นรมนโดนถามจนชะงักไป แต่เมื่อคิดถึงคุณท่านตนุวรตอนยังหนุ่ม งานของเขาค่อนข้างพิเศษ เธอจึงพูดอีกครั้ง “คนอย่างคุณไม่เข้าใจอาชีพของคุณตาฉันหรอก และไม่มีสิทธิ์ไปว่าเขา ถึงคุณตาฉันทำงานจนละเลยคุณยาย คนอย่างคุณก็ไม่ควรเข้าไปฉวยโอกาส”
“ทำไม เขาสามารถฉวยโอกาสกับผู้หญิงของฉันได้ ฉันจะใช้วิธีเดียวกับเขาไม่ได้เหรอ ไร้เหตุผลสิ้นดี”
นิวัฒน์ไม่ได้โมโหอย่างนี้มาหลายปีแล้ว ตอนนี้นรมนทำให้เขาโกรธ จนอยากฆ่าคน
เพราะเขาโมโห ในห้องเต็มไปด้วยความกดดัน ทุกคนกลัวจนไม่กล้าพูดอะไรออกมา
นรมนแสยะยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันไร้เหตุผลเหรอ ทำไมคุณถึงพูดออกมาอย่างหน้าไม่อายแบบนี้ หรือคุณยายฉันแอบเล่นชู้กับคุณ เพราะความเต็มใจอย่างนั้นเหรอ ถ้าเป็นเช่นนี้จริง ทำไมคุณยายถึงไม่กล้าเจอหน้าคุณตา หย่ากับคุณตา และออกจากบ้านล่ะ ในเมื่อทั้งสองคนรักกัน ทำไมหลังจากหย่ากัน ถึงไม่พาเทย่าไปหาคุณล่ะ ทำไมถึงพาคุณน้าของฉัน ไปใช้ชีวิตอย่างลำบากล่ะ สุดท้ายเธอป่วย แต่ไม่มีเงินรักษา และเสียชีวิตด้วยโรคซึมเศร้าล่ะ”
เมื่อเจอคำถามเป็นชุดของนรมน นิวัฒน์รู้สึกเจ็บปวดใจ
ทำไมเหรอ
เพราะผู้หญิงคนนั้นเกลียดเขา!
ผ่านไปตั้งหลายปี เขาคิดว่าตัวเองลืมไปแล้ว ตอนนี้เพิ่งรู้ว่าทั้งหมดคือการหลอกตัวเอง
เขายังจำสายตาที่ยอมตายแต่ไม่ยอมแพ้ของผู้หญิงคนนั้นได้ จำตอนที่เขาบังคับเธอ จนเธอกัดเนื้อตรงไหล่เขา ถึงตอนนี้แผลจะหายแล้ว แต่มันกลายเป็นแผลเป็นอยู่ตรงนั้นไปตลอดชีวิต เขาจำได้ดีว่าตัวเองข่มเหงชีวิตของคิมอย่างไร ทำให้เธอหลงเหลือสิ่งที่เป็นของทั้งสองคนเอาไว้ นั่นก็คือเทย่า
เมื่อรู้ว่าเธอหย่า นิวัฒน์ดีใจมาก ถึงกับส่งคนไปรับเธอกับลูกสาวกลับบ้าน แต่ผู้หญิงคนนั้นทำอะไรรู้หรือเปล่า
เธอใช้มีดจี้คอตัวเอง เพื่อบังคับให้เขาออกไป ถึงขนาดที่ไม่ให้เขาแตะต้องเทย่า ลูกสาวของพวกเขา!
เธอเกลียดเขา! และเกลียดเทย่า ลูกสาวของพวกเขาด้วย! ดังนั้นเธอจึงทำไม่ดีกับเทย่า ถึงขนาดที่ไม่ให้เทย่าเรียนต่อ หลังจบมัธยมต้น เขาอยากให้เงิน แต่โดนเธอจับได้ ที่น่าตกใจไปกว่านั้น เธอหักแขนของตัวเอง เธอไม่ให้เขาทำดีกับเทย่า ไม่ให้เขาใช้เงินช่วยเทย่า เขาทำได้เพียงมองเธอทำไม่ดีกับลูกสาว และทารุณตัวเองด้วย
ตอนเธอป่วย เขาเชิญแพทย์ที่เก่งที่สุดในโลกมา แต่กลับโดนเธอปฏิเสธ
คนนอกพูดว่าเธอตายเพราะโรคซึมเศร้า มีเพียงเขาที่รู้ว่าเธอตายเพราะอะไร
เธออยากให้เขาพินาศไปด้วยกัน สุดท้ายตัวเธอเองโกรธจนกระอักเลือด
อันที่จริงนรมนหน้าตาคล้ายยายของเธอ ถึงจะศัลยกรรมแล้ว แต่ดวงตาคู่สวย เหมือนยายของเธอมาก
อารมณ์ของนิวัฒน์เปลี่ยนไปมา สุดท้ายเขาเงียบ โดยไม่พูดอะไรสักคำ
นรมนพูดเย้ยหยัน “ทำไม บอกว่ารักกันไม่ใช่เหรอ ตอนนี้พูดไม่ออกเลยเหรอ คุณลงทุนลงแรงเพื่อให้ได้คุณยายมา แต่กลับไม่แยแสคุณน้าฉัน ผู้ชายอย่างคุณใช้ชีวิตมาจนขนาดนี้ แต่กลับไม่ได้เรื่อง”
“นรมน อย่าคิดว่าฉันไม่กล้าฆ่าเธอ!”
เส้นเลือดของนิวัฒน์ปูดขึ้น รู้ได้เลยว่าเขาโกรธมาก
เขาไม่ได้โกรธขนาดนี้มาหลายปีแล้ว
นิสัยของนรมน เหมือนคุณยายของเธอจริงๆ ทั้งดื้อและไม่ยอมคน
นรมนกำลังจะเถียง แต่โดนกานต์ดึงไว้ก่อน จากนั้นเขาจึงพูดเบาๆ ว่า “คุณปู่ท่านนี้ คุณเชิญพวกเรามา เพราะเรามีประโยชน์ให้ใช้งาน ถ้าผมเดาไม่ผิด คุณต้องการใช้เราข่มขู่แด๊ดดี้กับคุณอาใช่ไหม เพราะไม่ว่าจะเป็นคุณอาเจตต์ของผม หรือจะเป็นแด๊ดดี้ ทุกคนล้วนแคร์หม่ามี้ผม ขอแค่มีหม่ามี้ผมอยู่ พวกเขาจะจับคุณโดยไม่ใช้กำลัง เพราะฉะนั้น ถึงแด๊ดดี้จะส่งคนไปช่วยคุณอาเจตต์ ถึงยังไงพวกเขาก็ต้องก้มหัวให้คุณไม่ใช่เหรอ”
เมื่อนิวัฒน์ได้ยินคำพูดอย่างเป็นระบบของกานต์ เขาอดชื่นชมไม่ได้
“เป็นเด็กฉลาดจริงๆ”
“ขอบคุณที่ชม”
กานต์มีมารยาทมาก ถ้าเทียบกับนรมน เขาดูนิ่งและสุขุมกว่าเยอะ
นิวัฒน์อดมองเขาไม่ได้
“นายมองออกขนาดนี้ จะเจรจาเงื่อนไขอะไรกับฉัน”
นิวัฒน์ไม่กล้ามองกานต์เหมือนเด็กทั่วไป ถึงใบหน้ามีรอยยิ้ม แต่แววตาลึกๆ แฝงไปด้วยความระแวดระวัง
กานต์ไม่ได้ปฏิเสธ เขายิ้มแล้วพูดว่า “ผมกับหม่ามี้หิวนิดหน่อย เอาอะไรให้เราทานหน่อย แล้วให้เราพักด้วย ไม่ว่าแด๊ดดี้หรือคุณอา พวกเขากลับไปต้องไม่เจอหม่ามี้ และการที่คุณจับตัวเรา ต้องมีแผนอะไรแน่ น่าจะคุยไม่จบภายในเวลาเพียงชั่วครู่ เราไม่คุ้นเคยกับที่นี่ จึงไม่มีทางหนีแน่นอน ดังนั้นผมแค่อยากขออะไรให้หม่ามี้สักหน่อยเท่านั้น”
“เรื่องพวกนี้เหรอ”
“ใช่ ผมมั่นใจในตัวแด๊ดดี้”
กานต์อดหัวเราะไม่ได้
จู่ๆ นิวัฒน์เริ่มถูกใจเด็กคนนี้ขึ้นมา
“ได้ ฉันแค่กลัวว่าพวกนายไม่กล้าทานอาหารที่ฉันเตรียมให้”
“มีอะไรต้องกลัว เรารู้ว่าคุณใช้หนอนกู่เป็น แต่พ่อผมเป็นผู้ใหญ่บ้านหมู่บ้านดารายน ถึงในตัวผมไม่มีพิษกู่ทองคำ แต่ผมสามารถปกป้องหม่ามี้ได้ ยิ่งไปกว่านั้น ผมคิดว่าคุณไม่มีทางวางยาพิษเรา”
คำพูดของกานต์ ทำให้นิวัฒน์อึ้งไป เขาถามว่า “ทำไมนายคิดอย่างนั้นล่ะ”
“เพราะหม่ามี๊ของผม เป็นหลานสาวของผู้หญิงที่คุณชอบ เห็นแก่หน้าของทวดผม คุณไม่มีทางทำร้ายหม่ามี้แน่นอน”
นิวัฒน์อึ้งไปหมด จากนั้นจึงหัวเราะออกมา
“บุริศร์มีลูกชายที่ดีจริงๆ!”
“ขอบคุณที่ชม”
กานต์ไม่รีบไม่ร้อน ไม่เหมือนคนที่โดนจับตัวมาสักนิด เมื่อมองไปยังคนใช้คนอื่นในห้อง แต่ละคนพากันกลัวจนตัวสั่น สู้เด็กคนนี้ไม่ได้เลย
ดวงตาของนิวัฒน์เคร่งขรึม
“ไม่ได้ยินเหรอ ลงไปเตรียมของกิน! ทำไมฉันถึงเลี้ยงคนไร้ประโยชน์อย่างพวกแกเนี่ย!”
ความโมโหของนิวัฒน์ ทำให้ทุกคนกลัว
นรมนเห็นแววตาหวาดกลัวของพวกเขา ก็พอเดาได้ว่าปกตินิวัฒน์มีท่าทีอย่างไรกับคนใช้ เธอยังไม่รู้แน่ชัดว่านิวัฒน์เป็นคนยังไง แต่ได้ยินกานต์พูดเช่นนี้ เขาน่าจะมีแผนอะไรแน่นอน นรมนจึงไม่ตอบโต้กลับ
อาหารถูกจัดเตรียมอย่างรวดเร็ว นรมนก็หิวจริงๆ เธอเดินไปทานกับกานต์ สิ่งที่คิดไม่ถึงคือ นิวัฒน์มาทานอาหารกับพวกเขาด้วย
ถ้าจัดบรรยากาศแปลกๆ ออกไป ทั้งสามทานอาหารด้วยความปรองดอง
นรมนทานไม่เยอะ ไม่รู้ว่าอาหารไม่ถูกปากหรืออย่างไร เธอทานมะม่วงที่เป็นผลไม้หลังอาหารนิดหน่อย
นิวัฒน์เห็นเธอหยิบมะม่วง ก็อึ้งเล็กน้อย แววตาของเขาดูสับสน
