นรมนหน้าแดงเล็กน้อย ส่วนหงส์เหมือนกำลังคิดถึงความเป็นไปได้ ในการทำเช่นนั้น
บุริศร์เห็นหงส์หยุดร้องไห้แล้ว จึงพูดว่า “ผู้ชายอย่างจณัตว์ ปล่อยไว้ไม่ได้ นี่เพิ่งแต่งงาน ก็ทำกับเธอแบบนี้แล้ว ต่อไปจะเป็นยังไงล่ะ ถ้ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก อย่าบอกนะว่าจะทำแบบนี้อีก เธอทนได้เหรอ”
“ไม่ได้!”
หงส์คิดว่าแค่ครั้งแรกยังรู้สึกทรมาน จะให้มีครั้งที่สองอีกเหรอ เป็นไปได้ยังไงล่ะ
“งั้นก็จัดการเขาซะ!”
นรมนรฟังออกว่าบุริศร์ต้องการทำให้เป็นเรื่องใหญ่
เธอจ้องบุริศร์เขม็ง แล้วพูดเบาๆ ว่า “หงส์ อย่าไปฟังเขา เขาพูดไร้สาระ”
“พวกเธอจัดการกันไปก่อน ฉันขอกลับไปเตรียมตัว”
จู่ๆ หงส์ก็หันหลังเดินออกไป
นรมนถามอย่างแปลกใจ “เตรียมอะไร”
“เทียน แส้ เครื่องมือลงโทษต่างๆ! ฉันเชื่อว่าเขายังไม่หลาบจำ!”
หงส์พูดจบ ก็เปิดประตูอย่างแรง จนทำให้นรมรตกใจ
โอ้ ต้องรุนแรงขนาดนี้เลยเหรอ
“บุริศร์ ถ้าเกิดอะไรกับพี่ฉัน นายกับฉันไม่จบแน่!”
บุริศร์ดึงนรมนเข้ามา เขายิ้มแล้วพูดว่า “เขาหนังหนาจะตาย จะเป็นอะไรได้ล่ะ อีกอย่าง นี่คือความสนุกในห้องส่วนตัว เรามาลองกันไหมล่ะ”
“ไอ้เลว!”
นรมนรู้สึกว่าบุริศร์กลายเป็นคนเลวไปแล้ว
หลังจากหงส์กลับไป เธอให้คนเตรียมของพวกนี้จริงๆ ขณะที่จณัตว์วิ่งกลับมาตำหนักอย่างยากลำบาก เขารู้สึกเหมือนขาจะขาด มีองครักษ์เดินเข้ามา
“คุณชายจณัตว์ องค์หญิงห้าให้คุณไปพบเธอที่ตำหนักครับ”
แววตาขององครักษ์แฝงไปด้วยความเห็นใจ
จณัตว์เห็นแววตาขององครักษ์ที่มองมา เขารู้สึกถึงสิ่งผิดปกติ
“ให้ฉันไปหาเธอที่ตำหนัก แล้วทำไมนายมองอย่างนั้น”
องครักษ์รีบหลบตา แล้วพูดว่า “เปล่าครับ”
อันที่จริง จณัตว์ เหนื่อยมาก แต่เมื่อนึกถึงความโมโหของภรรยา เขาคิดว่ารีบไปดีกว่า
เมื่อคิดได้ดังนั้น จณัตว์รีบเดินไปหาหงส์ แต่เมื่อเขาเดินเข้ามา เสียง “แกรก” ดังขึ้น ประตูโดนคนล็อกจากข้างนอก
หัวใจของจณัตว์ถึงกับหล่นวูบ เขารู้สึกกล้าๆ กลัวๆ
“ที่รัก!”
จณัตว์ยิ้มอย่างประจบประแจง
หงส์ถือแส้อยู่ในมือ เธอมองจณัตว์อย่างเย็นชา แล้วพูดว่า “ถอดเสื้อ”
จณัตว์อึ้งเล็กน้อย
โห!
รุนแรงขนาดนี้เชียวเหรอ
แต่ทำไมหน้าเธอถึงเย็นยะเยือกแบบนั้นล่ะ
หงส์เห็นเขานิ่งไป จึงฟาดแส้มาข้างหน้าเขา เสียงแส้ทำให้จณัตว์ตกใจจนตัวสั่น
“ที่รัก ไม่จำเป็นต้องเล่นใหญ่ขนาดนี้ก็ได้”
“ถอดเสื้อ! อย่าให้ฉันพูดรอบสอง!”
ตอนนี้สีหน้าและท่าทางของหงส์ เหมือนตอนแรกที่ทั้งสองเจอกันเมื่อไม่กี่ปีก่อน จณัตว์รู้ทันที ว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น
ช่างเถอะ ตอนนี้เขามีหน้ามีตา จะไปกลัวอะไร
ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าทำให้ภรรยาหายโกรธได้ เขาคงต้องจำใจยอม
จณัตว์ถอดเสื้ออย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นกล้ามเนื้อส่วนบน ซิกซ์แพ็กอันงดงาม ยังคงไม่เปลี่ยน แต่รอยมีดบนนั้น กลับทำให้หงส์อยากร้องไห้
“แผลมาจากไหน”
หงส์พยายามควบคุมเสียงสั่นเครือของตัวเอง มือเธอกำแส้แน่น
จณัตว์มองแผลที่เป็นรอยมีด ตั้งแต่อกลงไป เขาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ไม่ทันระวังตอนสู้กับนภดลน่ะ อ๊าก!”
เขาพูดจบ หงส์ก็ฟาดแส้ใส่
ซึ่งเธอไม่ออมแรงแม้แต่น้อย จนทำให้บนตัวของจณัตว์เป็นรอยแส้
ทันใดนั้น เลือดสีแดงสดพุ่งออกมา ทว่าจณัตว์ยังยืนอยู่อย่างนั้น โดยไม่ขยับไปไหน
“หายโกรธหรือยัง ถ้ายังก็ตีอีก!”
จู่ๆ หงส์ร้องไห้ออกมา
“เจ็บไหม”
“เจ็บ! แต่ผมรู้ว่าคุณเจ็บกว่าผม”
แววตาของจณัตว์อ่อนโยนมาก ราวกับไม่สนใจบาดแผลบนร่างกาย
จู่ๆ หงส์เริ่มกลับมาเป็นปกติ
“เจ็บก็จำไว้ให้ดี ต่อไปถ้าทำให้ฉันกังวลอีก ถ้ายังกล้าทำให้ฉันร้องไห้ ทุกข์ใจเพราะนายอีก ฉันจะตีนายให้ตาย!”
“ได้!”
จณัตว์เห็นหงส์ร้องไห้ เขารู้สึกหงุดหงิดใจ
เขาดึงตัวหงส์เข้ามา และจูบเธอด้วยความคิดถึง
หงส์เป็นห่วงแผลของเขา จึงพูดว่า “เดี๋ยวฉันให้คนทายาให้”
“ไม่ต้อง เจ็บจะได้หลาบจำ”
จณัตว์จับคางของหงส์ไว้ จากนั้นจึงจูบเธออย่างร้อนแรง
สองปีแล้ว เขาคิดถึงเธอจนแทบบ้า ตอนนี้คนงามอยู่ตรงหน้า เขาจะอดทนได้ยังไง
อารมณ์ของหงส์ โดนเขากระตุ้นขึ้นมา ทั้งสองเริ่มจากทางเข้า เสื้อผ้าหล่นลงพื้น เมื่อขึ้นมาบนเตียง ร่างของทั้งสองใกล้ชิดกันจนไม่เหลือช่องว่าง
ช่วงเวลาอ้อยอิ่งจึงเริ่มขึ้น
ด้านบุริศร์กับนรมนกลับไม่มีอารมณ์ใด ถึงบุริศร์อยากทำอะไรต่อ แต่นรมนกลับไม่สนใจ
“ออกไปเดินเล่นเถอะ ไม่รู้พี่ชายฉันกับหงส์เป็นยังไงบ้าง”
“ไม่ต้องไปคิดถึงพวกเขาหรอก สามีภรรยาไม่ได้เจอหน้ากันมานาน อย่าไปรบกวนพวกเขาเลย”
บุริศร์เข้าใจ
นรมนก็ไม่อยากเถียงกับเขา เมื่อบุริศร์จัดการตัวเองเรียบร้อย เธอก็ออกไปกับเขา
ไม่รู้ห้องข้างหน้ามีคนหรือเปล่า นรมนจูงมือบุริศร์ เดินไปสวนดอกไม้ด้านหลัง แต่กลับเห็นราเชนกำลังนั่งอยู่กับผู้หญิงใต้ซุ้มองุ่น แต่ไม่รู้กำลังคุยอะไรกันอยู่
หญิงสาวหน้าแดงระเรื่อ เห็นได้ชัดว่ากำลังอาย ส่วนราเชนดูสีหน้ามีความสุข จู่ๆ นรมนสะเทือนใจ
“ตอนนี้ถึงฤดูใบไม้ผลิแล้วเหรอ ทำไมรู้สึกเหมือนใครๆ ก็มีความรัก”
“ฤดูใบไม้ผลิเป็นฤดูที่คนมีความรักกัน”
คำพูดของบุริศร์ ทำให้นรมนรับไม่ได้
ทั้งสองไม่กล้ารบกวนพวกราเชน และรีบเดินกลับไปข้างหน้า
ขณะนั้น คมทิพย์โทรกลับมา
นรมนไม่ได้คุยกับคมทิพย์มานานแล้ว เธอตื่นเต้นมากที่คมทิพย์โทรมา และไม่สนใจบุริศร์อีก
“ฉันขอกลับห้องไปวิดีโอคอลกับคมทิพย์ก่อนนะ นายอยู่คนเดียวไปก่อนนะ”
พูดจบ นรมนก็วิ่งกลับไปที่ห้อง เธอวิ่งพลางรับโทรศัพท์ แล้วพูดว่า “เธอรอแป๊บ เดี๋ยวฉันกลับไปวิดีโอคอลกับเธอที่ห้อง มีเรื่องสำคัญจะพูด”
คมทิพย์เพิ่งถ่ายละครเสร็จ เมื่อได้ยินนรมนพูดเช่นนี้ แถมยังมีเสียงหอบเล็กน้อย เธออดพูดด้วยความอยากรู้ไม่ได้ “เธอกับบุริศร์อยู่ในเซ็กซ์กลางแจ้งเหรอ รุนแรงขนาดนั้นเลย”
“ทุเรศ! จริงจังหน่อยสิ ฉันกำลังวิ่งกลับห้อง เพื่อวิดีโอคอลกับเธอเนี่ย ดูสิฉันลำบากอยู่เนี่ย”
“โอเคๆๆ ฉันเข้าใจแล้ว เป็นผู้หญิงแต่งงานแล้ว มาปิดบังอะไรกัน เรื่องแบบนั้นของชายหญิง ใครจะไม่รู้บ้างล่ะ ยอมรับมันยากขนาดนั้นเลยเหรอ”
คำพูดของคมทิพย์ ทำให้นรมนไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี
นี่เธอจะอธิบายยังไงก็ไม่ชัดเจนเหรอ
ระหว่างที่พูด นรมนเดินเข้ามาในห้อง หลังวางสาย นรมนจึงวิดีโอคอลหาคมทิพย์
คมทิพย์รับสายภายในไม่กี่วินาที เธอยังแต่งหน้าแต่งตัวสวย ใส่ชุดโบราณนอนเอนอยู่บนเก้าอี้ตัวยาว มีชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา บีบไหล่ให้เธออยู่ ดูเขาปรนนิบัติเธอดีมาก
นรมนอดอึ้งไม่ได้
นี่มันอะไรกัน
