลยผลักน้ำออก หวังว่าเธอจะใช้ชีวิตธรรมดาได้ แต่สำหรับธเนศพล น้ำคือผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เขารักอย่างลึกซึ้งในชีวิตนี้ ถึงจะผ่านไปแล้วแปดปี วันเกิดของน้ำทุกปี ธเนศพลก็จะไปสถานที่หนึ่ง แล้วอยู่ที่นั่นหนึ่งวัน”
“ที่ไหน?”
ความขี้นินทาของนรมนโดนจุดไฟอย่างแท้จริง ทำไมเธอไม่คิดเลยว่าผู้ชายอย่างธเนศพลจะมีความรักลึกซึ้งแบบนี้จริงๆ
