นิวัฒน์ได้ยินกานต์ถามเช่นนี้ เขาอดยิ้มไม่ได้ จากนั้นจึงพูดว่า “บนรถมีสัญญาณรบกวนเครื่องมือติดตั้งอยู่ สัญญาณของนายไม่สามารถส่งออกไปได้ อีกทั้งบริเวณห้องนี้ก็มีสัญญาณรบกวนเช่นกัน ถึงจะไม่ค้นเครื่องมือติดตามอันนี้ออกมา พวกนายก็ไม่สามารถส่งสัญญาณออกไปได้อยู่ดี ฉันแค่อยากรู้ว่าคุณชายน้อยของตระกูลโตเล็กตระกูลโตเล็ก จะฉลาดเหมือนที่คนอื่นพูดหรือเปล่า ตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้นนะ ถ้าลูกของหลานชายฉัน ที่กำลังจะคลอดฉลาดเหมือนนาย ฉันคงมีความสุขไม่น้อย”
นรมนได้ยินนิวัฒน์พูดถึงเจตต์ เธออดหวั่นใจไม่ได้
“หลานนอกเหรอ คุณยังจำได้ว่าเขาเป็นหลานนอกเหรอ ถ้าจำได้จริง ทำไมถึงทำกับเขาแบบนั้นล่ะ”
นิวัฒน์ไม่มีท่าทีอะไรกับคำถามของนรมน เขายิ้มแล้วพูดว่า “คุณนายบุริศร์ อย่าโมโหสิ ฉันให้ทั้งสองคนมา เพราะฉันอยู่คนเดียว รู้สึกโดดเดี่ยวมาก อยากให้มาคุย ดื่มชา เป็นเพื่อนหน่อย ไม่ว่ายังไง ทุกคนก็เป็นญาติกันไม่ใช่เหรอ”
“ใครเป็นญาติกับคุณ!”
นรมนพูดด้วยน้ำเสียงก้าวร้าว
นิวัฒน์ไม่สนใจสักนิด ไม่รู้ว่าเพราะไม่คิดเล็กคิดน้อยกับคนอายุน้อยกว่า หรือแค่รอจังหวะกันแน่ แต่นรมนไม่สามารถสังเกตสีหน้าของเขาได้
คนใช้เทชาให้กานต์กับนรมน แค่ได้กลิ่นก็รู้ว่าเป็นชาชั้นดี
“เด็กไม่ชินกับการดื่มชา”
นรมนดันแก้วชาตรงหน้ากานต์ออกไป ซึ่งไม่ได้ทำให้นิวัฒน์ไม่พอใจ เขาปล่อยให้นรมนทำอะไรตามใจ
ดูจากภายนอก เขาเหมือนคนแก่ที่ไม่มีความน่าเกรงขาม แต่นรมนกลับไม่กล้าประมาทแม้แต่น้อย
“คุณเรียกเรามา คงไม่ใช่แค่คุยหรือดื่มชาเป็นเพื่อนใช่ไหม”
นิวัฒน์ไม่สนใจที่นรมนมองเขาเป็นศัตรู เขายิ้มแล้วพูดกับคนใช้ข้างๆ “จัดการกันยังไง ทำไมถึงทำให้คุณนายบุริศร์โกรธขนาดนี้ เรื่องแค่นี้ยังทำไม่ได้ ฉันจะเก็บแกไว้ทำไม”
เมื่อเขาพูดจบ คนใช้ตกใจ รีบคุกเข่าลงทันที คนใช้ตัวสั่นงันงก แต่กลับไม่กล้าร้องขอชีวิต
ถึงนิวัฒน์ยังคงยิ้มอย่างมีเมตตา แต่มีคนสองคนเดินเข้ามาปิดปากคนใช้ เงาของมีดสะท้อนให้เห็น นรมนรีบเอามือปิดตากานต์
ถึงรู้ว่ากานต์ผ่านอะไรมาบ้าง แต่สำหรับนรมน กานต์ยังเป็นเด็กเสมอ
นรมนเห็นคนใช้ที่พาพวกเธอสองคนมาที่นี่ โดนฆ่าต่อหน้าต่อตา เลือดสีแดงสดบาดตามาก
สีหน้าของเธอเคร่งขรึม จากนั้นจึงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “นี่มันอะไรกัน จะให้คนก้มหัวให้เหรอ”
นิวัฒน์หัวเราะ แล้วพูดว่า “แค่จัดการลูกน้องที่ไม่เชื่อฟังเท่านั้น คุณนายบุริศร์ไม่เห็นต้องตกใจขนาดนั้น”
“ไม่ต้องตกใจเหรอ ในสายตาของคุณ ชีวิตของคนพวกนี้ ไม่มีค่าเลยหรือไง”
นรมนทนไม่ได้ ที่เขาเห็นชีวิตคนเป็นผักปลาเช่นนี้
นิวัฒน์พูดอย่างไม่ใส่ใจ “ฉันช่วยชีวิตพวกเขา ถ้าไม่มีฉัน พวกเขาตายไปนานแล้ว ฉันอุตส่าห์ให้พวกเขามีชีวิตมาหลายปีขนาดนี้ แถมยังอยู่ดีกินดี ทำไมคุณนายบุริศร์ถึงว่าฉันเป็นคนโหดเหี้ยมขนาดนั้นล่ะ”
“อย่าบอกนะว่าคุณเป็นคนดี”
นรมนรังเกียจคำพูดของเขามาก
“ฉันเป็นคนดีอยู่แล้ว”
นิวัฒน์หัวเราะ แล้วยกแก้วชาขึ้น
ไอร้อนลอยขึ้นมา ทำให้เห็นสีหน้าของเขาไม่ชัด นรมนมีคำถามมากมายที่อยากถาม แต่เธอไม่รู้จะเริ่มยังไงดี
เมื่อเห็นนิวัฒน์วางแก้วชาลง นรมนจึงถามว่า “ทวีเป็นลูกชายของคุณเหรอ”
“ใช่”
นิวัฒน์ไม่ปฏิเสธ
นรมนขมวดคิ้ว แล้วถามต่อ “คุณสามารถพาเราสองแม่ลูก มาในเวลาแบบนี้ แสดงว่าคุณรู้ว่าสามีของฉัน พาคนไปทำอะไร ไม่เป็นห่วงลูกชายตัวเองเหรอ”
“ถ้าเขาโดนบุริศร์จับ แสดงว่าเขาไร้ฝีมือ อยู่อย่างไร้ประโยชน์ ทำไมฉันต้องเสียดายและเป็นห่วง ลูกชายที่ไม่เอาไหนด้วยล่ะ คนอย่างฉัน นอกจากมีเงินเยอะ ก็มีลูกเยอะด้วย”
คำพูดนี้ เรียกว่ากวนประสาท
นรมนคิดถึงเทย่า ที่รอคอยพ่อตัวเองมาหลายปี ไม่คิดไม่ฝันว่า เทย่าไม่ใช่เรื่องสำคัญสำหรับนิวัฒน์ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทำไมต้องให้กำเนิดเธอด้วยล่ะ
อีกทั้งเทย่าต้องแบกภาระอย่างเจตต์มาทั้งชีวิต เพราะคนที่เธอเรียกว่าพ่อ เมื่อคิดได้เช่นนี้ นรมนโมโหนิวัฒน์มาก
“ลูกเยอะเหรอ คุณพูดได้อย่างหน้าไม่อาย ในเมื่อลูกเยอะขนาดนั้น ทำไมต้องแย่งภรรยาคนอื่น บังคับให้ภรรยาคนอื่นคลอดลูกของคุณ”
เมื่อนึกถึงภาระที่ยายของเธอต้องแบกรับทั้งชีวิต เพราะผู้ชายตรงหน้า นรมนโกรธไม่หาย
รอยยิ้มเมตตาของนิวัฒน์ชะงักลง
แววตาที่เขามองนรมน กลายเป็นแววตาดุร้าย ถ้าเป็นคนอื่นคงทนไม่ไหว แต่นรมนไม่สนใจ ถ้าพูดให้ถูก เธอไม่กลัวว่าจะเป็นหรือตาย
โศกนาฏกรรมของตระกูลพรโสภณ เริ่มต้นจากผู้ชายตรงหน้า คุณตาโดนสวมเขา คุณยายต้องแยกทางกับคุณตา ตอนนี้ตระกูลพรโสภณไปคนละทิศคนละทาง เกี่ยวข้องกับผู้ชายตรงหน้าเป็นอย่างมาก!
“ทำไม ฉันพูดแทงใจดำ จนคุณโมโหเหรอ คิดไม่ถึงว่าคนอย่างคุณยังมีความละอายใจ โมโหเป็นด้วย! เรื่องเดรัจฉาน คุณยังทำมาแล้ว ตอนนี้จะฆ่าคนปิดปากไหม”
คำพูดของนรมนดังเข้าไปในแก้วหู สีหน้าของนิวัฒน์เคร่งขรึม
“นรมน เธออย่าบีบให้ฉันฆ่าเธอ!”
“คุณคิดว่าฉันกลัวตายเหรอ ถ้าฉันกลัวตาย ฉันคงไม่มา!”
นรมนไม่ยอมสักนิด
สำหรับเธอ นี่คือการต่อสู้เพื่อเกียรติของตระกูล ยอมตายดีกว่ายอมถอย ไม่งั้นคุณท่านตนุวรจะรับได้อย่างไร!
นิวัฒน์กำที่พักแขนบนรถเข็นแน่น เขาพยายามระงับความโกรธ แต่ทำยังไงก็ไม่สามารถใจเย็นลงได้
“เธอจะไปรู้อะไร ตาของเธอแย่งผู้หญิงของฉัน!”
“คุณโกหก! คุณตากับคุณยายฉันรักกัน และทำถูกต้องตามกฎหมาย คุณเห็นว่ายายฉันตายไปแล้ว เลยใส่ร้ายตระกูลพรโสภณใช่ไหม ฝันไปเถอะ!”
นรมนก็โมโหเหมือนกัน
กานต์จับมือนรมนแน่น เพราะกลัวเธอโมโหจนขาดสติ
นิวัฒน์มีสีหน้าไม่สู้ดี เมื่อได้ยินนรมนพูดเช่นนี้ เขาโมโหจนปัดแก้วชาตรงหน้า ทำให้คนรอบๆ ตกใจจนตัวสั่นงันงก คนใช้รีบวิ่งเข้ามาเก็บเศษแก้วที่แตกกระจาย แต่กลับโดนนิวัฒน์ถีบจนกระเด็น
“ถูกต้องตามกฎหมาย รักกันงั้นเหรอ ไร้สาระสิ้นดี! เธอจะไปรู้อะไร ยายของเธอเป็นเพื่อนฉันตั้งแต่เด็ก เป็นเพื่อนเล่นกันโดยไม่ได้คิดอะไร เราสัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดชีวิต แต่เพราะเหตุการณ์บางอย่าง ทำให้เธอต้องจากบ้าน และเจอกับตาของเธอ ถ้าไม่ใช่เพราะตาของเธอฉวยโอกาสเข้ามา เธอจะแต่งกับคนไม่มีสมองแบบนั้นได้ยังไง ตาของเธอแต่งงาน แต่กลับไม่รู้จักทะนุถนอม ผู้หญิงในใจฉันโดนเขาทิ้งขว้างอยู่ในบ้าน นี่เรียกว่ารักกันเหรอ”
