เป็นเพราะเธอเกิดความคิดขึ้นมาหลังตั้งท้องแล้ว
เธอเองก็เป็นสาวใหญ่คนหนึ่ง แถมยังไม่เคยมีแฟนมาก่อน ไม่รู้เลยว่าการทำเด็กหลอดแก้วคนหนึ่งจะทำให้แม่ต้องมาทรมานขนาดนี้
การผสมในตอนแรกไม่สำเร็จ แค่ฉีดยาเร่งไข่ตกก็ทำเธอเจ็บแทบตายแล้ว ความเจ็บปวดและอนาถในตอนหลังกลับยิ่งทำให้ใจของเธอรู้สึกไม่แฟร์ขึ้นมา
มีสิทธิ์อะไรที่เธอต้องมาทรมานมากขนาดนี้ แต่กลับต้องให้ลูกของตัวเองไปเรียกผู้หญิงอื่นว่าแม่เหรอ?
บุลินรู้สถานะทางทรัพย์สินของพฤกษ์ ยิ่งรู้ว่าพฤกษ์เป็นนักธุรกิจที่มีพรสวรรค์คนหนึ่ง บริษัทก็มั่นคงไม่ขาดทุน ปล่อยผู้ชายรวยๆแบบนี้ไปไม่เอา กลับต้องละทิ้งลูกชายของตัวเองไปแล้วไปต่างประเทศคนเดียว เธอรู้สึกว่าต่อไปตัวเองคงจะไม่มีทางหาผู้ชายที่ทั้งร่ำรวยและหล่อเหลาอย่างพฤกษ์ได้อีกแล้ว
ในเมื่อความรักระหว่างคมทิพย์กับพฤกษ์นั้นเกิดปัญหาขึ้นมา งั้นทำไมเธอจะไม่ใช้โอกาสนี้แทรกซึมเข้าไปล่ะ?
ตอนแรกบุลินนั้นหวาดกลัวอยู่ แถมยังเป็นกังวลด้วย แต่กลับคิดไม่ถึงว่าผู้หญิงอย่างคมทิพย์คนนั้นกลับไม่เอะอะโวยวาย แถมยังไม่อยากจะพูดกับเธอสักหน่อยด้วย ยิ่งเงียบขรึมไม่พูดอะไรกับการกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเธอ อดกลั้นไว้ไม่โวยวาย ส่วนพฤกษ์หลังจากที่รู้ว่าเธอลงมือกับคมทิพย์แล้วก็ทำเหมือนมองไม่เห็นปล่อยผ่านไป และนี่ก็ทำให้ความกล้าของเธอยิ่งอยู่ก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น
ไม่ว่ายังไงเธอก็คิดไม่ถึงว่าพฤกษ์จะอยากฆ่าเธอได้!
ผู้ช่วยของคมทิพย์นั้นเธอเป็นคนหามา แน่นอนว่าจะต้องรู้อยู่แล้วว่าจุดอ่อนของชาช่าคนนั้นคืออะไร ขอแค่ข่มขู่เอามาใช้งาน แล้วก็เพิ่มผลประโยชน์ให้อีกนิดหน่อย ชาช่าคนนั้นก็กลายมาเป็นคนของตัวเองอยู่แล้ว เพียงแต่ว่าพฤกษ์มารู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไงกัน?
คมทิพย์จะต้องเป็นคนบอกแน่
ผู้หญิงคนนี้ปกติไม่แผลงฤทธิ์อะไร ที่แท้ก็อดกลั้นหมัดใหญ่เอาไว้รอเธออยู่ที่นี่นี้เอง
สมองของบุลินหมุนวนไปอย่างรวดเร็ว ความรู้สึกว่าหายใจไม่ออกที่ลำคอก็ยิ่งหนักห่วงขึ้น แล้วพอมองดวงตาของพฤกษ์อีกทีก็กะว่าจะฆ่าเธอจริง ๆ
เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกถึงความกลัว
ผู้ชายที่ร่ำรวยและหล่อเหลาตรงหน้า ในวินาทีนี้กลับโหดเหี้ยมและน่ากลัวราวกับเป็นยมทูตที่มาเก็บเกี่ยววิญญาณยังไงอย่างงั้น
เธอจึงอดไม่ได้แล้วร้องไห้ขึ้นมา
“ประธานพฤกษ์ คุณปล่อยฉันเถอะ! ฉันตายไปคงไม่สำคัญ แต่ว่าลูกของเราจะเป็นอะไรไม่ได้นะคะ!”
พอคำพูดนี้พูดออกมา ที่ข้างนอกก็แตกตื่นกันขึ้นมาเลย
“เกิดอะไรขึ้น? นี่บุลินเป็นผู้หญิงของประธานพฤกษ์เหรอ?”
“ชู่ว์ อย่าพูดไปเรื่อย ชีวิตการแต่งงานของประธานพฤกษ์กับคุณนายคมทิพย์มีความสุขมาก เธอไม่ใช่ว่าจะไม่รู้สักหน่อย ถ้าจะให้ฉันพูดนะ จะต้องเป็นบุลินผู้หญิงที่หน้าไม่อายคนนี้ต้องใช้แผนการอะไรแล้วไปขึ้นเตียงของประธานพฤกษ์แน่”
ที่ข้างนอกเริ่มมีความคิดเห็นหลากหลาย
บุลินแทบจะโมโหจนจะตายอยู่แล้ว แต่ว่าเธอกลับไม่สามารถที่จะพูดเรื่องจริงออกมาได้
ตอนที่พฤกษ์ได้ยินคำว่าลูกนั้น ดวงตาไม่เพียงไม่อ่อนโยนลงมา แต่กลับยิ่งดุร้ายจนน่ากลัว
เกิดอะไรขึ้น?
ลูกเป็นอาวุธช่วยชีวิตของบุลิน ที่เธอกล้าทำอย่างนั้นกับคมทิพย์ ก็เพราะพึ่งการรอคอยและความห่วงใยที่พฤกษ์มีต่อลูกที่อยู่ในท้องของเธอ แต่มาวันนี้ทำไมถึงใช้ไม่ได้แล้วล่ะ?
อยู่ ๆ พฤกษ์ก็หัวเราะขึ้นมา แต่กลับทำให้คนหวาดผวา ทำให้คนอยู่ไม่สุข
“เธอนึกว่าฉันจะอดทนให้เธอลงมือกับคมทิพย์อย่างไม่มีขีดจำกัดเพราะว่าลูกได้จริง ๆ เหรอ? นั่นคือภรรยาของฉัน! ผู้หญิงที่ฉันเองยังทำใจด่าไม่ได้สักคำแตะต้องสักนิด แต่เธอกลับลงมือกับภรรยาของฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถ้าหากไม่ได้เห็นแก่ลูกละก็ เธอนึกว่าตั้งแต่ที่เธอลงมือกับภรรยาฉันครั้งแรก พอฉันรู้แล้วจะปล่อยเธอไปได้เหรอ? เธอควรดีใจที่ภรรยาฉันไม่เป็นอะไร แต่ว่าเธออาจจะไม่รู้ ว่าพนักงานที่เธอสั่งให้ไปทำอะไรกับสลิงของคมทิพย์ได้ถูกฉันพาตัวไปแล้ว”
พอคำพูดนี้พูดออกมา ตาของบุลินก็ลืมตาโตขึ้นมาทันที
เป็นไปได้ยังไง?
ทั้ง ๆ ที่เรื่องนี้เธอทำได้อย่างแยบยลมาก แล้วก็จัดแจงขึ้นมาช่วงที่พฤกษ์ออกไปดูงาน ถึงแม้ว่าพฤกษ์จะมีธุระกลับมากะทันหัน แต่ว่าก็กลับมาแล้วก็พุ่งสู่ห้องประชุมเลย แทบจะไม่มีโอกาสรู้เรื่องนี้เลยนี่
และที่สำคัญหลังจากเรื่องนั้นแล้วเธอก็ส่งคนให้พาตัวพนักงานจากไปเลย แล้วทำไมถึงมาอยู่ในมือพฤกษ์ได้ล่ะ?
พฤกษ์กลับไม่สนใจว่าในใจของเธอจะคิดยังไง แล้วก็พูดอย่างเย็นชาขึ้นว่า “โรงพยาบาลที่คมทิพย์ถูกส่งตัวไปคือโรงพยาบาลทหาร หมอที่รักษาให้คมทิพย์เคยเป็นเพื่อนร่วมรบกับฉันมาก่อน เป็นแพทย์สนามรบที่ย้ายสังกัดมา หลังจากที่ฉันรู้ว่าคมทิพย์เกิดเรื่องจนต้องนอนโรงพยาบาลแล้วฉันก็ไปถามเพื่อนร่วมรบของฉัน แน่นอนว่าอาการของคมทิพย์เป็นยังไงบ้างฉันต้องรู้ชัดเจนอยู่แล้ว แล้วก็เป็นเพราะว่าคมทิพย์ไม่ได้เป็นอะไรมาก ฉันถึงไม่มาหาเรื่องเธอ แต่นี่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะไม่คิดบัญชีย้อนหลังกับเธอ แถมฉันยังเคยตักเตือนเธอแล้ว แต่ว่ายังไงฉันก็คิดไม่ถึงว่า เธอจะกล้าเอาอาหารเสริมที่ใส่ส่วนผสมอื่นลงไปแล้วส่งผ่านมือชาช่าเอาไปให้คมทิพย์กินได้ บุลิน ฉันเป็นห่วงลูก แม้แต่หลับฝันฉันก็ยังอยากจะมีลูกคนหนึ่งเป็นของตัวเอง แต่ว่าเมื่อเทียบกับความเป็นความตายของคมทิพย์แล้ว อย่าว่าแต่ลูกเลย แม้แต่ชีวิตของฉันนี้ก็ยังไม่เพียงพอที่จะพูดถึง ไม่มีค่าพอด้วยซ้ำ เธอเข้าใจไหม?”
อยู่ ๆ มือของพฤกษ์ก็กำแน่น จนทำให้บุลินตาเหลือกขึ้นมาแล้ว
คนที่มุ่งดูอยู่ที่ข้างนอก ในที่สุดก็มีอยู่ไม่กี่คนที่ไม่กลัวตายกล้าพุ่งเข้ามาแล้ว
“ประธานพฤกษ์ คุณปล่อยมือเถอะ! ถ้ายังบีบต่อไปก็จะมีคนตายจริง ๆ แล้วนะครับ!”
“ประธานพฤกษ์ เพื่อผู้หญิงแบบนี้ต้องมาชดใช้ด้วยทั้งชีวิตของตัวเองมันไม่คุ้มนะครับ!”
ผู้ชายสองคนดึงพฤกษ์ไว้ข้างซ้ายคนหนึ่งข้างขวาคนหนึ่ง
ในสมองของพฤกษ์เกิดภาพที่คมทิพย์ไอเป็นเลือดขึ้นมา แล้วก็เป็นภาพน่าอนาถของเธอที่นั่งอยู่ตรงนั้นทั้งร้องไห้ทั้งหัวเราะ แล้วอยู่ ๆ พฤกษ์ก็โยนตัวบุลินออกไปเลย
บุลินเหมือนกับเป็นว่าวที่สายป่านขาดไปยังไงอย่างงั้น แล้วร่างกายก็ไปกระทบกับกำแพงอย่างแรง จากนั้นก็ตกลงมาบนพื้น
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะว่าพฤกษ์ตั้งใจหรือเปล่า หรือว่าปัญหาของมุมที่บุลินตกลงมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ เธอถึงตกลงมาโดยที่ด้านของท้องกระทบกับพื้น
ตั้งแต่แรกเรี่ยวแรงของพฤกษ์ก็เยอะมากอยู่แล้ว แล้วบวกกับแรงสะท้อนกลับ บุลินรู้สึกแต่เพียงว่าท้องโดนชนเข้าอย่างแรง ทั้งคนก็นิ่งอึ้งไปเลย
“ลูก ลูกของฉัน……”
เธอประคองท้องของตัวเองไว้ทันที แต่ก็รู้ตัวช้าไปแล้ว
ลูกเป็นยันต์คุ้มภัยของเธอ ขอแค่ลูกยังอยู่ พฤกษ์ก็จะไม่ทำอะไรเธอ ในจุดนี้บุลินเชื่อมั่นอย่างหนักแน่นมาตลอด
คนทั้งหมดต่างก็โดนความโหดร้ายของพฤกษ์ทำให้ตกใจไปหมด
ถึงแม้จะรู้ว่าพฤกษ์อยู่ในโลกธุรกิจก็ไม่ได้เป็นแม่พระพ่อพระอะไร แต่ว่าเมื่อกี้ในบรรดาพวกเขาคนที่อยู่ใกล้ก็ยังพอได้ยินการสนทนาอยู่หลายประโยค เหมือนกับว่าในท้องของบุลินจะมีลูกของพฤกษ์อยู่เหรอ?
แต่ว่าทำไมพฤกษ์ถึงได้ลงมือโหดแบบนี้กับบุลินได้ล่ะ?
รอบข้างเงียบสงบลงมาอีกครั้ง เงียบจนเข็มอันหนึ่งตกลงพื้นก็คงจะได้ยินได้
พฤกษ์กับจ้องมองบุลินด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก แล้วพูดอย่างเย็นชาขึ้นว่า “บุลิน คมทิพย์เป็นจุดอ่อนที่แตะต้องไม่ได้ของฉัน ใครก็แตะต้องเธอไม่ได้”
พอคำพูดนี้พูดจบ บุลินก็รู้สึกว่าจู่ ๆ ท้องก็ปวดขึ้นมา เหงื่อเม็ดใหญ่เท่าเม็ดถั่วไหลซึมออกมาจากหน้าผากของเธอ
ใบหน้าของเธอขาวซีดจนน่ากลัว แล้วของเหลวอุ่น ๆ สายหนึ่งก็ค่อย ๆ ไหลลงมาตามต้นขา จนทำให้บุลินตกใจแทบแย่
“ประธานพฤกษ์ ขอร้องคุณละค่ะ ขอร้องคุณช่วยเรียกรถพยาบาลให้ฉันด้วยนะคะ! ลูกของฉัน ลูกของฉันจะเป็นอะไรไม่ได้นะ!ประธานพฤกษ์ คุณคงจะไม่ใจร้ายขนาดนั้นใช่ไหมคะ? คุณยังเคยฟังเสียงหัวใจของเด็กคนนี้เต้นเลย เขาเป็นชีวิตหนึ่งนะคะ คุณจะฆ่าเขาไม่ได้นะคะ! ไม่ได้! ขอร้องล่ะ ขอร้องล่ะคุณช่วยลูกของพวกเราด้วย!”
บุลินคลานทีละนิดทีละนิดจนมาถึงตรงหน้าพฤกษ์ แล้วดึงขากางเกงเขาไว้แล้วขอร้องอ้อนวอนไป น้ำตาทำให้ดวงตาของเธอเลอะเลือน ในใจยิ่งหวาดกลัวอยู่ไม่สุข
พฤกษ์กลับเหมือนกับว่ามองไม่เห็นกองเลือดที่อยู่ใต้ร่างของเธอยังไงอย่างงั้น ดวงตาเย็นชาจนทำให้ใจคนเย็นวาบ ทำให้คนรู้สึกเหน็บหนาว
เขาค่อย ๆ ดึงขากางเกงของตัวเองออกมาจากมือของบุลินทีละนิด แล้วพูดขึ้นทีละคำทีละคำว่า “ไม่ว่าจะเป็นใครที่มาทำร้ายภรรยาของฉัน ล้วนต้องจ่ายชดใช้ทั้งนั้น แม้แต่ฉันเองก็ไม่ละเว้น เธอคิดว่าเด็กที่ยังไม่มีรูปร่างคนหนึ่งฉันจะไปสนใจเหรอ?”
ถ้าหากว่าคมทิพย์ตายไปจริง ๆ ใจก็อยากจะทำลายโลกให้พังพินาศไป เขาแทบจะอยากจะฝังเป็นเพื่อนด้วยเพื่อชดใช้ความผิด
ลูกเหรอ?
ถ้าไม่ใช่เพราะว่าลูก เมียของเขาจะต้องมาทนทุกข์ทรมานมากขนาดนี้เหรอ?
เพราะฉะนั้นเริ่มจากเด็กคนนี้แหละ รวมทั้งเขาด้วย ทีละคนทีละคน ใครก็ปล่อยไปไม่ได้!
