“คุณอานภดล”
กานต์อุทานเบาๆ ด้วยความตกใจ ในที่สุดนรมนก็แน่ใจกับการคาดเดาของเธอ
เมื่อกี้เธอได้ยินเสียงที่คุ้นเคยของเขา แต่ยังไม่กล้ายืนยัน แต่ตอนนี้เป็นนภดลจริงๆ!
ทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่ได้
นรมนเข้าใจมาตลอดว่าคิมกับชินทรปกป้องนภดลอยู่ จึงไม่ได้ส่งข่าวอะไรมา เธอกลับคิดว่าเป็นเรื่องดี แต่ตอนนี้เขากลับอยู่ในคฤหาสน์ของนิวัฒน์
แสดงว่านิวัฒน์จับตัวนภดลมา!
เข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้ว
เทย่าใช้อาการจิตใจได้รับการกระทบกระเทือน เปิดสถาบันวิจัยให้นิวัฒน์ที่สถานพยาบาล อีกทั้งดร.ฐานทัตกับนิวัฒน์ยังเกี่ยวข้องกันด้วย เรื่องทั้งหมดอาจผ่านเรณุกา หรือเรณุกาอาจไม่รู้อะไรเลย ตั้งแต่นภดลเริ่มการแบ่งเซลล์อย่างรวดเร็ว นิวัฒน์ก็เพ่งเล็งเขาไว้แล้ว
ตอนที่จณัตว์จะเปิดตัวในฐานะใหม่ เขาปล่อยตัวนภดล เพื่อตบตาการตายของจณัตว์ ต่อมานรมนกับบุริศร์ถูกพาตัวกลับมาที่เมืองหลวง เพื่อกักตัวสอบสวน เธอเข้าใจมาตลอดว่านภดลได้รับการคุ้มครองจากพวกคิม ดูเหมือนว่าตอนนั้นนิวัฒน์น่าจะได้ผลประโยชน์ โดยไม่ต้องทำอะไรเลย
แล้วนิวัฒน์รู้เรื่องของจณัตว์มากน้อยแค่ไหน
แล้วนภดลต้องเจอกับอะไรที่นี่บ้าง
นรมนมองดวงตาเดิมที่เป็นสีฟ้าของนภดล ตอนนี้กลับกลายเป็นสีแดง นรมนรู้ว่านภดลคงจำเธอไม่ได้แล้ว
ทำไมถึงเป็นแบบนี้
ถ้านภดลอยู่ที่นี่ แล้วปาณีล่ะ
ปาณีต้องเจออะไรบ้าง
นรมนไม่รู้ ในใจของเธอสับสนไปหมด
ไม่ว่าจะเป็นจณัตว์ นภดล หรือปาณี ต่างโดนอำนาจของนิวัฒน์ข่มขู่ เพราะฉะนั้น……
แววตาของนรมนฉายแววเย็นชา
ร่างกายของเธอเจ็บปวดมาก
นภดลโยนตัวเธอเต็มแรง นรมนรู้สึกเหมือนอวัยวะภายในเคลื่อนตัว แต่เธอไม่กล้าลังเล และไม่กล้าร้องเพราะความเจ็บปวด เพราะนภดลจู่โจมเข้ามาอีกแล้ว
นรมนใช้ขาทั้งสองข้างดีดตัวขึ้นมา แต่เธอไม่กล้าต่อสู้กับนภดลแบบซึ่งหน้า จึงโยกหลบ แต่ไม่ว่าจะเป็นพละกำลังหรือความเร็ว เธอไม่สามารถสู้นภดลได้เลย
เซลล์ในร่างกายนภดลน่าจะร้ายแรงขึ้นอย่างสมบูรณ์แบบ ตอนนี้เขากลายเป็นเครื่องมือสังหาร ไม่มีสติสัมปชัญญะอีกแล้ว
นรมนโดนนภดลผลักจนล้มสี่ห้าครั้ง เธอไม่สามารถลุกขึ้นได้อีก
ที่นี่เกิดความโกลาหลขนาดนี้ แต่กลับไม่มีใครมาดูสักคน เห็นได้ชัดว่าที่นี่คงวุ่นวายเป็นประจำ ถึงทำให้เป็นเช่นนี้
ขณะที่มือของนภดลกำลังจะจัดการนรมน เธอตกใจเป็นอย่างมาก ตอนที่กานต์จะกระโดดลงมา ด้วยความตกใจ นภดลล้มลงกับพื้น จากนั้นค่อยๆ หลับตาลง
นรมนรู้ว่ายาที่เธอฉีดไปเมื่อครู่ออกฤทธิ์แล้ว
ก่อนออกมา นรมนเอายานอนหลับใส่ไว้ในหลอดฉีดยา เพื่อป้องกันตัว ทำแบบนี้สามารถใช้ได้อย่างรวดเร็ว แต่คิดไม่ถึงว่าจะใช้กับนภดล
เมื่อเห็นนภดลล้มลงกับพื้น นรมนถึงกับโล่งอก กานต์รีบปีนลงมาหานรมน เห็นเนื้อตัวของเธอฟกช้ำ เขาพูดอย่างเจ็บปวดใจว่า “หม่ามี้เป็นยังไงบ้าง เดี๋ยวผมพาไปหาคุณบุริศร์”
“ไม่ได้ เราต้องหาวิธีพานภดลไปด้วย”
นรมนรู้ว่าไม่เหมาะสม ที่จะทิ้งนภดลไว้ที่นี่ แต่นี่คือถิ่นของนิวัฒน์ จะพานภดลออกไปยังไง
เธอมีคำถามมากมายวนเวียนอยู่ในหัว แต่ตอนนี้ไม่สามารถถามอะไรได้เลย
กานต์ขมวดคิ้ว
“ที่นี่มีบอดี้การ์ดทุกที่ เราไม่มีทางพาอานภดล ที่ไม่มีสติแบบนี้ ออกไปได้ ยิ่งไปกว่านั้น เราไม่รู้ว่าเขาจะฟื้นขึ้นมาตอนไหน”
นรมนรู้ว่ากานต์พูดถูก แต่ไม่ใช่เรื่องดี ที่จะทิ้งนภดลไว้ที่นี่
จะทำยังไงดีล่ะ
ขณะนั้น มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นข้างนอก เหมือนกำลังมีคนมาที่นี่
นรมนรีบบอกให้กานต์ปีนขึ้นไปบนช่องระบายอากาศ
กานต์ลังเลเล็กน้อย
“แล้วหม่ามี้ล่ะ”
“หม่ามี้มีวิธี รีบขึ้นไปเร็ว!”
เธอจะให้ลูกตายที่นี่ไม่ได้
กานต์เห็นแววตาคาดหวังของนรมน จึงจำใจต้องปีนขึ้นไป
เสียงฝีเท้าข้างนอก ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ นรมนไม่กล้าทำอย่างอื่น เธอรีบพานภดลมาบนเตียง จากนั้นปิดผ้าม่าน ส่วนตัวเองคลานเข้าไปใต้เตียง
จู่ๆ เสียงฝีเท้าหยุดลง มีคนเปิดประตู และเปิดไฟทันที
ในห้องเละเทะไปหมด แต่เหมือนอีกฝ่ายชินไปแล้ว หลังมองอยู่ครู่หนึ่ง จึงเดินออกไป
นรมนได้ยินคนถามข้างนอกว่า “มีใครไหม”
“นอกจากไอ้สัตว์ประหลาดนั่น จะมีใครอีกล่ะ ถ้าสองคนนั้นเข้ามาแบบไม่ดูตาม้าตาเรือ ก็น่าจะโดนตีตาย พละกำลังของไอ้สัตว์ประหลาดนั่น ใช่ว่านายจะไม่รู้”
“แปลกมาก ผู้หญิงกับเด็กแค่คนเดียว จะหนีไปไหนได้ เจตต์กับบุริศร์ก็กำลังเถียงกับท่านบูมอยู่ด้วย ถ้าหาพวกเขาสองคนไม่เจอ ท่านบูมต้องฝังเราให้กลายเป็นปุ๋ยแน่”
“จะไปรู้ได้ไงล่ะ รีบหาเถอะ ตอนนี้หวังแค่ว่าจะหาตัวสองคนนั้นเจอโดยเร็ว ท่านบูมบอกแล้ว ห้ามทำร้ายสองคนนั้น รู้อย่างนี้ วางยาตั้งแต่แรก ให้นอนนิ่งๆ ก็จบแล้ว นี่มาทำให้เราลำบากอีก น่าโมโหชะมัด”
เสียงก่นด่าค่อยๆ ไกลออกไป
แต่นรมนกลับรู้สึกตกใจ
เจตต์กับบุริศร์มาที่นี่เหรอ
งั้นแสดงว่าบุริศร์ช่วยเจตต์ได้แล้ว ตอนนี้ทั้งสองคนอยู่ที่นี่ ข้างนอกต้องมีรถแน่นอน
นรมนใช้ความคิดอย่างรวดเร็ว แต่การพานภดลที่กำลังสลบขึ้นไปบนรถ ไม่ใช่เรื่องง่าย
กานต์ได้ยินคนพวกนั้นพูดเหมือนกัน หลังคนพวกนั้นออกไป กานต์ปีนลงมาอีกครั้ง
“หม่ามี้ คุณบุริศร์กับคุณอามาแล้ว เราติดต่อพวกเขาได้ไหม”
“จะติดต่อยังไง มือถือของเราโดนเอาไปแล้ว แถมดูเหมือนที่นี่จะมีสัญญาณรบกวนด้วย ไม่มีทางติดต่อพวกเขาได้”
นรมนรู้สึกกลุ้มใจ
ขณะนั้น มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากข้างนอกอีกครั้ง ฟังจากเสียง น่าจะมาคนเดียว
นรมนกอดกานต์เอาไว้ และรีบหลบเข้าไปใต้เตียงอีกครั้ง
คนที่มาหยุดตรงหน้าประตู เธอเปิดประตูเบาๆ และเดินเข้ามา จากนั้นจึงปิดประตูลง
เธอไม่ได้เปิดไฟ และย่องเข้ามาข้างเตียง พูดด้วยเสียงสั่นเครือว่า “นภดล นภดลนายเป็นอะไร”
ขณะที่พูด เธอเขย่าตัวนภดลไปด้วย นรมนอึ้งเล็กน้อย เธอปล่อยตัวกานต์ แล้วรีบออกมา จากนั้นจึงจับข้อมืออีกฝ่ายไว้
อีกฝ่ายไม่ได้สังเกตว่าใต้เตียงของนภดลมีคนอยู่ เธออึ้งไป และรีบจู่โจมทันที แรงนั่นพุ่งไปที่คอของนรมน
นรมนรู้สึกงุนงง
ทำไมคนพวกนี้ถึงเป็นแบบนี้
เป็นอะไรกับคอของเธอหรือเปล่า
